Tag:

Wydawnictwo W.A.B.

„Dziki” Guillermo Arriaga – meksykańska wendeta

przez Katarzyna Denisiuk 5 sierpnia 2020

Pierwsze wrażenie jest ważne

„Dziki” długo czekał na czytniku, pomimo tego, że słyszałam o tej książce wiele dobrego. Zadziało się to, co wielokrotnie powtarzam – przyszedł właściwy czas na lekturę. A po jej przeczytaniu pomyślałam – o rany, co to była za historia!

Od pierwszych stron spodobał mi się styl autora, do tego stopnia, że już w początkowej fazie opowieści zerknęłam na notę biograficzną, bo byłam ciekawa jakie ma pisarskie doświadczenie. Od razu dostałam odpowiedź na pytanie, kto w taki sposób pisze. Guillermo Arriaga jest scenarzystą, autorem nominowanego do Oskara scenariusza filmu „Babel”. A pisze tak, że włada czytelnikiem i jego uwagą oraz sprawia, że czujemy się jakbyśmy oglądali rewelacyjny film. W odbiorze porównałabym go do niezapomnianego „Jokera” (amerykański dramat psychologiczny z oskarową grą aktorską Joaquina Pheonixa). W wydawniczej notce pisze się o prozie „soczystej i barwnej, jak w powieści „Slumdog. Milioner z ulicy” Vikasa Swarupa.

Jakie kolory ma „Dziki”?

Powieść meksykańskiego pisarza, to z jednej strony wielobarwna (jak okładka książki) historia młodego Juana Guillermo, która pokazuje drogę od kolorowego życia, poprzez krwawy całun zemsty, aż do spokojnych barw, będących obietnicą stabilizacji i nowego życia. Z drugiej strony jest całą gamą szarości, poprzetykaną bielą złowieszczego śniegu, czernią zgliszcz i trudów życia.

Kim jest Dziki?

Miejscem akcji powieści są ulice Meksyku, ale nie tylko. Juan Guillermo stracił starszego brata, babcię i rodziców. Został sam z garstką znajomych i płonącą rządzą zemsty, która go spala. Przy boku ma wiernego psa oraz wilka, któremu chce zwrócić wolność. Czy osiągnięcie celu, jakim jest wyrównanie rachunków, przywróci mu równowagę? Czy „oko za oko, ząb za ząb” będzie oczyszczające? Juan walczy z demonami, a pomagają mu: dziewczyna z sąsiedztwa oraz poskramiacz i treser dzikich zwierząt. Gdzie razem dotrą? Czego się dowiedzą o sobie i swoim życiu?

„Dziki” to również powieść o naturze i przyjaźni. Zabiera czytelnika w odległe rejony Kanady, gdzie Amaruq podąża śladem dzikiego wilka. Te dwa wątki, będące odrębnymi historiami, coraz bardziej się do siebie zbliżają, doprowadzając do doskonałego finału.

Słowem podsumowania

Świetna historia, obrazowo i rewelacyjnie napisana! Buzuje emocjami. Każda scena w „Dzikim” żyje i jest bardzo realistyczna do tego stopnia, że kilkukrotnie wstrzymywałam oddech i czekałam na jej finał. A tych małych, doskonałych finałów, budujących większy obraz, jest bez liku. Naprawdę warto ściągnąć ją z regału, wydobyć z odmętów czytnika lub po prostu kupić.

Tytuł: „Dziki”
Autor: Guillermo Arriaga
Wydawnictwo W.A.B.
Tłumaczył: Katarzyna Okrasko, Agata Ostrowska
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

5 sierpnia 2020 0 komentarz

Sensacja

„Kwestia ceny” Zygmunt Miłoszewski – Lek na całe zło

przez Katarzyna Denisiuk 22 czerwca 2020

Jeśli tytuł najnowszej powieści Zygmunta Miłoszewskiego kojarzy Wam się z opowiadaniem Andrzeja Sapkowskiego, które ma identyczny tytuł, to bardzo dobrze. Treści obu dzieł literackich mają ze sobą niewiele wspólnego, jednak jest coś, co je łączy. Nieograniczona wyobraźnia autorów, która dała upust w postaci brawurowych przygód ich bohaterów.

Nie będę w tym miejscu wymieniać za co lubię prozę Zygmunta Miłoszewskiego, bo lubię ją za bardzo wiele rzeczy. Niech o moim czytelniczym oddaniu świadczy fakt, że gdy nadarzyła się szansa przeczytania „Kwestii ceny” przed premierą, to z radością z niej skorzystałam.

Powieść Zygmunta Miłoszewskiego to doskonała powieść sensacyjno-przygodowa. To taka proza, którą cenię za połączenie kilku gatunków, dzięki czemu potrafi zaspokoić wiele czytelniczych gustów. Oprócz wymienionych, które stricte łączą się z fabułą, lekką ręką postawiłabym „Kwestię ceny” na osobistą półkę z komediami. Dlaczego? Autor potrafi mnie rozbawić do tego stopnia, że śmieję się na głos wyobrażając sobie co poniektóre sceny.

W „Kwestii ceny” ponownie spotykamy się z Zofią Lorentz, znaną czytelnikom z powieści „Bezcenny”. Tym razem historyczka sztuki zostaje zaangażowana w międzynarodowe przedsięwzięcie, którego korzenie sięgają do dalekiej Syberii i niebywale cennego znaleziska polskiego zesłańca i badacza plemion. To co początkowo stanowi niebywale ważne odkrycie dla świata i przyszłości ludzkości, wnet staje się zarzewiem do bezpardonowych potyczek ludzi nakierowanych na władzę i hegemonię w świecie. Zofia Lorentz zostaje pionkiem w bardzo niebezpiecznej grze, w której jednostka jest niczym.

Początek powieści nie jest łatwy, ale bardzo istotny dla całej historii. Wprowadza wiele postaci, rysuje z rozmachem podwaliny do dalszych wydarzeń. Czytelnik ma wrażenie, że cały czas dochodzi coś nowego i niewiele z tego wynika. Do czasu. Po dosyć powolnym otwarciu, następuje widowiskowe rozwinięcie. Wypływamy na szerokie wody – dosłownie – opowieści. Wszystkie rozpoczęte wątki oraz wydarzenia, które początkowo wydawały się bez znaczenia, wskakują na właściwe miejsca tworząc doskonale wyreżyserowany spektakl. Można zrobić miskę popcornu i oddać się literackiej przygodzie.

Uważał, że przejmowanie się opinią bliźnich jest jak picie coca-coli, słuchanie polskiego popu albo wbijanie sobie widelca w fiuta – można, ale po co?

Przepadam za książkami, w których autor wykorzystuje inteligentny humor i te humorystyczne wstawki trafiają w mój gust. W przypadku takich powieści wiele potrafię autorowi wybaczyć. W „Kwestii ceny” niczego nie muszę Zygmuntowi Miłoszewskiego wybaczać, za to mogę podziękować za kapitalne poczucie humoru, które przekłada się na doskonałą rozrywkę. Rozmach powieści jest widoczny gołym okiem, a wgryzając się w treść dochodzimy do wniosku, że wszystko mistrzowsko się spina.

Nie tylko filmy przygodowe wyświetlane na wielkim ekranie mogą być pasjonujące. Również powieści z tego gatunku potrafią dostarczyć ogromu dobrych wrażeń i ekscytacji. Bawiłam się świetnie!

Ten projekt w momencie ogłoszenia stał się wzorcem z Sèvres wszelkich debilnych, skazanych na niepowodzenie projektów. Nawet powstanie warszawskie wyglądało przy nim na sensowną, taktycznie i strategicznie przemyślaną propozycję.

PS Obecność Zofii Lorentz w „Kwestii ceny” nie powoduje, że czytelnik musi nadrobić lekturę „Bezcennego”.

Tytuł: „Kwestia ceny”
Autor: Zygmunt Miłoszewski
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: sensacja, powieść przygodowa
Seria: Zofia Lorentz (2)

22 czerwca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Ta, którą nigdy nie byłam” Majgull Axelsson – Mary, czy Marie?

przez Katarzyna Denisiuk 15 czerwca 2020

Moja przygoda z prozą Majgull Axelsson, szwedzkiej pisarki i dziennikarki, której książki zostały przetłumaczone na 23 języki, zaczęła się od powieści „Pępowina„. To było wspaniałe spotkanie. „Przyznam niewesołe, trudne, bo ludzkie relacje nigdy nie są proste i oczywiste. A już te pomiędzy najbliższymi sobie osobami, najtrudniejsze”. Potem przyszła kolej na „Ja nie jestem Miriam„. „To powieść o sile kobiet, przyjaźni, dobrych ludziach-aniołach, których można spotkać na drodze życia oraz o tożsamości”. Po przeczytaniu „Tej, którą nigdy nie byłam” stwierdzam, że autorka za każdym razem zaskakuje czytelnika. Wspólnym mianownikiem wymienionych powieści jest niewątpliwie styl autorki, oszczędny, wręcz surowy, oraz motyw bliskich relacji międzyludzkich.

Zawsze się bałam. Bałam się być zbyt brzydka i bałam się być zbyt piękna. Bałam się za bardzo zbliżyć do drugiego człowieka i równie mocno obawiałam się odrzucenia. Bałam się drwin. Bałam się oskarżeń, że się mylę, i równie mocno obawiałam się uznania mnie za arogancką, kiedy miałam rację. Takie życie bardzo wyczerpuje. W końcu brakuje już sił, wszystkie źródła są puste i człowiek chce tylko wydobyć się ze swojego życia. Zmienić. Stać kimś innym.

„Ta, którą nigdy nie byłam” ma bardzo niecodzienną konstrukcję. Fabuła jest poszatkowana na kilka wątków, które cały czas się przeplatają tworząc całość. Zabieg ten nie ułatwia czytania i wymusza skupienie się na treści. Bez tej uważności łatwo pogubić się w akcji. Po przeczytaniu powieści wydaje mi się, że gdyby autorka ułożyła fabułę w bardziej konwencjonalny sposób, to byłaby ona bardziej przystępna. Dlatego, jeśli nie czytaliście żadnej powieści Majgull Axelsson, to proponuję nie zaczynać przygody z jej twórczością od tej powieści.

„Ta, którą nigdy nie byłam” opowiada historię MaryMarie, kobiety mającej problem ze swoją osobowością. Poznajemy jej losy, ścieżkę kariery oraz życie prywatne. We wszystkich tych obszarach dużo się dzieje. Kobieta przeżywa sukcesy, ale również wielokrotnie wpada w głębokie dołki. Źródłem największych i najboleśniejszych perturbacji i życiowych zawirowań jest małżeństwo z kobieciarzem, które doprowadza do traumatycznych wydarzeń i odciska piętno na jej przyszłości.

Powieść Majgull Axelsson to podroż w nieznane. W głębokie odmęty ludzkiej psychiki. Towarzyszenie głównej bohaterce w codziennych potyczkach z otoczeniem i samą sobą jest frapującym doznaniem. Autorka ma zdolność wnikania do ludzkiej psychiki i wyciągania na wierzch ukrytych rozterek.

„Ta, którą nigdy nie byłam” nie będzie moją ulubioną powieścią szwedzkiej pisarki wyłącznie przez konstrukcję powieści, gdyż sama fabuła jest bardzo ciekawa.

Obdzieram siebie samą ze skóry, aż do kości.

Na autostradzie włączam automatyczną kontrolę prędkości i opróżniam się z myśli, nie pamiętam już, kim jestem i dokąd jadę.

Tytuł: „Ta, którą nigdy nie byłam”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo W.A.B
Tłumaczył: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

15 czerwca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Ptaszyna” Dezső Kosztolányi – Rozpacz i pustka rutyny

przez Katarzyna Denisiuk 1 maja 2020

Literatura węgierska nie jest tą, którą często czytam. Na „Ptaszynę” zwróciła moją uwagę czytelnicza brać. Ta powieść jest kolejnym dowodem, że polecenia osób o zbliżonym, literackim guście są bardzo cenne i wielokrotnie wyciągają z morza tytułów te, które są warte przeczytania.

