Kategoria:

Literatura piękna

Literatura piękna

„Migracje” Charlotte McConaghy – Zagrożony świat

przez Katarzyna Denisiuk

Migracje autorstwa urodzonej w Australii Charlotte McConaly jest jedną z takich książek, o której nie jest łatwo pisać. To może – na rozgrzewkę – zacznę od okładki. Polskie wydanie powieści jest piękne i na pierwszy rzut oka nieoczywiste. Przyjrzyjcie się – co widzicie? Tak, to twarz kobiety, przedstawiona w bardzo malarski, symboliczny sposób. Można wpatrywać się długo i układać w głowie liczne historie. Takie właśnie są Migracje – tajemnicze, niejednoznaczne oraz efemeryczne. Są jak ulotna myśl albo okruchy życia targane żywiołami i pod dyktando natury oraz przyrody.

Kilka słów o fabule

Powieść Charlotte McConaly opowiada historię kobiety, która postanowiła „śledzić migrację ptaka, najdłuższą naturalną migrację żywego stworzenia” od Afryki po Antarktydę. Jej historia pokazana jest w sposób nielinearny, momentami chaotyczny. Ze skrawków życia, którymi chce się dzielić Franny powstaje obraz pełen tajemnic. Towarzysze wyprawy, w której uczestniczy kobieta, coraz częściej zastanawiają się, za czym tak naprawdę podąża i przed czym ucieka.

Kilka słów o wrażeniach

Migracje można odczytywać na wiele sposobów. Z jednej strony zlepiając w całość losy Franny, aby dowiedzieć się co przeżyła jako dziecko, w jaki sposób poznała swojego męża i co się z nim stało. Dlaczego cały czas gdzieś wędruje? Jakie jest źródło tej potrzeby? Czego poszukuje? Inna odsłona Migracji to hołd dla przyrody i natury, która poddawana ingerencji człowieka, stale ulega niszczeniu.

Powieść Charlotte McConaly jest poetycka, malownicza oraz kreślona bogatą paletą barw. Z jednej strony jest lekka i swobodna jak szybujące po niebie ptaki. Z drugiej, surowa i mroczna, jak wzburzony ocean.

Jeśli lubicie czytać emocjami, refleksyjnie, spokojnie układając w głowie losy bohaterów, to Migracje są dla Was. Polecam!

Tytuł: Migracje
Autor: Charlotte McConaghy
Wydawnictwo Czarna Owca
Przekład: Maciej Muszalski
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Wymazana” Miha Mazzini – Walka o tożsamość

przez Katarzyna Denisiuk

Nie tylko literatura faktu oraz reportaże uczą. Taki walor może również posiadać literatura piękna, czy obyczajowa. Jeśli niosą kaganek oświaty, to ten element edukacyjny jest ogromną wartością dodaną. Dlaczego o tym piszę na wstępie? Ponieważ Wymazana mówi o wydarzeniach, które miały miejsce w jednym z europejskich państw.

Kilka słów o fabule

Słoweński pisarz Miha Mazzini podjął temat tożsamości i przynależności narodowej. Akcja powieści rozgrywa się w niepodległej Słowenii, tuż po rozpadzie Jugosławii. Bohaterką Mazziniego jest Zala Jovanović, Serbka z pochodzenia, która od najmłodszych lat mieszkała w Lublanie. Po porodzie dowiaduje się, że nie ma jej w systemie opieki zdrowotnej. Nie istnieje.

26 lutego 1992 roku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Republiki Słowenii wymazało 25671 ludzi. Większość nie ma uregulowanego statusu do dziś.

Skoro nie istnieje, to nie ma prawa opuścić szpitala z nowo narodzonym dzieckiem.

Odwracała twarz od dziecka, żeby nie kapnęły na nie łzy. Czasami załkała tak mocno, że maluszek gubił sutek i zaczynał marudzić.

Zalę czeka walka o tożsamość i sprawiedliwość dla siebie i synka. Walka trudna, niemal skazana na niepowodzenie. Z systemem, który za nic ma swoich obywateli.

— Gdyby była wojna, wystrzelaliby nas, a tak nas wymazali, kurwa, teraz będzie XXI wiek i komputer zastąpi karabin maszynowy. Nowe czasy. Beznadziejne, ale nowe. Czy to, co zrobili z nami, to nie jest skaza moralna?

Wymazana pełna jest bezsilności i tragizmu. Bohaterka powieści nie walczy z drugim człowiekiem, ale z państwem, co stawia jednostkę na przegranej pozycji. Obserwujemy jej determinację, buzującą siłę matki, która zdolna jest do wielu poświęceń, aby dopiąć swego.

Wymazanie nie było warte umieszczenia ani między wiadomościami dnia, ani między wydarzeniami, ani nawet między ciekawostkami.

N-I-C.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Mihy Mazziniego jest ważnym głosem przywołującym ciemne karty historii Słowenii, wydarzenia, które nie powinny się wydarzyć, decyzje, które postawiły wielu obywateli w tragicznym położeniu. Lubię, kiedy literatura popularna mnie uczy, dlatego biję brawo autorowi za podjęcie tematu czystki administracyjnej, skrojonego w emocjonalną historię kobiety, matki i obywatelki Słowenii. Polecam.

PS Wymazana była w 2015 r. nominowana do Nagrody Kresnik (słoweński Booker), a w 2018 roku na podstawie książki powstał film w reżyserii Mihy Mazziniego.

Tytuł: Wymazana
Autor: Miha Mazzini
Wydawnictwo Ezop, Wydawnictwo Wyszukane
Przekład: Marlena Gruda
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Stacja Tokio Ueno” Yu Miri – Inne oblicze Japonii

przez Katarzyna Denisiuk

Lubię Serię z Żurawiem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pod tym szyldem wydawane są książki nieoczywiste i intrygujące. Są tutaj „tytuły, które odniosły ogromny sukces w kraju pochodzenia bądź zostały wyróżnione najważniejszymi nagrodami literackimi”.

Jeśli chcecie przeczytać opinie o innych przeczytanych powieści z serii, zapraszam do wpisu o Kwiat wiśni i czerwona fasola Durian Sukegawa oraz Budząc lwy Ayelet Gundar-Goshen.

Tym razem sięgnęłam po niewielkich rozmiarów powieść napisaną przez japońską pisarkę, dramatopisarkę i eseistkę koreańskiego pochodzenia. W swojej twórczości „opisuje przede wszystkim sytuację mniejszości etnicznych w Japonii”.

Kilka słów o fabule

Bohaterem powieści jest mężczyzna, który jako duch nawiedza park znajdujący się blisko stacji Tokio Ueno.

Wspomnienia, których nie mogłem porzucić, zamknąłem w skrzyni. Tym, co zapieczętowało jej wieko, był czas. Nie wolno otwierać skrzyni zamkniętej przez czas. Inaczej natychmiast spadnie się w przepaść przeszłości.

Wspomina swoje życie naznaczone ciężką pracą i koniecznością przebywania z dala od rodziny. Przybył do Tokio sam, za pracą. Jako robotnik budował obiekty sportowe na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1964. Po tragicznym w skutki tsunami¹ zamieszkał wraz z setkami bezdomnych w parku Ueno.

Zamiast tego znowu byłem w parku. Nigdzie nie dotarłem, nic nie zrozumiałem, zostałem z niezliczoną plątaniną wykluczających się wątpliwości, jako ktoś, kto stracił możliwość istnienia, ale gdzieś poza granicą życia bez przerwy myślał, bez przerwy czuł—

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Yu Miri jest bardzo kameralna i refleksyjna. Pokazuje oblicze Japonii dalekie od wyobrażeń. Wyobrażeń o kraju bogatym, rozwiniętym gospodarczo i technologicznie. Swoimi bohaterami czyni ludzi samotnych, bezdomnych, wyrzutków. Tych, których życie mocno doświadczyło i zepchnęło na boczny tor.

To również powieść obfitująca w malownicze obrazy tworzone słowem oraz wycinki z życia zwyczajnych ludzi. Nie brakuje w niej smutku i melancholii głównego bohatera, które wywołują dużo emocji.

W Stacji Tokio Ueno odnajdą się czytelnicy interesujący się Japonią, gdyż autorka ubogaca fabułę faktami dotyczącymi kraju i jego mieszkańców.

W Tokio, Jokohamie i Osace ciągle dochodziło do ataków grup młodzieży na bezdomnych. Każdy bał się, że będzie następny, ten niepokój grasował jak choroba zakaźna, pewnie dlatego te plotki pęczniały strachem za każdym razem, kiedy ktoś je powtarzał.

Stacja Tokio Ueno to bardzo ciekawa proza zabierająca czytelnika w świat ludzi stojących obok, w cieniu, poza nawiasem społecznego dobrobytu i zbiorowego szczęścia.

¹”Trzęsienie ziemi o magnitudzie 9, które nastąpiło 11 marca 2011 roku w północno-wschodniej części Japonii, na wschód od miasta Sendai. Spowodowana trzęsieniem fala tsunami uszkodziła elektrownię atomową w Fukushimie, powodując najdroższą katastrofę naturalną w historii. Nosi ona także nazwę „wielkiego trzęsienia we wschodniej Japonii”, czy też krótko „trzęsienia ziemi w Tōhoku 2011”.

Tytuł: Stacja Tokio Ueno
Autor: Yu Miri
Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Przekład: Dariusz Latoś
Forma książki: papierowa; niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria z Żurawiem
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Pestki” Anna Ciarkowska – Co trzeba i co należy

przez Katarzyna Denisiuk

Książka Anny Ciarkowskiej, z wykształcenia filolożki i literaturoznawczyni, z powołania – poetki, to takie okruchy, które brudzą i szpecą czystą koszulę. Strzepujemy je, żeby się ich pozbyć. Są czymś zbędnym, niepotrzebnym. Nam. Bo już na przykład ptak siedzący blisko połasiłby się na te resztki. Dla ptaka są pożywieniem, są ważne. Pestki są słowami rzucanymi w dziewczynę. Oburzenia, wyrzutu, niedowierzania, krytyki.

– Co z ciebie wyrośnie? – martwiła się mama z nauczycielkami i babcią, z sąsiadkami, z mamą Malinki, która nie musiała się martwić o swoją córkę, więc mogła o cudzą.

Głupia – to rozumiem. Brzydka, niezdarna i niezgrabna, płaczliwa albo leniwa. To wszystko rozumiem. Ale co znaczy „dziwna”? Co się robi, kiedy się jest dziwnym? […] A co się robi z dziwnością?

Pestki są zamkniętym światem, z którego bardzo ciężko się wydostać. W końcu został stworzony przez najbliższych, z miłością, z czułością. Gra pozorów. Wyswobodzić się z wyuczonych przekonań, przymiotników narzuconych przez innych, wizji roztaczanych przed chłonącymi oczami, jest bardzo trudno. Są ludzie, rodzina, koleżanki, a dziewczyna czuje samotność.

Samotność nie jest wtedy, kiedy nie masz się do kogo odezwać. Tylko kiedy wiesz, że nikt nie zrozumie tego, co mówisz.

Książka Anny Ciarkowskiej jest niesamowicie intymna, kameralna, na wskroś przepełniona samotnością, bólem istnienia i poczuciem bycia wyobcowanym i niezrozumianym. Bardzo smutna. Bardzo emocjonalna. Tak naprawdę można ją czytać wyrywkowo. Można również pochłonąć na raz, ale dyskomfort może przytłoczyć.

Anna Ciarkowska zastosowała ciekawą konstrukcję – Pestki są jakby wycinkami z pamiętnika, urywkami wspomnień. To próba przelania na papier swoich trosk oraz oczyszczenia umysłu. A tytuły rozdziałów po prostu porażają. Niejeden człowiek pod naporem takich słów upadnie i nie wstanie. Mocny przekaz. Polecam.

Dlaczego nic nie powiedziałaś?

Tytuł: Pestki
Autor: Anna Ciarkowska
Wydawnictwo Otwarte
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Wrony” Petra Dvořáková – Światło i mrok

przez Katarzyna Denisiuk

Mając za sobą kolejną powieść czeskiej pisarki, zaczynam utwierdzać się w tym, że świetnie idzie im pisanie o rodzinie. Rodzinie szpetnej, z wieloma wadami i dysfunkcjami. Doskonale czyni to Petra Soukupová. Nie mniej elektryzująco i porywająco – Petra Dvořáková.

Jeśli chcesz się dowiedzieć jakie powieści Perty Soukupovej przeczytałam i co o nich myślę - wskakuj tutaj.

Kilka słów o fabule

Wrony to krótka historia, której bohaterką jest nastolatka zmagająca się z permanentną dezaprobatą, wręcz odrzuceniem przez rodziców i siostrę. Poza tym, że jest niebywale uzdolniona plastycznie, jest zwyczajną dziewczynką zabiegającą o uwagę otoczenia i najbliższych, którzy jej tej troski skąpią. Jedyne co widzi w niej mama jest niebycie doskonałą, perfekcyjną, bezproblemową. Każde niedociągnięcie w ogarnianiu domowego porządku skutkuje karczemnymi awanturami. Dziewczynka jest pozostawiona sama sobie. Cichymi obserwatorami i świadkami scen rozgrywających się w czterech ścianach są wrony.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Petry Dvořákovej jest bardzo żywa. Wyzwala mnóstwo emocji dalekich od komfortu i aprobaty. Stawiając się w roli Basi, toczymy walkę z brakiem zrozumienia oraz niemożności odnalezienia stabilnego i szczęśliwego miejsca w rodzinie. A przecież to rodzina i najbliżsi – rodzice – powinni być kołem ratunkowym dla nastolatki w trudnych dla niej chwilach. W rodzinie Basi i jej starszej siostry Kasi jest niestety inaczej.

Wrony są kameralne i skondensowane, ale nieciche. Tutaj krzyczy wiele osób, w tym czytelnik protestujący przeciwko krzywdzie dziecka.

Bardzo mi się ta powieść podobała. Do tego stopnia, że nie mogłam się od niej oderwać i przeczytałam na raz. Będę wypatrywała innych powieści autorki, bo jej zmysł obserwacji oraz kreowania sytuacji i bohaterów bardzo przypadł mi do gustu. Polecam!

Tytuł: Wrony
Autor: Petra Dvořáková
Wydawnictwo Stara Szkoła
Przekład: Mirosław Śmigielski
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
1 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Pusta mapa” Alena Mornštajnová – Trzy pokolenia

przez Katarzyna Denisiuk

Widząc, czy słysząc nazwisko Aleny Mornštajnovej, nie sposób nie pomyśleć o Hanie, która w ubiegłym roku skradła wiele czytelniczych serc.

Moją opinię o Hanie, przeczytasz klikając na link.

Wiedząc w jaki sposób pisze czeska autorka, na jakich strunach emocji potrafi grać, z wielką radością czekałam na Pustą mapę. Warto jednak zaznaczyć, że najnowsza na polskim rynku powieść autorki jest jej literackim debiutem. Hana ustawiła poprzeczkę bardzo wysoko i doskoczyć do niej debiutowi jest niebywale ciężko. Po przeczytaniu Pustej mapy uważam, że jest to doskonała rozgrzewka dla tych, którzy nie znają twórczości autorki. Co więcej, jestem przekonana, że po jej przeczytaniu będą mieli ochotę na więcej.

Kilka słów o fabule

Alena Mornštajnová w wyjątkowy sposób pisze o rodzinie, swobodnie i lekkim piórem kreśli jej losy tworząc bardzo ciekawy obraz. W Pustej mapie opisuje dzieje trzech kobiet: Anny – babki, Alžběty – matki i Anežki – córki. Mając do wyboru własne szczęście lub oczekiwania rodziny, Anna wybiera szczęście i wiąże się z Antonínem. W wojennej zawierusze dziadek Anežki zostaje ranny, a babcia zapada na chorobę płuc. Również Alžběcie los nie sprzyja. Po śmierci Anny, kolejno Antonína, wraz z młodszą siostrą musi szukać źródeł dochodu, a o pracę w przygranicznym czeskim miasteczku nie jest łatwo. Sytuacja polityczna w kraju wraz z lokalną władzą skutecznie reżyserują losy mieszkańców. Nikt nie może pozostać obojętnym na otaczającą rzeczywistość. Podążanie z prądem społeczno-politycznych przemian nie jest trudne. Dopiero przeciwstawianie się im, pokazuje charakter człowieka.

Kilka słów o wrażeniach

Pusta mapa jest dynamiczna i dużo się w niej dzieje. Bohaterowie powieści cały czas muszą przystosowywać się do zmieniających się okoliczności i dokonywać życiowych wyborów. Myślę, że gdyby autorka głębiej wniknęła w życie kobiet i bardziej szczegółowo opisała wydarzenia, w których czynnie uczestniczyły, to powieść byłaby jeszcze bardziej intrygująca. Były momenty w fabule, w których brakowało mi zatrzymania, dłuższej chwili zadumy i oddechu. Jednak mimo wszystko uważam, że Pusta mapa jest bardzo dobrą literaturą środka, którą świetnie się czyta. Jeśli Alena Mornštajnová napisze nową książkę, to na pewno po nią sięgnę. Polecam!

Tytuł: Pusta mapa
Autor: Alena Mornštajnová
Wydawnictwo Amaltea
Przekład: Agata Wróbel
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Gorzko, gorzko” Joanna Bator – Pragnienie miłości

przez Katarzyna Denisiuk

W sagach jest coś takiego co sprawia, że czytelnik zatraca się w fabule. Przez wiele godzin żyje wydarzeniami członków rodziny, bacznie śledząc ich losy. Dodatkowo, często znajduje sobie bohaterów, którym kibicuje i pragnie, żeby sprostali podejmowanym wyzwaniom.

Jednak jest jeden warunek, żeby spełniło się to, o czym wspomniałam – powieść musi być doskonale skrojona i uszyta. Czy w Gorzko, gorzko Joanny Bator można się zanurzyć? Odpowiem krótko – tak!

Niebywale odpowiada mi styl w jakim pisze polska pisarka. Bardzo zaciekawiła mnie fabuła osadzona w jej rodzinnym mieście – Wałbrzychu. A historia bohaterek mocno przywarła i sprawiła, że z każdą stroną chciałam je lepiej poznać.

Kilka słów o fabule

Kim są kobiety, które zawładnęły ponad sześćset stronicową powieścią? To Berta, Barbara, Violetta przez v i dwa t oraz Kalina. Łączą je więzy krwi oraz brak szczęścia w miłości. Ba! męski pierwiastek w Gorzko, gorzko jest często słaby, nieczuły, okrutny, zły i narcystyczny. Każda z kobiet jest inna. Każda ma na swoim koncie przykre przeżycia. Co więcej, u niektórych w życiorysie pewną ręką zapisana jest kryminalna przeszłość. Radzą sobie z życiem tak jak potrafią i na ile je stać, często walcząc ze zgorzknieniem, niemocą i brakiem wsparcia. Są dla siebie bohaterkami, ponieważ biorą sprawy w swoje ręce, nie oglądając się na innych.

Być może niektórych z was zirytuje nielinearna czasowość tej sagi i zapytacie, po co tak skakać z przeszłości w przyszłość i z powrotem, czy nie można było tego poukładać po kolei. Jednak im głębiej wchodzę w opowieść o nas czterech, tym mocniejsze jest moje wrażenie, że żyjemy z prądem czasu i pod prąd, targani przeszłością i przyszłością jednocześnie, niezakorzenieni w znikającym teraz.

 Kilka słów o wrażeniach

Przez opowieść o czterech kobietach płynie się swobodnie. Ale należy zachować czujność, żeby nie zboczyć z obranego kursu i na bieżąco układać w głowie chronologię wydarzeń. Powstały portret rodziny jest szorstki, w wielu miejscach posiadający ślady przetarć. Są w nim również fragmenty ładne, emanujące czułością i zrozumieniem, ale jest ich niewiele. Obraz jest wielobarwny, żywy, charakterny. Przez to ciekawy i skłaniający do refleksji.

Bardzo podoba się mi się najnowsza powieść Joanny Bator. Autorka nie stroni od trudnych tematów, folguje ciekawym rozwiązaniom i nietuzinkowo pisze o potrzebie miłości i bliskości. Droga do katharsis nie jest łatwa, ale możliwa.

Gorzko, gorzko dostarcza wiele emocji. Jeśli lubicie czytać o rodzinnych dziejach, opowiedzianych w odważny sposób, to ta powieść jest dla was. Serdecznie polecam!

Tytuł: Gorzko, gorzko
Autor: Joanna Bator
Wydawnictwo Znak
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka oraz audiobooka, czyta Anna Maria Buczek
Gatunek: literatura piękna
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Od jednego Lucypera” Anna Dziewit-Meller – Śląskie kobiety

przez Katarzyna Denisiuk

Twórczość Anny Dziewit-Meller poznałam czytając emocjonującą Górę Tajget. Po najnowszą powieść autorki zatytułowaną Od jednego Lucypera sięgnęłam w formie audiobooka i to był ponownie bardzo dobry wybór. Czyta Magda Karel i robi to tak doskonale, że nie mogłam się od słuchania oderwać.

Jeśli chcesz się dowiedzieć, który audiobook zrobił na mnie ostatnio wrażenie, to przeczytaj wpis.

Kilka słów o fabule

Anna Dziewit-Meller przenosi czytelnika na Śląsk w progi domu górniczej rodziny, której siłą i fundamentem były kobiety. Poznajemy ją oczami Katarzyny, która na co dzień mieszka w Holandii. Jej emigracja jest odpowiedzią na poluzowanie rodzinnych więzi i poszukiwania innego, dalekiego od znanego jej dotychczas świata. Jedyną cienką nicią, która łączyła ją z domem była babcia. Wraz z nią odchodzi w zapomnienie pamięć o Maryjce – tajemniczej postaci z rodzinnej fotografii skrzętnie ukrywanej przez babcię.

Katarzyna chce pamiętać. Chce odkopać to, co zostało pogrzebane w niepamięci. Wraca do lat 40. XX wieku i poszukuje.

Od tamtej chwili wyobrażała ona sobie różne wersje przeszłości tej rodziny, tym samym zaś różne wersje siebie samej. Przez lata jednak nie poznała całej prawdy i na wszelkie pytania o przeszłość rodziny reagowała nerwowo, bo czuła się wyrzucona poza krąg wiedzy, niedopuszczona do całości, z wybrakowanymi fragmentami puzzli w ręce.

Kilka słów o wrażeniach

Bardzo spodobała mi się ta rodzinna historia, chociaż nie napawa optymizmem i odkurza wiele życiowych, codziennych przeszkód, które musieli pokonywać nasi przodkowie.

Miłość w śląskim domu to był towar deficytowy. Ciężko pracujący ludzie nie mają na nią czasu, bo muszą harować, żeby uzasadniać swoje istnienie.

Napisana świetnym stylem, ze swadą. Realizm postaci, sytuacji, koloryt lokalny sprawiają, że cały czas przemieszczamy się pomiędzy teraźniejszością, a przeszłością z wielkim zaciekawieniem, wyczekując nowych smaczków z życia rodziny.

Od jednego Lucypera nie jest wesoła. Opowiada o trudach życia w górniczej rodzinie, życiu w czasach komunizmu. Nawet wątek współczesny nie jest optymistyczny. Katarzyna uciekła za granicę, ale cały czas podąża za nią cień smutku.

W tej rodzinie nie było nieślubnych dzieci, nie było rozwodów, nie było prania brudów poza domem, nie było samobójstw, nie było zdrad, nie było otwartej przemocy, były wyłącznie pasywna agresja, milcząca wściekłość, niezałatwione latami sprawy, węzły gordyjskie.

Będę bardzo dobrze wspominała tę powieść. Anna Dziewit-Meller nie zawiodła mnie. Polecam gorąco.

Tytuł: Od jednego Lucypera
Autor: Anna Dziewit-Meller
Wydawnictwo Literackie, Audioteka
 Forma książki: audiobook, czyta Magda Karel; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura pięknaOpowiadania

„Ballada o pewnej panience” Szczepan Twardoch – Surrealistycznie

przez Katarzyna Denisiuk

Ballada o pewnej panience jest zbiorem opowiadań. Sięgnęłam po nie w formie audiobooka i po wysłuchaniu stwierdzam, że to był rewelacyjny wybór. Każde z jedenastu opowiadań czyta inny lektor i są to interpretacje doskonałe¹. Ale zważmy na to, że moje wrażenia nie byłyby tak pozytywne, gdyby nie treść. W mojej opinii opowiadania te z powodzeniem mogłyby być prologiem lub pierwszymi rozdziałami obszerniejszych utworów literackich. Szczepan Twardoch napisał je w ciągu kilku lat. Najstarsze datowane jest na 2009 rok, a najmłodsze powstało w 2016 roku.

Kilka słów o wrażeniach

Bohaterami opowiadań są mieszkańcy Górnego Śląska. Czytelnicy, którzy znają twórczość Szczepana Twardocha odnajdą w nich styl pisarza i jego potrzebę skupienia się na wymienionym rejonie Polski. Nie ulega wątpliwości, że powieści polskiego pisarza są lepsze, dojrzalsze i napisane z większym rozmachem. Jednak nie ma się co dziwić – to różny kaliber, różne skale i próba ich porównywania mija się z celem.

Oceniając Balladę o pewnej panience uważam, że to dobre i bardzo dobre opowiadania. W sam raz, żeby poznać warsztat pisarski autora. W wielu z nich dominuje przewrotna fabuła, która w jednym momencie burzy ułożony w głowie obraz. Nietrudno odnaleźć w nich czarny humor i nędzę ludzkiej egzystencji. 

Polecam! Zwłaszcza w formie audiobooka.

¹ Opowiadają czytają kolejno: Maciej Stuhr, Andrzej Mastalerz, Magdalena Cielecka, Adam Bauman, Leszek Filipowicz, Andrzej Hausner, Kamila Kuboth-Schuchardt, Wojciech Żołądkowicz, Robert Jarociński, Mariusz Bonaszewski, Maciej Kowalik, Wojciech Stagenalski.

Tytuł: Ballada o pewnej panience
Autor: Szczepan Twardoch
Wydawnictwo Literackie, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta zespół lektorów; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna, opowiadania
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Ślepy zabójca” Margaret Atwood – Sława i śmierć

przez Katarzyna Denisiuk

O „Ślepym zabójcy” mówi się, że to najsłynniejsza powieść kanadyjskiej pisarki Margaret Atwood. Autorka zdobyła za nią w 2000 roku Nagrodę Bookera. Niewątpliwie jest to kawał literatury – papierowe wydanie liczy ponad 600 stron. Czytałam tę książkę długo i cały czas towarzyszyło mi uczucie miłości połączonej z nienawiścią (love-hate relationship).

Kilka słów o fabule

Narratorką powieści jest Iris Chase – starsza kobieta, która pochodzi z bogatej rodziny kanadyjskich przemysłowców. Snuje opowieść meandrując pomiędzy wydarzeniami, które odcisnęły widoczne ślady na historii jej rodziny. Głównym kierunkiem jej wspomnień są losy młodszej siostry Laury. Kobieta zginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, tuż przed premierą jej debiutanckiej powieści zatytułowanej „Ślepy zabójca”.

Ludzie pamiętają nie samą książkę, lecz wrzawę wokół niej: duchowni w kościołach napiętnowali ją jako obsceniczną, nie tylko tutaj, bibliotekę publiczną zmuszono do usunięcia jej z półek, jedyna księgarnia w mieście nie chciała jej sprzedawać. Mówiło się o cenzurze.

Kilka słów o wrażeniach

Książkę Margaret Atwood tworzą z jednej strony retrospekcje Iris, z drugiej, wycinki powieści Laury. Zabieg wielce interesujący z jednym 'ale'. Nie wciągnęły mnie fragmenty pochodzące z debiutanckiej książki młodszej siostry. Psuły mi obraz całości, czasami nużyły i nie potrafiłam ich odbierać jako istotny element czegoś większego. Za to wspomnienia Iris dotyczące przeszłości elektryzowały. Opowieści o historii przemysłowej rodziny, która bogaciła się na produkcji guzików, wciągały. Na wyróżnienie zasługuje zwłaszcza postać zmarłej Laury, która była inna, kontrowersyjna, ciekawa.

Nie potrafię do końca odnaleźć się w tej powieści i złapać jej istoty. A myślę, że to warunek konieczny, żeby móc się nią zachwycić i zauważyć jej wielkość.

Kreacja postaci oraz ich otoczenia były porywające. Jednak pomysł na fabułę, który przełożył się na konstrukcję powieści, nie przemówił do mnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam tak mieszane uczucia co do lektury. Czy polecam „Ślepego zabójcę”? Jako całość nie, lecz zdaję sobie sprawę, że wielu czytelników może porwać – od początku, do końca.

Tytuł: Ślepy zabójca
Autor: Margaret Atwood
Wydawnictwo Wielka Litera
Przekład: Małgorzata Hesko-Kołodzińska
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail