Wydawnictwo Poznańskie

Chyba nie ma czytelnika, który na początku lektury Pojechałam do brata na południe Karin Smirnoff, nie czuł lekkiego zdziwienia, czy zmieszania. Bo jak tu czytać tekst, gdzie jedynymi znakami interpunkcyjnymi są kropki, a duże litery występują tylko na początku zdania? Jednak mózg ludzki jest genialny i z taką nowatorską formą „rozprawia” się bardzo szybko.

W swojej opinii o pierwszej części sagi rodziny Kippów napisałam między innymi: „Odkrywanie przeszłości, łączenie wzajemnych nici relacji rodziny Kippo dało mi ogrom przyjemności, chociaż obraz, który wyłania się, jest dosyć przerażający. W wielką niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnych części sagi. Czuję, że autorka ma jeszcze wiele do zaoferowania. Świetna książka!”

Mój entuzjazm nie pozwolił przejść obojętnie obok Jedziemy z matką na północ. Nie dość, że byłam bardzo ciekawa, co wydarzy się w życiu Jane i Brora, to jeszcze miałam wielką potrzebę posiadania kolejnego pięknego wydania z serii dzieł pisarzy skandynawskich Wydawnictwa Poznańskiego.

Kilka słów o fabule

Po śmierci matki („Nie zamierzałam po niej płakać. Ale nie chciałam też żeby umarła.”) Jana i Bror wyruszają na północ do rodzinnej wsi rodzicielki, do domu, o którym wcześniej nie wiedzieli. Jakież jest ich zdziwienie, gdy okazuje się, że nie czeka na nich pusty dom, ale zamieszkały przez dzikich lokatorów. Co więcej, miejscowość i społeczność, do której zawitali, jest bardzo specyficzna, tajemnicza i rządzi się swoimi, bardzo surowymi zasadami. Życie poza chaosem, z jasno wytyczonymi granicami i zbiorem zasad, potrafi być dobre i znośne. Jednak szybka asymilacja Brora do nowych warunków i mieszkańców wsi, budzi w Jane nieufność. Jej strach o brata zaczyna przybierać coraz większe rozmiary, tym bardziej że życiem Brora zaczynają rządzić surowe i zmaskulinizowane religijne zasady.

Kilka słów o wrażeniach

Druga część sagi również wabi surowością, oszczędnością wyrazu i stylu. Tym razem nie nurkujemy w przeszłości rodzeństwa, ale konfrontujemy bohaterów ze światem religijnej dominacji. Jest podobnie, a równocześnie zupełnie inaczej. Karin Smirnoff nie wraca do pierwszej części sagi, ale od razu kontynuuje swoją opowieść. Nie daje forów ani czytelnikowi, ani bohaterom swojej powieści. Muszą mierzyć się z wieloma przeciwnościami, przedzierać się przez zasieki ludzkich osobowości i postaw.

To proza nieoczywista, splątana, zapraszająca do przemyśleń. Jeśli tylko dacie się skusić i porwie was styl Karin Smirnoff, to gwarantuję, że tak jak ja, będziecie czekali na kolejną część sagi rodziny Kippów.

Bardzo polecam!

PS Ponownie składam głęboki ukłon tłumaczce, za zmierzenie się z tak trudnym zadaniem.

Tytuł: Jedziemy z matką na północ
Autor: Karin Smirnoff
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Agata Teperek
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria: Saga rodziny Kippów (2)

Kiedy zobaczyłam w zapowiedziach Wydawnictwa Poznańskiego, że ukaże się nowa powieść Douglasa Stuarta, to wiedziałam, że będzie moja. Dlaczego? Z prostej przyczyny – bardzo podobała mi się poprzednia książka autora – Shuggie Bain. Napisałam o niej między innymi: „Porwał mnie klimat powieści. Douglas Stuart nie gra na emocjach, a pomimo tego potrafi wsączyć smutek i poczucie beznadziei głównych bohaterów”. Oraz: „Patrząc na styl autora oraz operowanie językiem ulicy, mam ogromny podziw dla Krzysztofa Cieślika tłumacza powieści. Doskonale oddał charakter postaci, ich sposób wyrażania się i porozumiewania”.