Akcja powieści rozgrywa się w małym węgierskim miasteczku, w 1899 roku. Starsze małżeństwo Akacjusz Vajkay i jego żona Antonina postanawiają wysłać ich jedyne dziecko na tydzień do wujostwa na wieś. Córka będzie mogła odpocząć od miasta, od pracy w domu, jak również, a może przede wszystkim, od nich. Trzydziestopięcioletnia Ptaszyna, jak ją nazywają, jest starą panną, nieładną i nieatrakcyjną. Całą trójkę łączy bardzo silna więź emocjonalna. Wydawałoby się, że nie potrafią bez siebie żyć, dlatego czas rozstania będzie dla rodziny dużym wyzwaniem i psychicznym obciążeniem.

Siedmiodniowe rozstanie z córką okaże się istnym trzęsieniem ziemi w codziennej egzystencji państwa Vajkay. Akacjusz i Antonina zaczną robić rzeczy, których nie robili od lat, odwiedzać miejsca, w których ich noga nie postała, spotykać się z ludźmi i odkrywać smak życia na nowo. Ten tydzień jest dla rodziców Ptaszyny, jak życiodajna transfuzja krwi. Czy będzie dla nich wszystkich początkiem rewolucyjnych zmian?

Wkroczenie w świat „Ptaszyny” było nietuzinkowym doświadczeniem. Miałam poczucie włożenia filcowych kapci i odwiedzenia zakurzonego skansenu pełnego wyjątkowych eksponatów, za którymi stoi jakaś ciekawa historia. Dezső Kosztolányi zaprosił czytelnika w progi domu, który rządzi się niecodziennymi prawami. Przedstawił rodzinę, w której rodzice są uzależnieni od swojej córki i wszystko robią pod jej dyktando, nie dając sobie miejsca na własne przyjemności.

Autor w niezwykle ciekawy sposób pokazuje, jak pasja życia potrafi zostać stłamszona, zastraszona i wyrugowana. A to wszystko w otoczeniu węgierskiej prowincji, z jej blaskami i cieniami.

Jeśli tylko szukacie nowych doświadczeń i prozy, która pomimo niespiesznej akcji, porywa od pierwszych stron, to „Ptaszyna”będzie doskonałym wyborem. Ja bawiłam się świetnie i bardzo tę powieść polecam!

Tytuł: „Ptaszyna”
Autor: Dezső Kosztolányi
Wydawnictwo W.A.B.
Tłumaczył: Andrzej Sieroszewski
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura piękna

1 maja 2020 0 komentarz

Kryminał

„Kratki się pani odbiły” Jacek Galiński – Więzienna rzeczywistość

przez Katarzyna Denisiuk 31 marca 2020

Niewiele jest gatunków literackich, których nie czytam. Komedii nie omijam, ale i nieczęsto po nie sięgam. Wolę dobry humor w z założenia nieśmiesznej fabule. Seria komedii kryminalnych Jacka Galińskiego, których naczelniczką, bohaterką, ikoną i gwiazdą przez duże G jest Zofia Wilkońska, potrafi mnie rozbawić. To lekarstwo na odstresowanie, lekki, ironiczny plaster na smutki. Nie doszukując się w niej pisarskiej wirtuozerii, ale też nie znajdując grafomańskich występów, kolejna przygoda staruszki „weszła jak złoto”.

Zofia trafiła za kratki. Jeśli czytaliście poprzednie części „Kółko się pani urwało„, a zwłaszcza „Komórki się pani pomyliły„, to wiecie co nabroiła. Ale jak to Zofia, potrafi nagiąć każdą rzeczywistość do swojego światopoglądu. Co tam współwięźniarki! Co tam reguły i zasady więziennego życia! Zofia może wszystko. Nawet … Nie, nie będę zdradzała do czego jest zdolna. W każdym razie hasło „łam zasady” mogłaby mieć wytatuowane na bicepsie.

Czytając „Kratki się pani odbiły” wielokrotnie zastanawiałam się, skąd autor czerpie inspiracje i w jaki sposób rodzą się w jego głowie tak szalone pomysły. Pomimo absurdalności wielu zachowań głównej bohaterki i koloryzowania rzeczywistości, całość wykreowana przez autora ma ręce i nogi i nie jest zbiorem niepasujących do siebie puzzli. Każdy element utworzy finalnie jeden obraz. Cóż z tego, że widziany w krzywym zwierciadle? Przecież każdy z nas lubi pośmiać się w sali luster w wesołym miasteczku.

„Kratki się pani odbiły” to lektura do pośmiania się. Taki jest jej zamysł i w mojej opinii Jacek Galiński zrealizował go w stu procentach i brawurowo. No ale w końcu jego bohaterka tego wymaga. Myślę, że Zofia śniłaby się autorowi po nocach, gdyby nie wymyślił dla niej czegoś nietuzinkowego. Potrafi porwać tłum! Ciekawe jak poradziłaby sobie będąc na kwarantannie…

Tytuł: „Kratki się pani odbiły”
Autor: Jacek Galiński
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: komedia kryminalna, kryminał
Seria: Zofia Wilkońska (3)

31 marca 2020 0 komentarz

Kryminał

„Bardzo zimna wiosna” Katarzyna Tubylewicz – Przeszłość, która szczerzy kły

przez Katarzyna Denisiuk 19 marca 2020

Jak myślicie, czy polska autorka może napisać „skandynawski kryminał” ze wszystkimi jego walorami?

Może.

Katarzyna Tubylewicz jest tłumaczką języka szwedzkiego (przetłumaczyła między innymi powieści wspaniałej Majgull Axelsson) oraz prowadzi zajęcia na temat kultury polskiej na Uniwersytecie Sztokholmskim. Poza tym mieszka w Sztokholmie i Warszawie.

Napisanie kryminału w klimacie Skandynawii, wcale nie musiało się udać, a udało się.

W Sztokholmie zostaje brutalnie zamordowana starsza pani. Greta Sjöwall nikomu nie wadziła. A może jednak ktoś czyhał na jej majątek? Dochodzenie prowadzi dwóch inspektorów kryminalnych. Rozmowy z najbliższą rodziną, pomocą domową oraz uchodźcami z Afganistanu, z którymi kobieta miała do czynienia i którzy gościli w jej domu, pomagają w ukierunkowaniu śledztwa. Znajdują wiele poszlak, jednak żadna nie przybliża ich do szybkiego rozwiązania kryminalnej zagadki.

Akcja „Bardzo zimnej wiosny” meandruje pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, pomiędzy Szwecją a Niemcami, często zmieniając środek ciężkości. Oprócz klasycznych elementów wpływających na budowę i rozwój fabuły, autorka porusza w powieści kilka ważnych tematów. Nie są one nowatorskie, jednak bardzo ciekawie rozwinięte. Dzięki temu uatrakcyjniają wszystko to, co dzieje się w warstwie kryminalnej.

„Bardzo zimna wiosna” trzyma w napięciu. Czytelnik do samego końca nie jest pewien kto jest winowajcą i jaki finał będą miały rozpoczęte wątki. Autorka przerzucając most pomiędzy teraźniejszością a przeszłością sprawia, że cały czas staramy się usłyszeć echo minionych wydarzeń i dostrzec jego wpływ na bieżące wydarzenia.

Podpisuję się pod słowami Anny Dziewit-Meller, która napisała:

Katarzyna Tubylewicz napisała prawdziwie skandynawski kryminał – i to nie tylko dlatego, że jego akcja dzieje się w Sztokholmie. Jest trup, jest śledztwo i skomplikowana przeszłość, która szczerzy kły, ale jest też świetna panorama współczesnej Szwecji, z jej obrazem dalekim od nierealnego ideału.

Jeśli macie na muszce ciekawie napisany, zaangażowany kryminał, uważam, że „Bardzo zimna wiosna” będzie dobrym celem. Polecam!

Tytuł: „Bardzo zimna wiosna”
Autor: Katarzyna Tubylewicz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa; premiera 25.03.2020.
Gatunek: kryminał

19 marca 2020 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Mój ukochany wróg” Karolina Głogowska – W pętli złudzeń

przez Katarzyna Denisiuk 15 marca 2020

Przygotowując się do opinii o książce Karoliny Głogowskiej „Mój ukochany wróg”, zerknęłam na stronę wydawnictwa i jakież było moje zdziwienie, kiedy przeczytałam, że wydawca nadał powieści kategorię „literatura młodzieżowa”. Na portalu Lubimy czytać widnieje opis „literatura obyczajowa, romans”. Jak jest naprawdę? Ocenę pozostawiam czytelnikom, a ze swojej strony mogę dodać, że w moim odczuciu jest to zbeletryzowana literatura na faktach.

Podobno każda kobieta przynajmniej raz w życiu spotyka psychopatę. W życiu psychopaty jest jednak wiele kobiet…

Książka Karoliny Głogowskiej zafundowała mi huśtawkę emocji. Sam opis powieści mocno mnie zaintrygował, a zwłaszcza zacytowana powyżej teza. W głowie mimowolnie układało się równanie, że psychopata to – kolokwialnie pisząc – świr. Z każdą kolejną stroną, z poznaniem każdej kolejnej bohaterki i jej przeżyć moje, jakże mylne, wyobrażenie rozwiewało się.

Osądami można szafować bardzo łatwo i równie lekko oceniać. „Mój ukochany wróg” pokazuje, że w każdym wieku, z różnym bagażem doświadczeń, nieraz naprawdę pokaźnych rozmiarów, można wdepnąć w trudny, frustrujący, a wręcz bardzo szkodliwy i niebezpieczny związek.

Każdy myślący człowiek nie chce popełniać tych samych błędów. Czy nie wystarczy się sparzyć, żeby wyciągnąć odpowiednie wnioski? Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto ponownie nie wdepnął w życiowe bagno, które wsysa, pozbawia sił witalnych i krępuje, nie pozwalając na swobodne decydowanie o sobie. A wystarczy takie bagno ominąć. Na pewno? To nie jest takie proste.

Kto z nas nie lubi przebywać w przyjaznym otoczeniu z empatycznymi ludźmi, zwłaszcza gdy jest ono dla nas nowe, wcześniej nieznane? Każdy liczy na akceptację, sympatię i dobre słowo. To normalne i naturalne. Nikt, albo mało kto, jest od razu podejrzliwy, szuka drugiego dna, ukrytych intencji. Nic na to nie wskazuje, a prawda czasami okazuje się zupełnie inna.

Wyłącz ocenianie, miej na uwadze, że pierwowzory bohaterów powieści istnieją naprawdę i daj się porwać historii napisanej przez życie i Karolinę Głogowską. Jestem niemal pewna, że tak jak ja wciągniesz się bez reszty.

Psychopatów nie brakuje. Myślę, że niejedna z nas dałaby się omamić i wkręcić w szaloną karuzelę zdarzeń. Najważniejszym i najtrudniejszym momentem jest opuszczenie tego błędnego koła i uwolnienie się od toksycznych osób.

O czym jest „Mój ukochany wróg”? To powieść o manipulacji kobietami przez mężczyzn, napisana w bardzo wciągający sposób.

Tytuł: „Mój ukochany wróg”
Autor: Karolina Głogowska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura obyczajowa

15 marca 2020 0 komentarz

Thriller

„Krok trzeci” Bartosz Szczygielski – Zagadki ludzkiego umysłu

przez Katarzyna Denisiuk 2 marca 2020

Bartosz Szczygielski to autor, którego czytelnicy znają z kryminalnej serii, notabene bardzo dobrej. Tym razem zrobił krok w bok i napisał thriller psychologiczny. Zapowiadał, że stworzył coś zupełnie innego niż dotychczas i … nie skłamał. Czy fani Gabriela Bysia i trylogii pruszkowskiej mogą czuć niepewność? Zapewniam, że mogą spać spokojnie, ponieważ przez karty najnowszej powieści przebija znany, momentami zjadliwy humor autora, którego ja jestem wielką fanką, bardzo dobry styl oraz świetna, psychologiczna zagadka.

„Krok trzeci” jest specyficzny, ale nie w warstwie warsztatowej, czy narracyjnej, lecz fabularnej. Każda kolejna strona powieści wprowadza zamęt, niepokój i rodzi coraz więcej pytań. Generuje stan, w którym chciałoby się poważnie z autorem porozmawiać rzucając mu w twarz: coś pan najlepszego wymyślił? Na stół zaś konstatację: jakież to jest diabelnie sprytnie wymyślone!

Autor zwodzi czytelnika na każdym kroku wprowadzając go, co rusz, w konsternację. To wszystko powoduje, że zachłannie chcemy wiedzieć jak potoczą się losy bohaterów, dlaczego zachowują się tak, a nie inaczej i w końcu, jakie jest rozwiązanie zagadki.

Kim jest bohaterka? To kobieta, która ma męża, dobrą pracę, piękne mieszkanie. Poznajemy ją w momencie kiedy musi diametralnie zrewidować swoje życie, a zwłaszcza … ostatnie jego godziny. I nic więcej nie napiszę, bo nie ma takiej potrzeby, a przede wszystkim, by nie psuć zabawy czytelnikom. Uwierzcie, że Bartosz Szczygielski serwuje energetyczną, a wręcz zwariowaną podróż wgłąb ludzkiego umysłu.

„Krok trzeci” jest niebanalny, wielowarstwowy, z bardzo dobrym tempem akcji przez co ponadprzeciętnie wciągający. Gorliwie dążymy do poukładania sobie w głowie wszystkich wydarzeń oraz zrozumienia istoty problemu.

Bartosz Szczygielski zrobił kolejny, bardzo dobry krok na ścieżce swojej pisarskiej drogi. Po przeczytaniu powieści utwierdzam się w przekonaniu, że po drodze mi z jego literacką przygodą. Chętnie będę sięgała po kolejne powieści, bo widać, że potrafi zaskoczyć, a przede wszystkim wykreować coś innego. Jestem na duże tak!

Tytuł: „Krok trzeci”
Autor: Bartosz Szczygielski
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: thriller, thriller psychologiczny

2 marca 2020 0 komentarz

Kryminał

„Komórki się pani pomyliły” Jacek Galiński – Zofia Wilkońska rządzi w mieście

przez Katarzyna Denisiuk 4 listopada 2019

Oto kolejne perypetie żywotnej Zofii! Zofia nie zasypia gruszek w popiele! Zofia nie jest typem staruszki, która siedzi w domu, układa pasjansa, rozwiązuje krzyżówki albo ogląda telewizję siorbiąc ziołową herbatkę. To kobieta, która działa, którą nosi, która nie wie co to nuda i marazm. To typ człowieka terminatora, który pomimo przeciwności losu, a raczej metryki, niemal po trupach dąży do wcześniej wyznaczonego celu. A że po drodze wznieca niejeden pożar i rozruchy, to już inna inszość. Zofia już tak ma, że tam gdzie się pojawia, jest „grubo” i … bardzo wesoło.

W „Kółko się pani odczepiło”, czyli pierwszej części przygód Zofii Wilkońskiej, było wesoło, uśmiechałam się dyskretnie, za to w drugiej części Zofia przeszła samą siebie. Niejednokrotnie śmiałam się na głos, a domownicy pytali zaciekawieni co mnie tak rozśmieszyło. Po lekturze „Komórki się pani pomyliły” stwierdzam, że Zofia wymiata. Naprawdę zaczynam się obawiać o jej zdrowie i wszystkie osoby w jej otoczeniu. Jest jak anioł zagłady z chorym biodrem i wózeczkiem na zakupy zawieszonym na hulajnodze. Bardzo jestem ciekawa, co ona znów nawywija i czy to co zaczęła doczeka się realizacji.

Wspominałam, że nie przepadam za komediami w literaturze. Generalnie komedie kryminalne mnie nie bawią, ale humor Jacka Galińskiego do mnie przemawia i mnie śmieszy. Nieliczne wstawki nawiązujące do autentycznych wydarzeń na przykład ze świata polityki są wyważone i na poziomie. Poza tym nie jest tylko „śmieszno i straszno”, ale też poważnie. Mieszanka idealna jeśli mamy ochotę na zabawną literaturę z dawką ironii i przemycanymi między wierszami życiowymi mądrościami.

Bo co jest ważne? Nie rzeczy. One raz są, raz ich nie ma. Przemija wszystko. Wszystkie przedmioty i zdarzenia. Ważne jest to, co po nich zostaje, a zostaje po nich to, co jest w nas. W naszych umysłach, pamięci, wspomnieniach. Jeżeli to zniknie, jeżeli się o tym zapomni, to koniec.

Autentycznie polubiłam Zofię i jej perypetie. Kobieta petarda! Czekam na rozwój wydarzeń.

Tytuł: „Komórki się pani pomyliły”
Autor: Jacek Galiński
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: komedia kryminalna
Seria: Zofia Wilkońska (2)

4 listopada 2019 0 komentarz

Kryminał

„Kółko się pani urwało” Jacek Galiński – Zofia Wilkońska rządzi na dzielni

przez Katarzyna Denisiuk 29 października 2019

Marta Matyszczak bohaterem swoich „kryminałów z przymrużeniem oka” uczyniła psa Gucia o niesamowitych, detektywistycznych umiejętnościach. Zaś Jacek Galiński w roli pełnokrwistej, walecznej i zadziornej pogromczyni złych ludzi obsadził panią Zofię Wilkońską. Staruszka jest typem człowieka, który w kaszę nie da sobie dmuchać i nie dość, że zawalczy o swoje, to jeszcze mając łeb na karku, uszczknie dla siebie to co, w jej mniemaniu, jej się święcie należy.

Dlaczego zostawiłam ze sobą Gucia i Zofię? Bo to są superbohaterowie, którzy mogą panoszyć się na kartach powieści, a w rzeczywistości są niespotykani. Chociaż? Mój pies jest mądry i może coś działa na dzielni jak domowników nie ma w domu. Znam również starsze panie, które swoją energią i siłą niejednego wprawiłyby w konsternację.

„Kółko się pani urwało” to komedia kryminalna i jako książkę tego gatunku ją oceniam. Skoro komedia, to humor. Co prawda salw śmiechu perypetie Zofii nie wywołały, ale jej poczynania przełożyły się na mój dobry nastrój i sporą dawkę ciekawości, co też ona jeszcze wymyśli. A potrafi! Oj potrafi! Powieść Jacka Galińskiego to również kryminał (co prawda z przymrużeniem oka, ale jednak), w którym jest trup i śledztwo. I ta warstwa fabuły również jest interesująca i logicznie skonstruowana. Czytelnik dwoi się i troi, zachodzi w głowę kto jest tym najbardziej złym, szefem, który pociąga za sznurki. Przyznaję, że rozwiązanie zagadki mnie zaskoczyło.

Lektura książki sprawia, że odrywamy się od codziennych problemów i zajmujemy się tymi, które sprawiają, że Zofii mocniej bije serce. A staruszka z niej niczego sobie! Umysł jak żyleta oraz przebiegłość i spryt na poziomie mistrzowskim. Jak nic mogłaby przewodzić jakiemuś gangowi albo grupie samozwańczych stróżów prawa.

Na koniec zdradzę, że nie przepadam za komediami w literaturze i bardzo rzadko po nie sięgam. Niewiele chwytów komediowych mnie śmieszy, jednak stwierdzam, że Zofia ujęła mnie swoją osobowością, mądrością życiową – czasami pokrętną i pragmatyzmem, dlatego lecę czytać o dalszych jej poczynaniach. Mam nadzieję, że ma się dobrze i nadal będzie komenderować sąsiadami i osobami z jej otoczenia, bo robi to z wielkim wdziękiem.

Fajna, lekka, przyjemna lektura. Chyba taka była mi potrzebna.

PS Nie napisałam nic o fabule! Co tam fabuła – Zofia rządzi!

Tytuł: „Kółko się pani urwało”
Autor: Jacek Galiński
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka i audiobooka
Gatunek: komedia kryminalna
Seria: Zofia Wilkońska (1)

29 października 2019 0 komentarz