Kategoria:

Historyczna

Bez kategoriiHistoryczna

„Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki” Colson Whitehead – Kajdany czarnej Ameryki

przez Katarzyna Denisiuk

Nagradzane książki przyciągają, bo mamy świadomość, a przede wszystkim liczymy na to, że grono ekspertów dokonało bardzo dobrego wyboru. Nie zawsze nasze odczucia są zbieżne z oceną gremium. Sięgnęłam po „Kolej podziemną. Czarna krew Ameryki”, za którą Colson Whitehead otrzymał w 2017 roku Nagrodę Pulitzera. Niestety ta książka, ten audiobook mnie nie porwał. Liczyłam na ogromną dawkę emocji, a takiej nie dostałam. Były w niej momenty „żywsze”, ale były i takie, które nużyły. 

 

Sama Ameryka to także złudzenie, największe ze wszystkich. Biała rasa wierzy, wierzy z całego serca, że przywłaszczenie tej ziemi jest jej prawem. Zabijanie Indian. Prowadzenie wojny. Zniewolenie swoich braci. Ten naród nie powinien istnieć, jeżeli istnieje sprawiedliwość na tym świecie, jest bowiem zbudowany na mordzie, kradzieży i okrucieństwie. A jednak tu jesteśmy.

Przenosimy się do Ameryki pierwszej połowy XIX wieku. Bohaterką powieści jest niewolnica Cora, której rodzina od pokoleń jest ciemiężona przez białych właścicieli ziemskich. Mieszka na plantacji bawełny w stanie Georgia i przyjmuje życie takim jakim jest. Nie buntuje się, nie zżyma na otaczającą ją nierówność. Na plantacji pojawia się nowy niewolnik – Ceasar. To on opowiada dziewczynie o kolei podziemnej i kreśli wizje nowego życia i lepszych perspektyw. Namawia Corę, aby wykorzystując skomplikowany system ucieczkowy, na który składały się drogi, tunele, szlaki, bezpieczne kryjówki, przewodnicy, organizacje i społeczności, dostać się na północ i zyskać wolność.

 

Pomysł na fabułę książki jest naprawdę bardzo interesujący, jednak obraz przedstawiający losy Cory wydaje się być mało barwny. Owszem Colson Whitehead precyzyjnie opisuje sposób funkcjonowania kolei podziemnej, systemu przerzutowego niewolników, ale strona emocjonalna powieści nie jest już taka wyrazista. Gdyby tak autor mocniej pociągnął za sznurki, gdzie po drugiej stronie stoi człowiek, to książka dotykałaby mocniej.

Oczekiwałam silnych wrażeń, że zostanę uwikłana w losy bohaterki i w końcu, że zostanę umorusana historią niewolników, a tego po skończonej lekturze powiedzieć nie mogę. W przypadku powieści Colsona zderzenie mojego festiwalu życzeń z rzeczywistością zakończyło się przegraną. I tutaj następuję „ale” – nie odradzam tej powieści, bo uważam, że oszczędny styl autora, bez podkręcania akcji i podnoszenia temperatury fabuły, znajdzie wielu zwolenników. Na mnie nie zadziałał.

 
Tytuł: „Kolej podziemna. Czarna krew Ameryki”
Autor: Colson Whitehead
Wydawnictwo Albatros, Audioteka
Tłumaczył: Rafał Lisowski
Forma książki: audiobook, czyta Marcin Popczyński; dostępna również w formie ebooka
Gatunek: powieść historyczna

 

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Historyczna

„Świadek” Ilja Mitrofanow – Kronika przemijania

przez Katarzyna Denisiuk

Besarabia – kraina przyłączona do Rumunii, która była jej najbiedniejszym regionem z bardzo wysokim poziomem analfabetyzmu. W czerwcu 1940 roku Basarabię anektował ZSRR. W kolejnych latach (1941-1944) wróciła na krótko do Rumunii. W okresie stalinowskim doprowadzono do kontrolowanej klęski głodu, masowych wysiedleń oraz niemal całkowitego wyeliminowania elit regionu.

Akcja „Świadka” Ilji Mitrofanowa rozgrywa się w Basarabii na przełomie 1940 i 1941 roku. Wprowadzeniem do historii przedstawionej przez autora jest nota od tłumacza Aleksandra Horodeckiego, który opisał rozterki jakie nim targały, aby jak najlepiej, a przede wszystkim wiarygodnie oddać charakter nieistniejącej już odmiany języka rosyjskiego. To co zaoferował czytelnikowi jest w mojej ocenie bardzo trafionym wyborem, dzięki któremu jesteśmy świadkami przemijalności tożsamości wspólnotowej.

 

Narratorem powieści jest Fiodor Pietrowicz pochodzący z wielodzietnej rodziny, którego ojciec (tatko) w wieku 15 lat oddał na ucznia do zakładu fryzjerskiego (frizerii). Pietrowiczowie mieszkali w małej miejscowości nad Dunajem, z której większość mieszkańców uciekła jeszcze przed przyjściem sowietów.

A ja co? Dokąd mam się udać? Gdzie szukać szczęścia? jeśli tutaj żem się urodził, jeśli wodę dunajską od małego po tej stronie piłem? Co mi po brzegu rumuńskim? Kto  tam uciekł? (…)

No bo kto wie, cóż to takiego ta władza radziecka? Weźmy rumuńską: jaka by nie była, a człowiek besarabski już do niej przywykł,że tak powiem, otarł się. A tu – sowieci. Może i prawda to: spędzą nas do kupy jak stado, wydadzą kocioł mamałygi, kobity podziela i wio! – flagę  w ręką i zasuwaj, kręć koła…

Fiodor Pietrowicz został, przepełniony poczuciem patriotyzmu lokalnego i z braku wiary, że gdzieś indziej będzie mu lepiej. Strzygł i golił tutejszych oraz nową władzę. Miejscowej ludności obiecywano, że z nastaniem nowej władzy otrzymają „góry złota”, zapanuje dostatek i będą wiedli dobre życie, a dostali?

 

„Świadek” jest kroniką przemijania oraz retrospekcją tego co było i zostało wyrugowane. Zawsze za takimi historiami stoją ludzie wraz z ich tożsamością. A ludzie besarabscy zostali pozbawieni wszystkiego. Zmuszeni do wyzbycia się godności, musieli walczyć o zaspokojenie podstawowych potrzeb.

Powieść napisana jest charakterystycznym językiem, do którego, po chwili obcowania z tekstem, można się przyzwyczaić. Nadaje on historii niesfornego stylu i daje poczucie obcowania z autochtonami historycznej krainy.

Opowieść Mitrofanowa ewoluuje. Początek jawiący się jako niewinna opowiastka, przeistacza się w pełne emocji, bardzo bolesne i tragiczne świadectwo tych, których już nie ma. „Świadek” jest jak szelest, migotanie wspomnień, na które warto wyczulić zmysły.

PS Do tej pory nie spotkałam się z tak oryginalnym wydaniem książki. Brawa dla wydawnictwa.

 
Tytuł: „Świadek”
Autor: Ilja Mitrofanow
Wydawnictwo Claroscuro
Tłumaczył: Aleksander Horodecki
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: historyczna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
HistorycznaLiteratura obyczajowa

„Ocean odrzuconych. Córka jubilera” „Ocean odrzuconych. Klątwa wiecznego tułacza” Magdalena Knedler – Wielki świat sztuki w obliczu historycznej zawieruchy

przez Katarzyna Denisiuk

 Magdalena Knedler zaskarbiła sobie duże grono wiernych czytelników, którzy z zapartym tchem i niecierpliwie czekają na każdą kolejną powieść autorki. Obyczajową twarz pisarki bardzo lubię, dlatego zaliczam się do grona osób śledzących na bieżąco jej poczynania.

Ostatnia powieść „Tylko oddech” nie miała rozmachu. Była duszna i skondensowana. Magdalena Knedler znana z wplatania w fabułę motywów ze świata sztuki, w tej powieści schowała je głęboko. Nie wiem czy ta wstrzemięźliwość tak bardzo uwierała autorkę, a świat artystów dopraszał się o uwagę, ale w najnowszej dylogii zatytułowanej „Ocean odrzuconych” dosłownie eksplodowały. Powieści porażają rozmachem zarówno jeśli chodzi o rozmiary fabuły, okresu, w którym się odbywa, mnogości postaci, jak i licznych odniesień i nawiązań do historii i sztuki.

 

„Ocean odrzuconych” nie dzieje się współcześnie, a sięga do czasów schyłku monarchii Austro-Węgier, wiedeńskich uliczek końca pierwszej wojny światowej. Poznajemy losy Charlotte, córki żydowskiego jubilera, rozkochanej w muzyce, sztuce oraz mieście w którym mieszka. Jej głowa jest pełna marzeń i wizji pięknego życia w otoczeniu artystów, mistrzów oraz wyrafinowanej biżuterii, którą sama również projektuje. Świat ma dla niej inny scenariusz, stawia na drodze egzystencjalne wybory, z którymi musi się zmierzyć. Zderzenie z innym, gorszym, bezbarwnym i okrutnym światem jest szalenie bolesna.

Minęły lata, a ja wciąż widzę tamten świat. Czuję zapach czekolady i kawy, słyszę muzykę, rozmowy, widzę siebie, siedemnastolatkę, która zbyt szybko dorasta i za dużo myśli, osiemnastolatkę, która usiłuje zrozumieć świat, dziewiętnastolatkę, która poznaje smak miłości, i dwudziestolatkę, która chce umrzeć.

 

 Pisanie o czasach, które znane są tylko z zachowanych dokumentów, biografii, wspomnień jest zabiegiem niebezpiecznym. Nietrudno minąć się z prawdą, nie oddać ducha epoki, nie wychwycić niuansów kulturowych, czy też obyczajowości. Jako zwykły czytelnik, bez stosownego wykształcenia, powieść mogę odbierać i oceniać przez pryzmat tylko i wyłącznie tego, co autor wykreował i miał w planie przekazać czytelnikowi.

– Każdą historię kształtuje ten, który ją opowiada, Charlotte.

 

Chylę czoła przed ogromem pracy jaki Magdalena Knedler musiała włożyć w napisanie tak obszernej i pełnej detali powieści, której tło nie jest fikcją. Do głosu bardzo często dochodzą realne postaci uczestniczące w historycznych wydarzeniach. Ta iście koronkowa robota daje efekt w postaci historii, która poruszy niejedną strunę w duszy czytelnika.

Patrząc na dorobek Magdaleny Knedler można zauważyć, że mierzy się z wieloma gatunkami literackimi. Nie wiem czy nadal poszukuje, czy też znalazła już swoje docelowe miejsce. 

Trudno mi jednak wyobrazić sobie, że można nie szukać portu. Jakiegoś portu szuka się zawsze.

Pozostaję entuzjastką jej powieści, w których sztuka odgrywa ważną rolę. W zestawieniu z cenną umiejętnością opisywania międzyludzkich relacji i przeżyć oraz grania na emocjach, tworzą porywające historie.

 

Dylogia Magdaleny Knedler, to ponad tysiąc stron, które znikają tak szybko jak szybko łakniemy poznać zakończenie powieści. A ostatnie dziesięć stron jest istnym rollercoasterem emocji. Włączcie muzykę austriackiego kompozytora Gustava Mahlera, dajcie się ponieść historii i burzliwym losom głównej bohaterki. Ja zostałam porwana.

 
Tytuł: „Ocean odrzuconych. Córka jubilera”, "Ocean odrzuconych. Klątwa wiecznego tułacza"
Autor: Magdalena Knedler
Wydawnictwo Novae Res
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: obyczajowa
 

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Historyczna

„Władczyni rzek” Philippa Gregory – Anglia u progu Wojny Dwu Róż

przez Katarzyna Denisiuk

Sięgając po „Władczynię rzek” Philippy Gregory miałam poczucie, że spotkam się z lekturą, która dostarczy mi dużej dawki faktów ubranych w fabularyzowaną historię. Jednak to co otrzymałam przerosło po wielokroć moje oczekiwania. Nie mam dostatecznej wiedzy, żeby konfrontować opowieść przedstawioną przez autorkę z historycznymi faktami. Zawierzam znawcom i fanom pióra autorki, którzy mówią, że kreacja przeszłości przez autorkę jest na najwyższym poziomie. 

Kim jest tytułowa władczyni rzek? To Jakobina Luksemburska, mało znana osoba, o której próżno szukać obszernych opracowań. Philippa Gregory zainteresowała się tą postacią przy okazji pracy nad książką o jej córce Elżbiecie Woodville. Z uwagi na ubogość historycznych źródeł, spora część powieści została po prostu wymyślona. Czy książka traci na wartości? Zupełnie nie! Całość jest porywająca, bo przemyślana i tworzy logiczną całość.

To co? Przebieramy się w stosowny strój, przeorganizowujemy mentalnie i wskakujemy do Francji XV wieku. Tam spotykamy młodą Jakobinę „wywodząca się według rodzinnej legendy od Meluzyny, wodnej boginki” oraz Joannę d’Arc oskarżoną o uprawianie czarów. Spotkanie to będzie bardzo ważne dla młodej dziewczyny i w znaczący sposób odbije się na jej dalszym życiu i postępowaniu.

Wychodząc za mąż za księcia Bedfordu Jana Lancastera, Jakobina staje się pierwszą damą Francji pod panowaniem Anglików. Małżeństwo nie trwa długo. Owdowiała Jakobina, bogatsza o wiedzę z dziedziny alchemii, której arkana przybliżył jej małżonek, w krótkim czasie ponownie wychodzi za mąż. Z ukochanym wyjeżdżają do Anglii, gdzie służy na dworze królowej Małgorzaty Andegaweńskiej małżonki Henryka VI, zaś Ryszard Woodville, hrabia Rivers jest wiernym sługą korony. W Anglii wrze. Zaczyna się walka o władzę pomiędzy dwoma rodami Lancasterów – mających w herbie różę czerwoną, oraz Yorków – mających w herbie różę białą, z historii znana jako Wojna Dwóch Róż. Bezpieczeństwo rodziny Jakobiny jest bardzo mocno zagrożone. Wszelkimi sposobami stara się ochronić najbliższych i zapewnić świetlaną przyszłość swojej córce Elżbiecie.

„Władczyni rzek” było moim pierwszym spotkaniem ze sztuką pisarską Philippy Gregory. Już teraz mam pełną świadomość wszystkich zachwytów nad sposobem kreowania rzeczywistości i postaci przez autorkę. Drobiazgowość, skupienie się na najmniejszych szczegółach, wręcz cyzelowanie to o czym chce opowiedzieć czytelnikowi są imponujące. Przez ani jedną chwilę nie miałam poczucia przytłoczenia ogromem faktów. Tutaj wszystko jest kompletne. Co jest potrzebne, aby sięgnąć po powieść? Po prostu chęć poznania historii XV wiecznej Anglii, z charakterystyczną dla epoki osnową magii, religijności i duchowości oraz dworskiego życia. 

Spełnienie marzenia jest swego rodzaju magią. Podobnie jak modlitwa, jak spisek, jak zioła, jak postawienie na swoim, sprawienie, że coś staje się rzeczywiste, odciśnięcie swojego śladu na otaczającym cię świecie.

Philippa Gregory jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki potrafi przenieść czytelnika w przeszłość. Jej książka jest jak brama. Jeśli tylko postawimy krok i przekroczymy jej próg, to znajdziemy się w innym świecie, w jakimś stopniu znanym z lekcji historii. Na pewno to co nam daje jest o wiele ciekawsze, niż suche fakty zawarte na kilku stronach podręcznika. 

Jestem zauroczona. Polecam!

Tytuł: "Władczyni rzek"
Autor: Philippa Gregory
Wydawnictwo Książnica
Tłumaczył: Urszula Gardner
Forma książki: papierowa; niedostępna w formie ebooka
Gatunek: historyczna

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookHistorycznaSensacja

„Zaginione wojowniczki” Anne Fortier – W poszukiwaniu tajemnicy Amazonek

przez Katarzyna Denisiuk

Z połączenia powieści historycznej i przygodowej powinno powstać coś dobrego. Z takim przekonaniem sięgnęłam po „Zaginione wojowniczki” Anne Fortier. Tym razem postawiłam na audiobooka, mając w pamięci bardzo udaną przygodę z Luisem Montero Manglano i jego przygodówką „Stół króla Salomona”.

Kim były zaginione wojowniczki? Macie jakiś pomysł? Chodzi oczywiście o Amazonki, czyli wywodzące się z mitologii greckiej plemię walecznych kobiet. „Wywodziły się od boga Aresa i nimfy Harmonii. Zamieszkiwały wybrzeża Morza Czarnego lub Trację, albo też środkową Scytię, bądź też północne wybrzeże Azji Mniejszej u stóp Kaukazu.”

W przeciwieństwie do powieści „Kirke” Madeline Miller, Anne Fortier poprowadziła akcję powieści w dwóch płaszczyznach –  zamierzchłych czasów greckich bogów i herosów oraz współcześnie. Tym, którzy lubią taki miks od razu powinna zaświecić się lampka zainteresowania. I słusznie, bo taka zabawa wątkami zwykle bardzo dobrze się sprawdza i jej efekt końcowy jest wielce udany.

Diana Morgan jest młodym, ambitnym pracownikiem naukowym specjalizującym się w językach starożytnych. Zainteresowanie tą osobliwą dziedziną wyniosła z domu, spędzając wiele godzin na rozmowach z ekscentryczną babcią. To ona właśnie zaraziła ją miłością do mitologii greckiej i dzięki niej z fascynacją śledziła wszelkie doniesienia, informacje i wzmianki na temat Amazonek. Pewnego dnia babcia znika zostawiając po sobie informację, że była jedną z wojowniczek. Szalona? Zbzikowana? Diana tymczasem dostaje bardzo ciekawą propozycję wyprawy, misji, w czasie której będzie mogła wykorzystać swoją wiedzę i odkryć legendarny skarb. Wyrusza z Oxfordu do Afryki Północnej, a potem dalej w świat. Tymczasem Myrina również wyrusza na wyprawę wraz z siostrami Amazonkami, by walczyć o życie.

Ile w tej książce się dzieje! Spragnieni literackiej przygody, podróży po świecie i w czasie, odświeżenia sobie wiedzy z mitologii odnajdą w powieści Fortier swoje miejsce. Traktując powieść czysto rozrywkowo, jako czasoumilacz podczas nużących czynności, oceniam ją pozytywnie. Są takie powieści, które w formie audiobooka sprawiają dużą przyjemność. Nie wiem, czy czytając „Zaginione wojowniczki” miałabym taką frajdę. Coś mi mówi, że nie do końca. Dlatego polecam audio –  przeczytane przez Weronikę Nockowską.

Tytuł: "Zaginione wojowniczki"
Autor: Anne Fortier
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Ewa Penksyk-Kluczkowska
Forma: audiobook (24 godziny, 15 minut); czyta Weronika Nockowska
Gatunek: sensacja, powieść przygodowa

Ocena: 4,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Historyczna

„Sekret Tatiany” Gill Paul – Dwie kobiety, dwie różne historie i jedna tajemnica

przez Katarzyna Denisiuk

Historia wielkiej miłości, która wymaga wielu poświęceń, lecz jest w stanie przetrwać najcięższą próbę.

To nie jest zachęta dla mnie. Nie czytam romansów, ckliwych historii, ale kiedy powieść łączy ze sobą przeszłość z teraźniejszością, a dodatkowo jej fundamentem są autentyczne postaci i wydarzenia, to z zaciekawieniem sięgam po taką książkę.

Na jednym biegunie jest Kitty, młoda Brytyjka, która wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, do odziedziczonego po dziadku domku nad jeziorem. Przygnębiona osobistymi niepowodzeniami i problemami rodzinnymi rzuca się w wir porządkowania tego tajemniczego i zapuszczonego miejsca. Znajduje przepiękną i drogocenną ozdobę, dzięki której pozna historię swojej rodziny, o której tak naprawdę niewiele wie.

Na drugim biegunie jest rodzina Romanowów w pierwszych latach XX wieku, kiedy to byli najbogatszą rodziną na ziemi. Wielka księżna Tatiana zakochuje się w rannym oficerze kawalerii. Jednak polityczna zawierucha nie sprzyja ich miłości i zmuszeni są przedsięwziąć wiele niebezpiecznych działań, nie tylko po to, żeby być razem, ale również po to, żeby przeżyć.

Przyznaję, że na początku powieść mnie nie porwała. Nie kupiły mnie obydwie historie. Jednak  z czasem, kiedy w czasach współczesnych i w przeszłości coraz więcej się działo, historia rzucała coraz bardziej rozległe i wyraziste światło na wydarzenia z życia przodków Kitty, moja ciekawość rosła. Zastanawiało mnie w jaki sposób autorka połączy oba wątki i jakie wynikną z tego implikacje. W takcie czytania obawiałam się, że historie przybiorą przewidywalny obrót, a całość zakończy się „tanim happy endem”. Nic bardziej mylnego!

Autorka nie uniknęła kilku momentów, kiedy to fabuła stawała się zbyt „cukierkowa”. Było też kilka niespodziewanych wydarzeń, które nadały akcji dynamizmu. Jednak w całości – przymykając oko na te słabsze momenty – uważam, że całość dobrze się obroniła.

„Sekret Tatiany”, to niewątpliwie powieść dla tych czytelników, którzy lubują się w historiach, gdzie współczesność przeplata się z przeszłością, gdzie wątki miłosne odgrywają istotną rolę. Myśląc o tej powieści, od razu mam przed oczami książki Lucindy Riley, czy też Kate Morton. Entuzjaści pióra tych dwóch autorek z powodzeniem mogą sięgać po „Sekret Tatiany”. Myślę, że będą zadowoleni.

Historia rodziny Romanowów i jej ciekawe połączenie z czasami współczesnymi, to siła książki Gill Paul. Zaś stworzony przez autorkę klimat epoki doskonale wpasuje się w nastrój jesiennych wieczorów.

Tytuł: "Sekret Tatiany"
Autor: Gill Paul
Wydawnictwo MANDO
Tłumaczył: Anna Gralak
Forma: papierowa
Gatunek: historyczna

Ocena: 4,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Historyczna

„Gołębiarki” Alice Hoffman Totalne, pozytywne zaskoczenie!

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Gołębiarki”
Autor: Alice Hoffman
Wydawnictwo: Wielka Litera
Tłumaczył: Bohdan Maliborski
Forma książki: książka papierowa; dostępna w formie ebooka
fot. Radek Denisiuk
„Gołębiarki” Alice Hoffman są dla mnie totalnym zaskoczeniem. Miałam zupełnie inne wyobrażenia o czym jest ta książka, w jakim jest klimacie i jakie emocje będą mi towarzyszyć. Założyłam, że to literatura przez duże „l”, a co najmniej powieść, która bardzo mi się spodoba. Skąd takie przypuszczenia? Odpowiedź jest prosta. „Gołębiarki” zostały mi polecone przez osoby, kobiety, których ścieżki czytelniczej przygody niejednokrotnie krzyżowały się z moimi, wierzę im na słowo i niemal biorę w ciemno, to nad czym się rozpływają.
Jak było?
Rewelacyjnie, fantastycznie i … magicznie! Odpłynęłam!
Czytaliście „Malowanego człowieka” Petera V. Bretta albo „Drogę Królów” Brandona Sandersona? Czuję, jestem niemal przekonana, że fani wymienionych książek „Gołębiarkami” będą oczarowani, a już na pewno nie będą mieli poczucia zmarnowanego czasu. Do tego grona możemy dodać wszystkich tych, którzy lubią czytać o niezłomnych, silnych kobietach, wojowniczkach i mamy już całkiem pokaźną grupę potencjalnych czytelników.
Lata 70. n.e. Cztery kobiety, każda jest inna, nieprzeciętna, posiadająca inne zdolności, inną wrażliwość, inny bagaż doświadczeń i demony, z którymi musiały walczyć. Spotykają się w górskiej twierdzy Masadzie, zamieszkałej przez Żydów. Ich losy się plączą, łączą, zazębiają. Spotykają się w gołębniku, gdzie zajmują się gołębiami, będącymi jedynym łącznikiem ze światem zewnętrznym. Masada jest celem ataku Rzymian. Ocalała tylko garstka…
Fakty plus fikcja. Kobiety z krwi i kości plus ich nadprzyrodzone zdolności. A do tego ich przeżycia, rozterki, smutki. „Gołębiarki” to książka o sile kobiet, ich waleczności, trosce o najbliższych, chęci i woli przerwania.
Ta powieść jest bajkowa, a nawet bajeczna! Zostałam zaproszona na statek, który rozwinął żagle i zabrał mnie w piękny rejs. Odpłynęłam! Dotarłam do celu z myślą – to była cudowna podróż. Serdecznie Wam ją polecam!
Aniu, Gosiu, bardzo Wam dziękuję :-*
PS Jeśli fani Bretta i Sandersona sięgną po „Gołębiarki” i nie zaznają radości czytania – otwieram biuro skarg i zażaleń i „biorę na klatę” wszystkie pretensje.
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail