Kategoria:

Literatura podróżnicza

Literatura podróżnicza

„Węgry. W objęciach Dunaju” Kinga Piotrowiak-Junkiert

przez Katarzyna Denisiuk

Węgry. W objęciach Dunaju to kolejna książka z serii podróżniczej Wydawnictwa Poznańskiego.

Ja i Węgry

Nigdy nie byłam w Budapeszcie, chociaż docierają do mnie same zachwyty o tym mieście. Kiedyś tam pojadę, zwłaszcza że apetyt na stolicę Węgier wzrósł po lekturze opowieści Kingi Piotrowiak-Junkiert. O dziwo Węgry znam (poznałam) z perspektywy prowincji i basenów termalnych, które są wizytówką kraju. We wspomnieniach zachowały mi się obrazy emanujące spokojem, sielskością, o smaku langosza z dużą ilością czosnku. Poza tym w pamięci mam liczną obecność niemieckich turystów oraz opalających się toples, bez skrępowania, kobiet. W dorosłym życiu Węgry poznaję poprzez literaturę. Zachwycałam się prozą Magdy Szabó, Dezsö Kosztolány, Sándora Márai. Na regale czekają książki László Németh. Z pewnością jeszcze wiele ciekawych pisarzy i ich dzieł mam do przeczytania.

O książce

Kinga Piotrowiak-Junkiert odkryła przede mną inne ciekawe obszary warte eksplorowania. Z niezwykłą energią, uczuciem (tak, czytelnik może poczuć tę miłość do Węgier), znawstwem popartym wieloletnim obcowaniem z naszymi bratankami (Polak, Węgier dwa bratanki) pisze o Budapeszcie, jego architekturze, zabytkach, historii, przeszłości, która wyrzeźbiła ówczesne miasto. Przybliża węgierskie smaki i kulinaria, co zrozumiałe, bo przecież to jeden z obszarów, którym charakteryzujemy dany kraj, czy region. Skoro kuchnia, to i kultura, muzyka, folklor, tak bogaty na Węgrzech. Autorka przytacza kilka słów po węgiersku, które są podobne do odpowiedników w naszym języku. Chwała jej za to, bo przecież węgierski to jakiś kosmiczny twór, który jest nie do rozszyfrowania. To moje zdanie! Obcowanie z tym językiem to podróż w inny wymiar. [Na szczęście „langosz” był łatwy do wypowiedzenia 😊]. A tak na poważnie, uważam, że osoby, które porozumiewają się w tym języku naprawdę mają super moc.

Książka Kingi Piotrowiak-Junkiert to nie tylko zbiór uniesień i zachwytów. Autorka wrzuca w ten przyjemny odbiór szczyptę, a może i większą liczbę, gorzkich słów. Pisze o węgierskich kobietach, które były ustawiane w ogonie dokonań i niewiele się o nich wspominało. Nie politykuje, ale wspomina o kondycji kraju, wzmożonej emigracji i odczuciach mieszkańców.

Spodobała mi się ta literacka podróż na Węgry z przewodnikiem w osobie autorki. Kusi bardzo, żeby w końcu zobaczyć Budapeszt. Polecam!

Tytuł: Węgry. W objęciach Dunaju
Autor: Kinga Piotrowiak-Junkiert
Wydawnictwo Poznańskie
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura podróżnicza
Współpraca barterowa
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura podróżnicza

„Francja. Radość życia” Cathy Yandell

przez Katarzyna Denisiuk

Tego o mnie nie wiecie

Francja, język francuski to takie moje niespełnione marzenie. Nigdy we Francji nie byłam, a chcę zobaczyć ten europejski kraj. Za to uczyłam się francuskiego zarażona przez mojego Tatę, który zapisywał sobie słówka w notesie. Czy ogarnął gramatykę? Nie sądzę. Nigdy po francusku nie mówił i uczył się dla zabawy, dla siebie. Najpierw miałam francuski w liceum, potem na studiach. Po zakończeniu edukacji mój francuski umarł śmiercią naturalną. Oczywiście moja pamięć pozwala na mikro zrywy, ale tego, co było, na pewno nie odtworzę.

Słowem wstępu

Bardzo lubię serię podróżniczą Wydawnictwa Poznańskiego. Dzięki niej podróżowałam do Finlandii, Szwajcarii, Albanii, Danii i Słowenii. Niezmiernie ucieszyła mnie wiadomość, że najnowsza odsłona będzie o Francji. Poprzednie części cyklu pisali polskie autorki i autorzy. O Francji napisała Amerykanka Cathy Yandell — profesorka, wykładowczyni języka francuskiego oraz prowadząca zajęcia o literaturze, kulturze i współczesnej sytuacji politycznej we Francji. Warto to zaznaczyć, gdyż spojrzenie na kraj europejski okiem mieszkanki Ameryki będzie się różnił od naszego europejskiego kontekstu. Autorka podkreśla niektóre zjawiska, informacje, punkt widzenia, który jest dla nas oczywisty i znany. Czy przeszkadzało mi to w odbiorze lektury? Bynajmniej.

O wrażeniach

W książce Cathy Yandell najważniejszy jest podtytuł – radość życia. To sformułowanie, które odbija się z każdej przytaczanej tutaj dykteryjki, opowieści, wiadomości. Nie poznajemy Francji w od strony obszarów wrażliwych, trudnych, rodzących konflikty, ale skupiamy się na radości życia, przyjemnościach, miłych dla ucha, podniebienia i żołądka. Skoro Francja, to również kultura, sztuka, architektura, dorobek literacki. To w końcu moda, szyk i dbałość o higienę osobistą kształtowaną przez dobre nawyki.

Francja jest niezwykle przyjemnym zbiorem informacji, za temat codzienności, zwykłego życia, tym, czym żyją Francuzi i czym się otaczają. Nie przeczę, że lektura tej książki jeszcze bardziej podniosła temperaturę mojej chęci zobaczenia tego kraju. Autorka skupiła się na mieście, stolicy, więc na pewno to nie jest panorama całego kraju. Myślę, że prowincja jest równie kusząca. Czytając Francję poczułam radość życia jej mieszkańców. Bawiłam się świetnie. Wprowadziła mnie z bardzo przyjemny nastrój.

Tytuł: Francja. Radość życia
Autor: Cathy Yandell
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Dorota Malina
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura podróżnicza
Seria podróżnicza
Współpraca barterowa
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura podróżnicza

„Alaska. Przystanek na krańcu świata” Damian Hadaś

przez Katarzyna Denisiuk

Książki podróżnicze, opisujące życie na danym kontynencie, w konkretnym kraju, jeśli są dobrze napisane, to generują świetną rozrywkę w postaci odskoczni od najbliższego otoczenia, kultury, czy klimatu. Co więcej, jeśli ktoś nie podróżuje i nie zwiedza świata, to literatura podróżnicza jest doskonałym źródłem ciekawostek o życiu w realiach innych niż nasze.

Słuchając audiobooków, poszerzyłam swoją wiedzę między innymi o Grecji (Grecja. Gorzkie pomarańcze, Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji), Finlandii (Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki), Szwajcarii (Szwajcaria. Podróż przez raj wymyślony). Tym razem padło na Alaskę.

Kto pamięta serial „Przystanek Alaska”? Przyznaję, że coś mi tam majaczy, ale bez szczegółów. Jedyne co dobrze zapamiętałam, to łosia kroczącego dumnie ulicą.

Prawdą jest, że do tej pory Alaska kojarzyła mi się z przejmującym zimnem. Dzięki książce Damiana Hadasia dowiedziałam się wielu ciekawych faktów o tym największym i najrzadziej zaludnionym stanie Stanów Zjednoczonych. Autor porusza różne tematy. Pisze między innymi o roli i historii rdzennych mieszkańców Alaski, zawirowaniach i zagrożeniach klimatycznych, czy niegasnącej wierze w zdobycie przez wspinaczy najwyższego szczytu – góry Denali.

Bardzo lubię i cenię książki, które są napisane sercem, na których kartach pulsuje życie i liczne doświadczenia i przeżycia ich autora. Alaska. Przystanek na krańcu świata taka jest. Polecam, jeśli chcecie odbyć podróż do bardzo ciekawej krainy. Za mrozami nie przepadam, ale bardzo chciałabym zobaczyć kiedyś na własne oczy zorzę polarną.

Tytuł: Alaska. Przystanek na krańcu świata
Autor: Damian Hadaś
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Forma książki: audiobook czyta Wojciech Stagenalski, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura podróżnicza
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
BiografiaLiteratura podróżnicza

„Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski – Człowiek legenda

przez Katarzyna Denisiuk

Po wysłuchaniu audiobooka o Adamie Bieleckim Spod zamarzniętych powiek, od razu wyruszyłam na kolejną literacką, a zarazem wysokogórską wyprawę. Tym razem z jednym z najsłynniejszych w Polsce i na świecie himalaistą, Krzysztofem Wielickim. Zanim opiszę wrażenia z lektury pozwólcie, że przybliżę „krótką” listę osiągnięć człowieka ze Szklarki Przygodzickiej. 

  • Mount Everest (8848 m n.p.m.) 1980 – I zimowe wejście na ośmiotysięcznik
  • Broad Peak (8048 m n.p.m.) 1984 – I wejście na ośmiotysięcznik i powrót do bazy w jedną dobę (21,5 h), wejście solo
  • Manaslu (8163 m n.p.m.) 1984 – nową drogą oraz 1992 – drogą klasyczną
  • Kanczendzonga (8586 m n.p.m.) 1986 – I zimowe wejście
  • Makalu (8463 m n.p.m.) 1986 – nowym wariantem, w stylu alpejskim
  • Lhotse (8511 m n.p.m.) 1988 – pierwsze zimowe wejście, solo, w gorsecie ortopedycznym
  • Dhaulagiri (8156 m n.p.m.) 1990 – nowym wariantem, wejście solo
  • Annapurna (8091 m n.p.m.) 1991 – drogą Boningtona
  • Czo Oju (8201 m n.p.m.) 1993 – polską drogą
  • Sziszapangma (8021 m n.p.m.) 1993 – nową drogą, wejście solo
  • Gaszerbrum II (8035 m n.p.m.) 1995 – drogą klasyczną, wejście solo – oraz 2006 – drogą klasyczną
  • Gaszerbrum I (8068 m n.p.m.) 1995 – drogą japońską, w stylu alpejskim
  • K2 (8611 m n.p.m.) 1996 – drogą japońską
  • Nanga Parbat (8125 m n.p.m.) 1996 – drogą Kinshofera, wejście solo

Krzysztof Wielicki jest drugim Polakiem (po Jerzym Kukuczce) i piątym człowiekiem na Ziemi, który zdobył Koronę Himalajów i Karakorum.

 

Z uwagi na fakt, że przygoda Krzysztofa Wielickiego trwa już bardzo długo – „górskie wędrówki rozpoczął w harcerstwie” – książka autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego obfituje w opisy wysokogórskich wypraw. Tutaj absolutnie nie ma nudy, bo jeśli Krzysztof Wielicki nie zdobywa kolejnego ośmiotysięcznika, to nadzoruje którąś z ekspedycji. Jesteśmy z nim od początku. Od momentu pierwszych sukcesów i okrzyknięcia Polaków Lodowymi Wojownikami, do odebrania w 2019 roku Złotego Czekana za całokształt dokonań.

 

Krzysztof Wielicki jest legendą. To człowiek, który wspinał się z tymi, których już nie ma, którzy na zawsze zostali w górach. Opowiada o tym, czym dla niego są najwyższe góry świata i w jaki sposób godził życie rodzinne oraz pracę ze swoją pasją. Nie brak w książce mrożących krew w żyłach momentów, jednak nie są one tak przedstawione, żeby grać na emocjach czytelnika (słuchacza). Odbieramy je jako coś nierozerwalnie związanego z życiem himalaisty. Życiem na krawędzi.

 

„Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” to nie są tylko opowieści samego bohatera książki. To również zbiór wypowiedzi współtowarzyszy wypraw, przyjaciół i ludzi gór. Dlatego jest ona obrazem człowieka, któremu do życia oprócz tlenu potrzeba gór oraz obrazem polskiego himalaizmu, z osobami, które go tworzyły i tworzą od lat.

 

Audiobooka, którego czyta Filip Kosior, słucha się bardzo dobrze, ale z uwagi na mnogość wątków – czytaj: wypraw i ich bogatej historii – na pewno wymaga większego skupienia niż wspomniany audiobook o Adamie Bieleckim, Élizabeth Revol lub Tomku Mackiewiczu.

To co teraz? Kuszą mnie Kukuczka i Kurtyka.

 
Tytuł: „Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało”
Autor: Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Filip Kosior; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura podróżnicza, biografia
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura podróżnicza

„Spod zamarzniętych powiek” Adam Bielecki, Dominik Szczepański – Droga na szczyt

przez Katarzyna Denisiuk

Zanim sięgnęłam po książkę Adama Bieleckiego i Dominika Szczepańskiego stanęłam przed dylematem czego chciałabym posłuchać. Po świetnej literaturze faktu, czyli Kwiatach w pudełku Karoliny Bednarz, zastanawiałam się, czy pójść w kierunku reportażu (ten gatunek bardzo dobrze sprawdza się w wersji audio), czy wziąć na tapet jakiś kryminał, albo thriller (mam sporo zaległości, ale z doświadczenia wiem, że nie zawsze dobrze słucha się książek tego gatunku).

 
O moich doświadczeniach z audiobookami, możecie przeczytać na blogu, we wpisie O audiobookach.
 

Wybrałam trzecią drogę, czyli „literaturę górską”. Jak tylko zaczęłam słuchać, to od razu przypomniałam sobie, że przecież jest to idealny materiał na audiobooka. Czytanie/słuchanie pasjonatów wypraw wysokogórskich zawsze sprawia, że utwierdzam się w tym, że są to ludzie z ogromną miłością do tego, co robią. Dlatego ich opowieści tak mnie elektryzują i przyciągają. Poza tym podziwiam ich za ogromną determinację w realizacji marzeń oraz heroiczną walkę ze swoimi słabościami. Robią coś dla siebie, a nie żeby sprostać czyimś oczekiwaniom.

 

Pierwszy raz o Adamie Bieleckim usłyszałam przy okazji wyprawy na Broad Peak w 2013. Wszyscy wiemy jaki tragiczny przebieg miała i jak ogromna fala krytycznych komentarzy zalała uczestników tej wyprawy. Mówiono o nim, że jest bardzo mocnym i szybkim wspinaczem. Później zaistniał w mojej świadomości przy okazji akcji ratunkowej na Nanga Parbat w 2018 roku, gdzie wraz z Denisem Urubko wyruszyli na pomoc Élizabeth Revol. „Spod zamarzniętych powiek” o tym wydarzeniu nie wspomina, gdyż została napisana przed tym wydarzeniem.

 
O przeżyciach francuskiej himalaistki i jej książce możecie przeczytać we wpisie Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat.
 

O czym przeczytacie w książce Adama Bieleckiego i Dominika Szczepańskiego? Kolejną historię chłopaka, który od najmłodszych lat chciał się wspinać i wchodzić na najwyższe góry świata. To co mnie w tej historii ujęło, to stwierdzenie jej bohatera, że nie liczy się zaliczanie kolejnych ośmiotysięczników, ale ludzie ze środowiska, górska brać i samorealizacja. I uważam, że to jest we wspinaniu najpiękniejsze.

 

Książka jest bardzo ciekawa. Gdybym ją czytała, a nie słuchała, to z pewnością „wciągnęłabym” ją na raz, albo dwa razy. Zdaję sobie sprawę, że to literatura dla pasjonatów górskich wypraw, ale warto o niej napisać. W mojej ocenie idealna do wakacyjnego plecaka. Rozochocona przygodami na wysokości, sięgam po audiobook „Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pieraszewskiego.

 
Tytuł: „Spod zamarzniętych powiek”
Autor: Adam Bielecki, Dominik Szczepański
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Filip Kosior
Gatunek: literatura podróżnicza
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Pociąg do Tybetu" Maja Wolny - Na Dachu Świata
Literatura faktuLiteratura podróżnicza

„Pociąg do Tybetu” Maja Wolny – Na Dachu Świata

przez Katarzyna Denisiuk

Bardzo lubię powieści podróżnicze, książki o górach, ludziach z pasją, przybliżające mi nieznaną kulturę, odległe państwa i krainy. Jeśli autor ma dar snucia opowieści i elektryzowania historiami, które przeżył, to nie dość, że taka literatura uczy, to również jest doskonałą rozrywką.

 

„Pociąg do Tybetu” to opowieść o podróży na Dach Świata, do serca Tybetu. Maja Wolny odbyła tę podróż pociągiem jadąc Koleją Transsyberyjską, Transmongolską i wreszcie Tybetańską, chociaż dostępne są już szybsze i bardziej komfortowe środki komunikacji. Podążała drogą, na której ślad zostawiła inna kobieta – Alexandra David-Néel, francuska orientalistka, śpiewaczka operowa, dziennikarka, odkrywczyni, buddystka i pisarka. Zainspirowana pierwszą Europejką, która dotarła do Tybetu, w „Pociągu do Tybetu” wspomina o jej życiu, przeżyciach i spuściźnie, którą zostawiła po sobie.

Maja wolny pisze również o innych, sławnych podróżnikach-badaczach oraz snuje opowieść o tym wszystkim, co przeżyła w czasie swojej podróży. A była to droga nie tylko fascynująca, lecz także pełna niespodzianek.

 

Lektura „Pociągu do Tybetu” emanuje spokojem i harmonią. Klimatowi powieści sprzyja obrane przez autorkę miejsce przeznaczenia. To miejsce dalekie od zgiełku Europy, do którego podąża poprzez ciągnące się tysiącami kilometrów pustkowie i bezdroża. W czasie takiej podróży można dogłębnie zrewidować własne życie.

Myślę, że taka wyprawa ma wiele wspólnego z górskimi ekspedycjami, kiedy człowieka napędza inne otoczenie, bezkres oraz uczucie fascynacji przeplatane lękiem. Tęsknota za nieznanym sprawia, że niejednokrotnie się do tych miejsc wraca i poznaje niemal na nowo.

 

Świetna powieść, dająca głęboki oddech i życiodajną przestrzeń. Pokazująca miejsca, których prawdopodobnie nigdy nie zobaczymy i opisująca wrażenia, jakie nie będą nam dane.

 

PS Na blogu znajdziecie również wpis o innych powieściach autorki: „Księgobójcy” oraz „Jasności„.

 
Tytuł: „Pociąg do Tybetu”
Autor: Maja Wolny
Wydawnictwo MANDO, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Paulina Raczyło; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura podróżnicza, literatura faktu
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura podróżnicza

„Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki” Aleksandra Michta-Juntunen – To nie tylko Muminki i Rovaniemi

przez Katarzyna Denisiuk

Zapytana z czym kojarzy ci się Finlandia, z pewnością rzuciłabym utartymi frazesami z krążącego worka stereotypów. Dlatego wybierając kolejnego audiobooka do słuchania stwierdziłam, że na poszerzenie wiedzy o tym europejskim kraju „Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki” Aleksandry Michty-Juntunen będzie całkiem dobrym pomysłem. Po jego wysłuchaniu uważam, że był kapitalny.

Już na wstępie muszę podkreślić, że Paulina Holtz w roli lektora sprawdziła się znakomicie. Nie znam języka fińskiego, ba! chyba nigdy nie słyszałam go na żywo, i te wszystkie obcobrzmiące słowa brzmiały w słuchawkach jak melodia. Kapitalna robota!

 

Przypisałam „Finlandii. Sisu, sauna i salmiakki” rolę edukatora oraz furtki do nieznanego świata, który sprawi, że tam, gdzie wkrada się codzienna nuda i rutyna, zagości pasjonująca przygoda. Obie te role książka spełniła w najwyższym stopniu. Co więcej utwierdziła mnie, że byłam ignorantem i o Finlandii wiedziałam wielkie nic.

A o czym opowiada Aleksandra Michta-Juntunen, której domem od ponad dziesięciu lat jest Finlandia? Porusza bardzo wiele tematów, począwszy od przypomnienia, że Finlandia nie jest krajem skandynawskim, a nordyckim. Pisze o języku fińskim, którego liczba słów określających śnieg przyprawia o ból głowy oraz o powszechnie stosowanym języku potocznym, który potrafi sprawić wiele kłopotu. Wspomina również o nordyckim egalitaryzmie (kto z nas, w polskiej szkole, zwróciłby się do nauczyciela po imieniu?). Skoro Finlandia, to nie mogło zabraknąć rozdziału o szkolnictwie i systemie edukacji, które, przyrównując do polskich realiów, wybrzmiewają jak opowieść fantasy. 

Wiecie czym dla Fina jest sisu, które nie ma odpowiednika w języku polskim, i co to są salmiakki? Również o tym pisze autorka. Obala również mity o fińskim społeczeństwie i nie idealizuje państwa, które jest krajem kontrastów.

 

Po wysłuchaniu audiobooka stwierdzam, że dobrze czułabym się w Finlandii (z tłumaczem przy boku, bo ten język jest „kosmiczny”). Piłabym z Finami hektolitry kawy i popijałabym mlekiem wszystkie potrawy. Nie, wróć, to drugie bym odpuściła. Ale relaks w saunie (fińska sauna sucha? teraz wiem, że taki twór nie istnieje), zatracenie się w ciszy pięknego, surowego krajobrazu oraz biblioteki otwarte do bardzo późnych godzin wieczornych, to zdecydowanie przyjemności, które czerpałabym garściami. 

 

Tak, lektura książki Aleksandry Michty-Juntunen jest niesamowicie ciekawa zwłaszcza dla kogoś, komu Finlandia kojarzy się głównie, albo między innymi, z bajkami o Muminkach i Rovaniemi. Ten kraj ma bardzo dużo do zaoferowania. Jako smaczek, który może przerodzić się w ucztę, autorka dorzuca garść przepisów kulinarnych. Brzmią apetycznie!

PS Po kulinarne inspiracje można się również udać na bloga Aleksandry Michty-Juntunen – fińskie smaki.

 
Tytuł: „Finlandia. Sisu, sauna i salmiakki”
Autor: Aleksandra Micha-Juntunen
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Paulina Holtz; dostępna również w formie ebooka
Gatunek: literatura podróżnicza

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura podróżnicza

„Anatomia Góry. Osiem tysięcy metrów ponad marzeniami” Rafał Fronia – Gdy myśli szybują wysoko…

przez Katarzyna Denisiuk
Notka z portalu himalaisci.pl „Rafał Fronia – Sudecki Klub Wysokogórski. Uczestnik wielu wypraw w góry najwyższe w tym zimowej wyprawy PZA PHZ na Broad Peak 2010/2011, oraz innych m.in. na Nanga Parbat, Dhaulagiri, Pik Lenina i Baruntse. Wszedł na Gasherbruma II. Kartograf – Wydawnictwo PLAN. Mieszka w Jeleniej Górze.”

 

Książki o tematyce górskiej czytam bardzo rzadko, choć zawsze mocno kibicuję naszym rodakom kiedy zdobywają kolejne szczyty, aby zapisać się w kronikach światowego himalaizmu i chylę czoła przed ich dokonaniami. Potrafię zrozumieć ich pasje, to co ich napędza i jest sensem życia. Sięgając po „Anatomię Góry” nie spodziewałam się tak naprawdę niczego. Nie! Wróć! Liczyłam na oderwanie się od fotela, podróż w rejony, których nigdy w życiu nie zobaczę i doświadczenie tego co przeżył autor. I przyznaję, że to wszystko dostałam, to przeżyłam! Moje myśli poszybowały na wysokość ośmiu tysięcy nad poziomem morza i … było mi przerażająco zimno.
Bo każdy ma swój wehikuł czasu, gdzie marzenia zabierają nas w przyszłość, a wspomnienia w przeszłość.
Książka nie jest zbiorem suchych faktów, nie jest napisana w reporterskim stylu, nie iskrzy od ciekawostek i pikantnych informacji znanych tylko nielicznym, za to jest zbiorem osobistych odczuć, wrażeń, przeżyć z kilku górskich wypraw, w tym zimowej na K2.
Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Miałam momenty, kiedy zachłannie pochłaniałam kolejne zdania. Historie opowiedziane przez autora porywają, a język, który momentami jest swojski, a innym razem liryczny dodaje wyjątkowego charakteru. Podobał mi się brak moralizatorskiego tonu i obecność wyważonych przemyśleń. Ach i zdjęcia! Wiadomym jest, że książka podróżnicza, książka o górach nie może się obejść bez fotografii, których w tej książce nie zabrakło.
Książka Froni jest jak kilkugodzinne spotkanie z autorem, który opowiada o tym co kocha. Mówi: „moja miłość do Gór nie jest weryfikowalna”. Ja to kupuję, dałam się porwać. Podobało mi się!
PS Ja też kocham góry.
 

 

 

 
Tytuł: „Anatomia Góry”
Autor: Rafał Fronia
Wydawnictwo Sine Qua Non
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: literatura podróżnicza
Ocena: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura podróżniczaReportaż

„Zaginione Miasto Boga Małp” Douglas Preston Podróż w dziką, honduraską dżunglę

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Zaginione Miasto Boga Małp”
Autor: Douglas Preston
Wydawnictwo: Agora SA 
Tłumaczył: Dariusz Żukowski
Forma książki: audiobook; czyta Aleksander Pawlikowski
Gatunek: literatura podróżnicza, reportaż
fot. Katarzyna Denisiuk
Sięgając po „Zaginione Miasto Boga Małp” Douglasa Prestona – dziennikarza, powieściopisarza oraz autora książek z gatunku literatura faktu – miałam wyobrażenie, że będzie to po trosze przygoda rodem z filmów z Indianą Jonesem. Jakież było moje zdziwienie kiedy przebrzmiało ostatnie słowo Aleksandra Pawlikowskiego – lektora czytającego audiobooka. „Zaginione Miasto Boga Małp” to pełnokrwisty, rzetelny, naszpikowany teorią reportaż. Reportaż o wyprawie w głąb honduraskiej dżungli, w rejon Mosquitii, w poszukiwaniu starożytnego, legendarnego La Ciudad Blanca, czyli Białego Miasta.
Po lekturze książki jesteśmy bogatsi o wiedzę o honduraskiej dżungli, jakie niebezpieczeństwa czyhają na eksploratorów, zarówno w bezpośrednim kontakcie, jak i długo po nim, gdy wyprawa jest tylko wspomnieniem. Dla interesujących się chorobami zakaźnymi i epidemiologią, będzie czekała nie lada gratka. W tym miejscu czułam się bardzo komfortowo przebywając z dala od całej plejady śmiercionośnych zwierząt. Poza tym dowiadujemy się, w jaki sposób przy użyciu lidaru (LiDAR) – urządzenia łączącego funkcjonalność lasera i teleskopu – udało się zlokalizować miasto.
Ten reportaż, to również całkiem spora dawka wiedzy archeologicznej, o historii regionu oraz rozważań o kondycji zachodniej cywilizacji. Czy ta ostatnia część była konieczna? Mam wątpliwości i myślę, że nie każdemu może przypaść do gustu.
Ostatnio podróżowałam po świecie z Tomkiem Michniewiczem (oczywiście w towarzystwie książek, które napisał) i przyznam, że bliżej mi do formy opowieści, którą on wypracował. „Zaginione Miasto Boga Małp” w moim odczuciu było momentami zbyt encyklopedyczne i drobiazgowe. Miałam poczucie jakbym siedziała na wykładzie, gdzie prelegent posługuje się dziesiątkami slajdów, zapisanych drobnym maczkiem, bez rysunków, obrazków, czy fotografii.
Książkę Douglasa Prestona uważam za ciekawą, wartościową, po prostu dobrą, jednak gdyby tak dorzucić do niej choć trochę szaleństwa i nieprzewidywalności Indiany Jonesa, byłaby – w mojej ocenie – jeszcze lepsza.
Ocena: 4/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura podróżnicza

„Samsara. Na drogach, których nie ma” Tomek Michniewicz Niezapomniana podróż do azjatyckich krajów

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Samsara. Na drogach, których nie ma”
Autor: Tomek Michniewicz
Wydawnictwo: Otwarte
Forma książki: audiobook; czyta Maciej Orłowski
Gatunek: literatura podróżnicza
fot. Radek Denisiuk
Bardzo zazdroszczę podróżnikom, którzy żyją spełniając swoje marzenia, realizując swoje pasje. Podziwiam ich za odwagę, umiejętności organizacyjne i ten szósty zmysł, dzięki któremu odnajdują się w przeróżnych sytuacjach. Ledwo wracają z jednej wyprawy, już planują kolejną. Tomek Michniewicz „zapalony backpacker” odwiedził mnóstwo zakątków świata. Jednym z nich była Azja. Bardzo się cieszę, że podzielił się z innymi, z nami, czytelnikami tym, co tam zobaczył i co przeżył. Razem z nim możemy choć na chwilę oderwać się myślami od miejsc, w których żyjemy i udać się w daleką podróż.
Książkę wysłuchałam w formie audiobooka, w przyjemnej dla ucha interpretacji Macieja Orłowskiego. Tym razem wydawnictwo zaserwowało nie lada gratkę, ponieważ książka ilustrowana jest dźwiękami z podróży z kolekcji autora. Możemy się poczuć jakbyśmy byli w samym środku dżungli, wsłuchiwać się w słowa modlitw, gwar ulicy, rozmowy z handlarzami i wiele, wiele innych. Bajka!
Tomek Michniewicz o swojej książce napisał: „Bardzo chciałem, żeby to była „backpackerska” książka. Wesoła, przygodowa, o miejscach niedostępnych, ale i o tych, które wielu dobrze zna. A jednocześnie – żeby odkrywała je na nowo, żeby trzeba się było nad nią pochylić, żeby zmuszała do myślenia i konfrontacji z własnymi uprzedzeniami. I chyba się udało.”
O tak, w stu procentach się udało! Tomek (celowo piszę po imieniu, gdyż on sam jawi się jako człowiek, który może być świetnym kumplem, z którym wędrowanie na kraniec świata byłoby czystą przyjemnością) pasjonująco opowiada i dzieli się swoimi doświadczeniami. Ba! daje nawet praktyczne wskazówki jak się zachować w danej sytuacji, czy w konfrontacji z czymś, czego na co dzień nie spotykamy. Mówi o kulturze, zachowaniach, języku, tradycji, o tym czego dotyka i z czym się w danej chwili mierzy. Nie filozofuje, nie usprawiedliwia, nie narzuca swojego punktu widzenia. Czytając/słuchając o jego podróżach możemy się poczuć jakbyśmy tam, w odległej Azji, razem z nim byli. Fantastyczne doznanie!
Po wysłuchaniu książki, ciśnie się na usta – jaka ta Azja jest różnorodna, ciekawa, smaczna, kolorowa, pachnąca, ale też biedna, przeludniona, zacofana, brudna, śmierdząca. Całe spektrum doznań tych pozytywnych, jak i negatywnych. A na końcu tej opowieści czeka nas łyżka dziegciu. Sami przeczytajcie co mam na myśli i o czym pisze Autor. Ja byłam wzburzona i zniesmaczona. A to wszystko dzięki nam, ludziom. Niestety nie trzeba jechać do Azji, żeby tej złej natury człowieka doświadczyć.
Ocena: 5,5/6
 
 

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
  • 1
  • 2