Wydawnictwo W.A.B.

Po raz kolejny sięgnęłam po prozę Majgull Axelsson, szwedzkiej pisarki, która w swoim kraju odniosła ogromy sukces. Mam wrażenie, że w Polsce niewiele się mówi o jej książkach, dlatego dokładam swoją cegiełkę, aby jej twórczość była bardziej spopularyzowana. 

Miriam skończyła osiemdziesiąt pięć lat. Okazja zaiste warta świętowania. Przy uroczystym stole spotyka się najbliższa rodzina, jednak nastroje są dalekie od radosnych. W pewnym momencie Miriam mówi, że nazywa się inaczej niż jest w rzeczywistości. Skoro nie jest Miriam, to kim jest? Czy to efekt demencji, czy też świadomy brak zgody na bycie kimś innym niż się jest? Miriam postanawia opowiedzieć o swojej bolesnej przeszłości wnuczce, z którą na najlepszy kontakt.

„Ja nie jestem Miriam” to książka, która nie przytłacza tkliwością oraz sztuczną grą na emocjach. Poprzez retrospektywne snucie opowieści starszej pani, poznajemy życie więźniarki Auschwitz i Ravensbrück. Ale to nie wszystko. Jesteśmy również widzami zapasów, które rozgrywa główna bohaterka ze sobą, z własnym sumieniem. Zastosowane skoki narracyjne w różne okresy życia Miriam sprawiają, że za każdym razem z nieposkromiona ciekawością pragniemy poznać dalsze jej losy oraz dowiedzieć się co wydarzyło się w danym miejscu i czasie.

Styl Majgull Axelsson oczarował mnie. Nie jest kwiecisty, metaforyczny i jest na swój sposób surowy. Dzięki temu jest zrozumiały i trafia prosto w czułe punkty bez nadmiernego koloryzowania i wywoływania sztucznych emocji. 

Gdybym wiedziała jaki jest zarys fabuły (przyznaję, że nie sprawdzałam), to nie wiem, czy zdecydowałabym się na sięgnięcie po nią w wakacyjny czas. W każdej chwili mogłam ją odłożyć, żeby poczekała na lepszy moment, ale tego nie uczyniłam. Przyczyna jest prosta. Historia Miriam tak mnie pochłonęła, że nie było mowy, żebym książki nie przeczytała do końca. Dzięki temu, że autorka opowiada o losach bohaterki na przestrzeni wielu lat, nie tylko w czasie obozowej traumy, to jest chwila na oddech. A całość po prostu hipnotyzuje.

„Ja nie jestem Miriam”, to powieść o sile kobiet, przyjaźni, dobrych ludziach-aniołach, których można spotkać na drodze życia oraz o tożsamości. Cudna, emocjonująca, napisana w stylu, który bardzo cenię i który trafia w mój gust. Bardzo polecam!

Tytuł: „Ja nie jestem Miriam”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo W.A.B.
Tłumaczył: Halina Thylwe
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

Ciągnie mnie ostatnio do książek o rodzinie. Tym razem trafiłam na „Taśmy rodzinne” Macieja Marcisza, powieści, która zbiera bardzo wiele pochlebnych opinii, a co więcej od takich opinii się zaczyna. Tak! Zanim wgryziemy się w treść, zaskakuje nas kilka stron z krótkimi zachętami czytelników. Ot, takie novum, z którym spotkałam się pierwszy raz i sprawiające, że do lektury zasiadłam z poczuciem, że to musi być coś niezłego.

„Taśmy rodzinne”, to ciekawa odsłona dziejów nowobogackiej rodziny Małysów, osadzona w naszych, polskich realiach. To opowieść o radzeniu sobie w czasach transformacji ustrojowej. To również, a nawet przede wszystkim, nakreślona wyraźną kreską droga do wielkiej fortuny, która naszpikowana jest krzywdą, smutkiem i nieszczęściem. To historia ludzi, którzy nie pielęgnowali więzi rodzinnych i żyli obok siebie. Nie stworzyli monolitu osadzonego na solidnych fundamentach, ale wykorzystali wątły  i złej jakości budulec.

Autor w swej powieści nie tylko skupił się na relacjach pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny, ale przede wszystkim na człowieku i jego uczuciach. Wyciągnął na światło dzienne grzechy popełniane przez rodziców w stosunku do dzieci jak i wobec siebie. Ten gorzki smak został osłodzony przez myśl, że jest jeszcze nadzieja na odnowę i lepsze życie, ale musi znaleźć się człowiek, który wyciągnie pomocną dłoń.

Oprócz tego, że „Taśmy rodzinne” są o rodzinie, to stanowią również podróż sentymentalną w przeszłość, do czasów, które wielu z nas na pewno dobrze pamięta. Jednak czytając debiut Marcina Marcisza nie miałam poczucia, że jest to „odgrzewany literacki kotlet” traktujący o Polsce, która przeminęła. Miło było powspominać sytuacje, w których się uczestniczyło, jak na przykład wypożyczanie kaset wideo w osiedlowej wypożyczalni i wyczekiwanie nowości. 

Udany debiut!

PS Zastanawiam się, czy na zdjęciu okładkę umieścić w towarzystwie kawy, ciastka, notesu, winka czy kwiatków. Świeczuszka też byłaby ok, ale to raczej nie ta pora roku. Wyszło jak wyszło. A kto czytał książkę, ten wie do czego „piję” 😉 

Tytuł: „Taśmy rodzinne”
Autor: Maciej Marcisz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

Z prozą Aleksandry Zielińskiej spotkałam się przy okazji zbioru opowiadań zatytułowanych „Kijanki i kretowiska” i ten pierwszy kontakt był niebywale emocjonujący. Bardzo żałowałam, że te krótkie formy kończyły się w momencie, gdy spirala ciekawości maksymalnie się rozkręciła. Na koniec opinii o tym zbiorze napisałam: „autorkę będę miała na oku, bo myślę, że niejedną kreacją nas jeszcze zaskoczy.” W momencie kiedy zobaczyłam zapowiedź „Sorge” wiedziałam, że muszę tę powieść przeczytać.

Tytułowe Sorge, to mała miejscowość na Lubelszczyźnie. To miasteczko, które przeżyło zbrodnię dokonaną przez Niemców na rodzinie Czyżewskich w czasie drugiej wojny światowej. To grobowiec dla kilkunastu dzieci, które zginęły w wypadku wracając ze szkolnej wycieczki. Te ofiary zostały już pogrzebane, jednak tragedia jaka nierozerwalnie jest z nimi zespolona, zatruwa kolejne pokolenia, rodziny i jednostki. W Sorge wszędzie czuć zmarłych pod stopami.

Sorge samo dawkuje szacunek swoim mieszkańcom, niektórych miasteczko wiecznie traktować będzie jak chłopców.

Sercem Sorge są kobiety, niestety niektóre z nich złamane.

Bohaterkami powieści są Adela, dziewczyna i Tula. Adela jest stara, schorowana i powtarza sobie najważniejsze informacje, które robią z niej Adelę. Dziewczyna nie lubi swojego imienia, ani jej brzmienia, ani jego zapisu. Pomimo młodego wieku żyje z ogromnym garbem wyrzutów sumienia, który narastał od pierwszych minut życia. Tula, kiedyś laureatka konkursów piękności, zostawiła duże miasto uniwersyteckie i przyjechała za mężem do miasteczka, które podarowało jej dojmujący smutek i samotne krzyki rozpaczy.

Chwilami tak też się Tula czuje, nie na miejscu, bez miejsca, jak gdyby tło przesunęło się bez jej wiedzy, a ona została sama nie wie gdzie, tak jak Adela.

Powieść Aleksandry Zielińskiej mnie nie zaskoczyła. Już po przeczytaniu opowiadań jej autorstwa wiedziałam w jaki sposób potrafi budować historię, napięcie, wiązać czytelnika ze sobą, jaki klimat panuje pomiędzy akapitami, stronami, rozdziałami. Autorka rewelacyjnie operuje słowem, używa niesamowicie trafnych i niosących potężny ładunek emocjonalny metafor. „Sorge” przypomina mi zarówno niepokojący obraz Beksińskiego, jak również starannie skomponowany pejzaż Moneta.

„Sorge”, to nie jest zwyczajna historia małej miejscowości. To również nie jest banalnie przedstawiona konfrontacja ze śmiercią, stratą i smutkiem. Aleksandra Zielińska w brawurowy sposób, z nutą nostalgii, momentami bezpardonowo pisze o problemach, traumach i żałobie zwykłych ludzi. Tak po ludzku i z wielką atencją. 

Bardzo się cieszę, że „Sorge” nie jest opowiadaniem, ale dłuższą historią. Weszłam w świat wykreowany przez autorkę i pomimo tego, że nie była to wesoła, barwna przestrzeń, nie chciałam z niej wychodzić. Kapitalna! Zostaję fanką jej prozy.

Tytuł: „Sorge”
Autor: Aleksandra Zielińska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 5,5/6