Tag:

Wydawnictwo Wielka Litera

„Powrót z Bambuko” Katarzyna Nosowska – Nasze życie

przez Katarzyna Denisiuk 16 października 2020

Imponuje mi

Katarzyna Nosowska imponuje mi ogromnie tym, jak widzi, co widzi i, przede wszystkim, w jaki sposób o tym pisze. W „Powrocie z Bambuko” jest mnóstwo oczywistości, na które wcześniej nie zwracałam uwagi, albo nie potrafiłam ich sobie uzmysłowić. Niektóre prawdy biją mocno, niemal boleśnie i nie tyczą się tylko życiowych doświadczeń autorki. Niejeden z nas może je przyłożyć do swojej sytuacji, swojej rzeczywistości, i będą pasowały jak dwa sąsiadujące ze sobą puzzle.

Uwielbiam

Jak to z Katarzyną Nosowską bywa, w książce jest nie tylko poważnie i mądrze, lecz także „na wesoło”. Uwielbiam jej poczucie humoru i dystans do siebie i świata szeroko pojętego. Dostała? Ktoś jej to sprezentował? A skąd! Człowiek do wszystkiego dochodzi sam, ale przecież nie musi podążać drogą naszpikowaną przeszkodami jak na trasie runmageddonu. Korzystając z doświadczeń innych i poniekąd ucząc się na ich błędach, można je bezboleśnie ominąć. Nie dostaniemy za to karnych minut, a może medal za życiową mądrość?

Audiobook

„Powrót z Bambuko” w formie audiobooka czytała mi autorka. Bardzo polecam! Tobie też przeczyta, jeśli tę formę wybierzesz. Może preferujesz tradycyjną, papierową książkę? Też super! Jest fajnie wydana, ma krótkie rozdziały, ciekawe ilustracje i dobrze leży w dłoniach. Gdzie nie otworzysz, tam zawsze jest coś mądrego, wesołego, czasami odkrywczego, czy podnoszącego na duchu.

Tak to się właśnie odbywa – wygrywasz, gdy pod wspólnym sztandarem zgromadzisz tych, których scala ten sam wstyd, ta sama udręka, bliźniacza codzienność.

Są ludzie, którzy mają umiejętność łagodzenia napięć, wyciszania konfliktów, tacy, którzy jednym zdaniem potrafią pocieszyć w rozpaczy. Są ludzie, którzy umieją słuchać, co wydaje się w tych czasach niezwykłym wyczynem. Czy to nie są bohaterowie?

Uczę się prawdy. To bardzo trudne, ale nie odpuszczam. Za cenę samotności i odrzucenia zyskuję lekkość bycia sobą. Jestem prosta jak interpunkcyjna kropka, szukam amatorów kropek, skończyłam z dorysowywaniem wokół siebie kolorowych płatków i udawaniem, że jestem kwiatkiem. Jakbym poluzowała napięty od lat mięsień. Niespotykana wręcz ulga.

Słowem podsumowania

Mąż powiedział do mnie: „przeczytaj Kaśkę”. Nie lubię, gdy ktoś mi każe coś czytać. Dlatego przewrotnie – bo miałam wielką na tę książkę ochotę – wysłuchałam audiobooka. I przyznaję, że to był doskonały czas. Myślę, że mogłabym to audio słuchać wielokrotnie, jak piosenki w wykonaniu Katarzyny Nosowskiej. Dla mnie bomba! Dziękuję autorce za tyle mądrych i krzepiących słów – te były dla mnie najcenniejsze.

Tytuł: "Powrót z Bambuko"
Autor: Katarzyna Nosowska
Wielka Litera, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta autorka 
Gatunek: publicystyka literacka, esej

16 października 2020 0 komentarz

Audiobook Literatura piękna

„Testamenty” Margaret Atwood – U progu zmian

przez Katarzyna Denisiuk 21 kwietnia 2020

„Testamenty” to powieść, za którą Margaret Atwood otrzymała w 2019 roku drugą w swojej karierze Nagrodę Bookera (pierwszą nagrodzoną powieścią jej autorstwa jest „Ślepy zabójca”). Fabuła powieści jest kontynuacją wydarzeń, które kanadyjska pisarka opisała w „Opowieści Podręcznej„. Entuzjaści historii Gileadu musieli czekać aż trzydzieści cztery lata, by ponownie zagłębić się w odmęty świata Podręcznych.

Akcja powieści toczy się piętnaście lat po wydarzeniach przedstawionych w „Opowieści Podręcznej” i zakotwiczona jest Republice Gileadu zdeformowanej przez panujący system, który jest niewydolny i nie daje nadziei na lepszą przyszłość. Coraz głębsze i dłuższe rysy w funkcjonowaniu tego totalitarnego świata obnażają jego słabości. Dodatkowo działalność Mayday, organizacji przeciwstawiającej się panującej władzy, wyniszcza Gilead od środka.

Bohaterkami „Testamentów” są: młoda Agnes, która będąc predestynowaną do małżeństwa z komendantem, staje na ścieżce wiodącej do kariery Podręcznej; Ciotka Lidia, dzierżąca władzę, surowa funkcjonariuszka Gileadu oraz Daisy, nastolatka mieszkająca w Kanadzie. Wydarzenia toczące się wokół tych kobiet są punktami zapalnymi fabuły. Czy ich losy ulegną koncentracji? Jaką przyszłość ma Gilead i jego mieszkańcy?

„Testamenty” dzięki trójgłosowi bohaterek dają pełny obraz Gileadu. Możemy obserwować go od środka, dzięki opowieściom snutym przez Ciotkę Lidię oraz doświadczeniom młodej Agnes. Jak również z zewnątrz, poprzez wrażenia opisywane przez Daisy. Ta odsłona historii Republiki ma większy rozmach, wykreowaną większą przestrzeń, w której wiele się dzieje. I jak nie byłam entuzjastką „Opowieści Podręcznej”, tak teraz, po wysłuchaniu „Testamentów” i po okrzepnięciu tej historii w mojej głowie, wydaje mi się, że skupienie akcji na mniejszym obszarze, jej koncentracja, były o wiele lepszym rozwiązaniem.

Najnowszą powieść Margaret Atwood słucha się doskonale. Interpretacja Marii Seweryn bardzo przypadła mi do gustu. Patrząc na obie powieści, wydaje się, że fabuła „Opowieść Podręcznej” ma przewagę, gdyż jest nowatorska i błyskotliwa. Napisałam o niej: „ta książka mnie oblepiła, wryła się w mózg, zdołowała. Ta książka jest mocna, paranoidalna i mam nadzieję, przeogromną nadzieję, że nie prorocza”. „Testamenty” były świetną rozrywką i mają to coś co dostrzegła kapituła prestiżowej nagrody literackiej.

Tytuł: „Testamenty”
Autor: Margaret Atwood
Wydawnictwo Wielka Litera, Audioteka
Tłumaczył: Paweł Lipszyc
Forma książki: audiobook, czyta Maria Seweryn
Gatunek: literatura piękna
Seria: Opowieść Podręcznej (2)

21 kwietnia 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Bracia Burgess” Elizabeth Strout – Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu

przez Katarzyna Denisiuk 22 stycznia 2020

Elizabeth Strout doskonałą kreacją Olive Kitterigde sprawiła, że na każdą inną książkę jej autorstwa patrzę przez pryzmat kultowej bohaterki. Nie inaczej było w przypadku „Braci Burgess”, do której nawiązuje Strout w powieści „Olive powraca”. Olive ma wiele wad, sporo jej można zarzucić, ale jest osobą, która pod szorstką powierzchnią chroniącą przed otaczającym światem, skrywa empatyczne oblicze. Zupełnie inne wrażenie robią bracia Burgess.

Trójka rodzeństwa, Jim, Bob oraz Susan, pogrzebali w odmętach pamięci okoliczności wypadku, w którym zginął ich ojciec. Bracia wyjechali z rodzinnego Shirley Falls w stanie Maine do Nowego Jorku, by tam oddać się pracy i gorączkowemu życiu. Susan została w rodzinnym domu, gdzie samotnie wychowywała nastoletniego syna. Jim zrobił zawrotną prawniczą karierę. Bob zaś niczego szczególnego nie osiągnął. Cały czas jednak obdarza wielką estymą swojego brata. Pewnego dnia Jim i Bob wracają do Shirley Falls, ponieważ ich siostrzeniec wpakował się w kłopoty i potrzebuje pomocy prawnej. Spotkanie po latach całej trójki owocuje ciągiem nieoczekiwanych zdarzeń prowadzących do rozdrapywania ran i budowania na nowo nadwątlonych więzi. Co więcej, powoduje wiele wstrząsów i przeorganizowanie życia rodzeństwa i ich rodzin.

Dawno nie czytałam powieści, w której ani jeden bohater nie wzbudził we mnie sympatii. Każdy był mi obojętny, z żadnym się nie zidentyfikowałam, żadnemu nie kibicowałam, a niektórzy mocno mnie irytowali.

-Masz rodzinę – powiedział Bob. -Masz żonę, która cię nienawidzi. Dzieci, które są na ciebie wściekłe. Brata i siostrę, którzy doprowadzają cię do furii. I siostrzeńca, który kiedyś był palantem, ale już chyba nie jest. To się nazywa „rodzina”.

Jednak niezbyt ciepły stosunek do bohaterów nie może świadczyć o tym, że cała powieść nie wzbudza sympatii. Gdyby tak przez pryzmat postaci oceniać walory danej książki, to jej obraz byłby mocno zniekształcony. Elizabeth Strout potrafi pisać o relacjach między ludźmi, o reakcjach zachodzących w rodzinach. Czytelnik ma poczucie, że dany temat nie jest traktowany powierzchownie, ponieważ autorka ma zmysł obserwacji i przekuwania swoich spostrzeżeń na ciekawą fabułę.

„Bracia Burgess” nie zdetronizują „Olive Kitteridge” oraz jej kontynuacji „Olive powraca”, bo Olive jest nie do podrobienia. Lektura powieści ciekawi, bo pomimo braku sympatii do bohaterów i unoszącego się klimatu napięcia, pretensji i pogardy, pcha czytelnika do poznania prawdziwych motywów takiego, a nie innego postępowania. I czyta się świetnie, jak każdą powieść Elizabeth Strout.

Tytuł: „Bracia Burgess”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Małgorzata Maruszkin
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

22 stycznia 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Góra Tajget” Anna Dziewit-Meller – O pamięci

przez Katarzyna Denisiuk 22 grudnia 2019

Ponownie wróciłam do czasów wojny i losów ludzi, na których ten czas odcisnął niezatarte piętno. Tym razem przystanek mojej czytelniczej podróży znalazł się na Śląsku, który wspomina okrucieństwa II Wojny Światowej.

Sebastian mieszka w familioku. Ma żonę, która własnie urodziła dziewczynkę, zwyczajne życie i aptekę odziedziczoną po ojcu. Nieznane dotąd informacje o zbrodniach na dzieciach, mających miejsce w szpitalu znajdującym się tuż koło apteki, nie pozwalają mu spokojnie spać.

Ten niezwykły wstęp to tylko preludium. To zaproszenie skierowane do czytelnika, które otwiera drzwi do poruszającej i mocnej emocjonalnie lektury.

Ziemia stawia opór, jakby zaciskała zęby. „Nie! Nie, kurwa! – zdaje się mówić ludziom wbijającym w nią łopaty. – Nie przyjmę już ani jednego trupa więcej! Proszę natychmiast stąd odejść! Wypierdalajcie, ludzie!”.

