Tag:

Wydawnictwo Agora SA

„Nic tu po was” Kevin Wilson – Z wzajemnością

przez Katarzyna Denisiuk 16 sierpnia 2021

Nic tu po was Kevina Wilsona okazała się być jak jajko niespodzianka z tajemniczym środkiem, który sprawia wiele radości. Fabuła powieści jest nie dość, że zaskakująca, to dodatkowo zaspakaja podstawową potrzebę czytelnika – daje czytelniczą przyjemność obcowania z książką.

Czytając wiele reakcji osób, które dopiero zaczęły przygodę z Nic tu po was, przeważały te wyrażające entuzjazm i zaskoczenie. Moje odczucia po przeczytaniu początku książki Kevina Wilsona były identyczne. Co więcej, w głowie rodziły mi się liczne pytania, na które bardzo chciałam uzyskać odpowiedzi. Czyżby to była książka-zagadka? Trochę tak!

Kilka słów o fabule

Nic tu po was opowiada historię Lillian, która podejmuje się opieki nad dwójką osobliwych dzieci. Rodzeństwo potrafi zapalić się, gdy ich emocje sięgają zenitu. Życie Lillian, do tej pory jałowe i bez głębszego celu i szans na fascynującą perspektywę, może ulec diametralnej zmianie. Spotkanie trójki będzie punktem zwrotnym nie tylko dla nich, ale również dla wielu osób z ich otoczenia.

Kilka słów o wrażeniach

Nic tu po was pod płaszczykiem zabawnych historyjek oraz lekkich opowiastek odsłania szerszy obraz, inny punkt widzenia, coś, co jest dużo ważniejsze w życiu dzieci i Lillian.

Książka Kevina Wilsona jest również historią zderzenia dwóch światów, które szczęśliwie natrafiają na siebie. Mają wiele do zaoferowania, a ucząc się od siebie, tworzą jedność. To także powieść o potrzebie bycia kochanym, potrzebnym, ważnym. Autor w doskonały sposób, bardzo lekko, ale wyraźnie pokazał, ile może znaczyć dla jednego człowieka drugi człowiek. Poza tym zobrazował, w jaki sposób pojawienie się w bratniej duszy nadaje życiu sens.

Słowem podsumowania

Czas spędzony z Nic tu po was był niebywale udany. Wesoły, smutny, refleksyjny i zaskakujący. Powieść dostarcza wielu emocji podanych w bezpretensjonalny sposób. To kolejna bardzo dobra literatura środka. Polecam uwadze!

Tytuł: Nic tu po was
Autor: Kevin Wilson
Wydawnictwo Agora
Przekład: Jan Kraśko
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

16 sierpnia 2021 0 komentarz

„Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne” Paweł Piotr Reszka – Otchłań piekła

przez Katarzyna Denisiuk 25 czerwca 2021

Słowem wstępu

Lektura Płuczek. Poszukiwacze żydowskiego złota Pawła Piotra Reszki odcisnęła na mnie wyraźny ślad. Mając w głowie to wspomnienie czułam, że najnowszy zbiór opowiadań będzie równie mocny i bezkompromisowy. Przyznaję, że obawiałam się tej książki, ponieważ wzięcie pod lupę rodziny i wyciągnięcie na światło dzienne tego, co dzieje się za drzwiami polskich domostw, może wstrząsnąć. Takie wrażenia miałam również po lekturze reportaży Justyny Kopińskiej (Polska odwraca oczy, Z nienawiści do kobiet) oraz Mai Staśko i Justyny Wieczorkiewicz (Gwałt polski).

Nie pomyliłam się. Historie opisane przez polskiego reportera są porażające. Grozę budzi fakt, że one cały czas pojawiają się w naszej rzeczywistości i otoczeniu. Co więcej, udowadniają, że ludzka tragedia i rodzinny horror mają się dobrze, a zło często znajduje podatny grunt i rośnie w siłę.

Z jednej strony dramatyczne jest to, że ta książka powstała. Gdyby nie działo się źle, to Paweł Piotr Reszka nie miałby o czym pisać. Z drugiej, nie możemy przechodzić obojętnie obok tragicznych historii. Dlatego dobrze się stało, że reporter opisał krzywdy drugiego człowieka. To pozwala wyjść z bańki przeświadczenia, że zło jest w odwrocie i budzi się sporadycznie. Każdy z nas ma swoje troski i zmartwienia, ale warto i trzeba być empatycznym oraz szeroko otwierać oczy na otoczenie.

Kilka słów o fabule

Historie opisane przez Pawła Piotra Reszkę to nie tylko wydarzenia i znaki, na które winniśmy być uwrażliwieni. To również działania osób, na które kompletnie nie mamy wpływu. W książce zostały przedstawione losy między innymi dzieciobójczyń, morderców, rodziców, którzy zagłodzili swoją córkę, rodziny usiłującej wypędzić za pomocą egzorcyzmów złego ducha z ciała córki i wiele innych. Każdy reportaż zostawia ślad. Każdy sprawia, że w głowie się kotłuje.

Słowem podsumowania

To, co wstydliwe, żenujące, osobiste zostawiamy dla siebie. Dzielenie się osobistymi przeżyciami z drugą, obcą osobą nie jest łatwe, a czasami niemożliwe. Pawłowi Piotrowi Reszce udało się zdobyć zaufanie i został powiernikiem wielu historii. Poza tym oddał głos policji, pracownikom społecznym, sąsiadom.

Całość ułożyła się w oszczędny i bez zbędnej językowej wirtuozerii obraz ludzkiej tragedii. Poraża!

Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne czytałam i słuchałam. Obie formy bardzo polecam. Na czytanie książki trzeba być gotowym. Pomimo ogromnego ładunku emocjonalnego jaki niesie, gorąco polecam.

Tytuł: Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne
Autor: Paweł Piotr Reszka
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: papierowa oraz audiobook czytany przez Tomasza Ignaczaka; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura faktu

25 czerwca 2021 0 komentarz

Kryminał Sensacja Thriller

„Kukły” Maciej Siembieda – Warkocz prawdy i fikcji

przez Katarzyna Denisiuk 7 kwietnia 2021

Nie kryję się z tym, że bardzo lubię powieści Macieja Siembiedy. Za każdym razem, gdy pojawia się jego nowa książka, z lekkim drżeniem serca po nią sięgam. Co będzie jak mi się nie spodoba? No nic! Ale wiadomo, że jak darzy się twórczość danego pisarza ciepłym uczuciem, to miło jest, gdy ono nie stygnie.

Zaczęłam czytać Kukły i … wsiąkłam! Po lekturze wiem, że nie ma mowy o jakimkolwiek ochłodzeniu – nadal pozostaję entuzjastką stylu i snucia opowieści Macieja Siembiedy.

Kilka słów o fabule

Jakub Kania wraca! Tak, znany z poprzednich trzech powieści (444, Miejsce i imię, Wotum) młody prokurator ponownie stara się rozwikłać zagadkę z przeszłości. Tym razem zlecającą jest niemiecka dziennikarka. Jakub Kania, który doświadczył burzliwych przeżyć w pracy, podnosi rzuconą mu przez kobietę rękawicę. Prywatne śledztwo zaprowadza go na Śląsk, w miejsce, gdzie tuż przed wojną spłonął magnacki dwór. Prokurator wzorem doskonałego rękodzielnika w brawurowy sposób łączy ze sobą i splata wszystkie nitki, które pojawiły się w toku poszukiwań. Tropy wiodą go ku elitarnej organizacji zrzeszającej ludzi Heinricha Himmlera. Prowadzą do środowiska okultystów, świata czarownic i wieszczek. Co więcej, Jakub Kania wkracza w nieznany mu do tej pory obszar rodzinnej przeszłości i tajemnicy.

Kilka słów o wrażeniach

Maciej Siembieda znany jest z tego, że w swoich powieściach zgrabnie i ze swadą balansuje pomiędzy fikcją, a faktami. Czerpie garściami i inspiruje się minionymi wydarzeniami tworząc świetne historie. Ten sam „manewr” zastosował w Kukłach, który przyczynił się do stworzenia elektryzującej fabuły. W swojej najnowszej powieści idealnie dobrał proporcje historii, fikcji, tła społeczno-obyczajowego oraz romansu. Efektem są Kukły, które fanom autora przysporzą wiele czytelniczej radości i satysfakcji.

Bardzo podoba mi się, gdy pisarz przez przypadek, albo celowo, staje w roli przewodnika po ciekawych zakątkach Polski, tworząc z nich doskonałe tło dla swoich książek. Maciej Siembieda ponownie zabiera czytelnika w taką podróż. Z przyjemnością wzięłam w niej udział i zachęcam innych – dajcie się namówić!

Tytuł: Kukły
Autor: Maciej Siembieda
Wydawnictwo Agora
Forma książki: e-book; dostępna w formie audiobooka; czyta Mariusz Bonaszewski
Gatunek: kryminał, thriller, sensacja
Seria: Jakub Kania (4)

7 kwietnia 2021 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Przed końcem zimy” Bernard MacLaverty – Walcząc o szczęście

przez Katarzyna Denisiuk 15 stycznia 2021

„Przed końcem zimy” irlandzkiego pisarza, była ostatnią powieścią przeczytaną przeze mnie w 2020 roku. Przyznam, że miałam spore oczekiwania. Niestety historia w niej opisana nie ujęła mnie, ale też nie sprawiła, że czułam się z nią źle. Mogę ją podsumować jako dobrą książkę bez wielkich wzruszeń.

Kilka słów o fabule

Bohaterami powieści jest starsze małżeństwo z Glasgow, które przyjechało do Amsterdamu na kilkudniowe wakacje. Pisarz charakteryzuje bohaterów następującymi słowami: Gerry „przeszedł na emeryturę wiele lat temu, jednak rutynę jego życia nadal przerywały zagraniczne wyprawy, zwodniczo podobne do urlopów. Wygłaszał wykłady, przedstawiał artykuły… był wyrocznią w świecie architektów, odbiorcą wyróżnień, kolekcjonerem gratisów”. Stella „zamierzała poświęcić życie regułom wiary katolickiej. Właśnie z nich czerpała przecież swoją dobroć i poczucie sprawiedliwości”.

Są zgodną parą z wieloletnim stażem, która nie oczekuje życiowych fajerwerków, ani mocnych wrażeń. Swoje w życiu przeżyli, wychowali potomstwo i teraz toczą swoje emeryckie życie. Życie, w które wkradła się nuda i rutyna, a nawet uzależnienie. Czy podróż do stolicy Holandii coś zmieni? Czy nastąpi punkt zwrotny i ogień rozbłyśnie mocniejszym płomieniem? Czy przeciwnie zgaśnie na zawsze?

Kilka słów o wrażeniach

Podobała mi się kreacja bohaterów konsekwentnych w swoich poczytaniach. Przypadł mi do gustu sposób pokazania, że pomimo tego jak wiele ich różni, potrafią pielęgnować to, co ich łączy.

Bernard Maclaverty opowiada ich historię w sposób nostalgiczny, spokojny i czuły. Adekwatnie do tego, jakimi są ludźmi, w jakim wieku i z jakim bagażem doświadczeń.

„Przed końcem zimy” to powieść o codzienności dwóch starszych osób, które nadal wierzą we wspólną przyszłość. Jednak wiara może nie wystarczyć – muszą o tę przyszłość bycia razem zawalczyć.

Refleksyjna historia, dzięki której można się zatrzymać, a nawet podumać. Przyjemna.

Tytuł: Przed końcem zimy
Autor: Bernard MacLaverty
Wydawnictwo Agora
Przekład: Jarek Westermark
Forma książki: e-book; książka dostępna w formie audiobooka
Gatunek: literatura obyczajowa

15 stycznia 2021 0 komentarz

Audiobook Autobiografia Biografia

„Berbeka. W cieniu Broad Peaku” Dariusz Kortko, Jerzy Porębski

przez Katarzyna Denisiuk 13 stycznia 2021

Góry i górskie wycieczki to świat, w którym odpoczywam, oczyszczam umysł i nabieram dystansu do trosk codzienności. Nie tylko kocham w górach przebywać, również bardzo lubię o górach czytać. Nie jestem znawcą historii himalaizmu – ani polskiego, ani zagranicznego – ale moje serce zawsze bije mocniej, gdy to właśnie rodzimi wspinacze przekraczają granice, stojące na drodze człowiekowi, aby zdobyć niezdobyte.

Jednym z nich był Maciej Berbeka – zakopiańczyk, mąż Ewy Dyakowskiej-Berbeki, ojciec Jaśka i Franka. Od zawsze był związany ze stolicą polskich Tatr. Zmarł 6 marca 2013 roku zdobywając Broad Peak zimą. Szczyt, z którym miał osobiste „porachunki”.

Kilka słów o fabule

Dariusz Kortko i Jerzy Porębski przybliżają czytelnikowi i słuchaczowi (powieść została nagrana w formie audiobooka) postać Macieja Berbeki. Robią to w bardzo interesujący sposób, niechronologiczny, przeplatając opowieści z górskich wypraw na najwyższe szczyty świata, z faktami z życia himalaisty.

Pasjonaci literatury podróżniczej nie będą zaskoczeni czytając o wspomnieniach z gór, gdyż niejednokrotnie, przy okazji poznawania postaci innych himalaistów, przewijało się nazwisko Berbeka. Himalaizm to pasja jednostki, której spełnienie jest uzależnione od zaangażowania wielu osób, w tym współtowarzyszy wypraw. Jego sukcesy sportowe są powszechnie znane, natomiast dla czytelnika mogą być ciekawe fakty z życia bohatera biografii. Dowiadujemy się jakie miał wykształcenie, czym zajmował się, gdy nie chodził po górach, albo jak poznał swoją żonę.

Kilka słów o wrażeniach

Czytając książkę po raz kolejny pofrunęłam w świat mi niedostępny i fascynujący. Pokora do gór i przyrody, przekraczanie granic ludzkiego ciała, wzbudza mój ogromny szacunek. I jeszcze życie w zgodzie ze sobą i w symbiozie z tym, co się kocha. Bajka!

Polecam – świetny zastrzyk adrenaliny i wspomnienie wielkiego człowieka.

Góry od czasu do czasu pozwalają nam obcować z nimi, wejść, zdobyć, ale to nie jest zdobywanie w sensie »zdobyłem, to góra do mnie należy«”*.

*Maciej Berbeka: Alpinizm to piękny sport, ale niesienie w górach pomocy jest dla mnie najważniejsze, goryksiazek.pl, 2012.

Tytuł: Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku
Autor: Dariusz Kortko, Jerzy Porębski
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Filip Kosior; dostępna w formie e-booka
Gatunek: biografia, literatura podróżnicza

13 stycznia 2021 0 komentarz

Literatura piękna

„Moja znikająca połowa” Brit Bennett – Kim jestem?

przez Katarzyna Denisiuk 23 października 2020

Okładkowe zachęty

Jeśli sięgalibyśmy po daną książkę tylko na podstawie zachęt umieszczonych na okładce, to na pierwszym miejscu, w naszych prywatnych rankingach, piętrzyłyby się stosy doskonałych powieści.

„Literacki i rynkowy fenomen” – to brzmi naprawdę poważnie! Na szczęście z każdym tekstem możemy zaznajomić się sami i wyrobić własną, subiektywną opinię. Może będzie zbieżna z okładkową zachętą?

Moje wyobrażenia, a rzeczywistość

Przyznam, że myślałam o „Mojej znikającej połowie” Brit Bennett, jako o powieści, w której zostanie pogłębiony problem rasizmu i rasowości, że będzie niosła ciężki ładunek emocjonalny. Czyli jednym słowem, będzie lekturą, która w jakiś sposób mną wstrząśnie. A taką … nie była. Po prostu zrobiłam błędne założenie. Na szczęście nie czuję rozczarowania, ponieważ przeczytałam bardzo dobrą powieść obyczajową.

Kilka słów o fabule

„Moja znikająca połowa” to historia dwóch sióstr o skórze jasnej jak mleko, wychowujących się w biednej rodzinie afroamerykańskiej. Tam, gdzie mieszkają, perspektywy na ciekawe, dające wiele możliwości rozwoju życie są znikome. Dlatego postanawiają zniknąć i poszukać szczęścia w wielkim świecie. Ich drogi wkrótce rozchodzą się. Desiree, ukształtowana przez determinizm rasowy, pozostaje wierna rodzinnej tradycji, natomiast Stella przeistacza się w białą kobietę i odcina od korzeni. Wychodząc za mąż za białego mężczyznę ukrywa swoją tożsamość i buduje nowe życie z dala od rodziny i siostry bliźniaczki.

Z czasem przestały przypominać jedno ciało przecięte na dwoje. Stały się raczej dwoma ciałami, złączonymi w całość, którą każde próbowało przeciągnąć na swoją stronę.

Los bywa jednak pokrętny i stawia na jednej drodze córki bliźniaczek. Jakie będą konsekwencje tego spotkania?

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Brit Bennett jest bardzo wciągająca. Z zainteresowaniem śledziłam losy sióstr oraz ich córek. A że są do siebie niepodobne – wychowały się w rożnych środowiskach – to tym bardziej intrygują.

W „Mojej znikającej połowie” znajdziemy wiele ciekawych wątków. Głównym jest kwestia rasy oraz zmiana tożsamości. Brit Bennett pokazuje jak zerwanie więzów z rodziną, odcięcie się od tożsamości rasowej kształtuje dalsze życie jednej z bliźniaczek. Czy jest ono zdrojem szczęścia i poczucia wyjątkowości? Czy ciągłe uciekanie i oglądanie się przez ramię kiedyś się skończy? Czy drugi człowiek ma prawo do wiedzy o swoich korzeniach i rodzinie?

Wielu bohaterów powieści kłamie, ukrywa i chowa się za fasadą innego życia. Ale każdy z nich ma swoje racje, swoje przekonania, argumenty, że obrana droga jest słuszna. Zawrócenie z niej jest nieprawdopodobnie trudne, a konfrontacja z otoczeniem może być bolesna.

W powieści Brit Bennett mamy dwa pokolenia i to stwarza bardzo ciekawą perspektywę. Córki bliźniaczek nic o sobie nie wiedzą i każda podąża swoją ścieżką. Są niezależne, ale równocześnie naznaczone przez wybory i decyzje swoich matek.

Reasumując

Książkę czyta się bardzo dobrze. Polecam każdemu, kto lubi rodzinne historie i szuka w literaturze tematyki tożsamości rasowej.

Potężna opowieść o więziach rodzinnych, współczuciu, tożsamości i naszych korzeniach …

Tytuł: "Moja znikająca połowa"
Autor: Brit Bennett
Wydawnictwo Agora
Przekład: Jarek Wastermark
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka, czyta Maria Seweryn
Gatunek: literatura piękna
Data premiery: 28 październik

23 października 2020 2 komentarze

Literatura faktu

„Żółty Dom. Wspomnienia” Sarah M. Broom – To, co nam zostaje

przez Katarzyna Denisiuk 4 września 2020

Literatura non-fiction to złoto

Stwierdzam, że mam fenomenalny miesiąc, jeśli chodzi o dobór powieści z gatunku literatura faktu/reportaż/non-fiction, czyli historii, które napisało życie. Jedną z powieści, która wpasowała się w ten trend jest „Żółty Dom. Wspomnienia” Sarah M. Broom. Książka amerykańskiej pisarki jest literackim debiutem, za który otrzymała w 2019 roku National Book Award w kategorii non-fiction.

Kilka słów o fabule

„Żółty Dom” jest ubranymi w kostium troski wspomnieniami tworzącymi obraz afroamerykańskiej rodziny mieszkającej w jednej z dzielnic Nowego Orleanu. Sarah Monique Broom swojej historii nie ogranicza tylko do przywołania własnej przeszłości, ale również portretuje dzieje wielodzietnej rodziny na przestrzeni blisko stu lat.

Sarah jest najmłodszym dzieckiem Ivory Mae Broom, która w 1961 roku stała się właścicielką domu we wschodniej części Nowego Orleanu na Wilson Avenue 4121. Wychowała dwanaścioro dzieci.

Będąc najmłodszym dzieckiem w rodzinie, w której istnieje jedenaście starszych punktów widzenia, jedenaście odmiennych od siebie okrzyków bojowych, jedenaście domagających się uwagi głosów – wszystkie warianty wspólnej historii – wykształcenie własnego punktu widzenia, okrzyku bojowego i głosu staje się kwestią przetrwania. W tym scenariuszu nie może być mowy o neutralnym gruncie.

Dom, który był nie tylko chlubą dla posiadaczy, lecz także źródłem wstydu, w 2005 roku został dotkliwie doświadczony przez Huragan Katrina. Rodzina bez domu, bez stworzonego przez siebie świata, została zmuszona do poszukiwania miejsca do życia w innych częściach kraju.

Kilka słów o wrażeniach

Sarah M. Broom opowiada historię swojej rodziny w sposób bardzo wyważony. Spokojna narracja i czułe podejście do tematu sprawiają, że książkę czyta się niespiesznie, delektując się treścią i skupiając się na drobiazgach codzienności.

Jesteśmy właścicielami rzeczy, które do nas należą, bez względu na to, czy się do nich przyznajemy, czy nie. Można by powiedzieć, że gdy dom runął, coś się we mnie otworzyło. Jak powiedziała znajoma inżynierka, szczeliny pozwalają rozładować od wewnątrz ciśnienie i nacisk. Domy stanowią naszą podporę, podtrzymują nas. Bez tego fizycznego wsparcia stajemy się domem, który sam musi się podtrzymywać. Teraz sama byłam domem.

„Żółty Dom” to nie tylko historia rodziny. To również portret miasta, ze wszystkimi zaletami, wadami i ciemnymi zaułkami. To gdzie mieszkałeś, w jakiej dzielnicy, do jakiej szkoły chodziłeś, określało człowieka i stygmatyzowało. Sarah M. Broom opisuje Nowy Orlean nie tylko oczami mieszkanki, także dziennikarki i pracowniczki ratusza odpowiedzialnej za pisanie „dzienników” burmistrza.

Książka została napisana emocjami i zszyta szczerymi wyznaniami. To nie jest pamiętnik niewprawnej w sztuce pisarskiej autorki. To jest bardzo dojrzała opowieść doskonałej obserwatorki, która uchwyciła detale różnych obszarów życia. Świetna autobiografia, będąca również powieścią o rodzinnych korzeniach i więzach oraz tożsamości. Polecam!

Ilekroć ktoś spytał mnie, skąd pochodzę, a ja mówiłam, że z Nowego Orleanu, pojawiało się kolejne pytanie: „Byłaś tam wtedy?”. „Nie”, odpowiadałam zawsze. „Ale moja rodzina tam wtedy była”. Zaczęłam odbierać tę nieobecność, to, że nie było mnie w Nowym Orleanie podczas huraganu – na subtelnej emocjonalnej częstotliwości – jako porażkę, teraz to widzę.

Nie używam już słowa „dom”, bo nie czułam, żebym go miała. Jak mogłam wiedzieć, co ono oznacza? Dom się rozpadł, ja się rozpadłam.

Tytuł: "Żółty Dom. Wspomnienia" 
Autor: Sarah M. Broom
Wydawnictwo Agora
Tłumaczył: Łukasz Błaszczyk
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka; czyta Aleksandra Popławska
Gatunek: literatura faktu

4 września 2020 0 komentarz

Biografia Literatura podróżnicza

„Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski – Człowiek legenda

przez Katarzyna Denisiuk 2 sierpnia 2020

Po wysłuchaniu audiobooka o Adamie Bieleckim Spod zamarzniętych powiek, od razu wyruszyłam na kolejną literacką, a zarazem wysokogórską wyprawę. Tym razem z jednym z najsłynniejszych w Polsce i na świecie himalaistą, Krzysztofem Wielickim. Zanim opiszę wrażenia z lektury pozwólcie, że przybliżę „krótką” listę osiągnięć człowieka ze Szklarki Przygodzickiej.

Mount Everest (8848 m n.p.m.) 1980 – I zimowe wejście na ośmiotysięcznik
Broad Peak (8048 m n.p.m.) 1984 – I wejście na ośmiotysięcznik i powrót do bazy w jedną dobę (21,5 h), wejście solo
Manaslu (8163 m n.p.m.) 1984 – nową drogą oraz 1992 – drogą klasyczną
Kanczendzonga (8586 m n.p.m.) 1986 – I zimowe wejście
Makalu (8463 m n.p.m.) 1986 – nowym wariantem, w stylu alpejskim
Lhotse (8511 m n.p.m.) 1988 – pierwsze zimowe wejście, solo, w gorsecie ortopedycznym
Dhaulagiri (8156 m n.p.m.) 1990 – nowym wariantem, wejście solo
Annapurna (8091 m n.p.m.) 1991 – drogą Boningtona
Czo Oju (8201 m n.p.m.) 1993 – polską drogą
Sziszapangma (8021 m n.p.m.) 1993 – nową drogą, wejście solo
Gaszerbrum II (8035 m n.p.m.) 1995 – drogą klasyczną, wejście solo – oraz 2006 – drogą klasyczną
Gaszerbrum I (8068 m n.p.m.) 1995 – drogą japońską, w stylu alpejskim
K2 (8611 m n.p.m.) 1996 – drogą japońską
Nanga Parbat (8125 m n.p.m.) 1996 – drogą Kinshofera, wejście solo

Krzysztof Wielicki jest drugim Polakiem (po Jerzym Kukuczce) i piątym człowiekiem na Ziemi, który zdobył Koronę Himalajów i Karakorum.

Z uwagi na fakt, że przygoda Krzysztofa Wielickiego trwa już bardzo długo – „górskie wędrówki rozpoczął w harcerstwie” – książka autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego obfituje w opisy wysokogórskich wypraw. Tutaj absolutnie nie ma nudy, bo jeśli Krzysztof Wielicki nie zdobywa kolejnego ośmiotysięcznika, to nadzoruje którąś z ekspedycji. Jesteśmy z nim od początku. Od momentu pierwszych sukcesów i okrzyknięcia Polaków Lodowymi Wojownikami, do odebrania w 2019 roku Złotego Czekana za całokształt dokonań.

Krzysztof Wielicki jest legendą. To człowiek, który wspinał się z tymi, których już nie ma, którzy na zawsze zostali w górach. Opowiada o tym, czym dla niego są najwyższe góry świata i w jaki sposób godził życie rodzinne oraz pracę ze swoją pasją. Nie brak w książce mrożących krew w żyłach momentów, jednak nie są one tak przedstawione, żeby grać na emocjach czytelnika (słuchacza). Odbieramy je jako coś nierozerwalnie związanego z życiem himalaisty. Życiem na krawędzi.

„Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” to nie są tylko opowieści samego bohatera książki. To również zbiór wypowiedzi współtowarzyszy wypraw, przyjaciół i ludzi gór. Dlatego jest ona obrazem człowieka, któremu do życia oprócz tlenu potrzeba gór oraz obrazem polskiego himalaizmu, z osobami, które go tworzyły i tworzą od lat.

Audiobooka, którego czyta Filip Kosior, słucha się bardzo dobrze, ale z uwagi na mnogość wątków – czytaj: wypraw i ich bogatej historii – na pewno wymaga większego skupienia niż wspomniany audiobook o Adamie Bieleckim, Élizabeth Revol lub Tomku Mackiewiczu.

To co teraz? Kuszą mnie Kukuczka i Kurtyka.

Tytuł: „Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało”
Autor: Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Filip Kosior; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura podróżnicza, biografia

2 sierpnia 2020 0 komentarz

Literatura podróżnicza

„Spod zamarzniętych powiek” Adam Bielecki, Dominik Szczepański – Droga na szczyt

przez Katarzyna Denisiuk 22 lipca 2020

Zanim sięgnęłam po książkę Adama Bieleckiego i Dominika Szczepańskiego stanęłam przed dylematem czego chciałabym posłuchać. Po świetnej literaturze faktu, czyli Kwiatach w pudełku Karoliny Bednarz, zastanawiałam się, czy pójść w kierunku reportażu (ten gatunek bardzo dobrze sprawdza się w wersji audio), czy wziąć na tapet jakiś kryminał, albo thriller (mam sporo zaległości, ale z doświadczenia wiem, że nie zawsze dobrze słucha się książek tego gatunku).

O moich doświadczeniach z audiobookami, możecie przeczytać na blogu, we wpisie O audiobookach.

Wybrałam trzecią drogę, czyli „literaturę górską”. Jak tylko zaczęłam słuchać, to od razu przypomniałam sobie, że przecież jest to idealny materiał na audiobooka. Czytanie/słuchanie pasjonatów wypraw wysokogórskich zawsze sprawia, że utwierdzam się w tym, że są to ludzie z ogromną miłością do tego, co robią. Dlatego ich opowieści tak mnie elektryzują i przyciągają. Poza tym podziwiam ich za ogromną determinację w realizacji marzeń oraz heroiczną walkę ze swoimi słabościami. Robią coś dla siebie, a nie żeby sprostać czyimś oczekiwaniom.

Pierwszy raz o Adamie Bieleckim usłyszałam przy okazji wyprawy na Broad Peak w 2013. Wszyscy wiemy jaki tragiczny przebieg miała i jak ogromna fala krytycznych komentarzy zalała uczestników tej wyprawy. Mówiono o nim, że jest bardzo mocnym i szybkim wspinaczem. Później zaistniał w mojej świadomości przy okazji akcji ratunkowej na Nanga Parbat w 2018 roku, gdzie wraz z Denisem Urubko wyruszyli na pomoc Élizabeth Revol. „Spod zamarzniętych powiek” o tym wydarzeniu nie wspomina, gdyż została napisana przed tym wydarzeniem.

O przeżyciach francuskiej himalaistki i jej książce możecie przeczytać we wpisie Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat.

O czym przeczytacie w książce Adama Bieleckiego i Dominika Szczepańskiego? Kolejną historię chłopaka, który od najmłodszych lat chciał się wspinać i wchodzić na najwyższe góry świata. To co mnie w tej historii ujęło, to stwierdzenie jej bohatera, że nie liczy się zaliczanie kolejnych ośmiotysięczników, ale ludzie ze środowiska, górska brać i samorealizacja. I uważam, że to jest we wspinaniu najpiękniejsze.

Książka jest bardzo ciekawa. Gdybym ją czytała, a nie słuchała, to z pewnością „wciągnęłabym” ją na raz, albo dwa razy. Zdaję sobie sprawę, że to literatura dla pasjonatów górskich wypraw, ale warto o niej napisać. W mojej ocenie idealna do wakacyjnego plecaka. Rozochocona przygodami na wysokości, sięgam po audiobook „Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało” autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pieraszewskiego.

Tytuł: „Spod zamarzniętych powiek”
Autor: Adam Bielecki, Dominik Szczepański
Wydawnictwo Agora, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Filip Kosior
Gatunek: literatura podróżnicza

22 lipca 2020 0 komentarz

Sensacja Thriller

„Wotum” Maciej Siembieda – Zamach na świętość

przez Katarzyna Denisiuk 9 kwietnia 2020

Kto czekał na nowe przygody Jakuba Kani, detektywa z Instytutu Pamięci Narodowej? Po przeczytaniu „444„, „Miejsca i imienia” oraz „Gambitu„, autor na stałe wpisał się do grona polskich pisarzy, których twórczość śledzę. Dlatego w momencie kiedy usłyszałam o „Wotum” wiedziałam, że i ta powieść zajmie mój czas. Wybrałam audiobooka, którego czyta doskonały Mariusz Bonaszewski.

Skoro na scenę ponownie wkracza Jakub Kania, to możemy przypuszczać, że będziemy mieli do czynienia ze sztuką, dziedzictwem narodowym, cennymi przedmiotami i historią. I tak też jest! Tym razem detektyw IPN angażuje się się w sprawę zamachu na częstochowski obraz Czarnej Madonny. Tylko odpowiednie zabezpieczenie ikony chroni ją przed oblaniem czarną farbą. Do Jakuba Kani należy odkrycie kto stoi za tym aktem wandalizmu. Trop prowadzi do innego obrazu, w innym kościele na Opolszczyźnie oraz do francuskiego opactwa Saint-Germain-des-Prés.

Detektyw zostaje wciągnięty w grę, w której za sznurki pociągają nie tylko zło próbujące uszczknąć dla siebie jak najwięcej, ale również Kościół. Wiele złych intencji wychodzi na wierzch, a odnalezienie się w tej bezpardonowej walce, będzie nie lada sukcesem.

Maciej Siembieda znany jest z tego, że fabuły swoich powieści opiera na prawdziwych wydarzeniach. Połączenie fikcji literackiej z faktami, to czytelnicza gratka. Również „Wotum” bogate jest w takie smaczki. Co więcej Maciej Siembieda zabiera czytelnika w przeszłość i pełniąc rolę przewodnika, odsłania przykurzone karty historii. To kolejna zaleta jego powieści.

„Wotum” punktuje stylem. Tym razem aż tak dużego wrażenia nie zrobiła na mnie fabuła powieści, a siła wyrazu. Autor bawi się słowem, metaforami, porównaniami. Wprowadza sporo humorystycznych wstawek. Potrafi znaleźć balans pomiędzy poważnymi wątkami, a tymi lekkimi, z przymrużeniem oka. To sprawia, że audiobooka słuchało mi się doskonale. I w przypadku tej powieści to nie tylko lektor jest jej siłą, ale również treść.

To co dodatkowo ujęło mnie w „Wotum”, to był wątek relacji Jakuba Kani ze swoim ojcem. Poprowadzony z wielkim wyczuciem, momentami wzruszająco. Tak. Bardzo mi się spodobał. A żeby nie było smutno i nostalgicznie, to autor jednemu z bohaterów podarował „małą” fobię, której opisy niejednokrotnie wywoływały moje rozbawienie. I tak sobie myślę, że Maciej Siembieda nieźle się bawił przy pisaniu tych scen.

Panie Macieju, kiedy Jakub Kania powróci? Czekam, a „Wotum” polecam.

PS Serię z można czytać niezależnie.

Tytuł: „Wotum”
Autor: Maciej Siembieda
Wydawnictwo Agora SA, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Mariusz Bonaszewski
Gatunek: thriller, sensacja
Seria: Jakub Kania (3)

9 kwietnia 2020 0 komentarz