Kategoria:

Reportaż

„Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji” – Skąd jesteś?

przez Katarzyna Denisiuk 4 sierpnia 2021

Kto czytał Grecję. Gorzkie pomarańcze autorstwa Dionisiosa Sturisa, ten wie, że reporter nie serwuje czytelnikom turystycznych przewodników po Grecji. Na próżno będziecie szukali w nich opisu bajecznych miejscówek do zrobienia instagramowej fotki. W zamian za to znajdziecie coś zupełnie innego – bolesną prawdę o postrzeganiu i odczuwaniu przez Greków tożsamości i pochodzenia.

Bardzo niewinne pytanie: „Skąd jesteś?” („Apo pu ise?”) może wywołać nieprzewidywalną reakcję. Może stać się elementem domina, które nie ujawni pięknego obrazka, ale nabrzmiałą i nierzadko krwawą walkę o grecką demokrację. Bo Grecja to nie tylko biało-niebieskie krajobrazy, spektakularne zachody słońca, smaczne jedzenie i wakacyjny relaks. To również konflikty społeczne, brak tolerancji i wrogość skierowana na uchodźców i imigrantów.

Kilka słów o fabule

Trzonem reportażu Dionisiosa Sturisa jest przedstawienie działalności skrajnie prawicowej organizacji Złoty Świt, której zaślepienie doprowadziło do zabójstwa rapera Pawlosa Fisasa.

Autor odkrywa przed czytelnikiem przebieg śledztwa oraz wplata mocne akcenty własnych doświadczeń i nagromadzonych przez lata spostrzeżeń oraz wniosków.

Kilka słów o wrażeniach

Ponownie sięgnęłam po audiobooka, którego czyta autor. Od pierwszej minuty zostałam wessana do świata, który opakowany w mieniący się papierek, skrywa nadpsuty środek – tożsamość narodową i grecką dumę. To jądro, które się wypaczyło, przyjmując niebezpieczną postać.

W mojej opinii Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji jest jeszcze lepszą książką od jej poprzedniczki. Opowieści słuchałam z wielkim zaciekawieniem i zaangażowaniem. Lubię historie, które kruszą fasadę, by móc odkryć skrywaną prawdę. Dodatkowo, jeśli jest napisana z reporterską dociekliwością i obiektywizmem, to zyskuje na atrakcyjności i wartości.

Polecam ciekawym świata i tym, którzy nie obawiają się poznać ciemniejszą stronę Grecji.

Tytuł: Zachód słońca na Santorini. Ciemniejsza strona Grecji
Autor: Dionisios Sturis
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta autor; dostępna w formie e-booka
Gatunek: reportaż

4 sierpnia 2021 0 komentarz

Audiobook Reportaż

„Izbica, Izbica” Rafał Hetman – Z niepamięci

przez Katarzyna Denisiuk 28 maja 2021

Najpierw poznajesz człowieka w mediach społecznościowych jako entuzjastę reportaży i serii Sulina Wydawnictwa Czarnego oraz naprawdę dobrej literatury. Wierzysz jego poleceniom (po recenzji Rafała Hetmana sięgnęłam po Zielone sari Anandy Devi, która rozpaliła żarliwe uczucie do twórczości pisarki) oraz z zainteresowaniem śledzisz, co jego czytelniczy nos zwęszy dobrego na polskim rynku wydawniczym. Potem patronujesz jego działaniom, przez co wspierasz rozwój. Kolejno dowiadujesz się, że pisze swoją pierwszą książkę. W końcu, gdy jest dostępna, sięgasz po nią.

– To był Żyd, ale uczciwy – dodał dziadek.

Izbica, Izbica to reportaż o miasteczku w województwie lubelskim. „W latach 1975-1998 osada położona była w województwie zamojskim”. Miasteczku zamieszkałym przez Żydów, o których zapomniano, i po których został „zryty przez poszukiwaczy złota cmentarz, zamieniona w szalet synagoga, splądrowane domy”. Niewiele wspomnień zostało po miejscowej ludności. Jawią się jako powidoki, o których nikt nie pamięta.

Rafał Hetman wskrzesił wspomnienia o ludziach, mieszkańcach Izbicy, wplatając ich losy w mozaikę żydowsko-polskiej przeszłości. Wiele osób powstaje jako żywo, z całym wachlarzem otaczającej codzienności i tragicznych przeżyć. Czytelnik z powodzeniem może odnaleźć się w tamtym świecie i przykurzonej, a nawet przysypanej gruzem niepamięci rzeczywistości.

Słowem podsumowania

Z jednej strony Izbica, Izbica jest nostalgiczną podróżą do jednego z miasteczek jakich wiele było na mapie Polski. Z drugiej jest świadectwem krzywd, jakie jeden człowiek wyrządził drugiemu. Pamięć o tych wydarzeniach nie jest pluszowa i komfortowa. I jest ważna.

Fabuła powieści to warkocz codzienności, wspominek oraz faktów. Bardzo ciekawy i wartościowy. Polecam każdemu, kto jest ciekawy historii podanej w fabularny sposób. Co prawda większą przyjemność sprawiały mi momenty, gdy autor oddał głos mieszkańcom-bohaterom od faktograficznych splotów, ale całość oceniam jako bardzo dobry reporterski debiut.

Izbicy, Izbicy wysłuchałam. Audiobooka czyta Andrzej Ferenc. Wielokrotnie pisałam, że bardzo lubię słuchać reportaży i ten nie był wyjątkiem. Polecam.

Tytuł: Izbica, Izbica
Autor: Rafał Hetman
Wydawnictwo Czarne, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Andrzej Ferenc; dostępna w formie e-booka
Gatunek: reportaż
Seria: Sulina

28 maja 2021 2 komentarze

Audiobook Reportaż

„Szwajcaria. Podróż przez raj wymyślony” Agnieszka Kamińska – Co wiemy o Szwajcarii?

przez Katarzyna Denisiuk 10 marca 2021

Uwielbiam książki, które otwierają oczy i prostują moje myślenie. Kocham książki, które w sposób bardzo ciekawy uczą. Taką powieścią jest dla mnie Szwajcaria. Podróż przez raj wymyślony Agnieszki Kamińskiej.

Z czym do tej pory kojarzyła mi się Szwajcaria? Czerwonym scyzorykiem przywiezionym przez Tatę z delegacji, dobrobytem, statusem państwa europejskiego niebędącego w Unii Europejskiej, frankiem szwajcarskim (na szczęście nie z kredytem), czekoladami, przepięknymi górskimi krajobrazami oraz państwem, w którym funkcjonuje kilka języków urzędowych. A to tylko kropla w morzu tego, z czego słynie helwecki kraj.

Agnieszka Kamińska nie tylko pisze o walorach i jasnych stronach państwa, jej nowej ojczyzny, do którego przylgnęła „etykieta światowej prymuski”. Odsłania również ciemne strony, które mogą komplikować życie oraz działania powodujące opór, czy niezgodę. I to właśnie te niewyidealizowane obszary społeczno-ekonomiczne najbardziej mnie zaskoczyły. Sprawiły, że po zapoznaniu się z reportażem polskiej autorki, Szwajcaria nie jawi mi się już jako bańka szczęścia.

Z premedytacją nie piszę ani słowa o szczegółach oraz nie wskazuję jakie tematy i wątki porusza autorka. Nie przytoczę żadnego przykładu, bo tę książkę naprawdę warto przeczytać. Jest niesamowicie interesująca. Słuchałam audiobooka, w bardzo przyjemnej interpretacji Agnieszki Czekańskiej. Ale wiem, że w wydaniu papierowym znajdują się zdjęcia, więc koniecznie muszę je obejrzeć. Co ciekawe, autorką zdjęć jest żona Lamberta Króla, autora Ostatniego Szwajcara na Ziemi (opinię o tej książce znajdziecie na moim blogu klikając na tytuł).

Słowem podsumowania

Reportaż Agnieszki Kamińskiej to kapitalna przygoda i podróż po Szwajcarii pełnej kontrastów. Polecam każdemu, kto niewiele wie o tym państwie, jak i tym, dla których kultura, obyczaje, czy prawo Szwajcarii nie są obce. Super!

Tytuł: Szwajcaria. Podróż przez raj wymyślony
Autor: Agnieszka Kamińska
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Agnieszka Czekańska; dostępna w formie e-booka
Gatunek: reportaż

10 marca 2021 0 komentarz

Reportaż

Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego i „Cesarz” reportażu

przez Katarzyna Denisiuk 8 lipca 2020

W maju poznaliśmy zwycięzcę 11. edycji nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego, zwanego „cesarzem reportażu”. Tytuł ten przypadł Katarzynie Kobylarczyk za powieść „Strup. Hiszpania rozdrapuje rany”. Tegoroczna edycja z pewnością na długo zapadnie w pamięć z uwagi na fakt, iż ze względów epidemiologicznych nie było gali w Teatrze Dramatycznym. O tym, kto zwyciężył, dowiedzieliśmy się z transmisji internetowej.

O nagrodzie

W 2010 roku Rada Miasta Stołecznego Warszawy ustanowiła Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego. Promuje ona i wyróżniania najbardziej wartościowe reportaże, które „podejmują ważne problemy współczesności, zmuszają do refleksji, pogłębiają wiedzę o świecie innych kultur. Jej celem jest uhonorowanie mieszkającego przez ponad 60 lat w Warszawie Ryszarda Kapuścińskiego, wybitnego reportera, dziennikarza, publicysty i poety, najczęściej – obok Stanisława Lema – tłumaczonego polskiego autora”.

Współorganizatorem Nagrody jest redakcja „Gazety Wyborczej”, a patronem honorowym Nagrody jest Pani Alicja Kapuścińska.

Nominowani 11. edycji

Jury Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego w składzie:

Piotr Mitzner (przewodniczący),
William R. Brand,
Julia Fiedorczuk,
Abel A. Murcia Soriano,
Katarzyna Surmiak-Domańska
oraz Bożena Dudko (sekretarz)

wyłoniło 10 najlepszych reportaży 2019 roku.

Były to:

1. Alberto Arce, „Telefon obwieszcza śmierć. Zapiski korespondenta w Hondurasie”, z hiszpańskiego przeł. Jerzy Wołk-Łaniewski, Wydawnictwo Post Factum Sonia Draga, Katowice 2019;
2. Lars Berge, „Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo”, ze szwedzkiego przeł. Irena Kowadło-Przedmojska, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019;
3. Kate Brown, „Czarnobyl. Instrukcje przetrwania”, z angielskiego przeł. Tomasz S. Gałązka, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019;
4. Artem Czech, „Punkt zerowy”, z ukraińskiego przeł. Marek S. Zadura, Wydawnictwo Warsztaty Kultury, Lublin 2019;
5. Joanna Gierak-Onoszko, „27 śmierci Toby’ego Obeda”, Wydawnictwo Dowody na Istnienie, Warszawa 2019;
6. Katarzyna Kobylarczyk, „Strup. Hiszpania rozdrapuje rany”, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019;
7. Óscar Martinez, „Bestia. O ludziach, którzy nikogo nie obchodzą”, z hiszpańskiego przeł. Tomasz Pindel, Wydawnictwo Post Factum Sonia Draga, Katowice 2019;
8. Marta Mazuś, „Historie dziwnych samotności”, Wydawnictwo Wielka Litera, Warszawa 2019;
9. Agnieszka Pajączkowska, „Wędrowny Zakład Fotograficzny”, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019;
10. Paweł Piotr Reszka, „Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota”, Wydawnictwo Agora, Warszawa 2019.

Finaliści 11. edycji

W finale Nagrody znalazły się:

1. Lars Berge, „Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo”;
2. Artem Czech, „Punkt zerowy”;
3. Joanna Gierak-Onoszko, „27 śmierci Toby’ego Obeda”;
4. Katarzyna Kobylarczyk, „Strup. Hiszpania rozdrapuje rany”;
5. Óscar Martinez, „Bestia. O ludziach, którzy nikogo nie obchodzą”.

„Cesarz”

Szum wokół nagrody i samo wydarzenie skłoniło mnie do refleksji, że nie przeczytałam żadnego reportażu autorstwa Ryszarda Kapuścińskiego i pora to zmienić. Gdy zmniejszenie reżimu sanitarnego otworzyło biblioteki, wypożyczyłam „Cesarza”. Dlaczego akurat ten tytuł mistrza? Do podjęcia takiego wyboru skłonił mnie wpis Rafała Hetmana „Jak czytać Kapuścińskiego? Poradnik dla każdego„. Stwierdziłam, że zacznę z wysokiego C.

To powieść, reportaż o ostatnim cesarzu Etiopii Hajle Sellasje, zmarłym w 1975 roku opowiedziany oczami ludzi z jego otoczenia.

Mimo że lud traktował w dobrej wierze tron, jako symbol jedności, Hajle Sellasje I wykorzystał autorytet, godność i honor tronu dla swoich celów osobistych. W rezultacie kraj znalazł się w stanie biedy i upadku.

Bardzo podobała mi się konstrukcja powieści. Ryszard Kapuściński mówi głosami osób z najbliższego otoczenia „króla królów”. A są to poddani, którzy pełnili bardzo osobliwe funkcje na dworze, na przykład woreczkowy, czy też mężczyzna odpowiedzialny za obsługę podnóżka. Nawet nie przyszłoby mi do głowy, że niemal za każą czynność, która działa się wokół władcy, odpowiedzialny był inny człowiek.

Oprócz wypowiedzi mężczyzn, których imion nie znamy (autor posługuje się tylko inicjałami), część powieści to wypowiedzi samego autora, który stawia się w roli komentatora wydarzeń i przedstawia kulisy panowania Hajle Sellasje.

Biorąc pod uwagę fakt, że Ryszard Kapuściński „Cesarzem” „rozpoczął karierę międzynarodową i nadał reportażowi wymiar literacki”, powieść ta nie wywarła na mnie takiego wrażenia jak się spodziewałam. Nie jestem znawcą szkoły reportażu i kanonów tego gatunku. To emocje są moim papierkiem lakmusowym w czasie lektury książki. Niestety tych mi podczas czytania zabrakło. Nie oznacza to, że do książek Ryszarda Kapuścińskiego nie wrócę.

Tytuł: „Cesarz”
Autor: Ryszard Kapuściński
Wydawnictwo Czytelnik
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: reportaż

8 lipca 2020 0 komentarz

Literatura faktu Reportaż

„Bukareszt. Kurz i krew” Małgorzata Rejmer – Bezwstyd, histeria stylu, fasadowość

przez Katarzyna Denisiuk 10 listopada 2019

Z prozą Małgorzaty Rejmer spotkałam się przy okazji reportażu „Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii.” W dopisku mojej opinii o tej książce napisałam „na pewno sięgnę po inny reportaż autorki „Bukareszt. Kurz i krew” z 2013 roku, ponieważ autorka potrafi słuchać ludzi niewysłuchanych”.

„Bukareszt. Kurz i krew” nie jest reportażem sensu stricto. To hybryda eseju, reportażu, felietonu oraz zabawnych historii i przeżyć autorki. To portret stolicy Rumunii, która „jest jak ciastko kupowane w niedzielę, niby czekoladowe i słodkie, ale z gorzką polewą. Nie znajdzie się tu łatwego piękna”. To książka o mieście, które jest dwa razy większe od Paryża, a jego centralnym elementem jest monstrualny, jeden z największych na świecie, budynek Pałacu Parlamentu, znany jako Dom Ludowy.

Małgorzata Rejmer potrafi w doskonały sposób łączyć ze sobą różne formy przekazu i znakomicie poruszać się pomiędzy przeszłością i teraźniejszością. Bukareszt w obecnej formie nie istniałby bez Nicolae Ceaușescu, a książka o Rumunii bez wątków dotyczących rządów dyktatora. Trzęsienia ziemi, II wojna światowa oraz przede wszystkim rządy rumuńskiego polityka były głównymi sprawcami zniszczenia ogromnej liczby zabytków. Autorka podpowiada i sugeruje czytelnikom, że warto poszukać, wejść w boczne uliczki i odkryć to miasto na nowo.

Bezwstyd, histeria stylu, fasadowość. Przy Bukareszcie każde europejskie miasto wydaje się tak statyczne, że aż nudne.

W książce Małgorzaty Rejmer znajdziemy bardzo wiele. Oprócz wspomnianych rządów dyktatora, które odcisnęły niezatarte piętno na państwie, jego stolicy oraz mieszkańcach, wdrukowując w ich umysły poczucie smutku oraz rezygnacji, pisze o metaforycznym kurzu zalegającym na ulicach miasta. O dekretowych dzieciach, hordach bezpańskich psów, osobliwych taksówkarzach, wyjątkowym poczuciu humory Rumunów oraz przesądach i wierzeniach, które są elementami ich życia.

Społeczeństwo rumuńskie jest społeczeństwem milczenia, nie ma tradycji buntowania się przeciw władzy. Nic dziwnego, że Ceausescu wprowadzał w życie wszystko, co zaplanował: nikomu przez myśl nie przeszło, że można mu stawiać opór.
Totalitaryzm wchodził ludziom do domów, zaglądał do garnków i do łóżek. Ludzkie życie było sprawą państwa.

Po lekturach dwóch książek autorki jestem pod wielkim wrażeniem sposobu w jaki postrzega otoczenie, co potrafi wyłuskać z zakamarków miasta oraz rozmów z ludźmi. Oplatając opowieści własnymi przeżyciami i historiami z życia sprawia, że jej książki czyta się z wypiekami na twarzy. Poza tym świetny warsztat pisarski sprawia, że to co zostaje przelane na papier jest niebywale ciekawe i pasjonujące. Jestem pewna, że każdą kolejną powieść Małgorzaty Rejmer przyjmę z wielką radością.

Tytuł: „Bukareszt. Kurz i krew”
Autor: Małgorzata Rejmer
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura faktu

10 listopada 2019 0 komentarz

Audiobook Reportaż

„Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” Agata Romaniuk – Kraj kontrastów

przez Katarzyna Denisiuk 27 października 2019

Agata Romaniuk w posłowie „Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” pisze: „książka jest zbiorem historii, a nie kompletnym, socjologicznym obrazem życia kobiet w Omanie. Nie jest też pracą antropologiczną ani historyczną. (…) Interesowało mnie przede wszystkim to, co odmienne z europejskiego punktu widzenia. Na poziomie kostiumu kulturowego, praktyk codzienności, rytuałów, obyczaju, bo przecież rodzi się, kocha i zdradza zawsze tak samo”. Co warto jeszcze podkreślić, autorka skupiła się na historiach kobiet z klasy średniej i wyższej, gdyż to właśnie one, mając dostęp do nowych technologii i tego co na zachodzie jest powszechne, są najbardziej rozdarte pomiędzy tradycją, a nowoczesnością.

Oman to państwo w Azji, leżące na Półwyspie Arabskim ze stolicą w Maskacie, w którym władzę od lat pełni sułtan Kabus ibn Sa’id, zarówno jako głowa państwa, premier, minister spraw zagranicznych, obrony i finansów oraz szef banku centralnego. Oman do tej pory kojarzył mi się z ropą naftową, pięknymi, kolorowymi ubraniami na kobietach egzotycznej urody oraz afrykańskimi temperaturami. Autorka w swoim reportażu pokazuje inną, nie znaną mi twarz Omanu.

„Z miłości? To współczuję” wielokrotnie mnie zaskoczył. Każdy z nas zdaje sobie sprawę w jakim stopniu nasze kultury różnią się między sobą. Autorka poruszyła wiele z kwestii, napisała o wielu odmiennościach, zaś mi najbardziej utkwiło w głowie kilka. Na przykład rola niań w życiu niektórych dzieci – niekiedy mocno kontrowersyjna, aranżowane małżeństwa i kontrakty małżeńskie, wielożeństwo, potrzeba kobiet zszywania błon dziewiczych, czy plan i cele omanizacyjne. A to tylko wycinek tego, o czym można przeczytać w reportażu Agaty Romaniuk.

Sięgając po „Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu” nie liczyłam na rozprawę naukową i takiej nie dostałam. Chciałam obiektywnego spojrzenia na kulturę i obyczajowość i takie autorka mi przedstawiła. Oman w chwili obecnej poukładał mi się w głowie jako kraj mocnych kontrastów i bardzo ciekawe miejsce na ziemi. Polecam ten reportaż każdemu ciekawemu świata.

I jeszcze słowo dygresji. Lubię sięgać po reportaż, bo uważam, że sporo jeszcze nie wiem, a ten rodzaj literatury wiele może mnie nauczyć. Dodatkowo, jeśli jest napisany ciekawie, przystępnie, nie w sposób encyklopedyczny, to zyskuje podwójnie. Ten gatunek literacki, w mojej ocenie, idealnie sprawdza się w formie audiobooka, bo łatwiej jest się skupić na treści, o wiele trudniej pogubić się w wątkach, czy akcji, a sposób interpretacji lektora nie ma większego wpływu na nasz odbiór. Jedynie co, to tembr głosu może odbiorcę drażnić, bo już z szybkością czytania spokojnie można sobie poradzić.

Tytuł: „Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu”
Autor: Agata Romaniuk
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Agnieszka Czekańska, dostępna w formie ebooka
Gatunek: reportaż

27 października 2019 1 komentarz

Reportaż

„27 śmierci Toby’ego Obeda” Joanna Gierak-Onoszko – Jesteśmy ocaleńcami

przez Katarzyna Denisiuk 10 lipca 2019

Mała Lili miała na zadanie domowe zrobić prezentację o jednym z państw Ameryki Północnej. Wybrała Kanadę, bo ma piękne jeziora, wodospad Niagara, syrop klonowy, oryginalną flagę, hokej na lodzie i można porozumieć się po angielsku i francusku. To również kraj, „który uważa się za obrońcę praw człowieka, bastion tolerancji i otwartości.”

Książka Joanny Gierak-Onoszko jest o Kanadzie jakiej wielu z nas nie zna. Szeroko otwiera oczy, daje po pysku i uderza w splot słoneczny. To reportaż o pojednaniu. Ale jak wejść wspólnie na jego drogę, „skoro nie ma ani mapy, ani nawet punktu zbiórki?”

Droga do pojednania jest stroma i nierówna. Na razie widać, że zaczęła się od symboli i na nich tak naprawdę się nie kończy. Obie strony rozumieją, że to już bardzo dużo – a jednocześnie o wiele za mało. Pojednanie jest procesem o wyraźnym początku, ale bez końca.

„27 śmierci Toby’ego Obeda” sięga wstecz, do ponurej, bezwzględnej, nieludzkiej historii Kanady, która krzywdziła dzieci i rdzennych mieszkańców. To powieść o ocaleńcach, czyli ludziach, którzy przeżyli i utrzymali się przy życiu.

Ile razy można umrzeć? Ile razy otoczenie, przedstawiciele instytucji państwowych, Kościoła mogą sprawić, że mały człowiek zostanie pozbawiony godności, wiary w drugiego człowieka, miłości i czułości? Toby’emu udało się 27 razy. Przetrwał. Ocalał.

Książka Joanny Gierak-Onoszko jest zatrważająca, bo prawdziwa. To nie jest fikcja literacka, ale świadectwo tych, którzy na własnej skórze odczuli jak bezwzględny może być nauczyciel i opiekun. Cennik krzywd jaki przedstawia autorka nie jest na kieszeń jednego człowieka. Żeby go udźwignąć, trzeba mieć dużo siły.

To książka, w której jej bohaterowie wołają o uwagę, błagają o przeprosiny i pragną rozliczenia z przeszłością poprzez ukaranie tych, którzy katowali oraz tych, którzy dawali na to przyzwolenie. By nie pamiętać i żyć normalnie.

Szkoły z internatem zniszczyły całą naszą społeczność. Nigdyśmy się nie podnieśli. Ekscytujecie się mogą na Kanadę, bo patrzycie na nią przez kolorowe skarpetki naszego nowoczesnego premiera. Ale prawda mniej nadaje się do lajkowania.

Debiut Joanny Gierak-Onoszko jest znakomity. Nie tylko dzięki temu, że autorka z ogromnym szacunkiem do rozmówcy pochyliła się nad tematem, który wielu z nas jest nieznany, ale przede wszystkim w sposób jaki to uczyniła – z reporterską dociekliwością. To książka o istocie państwowości, sposobie (nie)radzenia sobie z przeszłością i naprawienia wyrządzonego zła. Naszpikowana jest mnóstwem mądrych słów i ma ogromną wartość poznawczą. Bardzo mocna i świetnie napisana.

Tytuł: „27 śmierci Toby'ego Obeda”
Autor: Joanna Gierak-Onoszko
Wydawnictwo Dowody na Istnienie
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: reportaż

10 lipca 2019 0 komentarz

Audiobook Reportaż

„Raban! O kościele nie z tej ziemi” Mirosław Wlekły – Rewolucja w myśleniu

przez Katarzyna Denisiuk 23 czerwca 2019

Chcę byście poszli na ulicę robić raban. Chcę rabanu w waszych diecezjach, Chcę, żeby Kościół wyszedł na ulice. Żeby odrzucił ziemską powłokę, wygodę i klerykalizm, żebyśmy przestali zasklepiać się w sobie. (…) Parafie muszą wychodzić na ulice; w przeciwnym razie staną się organizacjami pozarządowymi. A Kościół nie może być organizacją pozarządową! /Jorge Bergoglio, 25 lipca 2013 roku, podczas Światowych Dni Młodzieży w Rio de Janeiro./

Nie miałam zamiaru czytać „Rabanu”, bo bałam się, że mnie przygnębi, zdenerwuje oraz wywoła bardzo skrajne emocje. Że to będzie kolejna z historii płynących z falą bieżących smutnych wydarzeń w polskim kościele. W sumie przypadek zdecydował o tym, że jednak po nią sięgnęłam i po wysłuchaniu audiobooka cieszę się, że wpadł w moje ręce. Książka Mirosława Wlekłego okazała się niezmiernie interesującym spojrzeniem na instytucję kościoła, religii i wiary w szerokim, iście światowym spektrum.

Razem z autorem podróżujemy do różnych krajów Europy, Ameryki, Azji oraz Afryki. Przyglądamy się istocie wiary towarzyszącej mieszkańcom Argentyny, Czech, Brazylii, Stanów Zjednoczonych, Anglii, Haiti, Dominikany, Libanu, Belgii, Kamerunu oraz Birmy. Poznajemy jak wygląda katolicyzm w niepolskim wydaniu, co niejednokrotnie wywołuje uczucie tęsknoty za tym, co na naszym podwórku jest niedostępne, a wręcz niemożliwe.

„Raban”, to książka nie tylko o religii i wierze. Kiedy cichną słowa papieża i rozważania na temat katolicyzmu, Wlekły mówi o problemach świata. Nie jest to przerywnik, który miałyby służyć jako wypełniacz treści, ale jest bardzo ciekawym dopełnieniem całości.

Jeśli jesteście ciekawi jak postrzegana jest sfera religijności na świecie, jak poza Polską wygląda posługa duszpasterska, jaka jest potrzeba wiary oraz gdzie tak naprawdę bije serce Kościoła, to serdecznie polecam Wam lekturę najnowszej książki Mirosława Wlekłego. Zaskakująco ciekawa!

Róbmy raban, bo Kościół, to każdy z nas, niezależnie od orientacji seksualnej oraz statusu społecznego.

Są różne religie, ale jedna rzecz jest pewna: wszyscy jesteśmy dziećmi Boga /Papież Franciszek/

Tytuł: „Raban! O kościele nie z tej ziemi”
Autor: Mirosław Wlekły
Wydawnictwo Agora SA
Forma książki: audiobook, czyta Albert Osik
Gatunek: reportaż, dokument

23 czerwca 2019 0 komentarz

Audiobook Reportaż

„Zaczyn. O Zofii i Oskarze Hansenach” Filip Springer – O wizjonerach wierzących w drugiego człowieka

przez Katarzyna Denisiuk 5 czerwca 2019

Są takie książki, które pobudzają wyobraźnię. Są i takie, które sprawiają, że myszkujemy po Internecie, czy też innych dostępnych źródłach danych, żeby zgłębić temat. Są również takie, które są katalizatorem obu wymienionych przeze mnie działań. Przykładam tak ciekawej książki jest „Zaczyn. O Zofii i Oskarze Hansenach” Filipa Springera.

Wiemy czym jest zaczyn, ale kim byli Zofia i Oskar Hansenowie? W momencie przeczytania tytułu, w komiksie, wyglądałabym jak postać z narysowaną chmurką nad głową i umieszczonym w niej ogromnym znakiem zapytania, albo i trzema. W sukurs przychodzi opis wydawnictwa, który pozwolę sobie zacytować:

Błyskotliwy reportaż biograficzny poświęcony parze polskich architektów-wizjonerów, którym przyszło tworzyć w epoce PRL-u. Losy Oskara Hansena i jego rodziny mogłyby posłużyć za scenariusz niejednego filmu. Syn Norwega i Rosjanki wojnę spędza w Wilnie, gdzie przyłącza się do polskiej partyzantki. Po wojnie studiuje architekturę i wyjeżdża na stypendium do Paryża. Tam trafia do pracowni Jeannereta i odwiedza wielkich malarzy, m.in. Picassa, któremu udziela kilku cennych rad. Pomimo propozycji pozostania na Zachodzie, wraca do kraju, gdzie wraz z żoną, Zofią, pracuje jako architekt i tworzy koncepcję Formy Otwartej. Projekty Hansenów są śmiałe, niestandardowe i dostosowane do potrzeb zwykłych ludzi — kto nie chciałby mieć mieszkania skrojonego na własną miarę? Niestety, w szarej rzeczywistości PRL-u pomysły te ulegają pewnym modyfikacjom, na co architekci nie mają już wpływu. Rezultat to m.in. owiane złą sławą warszawskie osiedle Przyczółek Grochowski, miejsce, którego się nie wybiera, lecz na które jest się skazanym… Tam właśnie decyduje się zamieszkać autor książki, Filip Springer. Chce on na własnej skórze poczuć, jak żyje się w miejscu urzeczywistnienia teorii Hansenów i zrozumieć, dlaczego ich nowatorskie pomysły nie najlepiej sprawdziły się w rzeczywistości.

Poznając losy tak niebanalnych i ciekawych ludzi, ma się ochotę podążyć śladami ich twórczości oraz zwiedzić wszystkie te miejsca, które współtworzyli, tworzyli oraz mieli wpływ na ich kształt. Kreatorzy przestrzeni, nowych, wizjonerskich form, wierzący w człowieka i mający poczucie powinności wobec innych, zapisali się na kartach historii.

Reportaż Filipa Springera sprawił, że „zwykły zjadacz chleba” jakim jestem, otworzył głowę i na czas lektury oderwał się od ziemi i poszybował w zupełnie nieznane dotąd rejony. Autor przedstawił treści, które nie są zagadką dla specjalistów związanych na co dzień z architekturą i sztuką, a które stały się dostępne i przystępne laikowi. Po lekturze „Zaczynu” czuję się po prostu douczona. Wszystkim, niezależnie od profesji, polecam udać się w literacką podróż w świat Linearnych Systemów Ciągłych oraz Formy Otwartej. Świetny reportaż.

PS Niebywale ciekawa jak wygląda przestrzeń Przyczółka Grochowskiego, byłam bardzo blisko, żeby na własne oczy zobaczyć najdłuższy budynek mieszkalny w Warszawie. Nie udało się teraz, ale liczę na to, że uda się kiedyś.

Tytuł: „Zaczyn. O Zofii i Oskarze Hansenach”
Autor: Filip Springer
Wydawnictwo Karakter
Forma książki: audiobook, czyta Przemysław Bluszcz
Gatunek: reportaż

5 czerwca 2019 0 komentarz

Literatura faktu Reportaż

„Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” Swietłana Aleksijewicz – Wojna kobiet

przez Katarzyna Denisiuk 7 maja 2019

Są takie książki, są takie historie, które uzupełniają naszą wiedzę o wydarzeniach z przeszłości, nadają naszym wyobrażeniom inny kształt, albo po prostu są źródłem wiedzy, której do tej pory nie mieliśmy. I nie są literaturą popularnonaukową. Do ich grona niewątpliwie można zaliczyć reportaże Swietłany Aleksijewicz. Nie tak dawno pisałam o „Czarnobylskiej modlitwie„, będącej chórem poruszających głosów świadków największej w dziejach energetyki katastrofy jądrowej. W „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” autorka wysłuchała dziesiątek kobiet, radzieckich kobiet, które walczyły w II Wojnie Światowej.

Kiedy myślę „wojna”, to pierwszym skojarzeniem i obrazem jaki mi się wyłania są mężczyźni w mundurach, samoloty, czołgi, broń, zniszczenia, śmierć. Kobiety są obecne, a jakże, jednak w pierwszym odruchu obsadzam je w roli sanitariuszek, kucharek, zaopatrzeniowców, czyli dosyć stereotypowo. A przecież kobiety, radzieckie kobiety były snajperkami, lotniczkami, stały ramię w ramię z mężczyznami. Heroski, silne, waleczne, oddane sprawie i ojczyźnie.

Swietłana Aleksijewicz dała im głos, a one opowiadały. Niektóre z chęcią, wylewnie, szczerze, inne zaś fragmentarycznie, przepuszczając wspomnienia przez filtr emocji, bo to wszystko co przeżyły nadal było zbyt bolesne i nadal w nich rezonowało. Dzięki nim możemy dowiedzieć się co przeżywały, jak czuły się w roli żołnierzy wyzutych z kobiecości. I w końcu w jaki sposób otoczenie je przyjęło i jak były traktowane kiedy wojna już się skończyła.

Reportaż poraża autentycznością. Jest bolesny i wstrząsający. Nie znam innego, tak „kobiecego obrazu” wojennych działań, okresu, który wyzwala w człowieku niezbadane pokłady siły i bohaterstwa. To proza, która porusza do głębi i obok której nie da się i nie można przejść obojętnie.

Nie można mieć jednego serca do nienawiści, a drugiego – do miłości. Człowiek ma jedno, więc zawsze myślałam o tym, jak to serce ocalić.

Krzyknięto do nas: „Zwycięstwo!” (…) Pamiętam swoje pierwsze uczucie – radość. I od razu, w tej samej chwili – strach! Panika! Panika! Jak tu dalej żyć? (…) Przedtem bałyśmy się śmierci, a teraz życia – to było jednakowo straszne.

Tytuł: „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”
Autor: Swietłana Aleksijewicz
Wydawnictwo Czarne
Tłumaczył: Jerzy Czech
Forma książki: audiobook, czyta Krystyna Czubówna
Gatunek: reportaż, literatura faktu

Ocena: 5,5/6

7 maja 2019 0 komentarz