Douglas Stuart znów to zrobił – napisał powieść językiem swoich bohaterów. Tym razem z przekładem mierzył się Maciej Studencki i ja, jako czytelniczka, bardzo doceniam tę pracę. Dzięki tej wirtuozerii tłumaczenia, książki nie czyta się bardzo swobodnie i nie sunie się płynnie po tekście. Wymaga ona większej uwagi i skupienia. Czy to wada? Zdecydowanie nie! Niezmiernie cenię oddawanie przez tłumaczy klimatu powieści, jej miejsca akcji, środowiska, którego dotyczy, no i oczywiście realności bohaterów. Jeśli czytaliście Shuggiego, to będziecie wiedzieli o czym piszę.

Kilka słów o fabule

W Młodym Mungo autor zabiera nas do Glasgow, do biednych dzielnic miasta, w zakątki ulic, którymi rządzą uliczne gangi. Ulice tętnią wzajemną nienawiścią protestantów i katolików, która co jakiś czas eskaluje i przeradza się w regularne bitwy. W tym mieście żyje młody Mungo. Daleki jest od wpasowywania się w narzucony obowiązek piętnowania i zwalczania ludzi innego wyznania. Ba! Na swoją zgubę łączy go z jednym z nich uczucie głębsze niż zwykłe koleżeństwo, czy nawet przyjaźń. Nie tylko w tym obszarze emocji ma pod górkę. Jego codzienność jest bombardowana i niszczona przez porywczego i zaborczego brata oraz matkę z piramidalnymi problemami z samą sobą. Jedynie siostra potrafi go (w niektórych momentach) wesprzeć i dać namiastkę normalności.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Douglasa Stuarta jest wyboistą drogą pełną samotności, smutku, tragizmu jednostki oraz ogromnej chęci wyrwania się ze środowiska beznadziei. To historia o braku perspektyw oraz miłości, która z założenia nie może się udać i nie ma szans na rozkwit.

Jeśli czytaliście Shuggiego Baina, to wiecie, że autor nie pisze cukierkowych historii, ale takie, które pomimo emocjonalnego brudu, chwytają za serce. Jego bohaterom współczujemy, pragniemy dodawać odwagi do walki o siebie i lepszy los. Młody Mungo również taki jest.

Ta powieść nie jest łatwa (ze względu na język) ani przyjemna w znaczeniu odczuć i emocji. W mojej ocenie warto się z nią zmierzyć. Dobra lektura i ciekawe doświadczenie.

Tytuł: Młody Mungo
Autor:  Douglas Stuart
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Maciej Studencki
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna

Jestem ogromną fanką Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich wznowionej przez Wydawnictwo Poznańskie. Nie dość, że to bardzo ciekawe książki, często cudowne historie, to dodatkowo wyjątkowo wydane.

Człowiek, który kochał Syberię ma nietuzinkową okładkę, a w środku wspaniałe ilustracje i zdjęcia. To sprawia, że z tą książką po prostu miło spędza się czas.

Twórczość Roya Jacobsena czytelnicy serii skandynawskiej mogą znać z cyklu „Ingrid Barrøy”. Od powieści Niewidzialni zaczęłam przygodę z serią i trwam w niej do dzisiaj.

Roy Jacobsen wyjątkowo pisze o przyrodzie. Czuć, że jest mu bliska, ma do niej szacunek i ceni sobie obcowanie z nią. Dlatego nie dziwi mnie, że wraz z żoną Anneliese Pitz podjęli się opowieści o człowieku, który wniósł ogromny wkład w poznanie dzikiej i nieokiełznanej przyrody Syberii. Mowa o Fritzie Dörriesie, który podczas dwudziestodwuletniego pobytu na Syberii (początkowo chciał tylko odnaleźć motyla, którego widział w książce, gdy był jeszcze dzieckiem) odkrył tysiące gatunków roślin i zwierząt.

Punktem zapalnym i początkiem, który sprawił, że powstał Człowiek, który kochał Syberię był rękopis Dörriesa. Podróżnik i odkrywca spisał go w wieku 90 lat (zmarł, mając 101), żeby jego rodzina wiedziała, czym się zajmował i czego doświadczył. Dokument ten, przekazywany z pokolenia na pokolenie, trafił w ręce Roya Jacobsena przyniesiony przez prawnuczkę niemieckiego podróżnika.

Roy Jacobsen i Anneliese Pitz złapali „syberyjskiego bakcyla”. Efektem jest powieść o wyjątkowym odkrywcy oraz o Syberii, krainie „która potrzebowała innego głosu — tym innym głosem jest głos Fritza Dörriesa”.

Człowiek, który kochał Syberię to książka inna niż poprzednie powieści norweskiego pisarza. Jest przewodnikiem, pamiętnikiem, spisanymi wspomnieniami oraz atlasem w jednym. Jeśli jesteście ciekawi przygód człowieka, który odsłaniał nieznane wcześniej tereny wraz z jej przyrodą, fauną i florą, to ta książka jest dla was.

Mnie bardzo się podobała, ale zdaję sobie sprawę, że to niecodzienna lektura. W wydaniu zaserwowanym przez Wydawnictwo Poznańskie jestem absolutnie zakochana.

Tytuł: Człowiek, który kochał Syberię
Autor: Roy Jacobsen, Anneliese Pitz
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Iwona Zimnicka
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich

Apeirogon — kształt o policzalne nieskończonej liczbie boków.

Kupiłam powieść Columa McCanna. Czekała na moją gotowość przez długie miesiące. Po pierwszych stronach przepadłam w tej powieści, gdzie autor „połączył fikcję, historię politykę, sztukę i naturę w pełną nadziei opowieść o miłości i przyjaźni, stracie i przynależności”.

To historia tragiczna, gdzie tragizm ma niejedno oblicze. Opowiada o traumatycznych wydarzeniach w życiu Ramiego i Bassama, nałożonych na wyraźne tło konfliktu izraelsko-palestyńskiego.

Nazywam się Rami Elhanan. Jestem ojcem Smadar i Jerozolimczykiem od siedmiu pokoleń. Można mnie też nazwać absolwentem Holokaustu.

Ojciec nieżyjącej Smadar, która zginęła w wyniku samobójczego zamachu w centrum oraz Jerozolimy. Miała trzynaście lat.

Nazywam się Bassam Aramin, jestem ojcem Abir. Jestem Palestyńczykiem, muzułmaninem, Arabem. Mam czterdzieści osiem lat. Mieszkałem w różnych miejscach — w jaskini pod Hebronem, przez siedem lat więzieniu, potem w mieszkaniu w Anacie, a teraz w domu z ogrodem w Jerychu w pobliżu Morza Martwego.

Ojciec nieżyjącej Abir, śmiertelnie postrzelonej na przerwie między lekcjami przez funkcjonariusza izraelskiej policji granicznej. Miała 10 lat.

Mężczyzn połączyła śmierć córek — jedną i drugą śmierć oddzielało 10 lat — wielka, nieprawdopodobna przyjaźń i misja by ich historię usłyszało jak najwięcej ludzi.

Izraelczyk sprzeciwiający się okupacji podróżujący z Palestyńczykiem studiującym historię Holokaustu.

Nie miało znaczenia, że w kółko powtarzają te same słowa. Wiedzieli, że ludzie, do których mówią, słyszę je po raz pierwszy; oni byli na początku własnych alfabetów.

Główni bohaterowie Apeirogonu są prawdziwi. Ich córki żyły. Zostały zamordowane. Niewinności została zamordowana. Dzieci, które nie mają nic wspólnego z konfliktem, wojną, niezgodą. I takich śmierci w obecnych czasach jest nadal mnóstwo.

Kilka słów o wrażeniach

Colum McCann napisał książkę, którą wsysa bez reszty w świat przemocy, niesprawiedliwości, smutku. Z drugiej strony pokazuje, że istnieje przyjaźń ponad podziałami, z dala od konfliktów, które narzuca świat polityki i religii.

Narracja powieści jest niesztampowa, niecodzienna, porywająca. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pojedyncze zdania i słowa trafiają w cel, w sedno, pod najgłębiej schowane warstwy emocji.

Noc była zdarta od krzyków.

Największym dżihadem, mówił, jest zdolność rozmowy.

Wspaniała książka! Niezapomniana historia, która zadowoli czytelników szukających w literaturze historycznej prawdy, oryginalnej narracji, wyzwalającej cały wachlarz emocji. Na pewno długo o tej książce nie zapomnę. Bardzo polecam!

Tytuł: Apeirogon
Autor: Colum McCann
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Aga Zano
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna

Najbardziej niebieskie oko to powieściowy debiut Toni Morrison, który napisała w 1970 roku. 23 lata później otrzymała literacką Nagrodę Nobla jako pierwsza czarnoskóra kobieta. W decyzji uzasadniającej przyznanie tej nagrody Szwedzka Akademia napisała: „W powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości Morrison przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”.

A więc to tak. To ona go w nich budzi, jej czarna skóra. Wszystko w niej jest płynnym oczekiwaniem. Ale ta czarność to zastój i strach. To ta czarności sprowadza — wywołuje — podszytą niesmakiem pustkę w oczach białych ludzi.

Najbardziej niebieskie oko jest wyrazem smutków, tragizmu położenia czarnoskórych mieszkańców Ameryki z punktu widzenia dziecka. Pecola mieszka w biednej rodzinie i ma wielkie marzenie — mieć niebieskie oczy, wyjątkowej w jej mniemaniu.

[…] gdyby te oczy były inne, to znaczy piękne, to ona sama też byłaby inna. […] Gdyby wyglądała inaczej, pięknie, to może i Cholly (ojciec) byłby inny, i pani Breedlove (matka). Może wtedy by powiedzieli: „Jakie śliczne oczka ma ta nasza Pecola. Nie wolno nam robić złych rzeczy, kiedy przyglądają się takie śliczne oczka.

To powieść na wskroś uniwersalna, chociaż wchodząca głęboko w psychikę osób, które były prześladowane ze względu na kolor skóry. Opowiada o cierpieniu jednostki dotkniętej przemocą, brakiem miłości, odtrąceniem, dyskryminacją. Cierpi jednostka, cierpi rodzina, która nasiąknęła złem krążącym w otoczeniu. Jeśli w arterie społeczeństwa dostanie się zaraźliwe zepsucie, to ono rozpleni się, jak najgorszy chwast.

To właśnie owej niechęci do własnej czarnej skóry pierwsza z obelg zawdzięcza siłę rażenia.

Czarna dziewczynka marzy o niebieskich oczach białej dziewczynki, a od grozy tego marzenia gorsze było już tylko jego spełnienie.

Czytając Najbardziej niebieskie oko ciężko pojąć, że jest to debiut. Powieść jest wspaniale napisana, z wyczuwalną dojrzałością i mądrością w postrzeganiu rodzinnych problemów, przemocy, rasizmu, biedy i wzajemnych zależności, które tworzą supeł niezwykle trudny do rozplątania.

Cieszę się, że książka została ponownie przetłumaczona przez Kaję Gucio i wznowiona przez Wydawnictwo Poznańskie. Dzięki temu po nią sięgnęłam i przeżyłam bardzo dobry czytelniczy czas. Polecam!

Tytuł: Najbardziej niebieskie oko
Autor: Toni Morrison
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Kaja Gucio
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna

Ten dziwny wiek to powieściowy debiut amerykańskiej autorki, który odniósł sukces, znajdując się na długiej liście Nagrody Bookera oraz wygrywając tytuł Międzynarodowej Książki Roku podczas Australian Book Industry Awards. Ale to nie tytuły i wyróżnienia mnie do tej powieści przyciągnęły, a fabuła i rekomendacja Anny Ciarkowskiej, której twórczość cenię. W tej książce jest coś magnetycznego, co przyciąga. Pamiętam, że czytając Ten dziwny wiek w komunikacji miejskiej, łapałam się na tym, że kompletnie nie kontrolowałam obrazu za oknem. Całe szczęście, że wysiadam na ostatnim przystanku, więc nie groziło mi minięcie tego właściwego. W moim odczuciu to bardzo swobodny i przyjazny styl, jakim posługuje się Kiley Reid oraz tematyka powieści sprawiły, że tak dobrze mi się tę książkę czytało.

Kilka słów o fabule

Z jednej strony mamy do czynienia z czarnoskórą Emirą, zagubioną w życiowych decyzjach i pełną rozterek, co z tym swoim życiem począć. Z drugiej strony jest Alix — (biała) kobieta, która odniosła sukces w życiu zawodowym, ale nie jest tak do końca spełniona na wszystkich płaszczyznach życia prywatnego. Co je łączy? Córeczka Alix, którą opiekuje się Emira, ale (jak się okazuje) nie tylko. Kobiety są przedstawicielkami dwóch światów, które sporo dzieli i niewiele łączy. Jednak jedno zdarzenie z życia Emiry sprawi, że dojdzie do (nie)zamierzonego połączenia sił.

Kilka słów o wrażeniach

Ten dziwny wiek nie jest wybitną powieścią. Nie kibicowałam żadnej z kobiet, bo ich zachowania i życiowe dylematy nie są mi bliskie. Jednak jest w tej powieści coś, co powodowało, że bardzo chciałam poznać finał tej historii. Czy Emira stanie na nogi? Czy Alix zrozumie, co poszło nie tak i dlaczego to, co zrobiła, nie było właściwe?

Przeczytałam, że to powieść o rasizmie. Nie do końca się z tym zgadzam. Owszem jesteśmy świadkami złego traktowania osoby czarnoskórej, ale równie dobrze mogłaby to być osoba dyskryminowana nie ze względu na kolor skóry. Co więcej, zaraz po tej powieści przeczytałam dwie inne książki, gdzie faktycznie rasizm był centralnym punktem fabuły.

Ten dziwny wiek będę wspominała jako przyjemną książkę, którą bardzo dobrze się czyta. Pozostają bez zachwytu, ale z poczuciem bardzo miło spędzonego czasu.

Tytuł: Ten dziwny wiek
Autor: Kiley Reid
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Paulina Surniak
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna

Nazwisko amerykańskiego powieściopisarza Anthonego Doerra dla wielu czytelników będzie znany. To autor książki Światło, którego nie widać został nagrodzony Pulitzerem w dziedzinie literatury. I mnie ta książka porwała, dlatego Miasto w chmurach znalazło się na moim regale. Liczyłam na kawał (dosłownie — powieść jest opasłym tomiszczem liczącym ponad 640 stron) dobrej literatury i się nie zawiodłam.

To ten rodzaj opowieści, która obiecuje niezapomnianą podróż pełną wrażeń. Tylko od czytelnika zależy, czy da się porwać, czy też będzie się przyglądał z dystansu.

Miasto w chmurach to wielobarwny gobelin utkany przez czas i losy kilku bohaterów. To samotnicy, a zarazem poszukujący drugiego człowieka i kontaktu z przeszłością. Oprócz bycia tu i teraz odbywają mentalne podróże do literackiej kolebki, w której powstała tajemnicza i porywająca książka.

– Lecz książki tak jak ludzie umierają. Umierają w pożarach lub podczas powodzi, zjadane przez owady i na życzenie tyranów. Jeśli się ich nie strzeże, odchodzą z tego świata. A gdy książka znika ze świata, pamięć umiera po raz drugi.

Z jednej strony Miasto w chmurach jawi się jako powieść przygodowa, złożona z kilku mniejszych cząstek dzięki przeżyciom poszczególnych bohaterów (Anna i Omeir żyją w XV wieku, Seymur i Zeno w czasach współczesnych, a Konstance w odległej nam przyszłości). Ta rozrywkowa odsłona powieści jest równocześnie solidnie wzmocniona warstwami niosącymi przestrzeń do przemyśleń.

Miasto w chmurach to z pewnością forma hołdu oddanego literaturze i dziełom pisarzy. Po każdym z nas może zostać jedynie pamięć, a książka ma szansę przetrwać wieki.

Powieść Anthonego Doerra oraz stworzone przez niego światy, miejsca i postaci bardzo przypadły mi do gustu. Skrzętnie kolekcjonowane wątki i nitki Doerrowego gobelinu dały mi mnóstwo radości. Epicka to dobre słowo określające Miasto w chmurach.

Tytuł: Miasto w chmurach
Autor: Anthony Doerr
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Jerzy Kozłowski
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna

Z prozą fińskiego pisarza Tommiego Kinnunena spotkałam się po raz pierwszy prawie 5 lat temu, kiedy sięgnęłam po Cztery drogi. To była debiutancka powieść, która wywarła na mnie niesamowite wrażenie. Nazwałam ją niebanalną, dostrzegłam w niej wirtuozerię w ukazywaniu ludzkich uczuć, postaw życiowych i filozofii. Zaraz po Czterech drogach przeczytałam Inni niż my. Jest to kontynuacja losów fińskiej rodziny. Po raz kolejny wczytywałam się, smakowałam tę prozę.

Dlatego nie ma się co dziwić, że w momencie, gdy zobaczyłam zapowiedź kolejnej powieści z serii skandynawskiej, jej tytuł, a przede wszystkim nazwisko autora, to krzyknęłam z radości. Tommi Kinnunen i to jeszcze w rewelacyjnej oprawie, jakie serwuje książkom Wydawnictwo Poznańskie (za okładkę jak zawsze brawa dla Uli Pągowskiej).

Wydaje się, że fiński prozaik lubi stawiać przed szereg człowieka i opowiadać jego losy. Obchodzi się z nim bardzo delikatnie, taktownie, a zarazem po partnersku, dając możliwość wyrażenia siebie.

Kilka słów o fabule

W Powiedziała, że nie żałuje odbija się historia Finlandii, Laponii wraz z ludzkimi postawami mieniącymi się jak powidoki w czasach powojennych. Wojna się skończyła, czas przeorganizować swoje życie i spróbować wpasować go, jak elementy układanki, w obraz nowego świata. Dla pięciu kobiet to heroiczne zadanie. Nie dość, że muszą wyruszyć z granicy norwesko-fińskiej z obozu jenieckiego i dotrzeć do domów, to jeszcze muszę zderzyć się z zastanymi nastrojami. Nie wiedzą, czy mają do kogo i do czego wrócić. Kiedyś podjęły decyzję, a teraz muszą skonsumować to, co naważyły.

Kilka słów o wrażeniach

Powiedziała, że nie żałuje jest wyjątkową powieścią drogi. Towarzyszymy bohaterkom w drodze do, jak i w drodze w. Ta podróż w głąb siebie jest o wiele trudniejsza do pokonania. Niepewność jutra, przyszłości, obarczona palącym wstydem, potrafi łamać emocjonalny pancerz.

— Kurwy — wycedził przez zęby.

I o tym kobiety zdążyły na chwilę zapomnieć. W cieple ogniska upokorzenie zaczęło już tajać jak lód, lecz oto znów wybiło im rumieńcem na policzki.

Ponownie proza Tommiego Kinnunena mnie zauroczyła. Jest pełna przestrzeni, przestrzeni na refleksję. Otwiera czytelnika na zadawanie pytań i próbę odpowiedzi. Bardzo się cieszę, że proza fińskiego pisarza jest w Polsce tłumaczona i wydawana.

O śmierci mówiły teraz coraz częściej. Przy kawie normalne stały się rozważania, jak najłatwiej się zabić. Najpierw dyskutowały o tym Niemki, które twierdziły, że życie po klęsce i tak nie będzie już miało żadnego sensu. Potem do rozmowy włączały się Norweżki i Finki, które zabrały się z armią niemiecką i teraz przy stole, podając sobie talerzyki z ciastkiem, zastanawiały się na głos, co będzie mniej bolesne: połknąć cyjankali czy się powiesić.

Tytuł: Powiedziała, że nie żałuje
Autor: Tommi Kinnunen
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Sebastian Musielak
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria Dział Pisarzy Skandynawskich
Współpraca