Kategoria:

Literatura piękna

„Ta druga” Therese Bohman – Granice moralności

przez Katarzyna Denisiuk 6 lipca 2020

Twórczość szwedzkiej pisarki Therese Bohman poznałam dzięki powieści „O zmierzchu„. Wywarła na mnie pozytywne wrażenie, ale brakowało mi w niej jednego elementu, który sprawiłby, że powieść byłaby kompletna. Inaczej ma się sprawa z „Tą drugą”, która również została wydana pod szyldem Wydawnictwa Pauza. W tej powieści wszystko do siebie pasuje, doskonale się uzupełnia tworząc kompletny obraz. A jaki to jest obraz?

Therese Bohman namalowała portret młodej kobiety stojącej na rozdrożu swojego życia. Zatrudniona w szpitalnej stołówce, z niewielkim bagażem doświadczeń, prowadzi raczej nudne życie. Do czasu. Pikanterii i energii daje jej romans z żonatym lekarzem. Czas spędzony z mężczyzną stanie się okresem pełnym nowych doświadczeń, który oprócz przyjemnych chwil, dostarczy jej wiele trosk i uświadomi, że szczęście może być bardzo kruche i ulotne. Banalne?

Fabuła „Tej drugiej”, tak jak i „O zmierzchu”, jest prosta. Opisuje sytuacje życiowe, które nie są rzadkie i wyjątkowe. Jednak siłą tej powieści jest to, że autorka w ciekawy sposób pokazuje poszczególne etapy zadurzenia i fascynacji drugim człowiekiem, bez względu na podszepty racjonalisty siedzącego w głowie kobiety. Żeby było jeszcze ciekawiej, wprowadza do powieści dodatkowe postaci, których obecność nadaje historii dynamizmu i fabularnego zadziora. Dzięki temu książka dostaje drugie życie, rozwijając się w nieprzewidzianym wcześniej kierunku.

„Ta druga” to nie tylko powieść o kobiecie. To również powieść o mężczyźnie, który rani osoby ze swojego otoczenia, zachowując się jak pan sytuacji i człowiek, który robi to, na co ma ochotę, bez względu na konsekwencje. To również książka o tym co nas różni. O statusie społecznym i pochodzeniu, które to warunkują przyszłe wybory i stawiają na określonej pozycji.

Powieść Therese Bohman czyta się bardzo dobrze. Razem z bohaterką płyniemy jednym nurtem w kierunku … Sami się przekonajcie jakim. Polecam!

Tytuł: „Ta druga”
Autor: Therese Bohman
Wydawnictwo Pauza
Tłumaczył: Justyna Czechowska
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

6 lipca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Zmierzch” Osamu Dazai – Wbrew konwenansom

przez Katarzyna Denisiuk 1 lipca 2020

Czytelniku, jeśli trzymasz w ręce „Zmierzch” autorstwa Osamu Dazai, albo masz w planach przeczytanie go, to wiedz, że „nie bez powodu niektórzy nazywają powojenne pokolenie młodych Japończyków „pokoleniem Zmierzchu„: każdy czytelnik odnajdował w którymś z bohaterów cząstkę siebie”. Jak pisze Karolina Bednarz w bardzo ciekawym wstępie do powieści, tytułowy zmierzch to „koniec epoki – Japonii triumfującej, silnej, walczącej, to upadek Kraju Wschodzącego Słońca. To koniec pewnego systemu społecznego oraz śmierć arystokracji”. Poza tym znajdziemy w nim również informacje o samym autorze, które są nie bez znaczenia dla samej powieści.

W powojennej Japonii, w arystokratycznej rodzinie, Kazuko opiekuje się chorą matką. Sytuacja w kraju zmusza kobiety do sprzedaży domu i przeprowadzki na wieś. Nie jest im łatwo, gdyż do tej pory były przyzwyczajone do innej jakości życia. Z frontu wraca brat Kazuko – Naoji i sytuacja rodziny jeszcze się pogarsza, gdyż mężczyzna jest uzależniony od alkoholu i narkotyków. Kazuko nie chce poddać się złemu losowi i coraz częściej myśli o zmianie dotychczasowego życia. W końcu każdy może marzyć i dążyć do realizacji marzeń.

Literatura japońska dla europejczyka jest egzotyczna. To inna kultura, obyczaje, język. Jednak historia głównej bohaterki „Zmierzchu” Kazuko pokazuje, że w każdej społeczności, w momencie, gdy powszechnie obowiązujące zasady i konwenanse uwierają coraz bardziej, człowiek poszukuje swojej drogi do szczęścia. Czasami wbrew otoczeniu i idąc pod prąd.

Podczas lektury „Zmierzchu” towarzyszył mi duch orientu i specyficzny dla tego kierunku klimat. Jeśli przy „Ukochanym równaniu profesora” czułam baśniowość i dobrego ducha powieści, tak w czasie czytania „Zmierzchu” zagłębiałam się w przeszłość Japonii, jej historię i obyczajowość. To powieść zdecydowanie bardziej osadzona w przeszłości tego kraju, dająca możliwość jego lepszego poznania. Powieść Osamu Dazai nie jest obszerna, ale wydaje się, że w treści wybrzmiewa wszystko to, co autor chciał czytelnikom przekazać. Prostota, harmonia, trochę melancholijność, to główne siły tej powieści. Podobała mi się.

Czekać. Ach, w życiu człowiek cieszy się, gniewa, smuci, to znów nienawidzi, lecz te uczucia zajmują ledwie jeden procent życia. Pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć — czy nie spędzamy go, po prostu czekając?

Tytuł: „Zmierzch”
Autor: Osamu Dazai
Wydawnictwo Tajfuny
Tłumaczył: Mikołaj Melanowicz
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

1 lipca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„O pięknie” Zadie Smith – Rodzinna rzeczywistość

przez Katarzyna Denisiuk 18 czerwca 2020

Dotychczas nie znałam twórczości brytyjskiej pisarki Zadie Smith, chociaż jej imię i nazwisko nie jest mi obce. Zadie Smith była gwiazdą festiwalu Literacki Sopot w 2018 roku, a Sopot uczyniła miejscem akcji opowiadania zatytułowanego „Dialektyka”. Po jej trzecią w pisarskim dorobku powieść „O pięknie” trafiłam przy okazji poszukiwań audiobooka do słuchania. Zaczęłam od darmowego fragmentu i zostałam do końca.

Enigmatyczna notka wydawcy wspomina o rodzinie Belseyów, którą tworzą rodzice oraz ich trójka dzieci. Każdy z nich jest inny i na swój sposób osobliwy. Mówi również o konflikcie dwóch pracowników naukowych Howarda Belseya oraz Monty’ego Kippsa. Mężczyźni są wrogo do siebie nastawieni, a informacja, że najstarszy syn Belseyów oświadczył się córce Kippsa staje się zarzewiem do podjęcia natychmiastowych działań.

Wydawałoby się, że ten opis, to początek rodzinnej wendetty. Nic bardziej mylnego. To zaledwie maleńki wycinek tego wszystkiego, co wydarza się w dalszej części powieści.

„O pięknie” jest kłębowiskiem postaci, które mają swoje racje, poglądy, czy filozofię życia. To sprawia, że powieść jest niebywale żywa, buzująca dialogami i wzajemnymi interakcjami. Ma dwa główne miejsca akcji – rodzinę, jako jednostkę społeczną, w której jej członkowie mają swoje zdanie i pomysł na życie oraz uniwersytet, gdzie ścierają się poglądy nauczycieli i studentów. Uczelnia jest również polem do walki o prawo do studiowania, które nie jest dane wszystkim.

W obydwu obszarach powieści bardzo dużo się dzieje. Co więcej, środowiska te bardzo mocno się ze sobą splatają i wiążą. Dają miejsce do sporów o poglądy polityczne i uwypuklają różnice charakterów.

„O pięknie” przyciągnęła mnie stylem narracji, który jest niesamowicie plastyczny, swobodny i adekwatny do wypowiadających się postaci. A, że jest ich sporo, to tym bardziej doceniam kunszt autorki w umiejętności żonglowania ich wypowiedziami. Dodatkowo w bardzo realistyczny sposób uwypukla i poddaje analizie rodzinne konflikty i kryzysy. To wszystko sprawia, że powieść Zadie Smith jest życiowa.

Jeśli „O pięknie” nie jest najwyżej ocenianą powieścią autorki, to z wielką przyjemnością sięgnę po inne tytuły. Polecam tę książkę, również w formie audiobooka. Słuchało mi się bardzo dobrze!

PS Warto wspomnieć, że „O pięknie” była nominowana do Nagrody Bookera i została laureatką Women’s Pride for Fiction.

Tytuł: „O pięknie”
Autor: Zadie Smith
Wydawnictwo Znak, Audioteka
Tłumaczył: Zbigniew Batko
Forma książki: audiobook, czyta Lena Schimscheiner; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

18 czerwca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Ta, którą nigdy nie byłam” Majgull Axelsson – Mary, czy Marie?

przez Katarzyna Denisiuk 15 czerwca 2020

Moja przygoda z prozą Majgull Axelsson, szwedzkiej pisarki i dziennikarki, której książki zostały przetłumaczone na 23 języki, zaczęła się od powieści „Pępowina„. To było wspaniałe spotkanie. „Przyznam niewesołe, trudne, bo ludzkie relacje nigdy nie są proste i oczywiste. A już te pomiędzy najbliższymi sobie osobami, najtrudniejsze”. Potem przyszła kolej na „Ja nie jestem Miriam„. „To powieść o sile kobiet, przyjaźni, dobrych ludziach-aniołach, których można spotkać na drodze życia oraz o tożsamości”. Po przeczytaniu „Tej, którą nigdy nie byłam” stwierdzam, że autorka za każdym razem zaskakuje czytelnika. Wspólnym mianownikiem wymienionych powieści jest niewątpliwie styl autorki, oszczędny, wręcz surowy, oraz motyw bliskich relacji międzyludzkich.

Zawsze się bałam. Bałam się być zbyt brzydka i bałam się być zbyt piękna. Bałam się za bardzo zbliżyć do drugiego człowieka i równie mocno obawiałam się odrzucenia. Bałam się drwin. Bałam się oskarżeń, że się mylę, i równie mocno obawiałam się uznania mnie za arogancką, kiedy miałam rację. Takie życie bardzo wyczerpuje. W końcu brakuje już sił, wszystkie źródła są puste i człowiek chce tylko wydobyć się ze swojego życia. Zmienić. Stać kimś innym.

„Ta, którą nigdy nie byłam” ma bardzo niecodzienną konstrukcję. Fabuła jest poszatkowana na kilka wątków, które cały czas się przeplatają tworząc całość. Zabieg ten nie ułatwia czytania i wymusza skupienie się na treści. Bez tej uważności łatwo pogubić się w akcji. Po przeczytaniu powieści wydaje mi się, że gdyby autorka ułożyła fabułę w bardziej konwencjonalny sposób, to byłaby ona bardziej przystępna. Dlatego, jeśli nie czytaliście żadnej powieści Majgull Axelsson, to proponuję nie zaczynać przygody z jej twórczością od tej powieści.

„Ta, którą nigdy nie byłam” opowiada historię MaryMarie, kobiety mającej problem ze swoją osobowością. Poznajemy jej losy, ścieżkę kariery oraz życie prywatne. We wszystkich tych obszarach dużo się dzieje. Kobieta przeżywa sukcesy, ale również wielokrotnie wpada w głębokie dołki. Źródłem największych i najboleśniejszych perturbacji i życiowych zawirowań jest małżeństwo z kobieciarzem, które doprowadza do traumatycznych wydarzeń i odciska piętno na jej przyszłości.

Powieść Majgull Axelsson to podroż w nieznane. W głębokie odmęty ludzkiej psychiki. Towarzyszenie głównej bohaterce w codziennych potyczkach z otoczeniem i samą sobą jest frapującym doznaniem. Autorka ma zdolność wnikania do ludzkiej psychiki i wyciągania na wierzch ukrytych rozterek.

„Ta, którą nigdy nie byłam” nie będzie moją ulubioną powieścią szwedzkiej pisarki wyłącznie przez konstrukcję powieści, gdyż sama fabuła jest bardzo ciekawa.

Obdzieram siebie samą ze skóry, aż do kości.

Na autostradzie włączam automatyczną kontrolę prędkości i opróżniam się z myśli, nie pamiętam już, kim jestem i dokąd jadę.

Tytuł: „Ta, którą nigdy nie byłam”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo W.A.B
Tłumaczył: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

15 czerwca 2020 0 komentarz

Literatura piękna Opowiadania

„Ostatni Szwajcar na Ziemi” Lambert Król – Niezwyczajnie o Szwajcarii

przez Katarzyna Denisiuk 12 czerwca 2020

Forma literacka jaką są opowiadania może być różna. Są zbiory, w których każde opowiadanie jest inne i nie ma między nimi żadnych punktów stycznych. Są też takie, które pomimo krótkiej formy, finalnie tworzą całość. W końcu są również zbiory opowiadań luźno ze sobą związanych. „Ostatni Szwajcar na Ziemi” Lamberta Króla należy do ostatniej grupy. Tą cienką, a jakże ważną nicią jest Szwajcaria. Jednak warto podkreślić, że ta książka nie jest przewodnikiem. Szwajcaria jest tłem opowiadań, wyzwalaczem do przemyśleń i trampoliną w podróż do mniej realnych obszarów.

„Ostatni Szwajcar na Ziemi” to 33 krótkie formy, które w swojej treści przemycają to, co człowiek na emigracji może doświadczyć. Przez całą lekturę towarzyszyła mi myśl i wątpliwość, czy taka właśnie jest Szwajcaria i ludzie tam mieszkający. Czy Szwajcar tak kocha swój kraj, że na pytanie „Co byś zrobił, gdybyś był ostatnim Szwajcarem na Ziemi?” odpowiedziałby bez wahania:

Zjadłbym fondue, wypił lampkę dobrego wina i patrzył na Alpy. Aż do końca świata.

Czy w kontaktach z potencjalnym pracownikiem Szwajcarzy „oczekiwali konkretu, fachu w ręku, najlepiej udokumentowanego odpowiednim wykształceniem. No i znajomości języka”?

Lambert Król od jedenastu lat mieszka z rodziną w Szwajcarii. To sprawia, że w opowiadaniach może przemycać to, czego sam doświadczył lub z czym się spotkał. Dzięki temu dowiadujemy się, że krótko przycięte włosy, to „odwieczny przebój szwajcarskiego fryzjerstwa emerytalnego”, a w Zurychu „pośpiech jest w cenie, choć wieczorem tempo życia opada”. To tylko kropla w morzu charakterystyki Szwajcarii.

Opowiadania z tego zbioru są różne. Jedne mocno stąpają po ziemi, natomiast inne są polem popisu wyobraźni autora. Przyznaję, że to oderwanie się od rzeczywistości stanowi świetną rozrywkę. Lekkie pióro Lamberta Króla sprawia, że jest różnorodnie. Czytelnik meandruje w różnych obszarach – polityki, języka, kuchni, czy obyczajów. Całość składa się na kolorowy kalejdoskop wrażeń i emocji.

Lekka, ale nie banalna, przyjemna i przede wszystkim bardzo ciekawa lektura!

Tytuł: „Ostatni Szwajcar na Ziemi”
Autor: Lambert Król
Wydawnictwo Seqoja
Forma książki: e-book
Gatunek: opowiadania

12 czerwca 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Alfred i Ginewra” James Schuyler – Język dzieci

przez Katarzyna Denisiuk 29 maja 2020

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem usatysfakcjonowana? Język powieści, bohaterowie oraz to, co sobą reprezentują i co przekłada się na obraz całości.

Alfred i Ginewra to rodzeństwo i para dzieciaków, która na podobieństwo swoich rówieśników toczy nieustające słowne utarczki i wojenki. To co je wyróżnia to inteligencja, rezolutność i nieograniczona wyobraźnia. Potrafią tworzyć cudne historie, obsadzając się w głównych rolach. Kiedy nie zachowują się dziecinnie, naśladują zachowania dorosłych, zapożyczając wzorce z otoczenia.

Na pierwszy rzut oka, powieść ta wydaje się być lekką historyjką sprawiającą, że czytelnik się uśmiechnie i zrelaksuje. Jednak pod wierzchnią warstwą poprawności, ładu i gry słownej, kryje się bardziej skomplikowany świat młodych ludzi. Wcale nie taki bajkowy i uładzony.

James Schuyler bawi się językiem i formą wyrazu. Pod płaszczykiem wesołości, ukrywa bardziej gorzką rzeczywistość. Bardzo lubię i cenię, gdy autor zaskakuje, daje coś innego, nietuzinkowego, czy to w warstwie językowej, czy fabularnej. Amerykańskiemu pisarzowi wyszło to naprawdę ciekawie. Poeta Kenneth Koch, w swojej recenzji „Alfreda i Ginewry” napisał: „To proza, która jest taka, jaka powinna być poezja, świeża, zaskakująca, giętka, klarowna – radosna i ekscytująca przede wszystkim za sprawą języka”. I taka własnie powieść Jamesa Schuylera jest. Świetna!

PS James Marcus Schuyler był głównym amerykańskim poetą końca XX w. oraz laureatem Nagrody Pulitzera w dziedzinie poezji. Był centralną postacią Szkoły Nowojorskiej (była to nieformalna grupa poetycka, którą fascynowała rzeczywistość, potoczność), co wiąże go z innymi przedstawicielami tego nurtu w poezji, takimi jak John Ashbery, Frank O’Hara, Kenneth Koch i Barbara Guest.

Tytuł: „Alfred i Ginewra”
Autor: James Schuyler
Państwowy Instytut Wydawniczy
Tłumaczył: Marcin Szuster
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

29 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Mama mordercy” Ida Linde – Niespodziewanie

przez Katarzyna Denisiuk 27 maja 2020

„Mama mordercy” to jest pierwsza powieść szwedzkiej pisarki, którą przeczytałam, chociaż na polskim rynku ukazały się inne jej książki. Ida Linde pisze również poezję i jej wiersze były tłumaczone na język polski, „drukowane w czasopismach „Portret”, „Tekstualia” i „Rita Baum” oraz prezentowane w ramach projektu „Wiersze w metrze” w Warszawie”. Wiedza o twórczości autorki pozwoliła mi zrozumieć poetycki sznyt „Mamy mordercy”.

Szkoda, że i ja nie mam pnia zamiast kręgosłupa, spiczastych liści zamiast palców. Że nie jestem miejscem fotosyntezy. Nie mogę przetwarzać słońca i rozciągać mojego istnienia na świat.

Siłą powieści i tym czym potrafi zaciekawić i przyciągnąć czytelnika nie jest fabuła sama w sobie, ale sposób kreacji bohaterów, otaczającego ich świata oraz wizji życia i przyszłości.

Tytułowa mama mordercy to kobieta dosyć tajemnicza, o której niewiele wiemy, oprócz tego, że mieszka ze „swoim chłopcem”. Nie jest również jasne, czy jest on jej synem. Pewnego dnia zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu za zabójstwo. Henrietta, której miłość i przywiązanie do chłopca są ogromne, niestrudzenie i konsekwentnie odwiedza go w więzieniu. Tam poznaje kobietę, która również przychodzi na widzenia. Między paniami zawiązuje się niebywale osobliwa i dosyć skomplikowana więź. Znajomość ta doprowadzi do nieoczekiwanych wydarzeń, które znacząco przeorganizują ich życie.

Proza Idy Linde nie jest łatwa w odbiorze dlatego, że jest wielowymiarowa i nieoczywista. Daje szanse i okazję do zatrzymania się, zastanowienia, oglądnięcia danego zdania, wersu, słowa i ułożenia go sobie w głowie.

Gdy się obudziłam, całą twarz miałam w piasku, czarne kamyczki zatopiły się w policzku, wyjęłam je, zostały maleńkie dziurki. Perforacja smutku.

Ten wysiłek procentuje przeżyciem ciekawej historii, która pięknie się rozwija, otwierając wiele drzwi i daje miejsce na własną interpretację. Pomimo niewielkich rozmiarów, powieść Idy Linde nie czyta się szybko. To jest proza do smakowania i odkrywania. Ma wiele zakamarków, w które warto zaglądnąć i je poznać.

Tytuł: „Mama mordercy”
Autor: Ida Linde
Wydawnictwo Lokator
Tłumaczył: Justyna Czechowska
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

27 maja 2020 0 komentarz

Historyczna Literatura piękna

„Hana” Alena Mornštajnová – Siła życia, miłości i pamięci

przez Katarzyna Denisiuk 25 maja 2020

Do sięgnięcia po „Hanę” Aleny Mornštajnovej nie skłoniła mnie notka wydawnicza, fakt, że jest to proza naszych czeskich sąsiadów, którą bardzo lubię (zwłaszcza za sprawą powieści Petry Soukupovej), ani piękna okładka. To co sprawiło, że książkę kupiłam, były opisy emocji czytelników, którzy ją przeczytali i podzielili się wrażeniami. I już teraz podkreślę, że z wszystkimi pozytywnymi opiniami całkowicie się zgadzam. „Hana” i jej historia na pewno zostaną w mojej pamięci na dłużej.

Tłem powieści jest Czechosłowacja w okresie okupacji niemieckiej i po wojnie. Pierwszą bohaterką, którą poznajemy, jest niespełna dziewięcioletnia Mira. Dziewczynka w dramatycznych okolicznościach traci rodziców i rodzeństwo. Jedyną krewną, która jej została jest ciotka Hana. To kobieta ekscentryczna, wzbudzająca niechęć, antypatyczna, nieprzystępna. Osoba, w której towarzystwie nie chce się przebywać. Z resztą sama stroni od ludzi i siostrzenicy. Los ewidentnie sobie z nich zadrwił – nie tylko podłożył nogę Mirze, ale również Hanie. Ich wspólne mieszkanie będzie pasmem wielu niespodzianek, a przede wszystkim odkrywaniem nieznanych kart historii ich rodziny.

Fabuła powieści w niebywale ciekawy sposób zabiera czytelnika w różne okresy historii Czechosłowacji oraz jej mieszkańców. Wchodzimy do ich domostw, pokoi, jak również sekretnych myśli. Razem z nimi przeżywamy znajomości, przyjaźnie, miłosne porywy. Ale przede wszystkim jesteśmy świadkami tragicznych losów żydowskich rodzin w obliczu niemieckiej okupacji.

Autorka pozwala nam być z nimi, stawać przed życiowymi dylematami i podejmować najtrudniejsze decyzje – o życiu, bądź śmierci.

Emocje, które wyzwala historia Miry i jej rodziny oraz Hany i jej życiowej drogi, są niezwykłym kalejdoskopem, który przy każdym ruchu układa się w nowy scenariusz.

Zanurzenie się (tak, właśnie tak wnika się w tę powieść) w historię napisaną przez Alenę Mornštajnovą jest cudownym doznaniem. Jest również niezapomniana podróżą w miejsca, o których należy pamiętać.

„Hana” to powieść o ludziach skonfrontowanych z brutalną rzeczywistością, która była konstruktorem ich losów. Bardzo ludzka i bliska sercu. Bardzo polecam!

Tytuł: „Hana”
Autor: Alena Mornštajnová
Wydawnictwo Amaltea
Tłumaczył: Tomasz Grabiński
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

25 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Mapa” Barbara Sadurska – Poznawać, znaczy wiedzieć

przez Katarzyna Denisiuk 22 maja 2020

Jeśli spotkaliście się ze stwierdzeniem, że „Mapa” Barbary Sadurskiej jest nietypowa, to potwierdzam. Pierwsza strona, pierwsze zdania, wodzę oczami po tekście i zastanawiam się, czy z moim egzemplarzem jest coś nie tak. Bardzo szybko przychodzi refleksja, że właśnie tak ma być, że to ma sens, że to jest po prostu świetne! A w momencie, kiedy złapałam wspólny rytm z autorką, to czułam się obdarowana najwspanialszym prezentem.

Ogromną siłą książki jest jej konstrukcja. To siedem opowiadań połączonych motywem siedemnastowiecznej mapy, które tak naprawdę tworzą jedną, piękną historię. Czytając lawirujemy pomiędzy subtelnymi znakami, wskazówkami, niteczkami, które łączą fragmenty fabuły. To nie tylko prezent jaki daje autorka, to nagroda za uważne czytanie i wsłuchiwanie się w melodię opowieści. Cudo!

Pierwszy raz spotkałam się z taką formą snucia opowieści, która nie tworzy monolitu, jednolitej fabuły, ale zlepiona jest z mniejszych fragmentów, które tak naprawdę również nie mają ostrych kantów, a mimo to, doskonale się ze sobą komponują.

Książką nie rządzi chaos. Tutaj wszystko jest przemyślane w taki sposób, żeby zbaczać z utartego, literackiego szlaku, a równocześnie dawać radość z poznawania nowych ścieżek i terytoriów.

Barbara Sadurska nie tylko zabiera czytelnika w różne rejony świata. Porywa go również w podróż w czasie. Podróżujemy, śledzimy losy bohaterów, ich poczynania i badamy, jak podjęte decyzje wpływają na dalsze wydarzenia. Raz tu, raz tam. Świat stoi dla nas otworem i nic nas nie ogranicza – ani ramy, ani konwenanse.

„Mapa” jest zaczarowana. Jest książką, którą po skończeniu chce się czytać na nowo. Jeśli obawiacie się nielinearności, to zachęcam do odłożenia strachów na bok. Podjęcie próby podążania na autorką jest tego po stokroć warte. Warto również dodać, że „Mapa” jest literackim debiutem. Czapki z głów!

Tytuł: „Mapa”
Autor: Barbara Sadurska
Wydawnictwo Nisza
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

22 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Echo słońca” Waldemar Bawołek – Zwyczajność

przez Katarzyna Denisiuk 20 maja 2020

Czuję dużą, emocjonalną więź z autorami, którzy mieszkają w moich okolicach, albo o nich piszą. Waldemar Bawołek mieszka i tworzy w Ciężkowicach, a na kartach „Echa słońca” zawędrował na chwilę do Tarnowa.

Proza Waldemara Bawołka zaskoczyła mnie, ale nie od samego początku. Początek powieści jest cudnie … zwyczajny. Poznajemy głównego bohatera mieszkającego z matką, którą dogląda, robi jej zakupy, egzystują razem, trochę jak przysłowiowy pies z kotem. Zawsze coś jej nie pasuje w poczynaniach syna. A to kupi owoce niewłaściwej wielkości, a innym razem kupi ich za dużo. Ciężko im się dogadać i żyć pod jednym dachem, ale tak naprawdę są na siebie skazani. Mężczyzna ma więcej kolegów, w identycznej jak on sytuacji. Spotykają się, piją, palą, prowadzą dysputy i wspominają, który kumpel własnie umarł i na co. Może się wydawać, że chodzenie na pogrzeby, to teraz ich najciekawsza rozrywka.

A ja chciałbym się stąd wyrwać, dosyć mam tego wszystkiego, tej biedy, tej starości, tej kurewskiej nędzy, tylko jak tu matkę samą zostawić na pastwę losu, starego drzewa nie przesadzisz.

Bardzo spodobał mi się małomiasteczkowy klimat powieści Waldemara Bawołka, z jego naturalistycznym stylem wyrażania emocji oraz kreacji miejsca i postaci. Jednak co warto podkreślić, autor w „Echu słońca” poszedł dalej. Zupełnie niepozornie, wplótł w fabułę filozoficzne spojrzenie, przeskakując – bardzo zgrabnie – z tematu, na temat. W tych momentach mamy poczucie wolności, oderwania się od rzeczywistości i meandrowania po rożnych obszarach ludzkiego życia, by po chwili znów być w domu, z zrzędzącą matką, kumplami palącymi tanie papierosy i pijącymi tani alkohol.

Uniwersum powieści jest nasz bohater, który cały czas rozmyśla, wspomina stare dzieje, przepracowuje w swojej głowie to wszystko, co spotkało go, albo i nie, w życiu. Świetnie autor nakreślił codzienność, wyłuskując z rzeczywistości wiele detali. Wydawałoby się, że na prowincji nic się nie dzieje, że tam nie ma miejsca na bogate i treściwe przemyślenia. A jest wprost przeciwnie.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Waldemara Bawołka uważam za bardzo udane. Cieszę się, że odkryłam Skrytka (główny bohater) i jego życie wewnętrzne, do którego ucieka, aby choć na chwilę pozbyć się frustracji z powodu źle przeżytego życia i obecnej sytuacji w jakiej się znajduje. „Echo słońca” ma zwyczajna fabułę, ale za to wyjątkowe wykonanie.

Boże, daj mi cierpliwość, żebym zniósł to, czego nie jestem w stanie zmienić. Siłę, żebym zmienił to, co zmienić mogę, i mądrość, żebym mógł odróżnić jedno od drugiego.

Tytuł: „Echo słońca”
Autor: Waldemar Bawołek
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura piękna

20 maja 2020 0 komentarz