Kategoria:

Kryminał

„Zadra” Robert Małecki – Pajęczyna kłamstw

przez Katarzyna Denisiuk 15 stycznia 2020

Entuzjaści kryminałów Roberta Małeckiego z pewnością niecierpliwie czekali na kolejną powieść z serii z Bernardem Grossem. Lektura „Zadry” przypomniała mi, że bardzo lubię kryminały (ostatnio czytam je bardzo rzadko), jeśli tylko są napisane w stylu jakim posługuje się Robert Małecki. Charakteryzuje go niespieszna akcja, dająca czytelnikowi szansę na dotrzymywanie kroku myślom i zamierzeniom autora oraz swoisty klimat powieści mający podwaliny w małomiasteczkowości miejsca akcji. Dodatkowo sama postać komisarza Bernarda Grossa wzbudza duże zainteresowanie. To człowiek z kwi i kości, a nie papierowy bohater, którego zachowania wydają się być absurdalnymi.

Tym razem na biurko Bernarda Grossa trafia sprawa odnalezionych w lesie w podchełmżyńskim Grodnie starych, ludzkich kości. Analiza materiału dowodowego oraz ujawnionych tropów prowadzi do przeszłości. Szesnaście lat temu zaginęła para studentów i do dzisiaj nie wiadomo co się z nimi stało i gdzie są – jeśli jeszcze żyją. Komisarz Gross wraz z aspirantką sztabową Moniką Skalską kluczą pomiędzy przeszłością, a teraźniejszością, pomiędzy wspomnieniami i pamiątkami przeszłości, a odnalezionymi dowodami. Z tej żmudnej śledczej pracy wyłania się bardzo niepokojący, a wręcz wstrząsający obraz.

Za pracą nad kryminalną zagadką zawsze stoi człowiek i Robert Małecki pokazuje czytelnikowi jego prywatne oblicze. Tak samo jest w „Zadrze”, gdzie autor pozwolił sobie na lekkie (a może rewolucyjne?) przeorganizowanie życia komisarza Grossa. Bardzo jestem ciekawa jak ten wątek się rozwinie w kolejnych odsłonach serii.

Robert Małecki w swoich powieściach ukuł pewien schemat rozwoju fabuły. Z początkowego chaosu i wielowątkowego rozgardiaszu, bardzo skrupulatnie i logicznie tworzy rozwiązanie, które satysfakcjonuje. Bardzo nie lubię, kiedy pojawiające się kolejne puzzle układanki są jako żywo wyciągnięte z kapelusza magika, bo autor może, bo to fikcja literacka. Robert Małecki swoje powieści stawia na półce „kryminał”, a nie „fantasy”, ponieważ w takim gatunku tworzy.

Jeśli ktoś poprosi o polecenie kryminalnej serii, to bez wahania odpowiem „Skaza”, „Wada” i „Zadra”. Gdy przeczytasz te trzy, to z pewnością tak jak i ja będziesz czekał/a na kolejne części z serii z Barnardem Grossem. Kto czeka razem ze mną?

Tytuł: „Zadra”
Autor: Robert Małecki
Wydawnictwo Czwarta Strona
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: kryminał
Seria: Bernard Gross (3)

15 stycznia 2020 0 komentarz

Kryminał

„Komórki się pani pomyliły” Jacek Galiński – Zofia Wilkońska rządzi w mieście

przez Katarzyna Denisiuk 4 listopada 2019

Oto kolejne perypetie żywotnej Zofii! Zofia nie zasypia gruszek w popiele! Zofia nie jest typem staruszki, która siedzi w domu, układa pasjansa, rozwiązuje krzyżówki albo ogląda telewizję siorbiąc ziołową herbatkę. To kobieta, która działa, którą nosi, która nie wie co to nuda i marazm. To typ człowieka terminatora, który pomimo przeciwności losu, a raczej metryki, niemal po trupach dąży do wcześniej wyznaczonego celu. A że po drodze wznieca niejeden pożar i rozruchy, to już inna inszość. Zofia już tak ma, że tam gdzie się pojawia, jest „grubo” i … bardzo wesoło.

W „Kółko się pani odczepiło”, czyli pierwszej części przygód Zofii Wilkońskiej, było wesoło, uśmiechałam się dyskretnie, za to w drugiej części Zofia przeszła samą siebie. Niejednokrotnie śmiałam się na głos, a domownicy pytali zaciekawieni co mnie tak rozśmieszyło. Po lekturze „Komórki się pani pomyliły” stwierdzam, że Zofia wymiata. Naprawdę zaczynam się obawiać o jej zdrowie i wszystkie osoby w jej otoczeniu. Jest jak anioł zagłady z chorym biodrem i wózeczkiem na zakupy zawieszonym na hulajnodze. Bardzo jestem ciekawa, co ona znów nawywija i czy to co zaczęła doczeka się realizacji.

Wspominałam, że nie przepadam za komediami w literaturze. Generalnie komedie kryminalne mnie nie bawią, ale humor Jacka Galińskiego do mnie przemawia i mnie śmieszy. Nieliczne wstawki nawiązujące do autentycznych wydarzeń na przykład ze świata polityki są wyważone i na poziomie. Poza tym nie jest tylko „śmieszno i straszno”, ale też poważnie. Mieszanka idealna jeśli mamy ochotę na zabawną literaturę z dawką ironii i przemycanymi między wierszami życiowymi mądrościami.

Bo co jest ważne? Nie rzeczy. One raz są, raz ich nie ma. Przemija wszystko. Wszystkie przedmioty i zdarzenia. Ważne jest to, co po nich zostaje, a zostaje po nich to, co jest w nas. W naszych umysłach, pamięci, wspomnieniach. Jeżeli to zniknie, jeżeli się o tym zapomni, to koniec.

Autentycznie polubiłam Zofię i jej perypetie. Kobieta petarda! Czekam na rozwój wydarzeń.

Tytuł: „Komórki się pani pomyliły”
Autor: Jacek Galiński
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: komedia kryminalna
Seria: Zofia Wilkońska (2)

4 listopada 2019 0 komentarz

Kryminał

„Kółko się pani urwało” Jacek Galiński – Zofia Wilkońska rządzi na dzielni

przez Katarzyna Denisiuk 29 października 2019

Marta Matyszczak bohaterem swoich „kryminałów z przymrużeniem oka” uczyniła psa Gucia o niesamowitych, detektywistycznych umiejętnościach. Zaś Jacek Galiński w roli pełnokrwistej, walecznej i zadziornej pogromczyni złych ludzi obsadził panią Zofię Wilkońską. Staruszka jest typem człowieka, który w kaszę nie da sobie dmuchać i nie dość, że zawalczy o swoje, to jeszcze mając łeb na karku, uszczknie dla siebie to co, w jej mniemaniu, jej się święcie należy.

Dlaczego zostawiłam ze sobą Gucia i Zofię? Bo to są superbohaterowie, którzy mogą panoszyć się na kartach powieści, a w rzeczywistości są niespotykani. Chociaż? Mój pies jest mądry i może coś działa na dzielni jak domowników nie ma w domu. Znam również starsze panie, które swoją energią i siłą niejednego wprawiłyby w konsternację.

„Kółko się pani urwało” to komedia kryminalna i jako książkę tego gatunku ją oceniam. Skoro komedia, to humor. Co prawda salw śmiechu perypetie Zofii nie wywołały, ale jej poczynania przełożyły się na mój dobry nastrój i sporą dawkę ciekawości, co też ona jeszcze wymyśli. A potrafi! Oj potrafi! Powieść Jacka Galińskiego to również kryminał (co prawda z przymrużeniem oka, ale jednak), w którym jest trup i śledztwo. I ta warstwa fabuły również jest interesująca i logicznie skonstruowana. Czytelnik dwoi się i troi, zachodzi w głowę kto jest tym najbardziej złym, szefem, który pociąga za sznurki. Przyznaję, że rozwiązanie zagadki mnie zaskoczyło.

Lektura książki sprawia, że odrywamy się od codziennych problemów i zajmujemy się tymi, które sprawiają, że Zofii mocniej bije serce. A staruszka z niej niczego sobie! Umysł jak żyleta oraz przebiegłość i spryt na poziomie mistrzowskim. Jak nic mogłaby przewodzić jakiemuś gangowi albo grupie samozwańczych stróżów prawa.

Na koniec zdradzę, że nie przepadam za komediami w literaturze i bardzo rzadko po nie sięgam. Niewiele chwytów komediowych mnie śmieszy, jednak stwierdzam, że Zofia ujęła mnie swoją osobowością, mądrością życiową – czasami pokrętną i pragmatyzmem, dlatego lecę czytać o dalszych jej poczynaniach. Mam nadzieję, że ma się dobrze i nadal będzie komenderować sąsiadami i osobami z jej otoczenia, bo robi to z wielkim wdziękiem.

Fajna, lekka, przyjemna lektura. Chyba taka była mi potrzebna.

PS Nie napisałam nic o fabule! Co tam fabuła – Zofia rządzi!

Tytuł: „Kółko się pani urwało”
Autor: Jacek Galiński
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka i audiobooka
Gatunek: komedia kryminalna
Seria: Zofia Wilkońska (1)

29 października 2019 0 komentarz

Kryminał

„Mara” Małgorzata i Michał Kuźmińscy – Wyparta przeszłość

przez Katarzyna Denisiuk 17 października 2019

Ogromną radość sprawia mi czytanie książek, których akcja rozgrywa się w znanych mi miejscach. Tak właśnie jest z „Marą”, najnowszym etnokryminale Małgorzaty i Michała Kuźmińskich.

Tym razem Sebastian Strzygoń, zwany Bastianem, przyjechał do położonej blisko Tarnowa Dąbrowy Tarnowskiej. Nie kierują nim obowiązki służbowe, ale prywatne zobowiązania. Na prośbę siostry nadzoruje budowę basenu przy rodzinnym domu. W czasie robót w sadzie zostaje odnaleziony ludzki szkielet. Ekspertyzy wskazują, że kości pogrzebano na dąbrowskiej ziemi w okresie II Wojny Światowej, zaś Anna Serafin, dziennikarka śledcza i pani dr antropologii, sugeruje, że zakopane szczątki to ofiara Judenjagd.

Jaka tajemnica została pogrzebana? Czy są świadkowie wydarzeń sprzed lat? Czy ktoś o nich pamięta?

W Dąbrowie Tarnowskiej nie tylko wzruszono prochy historii. Ginie mieszkaniec miasteczka, a na grobie ofiary i synagodze pojawiają się antysemickie graffiti. Temperatura nastrojów społecznych gwałtowanie rośnie. Jedni nabierają wody w usta, drudzy w końcu mogą zrzucić w serca i duszy to, co zalegało latami.

„Mara” przenosi nas do czasów kiedy Dąbrowę Tarnowską zamieszkiwała ludność żydowska represjonowana przez Niemców. Nie tylko okupant był dla nich wrogiem i zagrożeniem, ale również miejscowa ludność. Czy mary przeszłości nadal krążą w murach dąbrowskiej synagogi i obejściach mieszkańców?

Sen mara, Bóg wiara.

„Mara” jest kryminałem, który nie tylko przyzywa przeszłość, ale również aktywnie działa w teraźniejszości. Bastian, Wiolka i Anka mają sporo do zrobienia zarówno w sferze służbowej jak i prywatnej. Nic nie przychodzi im łatwo i nic nie jest oczywiste. „Mara” wrze, „Mara” jest rozedrgana, „Mara” pulsuje.

Kryminały Kuźmińskich cenię za dobór fabularnego tła oraz tematów, które za każdym razem osadzone są w innych rejonach Polski. Oprócz czystej przyjemności czytania fikcji literackiej, czytelnik dostaje sporą dawkę historii, wątków z nauki socjologii, czy antropologii. Autorzy za każdym razem rzucają światło na problemy i wydarzenia, które nie każdy z nas zna, a miały bardzo duże znaczenie dla lokalnej społeczności. To wszystko sprawia, że książki Kuźmińskich są różnorodnie i bardzo ciekawie, a „Mara” jest ich najlepszym przykładem! Jestem fanką ich prozy i czekam na kolejne powieści.

Tytuł: „Mara”
Autorzy: Małgorzata i Michał Kuźmińscy
Wydawnictwo Dolnośląskie
Forma książki: ebook; dostępna również w formie audiobooka
Gatunek: kryminał, etnokryminał
Cykl: Anna Serafin, Sebastian Strzygoń (4)

17 października 2019 0 komentarz

Audiobook Kryminał

„Wisząca dziewczyna” Jussi Adler-Olsen – Na odległym Bornholmie

przez Katarzyna Denisiuk 26 września 2019

Piąta część cyklu „Departament Q” zatytułowana „Pogrzebany” była łyżką dziegciu w pysznym wielodaniowym posiłku serwowanym przez norweskiego pisarza. Zbyt dużo składników, trochę nieprzemyślanych, nie skomponowało porywającego kryminału. Czułam jednak, że autor nie powiedział ostatniego słowa i wróci na właściwe tory. Miałam nosa! „Wisząca dziewczyna” okazała się świetną, trzymającą w napięciu powieścią, z licznymi i nieoczekiwanymi zwrotami akcji.

Telefon do Carla Mørcka od jego dawnego kolegi pracującego na Barnholmie nie jest zaczynem wzmożonej aktywności Departamentu Q, gdyż Mørckowi w zupełności wystarczają piętrzące się na biurku nierozwiązane do tej pory kryminalne sprawy. Ale tylko początkowo, bo jednak pewne okoliczności zmuszają ekipę do wyjazdu oraz zmierzenia się z tragiczną śmiercią młodej dziewczyny. Siedemnastolatka została znaleziona wisząca na drzewie i nie istnieją żadne wskazówki mające pomóc w rozwikłaniu zagadki.

Tym razem tropy zaprowadzą Mørcka, Assada, Rose i Gordona do ośrodka, w którym aktywnie działają głosiciele kultu słońca i członkowie Akademii Absorpcji Natury.

Wydawałoby się, że Assad winien coraz lepiej posługiwać się norweskim, a ten gagatek co rusz popełnia lapsusy językowe. I niezmiennie mnie one śmieszą! A wstawki i historyjki o wielbłądach przyprawiają o wybuch śmiechu. Tak, postać Assada, to atut serii i as w rękawie Jussi Adler-Olsena. Jeśli do tego dorzucamy charyzmatyczną, pewną siebie i swoich racji Rose, to bohaterowie wskakują na najwyższe podium kryminalnych ulubieńców.

„Wisząca dziewczyna” zaskakuje fabularnymi twistami. To co serwuje nam autor, to co odkrywają śledczy w pewnych momentach odwraca myślenie powodując miłe zaskoczenie. Bo kto z nas nie chce i nie lubi być wkręconym? Stawiamy się w pozycji speców kryminalistyki, stare wygi – w końcu to już szósta część cyklu – a tu autor gra nam na nosie tańcząc żywiołową polkę. Nie obraziłabym się, gdyby autor kontynuował serię, bo jej bohaterowie mają jeszcze wiele do odkrycia. Panie pisarzu, czekam!

Tytuł: „Wisząca dziewczyna”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: ebook; czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (6)

26 września 2019 0 komentarz

Kryminał

„Miasto duchów” Krzysztof Bochus – Sensacyjno-szpiegowski Gdańsk

przez Katarzyna Denisiuk 21 września 2019

Ostatnie zdanie mojej opinii o „Szkarłatnej głębi” Krzysztofa Bochusa brzmiało: „Mam ogromną nadzieję, że cykl doczeka się kontynuacji, bo jest gwarantem kapitalnego kryminału retro ze znakiem jakości Krzysztofa Bochusa.” Doczekałam się. Autor zamknął cykl z radcą kryminalnym Christianem Abellem „Miastem duchów”.

To co wyróżnia tę serię to bardzo ciekawy i niepowtarzalny klimat. W „Czarnym manuskrypcie” autor zabrał czytelnika do Kwidzyna i Malborka lat 30. W „Martwym błękicie” czytelnik przemierzał korytarze Grand Hotelu w Sopocie. Zaś „Szkarłatna głębia” odkrywała przed nim tajemnice Elbląga, katedry we Fromborku i wioski na Mierzei Wiślanej. Zachodziłam w głowę gdzie tym razem wyruszymy w podróż w przeszłość. Padło na Gdańsk roku 1944.

Radcę Abella spotyka ogromne nieszczęście, gdyż zostaje porwana jego córka. Ślady jakie udaje mu się wytropić prowadzą z Rotterdamu do Gdańska. Aby móc prowadzić prywatne śledztwo musi odnaleźć sprawcę morderstwa dwóch wysokich oficerów marynarki wojennej. Ta swoista transakcja wiązana naraża radcę Abella i wachmistrza Kukulkę na wiele niebezpieczeństw. Niejeden raz ich życie wisi na włosku.

Krzysztof Bochus potrafi skomponować wysublimowaną fabułę, która włożona w trybiki dynamicznej akcji tworzy kryminał, który wciąga i ciekawi. Ogromną wartością dodaną „Miasta duchów”, jak i każdego z poprzednich części cyklu, jest tło społeczno-historyczne, które sprawia, że otwierają się przed czytelnikiem wrota do przeszłości.

Przyznaję, że „Miasto duchów” nie tylko wciągnęło mnie w wir szpiegowskich potyczek, ale również zaskoczyło. Pokazało pazur w postaci innej odsłony kina akcji rodem z Jamesa Bonda, gdzie niebagatelna rolę odgrywają superbohaterowie oraz piękne kobiety.

Najnowsza powieść Krzysztofa Bochusa jest idealną klamrą spinającą cykl z radcą kryminalnym Christianem Abellem. Zawsze będę go kojarzyła z niecodziennym, elektryzującym klimatem retro oraz eleganckim stylem autora. Christianie, życzę ci pomyślności i spokojnego życia!

Tytuł: „Miasto duchów”
Autor: Krzysztof Bochus
Wydawnictwo Skarpa Warszawska
Forma książki: ebook
Gatunek: kryminał
Seria: Christian Abell (4)

21 września 2019 0 komentarz

Audiobook Kryminał

„Pogrzebany” Jussi Adler-Olsen – Brudne łapy korupcji

przez Katarzyna Denisiuk 17 września 2019

Kolejna część serii „Departament Q” Jussi Adler-Olsena już za mną. I nastał ten moment, kiedy stwierdzam, że ekscytacja cyklem nieznacznie, ale jednak, wyhamowała. Porównując do poprzednich powieści, „Pogrzebany” nie zaintrygował głównym wątkiem wokół którego rozgrywały się najważniejsze wydarzenia i które było zarzewiem zbrodni. Dodatkowo wkradły się dłużyzny, które pomimo tego, że miały formę jako żywo wyjętą z kina akcji, to nie do końca umilały słuchanie.

Jednak minęłabym się z prawdę, gdybym stwierdziła, że to jest kiepski kryminał. Absolutnie nie! Zespół Carl, Assad i Rose mają się świetnie. Każdy z nich jest indywidualnością, która za każdym razem, w każdej części cyklu wnosi coś nowego i odżywczego. Ich wzajemne słowne utarczki wprawiają w dobry nastrój, zaś „wielbłądzie” historyjki Assada potrafią przyprawić o wybuch niekontrolowanego śmiechu. Co więcej w „Pogrzebanym” pojawia się nowy członek zespołu. Czy zostanie zaakceptowany i stanie się wartościowym ogniwem Departamentu Q? Myślę, że jego postawa niejednego czytelnika zaskoczy.

W „Pogrzebanym” nie mamy dwóch planów czasowych – teraźniejszości i odległej przeszłości. Nie podróżujemy w czasie, za to przemieszczamy się między kontynentami. A jeśli chodzi o fabułę, to trzeba przyznać, że Jussi Adler-Olsen stworzył mieszankę wybuchową. Do jednego kotła wrzucił Duńczyków, Cyganów, Pigmejów, przyprawił polityką, zaostrzył ulicznym bandytyzmem i przestępczymi klanami. Potrawę nakazał konsumować za pomocą sztućców będących własnością krezusów z bankowego i ministerialnego świata. Całe szczęście, że do stołu zasiedli również członkowie departamentu kopenhaskiej policji, ponieważ są całkiem dobrzy w tym co robią i sprawiają, że potrawa na pierwszy rzut oka niezjadliwa, w ostatecznym rozliczeniu nie staje nam ością w gardle.

Czy Jussi Adler-Olsen piątą częścią serii pogrzebał szansę na sięgnięcie przeze mnie po kolejną powieść? Nie! Autor pisze świetnie i wierzę w to, że dostarczy mi jeszcze wielu pozytywnych wrażeń. Dodatkowo wielka sympatia jaką darzę głównych bohaterów, nie pozwala odstawić ich na boczny tor. W związku z powyższym „Wisząca dziewczyna” już w natarciu, a raczej na słuchawkach i zdradzę Wam, że euforia wróciła!

Tytuł: „Pogrzebany”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook; czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (5)

17 września 2019 0 komentarz

Kryminał

„Rana” Wojciech Chmielarz – Każdy rani

przez Katarzyna Denisiuk 11 września 2019

Kto docenia powieści Wojciecha Chmielarza, ten z pewnością chwycił za „Ranę” zaraz po premierze. Jedni zachwalali, ba! nawet się zachwycali, drugim kompletnie ta historia nie podeszła. Jako że lubię mieć własne zdanie na temat danej książki to, wymazując z pamięci wszelkie pochwały i krytykę, sięgnęłam po powieść, która „szuka genezy zła – bez moralizowania, bez tanich wniosków.”

Bohaterami „Rany” są młodzież, szkoła i nauczyciele, jak również rodzina. Patrząc na swoje doświadczenia z czasów szkolnych oraz moich dzieci, instytucja szkoły w powieści wydaje się być mocno wypaczona i przedstawiona w niezwykle negatywnym świetle. Poza tym w „Ranie” wszystko i wszyscy są źli i mroczni. Niemal każdy bohater jest poturbowany psychicznie, rozchwiany emocjonalnie i niesie na plecach bagaż pełen grzesznych uczynków. To powoduje, że czytelnik zostaje wessany w czarną dziurę rozpaczy i niewygodnych emocji.

Pod kołami pociągu ginie Marysia, uczennica prywatnej, warszawskiej szkoły, która w oczach dyrekcji pretenduje do grona szkół elitarnych i ekskluzywnych. Grono nauczycielskie winno zachowywać się nienagannie i być wzorem i przykładem dla uczniów. Z tym bywa jednak różnie. Zachowania nauczycieli, uczniów i dyrekcji wielokrotnie pozostawiają wiele do życzenia. Śmierć Marysi nie jest jedyną. Ginie również jedna z nauczycielek, która na własną rękę próbowała poznać przyczynę śmierci dziewczyny. Kto jest bez winy? Kto rani, a kto jest raniony? Niejeden z bohaterów dostaje solidnego kopa od życia.

„Rana” to nie jest rasowy kryminał, ale powieść z wątkiem kryminalnym. W mojej ocenie to książka, którą zdominował wątek psychologiczno-obyczajowy. Autor wziął na warsztat człowieka ze wszystkimi jego wadami, rodzinę, w której pleni się zło oraz szkołę, która nie jest miejscem inspiracji i odpowiednią trampoliną w dorosłość.

Najnowsza powieść Wojciecha Chmielarza nie jest lekką lekturą. To ponura powieść, która uwiera i wywołuje dyskomfort. Czy jesteście gotowi na babranie się w błocie ludzkich słabości? Możecie sięgnąć po „Ranę”. Jeśli nie przeszkadza wam kumulacja zła i negatywnych bohaterów, to po lekturze „Rany” będziecie zadowoleni. Ja czuję lekki przesyt. Nie do końca przekonuje mnie otaczająca wykreowaną historię aura.

Tytuł: „Rana”
Autor: Wojciech Chmielarz
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: kryminał

11 września 2019 0 komentarz

Kryminał

„Kartoteka 64” Jussi Adler-Olsen – Mroczna strona duńskiej historii

przez Katarzyna Denisiuk 1 września 2019

Czy czwarta część serii „Departament Q” Jussi Adler-Olsena będzie trzymała poziom poprzedniczek? Przy udanych dłuższych seriach tak jest, że cały czas z tyłu głowy mam myśl, że dobra passa w końcu się skończy, formuła się wypali i wystąpi przesyt. Piwniczne show Carla Mørcka, Assada i Rose ma się tak wspaniale, że ani mi w głowie opuszczać kolejnego przedstawienia.

Każda kolejna książka serii ma swój motyw przewodni. W „Kartotece 64” jest nim idea czystości narodu duńskiego i kontrolowania narodzin dzieci kobiet sprawiających problemy. Na czele ruchu, który w połowie XX wieku nawoływał do ich sterylizacji, stał znany chirurg Curt Wad. Obecnie krzepki staruszek, nadal aktywny w świecie polityki, cały czas dąży do celu jaki określił wiele lat temu. Po drodze zniszczył życie wielu kobietom, ale jedna z nich była na tyle zdeterminowana i rządna zemsty, że prowadziła swoją własną wendettę.

Jussi Adler-Olsen jest w formie. Knuje takie intrygi, tak lawiruje pomiędzy planami czasowymi, w taki sposób dawkuje emocje, że nie sposób oderwać się od lektury, a w moim przypadku od słuchania. Autor ponownie uchylił rąbka tajemnicy i rzucił mocniejsze światło na przeszłość pracowników Departamentu Q. Jednak tym razem nie obszedł się z nimi łaskawie i naraził na wiele niebezpieczeństw.

„Departament Q” to niekwestionowany zwycięzca jeśli chodzi o kryminalne serie, po które sięgnęłam w tym roku. Czytelnicy straszą, że kolejne części nie są już tak pasjonujące. Nie mogąc w to uwierzyć sięgam po kolejną książkę.

Kapitalnie skonstruowana, z wartka akcją, bez obrzydliwości, ale z odpowiednim uwypukleniem kwestii tego wymagających. Trwam w zachwycie i bardzo polecam!

Tytuł: „Kartoteka 64”
Autor: Jussi Adler-Olsen 
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook, czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (4)

1 września 2019 0 komentarz

Audiobook Kryminał

„Wybawienie” Jussi Adler-Olsen – List w butelce

przez Katarzyna Denisiuk 18 sierpnia 2019

Po raz trzeci zeszłam do piwnicy, gdzie mieści się Departament Q kopenhaskiej policji i wcale nie chciałam go opuszczać. Postaci Carla Mørcka, Assada i kobiety o wielu twarzach, czyli Rose, wzbudzają ogromną sympatię. W ich towarzystwie czuję się świetnie i z wielką przyjemnością śledzę kryminalne sprawy, z którymi przychodzi im się mierzyć.

Tym razem w ręce detektywa Mørcka trafia list w butelce, która została wyłowiona po latach. Czy to żart, czy ktoś się po prostu zabawił? List jest mało czytelny, jednak słowo „pomoc” jak i cały tekst napisany krwią wzbudza zainteresowanie i trafia w trybiki maszyny jaką jest praca Departamentu Q. Pierwszą istotną informacją jaką udaje się rozszyfrować jest nadawca listu, czyli chłopiec, który został uprowadzony wraz z bratem. Od momentu porwania minęły już dwa lata, a w policyjnych archiwach nie ma żadnej wzmianki o zaginięciu dwóch chłopców. Sprawa nabiera zupełnie innego wymiaru i angażuje całą ekipę departamentu doprowadzając ją do drzwi zwyrodnialca.

Co tu wiele pisać, kryminalna seria Jussi Adler-Olsena jest jedną z niewielu, która tak mocno mnie zaangażowała. Po wysłuchaniu jednej od razu sięgam po kolejną. Barwne postaci (Rose jest moją idolką!), świetne poczucie humoru, ale przede wszystkim bardzo ciekawe i świetnie skrojone kryminalne zagadki, sprawiają, że od powieści nie można się oderwać.

W „Wybawieniu” autor dał popis dając czytelnikowi możliwość wejścia do umysłu psychopaty i spojrzenia na wydarzenia z jego punktu widzenia. Mając tę przewagę nad kopenhaskimi policjantami, wcale nie dostajemy rozwiązania zagadki podanej na tacy. Liczne zwroty akcji i stopniowanie napięcia sprawiają, że z wielkim zainteresowaniem i zaangażowaniem śledzimy rozwój wypadków, aż do mocnego zakończenia.

Świetna cześć! Pozostaję w zachwycie!

Tytuł: „Wybawienie”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook, czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (3)

18 sierpnia 2019 0 komentarz