Wydawnictwo W.A.B.

Kto nie zna prozy Anny Ciarkowskiej, ten nie wie, jak lekko, a zarazem niejednoznacznie operuje językiem. To subtelne połączenie poetyckich fraz, nieszablonowego prowadzenia tekstu i myśli nie prowadzi czytelnika na manowce, a w obszary odczuwania literatury.

Jak powstaje życie? Otóż z przecięcia dwóch żyć powstaje punkt. Potem przez ten punkt przechodzą kolejne linie innych, linie przerywane, grube, przebiegające szybko, przystające w miejscu. Kiedy znika człowiek, znika punkt, cały ten zbieg okoliczności, którym był.

Kilka słów o fabule

O życiu są Sploty. O kresie życia, które Ciarkowska zawiesiła gdzieś w przyszłości, układając sobie świat według własnego wyobrażenia. Bohaterką tego świata zrobiła … siebie. Jako staruszka przed setką (jak to brzmi?!) o całkiem sprawnym umyśle i jeszcze całkiem wyraźnym postrzeganiu otoczenia, pisze swoją ostatnią w życiu książkę. Bo przecież jest pisarką, która niejedną historię życia napisała. Teraz przyszedł czas na autobiografię. W tym akcie twórczym towarzyszy jej wnuczka, która pomaga zebrać splecione myśli i zachować dla przyszłych pokoleń.

O wrażeniach

Myślicie, że to łatwe zadanie? Snują się te wątki, nitki, niteczki, które w większość nie mówią o starszej pani, ale o tym wszystkim, z czym się zetknęła, z tymi, z którymi miała do czynienia, kto stanął na jej drodze. Niełatwo jest mówić o sobie, kiedy inne sploty wpychają się przed szereg.
Sploty są lekturą kontemplacyjną. Można sięgnąć, otworzyć książkę, przeczytać pół strony i zadumać się na jakiś czas. Podczas lektury nie układamy w głowie akcji, nie staramy się porządkować, żeby złapać chronologię, tworzyć szeregu kolejnych kropek do połączenia. Nie ma takiej potrzeby.

Przebywanie z tą prozą jest czytelniczą przygodą, która dostarcza przystani dla własnych myśli i wyobrażeń o swoim bycie w przyszłości. Jak to będzie za tych kilka dziesiątek lat? Gdzie będziemy, jak będzie wyglądał świat, co da nam rozwój elektroniki, techniki i technologii. Ba, czym zaskoczy nas medycyna? Anna Ciarkowska to wie, bo ma przecież dziewięćdziesiąt osiem lat.
Polecam do powolnego czytania i oddawania się ulotnym myślom.

Tytuł: Sploty
Autor: Anna Ciarkowska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca barterowa

Sięgnęłam po Wegetariankę, czyli najbardziej znaną powieść (została nagrodzona International Booker Prize for Fiction) tegorocznej laureatki literackiej Nagrody Nobla, z ciekawości i bez oczekiwań. Nie czytałam opinii innych czytelników, więc nie miałam żadnych wyobrażeń o tej książce. Po lekturze stwierdzam, że to było bardzo dobre posunięcie. Ta powieść podziałała na mnie na wielu obszarach i warstwach. Jest na tyle złożona, wielowątkowa, że idealnie nadaje się, jako tekst do dyskusji. Myślę, że każdy czytelnik coś innego w niej znajdzie, na co innego zwróci uwagę i w końcu indywidualnie odczyta tę historię.

Kilka słów o fabule

Fabuła jest nieskomplikowana. Opowiada historię kobiety, która rezygnuje z jedzenia mięsa, zostaje wegetarianką, by, bo krótkim czasie zespalać się z przyrodą. Jej najbliższa rodzina nie potrafi zrozumieć tej decyzji, wręcz ją odrzuca, próbując wyrugować z kobiety jej „odmienność”. Han Kang opowiada tę historię głosem męża kobiety, jej szwagra i jej siostry. Każda z tych perspektyw pokazuje i uwypukla inne odczucia, fascynacje, (nie)rozumienie. Postać głównej bohaterki, jej decyzja, filtrowana jest przez różną wrażliwość, dając tak naprawdę obraz nie tylko kobiety, ale i osób z jej otoczenia – najbliższych.

Kilka słów o wrażeniach

Klimat Wegetarianki jest niezwykły. Podczas lektury towarzyszy czytelnikowi niepokój i tajemnica. Otwierają się drzwi do bardzo wielu rozmów na tematy związane z wyobcowaniem, cielesnością, seksualnością, wolnością, kondycją psychiczną, czy oczekiwaniami społecznymi. Można zastanawiać się, dlaczego główna bohaterka wybrała wegetarianizm, co kryje się za odrzuceniem mięsa.

Powieść napisana jest prostym, surowym/szorstkim językiem, bez zbędnych upiększeń. Przy czym wchodzi w miękkie rejestry, kiedy opisuje naturę i przyrodę. Pomimo tego, że głównym motywem zmiany głównej bohaterki jest wegetarianizm, to tak naprawdę historię głównej bohaterki można rozszerzyć na jakąkolwiek znaczącą życiową przemianę, która spotyka się z odrzuceniem przez otoczenie i alienacją/ostracyzmem. A to sprawia, że ta historia w dużej mierze może mieć uniwersalny wydźwięk.

Inna, niesztampowa, niedopowiedziana, tajemnicza, naturalistyczna i równocześnie z powidokami realizmu magicznego. Zaskakująco (nie spodziewałam się) spodobała mi się ta mieszanka.

Tytuł: Wegetarianka
Autor: Han Kang
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Justyna Najbar-Miller, Choi Jeong In
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

Zamknięte drzwi do przeszłości. Przeszłości, którą chciałoby się pogrzebać, zapomnieć o niej. Jednak ktoś znajduje klucz. W dobie powszechnie dostępnego internetu i istnienia mediów społecznościowych nie jest to aż tak trudne. Holly dostaje wiadomość, która początkowo uchyla, a finalnie wywarza drzwi do wspomnień.

Jedna osoba może wiele unieść na swoich barkach. Może wielokrotnie zwątpić w istnienie dobra oraz jasnej przyszłości. Może pogrążać się w czarnej dziurze smutku i mozolnie się z niej wygrzebywać. Upadać przywalona czarnymi myślami i niepowodzeniami. Wykolejać się i wracać na właściwy tor. Może. Potem odradza się na nowo z myślą, że naprawdę nie ma na tym świecie niczego, czego mogłaby się lękać.

Kilka słów o fabule

Nikt z nas nie wybrał sobie rodziców. Niektórym trafia się gorsze rozdanie. Holly przyszła na świat w dysfunkcyjnej rodzinie. Potem było już coraz gorzej. Walcząc z systemem i swoimi traumami cały czas próbuje wypłynąć na powierzchnię bagna, w którym przyszło jej żyć. Ono wciąga. Nieustająco nie daje o sobie zapomnieć. Jest waleczna. Szuka rozwiązań, zmiany, powolnego odcinania się od tego, co ją ciągnęło w dół. Zmienia niemal wszystko wokół siebie, a szczęście i tak gości w jej życiu tylko na chwilę. To są przelotne wizyty. Jej siła przetrwania jest niezwykła. W końcu staje się nową osobą. Przeszłość musi zostać zapomniana. Inaczej się nie da normalnie egzystować.

Kilka słów o wrażeniach

Historia głównej bohaterki Ciał subtelnych budzi strach (co złego jeszcze ją spotka?) oraz wyzwala ogromne pokłady współczucia. To, co ujęło mnie w pisarstwie Jennifer Down to realizm postaci, wydarzeń, ciągu zdarzeń. Pomimo tego, że los bohaterki nie oszczędza i z niej drwi, to nadal to, co ją spotyka, nie jest przegięte i nierealne.

Ciała subtelne są spisaną historią życia, w której Holly wraca do przeszłości, przypomina sobie o tym, co ją ukształtowało, co odcisnęło na niej piętno. To intensywna podróż przez cierpienie, dojmująco smutna z niewielkimi odpoczynkami na oddech od kolejnej życiowej tragedii.

Powieści o tym, jak przeszłość wpływa na naszą teraźniejszość i przyszłość oraz jak człowiek sobie radzi z emocjonalnymi ranami jest wiele. Jednak Ciała subtelne zasługują na uwagę czytelnika. Przez intymny sposób narracji i realistyczne przedstawienie emocji głównej bohaterki tę powieść czyta się wspaniale! Bardzo polecam zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym.

Tytuł: Ciała subtelne
Autor: Jennifer Down
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Dorota Konowrocka-Sawa
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca barterowa

Są takie powieści, w których się zatapiamy i przeżywamy wspólne, wyjątkowe chwile. Jednak potem, kiedy następuje moment chęci wyrażenia opinii, spisania wrażeń, to przychodzi niemoc, nieumiejętność, brak. Nieznośna lekkość bytu, opisywana jako najsłynniejsza powieść Milana Kundery, jest dla mnie taką literaturą. Bo przecież nie ma tutaj łatwo zauważalnej akcji, wyraźnie zdefiniowanej, którą można ubrać w słowa. Ten plan nakreślony przez Milana Kunderę meandruje, przeskakuje, kroczy, posuwa się naprzód, po czym cofa. To samo dzieje się z bohaterami. To są postaci, które mówią o sobie tyle, ile chcą i jak bardzo mają ochotę. Poznajemy ich po tym, co czują, od środka, a nie po powierzchowności. Wchodzimy pod skórę, przedzieramy się do serca, do warstwy emocjonalnej. Towarzyszymy im w ich pragnieniach miłości, cielesnej bliskości, poszukiwaniach codzienności szytej według potrzeby.

Nieznośną lekkość bytu czyta się wspaniale. Ta wspomniana niezdefiniowalność w wielu aspektach i brak zakotwiczenia sprawiają, że tę powieść odczuwałam „tu i teraz”, w danym momencie czytania. Bez konieczności i potrzeby układania sobie w głowie chronologicznej linii życia bohaterów, miejsca akcji, wydarzeń, sączyłam historię Tomasza, Teresy, Sabiny, Franza. O dziwo, nie ludzie i powidoki ich historii mną wstrząsnęły, a historia Karenina. Emocjonalnie mnie rozedrgała.

Bardzo się cieszę, że poznałam tę powieść, której tytuł był ze mną od dawna.

Tytuł: Nieznośna lekkość bytu
Autor: Milan Kundera
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Agnieszka Holland
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca barterowa

Toskania, słońce, grupa przyjaciół, dom na wzgórzu, dwa miesiące wolnego i wróżba, która głosi, że wszystko się rozpadnie.

Czy to nie jest zapowiedź przedwakacyjnej lektury, która zbudzi tęsknotę za czasem beztroski, z dala od codziennych obowiązków? Być może, jednak wybrzmiewa się w niej fałszywa nuta, burząca spokój i sugerująca, że coś może pójść nie tak.

Bardzo byłam ciekawa najnowszej powieści Macieja Marcisza. Liczyłam na lekką opowieść z twistem, a okazało się, że ta eskapistyczna proza wprowadziła wiele hałasu i stała się emocjonalnym poligonem z wieloma zaskakującymi i celnymi spostrzeżeniami.

Kilka słów o fabule

Życie każdego z nas jest sumą niezliczonej liczby elementów połączonych przez bagaż rodzinnych doświadczeń, społeczeństwo, w którym żyjemy, pracę, którą wykonujemy i cały wachlarz pragnień, które czekają na urzeczywistnienie. Jedni z nas są zadowoleni ze swojego życia i trwają w nim w szczęściu, inni cały czas są poszukujący i starający się coś zmienić, poprawić. Są i tacy, którzy z chęcią zostawiliby swoje dotychczasowe życie za sobą.

Tacy również są bohaterowie Znaków zodiaku. To przedstawiciele pokolenia millenialsów, którym niektóre elementy życia zaczęły szwankować. Każdego z nich coś innego uwiera, każdy ma inny problem. Czy zmiana otoczenia – malownicza, spokojna Toskania, oderwanie się od codzienności, zostawienie na chwilę trosk za sobą, „zresetowanie głowy” – stworzy szansę na spojrzenie z innej strony na życie, na wadliwy element? A może ten czas będzie sprzyjał odkryciu w sobie nowych pokładów energii i „sposobu na siebie”? Czy wystarczy im siły na wdrożenie działań korygujących? Każdy z nich od czegoś ucieka. Pytanie – co zastaną na mecie wakacji?

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Macieja Marcisza zaskoczyła mnie. Pod przykrywką sielskich widoków, leniwego sączenia wakacyjnego czasu, schował wachlarz problemów, z którymi muszą uporać się bohaterowie. To nie tylko złośliwe myśli, które potrafią uprzykrzać codzienność i podkopywać pewność siebie. To również miłosne dylematy, pytania o przyjaźń, różnice klasowe, czy paląca potrzeba zaistnienia.

Znaki zodiaku są powieścią na wskroś współczesną, odbijającą emocje i problemy, które nie są nam obce. Jeśli sami ich nie doświadczyliśmy, to ktoś nam znany z takimi się borykał. To również powieść o życiowej odwadze i nieustającym procesie poszukiwania szczęścia.

Język książki jest bardzo przyjazny (podobnie jak w poprzednich powieściach autora – Taśmach rodzinnych i Książce o przyjaźni), plastyczny, dzięki czemu czyta się ją wyjątkowo dobrze. Poza tym spodobało mi się niezmiernie to wyważenie lekkości i trudnych spraw będących niczym drzazga i dających do myślenia. Podobała mi się! Polecam!

Tytuł: Znaki zodiaku
Autor: Maciej Marcisz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca barterowa

Zaintrygowało mnie polecenie Małgorzaty Lebdy (Łakome mnie uwiodły), która napisała między innymi: „Bliska jest mi ta narracja: uważna, dostrzegająca inność, wychodząca z troski i przejęcia światem, oswajająca lęki i – co istotne – przemoc nazywająca przemocą, a krzywdę – krzywdą”.

Kilka słów o fabule

Zwierzęta łowne to historia ludzi zagubionych, próbujących określić swoje miejsce w świecie, odnaleźć najwłaściwszą drogę, która w końcu doprowadzi do sensu życia. Człowiek młody jest poszukującym. Nie inaczej jest z Jurkiem. To dwudziestoczterolatek, który nie dogaduje się z ojcem, za to ma dobre stosunki z ciotką. U ciotki Matyldy spędza lato. Ten wakacyjny czas obfituje w burzliwe wydarzenia. Jest splotem powrotów i ucieczek, marazmu i działania, pokoju i walki.

Kilka słów o wrażeniach

Na scenie powieści Anny Mazurek staje kilku bohaterów. To wokół ich przeszłości i teraźniejszości rozgrywa się cały spektakl. Sceny nie zmieniają się dynamicznie, za to każda jest obszerna i dająca przestrzeń do wyrażenia myśli i uczuć danego bohatera. Nie tylko człowiek jest tutaj ważny. Znaczącą rolę odgrywa otoczenie, przyroda, zwierzęta, las. Kiedy równowaga i szacunek człowieka do przyrody zostają zachwiane, scenę opanowują silne emocje, gwałtowne działanie i żar.

Las ma miejsca, które bolą. Rany. […] Jedna jest bardzo stara, zabliźniła się już, ale czasem swędzi. Druga, zaszyta cienka warstwą skóry, którą łatwo zerwać, dalej ropieje na brzegach. Trzecia rana jest świeża, z wczoraj. Ktoś ją zasypał piaskiem, ale krew dalej się sączy, bo krew jest sprytna, zawsze wie, którędy wypłynąć, wystarczy lekko nacisnąć.

Powieść Anny Mazurek przyciąga językiem, sposobem narracji i kreacją bohaterów. Z jednej strony wiele jest przemilczane, stwarzając sposobność i okazję do odpowiadania i pisania własnych scenariuszy. Z drugiej skupia się na kilku postaciach, eksplorując ich historię. Czasami brakowało mi mocniejszego zakotwiczenia w miejscu i czasie. Szala przechylała się na stronę tego, co siedzi w głowach bohaterów.

Ta proza jest efemeryczna, momentami wymykająca się analizie, a wręcz nieuchwytna. Przez co nie potrafiłam mocniej związać się z bohaterami i zespolić z fabułą. Czytało mi się bardzo dobrze, bo ta powieść ma wiele elementów, które mnie czarują i przyciągają. Jednak bardziej przeżywałam tę historię w czasie lektury, niż po.

Tytuł: Zwierzęta łowne
Autor: Anna Mazurek
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca barterowa

Za Ten się śmieje, kto ma zęby Zyta Rudzka otrzymała w tym roku Nagrodę Literacką Nike. Ale to nie te zaszczyty sprawiły, że zapragnęłam przeczytać najnowszą powieść polskiej pisarki. Po prostu coś mnie do tej prozy przyciągnęło.

Z piórem autorki miałam do czynienia przy okazji innej powieści zatytułowanej Krótka wymiana ognia. W moim osobistym rankingu wcale nie zajęła wysokiego miejsca, ale miałam poczucie obcowania z ciekawą i nietuzinkową literaturą. Napisałam o niej między innymi: „Krótka wymiana ognia to proza brawurowa, poza schematami. Gra słów, jak również liczne epitety są słowną ekwilibrystyką stanowiącą o jej sile. To powieść, która potrafi przyciągnąć i przykuć uwagę, ale równocześnie zniechęcić do siebie. Pozostawia czytelnikowi wybór”. Po przeczytaniu Ten się śmieje, kto ma zęby mam poczucie, że pióro Zyty Rudzkiej nie uległo stępieniu, a wręcz wspaniale się wyostrzyło.

Kilka słów o fabule

Książka opowiada o fryzjerce, która ma już za sobą najświetniejsze lata w swoim fachu oraz jej wybranku i mężu, dżokeju. Wera i Karol byli dobraną parą, dogadywali się, uzupełniali, wiedli dobre życie w dostatku i biedzie. Teraz przyszło Werze pochować Karola, dbając o odpowiedni ubiór i należną oprawę. Próbując zachować swoje standardy – bo czyjeś dla Wery się nie liczą – szuka środków na realizację zadania. Tak, Wera podchodzi do życia zadaniowo, równocześnie dbając o swoją kondycję psychiczną i swój dobrostan. Można rzec, że bezpardonowo prze do przodu i nie użala się nad swoim (niełatwym) losem.

Kilka słów o wrażeniach

Mam wrażenia, że Zyta Rudzka zaczerpnęła od swojej bohaterki niespożytą siłę i brawurowo rozpisała losy Wery i Karola. W tej prozie nie ma miejsca na gładkie słówka, lukier i poprawność. Jeśli autorka ma ochotę wyrazić coś dosadnie, naturalistycznie, to tak czyni. Jeśli jej zamysłem są słowa na granicy albo i poza granicą wulgarności, to umieszcza je w tekście. Mnie tymi środkami wyrazu kupiła, chociaż mam świadomość, że dla wielu ta forma ekspresji nie jest akceptowalna.

Warto w tym miejscu zacytować, co Inga Iwasiów napisała w laudacji jury Nagrody Literackiej Nike: „Historia Wery jest wywrotowa, ponieważ nie próbuje wzruszać, przekonywać, edukować, uwodzić pięknem. Ciągnie za sobą i popędza, by nagle zwalniać i otwierać kolejne zaplecza, magazyny i nieokiełznane, idące z trzewi wątki”.

Tak dokładnie czuję tę prozę i tak ją odbieram. Lubię odważne książki. Zawsze liczę się z tym, że mogą mi się nie spodobać. Tym razem zgrałam się z ostrym piórem Zyty Rudzkiej, które dostarczyły mi wielkiej przyjemności czytania i przeżywania losów jej bohaterki.

Buńczuczna, bezpardonowa i brawurowa proza.

Tytuł: Ten się śmieje, kto ma zęby
Autor: Zyta Rudzka
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna

Elektryzują mnie rodzinne historie, które otacza nimb tajemniczości. Historie, które pozostawały do tej pory nieodkryte, niedopowiedziane, głęboko zakopane w umysłach przodków. Droga do prawdy, do znalezienia wszystkich najmniejszych części mogących stworzyć kompletny obraz, a dzięki temu ukorzenić drzewo genealogiczne, musi być niezwykle satysfakcjonująca i odżywcza.

Kilka słów o fabule

Tytułowa pocztówka ze zdjęciem opery Garniera trafia pewnego zimowego dnia do rodziców Anne (autorki powieści). Kartka bez nadawcy, jedynie z nieporadnie napisanymi czterema imionami – pradziadków Anne i ich dzieci – po chwilowym wywołaniu zainteresowania, zostaje zapomniana.

Wymazałam z pamięci pocztówkę, choć nie porzuciłam myśli, że kiedyś powinnam zapytać mamę o historię naszej rodziny. Tyle że lata płynęły, a mnie ciągle brakowało czasu.

Po jakimś czasie Anne dojrzewa, żeby z pomocą swojej matki, odkryć nieznane jej do tej pory fakty z życia rodziny Rabinowiczów i dowiedzieć się, kto napisał i wysłał tajemniczą pocztówkę.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Anne Berest to nie jest zwyczajna retrospekcja wydarzeń z życia żydowskiej rodziny. To pełna wybojów i trudów wędrówka wraz z bohaterami powieści od Rosji, przez Łotwę, Palestynę do Francji. To również próba przeniknięcia między bolesne karty historii Europy w czasie II wojny światowej, na ulice Francji wrogo nastawione do Żydów i mniejszości narodowych, do czasów walki o życie, podejmowania starań o zespolenie rozerwanych rodzin, gdy każdy szukał swojej bezpiecznej przystani.

W tę powieść zanurzyłam się na jednym oddechu. Nurkowałam w odmętach tragicznej przeszłości rodziny Anne, których pochodzenie i historyczna zawierucha zmuszały do ciągłej walki o życie. Autorka niezwykle plastycznie, ciekawie, ujmująco połączyła teraźniejszość z przeszłością, tworząc postaci i miejsca, w których odbiły się duchy przodków.

„Pocztówka to zarówno powieść detektywistyczna, saga rodzinna, jak i próba zrozumienia własnej tożsamości”. Tym właśnie ta historia jest, przy czym największy nacisk położyłabym na wątku poszukiwania korzeni i własnej tożsamości.

Można pomyśleć, że tematy, jakie podejmuje autorka, nie są niczym nowym i świeżym w literaturze. To prawda. Jednak to obszary ściśle związane z przeżyciami konkretnego człowieka, jednostki. Są wyjątkowe i bardzo osobiste. Dlatego za każdym razem autorzy opowiadają je inaczej, bo perspektywa potrafi mieć wiele ludzkich twarzy, na których drgają i odbijają się niezapomniane emocje.

Pocztówkę polecam szczególnie tym, którzy lubią czytać o rodzinnych historiach i odkrywaniu przeszłości. Czytając opis, czułam się zaintrygowana – nie zawiodłam się!

Tytuł: Pocztówka
Autor: Anne Berest
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Dorota Malina
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura piękna
Współpraca