Kategoria:

Literatura piękna

Literatura piękna

„Amy i Isabelle” Elizabeth Strout – Mieszanka miłości i nienawiści

przez Katarzyna Denisiuk

Elizabeth Strout potrafi pisać o ludziach. Kiedy bierze pod lupę człowieka, wnikliwie się mu przygląda rozkładając na czynniki pierwsze jego psychikę, uczucia, czy żądze. Tym razem zainteresowała się dwoma kobietami, które łączą więzy krwi, czyli matkę i córkę. Ich relacja jest zarówno ciekawa, jak i burzliwa.

Isabelle wychowuje Amy bez ojca, mieszkając w małej, amerykańskiej miejscowości. Amy dojrzewa, a wraz z nastaniem tego trudnego dla nastolatki czasu, coraz lepiej poznaje swoją seksualność. Między kobietami iskrzy. Elizabeth Strout szuka głębiej i dociera do prawdy, która wywarła niebagatelny wpływ na życie Isabelle i jej córki.

 

Bardzo podoba mi się sposób przestawienia przez autorkę poważnych problemów i ważnych aspektów naszego życia pod przykrywką fabularnej fikcji. Czyni to w tak wiarygodny sposób, że nie można oprzeć się pokusie, że opisywane w powieści miejsca, postaci i emocje istniały naprawdę. 

 

„Amy i Isabelle” to nie jest powieść, która wstrząsa czytelnikiem i wywołuje burzę, czasami skrajnych, emocji. To powieść, która sprawia, że czujemy się swojsko, otoczeni przez ludzi i problemy dobrze nam znane, ale przedstawione w ciekawy sposób. To sprawia, że możemy się postawić na pozycji podglądaczy, którzy bezkarnie obserwują zmagania z problemami, sposób radzenia sobie z nimi, a finalnie łamią sobie głowę, czy postąpiliby tak samo?

 

Lubię takie niewydumane, nieprzekombinowane historie z wiarygodnymi bohaterami skonfrontowanymi z prawdopodobnymi wydarzeniami. Ciekawa jestem jak potoczyły się dalsze losy bohaterek. A skoro nie ma kontynuacji, to moja wyobraźnie może pisać przeróżne scenariusze.

Wszystko, co niegdyś zdawało się ciągnąć bez końca, wtedy się skończyło, a Isabelle w nadchodzących latach, w różnych miejscach i chwilach, będzie się czasem znajdowała w otoczeniu ciszy i odnajdzie w sobie tylko to jedno powtarzające się słowo: „Amy”. „Amy, Amy” – bo to było to, wołanie jej serca, jej modlitwa.

 
Tytuł: „Amy i Isabelle”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Horyzont” Jakub Małecki – Znaleźć własną wersję siebie

przez Katarzyna Denisiuk

Już tak mam, że na każdą kolejną powieść Jakuba Małeckiego czekam niecierpliwie i kiedy pojawi się w sprzedaży, to szybko po nią sięgam. Od pierwszych zdań towarzyszy mi niepewność, czy głos autora ponownie przebije się zza tkanki tekstu i zawładnie mną magiczna energia słowa.

„Horyzont”wychodzi z ram klimatu wiejskiego i małomiasteczkowego i przenosi czytelnika do odległego Afganistanu, do umysłów i serc głównych bohaterów. Bardzo podoba mi się ta nowa odsłona twórczości pisarza.

W „Horyzoncie” poznajemy sapera Mańka, który wrócił do Polski z misji w Afganistanie oraz Zuzę, opiekującą się chorą babcią. On uprawia zapasy pomiędzy przeszłością a teraźniejszością oraz zmaga się z traumami próbując na nowo odnaleźć cel w życiu.

(…) robię coś, co ma jakikolwiek sens, co nie jest tylko trwaniem.

Ona odkrywa tajemnicę rodzinną i przepracowuje na nowo wydarzenia z przeszłości. Dwóch samotników zamkniętych w swoich świecie i umorusanych sobą. Czy uda im się posklejać życia na nowo?

Fabuła powieści nie jest skomplikowana. Co więcej, można ją streścić w kilku zdaniach. A Jakub Małecki znany jest z wyjątkowej, literackiej wrażliwości i pięknego ubierania w słowa prostych historii. Jeśli połączymy kunszt autora z bardzo ciekawym pomysłem na fabułę, to dostaniemy „Horyzont”, który potrafi zaczarować czytelnika, przykuć jego uwagę na kilka godzin i sprawić, że zaraz po wybrzmieniu ostatniego zdania tęsknimy za kolejną powieścią.

Zastanawiałam się czy „Horyzont” mnie zaskoczył i stwierdzam, że jedynym nieoczywistym elementem był wątek wojenny i umiejscowienie części akcji w odległym Afganistanie. Cała reszta jest mi znana, ponieważ Jakub Małecki wielokrotnie udowodnił, że w doskonały sposób potrafi pisać o ludziach i mówić ich głosem. Dzięki tej umiejętności stworzeni bohaterowie są autentyczni i czytelnik ma poczucie, że takie osoby mogą żyć tuż obok nas. I tak jest w „Horyzoncie”. Zuza i Maniek mogliby być naszymi sąsiadami. Może słuchalibyśmy razem bułgarskiego rapu?

PS Przepiękna okładka!

Tytuł: „Horyzont”
Autor: Jakub Małecki
Wydawnictwo Sine Qua Non
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka oraz audiobooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Joyce Girl. Pasja i upadek. Literacka opowieść o córce Jamesa Joyce’a” Annabel Abbs – Hipnotyzujący portret Lucii Joyce

przez Katarzyna Denisiuk

Powieść o córce Jamesa Joyce’a nie jest powieścią faktograficzna, ale fikcyjną – jak pisze autorka w podziękowaniach. Ale fakt, że fabuła opisuje życie tancerki Lucii, jej osobiste dramaty w cieniu sławnego ojca sprawiają, że czytelnik przenosi się w przeszłość i chłonie atmosferę zakątków Europy, będących mekką kultury i sztuki.

Historia przedstawiona przez Annabel Abbs czaruje klimatem Paryża i Francji oraz Londynu i Anglii lat dwudziestych dwudziestego wieku. Oprócz tytułowych bohaterów na kartach powieści pojawiają się noblista w dziedzinie literatury Samuel Beckett, Alexander Calder – uważany za jednego z największych rzeźbiarzy dwudziestego wieku oraz Carl Gustav Jung. Ten ostatni był lekarzem Lucii w zakładzie zamkniętym dla psychicznie chorych. O tym jaki wpływ  – zaznaczam, że niebagatelny – Backett i Calder mieli na życie córki Joyce’a, przeczytacie w powieści Abbs.

 

Tak, taniec to odpowiedź na wszystko. Niezależnie od tego, co niesie życie, nie wolno nam przestać tańczyć.

„Joyce Girl. Pasja i upadek” to studium walki młodej, utalentowanej kobiety o swoją niezależność. Podporządkowana zapatrzonemu w siebie ojcu oraz despotycznej matce hołubiącej jedno ze swoich dzieci, próbuje spełniać marzenia.

-Zaczynałam rozumieć, że wszyscy jesteśmy szprychami w kole babbo. Że wszyscy jesteśmy częścią jego historii. I że o ile nie wydarzy się coś, co mogłoby to zmienić, pozostanę tam uwięziona na zawsze. W pułapce jego wyimaginowanego świata.

Droga do realizacji celów naznaczona jest wieloma miłosnymi burzami, zawodami i porażkami. Dodatkowo codzienne zmaganie się z zaburzonymi, rodzinnymi relacjami sprawia, że jesteśmy świadkami kolejnych etapów pogrążania się Lucii w szaleństwie.

 

Powieść Annabel Abbs urzeka niepowtarzalnym klimatem epoki, który autorka bardzo umiejętnie namalowała słowem oraz zręcznie wplecionymi faktami historycznymi i wydarzeniami ze świata sztuki. Co więcej, w bardzo ciekawy sposób pokazuje proces upadku jednostki w otchłań odrzucenia i niemożności samostanowienia, kiedy kajdany rodzicielskie nie pozwalają na rozwinięcie skrzydeł.

 

Bardzo poruszająca powieść, która nie dość, że porywa czytelnika do swojego świata, to dodatkowo sprawia, że przeczesuje on Internet w poszukiwaniu dzieł bohaterów pojawiających się na jej kartach.

 
Tytuł: „Joyce Girl. Pasja i upadek. Literacka opowieść o córce Jamesa Joyce'a”
Autor: Annabel Abbs
Wydawnictwo MANDO
Tłumaczył: Małgorzata Kafel
Forma książki: papierowa; niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Ścieżki północy” Richard Flanagan – Miłość i śmierć, wojna i prawda

przez Katarzyna Denisiuk

„Zniewalająco piękna powieść” – Sunday Times.

Laureat Nagrody Bookera 2014.

„Ścieżki północy” Richarda Flanagana otrzymały wiele bardzo pochlebnych opinii i poleceń. A ja czytając tę powieść miałam wrażenie, że albo pisało ją kilku autorów, albo proces twórczy był tak rozciągnięty w czasie, że koncepcja na fabułę ewaluowała lub została dogłębnie przemyślana.

Początek kompletnie mnie nie zachęcił, a wręcz nudził. Myślałam nawet o odłożeniu książki na bok, żeby poczekała na inny czas. Jednak głosy innych czytelników, których fabuła również nie porwała od pierwszych rozdziałów sprawiły, że czytałam dalej. I dobrze zrobiłam, gdyż z chaosu powstała przejmująca opowieść o ludzkich dramatach, traumach obozowego życia przepełnionego okrucieństwem i bezdusznością oprawców.

Dobra książka, doszedł do wniosku, sprawia, że chce się ją przeczytać jeszcze raz. A książka wielka każe człowiekowi jeszcze raz przeczytać swoją duszę.

 

Australijski chirurg Dorrigo Evans został osadzony w japońskim obozie jenieckim, gdzie pełni funkcję dowódcy osadzonych. Ich głównym zadaniem jest budowa Kolei Śmierci w Birmie, łączącej Bangkok z Rangunem. Ta syzyfowa praca pochłania tysiące ofiar, a Dorrigo Evansa przemienia ze słabego mężczyzny ulegającego wielu pokusom w przywódcę, który jest w stanie poświęcić wiele dla podległych mu ludzi.

To coś jak życie, nie? Myślisz, że je prześcigniesz, że jesteś od niego lepszy, ale ono za każdym razem robi z ciebie idiotę. Ty padasz na pysk, a ono odjeżdża pełna parą i gwiżdże, zadowolone z siebie jak skurwysyn.

 

„Ścieżki północy” to nie tylko literatura obozowa, ale również historia miłosna, która w moim odczuciu była jej najsłabszym ogniwem. Nie wzbudziła mojego entuzjazmu, ani nie poruszyła głębszych pokładów romantyzmu, za to sprawiła, że od jej pojawiania się fabuła nabrała konkretnego kształtu i chaos zniknął.

Najmocniejszą stroną i tym co sprawiło, że historia mnie porwała są wszystkie wstrząsające sceny, wydarzenia oraz opisy życia w obozie. To tutaj nastąpiła przemiana głównego bohatera, który wtłoczony w zupełnie nieznaną mu dotychczas rolę, stał się obrońcą i opiekunem. 

Również opis wydarzeń, które miały miejsce po obozowym życiu, kiedy poznajemy dalsze losy ocalonych i oprawców oraz dochodzi do rozliczenia popełnionych zbrodni, wyzwala mnóstwo emocji.

 

Kiedy myślę o „Ścieżkach północy”, to jawią się one jako skomplikowany utwór mający kilka twarzy. Z jednej strony autor serwuje fragmenty, które zachwycają językiem i stylem i są jak perełki godne zaznaczenia lub wynotowania. Z drugiej raczy narracją, która wprowadza niepotrzebny zamęt. Dlatego też nie potrafię zachwycić się całą powieścią.

Na szczęście minusy nie przysłoniły plusów i polecam książkę dalej. Może inni czytelnicy stwierdzą, że powieść Flanagana to arcydzieło, tak jak czynił to sekretarz kapituły Nagrody Bookera?

 
Tytuł: „Ścieżki północy”
Autor: Richard Flanagan
Wydawnictwo Literackie
Tłumaczył: Maciej Świerkocki
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Początki” Carl Frode Tiller – Hipnotyzujący portret destrukcyjnego idealisty

przez Katarzyna Denisiuk

Kolejna z Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, która pyszni się na moim regale, to „Początki” Carla Frode Tillera. To również kolejna piękna okładka przyciągająca wzrok. Co więcej, po lekturze powieści stwierdzam, że pomimo swojej prostoty jest spójna z jej treścią.

Zielony to kolor natury, a natura była przyjaciółką Terjego. Razem z głównym bohaterem krążymy pomiędzy teraźniejszością a przeszłością, pomiędzy ciemnym a jasnym, by zrozumieć postępowanie i odkryć ścieżki życia „destrukcyjnego idealisty”.

 

– Nikt tak naprawdę nie wie, co się dzieje po śmierci – zacząłem.  – Bawicie się czasem w chowanego?

Skinęła głową.

– Myślę, że śmierć jest jak zabawa w chowanego… Z tą różnicą, że tego, który się schował, szukający znajduje dopiero, kiedy sam umrze.

Terje postanowił popełnić samobójstwo. Ta myśl pojawiała się w jego głowie co jakiś czas, przyjmując różne formy. Na pewno nie była tym, czym okazała się finalnie. Co sprawiło, że mężczyzna zdecydował się na tak dramatyczny krok? Przecież to nie jest kaprys, chwilowa niepoczytalność, ale proces, który w człowieku narasta, pęcznieje i dojrzewa.

Gdy człowiek czuje niemoc, potrzebuje dokonywać poważnych wyborów, pomyślałem, niekoniecznie z chęci zmian, które wybory te miałyby przynieść, ale ponieważ chce poczuć, jak to jest decydować o samym sobie. Ponieważ chce poczuć wolność.

 

„Początki” Karla Frode Tillera to bardzo intymna powieść otwierająca drzwi do świata Terjego. Fragmentarycznie, poprzez krótkie retrospekcje poznajemy życie mężczyzny, jego rodzinę i otoczenie. Dzięki osobliwej narracji historia wydaje się być surowa, minimalistyczna, wręcz monochromatyczna. Daje nam odkryć tylko tyle ile sama chce. To nie my dyktujemy warunki, ale bohater i architekt tej powieści.

 

Czytając kolejne rozdziały, przeskakując do różnych momentów życia Terjego, poruszamy się po kalejdoskopie obrazów będących okruchami wspomnień. Ten wyjątkowy archipelag pozwala nam coraz lepiej poznać mężczyznę, jego myśli oraz przeżycia. Dostajemy od niego kredyt zaufania i skrzętnie z niego korzystamy. Ale czy potrafimy odnaleźć sens jego postępowania? Czy dostrzeżemy początki?

 

Powieść Carla Frode Tillera wciągnęła mnie do swojego świata. Niewesołego, nieprostego, dysfunkcyjnego i destrukcyjnego. Zafundowała morze emocji oraz to, co bardzo cenię w literaturze skandynawskiej, czyli obrazy przedstawiające symbiozę człowieka z przyrodą i jej niebagatelny wpływ na jego życie.

Lektura godna uwagi!

 
Tytuł: „Poaczątki”
Autor: Carl Frode Tiller
Wydawnictwo Poznańskie
Tłumaczył: Katarzyna Tunkiel
Forma książki: papierowa; dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Nazywam się Stephen Florida” Gabe Habash – Determinacja i upór

przez Katarzyna Denisiuk

Debiut literacki Gabe’a Habasha bardzo mnie zaskoczył. Przyznaję, że nie spodziewałam się tak nieoczywistej historii, tak pokrętnej narracji i w efekcie przeróżnych emocji. Krótki opis sugeruje, że jest to książka o młodym człowieku, który w niewielkiej miejscowości Północnej Dakoty uczy się, aby uzyskać licencjat, a w czasie wolnym bardzo intensywnie trenuje zapasy. To jego konik i życiowa misja, której podporządkował całe swoje życie.

Następnie przeczytałam blurby, których jest całkiem sporo. Jednoznacznie wskazują, że powieść Habasha jest czymś wyjątkowym, niepokojącym, doskonałym. Mam ograniczone zaufanie do blurbów. Niejednokrotnie po przeczytaniu danej książki wydawały mi się mocno na wyrost, albo po prostu się z nimi nie zgadzałam. Jednak w przypadku „Nazywam się Stephen Florida” pod wieloma mogłabym się podpisać. Od siebie dodałabym jeszcze, że to nie jest powieść dla każdego.

 

Stephen Florida jest nietuzinkową postacią. Tajemniczy, skryty, o mocno zakorzenionych poglądach i jasno określonych celach w życiu. Bycie najlepszym w zapasach, to jego fiksacja. 

Bo do mnie należy pokonywanie i zasmucanie innych. Kucam nad nim. A raczej nad jego skorupą. I chcę go obrócić, żeby dostać się do jego słodkiego brzuszka, gdzie najlepsze mięsko.

Habash wplata w powieści sporo opisów walk zapaśniczych i wątków związanych ze sportem. Robi to w tak sugestywny sposób, że czytelnik jest niemal przekonany, że autor miał do czynienia z tą dyscypliną sportu. Co więcej, pisze o zapasach w tak wyrafinowany sposób, że te momenty nie dłużą się, nie przelatujemy ich wzrokiem, ale aktywnie w nich uczestniczymy.

 

Powieść jest wołaniem osoby samotnej, głosem jednostki w wielkim świecie, która obrała sobie w życiu konkretny cel, aby nadać mu sens.

Tkwię w tym wszystkim po uszy, utknąłem w tej historii, która nigdy nie daje mi spokoju.

Tutaj walka nie odbywa się tylko na macie zapaśniczej, ale dzień po dniu i w każdej godzinie. Żeby przetrwać, przeżyć, osiągnąć swój cel. Towarzyszy jej ciągłe napięcie oraz frustracja. 

 

Habash opisał historię Floridy w taki sposób, że czytelnikowi towarzyszy niepokój, ale i ciągła chęć bliższego poznania młodego mężczyzny. Dążymy do zaszufladkowania głównego bohatera, włożenia go w utarte, znane ramy, ale on cały czas się wymyka. W momencie kiedy przyklejamy mu łatkę, on od razu pokazuje inną twarz i nasze wyobrażenie o nim ulega zmianie. Walka trwa nie tylko na kartach książki. Ona również toczy się w naszej głowie.

 

„Nazywam się Stephen Florida” jest bardzo ciekawym i intrygującym debiutem, ale nie tak łatwym w odbiorze. Napisany w pierwszoosobowej narracji daje poczucie bliskiego obcowania z głównym bohaterem. Uważam, że warto sięgnąć, bo takie powieści nie zdarzają się często.

 
Tytuł: „Nazywam się Stephen Florida”
Autor: Gabe Habash
Wydawnictwo Poznańskie
Tłumaczył: Jędrzej Polak
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Middlesex” Jeffrey Eugenides – Droga do samoświadomości

przez Katarzyna Denisiuk

Jeśli będziecie chcieli przeczytać powieść, która zdobyła Nagrodę Pulitzera, to nie zastanawiajcie się długo i wybierzcie „Middlesex” Jeffreya Eugenidesa.

Zdaję sobie sprawę, że powyższe słowa brzmią jak blurb z okładki, ale na pewno nie są napisane na wyrost i przede wszystkim z pełną świadomością.

 

Przyznaję, że po „Middlesex” sięgnęłam wiedząc o tej powieści niewiele. Nie wiedziałam o czym jest oraz że została nagrodzona. Autora również nie znałam. Czyli mój wybór był trochę jak skok na głęboką wodę. Wentylem bezpieczeństwa była wiedza, że powieść polecają osoby, które potrafią docenić wielką literaturę. I w tym miejscu przemawia do mnie pisanie o książkach, które są ważne, wartościowe i dają wiarę w literaturę przez duże L.

 

Jeffrey Eugenides pisał „Middlesex” przez osiem lat i konfrontując ten przedział czasu z fabularnym rozmachem można przyznać, że została ona dopracowana w najmniejszym szczególe. To powieść , która zabiera czytelnika w podróż trwającą osiem dekad naznaczonych miłością, namiętnością, pożądaniem, szalenie trudnymi wyborami, w tym odkrywaniem własnej osobowości i seksualności. Od wojny grecko-tureckiej do przemysłowego Detroit, od rodzeństwa, do zmutowanego genu, który objawił się po 250 latach uśpienia w ciele Calliope Stephanides, narratora powieści.

Ja otrzymałem recesywny gen na moim piątym chromosomie i pewne bardzo rzadkie klejnoty rodzinne.

 

„Middlesex” to saga rodzinna, portret określonej grupy społecznej oraz rozprawka naukowa w jednym. Doskonale połączone, splecione i zespolone. Dzięki temu wydaje się, że mamy do czynienia nietuzinkową hybrydą o wielu odsłonach, które w tej powieści rewelacyjnie się uzupełniają.

Biologia daje nam mózg. Życie przekształca go w umysł.

Bardzo ciekawa narracja oraz wspaniały styl sprawiają, że w historii Calliope można się zadurzyć. Autor jawi się jako znawca ludzkiej psychiki, czule i z wyczuciem dotykając tematów młodych ludzi zagubionych w swojej tożsamości. Również złożoność rodzinnych relacji oraz okres schyłku życia nie są mu obce. Jeffrey Eugenides to wspaniały obserwator, który porywa swoją prozą!

Starość nie stanowi kontynuacji wielorakich przyjemności młodego wieku, jest natomiast długotrwałym procesem, podczas którego życie okradane jest z najdrobniejszych nawet, najprostszych radości. Wszyscy walczymy z rozpaczą, ale w końcu to ona wygrywa. Musi.

Serdecznie polecam! Doskonała powieść.

 
Tytuł: „Middlesex”
Autor: Jeffrey Eugenides
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Witold Kurylak
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
1 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Saharyjskie dni” Sanmao – Ciemne i jasne strony Sahary Hiszpańskiej

przez Katarzyna Denisiuk

Lubię poznawać nowe, literackie miejsca na mapie świata. Tym razem skusiłam się na klasykę literatury tajwańskiej autorstwa Sanmao, jednej z najbardziej znanych pisarek tego regionu. Rzut oka na opis i już wiedziałam, że lektura książki przeniesie mnie nie do Azji Południowo-Wschodniej, a na gorące piaski Sahary. 

Jeszcze słowem wstępu. „Saharyjskie dni” są pierwszym przekładem literatury tajwańskiej w Polsce. Zanim czytelnik zostanie pochłonięty przez treść, to przeczyta kilka słów od tłumacza – Pana Jarka Zawadzkiego. Są to niezmiernie ciekawe rozważania na temat przekładu, które zdradzają niuanse transkrypcji oraz wyjaśniają dlaczego tłumacz wybrał takie, a nie inne konwencje transkrypcyjne.

 

Sanmao, wraz z hiszpańskim mężem José przez kilka lat mieszkała na Saharze Hiszpańskiej. „Saharyjskie dni” zostały napisane w formie opowiadań, krótkich historii, które są odzwierciedleniem wydarzeń z życia autorki. 

To książka o mieszkańcach, kulturze regionu, przyrodzie, religii, narodowościach i politycznych animozjach. Czyli to wszystko co możemy poznać, z czym się spotkać gdy odwiedzamy dany region świata i stajemy się częścią lokalnej społeczności.

Sanmao była kobietą prawdziwą, niesztuczną i uczuciową. Doskonale potrafiła oddać klimat miejsc, w których przebywała. W tym co opisuje wybrzmiewa nuta autentyczności i dystansu do siebie i świata.

Autorka dała czytelnikowi cały wachlarz emocji. Porusza tematy poważne jak niewolnictwo, czy konflikty polityczne. Nie szczędzi również przyprawionych nutą grozy historii związanych z pułapkami czyhającymi na pustyni. W czasie lektury nie brakuje też zabawnych momentów, dotyczących głównie miejscowej ludności i sąsiadów autorki. 

 

Jeśli chcielibyście poznać ten rejon Afryki, dowiedzieć się jak żyło się na pustyni, to warto sięgnąć po „Saharyjskie dni”. Zaletą książki jest jej forma. Niezwiązane ze sobą opisane historie sprawiają, że można ją czytać fragmentami, przez co dozować sobie pustynną przygodę. Ten zbiór opowiadań można traktować jako zestawienie mini reportaży jak i wycinków z pamiętnika, które cechuje naturalność. Dla ciekawych świata!

 
Tytuł: „Saharyjskie dni”
Autor: Sanmao
Wydawnictwo Kwiaty Orientu
Tłumaczył: Jarosław Zawadzki
Forma książki: papierowa; niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Pusty las” Monika Sznajderman – Symfonia przeszłości

przez Katarzyna Denisiuk

„Co ja tu robię?”, pytam często samą siebie w zamyśleniu, gdy przychodzi ta szara godzina, kiedy psa nie odróżnisz od wilka i pasterze zaganiają zwierzęta do owczarni. I sama sobie odpowiadam: „jak to co? Mieszkam. Na pustym polu i w pustym lesie. Na łące pamięci.

Ujęła mnie prostota okładki i opis. Wielką zachętą był dla mnie temat przewodni, czyli opowieść o krainie, która czaruje, chociaż wcale popularna nie jest. Beskid Niski i jego historia. O tym jest „Pusty las” Moniki Sznajderman.

Wołowiec mało więc wiedział o świecie, ale świat również niewiele wiedział o Wołowcu, Wołowiec to bowiem nie Zakopane, a Beskid Niski to nie Tatry.

 

Wszystko przemija i wszystko się zmienia. Nawet przyroda, jeśli człowiek zacznie w nią ingerować. Powieść Moniki Sznajderman nie jest łatwa w odbiorze, a nawet zaryzykuję stwierdzenie, że trudna. W moim odczuciu jest świadectwem jak i hołdem złożonym przez autorkę wszystkim tym, którzy kiedyś mieszkali w Wołowcu i okolicach. Poprzez liczne przywołania nazwisk konkretnych osób, wydarzeń i wspomnień przypomina nam wszystkim o tych, których już nie ma. Pisze o Żydach, Łemkach, Cyganach, o tych, którzy roili sobie w głowach myśli o wielkim bogactwie związanym z wydobyciem ropy oraz zwykłych ludziach, którzy przedwcześnie odeszli.

 

Urzekł mnie niesamowity klimat „Pustego lasu”. Miałam wrażenie, że nad powieścią unoszą się poranne mgły, a bolesna historia miejscowej ludności przywiera jak błoto do butów wędrowca. Z wielkim zainteresowaniem czytałam o historii krainy, o tym co przeminęło, co zostało wyrugowane i zniszczone. To wszystko wzbudziło we mnie nutę nostalgii i przemyśleń nad tym co my po sobie zostawimy i czy o nas ktokolwiek kiedyś wspomni.

Jako przepyszny bonus, którego w ogóle się nie spodziewałam, były wspomnienia o początkach wydawnictwa, mówiące o tym gdzie ono powstało, jak wyglądała praca założycieli i jak to się wszystko rozwinęło.

Przez chwilę, odrobinę zabrakło mi większej ilości opisów przyrody, bo te które się pojawiły, były malownicze i rozbudziły mój apetyt. Jednak po chwili zreflektowałam się, że to wszystko przecież jest, istnieje. Wystarczy wziąć plecak i pojechać w góry. Przecież to jest takie proste. A idąc beskidzkimi szlakami warto pomyśleć gdzie się chodzi, po czym się stąpa. Może właśnie w danym miejscu stał kiedyś dom, albo grobowiec?

Tak, dobrze, że się zachowały te księgi w przemyskim archiwum. Bo choć dziś cmentarz wydaje się pusty, dzięki nim wiem, że głęboko pod ziemią ukryta jest inna wieś, że żyje swoim życiem podziemny wołowiecki świat.

 
Tytuł: „Pusty las”
Autor: Monika Sznajderman
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: papierowa; dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Ja nie jestem Miriam” Majgull Axelsson – O demonach przeszłości

przez Katarzyna Denisiuk

Po raz kolejny sięgnęłam po prozę Majgull Axelsson, szwedzkiej pisarki, która w swoim kraju odniosła ogromy sukces. Mam wrażenie, że w Polsce niewiele się mówi o jej książkach, dlatego dokładam swoją cegiełkę, aby jej twórczość była bardziej spopularyzowana. 

 

Miriam skończyła osiemdziesiąt pięć lat. Okazja zaiste warta świętowania. Przy uroczystym stole spotyka się najbliższa rodzina, jednak nastroje są dalekie od radosnych. W pewnym momencie Miriam mówi, że nazywa się inaczej niż jest w rzeczywistości. Skoro nie jest Miriam, to kim jest? Czy to efekt demencji, czy też świadomy brak zgody na bycie kimś innym niż się jest? Miriam postanawia opowiedzieć o swojej bolesnej przeszłości wnuczce, z którą na najlepszy kontakt.

 

„Ja nie jestem Miriam” to książka, która nie przytłacza tkliwością oraz sztuczną grą na emocjach. Poprzez retrospektywne snucie opowieści starszej pani, poznajemy życie więźniarki Auschwitz i Ravensbrück. Ale to nie wszystko. Jesteśmy również widzami zapasów, które rozgrywa główna bohaterka ze sobą, z własnym sumieniem. Zastosowane skoki narracyjne w różne okresy życia Miriam sprawiają, że za każdym razem z nieposkromiona ciekawością pragniemy poznać dalsze jej losy oraz dowiedzieć się co wydarzyło się w danym miejscu i czasie.

 

Styl Majgull Axelsson oczarował mnie. Nie jest kwiecisty, metaforyczny i jest na swój sposób surowy. Dzięki temu jest zrozumiały i trafia prosto w czułe punkty bez nadmiernego koloryzowania i wywoływania sztucznych emocji. 

Gdybym wiedziała jaki jest zarys fabuły (przyznaję, że nie sprawdzałam), to nie wiem, czy zdecydowałabym się na sięgnięcie po nią w wakacyjny czas. W każdej chwili mogłam ją odłożyć, żeby poczekała na lepszy moment, ale tego nie uczyniłam. Przyczyna jest prosta. Historia Miriam tak mnie pochłonęła, że nie było mowy, żebym książki nie przeczytała do końca. Dzięki temu, że autorka opowiada o losach bohaterki na przestrzeni wielu lat, nie tylko w czasie obozowej traumy, to jest chwila na oddech. A całość po prostu hipnotyzuje.

 

„Ja nie jestem Miriam”, to powieść o sile kobiet, przyjaźni, dobrych ludziach-aniołach, których można spotkać na drodze życia oraz o tożsamości. Cudna, emocjonująca, napisana w stylu, który bardzo cenię i który trafia w mój gust. Bardzo polecam!

 
Tytuł: „Ja nie jestem Miriam”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo W.A.B.
Tłumaczył: Halina Thylwe
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail