Kategoria:

Kryminał

„Wybawienie” Jussi Adler-Olsen – List w butelce

przez Katarzyna Denisiuk 18 sierpnia 2019

Po raz trzeci zeszłam do piwnicy, gdzie mieści się Departament Q kopenhaskiej policji i wcale nie chciałam go opuszczać. Postaci Carla Mørcka, Assada i kobiety o wielu twarzach, czyli Rose, wzbudzają ogromną sympatię. W ich towarzystwie czuję się świetnie i z wielką przyjemnością śledzę kryminalne sprawy, z którymi przychodzi im się mierzyć.

Tym razem w ręce detektywa Mørcka trafia list w butelce, która została wyłowiona po latach. Czy to żart, czy ktoś się po prostu zabawił? List jest mało czytelny, jednak słowo „pomoc” jak i cały tekst napisany krwią wzbudza zainteresowanie i trafia w trybiki maszyny jaką jest praca Departamentu Q. Pierwszą istotną informacją jaką udaje się rozszyfrować jest nadawca listu, czyli chłopiec, który został uprowadzony wraz z bratem. Od momentu porwania minęły już dwa lata, a w policyjnych archiwach nie ma żadnej wzmianki o zaginięciu dwóch chłopców. Sprawa nabiera zupełnie innego wymiaru i angażuje całą ekipę departamentu doprowadzając ją do drzwi zwyrodnialca.

Co tu wiele pisać, kryminalna seria Jussi Adler-Olsena jest jedną z niewielu, która tak mocno mnie zaangażowała. Po wysłuchaniu jednej od razu sięgam po kolejną. Barwne postaci (Rose jest moją idolką!), świetne poczucie humoru, ale przede wszystkim bardzo ciekawe i świetnie skrojone kryminalne zagadki, sprawiają, że od powieści nie można się oderwać.

W „Wybawieniu” autor dał popis dając czytelnikowi możliwość wejścia do umysłu psychopaty i spojrzenia na wydarzenia z jego punktu widzenia. Mając tę przewagę nad kopenhaskimi policjantami, wcale nie dostajemy rozwiązania zagadki podanej na tacy. Liczne zwroty akcji i stopniowanie napięcia sprawiają, że z wielkim zainteresowaniem i zaangażowaniem śledzimy rozwój wypadków, aż do mocnego zakończenia.

Świetna cześć! Pozostaję w zachwycie!

Tytuł: „Wybawienie”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook, czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (3)

18 sierpnia 2019 0 komentarz

Audiobook Kryminał

„Zabójcy bażantów” Jussi Adler-Olsen – Ręka, rękę myje

przez Katarzyna Denisiuk 11 sierpnia 2019

Zastanawiałam się, czy pisać pojedyncze notki na temat serii „Departament Q” Jussi Adler-Olsena, bo tak naprawdę mogę zrobić kopiuj-wklej opinii na temat „Kobiety w klatce”. Ale może ktoś trafi akurat na ten wpis i dzięki niemu wróci do początku serii i zechce wziąć udział w „piwnicznym show”?

Ponownie sięgnęłam po audiobooka w interpretacji Janusza Zadury. Nie muszę pisać, ale napiszę – kapitalnie słucha się tego lektora. Z wielką przyjemnością zakładałam słuchawki i razem z Carlem Mørckiem i Assadem starałam się rozwiązać kryminalną zagadkę. Ach, nie zapominajmy o cudownie kąśliwej Rose, która dołączyła do Departamentu Q, by bez ogródek wyrażać swoje opinie, ale przede wszystkim służyć pomocą w zdobywaniu informacji.

Tym razem na biurko departamentu spraw zaszłych w tajemniczy sposób trafia teczka z aktami dotyczącymi zabójstwa rodzeństwa, uczniów elitarnej szkoły z internatem. Teoretycznie nie ma nad czym się głowić, gdyż osoba, która przyznała się do przestępstwa kończy odsiadkę i lada moment ma wyjść na wolność. Jednak czujne oko Assada i Mørcka sprawia, że sprawa nabiera zupełnie innego wymiaru.

W „Zabójcach bażantów” mamy podobny schemat jak w poprzedniej powieści, czyli Departament Q dostaje sprawę sprzed lat, którą się zajmuje. I robi to w brawurowy sposób. I na tym bliźniacze podobieństwo się kończy. Na to czym te dwie części się różnią spuszczam zasłonę milczenia i mocno zachęcam entuzjastów dobrych kryminałów do sięgnięcia po serię. Zdradzę Wam, że już jestem w trakcie czwartej (sic!) części zatytułowanej „Kartoteka 64”, po drodze wysłuchując „Wybawienia”, i nadaj pozostaję w zachwycie. Drużyna Mørck-Assad-Rose skradła moje serce. Świetna rozrywka!

Tytuł: „Zabójcy bażantów”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook, czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (2)

11 sierpnia 2019 0 komentarz

Kryminał

„Nóż” Jo Nesbø – Harry nie grzesz więcej

przez Katarzyna Denisiuk 24 lipca 2019

Kto jest fanem prozy Jo Nesbø i postaci Harrego Hole, ten z pewnością sięgnie po najnowszą powieść norweskiego pisarza, tak ja ja to uczyniłam. Tym razem zdecydowałam się na audiobooka, ponieważ czyta jeden z moich ulubionych lektorów, czyli Mariusz Bonaszewski.

Dwunasta część cyklu przynosi ogromne zagęszczenie myśli, wątków, tropów … Wszystkiego! Nawet ilość litrów wysokoprocentowego alkoholu wypijanego przez głównego bohatera jeży włosy na głowie. Słuchając miałam wrażenie, że autor skomponował bardzo sycący, mięsisty kociołek, który gotuje się przez długi czas, by finalnie uraczyć czytelnika aromatyczną literacką potraw, niestety nie dla wszystkich zjadliwą. W końcu nie każdy ma taki sam gust i lubi ten sam smak.

Harry Hole znalazł się w dołku. Rachel go wyrzuciła i do butelki zagląda częściej niż zwykle. Degrengolada, to jego drugie imię. Pewnego dnia budzi się z ogromną dziura w pamięci oraz zakrwawionym ubraniem. Od tego momentu musi się zmierzyć z wielka tragedią oraz śmiertelnym wrogiem – samym sobą.

Jo Nesbø jak zwykle nie próżnuje i serwuje pełnokrwisty kryminał mający wiele warstw i kilka odsłon. Nie można mu odmówić skonstruowania skomplikowanej zagadki, która ma ręce i nogi oraz mocno wciąga. Jednak za to co zrobił Harremu należy mu się nagana. Ileż krzywd może znieść jeden człowiek? Ile litrów alkoholu może wypić? I w końcu, w jaki sposób, przy tym całym upodleniu, potrafi zachować się jak rasowy MacGyver, czy inny Chuck Norris? Nie, w takie bajki, to ja nie wierzę.

Autor ponownie zadziwił mnie złożoności fabuły, która została skonstruowana z aptekarską dokładnością. Wielokrotnie zakłada czytelnikowi opaskę na oczy, okręca wokół własnej osi i puszcza wolno. Czujemy się skołowani, ale celne wskazówki prowadzą nas we właściwym kierunku … aż do następnego kołowrotka.

„Nóż”, to przedstawiciel rasowego, skandynawskiego kryminału, który ma początek, koniec i mnóstwo zawiłości w środku. A to wszystko okraszone jest wyjątkowym klimatem.

Co prawda Jo Nesbø trochę przesadził (wymazuję z pamięci obraz Harrego Superbohatera), ale i tak go lubię i zostaję w jego drużynie. A może głos Mariusza Bonaszewskiego sprawił, że tak dobrze słuchało mi się kolejnej powieści autora? Nie ma co dywagować. Do następnego Harry F*cking Hole!

Tytuł: „Nóż”
Autor: Jo Nesbø
Wydawnictwo Dolnośląskie
Tłumaczył: Iwona Zimnicka
Forma książki: audiobook; czyta Mariusz Bonaszewski
Gatunek: kryminał
Seria: Harry Hole (12)

24 lipca 2019 0 komentarz

Kryminał Thriller

„Szlif” Jeffery Deaver – Zabójcze błyskotki

przez Katarzyna Denisiuk 16 lipca 2019

Były kamienie szlachetne u Macieja Siembiedy w powieści „Miejsce i imię”. Pisał również o nich Marek Stelar w „Blasku”. Okładka „Szlifu” Jeffery’ego Deavera oraz opis fabuły wyraźnie wskazują, że szlachetnie jest również w czternastym (sic!) tomie przygód Lyncolna Rhyme i Amelii Sachs. Ale czy równie interesująco, tak jak w wymienionych powieściach polskich autorów?

W Nowym Yorku dochodzi do serii zabójstw, których ofiarami są narzeczeni w czasie planowania ślubu i wesela. Co ich łączy? Kamienie szlachetne zatopione w zaręczynowych pierścionkach i biżuterii. Co więcej, na Manhattanie zostaje zamordowany szlifierz diamentów. Dziwny jest fakt, że sprawca nie zabrał ze sobą kamieni szlachetnych o bardzo dużej wartości. Sprawę biorą pod lupę Amelia z Lyncolnem, którzy będą toczyli walkę z czasem, aby zdążyć odnaleźć świadka zdarzenia, zanim zrobi to zabójca. Nie dość, że w mieście grasuje psychopata, to dodatkowo co rusz dochodzi do lokalnych wybuchów. Pobieżny ogląd nie wskazuje, żeby cokolwiek te wydarzenia łączyło. Czy aby na pewno?

Po raz czternasty Deaver serwuje nam kryminalną zagadkę, która niestety tym razem spowodowała u mnie uczucie przejedzenia. Zbyt łatwo przychodzi bohaterom dochodzenie do właściwych wniosków i zbyt gładko wpadają na trop poszukiwanego. Nie czuć klimatu niewiadomej i nie słychać trybików uruchomionej machiny śledczej. Jeden fabularny twist, to trochę za mało, żeby fabuła była czymś więcej niż poprawnie skrojonym kryminałem.

Plusa daję autorowi za dodanie szczypty wiedzy, która wygląda na dobrze przeprowadzony research. Styl jest jak zawsze bardzo dobry, co pozwala na gładkie czytanie. Brakowało mi w tej części nuty obyczaju, opisów relacji pomiędzy Amelią i Lyncolnem oraz osoby Toma, który gdzieś tam majaczył w tle, a jest ciekawą postacią.

To co znajduje się w akapicie powyżej wynotowałam sobie pod koniec książki, na gorąco, trochę kręcąc nosem. Kiedy autor postawił ostatnią kropkę, moje spojrzenie na „Szlif” uległo zmianie. Nie diametralnie, ale jednak. Zaskakujące zakończenie sprawiło, że Deaver podniósł sobie notowania. Tak zakręcił fabułą, że czułam się przyjemnie skołowana i nabrałam pewności, że … będzie kolejna część. Nie wiem, czy po nią sięgnę, bo poprawny kryminał, to nie jest to czego oczekuję.

PS W mojej ocenie, przytoczone tytuły polskich autorów są lepsze!

Tytuł: „Szlif”
Autor: Jeffery Deaver
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Łukasz Praski
Forma książki: ebook
Gatunek: kryminał
Seria: Lyncoln Rhyme (14)

16 lipca 2019 0 komentarz

Kryminał

„Kobieta w klatce” Jussi Adler-Olsen – Skandynawski klimat

przez Katarzyna Denisiuk 14 lipca 2019

O tym, że skandynawskie kryminały są dobre, każdy fan gatunku wie. O tym, że seria „Departament Q” jest godna polecenia, mówiło wielu. W końcu i na mnie przyszła pora, żeby przekonać się co w kryminalnym świecie Adler-Olsena słychać. A słychać wiele dobrego!

Carl Mørck, policjant z kopenhaskiego wydziału zabójstw, stanął na czele Departamentu Q, nowo powołanej jednostki, która upchnięta w piwnicach miała pełnić rolę figuranta. Jego praca miała się skupiać na rozwiązywaniu starych, zakurzonych i „nierozwiązywalnych” spraw. Sam Mørck nie miał zamiaru przemęczać się, jednak ponowne spojrzenie na sprawę zaginionej pięknej parlamentarzystki sprawiło, że dostał nowej energii, a dochodzenie nowego życia. Mereta Lynggaard zniknęła z pokładu promu 5 lat temu. Nie było świadków zdarzenia, ani tropów, które pomogłyby w odnalezieniu kobiety. Mørck wraz z ekscentrycznym i tajemniczym pomocnikiem Assadem rzucają nowe światło na sprawę, która została pogrzebana w czeluściach policyjnego archiwum.

„Kobieta w klatce” ma to coś, czego szukam w kryminałach. Coś bardzo ulotnego, ciężkiego do opisania i scharakteryzowania. Coś co sprawia, że wpadam do świata wykreowanego przez autora i nie chcę go opuszczać. Oszczędnie, mrocznie, klimatycznie, bez nagromadzenia rozpraszaczy i pobocznych wątków – tak jest na kartach tej historii.

Często, kiedy stosunkowo szybko domyślimy się kto zawinił oraz jakie jest rozwiązanie kryminalnej zagadki, historia traci impet i przestaje na nas działać. W przypadku „Kobiety w klatce” jest inaczej. Nie wiem, czy sprawiła to idealna interpretacja lektora Janusza Zadury, czy też konstrukcja fabuły, ale ani na moment nie czułam się znudzona.

Cieszę się ogromnie, że jest to pierwsza część kryminalnej serii, bo z wielką przyjemnością poznam z czym w kolejnych tomach będzie się mierzyć duet Mørck-Assad. Może tajemniczy pomocnik odsłoni twarz i da się lepiej poznać? Jestem pod wrażeniem.

PS Dla słuchających audiobooków – ta forma, tej książki jest świetna! Po kolejna również sięgnę w audio wersji.

Tytuł: „Kobieta w klatce”
Autor: Jussi Adler-Olsen
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: audiobook; czyta Janusz Zadura
Gatunek: kryminał
Seria: Departament Q (1)

14 lipca 2019 0 komentarz

Kryminał

„Około północy” Mariusz Czubaj – Lubisz jazz?

przez Katarzyna Denisiuk 19 czerwca 2019

Wychowana wśród dźwięków trąbki Louisa Armstronga, bardzo byłam ciekawa najnowszej książki Mariusza Czubaja, która ukazała się w 50. rocznicę śmierci Krzysztof Komedy, polskiego kompozytora i pianisty jazzowego oraz pioniera jazzu nowoczesnego w Polsce. Twórczość Mariusza Czubaja znam z kryminalnej serii, której głównodowodzącym jest profiler Rudolf Heinz. Czytałam, że „Około północy” charakteryzuje się inną stylistyką oraz niesie inny ładunek emocjonalny, niż wymieniona seria, ale nie spodziewałam się, że będzie aż tak różna od tego z czym się do tej pory zetknęłam.

Akcja powieści rozgrywa się w Warszawie w 1969 roku. Po pogrzebie znanego polskiego jazzmana zostaje zamordowana młoda dziewczyna. To już kolejne z morderstw, które wstrząsają miastem. Czy mamy już do czynienia z „seryjniakiem” kopiującym krwawe poczynania Karola Kota, Wampira z Krakowa, który swoimi zbrodniami „wywołał psychozę strachu”? Prywatne śledztwo podejmuje kontrabasista, obracający się w światku warszawskich muzyków skupionych wokół klubu „Hybrydy”.

Na początku powieści autor gra jedną nutę, która samotna nic nadzwyczajnego nie tworzy. Dopiero sukcesywnie dopisywane kolejne dźwięki komponują się w niepowtarzalny utwór muzyczno-literacki w stylu awanturniczego i nieprzewidywalnego jazzu.

Mariusz Czubaj zaproponował czytelnikowi coś nieoczywistego i ciekawego narracyjnie. Zszedł z utartych szlaków, które w jego wykonaniu dobrze się sprawdziły, a powielone mogłyby zagwarantować kolejny sukces. W to miejsce wprowadził szczyptę „szaleństwa”. Dzięki temu powieść odbiega od znanych schematów, jest nieokiełznana i po trosze dzika. Jak jazz.

Czytając „Około północy” mamy nieodparte wrażenie, że jest to powieść-mozaika. Obok wątków kryminalnych, prym wiedzie muzyka i sztuka oraz środowisko z nimi związane. Niebagatelną rolę do odegrania dostała również Warszawa, której panoramę autor pięknie namalował.

Mam nadzieję, że Około północy zostanie potraktowane jako skromne podziękowanie kierowane do wszystkich, którzy wówczas tę znakomitą [jazz] muzykę tworzyli.

Cytowane słowa napisane w ostatnim rozdziale utwierdziły mnie, że jest to intymna powieść, którą „kupuję” w całości.

Tytuł: „Około północy”
Autor: Mariusz Czubaj
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: kryminał

19 czerwca 2019 0 komentarz

Kryminał

„Blask” Marek Stelar – Nie wszystko złoto, co się świeci

przez Katarzyna Denisiuk 12 czerwca 2019

Trzy plany czasowe, trzy wydarzenia i jeden wspólny mianownik: ten sam przez siedemdziesiąt lat. Jego blask przyćmiewa wszystko, nawet zdrowy rozsądek.

Tymi słowami wabi czytelnika najnowszy kryminał Marka Stelara. Chwyciłam się tej werbalnej przynęty i tym sposobem stałam się czytelnikiem, który koniecznie chciał dowiedzieć się co emanowało blaskiem mającym tak wielką siłę oddziaływania na ludzi i otoczenie.

Szczecin 2018 rok. Agata Prażmowska, prawniczka, rozpoznaje w ofierze zabójstwa nieletnią dziewczynę, której sprawę swego czasu prowadziła. Sytuacja zaiste smutna, jednak w momencie, gdy poprzez splot nieprzewidzianych wydarzeń dotyka bezpośrednio Agaty oraz jej trudnych relacji z ojcem, życie prawniczki wywraca się do góry nogami. Wciągnięta w śledztwo, które ewoluuje oraz zatacza coraz szersze kręgi, zaczyna przeszukiwać rodzinną przeszłość. Ta zaś odkrywa przed nią zupełnie nieznane do tej pory oblicze.

Z roku 2018 cofamy się do roku 1978, w którym ofiarą zabójcy pada prostytutka. Sprawca szybko zostaje schwytany i równie szybko zwolniony z aresztu.

Kolejnym skokiem w przeszłość jaki funduje nam autor, to 1946 rok, w którym ginie żydowski chłopiec w chwili śmierci kurczowo ściskający w dłoni cenny brylant.

Tylko tyle, czy aż tyle wątków i retrospekcji? Śmiem twierdzić, że i z większą ilością Marek Stelar doskonale by sobie poradził. Przemyślana zagadka, która została sprytnie pogmatwana, spleciona oraz związana w solidny węzeł daje czytelnikowi ogromną przyjemność z próby jej rozwikłania. Tropy i wątki, które podrzuca nam Stelar, przyjmują nieoczywistą formę, by finalnie ułożyć się w spójną i logiczną całość. Jeśli któryś z nich zostaje niedopowiedziany, to uważam, że jest zabiegiem z korzyścią dla fabuły.

„Blask” się Stelarowi bardzo udał. To powieść wielowątkowa, ciekawa, z wyrazistymi bohaterami, którzy niejedno „mają za koszulą”. Iskrzy od humoru, który celonie trafia w mój gust. To równocześnie bardzo dobry kryminał mocno przykuwający uwagę. Polecam nie tylko fanom gatunku!

Tytuł: „Blask”
Autor: Marek Stelar
Wydawnictwo Videograf
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: kryminał

12 czerwca 2019 0 komentarz

Kryminał

„Boska proporcja” Piotr Borlik – Złota proporcja, czy projekcja chorego umysłu?

przez Katarzyna Denisiuk 16 maja 2019

„Boska proporcja”, to pierwsza część kryminalnej trylogii autorstwa Piotra Borlika. Na okładce książki możemy przeczytać: „napisany z brawurą i mistrzowska precyzją kryminał plastyczny jak serial i dynamiczny jak życie.” Zdanie to przekuwam na obietnicę czegoś wyjątkowego i nietuzinkowego. Sprawia ono, że lecę do książki jak pszczoła do miodu (przykład pszczół jest nieprzypadkowy!). Czy „Boska proporcja” okaże się boskim kryminałem?

W palmiarni Parku Oliwskiego zostają znalezione zwłoki młodej kobiety. Dzieło zabójcy, które w swej formie mogłoby z powodzeniem stać się eksponatem w muzeum sztuki, kreuje go na człowieka szalenie precyzyjnego, cierpliwego i mającego artystyczne zacięcie. Do rozwiązania kryminalnej zagadki zostaje przydzielona Agata Stec. Jest to kobieta bezpardonowa, bezkompromisowa, nadużywająca alkoholu i mężczyzn. Jednym słowem twarda s(zt)uka, która przewodzi gdańskiej grupie śledczej. Agata to typ samotnika, którego jedynym powiernikiem i najbliższą osobą jest znany psycholog, a zarazem starszy brat. Kolejne morderstwa, równie finezyjne, kierują podejrzenia na coraz to nowe osoby. Czy w mieście grasuje jeden, czy dwóch morderców? A może jest to większa grupa szaleńców? Nic nie jest jasne i oczywiste.

Początek powieści mocno mnie sparzył. Nie znajdowałam ani odrobiny sympatii do Agaty, nie rozumiałam jej zachowań, decyzji i wciągania w kryminalne śledztwo osoby z zewnątrz. To wszystko sprawiało, że czułam się poirytowania. Jednak sukcesywnie, w miarę rozkręcania się fabuły, kiedy historia zataczała coraz szersze kręgi i rzucała światło na przyczynki zachowań bohaterów, moje marudzenie wyciszało się. Coraz bardziej ciekawa byłam jak autor wybrnie z intelektualnej zabawy z czytelnikiem i czy rozwiązanie zagadki okaże się zaskakujące.

„Boska proporcja” postawiła mnie na rozdrożu. Jeden drogowskaz sugeruje mi: „nie idź tam, odpuść sobie”. Drugi kusi „nie jesteś ciekawa jak potoczą się losy Agaty i jaką rolę odegra pan psycholog?” Po chwili zastanowienia wybieram drugą opcję, bo pomimo tego, że książka mnie przećwiczyła, to końcowy efekt uważam za zadowalający i warty dalszej uwagi. Autor dostaje ode mnie kredyt zaufania, chociaż po kulinarnych opisach chciałam go zamordować! Nie wiem jakim cudem (pewnie boskim), opisy te czytałam jak byłam głodna. A może były one aż tak apetyczne?

Tytuł: „Boska proporcja”
Autor: Piotr Borlik
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Forma książki: papierowa; dostępna w formie ebooka
Gatunek: kryminał
Seria: Agata Stec i Artur Kamiński (1)

Ocena: 4,5/6

16 maja 2019 0 komentarz

Kryminał

„Wada” – Robert Małecki – Tylko ciała brak

przez Katarzyna Denisiuk 11 maja 2019

Znacie komisarza Bernarda Grossa? Jeśli nie, to szkoda, bo to błyskotliwy policjant, który brawurowo rozwikłał zagadkę dwóch nieboszczyków odnalezionych na skutym lodem jeziorze (o tym śledztwie możecie przeczytać w „Skazie„). Jednak nie ma powodu do zmartwienia, gdyż Gross również aktywnie działa w „Wadzie”, która jest osobną historią i nowym wyzwaniem dla chełmżyńskiej policji.

Bernard Gross nadal jest mężem Agnieszki, która po traumatycznych przeżyciach leży w śpiączce w szpitalu. Ojcem, który praktycznie nie ma kontaktu z synem. Ale przede wszystkim jest komisarzem, któremu przydzielono zadanie rozwikłania tajemniczego znaleziska, jakim jest zakrwawiony namiot pozostawiony na leśnej polanie blisko jeziora. Dodatkowe poszlaki wskazują, iż może być to miejsce zabójstwa kobiety. Jednak nie ma ciała i nie ma również zgłoszenia odnotowanego w rejestrze osób zaginionych. Co się stało na polanie? Jeśli ktoś zginął to dlaczego? Kim była ofiara? W jaki sposób doszło do zabójstwa – jeśli doszło? Gdzie jest ciało? Sprawa po wstępnym rozpoznaniu wydaje się być patowa, ale pojawiają się tropy, które pokierują śledczego do archiwalnej sprawy sprzed trzech dekad.

Przyznaję szczerze, że podczas czytania kilkukrotnie złorzeczyłam autorowi, bo to na jakie miny mnie kierował, jak mocno plątał poszczególne wątki i nitki, które miały pokierować mój tok myślenia prosto do celu, wyzwalało we mnie czytelniczą agresję i … podziw. Niemal do samego końca nie wiedziałam jak potoczy się sprawa i jak ułożą się losy bohaterów.

Czyli co? Czyli mamy rasowy kryminał z sukcesywnie budowaną fabułą, do której dokładane były kolejne fakty nie wyskakujące jak króliki z kapelusza, ale uzyskiwane mozolną pracą śledczą. Kryminał, który nie ocieka krwią – ha! nawet ciała nie było – i ma logiczne zakończenie. Czego chcieć więcej? Kolejnej odsłony Roberta Małeckiego idącego ramię w ramię z Bernardem Grossem. Już się szykuję!

PS Pytanie otwierające, to była taka zaczepka z mojej strony, bo przecież Bernard Gross i „Skaza” zgarnął tegoroczną nagrodę Kryminalnej Piły dla najlepszej polskiej miejskiej powieści kryminalnej i nominację do Nagrody Wielkiego Kalibru!

Tytuł: „Wada”
Autor: Robert Małecki
Wydawnictwo Czwarta Strona
Forma książki: papierowa
Gatunek: kryminał
Seria: Bernard Gross (2)

Ocena: 5/6

11 maja 2019 0 komentarz

Kryminał

„Cisza białego miasta” Eva García Sáenz de Urturi – Z baskijską kulturą i tradycją w tle

przez Katarzyna Denisiuk 30 kwietnia 2019

„Cisza białego miasta” hiszpańskiej pisarki Evy Garcíi Sáenz de Urturi, to pierwsza część „Trylogii Białego Miasta”. To kryminał, którego pojawienie się na polskim rynku wydawniczym odbiło się szerokim echem wśród czytelników gustujących w kryminałach i thrillerach. Ten zauważalny ruch w social mediach również i mnie skłonił do sięgnięcia po tę książkę. Wiele pozytywnych ocen i wielki entuzjazm fanów gatunku zwiastował dobre i mocne wrażenia.

Vitoria, stolica Kraju Basków, to miejscowość z długą i bogatą historią, w którym zachowało się średniowieczne stare miasto, wabiące turystów dziesiątkami malowniczych miejsc. To tutaj znajdują się budynki historyczne oraz place, o których można powiedzieć, że są kwintesencją atmosfery baskijskiej krainy, urzekające tradycyjnym klimatem.

Vitorią wstrząsa wiadomość o podwójnym morderstwie. Sam fakt popełnienia zbrodni jest przerażający, zaś łudzące podobieństwo do zabójstw sprzed dwudziestu lat potęguje przerażenie wśród mieszkańców. Czy człowiek, który został skazany za zbrodnie z przeszłości wznowił swoją morderczą działalność? Rozwikłaniem policyjnej zagadki zajmie się śledczy specjalizujący się w profilowaniu kryminalnym.

Fascynowała mnie dziwna symetria wydarzeń. Podwójne ofiary w wieku kończącym się na zero albo na pięć… Zabójca i policjant o identycznym wyglądzie… To, że morderstwa ustały, kiedy Tasio trafił do więzienia, i że zostały wznowione, kiedy miał z niego wyjść… Fascynowała mnie i – przyznam szczerze – spędzała mi sen z powiek.

„Cisza białego miasta”, to kryminał napisany z rozmachem. To ponad 560 stron, które zabierają czytelnika w głąb hiszpańskiej tradycji i kultury oraz prowadzą go krętymi uliczkami i ciemnymi zaułkami kryminalnej zagadki. Bogato i misternie skonstruowana fabuła, na którą składają się bieżące wydarzenia oraz reminiscencje z przeszłości, dają bardzo niepokojący i intrygujący obraz.

Powieść Evy Garcíi Sáenz de Urturi trafiła w mój gust. Oprócz żelaznych kanonów wciągającego kryminału, które sprawiają, że czytelnik z wielkim entuzjazmem „przerzuca” kolejne kartki książki, żeby poznać rozwiązanie zagadki, zaoferowała o wiele więcej. Tą wartością dodaną jest solidne, gęste i soczyste tło, na które składa się hiszpański klimat miasta. Bez epatowania okrucieństwem, za to z ciekawym i odpowiednio wyważonym wątkiem obyczajowym „Cisza białego miasta” jest bardzo dobrym początkiem trylogii. Z ochotą sięgnę po jej kolejne części. Polecam!

Tytuł: „Cisza białego miasta”
Autor: Eva García Sáenz de Urturi
Wydawnictwo Muza
Tłumaczył: Joanna Ostrowska
Forma książki: audiobook czyta Adam Bauman; papierowa
Gatunek: kryminał 
Seria: Trylogia Białego Miasta (1)

Ocena: 5/6

30 kwietnia 2019 0 komentarz