Kategoria:

Opowiadania

Ostatni Szwajcar na Ziemi
Literatura pięknaOpowiadania

„Ostatni Szwajcar na Ziemi” Lambert Król – Niezwyczajnie o Szwajcarii

przez Katarzyna Denisiuk

Forma literacka jaką są opowiadania może być różna. Są zbiory, w których każde opowiadanie jest inne i nie ma między nimi żadnych punktów stycznych. Są też takie, które pomimo krótkiej formy, finalnie tworzą całość. W końcu są również zbiory opowiadań luźno ze sobą związanych. „Ostatni Szwajcar na Ziemi” Lamberta Króla należy do ostatniej grupy. Tą cienką, a jakże ważną nicią jest Szwajcaria. Jednak warto podkreślić, że ta książka nie jest przewodnikiem. Szwajcaria jest tłem opowiadań, wyzwalaczem do przemyśleń i trampoliną w podróż do mniej realnych obszarów.

 

„Ostatni Szwajcar na Ziemi” to 33 krótkie formy, które w swojej treści przemycają to, co człowiek na emigracji może doświadczyć. Przez całą lekturę towarzyszyła mi myśl i wątpliwość, czy taka właśnie jest Szwajcaria i ludzie tam mieszkający. Czy Szwajcar tak kocha swój kraj, że na pytanie „Co byś zrobił, gdybyś był ostatnim Szwajcarem na Ziemi?” odpowiedziałby bez wahania:

Zjadłbym fondue, wypił lampkę dobrego wina i patrzył na Alpy. Aż do końca świata.

Czy w kontaktach z potencjalnym pracownikiem Szwajcarzy „oczekiwali konkretu, fachu w ręku, najlepiej udokumentowanego odpowiednim wykształceniem. No i znajomości języka”?

 

Lambert Król od jedenastu lat mieszka z rodziną w Szwajcarii. To sprawia, że w opowiadaniach może przemycać to, czego sam doświadczył lub z czym się spotkał. Dzięki temu dowiadujemy się, że krótko przycięte włosy, to „odwieczny przebój szwajcarskiego fryzjerstwa emerytalnego”, a w Zurychu „pośpiech jest w cenie, choć wieczorem tempo życia opada”. To tylko kropla w morzu charakterystyki Szwajcarii.

 

Opowiadania z tego zbioru są różne. Jedne mocno stąpają po ziemi, natomiast inne są polem popisu wyobraźni autora. Przyznaję, że to oderwanie się od rzeczywistości stanowi świetną rozrywkę. Lekkie pióro Lamberta Króla sprawia, że jest różnorodnie. Czytelnik meandruje w różnych obszarach – polityki, języka, kuchni, czy obyczajów. Całość składa się na kolorowy kalejdoskop wrażeń i emocji.

 

Lekka, ale nie banalna, przyjemna i przede wszystkim bardzo ciekawa lektura!

 
Tytuł: „Ostatni Szwajcar na Ziemi”
Autor: Lambert Król
Wydawnictwo Seqoja
Forma książki: e-book
Gatunek: opowiadania
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura pięknaOpowiadania

„Czereśnie będą dziczeć” Mariola Kruszewska – Zapuścić korzenie

przez Katarzyna Denisiuk

„Czereśnie będą dziczeć” to zbiór krótkich form, opowiadań, które przenoszą czytelnika w świat ludzi borykających się z trudnościami zupełnie obcymi we współczesnych czasach. Oczami Marioli Kruszewskiej, dysponującej bardzo ciekawym stylem i używającej pięknego literackiego języka, obserwujemy życie Marianny, Sabiny, Heleny, Jaśka i innych, czyli zwyczajnych ludzi. Większość z nich to przesiedleńcy, wygnańcy, którzy usiłują na nowo wykształcić mentalne korzenie i wrosnąć w ziemię, na którą rzucił ich los.

Ludzie zajęci swoimi sprawami wymijali się obojętnie na tle cegieł. Potykali się o gruz, o brak wody, o strach przed złodziejami i powrotem Niemców. Uczyli się miasta, zwłaszcza ci wyrwani z korzeniami ze swoich pól, pastwisk i przydomowych ogródków. Uprzątali wojenne barykady. Grzebali ludzi. Grzebali zwierzęta. Grzebali historię. Obsiewali nową rzeczywistość, gotowi w każdej chwili rzucić ją i wracać do siebie.

 

Każde z opowiadań niesie za sobą jakąś symbolikę, wyróżnik wokół którego zbudowana jest mini historia. Pomimo tego, że jest to zaledwie błysk, urywek, fragment z życia danej postaci, czy rodziny, to jest on niebywale emocjonalny. Każdy jeden pięknie się rozwija, by dać czytelnikowi wiele wrażeń.

Oprócz symboliki, którą niosą opowiadania, są one również kunsztownie namalowanymi obrazami. Możemy się zatrzymać, zadumać i odczytać na swój sposób to, co autorka chciała przekazać.

Robota, robota … Od świtu do nocy. W ziemię tylko patrzeć, w stodołę, w komorę, w sakiewkę. Kartofle liczyć, brukiew zbierać, kwiatki deptać. Do grobu tak. A żyć kiedy? A podziwiać świat kiedy? A chwalić dzieło Pana kiedy? Cieszyć się nim, słuchać jego muzyki? Ludzie głusi się porobili i ślepi na te dary. 

 

Tym czym dodatkowo ujął mnie zbiór opowiadań, to subtelne przeskoki pomiędzy poszczególnymi historiami. Kiedy czytelnik odkrywa w pewnym momencie delikatną sieć powiązań, pozwala mu to na jeszcze głębsze zanurzenie się w życie bohaterów. Chcemy istnieć razem z nimi, chcemy przeżywać z nimi ból wojny, traumatyczny czas przesiedlenia i w końcu trud budowania nowego życia na zgliszczach historii, mając w garści ogromny zasób woli przetrwania.

Wiosna szła leniwie, z ociąganiem. Znaczyła błotem ślady po zimie, dmuchała ciepłym oddechem z źdźbła oziminy, niebieściła sklepienie na powitanie pierwszych ptaków. Ostatnie jęzory brudnego śniegu kryły się w szczelinach. Jędrzej rozpiął ciężki płaszcz i stanął w rozkroku na skraju pola. Łakomie wciągał w nozdrza wilgotne powietrze.

 

„Czereśnie będą dziczeć” Marioli Kruszewskiej pomimo niewielkiego rozmiaru jest emocjonalnie gęsta. Napisana pięknym językiem sprawia, że mamy poczucie obcowania z czymś niebanalnym i wartościowym. Polecam nie tylko entuzjastom krótkich form.

 
Tytuł: „Czereśnie będą dziczeć”
Autor: Mariola Kruszewska
Wydawnictwo w Podwórku
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna, opowiadania
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura pięknaOpowiadania

„Co pozwala powiedzieć noc” Pierre J. Mejlak – Kalejdoskop uczuć

przez Katarzyna Denisiuk

Ręka do góry jeśli ktoś z Was czytał prozę autorstwa maltańskiego pisarza. Do chwili kiedy nie trafiłam (z polecenia z resztą) na zbiór opowiadań Pierra J. Mejlaka, również nie zgłosiłabym się. Teraz już mogę, a i Was zachęcam, do przeczytania książki jego autorstwa.

 

Z opowiadaniami bywa różnie. Uogólniając, albo ktoś lubi krótką formę, albo za nią nie przepada. Ja sięgam, nie wzbraniam się, chociaż przyznaję, że czasami czuję niedosyt. Dlaczego?  Bo doskonale rozwijająca się treść w pewnym momencie się kończy, a chciałoby się dłużej z nią obcować. I niezmiennie uważam, że pisanie opowiadań, to bardzo trudne zadanie, z którego łatwo nie wyjść obronną ręką.

 

„Co pozwala powiedzieć noc”  jest wielobarwnym, urzekającym kalejdoskopem krótkich historii, z których każda jest inna, wyjątkowa i dostarcza czytelnikowi całego spektrum emocji. To opowieści, które bez ckliwości otulają jak ciepły koc, albo wprost przeciwnie zadziwiają jak rasowy kryminał ze zwrotami akcji. Poprzez bardzo umiejętnie zbudowane napięcie wielokrotnie zaskakują mocnym, puentującym uderzeniem.

 

Tym co łączy wszystkie opowiadania jest człowiek z jego doświadczeniami, wątpliwościami, troskami i radościami. Człowiek, który kocha, tęskni, potrzebuje bliskości, drugiej osoby, z którą chciałby przeżyć życie. Człowiek, który czuje.

Pierre J. Mejlak zaoferował nam nietuzinkową, wartościową i piękną kolekcję ludzkich nastrojów. Jego głos przebija z każdej tkanki tekstu, który otwiera bramę do swojego literackiego, pięknego świata. Naprawdę żal byłoby nie skorzystać. Ja serdecznie zachęcam.

 
Tytuł: „Co pozwala powiedzieć noc”
Autor: Pierre J. Mejlak
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Krzysztof Szczurek
Forma książki: ebook
Gatunek: opowiadania
 

Ocena: 5,5/6

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesnaOpowiadania

„Nietoperze. Aqua Velva” Lena Kitsopoulou – Człowiek w wersji hard

przez Katarzyna Denisiuk

„Nietoperze. Aqua Velva”, to zbiór trzynastu opowiadań greckiej pisarki Leny Kitsopoulou, które porażają realizmem  i dosadnością poruszanych tematów.

Autorka skupiła się na człowieku jako jednostce i człowieku jako elemencie grupy społecznej – rodziny oraz społeczności lokalnej. Nie pisze o tym co radosne, nie epatuje szczęściem. A wręcz przeciwnie. Mówi o tym co tragicznego może przydarzyć się człowiekowi, z jakimi problemami i traumami musi radzić sobie w życiu i w jaki sposób przepracowuje ból, krzywdę i całe zło, które spotyka na swojej drodze. A ta cała podłość najczęściej pochodzi od najbliższych osób. Rana zostaje zadana, rana nie chce się goić.

Słowa napisane przez Lenę Kitsopoulou, język jakim się posługuje, dotkliwie doświadczają czytelnika i wwiercają się w podświadomość. Ich prostota i minimalizm działają o wiele mocniej niż kwieciste zdania. Pierwsze z opowiadań pod tytułem „Mój syn Cygan” jest bardzo mocnym otwarciem, które zabiera czytelnika w mroczny świat osoby uzależnionej. Zaś cały cykl kończy „Aqua Velva” napisane specjalnie z okazji przygotowania polskiej premiery, w którym autorka pogrywa sobie z czytelnikiem, drwi z niego i kpi, by w końcu zostawić go z poczuciem emocjonalnego rozedrgania.

Surowy język autorki to prawdziwy manifest prostoty, chwilami niedbały i wulgarny, przywodzący na myśl prozę takich autorów jak Thomas Bernhard czy Elfride Jelinek. /okładka książki/

Bezkompromisowe, mocne, uderzające z wielką siłą. Lena Kitsopoulou zaserwowała czytelnikom prozę, która nie wprawia w dobry nastrój, za to daje możliwość obcowania ze słowem, które trafia w czułe punkty i budzi emocje. Polecam otwartym na intrygujące, po trosze szokujące, treści.

Tytuł: „Nietoperze. Aqua Velva”
Autor: Lena Kitsopoulou
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Alicja Biaduń
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura współczesna
Seria: Greckie Klimaty

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesnaOpowiadania

„Kijanki i kretowiska” Aleksandra Zielińska – Emocje zamknięte w krótkiej formie

przez Katarzyna Denisiuk

„Kijanki i kretowiska”, to zbiór jedenastu opowiadań. Opowiadań, które wwiercają się w duszę czytelnika, jak korzenie szukające pożywienia. Powoli, stopniowo, coraz głębiej i głębiej, rozrastają się, zapętlają, by finalnie stać się kompletną rośliną, solidnie osadzoną w ziemi.

Każde z tych opowiadań jest inne. Jedne są bardziej oczywiste, realne, opisujące sytuacje, które mogły się wydarzyć naprawdę, drugie ocierają się o metafizykę i realizm magiczny. Jednak coś je łączy. To całun smutku, mroku, przygnębienia i niebywałej sugestywności. To nie są wesołe opowiastki wprawiające w dobry humor, ale historie, które elektryzują a momentami napawają grozą.

Przestaniesz bać się guzików tego dnia, gdy woda wypełni płuca twojej siostry.

Zielińska świetnie operuje słowem. Odpowiedni dobór metafor, porównań sprawiają, że opowiadania trafiają w czułe punkty, że czytelnik żyje tym co czyta.  Momentami jest mocno, dosadnie, wulgarnie, ale cały czas w granicach językowej poprawności.

„Tereska przyszła na czas, bo Tereska zawsze przychodzi na czas. Praca zdążyła już ją nauczyć, że jeśli spóźni się choć godzinę, kilka minut czy parę sekund, to wszystko może się beztrosko spierdolić.

W większości opowiadań bohaterami są dzieci, młodzież poturbowane przez życie. Borykają się ze strachem, którego źródłem są najbliżsi i otoczenie. Te właśnie historie mają największą siłę rażenia. Szarpią, zadają ból, pozostawiają głębokie rany.

Opowiadania nie są długie. Każde słowo ma swoją wartość, jest napisane po coś. W zestawieniu z doskonałym budowaniem napięcia, chciałoby się więcej. Spirala ciekawości się rozkręca, a to już koniec. Zawisamy nad przepaścią literackiej przygody.

Piękny styl, mnóstwo emocji, niepowtarzalny klimat, to niewątpliwie bardzo mocne strony pióra Aleksandry Zielińskiej. Warto sięgnąć po „Kijanki i kretowiska”, bo są doskonale napisane. A autorkę będę miała na oku, bo myślę, że niejedną kreacją nas jeszcze zaskoczy. Polecam!

Tytuł: "Kijanki i kretowiska"
Autor: Aleksandra Zielińska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna, opowiadania

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura pięknaOpowiadania

„Czekoladki dla Prezesa” Sławomir Mrożek Uwaga! Niekontrolowane wybuchy śmiechu! Tylko dla śmiałków!

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Czekoladki dla Prezesa”
Autor: Sławomir Mrożek
Wydawnictwo: Noir sur Blanc
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna
fot. Katarzyna Denisiuk
 
Genialne! GE-NIAL-NE!

 

Pozostaję w szoku, zauroczeniu, a przede wszystkim z ogromnym uśmiechem na twarzy. W ten cudowny nastrój wprawił mnie zbiór bardzo krótkich opowiadań, satyr, w których głównym bohaterem, najważniejszą postacią i osobistością jest Pan Prezes.
To człowiek niesłychanie mądry, elokwentny, sprytny, mający nieprawdopodobny autorytet i posłuch, po prostu naj. Żaden współpracownik mu nie podskoczy, nikt nie śmie złego słowa powiedzieć ani nawet pomyśleć. Trzęsie przedsięwzięciem i kolektywem, któremu przewodzi. A że pomysłów ma bez liku oraz ludzi w postaci Referenta, Księgowego, Magazyniera, Kasjera i Radcy, którzy z nim nie dyskutują, to ich realizacja i finał przyprawia o wybuchy niepohamowanego śmiechu.
Czytałam opinie, że ta książka, tak niewielkich rozmiarów, to wielka dawka pozytywnej energii wynikająca z absurdalnych tez i sytuacji. Naprawdę nie przypuszczałam, że potrafi tak mnie rozbawić. To prześmiewcza i pełna ironii bomba. Tylko rzuciłam okiem i nie mogłam się oderwać! Uwielbiam inteligentny dowcip i tego w tych opowiadaniach nie brakuje, ba! on wypływa z każdej strony. Wiem, że niejednokrotnie wrócę do opowiadań, bo są genialnym poprawiaczem nastroju.
Mieć taki autorytet jak Pan Prezes… Chepeau bas Panie Prezesie! Gratuluję! Z takimi ludźmi, gotowymi na wszelkie wyrzeczenia, wpatrzonymi w swojego „wodza” jak w obrazek i z takim posłuchem można wszystko! 😉
Mistrzostwo!
Ocena: 6/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail