Kategoria:

Literatura piękna

„Jedwab” Alessandro Baricco – Literackie upojenie

przez Katarzyna Denisiuk 22 listopada 2018

To nie jest powieść. Ani nawet opowiadanie. To pewna historia. Zaczyna się od mężczyzny, który przemierza świat, a kończy jeziorem w wietrzny dzień. Mężczyzna nazywa Hervé Joncourt. Jak się nazywa jezioro, nie wiadomo.

O czym można opowiedzieć na stu stronach, żeby poruszyć czytelnika? Ilu słów należy użyć, aby stworzyć historię, która porywa, hipnotyzuje i gra piękną melodię? Alessandro Baricco swoją nieprzeciętną literacką wirtuozerią udowodnia, że jest mistrzem krótkiej, skondensowanej formy. Rozkochał mnie w swojej prozie, w sposobie kreacji bohaterów, a przede wszystkim tym, że oszczędnie znaczy dla tak wiele.

Hervé Joncourt miał 32 lata.

Kupował i sprzedawał.

Jedwabniki.

Jest rok 1861. Hervé ma żonę Hélènę, nie mają dzieci i mieszkają w niewielkiej miejscowości Lavilledieu. Jej mieszkańcy żyją z produkcji jedwabiu i aby sprostać zapotrzebowaniu na kokony jedwabników Hervé podróżuje po świecie. Jeździ do Egiptu, Syrii oraz na drugi koniec świata, do odległej i egzotycznej Japonii.

W czasie pierwszego pobytu w kraju kwitnącej wiśni spotyka przepiękną, młodą kobietę. Ulegają wzajemnej fascynacji, a w sercu i umyśle Hervé rodzą się uczucia i myśli, które go oplatają, wnikają w duszę i nie dają o sobie zapomnieć.

Można by powiedzieć, że jest to historia miłosna. Ale gdyby tylko o to chodziło, nie warto byłoby opowiadać. Są tu pragnienia i cierpienia, które znasz dobrze, ale nie znajdujesz słowa zdolnego je wyrazić.

Zachwyt, to najbardziej właściwe słowo jakim określam emocje towarzyszące mi podczas lektury. Żałuję tylko, że to był tak krótki czas, chociaż uważam również, że ta opowieść została perfekcyjnie skrojona. Czy można pisać o uczuciach używając niewielu słów? Można! Czy można o relacjach międzyludzkich pisać obrazami, nie krzycząc? Można! Poetycko, plastycznie, szeptem, delikatnie, smacznie. I to jak! O poszukiwaniu, o miłości, o wierności.

„Jedwab” mnie oczarował, zaczarował i przekonał, że Baricco to pisarz niebanalny, do którego warto wrócić. Trwam w literackim upojeniu i serdecznie polecam.

Tytuł: „Jedwab”
Autor: Alessandro Baricco
Wydawnictwo Czytelnik
Tłumaczył: Halina Kralowa
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 5,5/6

22 listopada 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Ptaki” Tarjei Vesaas – O dojmującej samotności

przez Katarzyna Denisiuk 29 października 2018

„Kwintesencja norweskości” – powiedziała Magdalena. Czyż to nie jest piękna zachęta! Nie mogłam przejść obojętnie obok takiego podszeptu, gdyż skandynawską literaturę lubię i cenię. Oczarowuje mnie i działa na moje zmysły jej surowy, chłodny, szaro-biało-czarny klimat tworzony przez autorów zarówno w powieściach kryminalnych, jak i w literaturze współczesnej.

Tarjei Vasaas napisał powieść uniwersalną, której przekaz był aktualny pięćdziesiąt lat temu i pozostaje taki do dzisiaj. „Ptaki” są klaustrofobiczne, duszne, a zarazem posiadają wiele wentyli pozwalających na wyrównywanie emocji kotłujących się podczas lektury. Głównymi bohaterami są człowiek jako jednostka oraz przyroda.

Człowiek przedstawiony jest jako istota skomplikowana, jedyna w swoim rodzaju, której nie można wpasować w ściśle określone ramy. Człowiek, który na swój, osobliwy sposób postrzega otaczający go świat walcząc ze swoimi strachami i zmorami.

Przyroda również ma swoje prawa. Wymaga szacunku i odpowiedniego traktowania, ale jest też ostoją dla samotnego człowieka, który może powierzyć jej swoje tajemnice.

Matiss i Hega, to brat i siostra mieszkający samotnie, gdzieś tam w ubogiej chacie ze starych drewnianych bali.

Mieszkali w całkowitym niemal odosobnieniu, jak okiem sięgnąć ani jednaj zagrody, dopiero za świerkowym lasem przebiegał główny trakt obok dużego osiedla. Po tej stronie lśniło jezioro, przeciwległe jego brzegi majaczyły daleko, daleko.

Matiss nie postrzega świata tak jak ja i Ty. Jest inny, bardzo wrażliwy, inaczej interpretujący słowa, zdania, gesty, drugiego człowieka oraz przyrodę. A my widzimy życie jego oczami, przeżywamy jego emocje myśląc i odczuwając jak on. I to jest niezwykłe. I to jest smutne.

Vesaas pokazuje nam wycinki z życia Matissa. Akcja snuje się niczym jesienna mgła pełna tajemnicy. Każde jedno słowo jest nieprzewidywalne. Nie wybiegamy myślami do przodu, bo możemy zabłądzić.

W tak krótkiej formie (mój egzemplarz ma 188 stron), autor w mistrzowski sposób ukazał studium samotności, odmienności, lęku przed światem, a przede wszystkim drugim człowiekiem. „Ptaki” szarpią emocjami, momentami wprawiając w osłupienie. Zadziwiają swoją prostotą oraz ogromną siłą oddziaływania.

Książka oczaruje miłośników smutnych, eterycznych i pełnych refleksji historii, przedstawionych w nieoczywisty sposób. Bardzo polecam!

Tytuł: "Ptaki"
Autor: Tarjei Vesaas
Wydawnictwo Poznańskie
Tłumaczył: Beata Hłasko
Forma: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich

Ocena: 5,5/6

29 października 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Pierwszy bandzior” Miranda July – Rollercoaster emocji

przez Katarzyna Denisiuk 5 października 2018

Słyszałam, że „Pierwszy bandzior” Mirandy July nie jest zwyczajną powieścią, dlatego podeszłam do niej z dużą rezerwą i obawą z jakimi emocjami będę musiała się zmierzyć. Efekt przekroczył najśmielsze oczekiwania. Ta książka jest tak (wybaczcie kolokwializm) pokręcona, tak zwariowana, nowatorska, że nawet jeśli po jakimś czasie fabuła wywietrzeje mi z głowy, to niecodzienne wrażenia na długo pozostaną w pamięci.

Kilka słów o fabule. Cheryl mieszka sama. Ma swój świat, poukładany, czasami aż za bardzo, a w głowie setki natrętnych głosików zmuszających do takich, a nie innych myśli i zachowań. Pamiętacie Adasia Miauczyńskiego z „Dnia świra”? Cheryl mogłaby sobie podać z nim rękę. Pewnego dnia zostaje poproszona o użyczenie kawałka swojej prywatnej przestrzeni i lokum córce szefostwa. Clee jest młoda, piękna, leniwa, niechlujna a wdzięczność oraz kurtuazyjne zachowanie jest jej zupełnie obce. Widzicie to? Dwie zupełnie różne osobowości pod jednym dachem? Ano właśnie. Wynikną z tego niespotykane i niebywałe sytuacje, a obie panie przejdą znaczną metamorfozę.

Autorka całkowicie mnie zaskoczyła. Sposób w jaki wymyśliła całą tę historię, formy przekazu jakich użyła, przeskoki pomiędzy tym co realne a tym co metafizyczne, momentami wprawiają o ból głowy, ocierają się o szaleństwo i pozostawiają z rozwartymi ze zdziwienia oczami. Muszę dodać, że seks, postrzeganie innych przez pryzmat seksu ma tutaj znaczący, momentami urastający do miana absurdu i niemalże bezprecedensowy udział. A przy tym wszystkim tę książkę bardzo dobrze się czyta. Rollercoaster emocji? Tak, ale razy dwa!

Nie każdemu przypadnie do gustu, nie każdy przez nią przebrnie, ale ja nie żałuję i cieszę się, że sięgnęłam po „Pierwszego bandziora”. Lektura powieści July, to niecodzienne doświadczenie, które wielokrotnie zmiętoli czytelnika, rozprostuje i tak kilkukrotnie. Dla żądnych nowych doświadczeń i dla tych, którzy lubią, gdy pisarz zabawia się z czytelnikiem, a pod płaszczykiem „lekkiej” formy przemyca ważny przekaz.

PS „Pierwszy bandzior” jest drugą przeczytaną przeze mnie książką młodego Wydawnictwa Pauza (pierwsza to była „Legenda o samobójstwie” Davida Vanna) i ponownie zostały mi zaserwowane: nietuzinkowość, powiew świeżości i przykład nowatorskiej prozy. Czytelnicy informują, że wydawca nie zwalnia, a wręcz się rozkręca, dlatego kolejne książki tego wydawnictwa również zamierzam przeczytać.

Tytuł: „Pierwszy bandzior”
Autor: Miranda July
Wydawnictwo: Pauza
Tłumaczył: Łukasz Buchalski
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 4,5/6

5 października 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Nikt nie idzie” Jakub Małecki – Miłość i samotność w wielkim mieście

przez Katarzyna Denisiuk 20 września 2018

Czekałam na nową powieść Autora. Czekałam niecierpliwie. Czekałam z wielką nadzieją na piękną przygodę. I …

Jakub Małecki w „Nikt nie idzie” jest inny, a ten sam, który dał się poznać z poprzednich powieści. Ten sam styl, wrażliwość, ubieranie w słowa obrazów tworzących codzienność i otaczający nas świat. W trakcie czytania, jak i po lekturze jego książek czytelnik zostaje z kłębowiskiem myśli, bo Małecki poprzez zapisane słowa dotyka, trąca, szarpie, ale też głaska i przytula. Niebywałe!

Dlaczego inny? Tym razem nie ma wsi, zamkniętego środowiska, małej społeczności, ale jest Warszawa, miasto do którego przyjeżdża mnóstwo młodych ludzi w poszukiwaniu możliwości rozwoju i zapewnienia sobie lepszej przyszłości.

Olga, Igor, Olga i Igor, Igor, Klemens-dziecko, Klemens-mężczyzna, Olga, Igor i Klemens… I wielkie miasto tętniące życiem, dające perspektywy, ale również wysysające soki, sprawiające, że człowiek czuje się samotny i nieszczęśliwy. I tylko od jednostki zależy, w którą stronę pójdzie.

Świeżo po lekturze „Warkocza” Leatitii Colombani mam wrażenie, że te dwie powieści mają ze sobą wiele wspólnego. Historie tworzone przez autorów są jak nici wysnute ze starych ubrań, postrzępione, poddane wielu zabiegom, doświadczone przez życie, jednak na tyle mocne, że posłużą jeszcze do zeszycia niejednej dziury i przyszycia niejednej łaty.

„Nikt nie idzie” Jakuba Małeckiego jest jak sącząca się do krwiobiegu kawa, sprawiająca, że czytając książkę żyjemy, przeżywamy, emocjonujemy się. Historie bohaterów są w niej jak rozsypane kawałki wydzieranki. Mikry podmuch wiatru, a rozsypują się na wszystkie strony. Powoli, uważnie, składamy każdy mały element, aby utworzyły całość i to co uzyskujemy nadal nie możemy włożyć w sztywne ramy, bo Małecki daje nam ogromną przestrzeń do wypełnienia jej naszymi myślami.

Niebywałe jest również to, że pisząc o książkach autora, nie da się pisać w sposób prosty (przynajmniej we mnie wyzwalają potrzebę wykazania się słowną żonglerką i próbę opisania ich w inny sposób), dlatego, że te książki kipią od emocji.

Małecki jest dla mnie mistrzem pisania powieści refleksyjnych, niewesołych, które docierają w najgłębsze czeluście naszej wrażliwości.

„Nikt nie idzie” jest przemyślane, wycyzelowane i takie ludzkie. Rewelacja!

PS Z premedytacją tak niewiele napisałam o fabule. Mam nadzieję, że cała reszta przekona Was do sięgnięcia po najnowszą powieść Małeckiego – mistrza niebanalnego przekazu.

Tytuł: „Nikt nie idzie”
Autor: Jakub Małecki
Wydawnictwo Sine Qua Non
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura piękna
Premiera 31 październik

Ocena: 5,5/6

20 września 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Warkocz” Laetitia Colombani Historia, która czaruje, porywa i oplata wszystkie zmysły

przez Katarzyna Denisiuk 11 września 2018

Tytuł: „Warkocz”

Autor: Laetitia Colombani

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Tłumaczył: Małgorzata Kozłowska

Forma książki: ebook

Gatunek: literatura piękna

fot. Katarzyna Denisiuk

Warkocz może być zwyczajny, zapleciony naprędce, może też urosnąć do miana maestrii, kiedy to powstaje małe dzieło sztuki. Jedno pasmo włosów może być piękne, lśniące, ale trzy przeplatające się, okręcające się wokół siebie, mogą utworzyć zachwycającą całość.

„Warkocz” Leatitii Colombani, to powieść o trzech niezwykłych kobietach. Każda z nich jest inna, każda mieszka na innym kontynencie, nie mają ze sobą kompletnie nic wspólnego, oprócz tego, że marzą o dobrej przyszłości dla siebie i rodziny, są silne i niebywale zdeterminowane.

W Indiach mieszka Smita, która zrobi wszystko, aby zapewnić córce lepsze życie, żeby wyrwała się z hermetycznego kręgu Niedotykalnych. Guilia mieszkająca na Sycylii, pracuje w rodzinnym zakładzie z tradycjami. W momencie, gdy jej ojciec, głowa rodziny a zarazem człowiek, który zarządzał przedsiębiorstwem ulega poważnemu wypadkowi, przyszłość rodziny wydaje się dryfować ku bankructwu. W Kanadzie jest Sara – tytan pracy, piastująca bardzo wysokie stanowisko w renomowanej firmie adwokackiej i posiadająca jasno określone priorytety – być najlepszą w tym co robi. W jednym momencie jej świat, który budowała z taką konsekwencją i poświęceniem, wali się jak domek z kart.

Historie trzech kobiet utworzą zachwycającą całość.

Książka Colombani jest niezwykła w swej prostocie. Losy Smity, Guilii i Sary pochodzą jakby z różnych bajek, które jednak w ogóle nie są magiczne. Z powodzeniem można przykleić im łatki z hasłami „zawalcz o siebie”, „nie daj się”, „realizuj marzenia”, „nie poddawaj się”, „padłeś-powstań”. Jednym słowem życiowe. Historia Smity może wydawać się mniej realną, oddaloną od europejskiej kultury, tak już rozterki Guilii, a przede wszystkim Sary mogą być udziałem wielu z nas.

„Warkocz” mnie zaczarował, porwał i oplótł. Chłonęłam tę powieść wszystkimi porami skóry, a losy Sary dodatkowo uderzały mnie siłą taranu. Piękne sploty, wrażliwość autorki, wyjątkowe zakończeniedopełniły całości. Jestem poruszona, pełna buzujących emocji i przekonana, że w wielu z Was ta książka zagra, tak jak zagrała w moim sercu. Serdecznie polecam!

Ocena: 5,5/6

11 września 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Kirke” Madeline Miller Podróż w świat mitologicznych herosów

przez Katarzyna Denisiuk 27 sierpnia 2018

Tytuł: „Kirke”

Autor: Madeline Miller

Wydawnictwo: Albatros

Tłumaczył: Paweł Korombel

Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka

Gatunek: literatura piękna

fot. Katarzyna Denisiuk

Skusiłam się sięgnąć po „Kirke” Madeline Miller nie z uwagi na okładkę, choć trzeba przyznać, że jest „bosko” wydana, bogato i wytwornie i na pewno pięknie będzie się prezentowała na regale z książkami. Przemówił do mnie opis fabuły i bardzo optymistyczne opinie czytelników.

Moje spotkanie z mitologią grecką w przeszłości było bardzo udane. Lubiłam obcować ze światem bogów, tytanów, bogiń, magicznych stworzeń i dziwolągów. Podziwiałam ich siłę, nadludzkie moce. Godziłam się z ustanowioną hierarchią nie zastanawiając się nad pozycją kobiet wśród nieśmiertelnych. To był bajkowy i magiczny czas.

Madeline Miller za główną bohaterkę swojej opowieści wybrała Kirke, jedną z postaci Odysei, córkę boga Słońca Heliosa i nimfy Perseidy, siostrę Ajatesa i Pazyfae. I przyznaję, że to był strzał w dziesiątkę, gdyż oparcie fabuły na jednej z mniej znanych mitologicznych postaci dał powiew świeżości w przykurzone już historie, przez co zyskały drugie życie.

Poznajemy życie Kirke, naznaczone smutkiem, odrzuceniem, pogardą i ostracyzmem. Nie dość doskonała, nie dość boska, żeby stać w jednym szeregu z idealnymi bratem i siostrą, jednocześnie posiadająca moce, które wyróżniają ją pośród śmiertelników. Z kart powieści dowiadujemy się co sprawiło, że została wygnana przez ojca na wyspę Ajaja, gdzie musi pędzić samotny żywot. Kolorytu marnej egzystencji dodają zjawiający się co jakiś czas nieoczekiwani goście.

Z cała pewnością „Kirke” ma wiele walorów poznawczych. Jest jak pigułka wiedzy, dzięki której można odświeżyć lub usystematyzować sobie wiadomości, jak również wyedukować tych, którzy z mitologią spotykają się po raz pierwszy. Lekkie pióro autorki sprawia, że po boskim drzewie genealogicznym Olimpu poruszamy się swobodnie. Nadanie bogom bardziej „ludzkiego” oblicza oraz ubranie ich w „przyziemne” historie dają poczucie swojskości i twardszego stąpania po ziemi.

Historia Kirke, to historia samotnej dziewczyny, kobiety rozdartej pomiędzy dwoma światami, szukającej swojego miejsca na ziemi. Wydawałoby się, że opowieść nie jest dynamiczna, bo i życie Kirke jest raczej spokojne. Tytanka jest przede wszystkim uważnym obserwatorem otaczającej jej rzeczywistości, w mniejszym stopniu aktywnym uczestnikiem boskich przygód. Mimo tego strony książki uciekają jedna za drugą. Autorka w bardzo sugestywny i obrazowy sposób pokazała przemianę głównej bohaterki spychanej wiecznie na boczny tor, w pewną siebie kobietę.

Pomimo wszystkich zalet powieści, bardzo ciekawego pomysłu jaki doczekał się realizacji, książka mnie nie urzekła i nie sprawiła, że czytałam ją zachłannie. Myślę, że pomimo bajkowej otoczki, ta forma nie jest mi przeznaczona. Ciekawią mnie wymyślone, odrealnione historie, przepadałam w przeszłości za mitologią i dlatego nie wiem co sprawiło, że „Kirke” mnie nie zachwyciła. Potrafię ją docenić, ale daleka jestem od jej wychwalania. Nie żałuję czasu spędzonego z książką, ale też nie polecam dalej.

Ocena: 4,5/6

27 sierpnia 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Mag” John Fowles Podróż w literacki obłęd, który nie zachwycił

przez Katarzyna Denisiuk 4 sierpnia 2018

Tytuł: „Mag”

Autor: John Fowles

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Tłumaczył: Ewa Fiszer

Forma książki: papierowa

Gatunek: literatura piękna

fot. Katarzyna Denisiuk

„Arcydzieło literatury XX wieku.” Nie można przejść koło takiej informacji obojętnie. Nie pozostaje nic innego jak sięgnąć, przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie o „Magu”, który wielu czytelników zachwycił, wstrząsnął nimi, poturbował ich emocjonalnie i zostawił trwały ślad w galerii wspomnień. Chciałabym należeć do tego grona, bo przecież każdy z nas szuka czytelniczych perełek, ale niestety nie jest to możliwe. Nie stoję w opozycji, ale też nie jest mi po drodze z bardzo pozytywnym odbiorem powieści.

Początek powieści wprawił mnie w nastrój euforii. Naprawdę! Czytałam i myślałam, że to będzie kapitalne! Zacierałam ręce i pochłaniam kolejne strony, żeby całkowicie pogrążyć się w lekturze. Podziwiałam „mięsisty język”, zabawę autora klimatem tajemniczości, notowałam zwroty i wyrażenia. Zostałam zaczarowana. Niestety w pewnym momencie czar prysł. Historia, która bardzo mnie zaciekawiła, stała się nużąca, zbyt rozciągnięta, a główny bohater bardzo irytujący. Nie zmienił się jedynie Mag, który od początku do końca sterował bohaterami jak chciał, wprawiając je momentami w szalony taniec marionetek. Liczyłam na spektakularny koniec, który wyciągnie mnie ze stanu przygnębienia i rozdrażnienia. Takiego nie było.

Życie Nicholasa Urfe, angielskiego nauczyciela, ulega diametralnej zmianie w momencie kiedy przyjmuje posadę w szkole znajdującej się na pewnej greckiej wyspie. Co prawda sfera zawodowa biegnie utartymi szlakami, za to życie osobiste przeżywa trzęsienie ziemi. Na wyspie spotyka mężczyznę, o którym powiedzieć tajemniczy jest sporym niedomówieniem. Człowiek zagadka. Nicholas zostaje wciągnięty, niemal wessany w niebezpieczną grę, w której jawa miesza się ze snem, a człowiek nie ma pojęcia co jest prawdą, a co fałszem. Igranie z ogniem może doprowadzić do obłędu.

Piekło to nie płomienie i widły diabłów. To miejsce, gdzie człowiek czuje się poza granicami rozsądku (…)

Pomysł na fabułę był fantastyczny. Bardzo lubię, kiedy autor bawi się z czytelnikiem, zwodzi i kluczy. Jednak dla mnie było tego za dużo. Bańka entuzjazmu pękła i kończyłam czytelniczą przygodę z uczuciem autentycznego znużenia.

Reasumując – nie będąc literaturoznawcą, nie potrafię ocenić, czy „Mag” jest arcydziełem literatury. Doceniam język powieści oraz stworzony klimat, który powinien być i był nieodłącznym atrybutem maga, jednak książka jako całość mnie nie zachwyciła.

Ocena: 4/6

4 sierpnia 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Pół życia” Mats Strandberg Trudne wybory i kłamstwa kładące się cieniem na życiu rodziny

przez Katarzyna Denisiuk 16 lipca 2018

Tytuł: „Pół życia”

Autor: Mats Strandberg

Wydawnictwo: Marginesy

Tłumaczył: Justyna Czechowska

Forma książki: papierowa

Gatunek: literatura piękna

Premiera: 18 lipiec 2018

fot. Katarzyna Denisiuk

„Pół życia” szwedzkiego pisarza i dziennikarza Matsa Stranberga, to książka o wielu twarzach, a nawet wielu osobowościach. Z jednej strony spokojna, refleksyjna, dająca możliwość pogrzebania w ludzkiej naturze, zestawienia człowieka jako jednostki z tym co dyktuje społeczeństwo, konwenanse, wzorce i utarte zachowania, z drugiej zaś pretenduje do bycia po trosze sensacją? A może thrillerem? Obie odsłony lubię, ale … osobno, nie w tym zestawieniu, nie w tej historii. Z powodzeniem, dwa główne wątki pogłębione i rozbudowane mogłyby pójść swoimi ścieżkami i powstałyby dwie książki. Jedną brałabym w ciemno, nad drugą musiałabym się chwilę zastanowić.

Jessica utraciła radość życia. Nie była gotowa na samotność i pustkę spowodowaną zniknięciem bardzo ważnego mężczyzny w jej życiu – Jacoba. Dlaczego to zrobił? Co nim powodowało? Dlaczego zostawił ją samą bez słowa wyjaśnienia? Dlaczego milczy? Życie toczy się dalej, ale od razu ciśnie się na usta pytanie „co to za życie?” Wyzute z pozytywnych emocji, bez endorfin, ot taka egzystencja dzień po dniu, na siłę. Tkwiąc pod duszącym kocem smutku, krępującym ruchy i niepozwalającym na głęboki oddech daje przyzwolenie, żeby życie przeciekało jej przez palce i równocześnie nie zauważa, że odchodzi jej babcia Viola. Przed śmiercią zostawia coś wnuczce, coś bardzo osobistego, będącego formą ostatniej spowiedzi. Ta wiadomość, spisana jako pamiętnik, opisuje historię życia Violi i uświadamia wnuczce, z jakimi dylematami, trudnymi wyborami i dramatami musiała mierzyć się jej rodzina.

Wątki Jessica-Jacob oraz Jessica-Viola płyną osobnymi korytami. Łączy je niełaskawy, porywisty nurt, który potrafi wywrócić życie do góry nogami. Rodzi się pytanie, czy z tej podróży można wyjść bez szwanku?

Starndberg pisze bardzo plastycznym językiem. Rozdziały powieści nie są zbudowane jak spod sztancy, co stanowi jej wartość dodaną. Jednak patrząc na opisaną historię w moim odczuciu książka jest nierówna. Pierwsza połowa była fascynująca i elektryzująca. Zapytana o wrażenia, bez mrugnięcia okiem odpowiedziałabym, że była świetna, że mnie porwała, że nie mogłam się doczekać finału historii. Z każdą kolejną stroną mój entuzjazm był tłumiony przez przybierający na sile wątek Jessica-Jacob, który o ile początkowo był udany i frapujący, w trakcie rozwijania się tracił na walorach. Oceniając książkę jako całość, wystawiam jej ocenę dobrą z plusem, czując żal, że autor tak a nie inaczej poprowadził jeden z wątków i nie rozwinął drugiego z nich.

Ocena: 4,5/6

16 lipca 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Czekoladki dla Prezesa” Sławomir Mrożek Uwaga! Niekontrolowane wybuchy śmiechu! Tylko dla śmiałków!

przez Katarzyna Denisiuk 26 czerwca 2018

Tytuł: „Czekoladki dla Prezesa”

Autor: Sławomir Mrożek

Wydawnictwo: Noir sur Blanc

Forma książki: ebook

Gatunek: literatura piękna

fot. Katarzyna Denisiuk

Genialne! GE-NIAL-NE!

Pozostaję w szoku, zauroczeniu, a przede wszystkim z ogromnym uśmiechem na twarzy. W ten cudowny nastrój wprawił mnie zbiór bardzo krótkich opowiadań, satyr, w których głównym bohaterem, najważniejszą postacią i osobistością jest Pan Prezes.

To człowiek niesłychanie mądry, elokwentny, sprytny, mający nieprawdopodobny autorytet i posłuch, po prostu naj. Żaden współpracownik mu nie podskoczy, nikt nie śmie złego słowa powiedzieć ani nawet pomyśleć. Trzęsie przedsięwzięciem i kolektywem, któremu przewodzi. A że pomysłów ma bez liku oraz ludzi w postaci Referenta, Księgowego, Magazyniera, Kasjera i Radcy, którzy z nim nie dyskutują, to ich realizacja i finał przyprawia o wybuchy niepohamowanego śmiechu.

Czytałam opinie, że ta książka, tak niewielkich rozmiarów, to wielka dawka pozytywnej energii wynikająca z absurdalnych tez i sytuacji. Naprawdę nie przypuszczałam, że potrafi tak mnie rozbawić. To prześmiewcza i pełna ironii bomba. Tylko rzuciłam okiem i nie mogłam się oderwać! Uwielbiam inteligentny dowcip i tego w tych opowiadaniach nie brakuje, ba! on wypływa z każdej strony. Wiem, że niejednokrotnie wrócę do opowiadań, bo są genialnym poprawiaczem nastroju.

Mieć taki autorytet jak Pan Prezes… Chepeau bas Panie Prezesie! Gratuluję! Z takimi ludźmi, gotowymi na wszelkie wyrzeczenia, wpatrzonymi w swojego „wodza” jak w obrazek i z takim posłuchem można wszystko! 😉

Mistrzostwo!

Ocena: 6/6

26 czerwca 2018 0 komentarz

Literatura piękna

„Tamte dni, tamte noce” André Aciman O miłości trudnej, zakazanej, niewygodnej

przez Katarzyna Denisiuk 24 czerwca 2018

Tytuł: „Tamte dni, tamte noce”

Autor: André Aciman

Wydawnictwo: Poradnia K

Tłumaczył: Tomasz Bieroń

Forma książki: ebook

Gatunek: literatura piękna

fot. Katarzyna Denisiuk

Mam wrażenie, że w mojej biblioteczce rozwiązał się worek z książkami o miłości. Nie mam nic przeciwko, tym bardziej, że każda z nich jest zupełnie inna. Uczucie, które jest częścią wspólną wszystkich tych powieści, jest katalizatorem zupełnie innych działań, zachowań podejmowanych przez bohaterów. Piękne jest to, że miłość istnieje od zawsze i przyjmuje niezliczone ilości postaci i barw. Dzięki temu jest tematem uniwersalnym, po który sięgali i będą sięgać pisarze. Jedni wtłoczą ją w ramy, które zostały już oglądnięte z każdej strony i wydawałoby się kompletnie zmurszałe i przeżyte, a są tacy, którzy wniosą coś nowego, świeżego i ciekawego. I taka według mnie jest historia opisana przez André Acimana.

Ojciec Elio, profesor uniwersytecki, co roku w okresie wakacyjnym przyjmuje pod swój dach i pod swoje skrzydła młodych mężczyzn, którzy szlifują swoje naukowe kariery. Chętnych nie brakuje. Pewnego roku z Ameryki do Włoch przylatuje Oliver. Wie czego chce, ma jasno określone cele, a rodzinę u której mieszka traktuje z należytym jej szacunkiem i bez zbytniego spoufalania się. Wszystko funkcjonuje dobrze, właściwie, każdy czerpie korzyści z istniejącej sytuacji i wzajemnych stosunków. Czas płynie a w Elio coś się zmienia, coś się rodzi, coś rozwija. To coś to uczucie, fascynacja Oliverem. Chwyta za serce, paraliżuje ruchy, wprawia w osłupienie, powoduje suchość w gardle. Pożądanie. Miłość.

„Tamte dni, tamte noce” są historią o uczuciu i namiętności pomiędzy dwoma mężczyznami. Z wielką przyjemnością przyglądałam się historii życia, a nie tylko wakacyjnej przygodzie Elio. Miłość pomiędzy osobami tej samej płci została pokazana z wyczuciem, z męską szorstkością a zarazem tkliwością na jaką stać każdego człowieka. Miłość trudna, zakazana, niewygodna, zarówno w sferze psychicznej jak i fizycznej.

To twoja sprawa, jak pokierujesz swoim życiem, ale pamiętaj, że nasze dusze i ciała są nam podatowane tylko raz. Większość ludzi zachowuje się tak, jakby mieli dwa życia, oryginał i kopię. Już nie mówiąc o wszystkich wariantach pośrednich. Ale życie jest tylko jedno i zanim się obejrzysz, twoja dusza jest zużyta, a na twoje ciało od pewnego momentu nikt nie ma ochoty patrzeć, a tym bardziej zbliżać się do niego.

Polecam!

PS Na podstawie książki powstał film pod tym samym tytułem.

Ocena: 5/6

24 czerwca 2018 0 komentarz