Kategoria:

Literatura obyczajowa

„Przed końcem zimy” Bernard MacLaverty – Walcząc o szczęście

przez Katarzyna Denisiuk 15 stycznia 2021

„Przed końcem zimy” irlandzkiego pisarza, była ostatnią powieścią przeczytaną przeze mnie w 2020 roku. Przyznam, że miałam spore oczekiwania. Niestety historia w niej opisana nie ujęła mnie, ale też nie sprawiła, że czułam się z nią źle. Mogę ją podsumować jako dobrą książkę bez wielkich wzruszeń.

Kilka słów o fabule

Bohaterami powieści jest starsze małżeństwo z Glasgow, które przyjechało do Amsterdamu na kilkudniowe wakacje. Pisarz charakteryzuje bohaterów następującymi słowami: Gerry „przeszedł na emeryturę wiele lat temu, jednak rutynę jego życia nadal przerywały zagraniczne wyprawy, zwodniczo podobne do urlopów. Wygłaszał wykłady, przedstawiał artykuły… był wyrocznią w świecie architektów, odbiorcą wyróżnień, kolekcjonerem gratisów”. Stella „zamierzała poświęcić życie regułom wiary katolickiej. Właśnie z nich czerpała przecież swoją dobroć i poczucie sprawiedliwości”.

Są zgodną parą z wieloletnim stażem, która nie oczekuje życiowych fajerwerków, ani mocnych wrażeń. Swoje w życiu przeżyli, wychowali potomstwo i teraz toczą swoje emeryckie życie. Życie, w które wkradła się nuda i rutyna, a nawet uzależnienie. Czy podróż do stolicy Holandii coś zmieni? Czy nastąpi punkt zwrotny i ogień rozbłyśnie mocniejszym płomieniem? Czy przeciwnie zgaśnie na zawsze?

Kilka słów o wrażeniach

Podobała mi się kreacja bohaterów konsekwentnych w swoich poczytaniach. Przypadł mi do gustu sposób pokazania, że pomimo tego jak wiele ich różni, potrafią pielęgnować to, co ich łączy.

Bernard Maclaverty opowiada ich historię w sposób nostalgiczny, spokojny i czuły. Adekwatnie do tego, jakimi są ludźmi, w jakim wieku i z jakim bagażem doświadczeń.

„Przed końcem zimy” to powieść o codzienności dwóch starszych osób, które nadal wierzą we wspólną przyszłość. Jednak wiara może nie wystarczyć – muszą o tę przyszłość bycia razem zawalczyć.

Refleksyjna historia, dzięki której można się zatrzymać, a nawet podumać. Przyjemna.

Tytuł: Przed końcem zimy
Autor: Bernard MacLaverty
Wydawnictwo Agora
Przekład: Jarek Westermark
Forma książki: e-book; książka dostępna w formie audiobooka
Gatunek: literatura obyczajowa

15 stycznia 2021 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Miasto niedźwiedzia” Fredrik Backman – Zbiorowa świadomość

przez Katarzyna Denisiuk 4 stycznia 2021

Dobra literatura skandynawska to nie tylko ta z gatunku: kryminał, thriller, czy literatura piękna. Jako dowód może posłużyć powieść obyczajowa szwedzkiego pisarza Fredrika Backmana zatytułowana Miasto niedźwiedzia.

Kilka słów o fabule

Akcja książki rozgrywa się w małej miejscowości Björnstad, gdzie lokalną społeczność tworzą głownie kibice hokeja, gracze hokejowi oraz ich rodziny. To właśnie ta dyscyplina sportowa cementuje ludność miasteczka ze sponsorami klubu i władzą lokalną. Wydaje się, że ci, którzy nie interesują się sportem i szkolną drużyną nie liczą się. Za to liderzy drużyny to gwiazdy, bardzo jasno świecące w Björnstad. Są autorytetami dla swoich kolegów i koleżanek, dzięki czemu czują się bezkarnie i wszechwładnie.

Juniorzy z powodzeniem rywalizują w krajowej lidze i mają szansę zagrać w finale. Ich mecze elektryzują całą społeczność, która liczy na to, że dzięki zwycięstwie miasteczko zyska uznanie. Podczas jednej z imprez dochodzi do przestępstwa, którego konsekwencje odmienią życie jednostek oraz mieszkańców.

Kilka słów o wrażeniach

Fredrik Backman stworzył świetny klimat małej miejscowości, w której mieszkańcy skupiają się wokół drużyny sportowej i jej osiągnięć. Darzą jej członków estymą, przez co potrafią im wiele wybaczyć.

Po Miasto niedźwiedzia sięgnęłam w formie audiobooka, który mnie pochłonął. Żyłam wydarzeniami w Björnstad oraz kibicowałam sprawiedliwości i zdrowemu rozsądkowi. Miasto niedźwiedzia to powieść nie tylko o duchu sportu, również o przyjaźni, rodzinie i wsparciu jej członków. Napisana jest prostym językiem, bez fabularnych zawiłości, ale w sposób wywołujący emocje. W mojej ocenie może być przeznaczona dla młodszego czytelnika.

W listopadzie ubiegłego roku pojawiła się kontynuacja powieści pod tytułem My przeciwko wam. Mam w planach po nią sięgnąć – również w formie audiobooka – bo Miasto niedźwiedzia wzbudziło moją ciekawość i zastanawiam się, jak potoczyły się losy bohaterów.

Tytuł: Miasto niedźwiedzia
Autor: Fredrik Backman
Wydawnictwo Sonia Draga, Audioteka
Przekład: Anna Kicka
Forma książki: audiobook, czyta Wojciech Stagenalski; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura obyczajowa
Seria: Miasto niedźwiedzia (1)

4 stycznia 2021 0 komentarz

Literatura obyczajowa Thriller

„Paradoks kłamcy” Michał Kuzborski – Zawód kłamca

przez Katarzyna Denisiuk 29 marca 2020

Przyznaję otwarcie, że zainteresowałam się powieścią Michała Kuzborskiego dzięki Mecenasowi Żabocie i genialnej promocji książki. Przeczytałam i teraz moja opinia poleci w świat.

Mecenas Żabota miał pieniądze, jaja, wyczucie stylu i duży dystans do jakichkolwiek zasad.

Bohaterem i głównym narratorem powieści jest S. To specjalista od public relations i człowiek, który potrafi zgasić największy, medialny pożar. Działania, które podejmuje, są dalekie od czystych reguł gry. Z wirtuozerią potrafi mataczyć, byleby klient był zadowolony. Do tego w kontaktach z ludźmi jest bezkompromisowy, a kobiety traktuje przedmiotowo. Słodziak, prawda?

S. dostaje zadanie od Mecenasa Żaboty. Musi wyciszyć szantażystę, którego działania mogą mieć zgubny wpływ dla dużego biznesu. Coś co początkowo wydaje się niemal rutynowe, przeistacza się w groźną, bezpardonową rozgrywkę. S. nie jest „miętki” i wie w jaki sposób żonglować opinią publiczną i pojedynczymi osobami, żeby osiągnąć zamierzony cel. Ale musi uważać, bo karta zawsze może się odwrócić i z manipulatora stanie się manipulowanym.

Początek powieści sprawił, że czułam się lekko zdezorientowana. Jednak ten stan nie trwał długo i po chwili odnalazłam właściwy nurt akcji i narracji. A co to była za akcja! Współczesna Polska, biznesy, które kręci się za zamkniętymi drzwiami i pod stołem oraz makaron nawijany na uszy. Wszystkie chwyty dozwolone? A jakże! Jednak nie zapominajmy, że za każdym działaniem stoi człowiek.

„Paradoks Kłamcy” napisany jest z humorem, sarkazmem oraz mocnym językiem. To ostatnie trochę mnie uwierało. Nagromadzenie wulgaryzmów zgrzytało, jednak nie było niespójne z kreacją bohaterów, co działa na korzyść autora. Książka Michała Kuzborskiego jest pierwszą z trzech zaplanowanych. Po jej lekturze ponownie chcę się spotkać z S., chociaż go nie lubię. A to świadczy o tym, że historia jest intrygująca, wciągająca i w osobliwy sposób angażująca.

Panie Mecenasie, dzięki za polecenie! Ja polecam dalej.

Tytuł: „Paradoks kłamcy”
Autor: Michał Kuzborski
Wydawnictwo Black Turtle
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka
Gatunek: thriller, literatura obyczajowa

29 marca 2020 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Czas porzucenia” Elena Ferrante – Walka o siebie

przez Katarzyna Denisiuk 26 marca 2020

Twórczość włoskiej pisarki Eleny Ferrante znam dzięki tetralogii „Genialna przyjaciółka” („Genialna przyjaciółka”, „Historia nowego nazwiska”, „Historia ucieczki” oraz „Historia zaginionej dziewczynki”), która zrobiła na mnie duże wrażenie.

Kilka entuzjastycznych opinii skłoniło mnie do sięgnięcia po najnowszą powieść autorki, zatytułowaną „Czas porzucenia”. Po lekturze przyznaję sobie nagrodę, za podjęcie bardzo dobrej decyzji.

Olga ma męża i dwójkę dzieci. Piętnastoletni staż małżeński to okres, w którym może dziać się wszystko. Od pielęgnowania miłości, bliskości i wzajemnego zrozumienia, gdzie małżonkowie wspierają się każdego dnia i cieszą z bycia razem, poprzez marazm, aż do rozpadu rodziny. Najgorsza sytuacja jest wtedy, gdy jedno z małżonków chce się wylogować ze wspólnego życia, zostawiając drugą połówkę kompletnie nieprzygotowaną na zadany ból.

Olga dostała cios w splot słoneczny. Jej świat runął. Staje przed zadaniem, którego nadrzędnym celem jest przeżyć i nie zwariować.

Godziny mijały, a ja stałam na straży bólu, czuwałam wraz z tłumem martwych słów.

Powieść Eleny Ferrante jest niesamowicie życiowa. Możemy mieć wrażenie, że jest retrospekcją wydarzeń, które spotkały znaną nam osobę, albo też opublikowanymi zapisami pamiętnika. To sprawia, że całość ma bardzo intymny przekaz. Razem z główną bohaterką przedzieramy się przez kolejne poziomy życiowej rozgrywki, próbując zachować życiowy balans i odnaleźć równowagę psychiczną.

Olga nie jest sama. Są jeszcze dzieci, które bezwiednie stały się uczestnikami wyborów swoich rodziców. One również dostają rykoszetem, nie rozumiejąc nowej sytuacji i próbując dostosować się do nowych realiów.

Czytając „Czas porzucenia” targały mną silne emocje. Odczuwałam dyskomfort przy wulgarnych opisach, prawdę, która przebijała z każdego podjętego działania i szaleństwo targające główną bohaterką. Dawno nie doświadczyłam tylu mocnych wrażeń. Istotę powieść Eleny Ferrante można tak naprawdę zamknąć w dwóch zdaniach, ale jej najmocniejszą stroną jest olbrzymia siła przekazu. Bardzo mocna lektura. Tym mocniejsza, że bardzo realistyczna. Polecam!

Nie mam donośnego głosu, nie potrafię głośno wołać, słowa upadają kilka kroków ode mnie jak piasek rzucony ręką dziecka.

Tytuł: „Czas porzucenia”
Autor: Elena Ferrante
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Lucyna Rodziewicz-Doktór
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura obyczajowa

26 marca 2020 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Mój ukochany wróg” Karolina Głogowska – W pętli złudzeń

przez Katarzyna Denisiuk 15 marca 2020

Przygotowując się do opinii o książce Karoliny Głogowskiej „Mój ukochany wróg”, zerknęłam na stronę wydawnictwa i jakież było moje zdziwienie, kiedy przeczytałam, że wydawca nadał powieści kategorię „literatura młodzieżowa”. Na portalu Lubimy czytać widnieje opis „literatura obyczajowa, romans”. Jak jest naprawdę? Ocenę pozostawiam czytelnikom, a ze swojej strony mogę dodać, że w moim odczuciu jest to zbeletryzowana literatura na faktach.

Podobno każda kobieta przynajmniej raz w życiu spotyka psychopatę. W życiu psychopaty jest jednak wiele kobiet…

Książka Karoliny Głogowskiej zafundowała mi huśtawkę emocji. Sam opis powieści mocno mnie zaintrygował, a zwłaszcza zacytowana powyżej teza. W głowie mimowolnie układało się równanie, że psychopata to – kolokwialnie pisząc – świr. Z każdą kolejną stroną, z poznaniem każdej kolejnej bohaterki i jej przeżyć moje, jakże mylne, wyobrażenie rozwiewało się.

Osądami można szafować bardzo łatwo i równie lekko oceniać. „Mój ukochany wróg” pokazuje, że w każdym wieku, z różnym bagażem doświadczeń, nieraz naprawdę pokaźnych rozmiarów, można wdepnąć w trudny, frustrujący, a wręcz bardzo szkodliwy i niebezpieczny związek.

Każdy myślący człowiek nie chce popełniać tych samych błędów. Czy nie wystarczy się sparzyć, żeby wyciągnąć odpowiednie wnioski? Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto ponownie nie wdepnął w życiowe bagno, które wsysa, pozbawia sił witalnych i krępuje, nie pozwalając na swobodne decydowanie o sobie. A wystarczy takie bagno ominąć. Na pewno? To nie jest takie proste.

Kto z nas nie lubi przebywać w przyjaznym otoczeniu z empatycznymi ludźmi, zwłaszcza gdy jest ono dla nas nowe, wcześniej nieznane? Każdy liczy na akceptację, sympatię i dobre słowo. To normalne i naturalne. Nikt, albo mało kto, jest od razu podejrzliwy, szuka drugiego dna, ukrytych intencji. Nic na to nie wskazuje, a prawda czasami okazuje się zupełnie inna.

Wyłącz ocenianie, miej na uwadze, że pierwowzory bohaterów powieści istnieją naprawdę i daj się porwać historii napisanej przez życie i Karolinę Głogowską. Jestem niemal pewna, że tak jak ja wciągniesz się bez reszty.

Psychopatów nie brakuje. Myślę, że niejedna z nas dałaby się omamić i wkręcić w szaloną karuzelę zdarzeń. Najważniejszym i najtrudniejszym momentem jest opuszczenie tego błędnego koła i uwolnienie się od toksycznych osób.

O czym jest „Mój ukochany wróg”? To powieść o manipulacji kobietami przez mężczyzn, napisana w bardzo wciągający sposób.

Tytuł: „Mój ukochany wróg”
Autor: Karolina Głogowska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura obyczajowa

15 marca 2020 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Matki i córki” Ałbena Grabowska – Na karuzeli traum

przez Katarzyna Denisiuk 26 stycznia 2020

Nie przypuszczałam, że już na początku roku trafi mi się książka, którą odbiorę zupełnie inaczej niż większość czytelników. Przypuszczam, że niejeden czytający miał wśród swoich literackich przygód powieść, która była gremialnie chwalona, a on nie dostrzegał wszystkich walorów i nie podzielał ogólnego zachwytu. Niestety „Matki i córki” zaliczam do takich powieści. Od razu zaznaczam, że nie uważam powieści Ałbeny Grabowskiej za nieciekawą, jednak kilka wątków zepsuło mi odbiór książki.

Bohaterkami powieści są cztery kobiety: prababka, babka, matka i córka. Życie napisało dla nich scenariusze, w których mężczyźni mieli marginalne znaczenie, albo przeciwnie, ich działania pozostawały wiele do życzenia, a wręcz były trucizną wtłoczoną w trybiki rodzinnego życia. Prababka Maria za mężem pojechała na Sybir. Babka Sabina przeżyła piekło obozu Ravensbrück. Magdalena samotnie wychowywała córkę w czasach PRL-u. A Lila została sama z ogromnym bagażem rodzinnych tajemnic, owiana chłodem, niedomówieniami i zatrzaśniętymi drzwiami do przeszłości. Czy uda się jej uporządkować rodowy bałagan i dojść do prawdy o tym co napiętnowało jej rodzinę?

Pisząc do „Matkach i córkach” nie sposób nie wspomnieć o „Stuleciu Winnych”, czyli najbardziej popularnej i zekranizowanej powieści autorki. Ałbena Grabowska pokazała, że potrafi z rozmachem pisać sagi, które zabierają czytelnika w podróż do przeszłości, zgrabnie i ciekawie snując opowieść o dziejach rodziny. Również w „Matkach i córkach” prowadzi nas od czasów zsyłki na Sybir, do czasów współczesnych. Historie czterech kobiet bardzo płynnie przeplatają się. Każdej z nich autorka oddała głos i każda opowiada o swoich przeżyciach. A że ich życie nie było lekkie, a wręcz tragiczne, to powieść ma smutny wydźwięk. W trakcie lektury powinniśmy doświadczyć ekstremalnych emocji, tragizmu miejsca i czasu oraz dojmującego smutku.

To że książka nie jest wesoła, zupełnie mi nie przeszkadza. Życie potrafi dać w kość i zdarza się, że to co nam oferuje, to w większości pasmo udręki. To co uwierało mnie w powieści, to brak poczucia realizmu bohaterów i wydarzeń. Wiele z opisanych sytuacji wydawały mi się po prostu niemożliwe. Zdaję sobie sprawę, że „Matki i córki” to fikcja literacka, jednak pewne sceny oraz wykreowana sekwencja zdarzeń są niewiarygodne i w moim przypadku zadziałały negatywnie na odbiór całej historii. Niestety to nie moja bajka.

Tytuł: „Matki i córki”
Autor: Ałbena Grabowska
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura obyczajowa

26 stycznia 2020 0 komentarz

Historyczna Literatura obyczajowa

„Ocean odrzuconych. Córka jubilera” „Ocean odrzuconych. Klątwa wiecznego tułacza” Magdalena Knedler – Wielki świat sztuki w obliczu historycznej zawieruchy

przez Katarzyna Denisiuk 17 lutego 2019

Magdalena Knedler zaskarbiła sobie duże grono wiernych czytelników, którzy z zapartym tchem i niecierpliwie czekają na każdą kolejną powieść autorki. Obyczajową twarz pisarki bardzo lubię, dlatego zaliczam się do grona osób śledzących na bieżąco jej poczynania.

Ostatnia powieść „Tylko oddech” nie miała rozmachu. Była duszna i skondensowana. Magdalena Knedler znana z wplatania w fabułę motywów ze świata sztuki, w tej powieści schowała je głęboko. Nie wiem czy ta wstrzemięźliwość tak bardzo uwierała autorkę, a świat artystów dopraszał się o uwagę, ale w najnowszej dylogii zatytułowanej „Ocean odrzuconych” dosłownie eksplodowały. Powieści porażają rozmachem zarówno jeśli chodzi o rozmiary fabuły, okresu, w którym się odbywa, mnogości postaci, jak i licznych odniesień i nawiązań do historii i sztuki.

„Ocean odrzuconych” nie dzieje się współcześnie, a sięga do czasów schyłku monarchii Austro-Węgier, wiedeńskich uliczek końca pierwszej wojny światowej. Poznajemy losy Charlotte, córki żydowskiego jubilera, rozkochanej w muzyce, sztuce oraz mieście w którym mieszka. Jej głowa jest pełna marzeń i wizji pięknego życia w otoczeniu artystów, mistrzów oraz wyrafinowanej biżuterii, którą sama również projektuje. Świat ma dla niej inny scenariusz, stawia na drodze egzystencjalne wybory, z którymi musi się zmierzyć. Zderzenie z innym, gorszym, bezbarwnym i okrutnym światem jest szalenie bolesna.

Minęły lata, a ja wciąż widzę tamten świat. Czuję zapach czekolady i kawy, słyszę muzykę, rozmowy, widzę siebie, siedemnastolatkę, która zbyt szybko dorasta i za dużo myśli, osiemnastolatkę, która usiłuje zrozumieć świat, dziewiętnastolatkę, która poznaje smak miłości, i dwudziestolatkę, która chce umrzeć.

Pisanie o czasach, które znane są tylko z zachowanych dokumentów, biografii, wspomnień jest zabiegiem niebezpiecznym. Nietrudno minąć się z prawdą, nie oddać ducha epoki, nie wychwycić niuansów kulturowych, czy też obyczajowości. Jako zwykły czytelnik, bez stosownego wykształcenia, powieść mogę odbierać i oceniać przez pryzmat tylko i wyłącznie tego, co autor wykreował i miał w planie przekazać czytelnikowi.

– Każdą historię kształtuje ten, który ją opowiada, Charlotte.

Chylę czoła przed ogromem pracy jaki Magdalena Knedler musiała włożyć w napisanie tak obszernej i pełnej detali powieści, której tło nie jest fikcją. Do głosu bardzo często dochodzą realne postaci uczestniczące w historycznych wydarzeniach. Ta iście koronkowa robota daje efekt w postaci historii, która poruszy niejedną strunę w duszy czytelnika.

Patrząc na dorobek Magdaleny Knedler można zauważyć, że mierzy się z wieloma gatunkami literackimi. Nie wiem czy nadal poszukuje, czy też znalazła już swoje docelowe miejsce.

Trudno mi jednak wyobrazić sobie, że można nie szukać portu. Jakiegoś portu szuka się zawsze.

Pozostaję entuzjastką jej powieści, w których sztuka odgrywa ważną rolę. W zestawieniu z cenną umiejętnością opisywania międzyludzkich relacji i przeżyć oraz grania na emocjach, tworzą porywające historie.

Dylogia Magdaleny Knedler, to ponad tysiąc stron, które znikają tak szybko jak szybko łakniemy poznać zakończenie powieści. A ostatnie dziesięć stron jest istnym rollercoasterem emocji. Włączcie muzykę austriackiego kompozytora Gustava Mahlera, dajcie się ponieść historii i burzliwym losom głównej bohaterki. Ja zostałam porwana.

Tytuł: „Ocean odrzuconych. Córka jubilera”, "Ocean odrzuconych. Klątwa wiecznego tułacza"
Autor: Magdalena Knedler
Wydawnictwo Novae Res
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: obyczajowa

Ocena: 5/6

17 lutego 2019 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Siostra perły. Siedem sióstr” Lucinda Riley – Podróżując do odległej Australii

przez Katarzyna Denisiuk 20 grudnia 2018

Czwarta część cyklu przeniesie czytelników razem z CeCe do Australii i Azji Południowo-Wschodniej. Nie wiem, czy dam się skusić, chociaż lokalizacja mocno intrygująca.

Ostatnie dwa zdania mojej oceny trzeciej części cyklu sugerowały, że niekoniecznie ponownie skrzyżuję ścieżkę literackiej podróży z piórem Lucindy Riley. A jednak! I tak „na gorąco” powiem krótko: Lucinda powróciła! Ale, czy autorka kiedykolwiek pisała inaczej niż zawsze to czyni?

„Siostra perły” jest czwartą częścią cyklu „Siedem sióstr”. I w momencie gdy „Siostra cienia” wydała mi się zbyt ckliwa i romantyczna, tak „Siostra perły” jest w moim mniemaniu taka jak być powinna, czyli pełna przygód, niebywałych rodzinnych kolei losów oraz bardzo interesującego tła historyczno-kulturowo-obyczajowego.

Sposób poznawania biologicznej rodziny oraz dziejów przodków kolejnej z sióstr D’Apliese jest kalką znanego nam schematu z poprzednich części. W mojej ocenie jest to zaletą, swoistego rodzaju pewniakiem, który nie zawodzi. Poza tym wydaje się, że zabieg ten nie potrzebuje odświeżenia, czy też modyfikacji.

Celaeno uzbrojona we wskazówki zostawione przez adopcyjnego ojca wyrusza w kierunku Australii. Na ten kontynent, będący wielką niewiadomą a zarazem destynacją, która jawi się jako miejsce wielu szans i możliwości, w roku 1906 popłynęła również Kitty McBride. Los Kitty został spleciony z losami rodziny, która swój status i majątek zbudowała na handlu perłami. Czy Celaneo odnajdzie swoich przodków oraz miejsce na ziemi i prawdziwy dom?

Historia CeCe porywa. Otacza nas piękny i dziki krajobraz Australii zarówno jeśli chodzi o przyrodę jak i kulturę oraz sztukę. Autorce udało się w bardzo interesujący sposób pokazać oryginalność oraz unikatowość tego kontynentu. Dzięki książce możemy się dowiedzieć na przykład jaki rodzaj malarstwa był domeną aborygeńskich artystów oraz że mitologia aborygeńska ma swój mit o siedmiu siostrach, czyli Plejadach.

A poza tym autorka, jak to zwykle czyni, utkała poruszającą historię dziejów rodziny CeCe z całym spektrum tajemnic, niedopowiedzianych zdań, nieprzewidzianych zdarzeń i decyzji zmieniających koleje losów. Wszystkie wątki idealnie ze sobą współgrają i brzmią tworząc bardzo sympatyczną i miłą lekturę.

Cykl „Siedem sióstr”, to moja guilty pleasure, która w okresie około świątecznym, czy też jako przystanek pomiędzy „cięższymi” lekturami sprawdza się idealnie! To co? Czekam na opowieść o Tiggy, czyli siostrze księżyca i podróż do Szkocji. Książka ukaże się w lutym 2019 roku.

Tytuł: „Siostra perły. Siedem sióstr”
Autor: Lucinda Riley
Wydawnictwo Albatros
Tłumaczył: Marzena Rączkowska, Maria Pstrągowska
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: powieść obyczajowa
Seria: Siedem sióstr (4)

Ocena: 5/6

20 grudnia 2018 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Ona i dom, który tańczy” Małgorzata Oliwia Sobczak – Sensualna historia trzech kobiet

przez Katarzyna Denisiuk 31 października 2018

Bardzo często podczas lektury książki powstają w mojej głowie obrazy. Kolorowe albo czarno-białe. Często są bardzo wyraźne, pociągnięte grubą, wyraźną kreską, a innym razem przydymione, rozmyte oraz eteryczne. Czytanie sprawia, że moja wyobraźnia szaleje. Daję się porwać autorowi w wykreowany przez niego świat i historię. Jeśli do obrazu dołącza dźwięk, to mogą zdarzyć się cuda…

„Ona i dom, który tańczy” jest powieścią o rodzinie, w której głównymi bohaterkami są kobiety oraz dom, a w tle cały czas i bardzo subtelnie unosi się rzewny dźwięk skrzypiec. Ta muzyka sprawia, że trzy historie pięknie się łączą i razem tworzą całość, wybornie brzmiącą i bez ani jednej nuty fałszu.

Ona, Ta, Tamta i dom na Żuławach, który wiele widział, był świadkiem radości, smutków, wzlotów i upadków. I bardzo dużo słyszał. Rozmowy, dyskusje, szepty oraz muzykę.

Iwa przyjeżdża do starego, rodzinnego domu położonego w pięknej okolicy Żuław. Niewiele ma wspomnień rodzinnych, a te które odżywają w jej pamięci do najszczęśliwszych nie należą. Kto z nas, jeśli tylko miałby taką możliwość, nie chciałby znać powodów postępowania matki, dalekiej od troski oraz atencji okazywanej względem własnego dziecka? Iwa chce wiedzieć, dlatego poszukuje, pyta i drąży. Zdanie, które wypowiedziała matka na łożu śmierci jest katalizatorem jej kolejnych działań.

Autorka w swojej powieści, w sposób dobrze przemyślany, meandruje pomiędzy historiami trzech spokrewnionych ze sobą kobiet – Iwy, jej matki Józefiny i babki Antoniny. Razem z nimi przenosimy się w różne rejony Polski i Europy. Podróżujemy w czasie od okresu powojennego, aż do lat współczesnych. Przeskakujemy, kluczymy, ale nie błądzimy. Wiemy gdzie mamy i chcemy dotrzeć, co odkryć oraz czego się dowiedzieć.

Powieść ta, to nieustająca wędrówka w poszukiwaniu odpowiedzi, odkrywaniu tajemnic, próby zrozumienia postępowania i podjętych decyzji. Każda z bohaterek jest inna, dzięki czemu powieść nie jest płaska, monotonna ani tym bardziej nużąca. W momencie kiedy czytelnik dobrze zgra się ze sposobem prowadzenia fabuły, to każdy kolejny rozdział jest jak prawdziwa przygoda dostarczająca wiele przyjemności i potęguje stale rosnące zaciekawienie.

„Ona i dom, który tańczy” nie jest powieścią jakich wiele. Wyróżnia ją specyficzna, bardzo klimatyczna i wysmakowana otoczka powstała z muzyki i iskrzącego realizmu magicznego. Co więcej autorka zabiera czytelnika w malownicze zakątki Żuław pięknie o nich pisząc. Razem z bohaterkami niespiesznie spacerujemy tryftą i podziwiamy stare drewnickie wierzby. Zaś w chwili zmęczenia odpoczywamy w sąsiedztwie starego wiatraka.

Lektura powieści Małgorzaty Oliwii Sobczak dostarcza dużej dawki czytelniczej przyjemności pełnej sentymentalnych powrotów do czasów naszych dziadków i rodziców. Wielokrotnie podczas lektury możemy złapać się na tym, że historia opowiedziana przez autorka jawi nam się jako zlepek prawdziwych zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości, a przecież są tylko fikcją pysznie ubraną w słowa.

Tęsknota. Tęsknota to niewyobrażalne więzienie, które sami sobie budujemy. Zakuwa w kajdany przeszłość, pozwalając przez jedną milisekundę poczuć czyjąś obecność.

Uciec – zamarzyła. – Wspiąć się po drabinie. Zniknąć.

Wiedziała, że musi pojechać. I to właśnie TAM. Tam, gdzie wszystko się zaczęło i skończyło zarazem.

Bardzo sensualna powieść, którą charakteryzuje oryginalność oraz umiejętność oczarowania czytelnika. Serdecznie polecam!

Tytuł: "Ona i dom, który tańczy"
Autor: Małgorzata Oliwia Sobczak
Wydawnictwo Novae Res
Forma: papierowa
Gatunek: powieść obyczajowa

Ocena: 5/6

31 października 2018 0 komentarz

Literatura obyczajowa

„Pan Odutek i inne opowiadania” Iwona Partyka Różnorodnie, refleksyjnie, ciekawie

przez Katarzyna Denisiuk 1 września 2018

Tytuł: „Pan Odutek i inne opowiadania”

Autor: Iwona Partyka

Wydawnictwo: Novae Res

Forma książki: papierowa

Gatunek: literatura obyczajowa

fot. Katarzyna Denisiuk

W tym roku przeczytałam więcej opowiadań niż w całym życiu. Nigdy mnie do tej krótkiej formy literackiej nie ciągnęło, ale jak już zasmakowałam, to się przed nią nie wzbraniam i od czasu do czasu czytam. I tym sposobem sięgnęłam po opowiadania Iwony Partyki.

Opowiadania mają to do siebie, że zostawiają mało miejsca na rozwinięcie skrzydeł, rozpisanie się, wypłynięcie na szerokie wody. Jednak ta niemożność, czy raczej to ograniczenie nie musi sprawić, że te kilka stron nie powie nam nic, że niewiele zyskamy, mało co przeżyjemy i zostaniemy tylko z namiastką czegoś co mogłoby być czymś znaczącym. Od razu nasuwa mi się porównanie do kazania wygłaszanego w kościele. Są takie, przy których można usnąć, ciągną się niemiłosiernie, są przegadane. Są takie, które trwają kilka minut, a zostawiają nas z całym wachlarzem odczuć i zmuszają do refleksji. Oj trudna to sztuka przykuć uwagę słuchacza i czytelnika.

Iwona Partka miło mnie zaskoczyła, bo napisała dwanaście opowiadań, które trzymają poziom. Nie ma wśród nich nieudanych. Jedne podobały mi się mniej, inne bardziej, ale wszystkie czytałam z przyjemnością. Były też takie, które gdy została postawiona ostatnia kropka, zostawiły mnie w stanie zamrożenia i wywołały falę refleksji.

Spektrum tematyki poruszanej przez autorkę jest szeroki, dlatego każdy znajdzie w tym zbiorze coś dla siebie. Najbardziej ujęły mnie opowiadania dotykające sfery życia, przemijania, samotności – pierwsze z opowiadań, to mój numer jeden. Dużą zaletą zbioru jest również styl pisania Partyki, który jest uniwersalny, bez finezyjnego stylizowania oraz, co ważne, wykreowanie czytelnikowi przestrzeni do własnej interpretacji każdego tekstu.

Ocena: 4,5/6

1 września 2018 0 komentarz