Wydawnictwo W.A.B.

Proza Wioletty Grzegorzewskiej nie jest mi obca. Na blogu znajdziecie wpis o Gugułach („Ta książka to doskonała odskocznia od codziennej pogoni i miejskiego zgiełku”), Stancjach („Przypadła mi do gustu żonglerka słowem„) i Dodatkowej duszy („Wioletta Grzegorzewska chce, aby czytelnik wsłuchiwał się w najcichsze głosy i kolekcjonował w pamięci każdy drobiazg i wspomnienie o tym, co było”).

Tym razem przyszło mi się spotkać z kolejną, inną artystyczną odsłoną autorki. Wilcza rzeka jest niebywale intymna. Niemal z każdej strony przebije osobista nuta.

Wilcza rzeka to powieść drogi. Drogi niełatwej, naznaczonej trudnymi wyborami pomiędzy tym, co można a tym, co należy zrobić. W pandemicznej rzeczywistości możliwości jest jak na lekarstwo. Codzienna tułaczka z nastoletnią córką, psem i kotem, bez bliskich perspektyw na znalezienie spokojnego lokum, nie napawa optymizmem.

Nastała noc, jedna z tych zamulonych, podszytych niepokojem, która osaczała drzewa i dachy kolorem indygo. Taka noc lenniczka żądała ode mnie dani­ny, chciała ze mnie coś uszczknąć, załatwić mnie na cacy, na kilka bezsennych godzin, i pewnie bym się jej poddała, gdyby nie jakiś hałas dobiegający z góry. Na strychu harcowały szczury i to mnie tro­chę uspokoiło, bo z nimi nie czułam się taka sa­motna.

Wioletta Grzegorzewska dzieli się z czytelnikami swoimi przeżyciami, troskami, próbując zrzucić z siebie uwierający bagaż trudnej codzienności. Nie pisze tylko o sobie. Jest świetną obserwatorką i dzięki temu możemy poznać niełatwe życie imigrantów, biedaków, życiowych wykolejeńców. Codzienny kontakt z innymi ludźmi borykającymi się z własnymi problemami wytycza wyjątkowy obszar do wymiany wzajemnych doświadczeń. Jedni są zakotwiczeni w marazmie, inni chcą działać, zmieniać rzeczywistość, przeć do przodu.

Słowem podsumowania

Wilcza rzeka jest niewesoła, momentami bardzo smutna. Jednak przede wszystkim jest autentyczna – tak jak inne powieści autorki. Ta książka jest jak posklejany pamiętnik, który ujawnia wiele bolesnych momentów z życia żony, matki, kochanki, pisarki. Możliwość jej przeczytania to duży ukłon w stronę czytelnika. Poruszająca lektura, którą polecam.

Tytuł: Wilcza rzeka
Autor: Wioletta Grzegorzewska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna

Czytelnicy, którzy znają twórczość Macieja Marcisza i spodobały im się Taśmy rodzinne, z entuzjazmem przyjęli wiadomość o nowej książce. Byłam jedną z nich. Ciekawiło mnie, w jaki sposób rozwinął tytuł – Książka o przyjaźni. Czy będzie dosłownie? Może autor zaserwuje nam studium przypadku? Rozgryziemy, kim jest przyjaciel i jaką rolę odgrywa? Nic bardziej mylnego.

Kilka słów o fabule

Książka o przyjaźni to historia młodych ludzi, którzy natrafili na siebie w szkole i stworzyli własny, dosyć hermetyczny świat. Do czasu. Początkowo nierozerwalni, mający wgląd w swoje życia, marzenia i myśli. Z czasem zaczęli kroczyć własnymi ścieżkami, nabierając osobistych doświadczeń. Lukę po przyjacielu i przyjaźni wypełniali innymi ludźmi, ale zawsze, co jakiś czas, wracali do przeżyć z przeszłości, dotykając miejsc w duszy naznaczonych przez przyjaciela.

Kasia, Dorota i Michał nie byli do siebie podobni. Każdy z nich był inny, ale doskonale się dopełniali. Czas doświadczył łączącej ich więzi. Pokiereszował. Echo zostało. Raz poruszona struna, co jakiś czas się odzywała. Rezonowała w ich wspomnieniach.

Kilka słów o wrażeniach

Nie przeżywałam najnowszej powieści Macieja Marcisza, ale dziwnym trafem, co jakiś czas, co któryś rozdział czy wątek, głośniej do mnie wołała. Spodobał mi się jej rytm, swoboda i spokój. W Książce o przyjaźni wyraźnie odbija się bardzo interesujące postrzeganie świata przez młodego autora. Mam nieodparte wrażenie, że każda kolejna powieść będzie jeszcze lepsza, dojrzalsza. Na pewno będę śledziła dalsze poczynania pisarskie Macieja Marcisza.

Słowem podsumowania

Książka o przyjaźni sprawiła mi dużo przyjemności. Lubię historie o codzienności z akcją rozciągniętą w czasie, gdy mogę być świadkiem zmian, jakie zachodzą w bohaterach pod wpływem zmieniającego się otoczenia i okoliczności. Myślę, że milenialsi mogą się w tej historii odnaleźć. Mnie się spodobała.

Tytuł: Książka o przyjaźni
Autor: Maciej Marcisz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Rozmowy z przyjaciółmi – debiutancka powieść irlandzkiej pisarki Sally Rooney wprawiła mnie w dobry nastrój. Klimat ciągłego dialogu bardzo mi się spodobał. Na tyle, że zaraz po lekturze wpisałam Normalnych ludzi na listę e-booków, które planuję w bliskiej przyszłości przeczytać. Apetyt miałam spory i nie ukrywam, że liczyłam na mocne doznania. Troszkę się zawiodłam. Wyrażenia po przeczytaniu powieści są chłodniejsze niż te oczekiwane.

Kilka słów o fabule

Normalni ludzie to historia znajomości dwójki młodych ludzi pochodzących z różnych środowisk. Mieszkają w tej samej miejscowości w Irlandii, chodzą do tej samej szkoły, jednak na szkolnych korytarzach ich relacja nie istnieje.

Marianne jest ekscentryczna, inna niż przeciętny rówieśnik. Ma niewielu znajomych, jednak nie jest to dla niej źródłem frustracji. Connell jest znany w szkole. To gwiazda sportu z wianuszkiem osób, które go podziwiają. Młodych ludzi przyciąga do siebie rodzące się uczucie. Jednak ich miłość nie będzie cukierkowym, słodkim deserem, ale skomplikowaną relacją, która na swej drodze będzie musiała pokonać wiele przeszkód.

Kilka słów o wrażeniach

To, co wyróżnia prozę Sally Rooney to bardzo ciekawie przedstawiona interakcja pomiędzy młodymi. To dojrzałe, dalekie od sztampy pokazanie rodzącej się miłości. Autorka skupiła się na Marianne i Connellu. Wokół nich toczy się wszystko. Od początku do końca są centralnym punktem powieści. Co więcej, autorka tak tę powieść ułożyła, że bez potrzeby użycia fajerwerków ani twistów, fabuła cały czas jest intrygująca.

Normalni ludzie to rozedrgana proza, będąca odbiciem emocji jej bohaterów, ich konwersacji i relacji. Dlaczego w takim razie nie zrobiła na mnie aż tak wielkiego wrażenia? Myślę, że jednym (może kluczowym?) czynnikiem było czytanie tej powieści z doskoku, przez wiele dni. Zostałam wpuszczona do ich świata. Może gdybym usiadła na dłużej i wsłuchała się w to, co mają do powiedzenia, to złapalibyśmy mocniejszą więź? Nie wiem. W mojej ocenie jest to dobra powieść, która może różnorako oddziaływać na czytelników. Co z resztą widać po ocenach, jakie otrzymuje.

Tytuł: Normalni ludzie
Autor: Sally Rooney
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Jerzy Kozłowski
Forma książki: e-book, dostępna w formie audiobooka
Gatunek: literatura piękna

Pestki Anny Ciarkowskiej odniosły sukces. Książkę szeroko i entuzjastycznie komentowano w mediach społecznościowych. Ciekawa byłam, czym tym razem autorka zaskoczy czytelnika i czy najnowsza powieść będzie napisana w podobnym stylu.

Niezaprzeczalnym jest fakt, że oprawa Dewocji jest „boska”. Okładka przyciąga wzrok i zaprasza do zamkniętego świata świętości oraz ludzkich przekonań i wiary.

Kilka słów o fabule

Bohaterem powieści jest polska, katolicka rodzina, której wzorzec już trochę pokrył się kurzem. To rodzina małomiasteczkowa, gdzie centralne miejsce zajmuje kościół i wspólnota, gdzie więzi społeczne są mocne, a relacje sąsiedzkie niemal nierozerwalne. To miejsce pobożne, z niezachwianą wiarą w moc modlitwy i Maryi.

Dewocje to również, a może przede wszystkim, spowiedź z życia jednej osoby, która została wybrana wbrew sobie i wywyższona w lokalnej społeczności. Niosła na barkach wiele. Nie tylko swoje troski, ale bagaże innych, chcących zrzucić swój balast.

Kilka słów o wrażeniach

Styl Anny Ciarkowskiej jest wyjątkowy. Polska autorka nie pisze wprost, nie pisze prosto. Jej formą wyrazu są liczne metafory, zlepki myśli oraz operowanie obrazem. Jej proza jest niespieszna i poetycka.

Sierpień to był we wsi dziwny miesiąc. Sierpień zostawiał na skórze piegi, a w środku, w człowieku zostawiał poczucie, że kończy się czas słońca, czas dojrzewania i rozkwitania, a nadchodzi czas ścinania ciężkich głów słoneczników, czas opadania, proroczych snów i pytań, co dalej.

Malowane słowem Dewocje są blisko oryginału, wzorca i prawdy. Przez to wielokrotnie wywołują wspomnienia i sprawiają, że przerabiamy w głowie naszą przeszłość. Czasami ręka pisarki dociska mocniej i pojawiający się obraz jest przerysowany.

Powieść Anny Ciarkowskiej jest nieoczywista i pełna przestrzeni do zagospodarowania. Podoba mi się ten ukłon w stronę czytelnika i podarowanie nam miejsca do przemyśleń.

Tytuł: Dewocje
Autor: Anna Ciarkowska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka
Gatunek: literatura piękna

Napisać powieść autobiograficzną, obedrzeć się z warstwy ochronnej i nie zostać przy tym poranionym to wielka sztuka i odwaga. W swej debiutanckiej powieści Ocean Vuong zabiera czytelnika do korzeni jego wietnamsko-amerykańskiej rodziny. W niecodzienny, bardzo poetycki sposób, zaprasza nas do poznania swojej więzi z matką. Więzi, która wielokrotnie była daleka od czułości, a wręcz drapała szorstkością.

To prawda, że po wietnamsku rzadko mówimy „kocham cię”, a kiedy to robimy, to prawie zawsze po angielsku. Dla nas troska i miłość są wyrażane najwyraźniej poprzez czyny: wyrywanie białych włosów, przyciskanie syna swoim ciałem, żeby zniwelować turbulencje samolotu, a zatem i jego strach.

Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę jest smutną historią. Zahacza o tragedię wojny w Wietnamie, codzienny ból bycia innym, brak miłości, a jeśli się zdarzyła, to jej ulotności. Jest nie tylko obietnicą opowieści o relacji syna i matki. To również obraz uczucia i związku dwóch mężczyzn, obalający mit męskości.

Powieść Oceana Vuonga jest bardzo osobista, szczera i intymna. Napisana w formie listu, zawiera wyznaje syna skierowane do matki, w którym powierza jej sekrety, o których nie wiedziała. Stara się jak najlepiej opowiedzieć i wytłumaczyć swoją przeszłość i namalować słowem świat, w którym żyje. Niemal szeptem kreśli i snuje swoją opowieść. Jego zachęta jest piękna, ale niełatwa. Nie każdy się w niej odnajdzie.

Słowem podsumowania

Język, którym operuje autor jest niełatwy, pełen metafor i dygresji. Przez to nie czyta się powieści lekko i swobodnie. Żeby wyłuskać z niej piękno i istotę, potrzeba skupienia i spokoju.

Pamiętam stół. Pamiętam stół zrobiony ze słów danych mi przez twoje usta. Pamiętam płonący pokój. Pokój płonął, ponieważ Lan mówiła o ogniu. Pamiętam ogień, gdy o nim słuchałem w mieszkaniu w Hartford, wszyscy spali na drewnianej podłodze owinięci kocami Armii Zbawienia.

Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę to bolesna, autentyczna, obleczona pasmem upokorzeń podróż autora przez minione lata. W wielu momentach mnie czarowała.

Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę
Autor: Ocean Vuong
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Adam Pluszka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka, czyta Marcin Styczeń
Gatunek: literatura piękna