Historia opowiedziana przez Annę Dziewit-Meller ma kilku narratorów i całe rzesze cichych bohaterów. Autorka mówi głosem zarówno skrzywdzonych, jak i oprawców. Obydwa brzmią bardzo mocno i wnikają głęboko poruszając każdą strunę wrażliwości. Tworzy historie, które z czasem rozkładają się przed nami tworząc piękny, literacki wachlarz.

Czy to możliwe, że człowiek rodzi się nie tam, gdzie powinien, i że anioły niosące matkom dzieci mylą czasem szlaki?

„Góra Tajget” jest napisana stylem, który bardzo dobrze współgra z fabułą. W jednej chwili zderza się zło z codziennością i trywialnymi czynnościami, a to sprawia, że wszystko odczuwamy mocniej i boleśniej. Obok takiej prozy nie można przejść obojętnie. Mi się nie udało. Wabi czytelnika i sprawia, że pomimo ciężaru gatunkowego, z przyjemnością się w nią zagłębiamy i z nią obcujemy.

Nicość jest lepsza. Nic, cisza i śnieg kryjący ziemię. I ciemność. Tak sobie wyobrażam życie wieczne. Wieczne nic.

Tytuł: „Góra Tajget”
Autor: Anna Dziewit-Meller
Wydawnictwo Wielka Litera
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

22 grudnia 2019 0 komentarz

Audiobook Literatura piękna

„Olive powraca” Elizabeth Strout – Mozaika ludzkich losów

przez Katarzyna Denisiuk 3 grudnia 2019

Elizabeth Strout napisała powieść „Olive Kitteridge” w 2008 roku, a rok później otrzymała za nią Nagrodę Pulitzera. Po jej przeczytaniu napisałam: „Jej cudowna forma oraz styl pozwalają na bardzo subiektywny odbiór oraz interpretację treści. A jest ona gorzka, smutna, ale przede wszystkim prawdziwa, bo takie właśnie są zakamarki ludzkiej duszy”. Jedenaście lat później powstała „Olive powraca”.

Książka ponownie przenosi nas do sennego miasteczka Crosby, które jest źródłem i przyczynkiem do stworzenia subtelnie powiązanych opowiadań. Mają one wielu bohaterów, a najważniejszą z nich jest tytułowa Olive Kitteridge. To kobieta z mocnym charakterem i głośno wyrażająca swoje zdanie, postrzegana przez lokalną społeczność jako hetera i kobieta, która nie pozwala sobie na chwile słabości. Do czasu.

W „Olive powraca” śledzimy dzieje miasteczka i jej mieszkańców na przestrzeni kilkunastu lat. W tym czasie Olive ponownie wychodzi za mąż i nadal nie potrafi ułożyć sobie zdrowych relacji z synem, synową oraz wnukami. Jest bohaterka wielu niespodziewanych wydarzeń w Crosby. Kiedy jest potrzebna, to nigdy nie odmawia, komentując całą sytuację w adekwatny do swojego zołzowatego charakteru sposób. Z jednej strony możemy się zżymać na takie zachowanie i postawę, a z drugiej? Taką Olive pokochaliśmy i taką kochamy nadal – bezkompromisową, z trafnymi życiowymi przemyślanami.

Powieść Elizabeth Strout rozkłada myśli przed czytelnikiem niczym wachlarz. Odnajdujemy w nim mnóstwo emocji, od radości po smutek, przetykanych złością, nostalgią i poczuciem przemijalności. Wydawałoby się, że pierwsza część serii wyczerpała temat i jej kontynuacja nie będzie już tak udana. Nic bardziej mylnego. Nadal z wielką ciekawością obserwujemy życie zwyczajnych mieszkańców małej społeczności, towarzyszymy Olive w jej zmaganiach ze sobą, rodziną i otoczeniem. Każdy z rozdziałów powieści jest ciekawy, każdy coś wnosi, by stworzyć intrygujący i poruszający obraz ludzkich losów.

Świetna! Bardzo polecam, również w formie audiobooka, którego czyta Iza Kuna.

PS Czytelnicy, którzy znają inne książki Elizabeth Strout, znajdą tu dodatkowy smaczek w postaci nawiązania do powieści „Bracia Burgess”, ale przede wszystkim do „Amy i Isabelle”.

PS2 Bardzo jestem ciekawa, czy będzie kontynuacja rewelacyjnego serialu z Frances McDormand w roli Olive.

Tytuł: „Olive powraca”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera, Audioteka
Tłumaczył: Ewa Horodyska
Forma książki: audiobook, czyta Iza Kuna; dostępna również w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
Seria: Olive Kitteridge (2)

3 grudnia 2019 2 komentarze

Literatura faktu

„Gad. Spowiedź klawisza” Paweł Kapusta – O więziennym życiu z perspektywy strażnika

przez Katarzyna Denisiuk 19 listopada 2019

Zastanawialiście się kiedyś jak wygląda praca funkcjonariusza służby ochrony więziennictwa? Z jakimi trudnościami spotyka się w swojej pracy? Czy klawisz, zwany za murem więzienia gadem, ma godną pracę i zarobki adekwatne do tego z kim i czym się mierzy każdego dnia?

Ja nie. Dlatego sięgnęłam po najnowszy reportaż Pawła Kapusty „Gad. Spowiedź klawisza”. Po wysłuchaniu audiobooka mogę powiedzieć, że jest to niesamowicie ciekawa, zaskakująca i przede wszystkim wstrząsająca opowieść.

Paweł Kapusta rozmawiał z wieloma osobami, znajdującymi się na różnych szczeblach więziennej hierarchii. Jednak przede wszystkim dał głos tym, którzy byli i są najbliżej skazanych. Jego reportaż składa się z historii ludzi, na których praca odcisnęła piętno, którego nie można wymazać, i które nie blaknie. Ludzi, którzy codziennie musieli spotykać się z bezwzględnymi przestępcami oraz więźniami cierpiącymi na choroby psychiczne.

Reportaż Pawła Kapusty to również reportaż o polskim systemie więziennictwa, który stwarza takie a nie inne (jakie? dowiecie się z książki) warunki pracy. Autor wspomina też o instytucji kata, która już w polskim prawie nie funkcjonuje oraz o karze śmierci – jak się odbywała i jaka była ostatnia droga skazanego.

Mam powiedzenie: jeśli masz wyższe wykształcenie, to musisz mieć jeszcze średnie wyobrażenie i podstawowe wychowanie.

Możecie pomyśleć, że klawisz zawsze stoi po dobrej, jasnej stronie. Jest praworządny i nieskazitelny. Nic bardziej mylnego. Autor nie umywa rąk od opisywania prawdy o gadach, którzy mają nielegalny kontakt ze skazanymi – „przemyt, handel, noszenie grypsów, telefonów komórkowych, alkoholu. O kontaktach seksualnych strażników z więźniami również Paweł Kapusta napisał.”

Sięgając po ten reportaż oczekiwałam prawdy, bez lukru i tandetnego plastiku. Otrzymałam obraz szokujących realiów, które wielokrotnie powodowały piętrzące się w głowie pytania: jak to jest możliwe? Po wysłuchaniu audiobooka, w genialnej interpretacji Janusza Chabiora, chylę czoła przed pracą strażników więziennych, których warunki pracy są równie podłe jak otrzymywane przez nich wynagrodzenie.

(…) żeby wytrwać w służbie 28 lat, trzeba mieć jaja ze stali i psychikę z tytanu, a nie uśmiech przyklejony do twarzy.

Mocna i bezkompromisowa lektura, która otwiera oczy i prostuje zakrzywione wyobrażenia o pracy za murami więzienia. Polecam!

Tytuł: „Gad. Spowiedź klawisz”
Autor: Paweł Kapusta
Wydawnictwo Wielka Litera, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Janusz Chabior, dostępna w formie ebooka
Gatunek: reportaż, literatura faktu

19 listopada 2019 0 komentarz

Literatura piękna

„Amy i Isabelle” Elizabeth Strout – Mieszanka miłości i nienawiści

przez Katarzyna Denisiuk 15 października 2019

Elizabeth Strout potrafi pisać o ludziach. Kiedy bierze pod lupę człowieka, wnikliwie się mu przygląda rozkładając na czynniki pierwsze jego psychikę, uczucia, czy żądze. Tym razem zainteresowała się dwoma kobietami, które łączą więzy krwi, czyli matkę i córkę. Ich relacja jest zarówno ciekawa, jak i burzliwa.

Isabelle wychowuje Amy bez ojca, mieszkając w małej, amerykańskiej miejscowości. Amy dojrzewa, a wraz z nastaniem tego trudnego dla nastolatki czasu, coraz lepiej poznaje swoją seksualność. Między kobietami iskrzy. Elizabeth Strout szuka głębiej i dociera do prawdy, która wywarła niebagatelny wpływ na życie Isabelle i jej córki.

Bardzo podoba mi się sposób przestawienia przez autorkę poważnych problemów i ważnych aspektów naszego życia pod przykrywką fabularnej fikcji. Czyni to w tak wiarygodny sposób, że nie można oprzeć się pokusie, że opisywane w powieści miejsca, postaci i emocje istniały naprawdę.

„Amy i Isabelle” to nie jest powieść, która wstrząsa czytelnikiem i wywołuje burzę, czasami skrajnych, emocji. To powieść, która sprawia, że czujemy się swojsko, otoczeni przez ludzi i problemy dobrze nam znane, ale przedstawione w ciekawy sposób. To sprawia, że możemy się postawić na pozycji podglądaczy, którzy bezkarnie obserwują zmagania z problemami, sposób radzenia sobie z nimi, a finalnie łamią sobie głowę, czy postąpiliby tak samo?

Lubię takie niewydumane, nieprzekombinowane historie z wiarygodnymi bohaterami skonfrontowanymi z prawdopodobnymi wydarzeniami. Ciekawa jestem jak potoczyły się dalsze losy bohaterek. A skoro nie ma kontynuacji, to moja wyobraźnie może pisać przeróżne scenariusze.

Wszystko, co niegdyś zdawało się ciągnąć bez końca, wtedy się skończyło, a Isabelle w nadchodzących latach, w różnych miejscach i chwilach, będzie się czasem znajdowała w otoczeniu ciszy i odnajdzie w sobie tylko to jedno powtarzające się słowo: „Amy”. „Amy, Amy” – bo to było to, wołanie jej serca, jej modlitwa.

Tytuł: „Amy i Isabelle”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

15 października 2019 0 komentarz

Literatura współczesna

„Olive Kitteridge” Elizabeth Strout – Patchwork ludzkich losów

przez Katarzyna Denisiuk 18 kwietnia 2019

Przyznanie Elizabeth Strout Nagrodą Pulitzera w 2009 roku za powieść „Olive Kitteridge”, powinno gwarantować doskonałą lekturę. Jednak z nagrodami bywa różnie. Czasami przyklaskujemy decyzjom jurorów, a innym razem kręcimy nosem. Nie wiem jaką Olive miała w 2009 roku konkurencję i czy wybór był słuszny oraz sprawiedliwy. Za to wiem, że książkę Strout czyta się rewelacyjnie i jest naprawdę godna polecenia.

Fabułę powieści tworzy zbiór mini historii mieszkańców niewielkiego miasteczka. Oprócz miejsca zamieszkania opowiadania łączy je postać Olive Kitteridge, emerytowanej, surowej oraz charyzmatycznej nauczycielki matematyki. Przez męża postrzegana jest jako osoba ostro wyrażająca swoje opinie, mająca bujny biust, burzliwe nastroje i nieoczekiwane wybuchy gardłowego śmiechu. Ona zaś ich związek wyobraża sobie jako „dwa przyciśnięte do siebie plasterki szwajcarskiego sera; takie dziury wnosili obydwoje do swojego związku – dziury, które wydłubywało z nich życie.”

Poznajemy Olive nie tylko jako kobietę bezkompromisową oraz heterę, ale również matkę, która dałaby wszystko, żeby być bliżej syna i mieć z nim lepszy kontakt.

Gotowa była tkwić na spłachetku betonu gdziekolwiek, byle był tam jej syn, jaśniejąca boja, którą kołyszą fale jej własnego milczącego lęku.

Książka Elizabeth Strout jest pięknym patchworkiem ludzkich losów, utkanych z ich lęków, wątpliwości, ukrytych pragnień i marzeń. Czyli tego wszystkiego co składa się na nasze jestestwo, z czym się mierzymy i czego doświadczamy. Poprzez nieoczywistą formę narracji w bardzo subtelny sposób poznajemy Olive, jej rodzinę oraz pozostałych, cichych bohaterów miasteczka, którzy wpuszczają nas do swojego życia.

Książka Elizabeth Strout mnie urzekła. Cudowna forma oraz styl pozwalają na bardzo subiektywny odbiór oraz interpretację treści. A jest ona gorzka, smutna, ale przede wszystkim prawdziwa, bo takie właśnie są zakamarki ludzkiej duszy. Bardzo polecam!

PS Wspaniałym dopełnieniem powieści jest serial z Frances McDormand w roli głównej. Genialna gra aktorska!

Tytuł: „Olive Kitteridge”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Ewa Horodyska
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna

Ocena: 5,5/6

18 kwietnia 2019 0 komentarz

Sensacja Thriller

„Miejsce i imię” Maciej Siembieda – Mistrzowski szlif

przez Katarzyna Denisiuk 4 grudnia 2018

W „444” Maciej Siembieda zdradził początek fabuły kolejnej swojej książki mającej tytuł „Miejsce i imię”. Chyba nie wątpicie, że po nią sięgnę?

Tak brzmiało przedostatnie zdanie mojej opinii o pierwszej książce Macieja Siembiedy. Nie rzucam słów na wiatr. Dlatego w chwili kiedy przyszła chęć i odpowiedni moment, sięgnęłam po drugą część serii z Jakubem Kanią pod tytułem „Miejsce i imię”.

Ukryte skarby jakiegoś esesmana i babcie próbujące wskrzesić Hitlera, to dobre dla autorów powieści sensacyjnych, a nie dla poważnej agencji bezpieczeństwa państwa.

Z lekką drwiną, puszczając oko do czytelnika, pisze autor o skrawku fabuły w swojej książce. W „Miejscu i imieniu” nie tylko cofniemy się w przeszłość do czasu wojny, hitlerowców i obozów koncentracyjnych. Poobracamy się również w świecie pięknej biżuterii i kamieni szlachetnych. A skoro w grę wchodzą bardzo duże pieniądze i fortuny to, jak to w życiu bywa, towarzyszyć im będą ciemne interesy i ukryte, niecne zamiary.

Jakub Kania skończył z IPN-em, ale nie z rozwiązywaniem historycznych zagadek. Tym razem zleceniodawca, jakim jest Instytut Pamięci Jad Waszem, zlecił mu odnalezienie miejsca pochówku żydowskich Holendrów. W toku śledztwa okazuje się, że na Górze Świętej Anny, gdzie zginęli mężczyźni i znajdował się niewielki obóz koncentracyjny, założono nielegalną szlifiernię diamentów. Kamienie do obróbki pochodziły od więźniów wyciąganych z transportu do Oświęcimia. Wielu w przeszłości chciało i chce nadal „położyć łapę” na tym jednym z najpiękniejszych i najcenniejszych kamieni szlachetnych.

Zarówno w „444”, jak i w „Miejscu i imieniu” Maciej Siembieda serwuje czytelnikom kapitalną rozrywkę w postaci złożonej i wielowątkowej zagadki. Aby ją rozwiązać trzeba niemałego sprytu i detektywistycznej smykałki – a wiemy, że obie te zalety posiada Jakub Kania. Po raz kolejny również autor wrzuca czytelnika w wir akcji, która szaleje i wciąga coraz głębiej w swoje odmęty. Mnogość postaci oraz wątków przyprawia o zawrót głowy, niedokuczliwy, a wręcz przyjemny i pozytywny. Oczywistym jest, że w momencie kiedy zagadka jest skomplikowana, to owoc w postaci właściwego jej rozwiązania smakuje wybornie!

Bardzo polubiliśmy się z prozą Macieja Siembiedy. Po dwóch odsłonach thrillera historycznego z domieszką sensacji wiem, że książki jego autorstwa są rozrywką pełną przemyślanych historii, które są przedstawione bardzo ciekawie i w nieoczywisty sposób. Co więcej, wplata humor, który doskonale wpasowuje się w mój gust. Co tu więcej pisać – jestem w „czytelniczym siódmym niebie„. Reasumując. „Miejsce i imię” w duecie z „444” (może być również solo, ale po co ograniczać sobie przyjemność) są znakomitą rozrywką z półki pod tytułem „thriller/sensacja z historią w tle”. Polecam i zacieram ręce na „Gambit”!

Tytuł: „Miejsce i imię”
Autor: Maciej Siembieda
Wydawnictwo Wielka Litera
Forma książki: ebook, Legimi
Gatunek: thriller, sensacja
Seria: Jakub Kania (2)

Ocena: 5,5/6

4 grudnia 2018 1 komentarz

Literatura współczesna

„A ja żem jej powiedziała…” Katarzyna Nosowska Cześć Kaśka!

przez Katarzyna Denisiuk 2 sierpnia 2018

Tytuł: „A ja żem jej powiedziała…”

Autor: Katarzyna Nosowska

Wydawnictwo: Wielka Litera

Frma książki: ebook

Gatunek: literatura współczesna

fot. Katarzyna Denisiuk

Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Zabrałam Kaśkę na urlop z myślą, że powinna mi dostarczyć niewymuszonej rozrywki, „miłej, łatwej i przyjemnej”. Zawiodłam się? Absolutnie nie! To czego oczekiwałam, to na co liczyłam, dostałam.

Potraktowałam ją jako sympatyczny dodatek do wakacyjnego relaksu i daleka jestem od dywagowania, czy ta książka była potrzebna? Czy coś wniosła? Czy fani „tekściary” i piosenkarki mogli się poczuć złapanymi na marketingowy haczyk?

O tej książce niewiele można napisać, ale nie dlatego, że nie ma o czym. Jest prawdziwa, szczera, pełna przemyśleń, wrażeń z obserwacji otaczającej nas rzeczywistości i tego czym karmi nas telewizja i o czym trąbią media. Kaśka mówi co myśli. Czasami całkiem serio, bez wchodzenia w rolę „zabawiacza” i poprawiacza humoru z Instagrama, a innym razem z pazurem, prześmiewczo, drwiąc z na przykład wystudiowanych i wystylizowanych celebrytów. Podobają mi się te obie twarze, a dodam, że tych pośrednich jest o wiele więcej.

Podczas lektury wielokrotnie przytakiwałam autorce i w duchu krzyczałam – tak! Masz rację! Tak jest! Lepiej bym tego nie ujęła! Zawsze ceniłam i cenię nadal artystkę za całokształt pracy twórczej i scenicznej, a po lekturze książki dodatkowo szanuję za mądrość życiową i wielce zdystansowane podejście do bycia osobą rozpoznawalną.

„A ja żem jej powiedziała…” nie jest książką, która pozostanie z czytelnikiem na długo. Jest jak uroczy towarzysz kilkugodzinnej podróży, który nienachalnym zachowaniem i rozmową na poziomie umili jej trudy. Na docelowej stacji rozstaniemy się i każdy z nas pójdzie w inną stronę, napompowany endorfinami i z uśmieszkiem błąkającym się po twarzy.

PS Książka jest dostępna również w formie audiobooka, którego czyta autorka. Słyszałam, że warto posłuchać.

Ocena: 5/6

2 sierpnia 2018 0 komentarz