Tag:

ArtRage

Historyczna

„Strefa mroku” Nona Fernández – Zbrodnicza dyktatura

przez Katarzyna Denisiuk

Sięgam pamięcią i nie przypominam sobie, żebym czytała kiedykolwiek literaturę chilijską. A jako że lubię poruszać się po literackim świecie, to Strefa mroku Nony Fernández okazała się świetnym zaspokojeniem czytelniczego głodu nowych doznań.

Jest to powieść bardzo prawdziwa, gdyż autorka z wielką swobodą porusza się pomiędzy fikcją literacką a historią. To, co postanowiła ożywić, to wspomnienia, które dotyczą Chile w czasach zbrodniczej junty.

„Jest sierpień. Dokładnie poranek 27 sierpnia 1984 roku”. Wysoki, szczupły brunet z ciemnymi, krzaczastymi wąsami wchodzi do budynku przy ulicy Huérfanos. Mieści się tam redakcja czasopisma „Cauce”. Wyciąga prawą rękę z legitymacją wojskową – Andrés Antonio Valenzuela Morales, żołnierz pierwszej klasy – i mówi:

Chcę z panią porozmawiać o rzeczach, które robiłem. […] o zaginięciach ludzi. […] Torturowałem.

Nona Fernández opowiada o terrorze, o strachu zwykłych ludzi, którzy nie mogli być pewni jutra. A nuż ktoś zapuka do ich drzwi i po człowieku zostanie tylko wspomnienie.

Okrzyki tych kobiet ożywiają pamięć, umieszczając ją w dialogu z teraźniejszością, wyciągają z krypty, robią jej sztuczne oddychanie i reanimują tę istotę posklejaną z różnych skrawków, z elementów należących do jednych i drugich, z fragmentów wczoraj i dziś.

Język i styl jakim operuje autorka, jest bardzo plastyczny, momentami wręcz poetycki. Z jednej strony dotyka bardzo delikatnie, z drugiej precyzyjnie kreśli okrucieństwa reżimu władzy totalitarnej.

Strefa mroku to powieść o pamięci, rozprawianiu się z przeszłością, rachunkiem sumienia. Wracanie do tego, co było, jest ważne. Nie zawsze złe wspomnienia należy głęboko zakopać w narodowej świadomości. Mogą być one impulsem do rozmowy, do konfrontacji, w końcu do oczyszczenia.

Strefę mroku czytało mi się świetnie. Przepadam za połączeniem faktów z fikcją, dlatego ta powieść tak dobrze ze mną zagrała. Polecam!

PS Warto dodać, że powieść była nominowana do National Book Award w kategorii „Literatura w przekładzie”.

Tytuł: Strefa mroku
Autor: Nona Fernández
Wydawnictwo ArtRage
Przekład: Agata Ostrowska
Forma książki: e-book
Gatunek: historyczna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Oto ciało moje” Aleksandra Pakieła – Bulimiczny koszmar

przez Katarzyna Denisiuk

Nigdy nie miałam złych relacji ze swoim ciałem. Nigdy w moim bliskim otoczeniu nie było osób, które walczyłyby z zaburzeniami odżywiania. A może miałam, ale o tym nie wiedziałam?

Wydaje mi się (z naciskiem na słowo „wydaje się”), że problemy, które kumulują się w głowie i mają wpływ na pracę organizmu i nasze samopoczucie oraz emocje są jak głaz, który w pierwszym kontakcie jest nie do ruszenia. Dopiero sukcesywna, żmudna, długotrwała, z pomocą innych praca sprawi, że ten głaz rozkruszy się na mniejsze kawałki, które można ruszyć i posprzątać drogę prowadzącą do radości.

Zdrowie to skarb. To najważniejszy element życia, który daje solidne fundamenty do budowania szczęścia. Jeśli tego zabraknie, gdy zacznie szwankować, to zaczynają pojawiać się głazy.

Debiut Aleksandry Pakieły Oto ciało moje jest mocny. Ta moc wynika z faktu, że mówi o kobiecie z problemami, z którymi bardzo źle sobie radzi i dodatkowo z faktu, że wątki pojawiające się w książce są autobiograficzne.

Aleksandra Pakieła napisała książkę, która pokazuje, jak wychowanie i patriarchat potrafią destrukcyjnie wpływać na jednostkę. To zapis ciągłego pasma sukcesów i porażek w walce z zaburzeniami odżywiania, z bulimią. Bez koloryzowania, upiększania i lukrowania. Za to z naturalistyczną prawdą i dojmującą szczerością.

Wiele akapitów wali czytelnika prosto w splot słoneczny, wymioty podchodzą do gardła, a kotlet, którego ciężko przełknąć przyjmuje monstrualne rozmiary.

Słowem podsumowania

Oto ciało moje nie jest przyjemną historią, ale warto dodać, że daje nadzieję i wiarę, że z najgorszego dołka można się wykaraskać. Że ten głaz, który pojawił się na drodze, jest do ruszenia.

Niewątpliwie autorka ma dar pisania. O ważnych i trudnych sprawach pisze z wielką lekkością. Przez powieść po prostu się płynie. Z uwagi na fakt, że to nie jest długa historia, to ani się spostrzegamy, a tu już koniec.

Czytelnicza podróż jest szybka, ale wyboista. To zdecydowanie spływ kajakiem w górskim potoku niż rekreacyjny rejs łódką.

Polecam uwadze!

Tytuł: Oto ciało moje
Autor: Aleksandra Pakieła
Wydawnictwo ArtRage
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Duchy z miasteczka Demmin” Verena Kessler – Szpony przeszłości

przez Katarzyna Denisiuk

Wiosną 1945 roku, w obawie przed zbliżającą się Armią Czerwoną, blisko tysiąc mieszkańców niemieckiego Demmin popełniło zbiorowe samobójstwo.

Wcześniej zostali odcięci od świata, gdyż wycofujące się wojska niemieckie wysadziły mosty. Mieszkańców otaczały wody Piany, Tollensesee i Trebel. Niemcy – głównie kobiety – obawiały się czerwonoarmistów i zbrodni, które mogli popełnić.

Kilka słów o fabule

W Demmin mieszka Lara, nastolatka, której marzeniem jest zostać reporterką wojenną. Aby być przygotowaną, poddaje swoje ciało różnym ekstremalnym bodźcom, żeby mieć szansę na przeżycie w momencie bezpośredniego zagrożenia. Oprócz dosyć ekscentrycznych zainteresowań i nieustających prób przekraczania granic jest normalną dziewczyną ze wszystkimi problemami nastoletniego życia.

Demmin ze swoją mroczną przeszłością wyciąga swoje macki. Nie wszyscy, którzy byli świadkami tragicznego zdarzenia już odeszli. A zapomnieć jest ekstremalnie trudno. Te obrazy żyją, krążą w organizmie, wyłażą na wierzch. Doskwierają, ranią, sprawiają ból.

Kilka słów o wrażeniach

Bardzo spodobało mi się zetknięcie dwóch światów, dwóch spojrzeń na życie. Młodości z marzeniami i planami (jakkolwiek byłyby nierzeczywiste) i starości mającej cały czas przed oczami tragiczne obrazy i traumatyczne wydarzenia schowane pod skórą.

Bohaterki powieści – młoda Larrissa (Lary) i pani Dohlberg – są niebanalnymi postaciami. Przez to, że się znają tylko z widzenia i żyją obok siebie, ich historie ciekawie się przeplatają.

Jeśli myślicie, że książka Vereny Kessler to historia miasteczka i zbiorowego samobójstwa, to się mylicie. Wydarzenie jest tylko jądrem, wokół którego oplata się opowieść, a duchy co jakiś czas pojawiają się w narracji, niepokojąc obecnych mieszkańców.

Prozatorski debiut do mnie trafił. Nie miałam żadnych oczekiwań, pomimo bardzo zachęcającego i entuzjastycznego blurba Doroty Kotas. Z przyjemnością poznawałam zamysł i sposób przedstawienia fabuły. Może mogła autorka pogłębić niektóre wątki i szerzej o nich napisać? Nie czuję niedosytu i jestem usatysfakcjonowana. Bardzo ciekawa lektura.

Tytuł: Duchy z miasteczka Demmin
Autor: Verena Kessler
Wydawnictwo ArtRage, Książkowe Klimaty
Przekład: Małgorzata Gralińska
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail