Kategoria:

Literatura piękna

„Historia przemocy” Édouard Louis – Przemoc i jej konsekwencje

przez Katarzyna Denisiuk 7 sierpnia 2019

Świadomość, że Édouard Louis napisał powieść opartą na własnych, traumatycznych przeżyciach przyprawia o ścisk gardła. Na jednym ze spotkań powiedział, „chciałem o tym napisać, nie w celach terapeutycznych, ale po to, by spróbować zrozumieć, jak można od szczerych uczuć i sytuacji bardzo intymnej przejść w jednej chwili do destrukcji.” Dla niego pisanie o przemocy jest rodzajem misji.

Im więcej mówimy, że jest zło, tym więcej tworzymy piękna i dobra.

O czwartej nad ranem w wigilijną noc, młody paryżanin wraca do domu po spotkaniu z przyjaciółmi. Spotyka przystojnego mężczyznę kabylskiego pochodzenia. Decyzja o zaproszeniu go i wpuszczeniu do mieszkania na zawsze zmieni jego życie.

Powieść Louisa jest o przemocy, ale nie jednobarwnej, tylko mieniącej się wieloma odcieniami. Przemocy bezpośredniej, fizycznej, ale również psychicznej. Przemocy, która objawia się niezrozumieniem, uprzedzeniami, wywołującej ból, strach i poczucie bezradności. Bo przemoc jest tu i teraz, a jej konsekwencje rozlewają się jak plama ropy powodując coraz większe spustoszenie.

„Historia przemocy” to również powieść o człowieku, jego życiu w danym miejscu, środowisku i społeczności. To wiwisekcja ludzkich zachowań, pragnień i oczekiwań. To również książka o zaufaniu i próbie zrozumienia zła i złych uczynków.

„Historia przemocy” jest wielowymiarowa. To nie tylko rekonstrukcja bolesnych wydarzeń, ale również obraz francuskiego społeczeństwa, w którym żyją ludzie innych narodowości, odmiennej seksualności, czy mający mniej zasobne portfele. Poprzez bardzo ciekawą, nieoczywistą i wielogłosową narrację możemy poruszać się zarówno w bardzo osobistych obszarach, jak i wypuszczać się na szerokie wody.

Przejmująca, bolesna i pełna emocji powieść.

Tytuł: „Historia przemocy”
Autor: Édouard Louis
Wydawnictwo Pauza
Tłumaczył: Joanna Polachowska
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

7 sierpnia 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Kult” Łukasz Orbitowski – W obliczu objawień

przez Katarzyna Denisiuk 4 sierpnia 2019

Kolejna podróż w przeszłość do Polski zaściankowej i pogrążonej w beznadziei? A jakże! Jeśli dodatkowo jej architektem jest Łukasz Orbitowski, to tym bardziej wchodzę w te buty.

W Polsce, na prowincji roku 1983 niewiele się dzieje do momentu aż roznosi się wieść, że Heńkowi ukazała się Maryja. O podwrocławskiej Oławie i ogrodach działkowych zaczyna być naprawdę głośno, a liczba osób chcących poczuć uzdrawiającą moc objawień rośnie w postępie geometrycznym.

Marzeniem Heńka, które przekuwa na życiową misję, jest wybudowanie wielkiego sanktuarium. Pomysł ten bombardowany jest przez lokalną jak i krajową władzę. Nikomu, zarówno Kościołowi, jak i przedstawicielom państwowym całe to zamieszanie nie podoba się i wszelkimi sposobami próbują udaremnić to społeczne poruszenie.

To co nasunęło mi się jako pierwsze po przeczytaniu „Kultu”, to uczucie autentyczności historii i postaci wykreowanych przez autora. Jest ono wynikiem osobliwej formy narracji, będącej rozmową z jednym z głównych bohaterów, Zbyszkiem. To on opowiada o losach swojej rodziny, brata Heńka oraz o wydarzeniach, które odcisnęły piętno na ich życiu. Dodatkowo realizm powieści spotęgowany jest bardzo naturalnym językiem.

„Kult”, to powieść o zwyczajnych ludziach, którym przydarzyło się coś niezwykłego oraz o tych, którzy w ten cud uwierzyli. O tym, jak wiara w drugiego człowieka jest krucha, a poddana lekkiej próbie rozpada się jak domek z kart. To również powieść o tym, co w życiu winno być najważniejsze i święte oraz jakie konsekwencje wywołuje złamanie zasad moralnych. To słodko-gorzka opowieść, którą czyta się zarówno z uśmiechem na twarzy, jak i gulą wzruszenia w gardle.

Swego czasu uczestniczyłam w spotkaniu z Łukaszem Orbitowskim, na którym zdradził kulisy powstania jego nowej powieści oraz zarys jej fabuły. Od pierwszych minut czuć było ogromne zaangażowanie i fascynację tematem. Po lekturze książki widzę, jak swoje emocje wplótł w karty historii. Również mi się udzieliły. Dobra robota!

PS Heniek żył naprawdę. To Kazimierz Domański, „działacz katolicki z Oławy, założyciel i prezes Stowarzyszenia Ducha Świętego oraz inicjator budowy prywatnej świątyni Matki Bożej Królowej Wszechświata Bożego Pokoju przekazanej Kościołowi katolickiemu. Przez swoich zwolenników uważany za mistyka i wizjonera, jednak jego objawienia nie zostały uznane przez Kościół katolicki.” (źródło: Wikipedia)

Tytuł: „Kult”
Autor: Łukasz Orbitowski
Wydawnictwo Świat Książki
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

4 sierpnia 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Trzy razy o świcie” Alessandro Baricco – Puzzle życia

przez Katarzyna Denisiuk 30 lipca 2019

Zaznajomiona z prozą włoskiego pisarza Alessandro Baricco sięgnęłam po najnowszą, wydaną na polskim rynku książkę licząc na emocje, które towarzyszyły mi podczas lektur innych historii jego autorstwa. I nie zawiodłam się. W ogóle!

„Trzy razy o świcie” jest bardzo skondensowaną, niemal intymną, niewielkich rozmiarów powieścią. Składa się z trzech opowiadań, które łączy para głównych bohaterów, kobiety i mężczyzny, w różnym wieku. W pierwszej historii są niemal równolatkami, w drugiej ona jest nastolatką, a on jest starszy, zaś w trzeciej jest na na odwrót. Za każdym razem spotykają się w hotelu o świcie.

Alessandro Baricco po raz kolejny urzekł mnie cudownie wykreowanym klimatem niedopowiedzenia oraz tajemnicy. Bardzo powoli, poprzez kolejne historie, buduje napięcie, odsłania i ujawnia wnętrza swoich bohaterów. Pomysł osadzenia fabuły na opisie spotkań dwóch nieznanych sobie osób, o niecodziennej porze oraz wchodzenie tych osób w dynamiczne interakcje jest rewelacyjny.

Powieść skonstruowana jest tak naprawdę z samych dialogów, które są jej motorem napędowym. Sercem „Trzy razy o świcie” są ludzie, ich przeżycia i życiowe doświadczenia. Każda opowieść to początek, środek oraz koniec jakiegoś etapu ich życia, które pozostając niejednoznacznymi pozwalają godzinami snuć własne wyobrażenia.

Są takie historie, które pozostawione w zawieszeniu denerwują. Oczekujemy definitywnego rozwiązania oraz jasnego postawienia sprawy. Alessandro Baricco jest dla mnie mistrzem niedopowiedzenia i jemu takie literackie zabiegi wybaczam. Co więcej, tego w jego powieściach poszukuję. Poprzez stosowanie realizmu magicznego stawia swoje powieści na innym poziomie, do którego lubię sięgać. Zawsze zostawia otwarte drzwi do własnych dywagacji, a ja to zaproszenie chętnie przyjmuję.

Tytuł: „Trzy razy o świcie”
Autor: Alessandro Baricco
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Lucyna Rodziewicz-Doktór
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

30 lipca 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Teoria pandy” Pascal Garnier – Teoria smutku

przez Katarzyna Denisiuk 21 lipca 2019

Sięgając po „Teorię pandy” Pascala Garniera wiedziałam tylko, albo aż tyle, że warto, że świetna i z pewnością mi się spodoba. Nie mylili się wszyscy ci, którzy do zakupu książki mnie namówili, bo jest to naprawdę kapitalna proza, do której na pewno jeszcze wrócę.

„Teoria pandy” oferuje nam skondensowany klimat małej miejscowości w Bretanii, a w niej kilku bohaterów będących i żyjących tu i teraz. Każdy z nich przeżywa swoje troski, boksuje się z problemami i wspina się na własną wysoką górę. Między tych mieszkańców wkracza on, który znalazł się nie wiadomo skąd. Kim jest? Co robi? Do czego zmierza? Uzdolniony kulinarnie, obdarzony wielką charyzmą jest cichym obserwatorem i uczestnikiem małych dramatów, swoje chowając głęboko w pamięci. Jest spoiwem, które wiąże poszczególne elementy historii, jak i czynnikiem, który potrafi wstrząsnąć niejednym światem.

Historia opowiedziana przez Pascala Ganiera jest nieszablonowa. Stopniowo i niespiesznie odkrywa swoje prawdziwe oblicze. A to co ukazuje się czytelnikowi w finale, jest jak krajobraz po bitwie. Pytanie – kto wyjdzie z niej cało?

Pomysł na fabułę oraz styl Pascala Garniera, totalnie mnie przekonał. Autor wabi, pięknie zachęca, tańczy w rytm niezwykłej, wysublimowanej melodii, by potem chwycić czytelnika w sidła zaskoczenia i zauroczenia. Nie czujemy się jeńcami, ale kimś, kto pragnie poznać inne odsłony jego prozy.

Śladów stóp można szukać na śniegu, na piasku, ale w mieście?… Chodniki całe są nimi pokryte, asfalt jest od nich napuchnięty, obrzmiały, zdeformowany. Idą, przychodzą, odchodzą, wracają, drepczą, szurają, wloką się. A potem, po chwili wahania zrywają się i znikaj gdzieś na zawsze, wysoko w górze…

Tak niepozorna książka, z tak plastyczną narracją i nieskomplikowaną fabułą, która okazuje się wielowarstwowym i wielokolorowym dziełem literackiego umysłu, sprawiła, że zanurzyłam się w niej i nie chciałam jej opuszczać. Jestem niemalże zmuszona do kupienia kolejnej książki autora „Jak się ma twój ból?”.

Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Tytuł: „Teoria pandy”
Autor: Pascal Garnier
Wydawnictwo Claroscuro
Tłumaczył: Gabriela Hałat
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

21 lipca 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Taśmy rodzinne” Maciej Marcisz – Kruche fundamenty

przez Katarzyna Denisiuk 18 lipca 2019

Ciągnie mnie ostatnio do książek o rodzinie. Tym razem trafiłam na „Taśmy rodzinne” Macieja Marcisza, powieści, która zbiera bardzo wiele pochlebnych opinii, a co więcej od takich opinii się zaczyna. Tak! Zanim wgryziemy się w treść, zaskakuje nas kilka stron z krótkimi zachętami czytelników. Ot, takie novum, z którym spotkałam się pierwszy raz i sprawiające, że do lektury zasiadłam z poczuciem, że to musi być coś niezłego.

„Taśmy rodzinne”, to ciekawa odsłona dziejów nowobogackiej rodziny Małysów, osadzona w naszych, polskich realiach. To opowieść o radzeniu sobie w czasach transformacji ustrojowej. To również, a nawet przede wszystkim, nakreślona wyraźną kreską droga do wielkiej fortuny, która naszpikowana jest krzywdą, smutkiem i nieszczęściem. To historia ludzi, którzy nie pielęgnowali więzi rodzinnych i żyli obok siebie. Nie stworzyli monolitu osadzonego na solidnych fundamentach, ale wykorzystali wątły i złej jakości budulec.

Autor w swej powieści nie tylko skupił się na relacjach pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny, ale przede wszystkim na człowieku i jego uczuciach. Wyciągnął na światło dzienne grzechy popełniane przez rodziców w stosunku do dzieci jak i wobec siebie. Ten gorzki smak został osłodzony przez myśl, że jest jeszcze nadzieja na odnowę i lepsze życie, ale musi znaleźć się człowiek, który wyciągnie pomocną dłoń.

Oprócz tego, że „Taśmy rodzinne” są o rodzinie, to stanowią również podróż sentymentalną w przeszłość, do czasów, które wielu z nas na pewno dobrze pamięta. Jednak czytając debiut Marcina Marcisza nie miałam poczucia, że jest to „odgrzewany literacki kotlet” traktujący o Polsce, która przeminęła. Miło było powspominać sytuacje, w których się uczestniczyło, jak na przykład wypożyczanie kaset wideo w osiedlowej wypożyczalni i wyczekiwanie nowości.

Udany debiut!

PS Zastanawiam się, czy na zdjęciu okładkę umieścić w towarzystwie kawy, ciastka, notesu, winka czy kwiatków. Świeczuszka też byłaby ok, ale to raczej nie ta pora roku. Wyszło jak wyszło. A kto czytał książkę, ten wie do czego „piję” 😉

Tytuł: „Taśmy rodzinne”
Autor: Maciej Marcisz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

18 lipca 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Wakacje nad Adriatykiem” Zofia Posmysz – Obozowa przyjaźń

przez Katarzyna Denisiuk 2 lipca 2019

Niech nie zwiedzie Was tytuł powieści Zofii Posmysz, który przywodzi na myśl czas błogiego relaksu skąpanego w słońcu i letniej bryzie. Okładka książki nieco obniża temperaturę, ale na pewno nie zwiastuje emocji, które wybuchają w czasie lektury. W takim razie czego możemy się spodziewać? Literatury najwyższych lotów, a zarazem powieści niełatwej, której nie można czytać „z doskoku”. Historii wymagającej pełnej uwagi oraz skupienia zarówno ze względu na tematykę jaką porusza, ale przede wszystkim na osobliwą narrację.

Przychodzimy tu co dzień, na to samo miejsce pod parasolowatymi drzewkami, markującymi czynność dawania cienia, przychodzimy każde niosąc obowiązujące plażowicza współczesnego oprzyrządowanie (…)

Na tej plaży, przebywając na wakacjach nad Adriatykiem, bohaterka-narratorka przywołuje wspomnienia z pobytu w obozie koncentracyjnym. Samo zainicjowanie podróży w głąb pamięci, w bolesną przeszłość, jest tak niecodzienne, że już niemal na samym początku tej historii czytelnik zyskuje świadomość, że to będzie wyjątkowa literacka przygoda.

Ogromną, wręcz nieocenioną wartością książki jest fakt, że to o czym czytamy, to nie są retrospekcje i fakty zaczerpnięte „z drugiej ręki”, ale wspomnienia byłej więźniarki, która posiadając niezwykły dar przelała na karty powieści historię Ptaszki. Gdyby nie silna dłoń bohaterki oraz jej determinacja w dążeniu do uratowania siebie i młodej, zdolnej kobiety, to czytelnik mógłby się poddać bezmiarowi dojmującej beznadziei.

(…) o ileż łatwiej oddać się rozpaczy, niż szukać ratunku, którego nie ma.

Zofia Posmysz swoją opowieść snuje w taki sposób, że na każdym etapie historii stawia czytelnika w roli aktywnego uczestnika wydarzeń. Angażuje go do aktywności w obozowym życiu w każdej minucie i każdym darowanym kwadransie. Nie zostawia nas bez opieki, ale cały czas trzyma za dłoń, tak jak Ptaszkę, dając oparcie w trudnych chwilach. Wakacyjna aura, która unosi się w teraźniejszości daje chwilowe wytchnienie. Odpoczywamy, wyciszamy się, by po chwili, po zaczerpnięciu głębszego oddechu, albo i bez tego swoistego koła ratunkowego, zanurzyć się w odmętach obozowej rzeczywistości.

„Wakacje nad Adriatykiem”, to książka inna niż wszystkie, z ogromnym zagęszczeniem myśli. Z jednej strony wymagająca uwagi, z drugiej zaś dająca w zamian cały wachlarz doznań. Myślę, że niejeden czytelnik po zakończeniu lektury będzie emocjonalnie zamurowany. Naprawdę warto podjąć wyzwanie i chwycić za dłoń wyciągniętą przez autorkę.

Tytuł: „Wakacje nad Adriatykiem”
Autor: Zofia Posmysz
Wydawnictwo Znak Literanova
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

2 lipca 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Nasz chłopak” Daniel Magariel – W krzywym zwierciadle współuzależnionej rodziny

przez Katarzyna Denisiuk 26 czerwca 2019

„Czytam Pauzę” – tak mogłabym nazwać tegoroczne wyzwanie, które przed sobą postawiłam. Krok po kroku, sukcesywnie staram się go realizować. Tym razem przyszła kolej na „Naszego chłopaka” wymienionego wydawnictwa.

Fabuła debiutanckiej powieści amerykańskiego pisarza Daniela Magariela jest jak jabłko, ale nie takie piękne, soczyste, którego zjemy tak dokładnie, że zostanie tylko niewielki ogryzek. Jawi się jako owoc, który pod zdrową skórką kryje zgniliznę i zepsucie, które pozostawiają paskudny posmak.

Akcja powieści rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, a głównymi bohaterami są ojciec oraz jego dwóch synów. Po rozwodzie, będącym swoistą walką stoczoną przez rodziców, ojciec-zwycięzca, któremu przydzielono wyłączną opiekę nad nastolatkami wyrusza z nimi w podróż do innego stanu, aby rozpocząć nowe życie. Czym ono będzie? Przygodą? Nowym wyzwaniem? Nowa jakością? Czy uda im się wspólnymi siłami stworzyć spokojną i stabilną przystań?

Wypolerowane, lśniące jabłko w pewnym momencie zaczyna się psuć. A miało być tak pięknie!

„Nasz chłopak”, to bardzo skondensowana powieść mówiąca o problemach rodziny, nałogach i jednostkach dysfunkcyjnych, których zachowanie odbija się na zdrowiu psychicznym osób z najbliższego otoczenia. Daniel Magariel w sposób nieoczywisty, ale prostym językiem, przedstawia kondycję współuzależnionych oraz ich relacji z ojcem. Nie roztrząsa, nie kopie do spodu, ale daje czytelnikowi szeroki margines na własne przemyślenia i przestrzeń na wygłaszanie osądów.

Proza prezentowana przez autora jest specyficzna. Z jednej strony dwuznaczna, zaś z drugiej jasno określona, czyli szorstka, bezpośrednia, mocna i bez sentymentów, bo taki właśnie jest problem, którego dotyka.

„Nasz chłopak”, to mocne uderzenie i ciekawy debiut, któremu warto się przyglądnąć.

Tytuł: „Nasz chłopak”
Autor: Daniel Magariel
Wydawnictwo Pauza
Tłumaczył: Dobromiła Jankowska
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

26 czerwca 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Dziwka” Anna Mazurek – Pod obstrzałem krytyki

przez Katarzyna Denisiuk 29 maja 2019

Sięgnęłam po „Dziwkę” Anny Mazurek pod wpływem impulsu. Przeglądając nowości Legimi zobaczyłam ascetyczną okładkę wraz z intrygującym tytułem. Krótki opis wydawcy przesądził o szybkim rozpoczęciu lektury.

Weronika została brutalnie zamordowana. Do znienawidzonego miasta powraca jej przyjaciółka Mery, aby węszyć, drążyć, by odnaleźć sprawcę.

Będzie jak w kryminałach, czyli pięknie. Przez tony gnoju do dobrego zakończenia.

Czy „Dziwka” jest kolejnym kryminałem? Czy to thriller jakich wiele? Absolutnie nie! To debiut młodej pisarki, który wciągnął mnie od pierwszych stron i mocno zaangażował. To powieść narracyjnie nieoczywista, trudna w odbiorze poprzez miksowanie bohaterów zabierających głos, miejsc akcji, spojrzeń na daną sytuację oraz obrazów kreślonych mocną kreską.

To literatura, w której głos zabierają anonimowi, internetowi komentatorzy, którzy czują się szafarzami dobrych rad i wyłącznie słusznych treści. Prezentująca opinie jako żywo wycięte z jałowych dyskusji ludzi będących bezkarnymi w swojej głupocie i nieodpowiedzialności.

„Dziwka” to powieść wielowymiarowa, gdyż dotyka wielu problemów – depresji, pogrążania się w nałogach, autodestrukcji, życia zbudowanego na traumie przeszłości. Tutaj nie ma gładkich słów i półśrodków, ponieważ autorka bezpardonowo i mocno uderza w istotę problemu.

Ktoś znowu zamyka mnie w słowie „ofiara”.

To powieść niełatwa, wymagająca stałego układania sobie w głowie przyswajanych treści, które silnie oddziaływają na czytelnika, momentami paraliżująca i hipnotyczna. Wchodzi w głowę i stawia pytania.

Proza Anny Mazurek sprawiła, że ponownie zaczęłam się zastanawiać, czy w obecnych czasach debiuty muszą być nieszablonowe? Czy zastosowana forma, momentami karkołomna, wyrażania swoich myśli jest potrzebna, a nawet pożądana, żeby została zauważona? Przychodzi mi na myśl proza Johna Steinbecka (wiem – „gruby kaliber”), który pisał zwyczajnie? prosto? zrozumiale? a trafiał w sedno bez używania mało oczywistej formy.

Idzie nowe, ba! już nastało. Jedni się odnajdą, inni nadal będą poszukiwać. Mocny, ciekawy debiut.

Tytuł: „Dziwka”
Autor: Anna Mazurek
Wydawnictwo Fundacja Korporacja Ha!art
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

29 maja 2019 0 komentarz

Literatura piękna Opowiadania

„Co pozwala powiedzieć noc” Pierre J. Mejlak – Kalejdoskop uczuć

przez Katarzyna Denisiuk 22 maja 2019

Ręka do góry jeśli ktoś z Was czytał prozę autorstwa maltańskiego pisarza. Do chwili kiedy nie trafiłam (z polecenia z resztą) na zbiór opowiadań Pierra J. Mejlaka, również nie zgłosiłabym się. Teraz już mogę, a i Was zachęcam, do przeczytania książki jego autorstwa.

Z opowiadaniami bywa różnie. Uogólniając, albo ktoś lubi krótką formę, albo za nią nie przepada. Ja sięgam, nie wzbraniam się, chociaż przyznaję, że czasami czuję niedosyt. Dlaczego? Bo doskonale rozwijająca się treść w pewnym momencie się kończy, a chciałoby się dłużej z nią obcować. I niezmiennie uważam, że pisanie opowiadań, to bardzo trudne zadanie, z którego łatwo nie wyjść obronną ręką.

„Co pozwala powiedzieć noc” jest wielobarwnym, urzekającym kalejdoskopem krótkich historii, z których każda jest inna, wyjątkowa i dostarcza czytelnikowi całego spektrum emocji. To opowieści, które bez ckliwości otulają jak ciepły koc, albo wprost przeciwnie zadziwiają jak rasowy kryminał ze zwrotami akcji. Poprzez bardzo umiejętnie zbudowane napięcie wielokrotnie zaskakują mocnym, puentującym uderzeniem.

Tym co łączy wszystkie opowiadania jest człowiek z jego doświadczeniami, wątpliwościami, troskami i radościami. Człowiek, który kocha, tęskni, potrzebuje bliskości, drugiej osoby, z którą chciałby przeżyć życie. Człowiek, który czuje.

Pierre J. Mejlak zaoferował nam nietuzinkową, wartościową i piękną kolekcję ludzkich nastrojów. Jego głos przebija z każdej tkanki tekstu, który otwiera bramę do swojego literackiego, pięknego świata. Naprawdę żal byłoby nie skorzystać. Ja serdecznie zachęcam.

Tytuł: „Co pozwala powiedzieć noc”
Autor: Pierre J. Mejlak
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Krzysztof Szczurek
Forma książki: ebook
Gatunek: opowiadania

Ocena: 5,5/6

22 maja 2019 2 komentarze

Literatura piękna

„Sorge” Aleksandra Zielińska – Trzask, flamingi i skrzydłokwiat

przez Katarzyna Denisiuk 9 maja 2019

Z prozą Aleksandry Zielińskiej spotkałam się przy okazji zbioru opowiadań zatytułowanych „Kijanki i kretowiska” i ten pierwszy kontakt był niebywale emocjonujący. Bardzo żałowałam, że te krótkie formy kończyły się w momencie, gdy spirala ciekawości maksymalnie się rozkręciła. Na koniec opinii o tym zbiorze napisałam: „autorkę będę miała na oku, bo myślę, że niejedną kreacją nas jeszcze zaskoczy.” W momencie kiedy zobaczyłam zapowiedź „Sorge” wiedziałam, że muszę tę powieść przeczytać.

Tytułowe Sorge, to mała miejscowość na Lubelszczyźnie. To miasteczko, które przeżyło zbrodnię dokonaną przez Niemców na rodzinie Czyżewskich w czasie drugiej wojny światowej. To grobowiec dla kilkunastu dzieci, które zginęły w wypadku wracając ze szkolnej wycieczki. Te ofiary zostały już pogrzebane, jednak tragedia jaka nierozerwalnie jest z nimi zespolona, zatruwa kolejne pokolenia, rodziny i jednostki. W Sorge wszędzie czuć zmarłych pod stopami.

Sorge samo dawkuje szacunek swoim mieszkańcom, niektórych miasteczko wiecznie traktować będzie jak chłopców.

Sercem Sorge są kobiety, niestety niektóre z nich złamane.

Bohaterkami powieści są Adela, dziewczyna i Tula. Adela jest stara, schorowana i powtarza sobie najważniejsze informacje, które robią z niej Adelę. Dziewczyna nie lubi swojego imienia, ani jej brzmienia, ani jego zapisu. Pomimo młodego wieku żyje z ogromnym garbem wyrzutów sumienia, który narastał od pierwszych minut życia. Tula, kiedyś laureatka konkursów piękności, zostawiła duże miasto uniwersyteckie i przyjechała za mężem do miasteczka, które podarowało jej dojmujący smutek i samotne krzyki rozpaczy.

Chwilami tak też się Tula czuje, nie na miejscu, bez miejsca, jak gdyby tło przesunęło się bez jej wiedzy, a ona została sama nie wie gdzie, tak jak Adela.

Powieść Aleksandry Zielińskiej mnie nie zaskoczyła. Już po przeczytaniu opowiadań jej autorstwa wiedziałam w jaki sposób potrafi budować historię, napięcie, wiązać czytelnika ze sobą, jaki klimat panuje pomiędzy akapitami, stronami, rozdziałami. Autorka rewelacyjnie operuje słowem, używa niesamowicie trafnych i niosących potężny ładunek emocjonalny metafor. „Sorge” przypomina mi zarówno niepokojący obraz Beksińskiego, jak również starannie skomponowany pejzaż Moneta.

„Sorge”, to nie jest zwyczajna historia małej miejscowości. To również nie jest banalnie przedstawiona konfrontacja ze śmiercią, stratą i smutkiem. Aleksandra Zielińska w brawurowy sposób, z nutą nostalgii, momentami bezpardonowo pisze o problemach, traumach i żałobie zwykłych ludzi. Tak po ludzku i z wielką atencją.

Bardzo się cieszę, że „Sorge” nie jest opowiadaniem, ale dłuższą historią. Weszłam w świat wykreowany przez autorkę i pomimo tego, że nie była to wesoła, barwna przestrzeń, nie chciałam z niej wychodzić. Kapitalna! Zostaję fanką jej prozy.

Tytuł: „Sorge”
Autor: Aleksandra Zielińska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 5,5/6

9 maja 2019 0 komentarz