Kategoria:

Literatura piękna

Literatura pięknaOpowiadania

„Chochma” Svens Kuzmins

przez Katarzyna Denisiuk

Chochma to nazwa miasteczka u wybrzeży Bałtyku w zachodniej Łotwie. Ale nie pędź do mapy, żeby go odnaleźć, bo skończy się to fiaskiem. Łotewski pisarz stworzył fikcyjne miejsce, gdzie pośrodku placu Akacjowego stał kamienny Lenin.

… pętla na szyi Lenina zacisnęła się tak mocno, że z imponującym chrzęstem zerwała kamienną głowę z jego ramion. […] Tymczasem korpus Lenina uderzył w kabinę ciężarówki zgniatając ją jak metalową puszkę, a uniesiona w pozdrowieniu ręka odpadła od barku i poszybowała wprost nad nami.

Chochma to zbiór opowiadań poprzetykanych jedną, wspólną nicią. Razem tworzą obraz, który z powodzeniem mógłby być odbiciem wielu mniejszych i większych miast, które wyzwoliły się z komunistycznego jarzma. Miast, w które wkroczył Zachód, wolny rynek i towary, będące owocem pożądania reglamentowane go społeczeństwa.

Autor pozwala sobie na oderwanie się od realizmu i wejście w strefę abstrakcji, by po chwili ponownie zejść na ziemię i wejść w znane nam obszary.

Książkę Svensa Kuzminsa czyta się bardzo przyjemnie. Przemyślana konstrukcja sprawia, że czytelnik sam buduje sobie obraz miasteczka i jego mieszkańców. Odpowiednia dawka absurdu dodaje całości sznytu. Świetnie bawiłam się zwłaszcza przy „GLERTP” oraz „Krótkim wprowadzeniu do lifeswappingu”. Entuzjastom opowiadań i niesztampowy historii bardzo polecam.

Tytuł: Chochma
Autor: Svens Kuzmins
Wydawnictwo Marpress
Przekład: Agnieszka Smarzewska
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Lunia i Modigliani” Sylwia Zientek – Włoski geniusz

przez Katarzyna Denisiuk

„Pomysł na tę powieść prawdopodobnie nigdy nie przyszedłby mi do głowy, gdyby nie praca nad książką Polki na Montparnassie opisującą losy polskich malarek tworzących w Paryżu”.

Będąc świeżo po lekturze Luni i Modiglianiego autorstwa Sylwii Zientek, bardzo się cieszę, że pomysł na historię Luni Czechowskiej zrodził się w głowie autorki i … postanawiam przeczytać (albo posłuchać) o polskich markach.

Przyznaję, że nie jestem blisko ze sztuką, w tym z malarstwem. Niewielu malarzy potrafię rozpoznać po ich dziełach, a jeśli już, to są to światowej sławy i rozpoznawalne konkretne obrazy. Kreski Amadea Modiglianiego były mi obce do czasu lektury powieści Sylwii Zientek.

Lunia i Modigliani to powieść oparta na faktach. Wraz z bohaterami Lunią Czechowską i marszandem Leopoldem Zborowskim przenosimy się do barwnego Paryża w szeregi bohemy artystycznej polskiej emigracji przed pierwszą wojną światową. Jest lipiec 1916 roku — Polka poznaje prace włoskiego malarza.

Nawet nie wiem, skąd bierze się silne wrażenie, jakie robią na mnie te obrazy. Od jakiegoś czasu obracam się w kręgach polskich artystów żyjących w Paryżu, ale obrazy Modiglianiego są odmienne od uroczych kwiatów i martwych natur, jakie maluje moja przyjaciółka i świadkowa na moim ślubie Stefania Łazarska.

Spotkanie z samym artystą, a nie tylko jego dziełami, stanie się paliwem życia Luni oraz Amadea. Wraz ze Zborowskim, który uwierzył w talent artysty, Polacy będą za wszelką cenę dążyli do wypromowania malarza i pokazania go światu.

Powieść Sylwii Zientek jest niezwykle ciekawa. Takim laikom jak ja daje nowy zastrzyk wiedzy o sztuce oraz życiu artysty, w które bardzo wyraźnie wplotły się polskie akcenty. Lektura książki sprawia, że mechanicznie sięgamy po dostępne źródła, żeby pooglądać dzieła włoskiego artysty. W zestawieniu z wiedzą, jaką daje nam powieść Lunia i Modigliani, to poznawanie nabiera zupełnie nowego, niepowtarzalnego wymiaru.

Świetna książka, którą czyta się z zapartym tchem w oparach farb, alkoholu i kurzu paryskiego bruku. Polecam!

Tytuł: Lunia i Modigliani
Autor: Sylwia Zientek
Wydawnictwo Agora
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Doktor Zosia” Ałbena Grabowska – W obliczu wojny

przez Katarzyna Denisiuk

Książkowa seria autorstwa Ałbeny Grabowskiej „Uczniowie Hippokratesa” od pierwszej części porwała mnie w świat pionierów medycyny. Był Doktor Bogumił, Doktor Anna, a ostatnią zamykającą powieścią cyklu jest Doktor Zosia.

Kilka słów o fabule

Zofia Nibużanka w skrytości marzy o byciu chirurgiem. Tak naprawdę, weźmie pod uwagę każdą ofertę, która pozwoli jej być lekarką i nieść pomoc potrzebującym. Kiedy otwierają się przed nią drzwi Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, z werwą przekracza próg placówki i ramię w ramię z koleżankami i kolegami leczy pacjentów. Spokojną posługę lekarską brutalnie przerywa wybuch wojny. Od tego momentu wszystko staje na głowie. Życie ludzkie dla agresora nie ma żadnej wartości, więc medycy są zmuszeni stać się specjalistami i biegłymi każdej specjalności. Niepewna przyszłości swojej, najbliższych, koleżanek i kolegów lekarzy, Zosia walczy o życie pacjentów, kładąc na szali swoje bezpieczeństwo. Heroicznie, z poświęceniem, na przekór czyhającym śmierci, wypełnia przysięgę Hipokratesa.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Ałbeny Grabowskiej czyta się na jednym wdechu. Nie dość, że jest niezwykle ciekawa — wplata w powieść rozdziały poświęcone osiągnięciom medycznym naukowców i odkrywców, to równocześnie bardzo dynamiczna i emocjonalna. Przed oczami czytelnika oraz w jego głowie pojawiają się liczne obrazy, będące reakcją na sugestywne opisy na przykład walczącej Warszawy.

Nie zawsze fikcja literacka z wojną w tle, wydarzeniami mającymi miejsce w obozie koncentracyjnym, dobrze mi się czyta, ale ta zaproponowana przez Ałbenę Grabowską trafia w mój gust. Autorka potrafiła zaciekawić mnie od początku do samego końca, powodując zaangażowanie i emocjonalne rozedrganie. Przepadam za wplataniem prawdziwych wydarzeń w literacką fikcję, dlatego całą serię „Uczniowie Hippokratesa” będę bardzo dobrze wspominała i polecała.

Ożywianie przeszłości, którego dokonuje autorka, budzi refleksję, jak wiele zawdzięczamy bohaterom i zwyczajnym ludziom, którzy żyli przed nami.

Tytuł: Doktor Zosia
Autor: Ałbena Grabowska
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Seria: Uczniowie Hippokratesa (3)
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Powróceni” Abdulrazak Gurnah – Wybory moralne

przez Katarzyna Denisiuk

Wielkie nagrody przyciągają. Prestiżowe wyróżnienia sprawiają, że chce się lepiej poznać laureatów, poczuć ich styl, zobaczyć, co im w duszy gra.

Abdulrazak Gurnah to laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2021. Urodzony na Zanzibarze od 1968 roku mieszka i tworzy w Wielkiej Brytanii. Jego twórczość to przede wszystkim opowieść o emigracji oraz wpływie kolonializmu na kulturę Afryki. Pisze o życiu emigrantów, których pozbawiono lub odsunięto od kultury, dążących do przywrócenia swojej tożsamości. Najwyższe noblowskie wyróżnienie otrzymał za „bezkompromisowy i pełen współczucia głęboki wgląd w konsekwencje kolonializmu i los uchodźcy w otchłani między kulturami i kontynentami”.

Pierwsza wydana na polskim rynku powieści noblisty Powróceni, opowiada o losach czwórki młodych ludzi połączonych przez los. Żyją w Afryce Wschodniej w oderwaniu od rodzin i swoich korzeni. Każdego dnia zmagają się z przeciwnościami, próbując być architektami własnego życia i przyszłości. Samotni, pozostawieni sami sobie w Afryce przed wybuchem i w trakcie I wojny światowej, fastrygują kolejne elementy codzienności.

Akcja powieści jest niespieszna. Autor bardzo spokojnie odkrywa przed czytelnikiem emocje głównych bohaterów i ich reakcje na dokonujące się zmiany. Relacja pisarza z czytelnikiem nie jest łatwa, bo temat, jaki chce nam przybliżyć, o jakim podyskutować, jest trudny.

Ciężko współczesnemu Europejczykowi przełknąć gorzką pigułkę krzywd, jakie wyrządził kolonializm w Afryce.

Powróceni nie jest lekką lekturą. Cały czas czułam mniejszy i większy dystans, który między nami wyrósł. Na pewno jest to powieść, która może być zapalnikiem do dalszego zgłębiania tematu zawłaszczenia.

Powróceni nie będzie powieścią, którą będę wspominała z wypiekami na twarzy. Mimo tego uważam, że to wartościowa książka, po którą warto sięgnąć, nawet po to, żeby poznać skrawek twórczości noblisty.

Tytuł: Powróceni
Autor: Abdulrazak Gurnah
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Krzysztof Majer
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Kości, które nosisz w kieszeni” Łukasz Barys – Dorastanie

przez Katarzyna Denisiuk

Kości, które nosisz w kieszeni to jedna z takich książek, przy której mam poczucie, że powinna mi się bardzo spodobać, która winna przykleić się do mnie i trwać w tym stanie długo, a jednak, nie wiem dlaczego, niespodziewanie szybko się odkleja. Zawsze w takich sytuacjach mam wewnętrzny smutek i chwilowe uczucie niedosytu i braku.

Powieść Łukasza Barysa wciąga w swój wewnętrzny smutek i przygnębienie głównej bohaterki. Ula jest młodą dziewczyną mieszkająca ze śmiertelnie chorą babką, matką, która co rusz przyprowadza do domu nowych tatusiów i rodzeństwem. Rodzina Uli ugrzęzła w biedzie i poczuciu beznadziei. Otoczenie nie wyciąga pomocnej dłoni, nie dając nadziei na lepsze życie.

Kości, które nosisz w kieszeni jest metaforyczna i równocześnie przygnębiająco rzeczywista. Dojmująco szara i poprzetykana bielą kości.

Przyznaję, że wielu momentach mnie poruszyła i sprawiała, że czułam ją mocno. Jednak finalnie ta więź zbyt szybko się poluzowała. Żałuję, bo czuję, że to powieść warta uwagi i przeżywania.

Tytuł: Kości, które nosisz w kieszeni
Autor: Łukasz Barys
Wydawnictwo Cyranka
Forma książki: e-book, dostępna jako audiobook
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Coraz mniej światła” Nino Haratischwili – Przyjaźń, miłość, przeznaczenie

przez Katarzyna Denisiuk

Przygodę z prozą gruzińskiej autorki rozpoczęłam od doskonałego dwutomowego wydania Ósmego życia (dla Brilki) oraz bardzo dobrej Kotki i Generała. Dlatego, gdy w zapowiedziach Wydawnictwa Otwartego zobaczyłam kolejną powieść autorki, to chęć na monumentalną historię poszybowała wysoko.

Tak, Nino Haratischwili specjalizuje się w fabułach, które rozpełzają się na wiele stron, rezonując przeżyciami ich bohaterek.

Kilka słów o fabule

Coraz mniej światła opowiada historię czterech przyjaciółek, które dorastają w Gruzji, w Tibilisi w momencie społeczno-polityczno-historycznych przemian. Każda z nich jest inna — mają różne temperamenty, wizje przyszłości i obrazu swojego miejsca w nowej rzeczywistości, ale łączy je jedno — pragnienie miłości (czasami wbrew rodzinie i otoczeniu) i lepszego jutra. Banalne? Nie da się ukryć, że nie są to marzenia odbiegające od tych, które siedzą w głowach przeciętnego nastolatka, młodej dziewczyny. Jednak moment, w którym się znajduje ich kraj, miasto oraz przede wszystkim najbliższe otoczenie, determinują ich działania i kolejne kroki w przyszłość.

Towarzyszymy Dinie, Irze, Nene i Keto w ich wchodzeniu w dorosłość, poznawaniu siebie, swoich emocji, gotowości do poświęcenia i wprowadzania w życie zmian. Może się wydawać, że ich przyjaźń jest scementowana na zawsze, jednak w pewnym momencie natrafia na przeszkodę, która sprawi, że ich relacje przeżyją Armagedon.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Nino Haratischwili jest obszerna i drobiazgowa, przez co może nadwyrężać cierpliwość niektórych czytelników, oczekujących bardziej wartkiej akcji. Mnie to snucie opowieści, gawędziarski styl autorki bardzo spasowało. Weszłam w tę historię z wielkim zaciekawieniem, które trwało do końca.

Sam sposób opowiedzenia historii przyjaciółek, poruszanie się w kilku płaszczyznach czasowych, również bardzo dobrze ze mną zagrał.

Jeśli jesteś gotowa, gotowy na wielką opowieść, która dotyka nie tylko osobistych przeżyć jej bohaterów, ale również wspaniale portretuje życie mieszkańców Gruzji w momencie politycznych zawirowań, to polecam sięgnąć po Coraz mniej światła. Spędziłam z tą książką długie i bardzo przyjemne godziny.

Tytuł: Coraz mniej światła
Autor: Nino Haratischwili
Wydawnictwo Otwarte
Przekład: Irena Dębek
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Najskrytsza pamięć ludzi” Mohamed Mbougar Sarr – Dotrzeć do sedna

przez Katarzyna Denisiuk

Kiedy dotarła do mnie książka senegalskiego pisarza, od razu zachwyciłam się wydaniem. Zauroczyła mnie okładka (projekt okładki Maks Bereski, projekt typograficzny i skład Robert Oleś) i jej faktura. Przeczytałam polecenia (Publishers Weekly, Le Temps, Télérama) oraz opis i stwierdziłam, że to zdecydowanie coś dla mnie.

Kilka słów o fabule

Bohaterem powieści jest tajemniczy pisarz T. C. Elimane, który w 1938 roku napisał powieść, która zelektryzowała ówczesne środowisko artystyczne. Ba! Wywołała skandal, który odbił się szerokim echem. „Nieludzki labirynt” powodował gorączkę, wzbudzał niezdrowe emocje i ogromną chęć dotarcia do jego autora, który zniknął dla świata.

Drégane Latyr Faye natrafia na niezwykle trudno dostępną powieść Elimane’a, a jej lektura sprawia, że młody pisarz z determinacją szuka tropów w przyszłości, lawirując pomiędzy różnymi zakątkami świata.

Kilka słów o wrażeniach

Najskrytsze pamięci ludzi nie jest powieścią łatwą w odbiorze i przyswajaniu. Użyte w okładkowych poleceniach słowa „gęsta” „filozoficzna” idealnie oddają jej charakter. To opowieść o poszukiwaniu, ale przede wszystkim o świecie literatury. Poza tym mocnym echem odbija się w niej problem kolonializmu.

Podążamy za narratorem poprzez labirynt utkany z wielu wątków. Przyznaję, że nierzadko w tym labiryncie się gubiłam. Wydaje mi się, że nie potrafiłam dotrzymać kroku ani autorowi, ani jego bohaterom. Mnogość odwołań, ukrytych (dla mnie) myśli, nieznanych obszarów, odrobinę mnie przytłaczała. Sam język powieści, żonglowanie słowem, sposób kreślenia fabuły w bardzo wielu momentach potrafiły mnie zachwycić, ale książka jako całość była dla mnie zbyt „ciężka” i nie do końca zrozumiała. Nie dotknęłam wszystkich czułych punktów i tego żałuję. Samego czasu spędzonego z książką absolutnie nie. Czuję, że ponowna lektura powieści odkryłaby przede mną nowe drzwi do jej sedna.

Tytuł: Najskrytsza pamięć ludzi
Autor: Mohamed Mbougar Sarr
Wydawnictwo Cyranka
Przekład: Jacek Giszczak
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Prezent od wydawnictwa
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Ostatni raz” Helga Flatland – Portret rodziny

przez Katarzyna Denisiuk

W serii dzieł pisarzy skandynawskich ukazała się już jedna powieść norweski pisarki. Współczesna rodzina pozostawiła mnie z lekkim poczuciem niedosytu. Przypuszczałam, że fabuła szybko uleci z mojej pamięci i tak też się stało. Jednak zostało ze mną poczucie spędzenia dobrego czasu z książką, a to zawsze jest wartość dodana, jaką daje nam czytanie. Nie miałam wątpliwości, że sięgnę po Ostatni raz Helgi Flatland. Ponownie chciałam przekroczyć próg domu norweskiej rodziny i być świadkiem emocji, jakie towarzyszą bohaterom.

Kilka słów o fabule

Tym razem autorka portretuje odchodzenie. Przybliża czytelnika do intymnych przeżyć, których doświadcza Anne. Kobieta dowiaduje się, że jest śmiertelnie chora. Nie jest sama na świecie, ale od dawna z samotnością idzie ramię w ramię. Jej dotychczasowe życie nie było pasmem sukcesów i radości, ale to nie oznacza, że kres swoich dni będzie musiała przeżyć sama. W obliczu choroby i nadchodzącej straty rodzina potrafi się zmobilizować i wskrzesić żar bliskości i wsparcia. Czy nadchodzący koniec będzie początkiem czegoś dobrego? Czy uda się dokonać rodzinnych rozrachunków, gdzie wynikiem będzie wybaczenie? Gdy śmierć jest blisko, wiele można odbudować. Oby tylko piasek w klepsydrze życia za szybko się nie przysypał.

Kilka słów i wrażeniach

Mając za sobą dwie powieści Helgi Flatland, mogę stwierdzić, że bardzo odpowiada mi jej styl oraz rejon ludzkich przeżyć, w której się zagłębia. Człowiek jest jednostką bardzo skomplikowaną, a tworząc rodzinę, dodatkowo plącze swoje losy. Często nitki życia dają się łatwo rozsupłać, ale nierzadko należy włożyć wiele wysiłku, żeby ponownie zyskały swoją formę i co ważniejsze, nie rozerwały się po drodze.

Temat jaki podjęła Helga Flatland, nie jest ani przyjemny, ani wesoły, ale życiowy. Autorka okazała się dużym wsparciem dla swoich bohaterek i stworzyła bardzo ciekawą historię o trudnych rodzinnych relacjach. Jeśli Helga Flatland napisze kolejną książkę i ukaże się na naszym rynku, to z chęcią po nią sięgnę. Ostatni raz bardzo przypadła mi do gustu (dużo bardziej niż Współczesna rodzina) i stwierdzam, że będzie w osobistej czołówce książek z serii dzieł pisarzy skandynawskich.

Tytuł: Ostatni raz
Autor: Helga Flatland
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Karolina Drozdowska
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Mrówki nie mają skrzydeł” Silva Gentilini – Cierpienie kobiet

przez Katarzyna Denisiuk

Kiedy mnie bił, czułam w ustach krew. Była lepka i smakowała jak stary klucz. Każde uderzenie przypominało nagły podmuch wiatru, który gwałtownie odwraca głowę tak, że aż szczekają zęby.

Gdy otwierasz książkę i pierwszy akapit uderza z siłą młota, już wiesz, że to nie będzie lekki spacerek, ale ciężka wspinaczka na wysoką górę z plecakiem ważącym tonę. Całe szczęście, że Silva Gentilini linii posługuje się lekkim piórem, kreśląc bardzo mocne słowa, bo w przeciwnym wypadku dojście na szczyt byłoby niemożliwe.

Przyznaję, że nie spodziewałam się tak dobrej powieści o treści, która z wielką łatwością przedostaje się do warstwy emocji. Opowiada historię dwóch kobiet, które nie mogły się znać. Jedna — Margherita — żyła w początku XX wieku. Druga — Emma — pół wieku później. Margherita stała się ofiarą konwenansów i braku przyzwolenia dla miłości pomimo różnicy statusu społecznego. Pozbawiona wsparcia najbliższej osoby, czyli matki, a wręcz obarczona jej wrogością, musiała samotnie reżyserować swoją przyszłość już od wieku nastoletniego. Emma również miała bardzo trudne życie. Mieszkała pod jednym dachem z ojcem, z którym „przychodził strach — bestia, która nagle zajmowała cały dom, prześladowała nas wielkimi stopami, rozdeptywała wszystko na swojej drodze”. Obie doświadczyły ogromu bólu. Musiały dokonać traumatycznych wyborów i zrewolucjonizować swoje życie. Jednak przeszłość nie była cicho i cały czas kładła się cieniem, przypominając o krzywdach, jakie im wyrządzono.

Mrówki potrafią udźwignąć ciężar 20-krotnie większy od nich samych. Margherita i Emma również były mocarkami, które wzięły się z życiem za bary. Wielokrotnie upadały i mogły nie wstać, ale za każdym razem dźwigały się i walczyły o siebie i swoje.

Słowem podsumowania

Mrówki nie mają skrzydeł czyta się niebywale lekko i (sic!) dobrze. Obydwie bohaterki zostały w taki sposób wykreowane, że bez żadnych wątpliwości możemy założyć, że miały swoje odpowiedniczki poza kartami powieści. Pomiędzy mną a bohaterkami powstała silna więź i zrodziło się poczucie sprawczości i chęci niesienia im pomocy.

Margherity i Emmy żyją wśród nas. To heroski, które każdego dnia toczą walkę z rodziną i otoczeniem o lepsze jutro dla siebie i najbliższych. Silva Gentiliny oddała im głos, ubierając w literackie szaty. Bardzo dobra książka — polecam!

Tytuł: Mrówki nie mają skrzydeł
Autor: Silva Gentilini
Wydawnictwo Fame Art
Przekład: Ewa Trzcińska
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Komodo” David Vann – Kobieca dusza

przez Katarzyna Denisiuk

Jeśli miałaś, miałeś styczność z prozą Davida Vanna, to wiesz, że potrafi grzebać w ludzkim umyśle. Jego książki są nieoczywiste i sprawiają, że czytelnikowi włącza się tryb analizowania, roztrząsania i stawiania pytań na temat zachowania i możliwości reagowania na różne życiowe sytuacje.

Najnowsza powieść autora to wstrząsające nurkowanie w głąb ludzkiej psychiki, do umysłów bohaterów Komodo.

Całe nieszczęście w naszym życiu jest wymyślone. Nie dorastaliśmy w strefie wojny ani w biednym kraju, takim jak Indonezja, więc musimy sobie sami tworzyć problemy. […] Jesteśmy tacy durni. Wyjazd, który miał nas do siebie zbliżyć, sprawia tylko, że zaczynam myśleć: powinniśmy po prostu utonąć.

Kilka słów o fabule

Na jednej z wysp parku narodowego Komodo w Indonezji spotykają się Tracy, jej matka oraz brat Tracy – Roy. Kontakt pomiędzy rodzeństwem dawno się rozluźnił i ochłodził. Tracy nie może zaakceptować recepty na życie Roya i jego stosunku do rodziny. Pomiędzy nimi stoi matka, mogąca odgrywać rolę rozjemcy i zarazem łącznika, co niestety nie do końca ma rację bytu. Sama Tracy miota się w swoim dotychczasowym życiu, które całkowicie jest podporządkowane opiece i wychowywaniu pięcioletnich bliźniaków. Pociechy z męża nie ma żadnej, dlatego poziom frustracji zaczyna niebezpiecznie szybować do góry. Upragniony wypoczynek w Indonezji w towarzystwie brata i matki, a przede wszystkim urzekającego podwodnego świata, w założeniu ma jej dać powiew świeżości i nowe siły do konfrontowania się z trudami codzienności. Od początku nie jest idealnie. Dawne urazy wypływają na wierzch, burząc wyidealizowany obrazek rodzinnych wakacji. Napięcie pomiędzy członkami rodziny narasta, aż do wydarzenia, które doszczętnie burzy kruche fundamenty.

Kilka słów o wrażeniach

Komodo wciąga, wręcz wsysa w odmęty ludzkiej duszy. Jest mrocznie, ale życiowo, bo to, z czym zmagamy się w naszej codzienności, nie zawsze jest pasmem przyjemności i sukcesów. Zmieszanie w kotle relacji międzyludzkich wątków siostra-brat, matka-córka, matka-dzieci, żona-mąż daje wybuchową mieszankę, która może przyprawić o ból głowy. Jednak warto się z nią zmierzyć i przetrawić, bo to bardzo ciekawa historia o ludzkich słabościach. Gwarantuję Ci, że wielokrotnie zostaniesz zaskoczona, zaskoczony wyborami dokonanymi przez bohaterów. Polecam!

Tytuł: Komodo
Autor: David Vann
Wydawnictwo Pauza
Przekład: Dobromiła Jankowska
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail