Tag:

Wydawnictwo Wielka Litera

Literatura piękna

„Amy i Isabelle” Elizabeth Strout – Mieszanka miłości i nienawiści

przez Katarzyna Denisiuk

Elizabeth Strout potrafi pisać o ludziach. Kiedy bierze pod lupę człowieka, wnikliwie się mu przygląda rozkładając na czynniki pierwsze jego psychikę, uczucia, czy żądze. Tym razem zainteresowała się dwoma kobietami, które łączą więzy krwi, czyli matkę i córkę. Ich relacja jest zarówno ciekawa, jak i burzliwa.

Isabelle wychowuje Amy bez ojca, mieszkając w małej, amerykańskiej miejscowości. Amy dojrzewa, a wraz z nastaniem tego trudnego dla nastolatki czasu, coraz lepiej poznaje swoją seksualność. Między kobietami iskrzy. Elizabeth Strout szuka głębiej i dociera do prawdy, która wywarła niebagatelny wpływ na życie Isabelle i jej córki.

 

Bardzo podoba mi się sposób przestawienia przez autorkę poważnych problemów i ważnych aspektów naszego życia pod przykrywką fabularnej fikcji. Czyni to w tak wiarygodny sposób, że nie można oprzeć się pokusie, że opisywane w powieści miejsca, postaci i emocje istniały naprawdę. 

 

„Amy i Isabelle” to nie jest powieść, która wstrząsa czytelnikiem i wywołuje burzę, czasami skrajnych, emocji. To powieść, która sprawia, że czujemy się swojsko, otoczeni przez ludzi i problemy dobrze nam znane, ale przedstawione w ciekawy sposób. To sprawia, że możemy się postawić na pozycji podglądaczy, którzy bezkarnie obserwują zmagania z problemami, sposób radzenia sobie z nimi, a finalnie łamią sobie głowę, czy postąpiliby tak samo?

 

Lubię takie niewydumane, nieprzekombinowane historie z wiarygodnymi bohaterami skonfrontowanymi z prawdopodobnymi wydarzeniami. Ciekawa jestem jak potoczyły się dalsze losy bohaterek. A skoro nie ma kontynuacji, to moja wyobraźnie może pisać przeróżne scenariusze.

Wszystko, co niegdyś zdawało się ciągnąć bez końca, wtedy się skończyło, a Isabelle w nadchodzących latach, w różnych miejscach i chwilach, będzie się czasem znajdowała w otoczeniu ciszy i odnajdzie w sobie tylko to jedno powtarzające się słowo: „Amy”. „Amy, Amy” – bo to było to, wołanie jej serca, jej modlitwa.

 
Tytuł: „Amy i Isabelle”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Olive Kitteridge” Elizabeth Strout – Patchwork ludzkich losów

przez Katarzyna Denisiuk

Przyznanie Elizabeth Strout Nagrodą Pulitzera w 2009 roku za powieść „Olive Kitteridge”, powinno gwarantować doskonałą lekturę. Jednak z nagrodami bywa różnie. Czasami przyklaskujemy decyzjom jurorów, a innym razem kręcimy nosem. Nie wiem jaką Olive miała w 2009 roku konkurencję i czy wybór był słuszny oraz sprawiedliwy. Za to wiem, że książkę Strout czyta się rewelacyjnie i jest naprawdę godna polecenia.

 

Fabułę powieści  tworzy zbiór mini historii mieszkańców niewielkiego miasteczka. Oprócz miejsca zamieszkania opowiadania łączy je postać Olive Kitteridge, emerytowanej, surowej oraz charyzmatycznej nauczycielki matematyki. Przez męża postrzegana jest jako osoba ostro wyrażająca swoje opinie, mająca bujny biust, burzliwe nastroje i nieoczekiwane wybuchy gardłowego śmiechu. Ona zaś ich związek wyobraża sobie jako „dwa przyciśnięte do siebie plasterki szwajcarskiego sera; takie dziury wnosili obydwoje do swojego związku – dziury, które wydłubywało z nich życie.”

Poznajemy Olive nie tylko jako kobietę bezkompromisową oraz heterę, ale również matkę, która dałaby wszystko, żeby być bliżej syna i mieć z nim lepszy kontakt.

Gotowa była tkwić na spłachetku betonu gdziekolwiek, byle był tam jej syn, jaśniejąca boja, którą kołyszą fale jej własnego milczącego lęku.

 

Książka Elizabeth Strout jest pięknym patchworkiem ludzkich losów, utkanych z ich lęków, wątpliwości, ukrytych pragnień i marzeń. Czyli tego wszystkiego co składa się na nasze jestestwo, z czym się mierzymy i czego doświadczamy. Poprzez nieoczywistą formę narracji w bardzo subtelny sposób poznajemy Olive, jej rodzinę oraz pozostałych, cichych bohaterów miasteczka, którzy wpuszczają nas do swojego życia.

 

Książka Elizabeth Strout mnie urzekła. Cudowna forma oraz styl pozwalają na bardzo subiektywny odbiór oraz interpretację treści. A jest ona gorzka, smutna, ale przede wszystkim prawdziwa, bo takie właśnie są zakamarki ludzkiej duszy. Bardzo polecam!

 

PS Wspaniałym dopełnieniem powieści jest serial z Frances McDormand w roli głównej. Genialna gra aktorska!

 
Tytuł: „Olive Kitteridge”
Autor: Elizabeth Strout
Wydawnictwo Wielka Litera
Tłumaczył: Ewa Horodyska
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
 

Ocena: 5,5/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
SensacjaThriller

„Miejsce i imię” Maciej Siembieda – Mistrzowski szlif

przez Katarzyna Denisiuk

W „444” Maciej Siembieda zdradził początek fabuły kolejnej swojej książki mającej tytuł „Miejsce i imię”. Chyba nie wątpicie, że po nią sięgnę?

Tak brzmiało przedostatnie zdanie mojej opinii o pierwszej książce Macieja Siembiedy. Nie rzucam słów na wiatr. Dlatego w chwili kiedy przyszła chęć i odpowiedni moment, sięgnęłam po drugą część serii z Jakubem Kanią pod tytułem „Miejsce i imię”.

Ukryte skarby jakiegoś esesmana i babcie próbujące wskrzesić Hitlera, to dobre dla autorów powieści sensacyjnych, a nie dla poważnej agencji bezpieczeństwa państwa.

Z lekką drwiną, puszczając oko do czytelnika, pisze autor o skrawku fabuły w swojej książce. W „Miejscu i imieniu” nie tylko cofniemy się w przeszłość do czasu wojny, hitlerowców i obozów koncentracyjnych. Poobracamy się również w świecie pięknej biżuterii i kamieni szlachetnych. A skoro w grę wchodzą bardzo duże pieniądze i fortuny to, jak to w życiu bywa, towarzyszyć im będą ciemne interesy i ukryte, niecne zamiary.

Jakub Kania skończył z IPN-em, ale nie z rozwiązywaniem historycznych zagadek. Tym razem zleceniodawca, jakim jest Instytut Pamięci Jad Waszem, zlecił mu odnalezienie miejsca pochówku żydowskich Holendrów. W toku śledztwa okazuje się, że na Górze Świętej Anny, gdzie zginęli mężczyźni i znajdował się niewielki obóz koncentracyjny, założono nielegalną szlifiernię diamentów. Kamienie do obróbki pochodziły od więźniów wyciąganych z transportu do Oświęcimia. Wielu w przeszłości chciało i chce nadal „położyć łapę” na tym jednym z najpiękniejszych i najcenniejszych kamieni szlachetnych.

Zarówno w „444”, jak i w „Miejscu i imieniu” Maciej Siembieda serwuje czytelnikom kapitalną rozrywkę w postaci złożonej i wielowątkowej zagadki. Aby ją rozwiązać trzeba niemałego sprytu i detektywistycznej smykałki – a wiemy, że obie te zalety posiada Jakub Kania. Po raz kolejny również autor wrzuca czytelnika w wir akcji, która szaleje i wciąga coraz głębiej w swoje odmęty. Mnogość postaci oraz wątków przyprawia o zawrót głowy, niedokuczliwy, a wręcz przyjemny i pozytywny. Oczywistym jest, że w momencie kiedy zagadka jest skomplikowana, to owoc w postaci właściwego jej rozwiązania smakuje wybornie!

Bardzo polubiliśmy się z prozą Macieja Siembiedy. Po dwóch odsłonach thrillera historycznego z domieszką sensacji wiem, że książki jego autorstwa są rozrywką pełną przemyślanych historii, które są przedstawione bardzo ciekawie i w nieoczywisty sposób. Co więcej, wplata humor, który doskonale wpasowuje się w mój gust. Co tu więcej pisać – jestem w „czytelniczym siódmym niebie„. Reasumując. „Miejsce i imię” w duecie z „444” (może być również solo, ale po co ograniczać sobie przyjemność) są znakomitą rozrywką z półki pod tytułem „thriller/sensacja z historią w tle”. Polecam i zacieram ręce na „Gambit”!

Tytuł: „Miejsce i imię”
Autor: Maciej Siembieda
Wydawnictwo Wielka Litera
Forma książki: ebook, Legimi
Gatunek: thriller, sensacja
Seria: Jakub Kania (2)

Ocena: 5,5/6

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„A ja żem jej powiedziała…” Katarzyna Nosowska Cześć Kaśka!

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „A ja żem jej powiedziała…”
Autor: Katarzyna Nosowska
Wydawnictwo: Wielka Litera
Frma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
fot. Katarzyna Denisiuk
Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Zabrałam Kaśkę na urlop z myślą, że powinna mi dostarczyć niewymuszonej rozrywki, „miłej, łatwej i przyjemnej”. Zawiodłam się? Absolutnie nie! To czego oczekiwałam, to na co liczyłam, dostałam.

 

Potraktowałam ją jako sympatyczny dodatek do wakacyjnego relaksu i daleka jestem od dywagowania, czy ta książka była potrzebna? Czy coś wniosła? Czy fani „tekściary” i piosenkarki mogli się poczuć złapanymi na marketingowy haczyk?
O tej książce niewiele można napisać, ale nie dlatego, że nie ma o czym. Jest prawdziwa, szczera, pełna przemyśleń, wrażeń z obserwacji otaczającej nas rzeczywistości i tego czym karmi nas telewizja i o czym trąbią media. Kaśka mówi co myśli. Czasami całkiem serio, bez wchodzenia w rolę „zabawiacza” i poprawiacza humoru z Instagrama, a innym razem z pazurem, prześmiewczo, drwiąc z na przykład wystudiowanych i wystylizowanych celebrytów. Podobają mi się te obie  twarze, a dodam, że tych pośrednich jest o wiele więcej.
Podczas lektury wielokrotnie przytakiwałam autorce i w duchu krzyczałam – tak! Masz rację! Tak jest! Lepiej bym tego nie ujęła! Zawsze ceniłam i cenię nadal artystkę za całokształt pracy twórczej i scenicznej, a po lekturze książki dodatkowo szanuję za mądrość życiową i wielce zdystansowane podejście do bycia osobą rozpoznawalną.
„A ja żem jej powiedziała…” nie jest książką, która pozostanie z czytelnikiem na długo. Jest jak uroczy towarzysz kilkugodzinnej podróży, który nienachalnym zachowaniem i rozmową na poziomie umili jej trudy. Na docelowej stacji rozstaniemy się i każdy z nas pójdzie w inną stronę, napompowany endorfinami i z uśmieszkiem błąkającym się po twarzy.
PS Książka jest dostępna również w formie audiobooka, którego czyta autorka. Słyszałam, że warto posłuchać.
Ocena: 5/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
SensacjaThriller

„444” Maciej Siembieda – Niesamowita podróż w czasie i przestrzeni śladami tajemniczego obrazu Jana Matejki

przez Katarzyna Denisiuk
Do sięgnięcia po książkę Macieja Siembiedy skłoniły mnie pozytywne recenzje, ale szalę przeważyło coś po trosze związanego z literaturą, ale jednak innego. Były to sympatia, szacunek, wzajemne uznanie i wsparcie panów Siembiedy i Bochusa, które zaobserwowałam w mediach społecznościowych, i które bardzo mnie ujęły. Twórczość Krzysztofa Bochusa znam i cenię, a dodając do tego to o czym wspomniałam, otrzymałam dosyć oczywistą odpowiedź – kolejną książką, którą będę czytała będzie „444”.
Te zawiłe wywody opisane powyżej, to nic w porównaniu z tym co zaserwował nam autor w swojej powieści. Chylę czoła przed ogromem pracy jaka została włożona w napisanie tak złożonej i wielowarstwowej fabuły. Mnogość postaci, wątków, czasów akcji może przyprawić o zawrót głowy, ale na pomoc przychodzi „ściąga” umieszczona na końcu książki, dzięki której możemy odnaleźć się w gąszczu bohaterów powieści (tak, ebookowicze, miejcie to na uwadze, bo ja to udogodnienie „odkryłam” po skończeniu książki, czyli da się i bez niej nie zgubić). Poza tym fabuła została tak umiejętnie skonstruowana, że przy minimum skupienia wszystko zgrabnie układa się w całość. Ach i co ważne, przez 560 stron cały czas coś się dzieje, coś ważnego, mającego znaczenie i wpływ na kolejne puzzle lejtmotivu, czyli nie ma nudy! Pamiętacie szkolne lektury, gdzie „wycinało się” nużące opisy przyrody? W „444” takiej sytuacji nie doświadczycie.
Nie sposób książki Siembiedy nie próbować zestawiać z książkami Dana Browna, choć porównań nie lubię i ich unikam. Z prostej przyczyny – w „444” głównym rekwizytem jest obraz, który został namalowany w 1881 roku przez Jana Matejkę pod tytułem „Chrzest Warneńczyka”. Przepowiednia w nim ukryta może odmienić losy świata. Obraz ten, który w przeszłości wielokrotnie zmieniał właściciela, zaginął. W czasach współczesnych jego losy bada prokurator IPN Jakub Kania. W czasie poszukiwań odkrywa, że sam obraz ściśle wiąże się z tak zwaną przepowiednią abry głoszącą, że co 444 lata począwszy od 1000 roku, jeden wybraniec zyska szansę pojednania świata chrześcijańskiego z islamskim. Od tego momentu niejedno niebezpieczeństwo będzie czyhało na prokuratora Kanię.
Dałam się porwać, oj dałam, kunsztowi pisarskiemu autora – przez powieść się po prostu płynie. Poza tym niesamowitą wiedzą i umiejętnościami jej przełożenia na ciekawą fabułę – gdzież nas Siembieda nie zabrał? Z kim pozwolił nam obcować? Jakie miejsca, dwory, pola bitew, nawet przestrzeń kosmiczną odkrywaliśmy? Kupił mnie również humorem i niezwykłą organizacją pracy mającą przełożenie na efekt końcowy. Tak, „444” po skończonej lekturze jawi mi się jako ogromna walizka, obok której na początku leżała sterta niezbędnych rzeczy do zapakowania, wydawałoby się przekraczająca swoją objętością możliwości walizki, a zmyślny architekt tak to wszystko ogarnął, poukładał, zaaranżował, że nie dość, że wszystko się zmieściło (nie trzeba było nic odkładać ani dopychać kolanem), to jeszcze nic się nie zmięło i nie wylało. Wszystko wyszło idealnie.
W „444” Maciej Siembieda zdradził początek fabuły kolejnej swojej książki mającej tytuł „Miejsce i imię”. Chyba nie wątpicie, że po nią sięgnę? A „444” bardzo polecam wszystkim tym, którzy lubią kawał dobrej historii z podróżami w czasie i … przestrzeni.
Tytuł: „444”
Autor: Maciej Siembieda
Wydawnictwo Wielka Litera
Forma książki: ebook
Gatunek: sensacja/thriller
Seria: Jakub Kania (1)
Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Duchy Jeremiego” Robert Rient Mnóstwo emocji bez zbędnych słów

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Duchy Jeremiego”
Autor: Robert Rient
Wydawnictwo: Wielka Litera
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
fot. Katarzyna Denisiuk
Matka Jeremiego jest chora na raka. Jeremi tego nie rozumie, nie godzi się z tym, nie dociera do niego, że kiedyś najbliższa mu osoba odejdzie i zostanie sam. Do tego dochodzi przemożna chęć poznania przeszłości rodziny ściśle splecionej z historią Zagłady.
Nigdy nie było mamy, dlatego nie musiała zachorować na raka, ani dziadka nie było, więc nie stracił pamięci po tym, jak jej większość zostawił na Syberii, Estera nigdy nie wierzyła w Boga, bo jej również nie było, (…) nie było Jeremiego, który musiał przewracać siano na polu, przyjaźni z Augustem też nie było.
Książka porusza do głębi, gdyż oprócz tego, że opisuje zmaganie się chłopca z chorobą mamy, życiem po, poszukiwaniem własnej tożsamości, próbą zrozumienia najbliższych mu osób, to robi to umysłem i głosem dziecka, bez filozofowania, ugrzecznienia i gładzenia. Lapsusy, przejęzyczenia dodają całości wiarygodności i potęgują traumatyczne przeżycia Jeremiego.
„Duchy Jeremiego” są niemal perfekcyjnie skrojone. Nie ma zbędnej patetyczności, za to jest prawda i bolesny realizm sytuacji. Mnóstwo emocji, bez zbędnych słów. To nie jest tani wyciskacz łez, ale historia, która mogła zdarzyć się naprawdę. Będąc matką dwunastoletniego chłopca, przeżyłam tę książkę na swój sposób.
Bardzo dobra proza, z bardzo trafionym i doskonale zrealizowanym pomysłem na pierwszoplanową narrację. Chylę czoła i serdecznie polecam.
PS Książka nominowana do tegorocznej Nagrody Nike.
Ocena: 5,5/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookBiografia

„Radiota, czyli skąd się biorą Niedźwiedzie” Potrójna radość słuchania

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Radiota, czyli skąd się biorą Niedźwiedzie”
Autor: Marek Niedźwiecki
Wydawnictwo: Wielka Litera
Forma książki: audiobook; czyta Marek Niedźwiecki
Gatunek: biografia, autobiografia
fot. Radek Denisiuk

 

Kto NIE zna Marka Niedźwieckiego? Gdyby przeprowadzić ankietę wśród radiowych słuchaczy w wieku (40+), myślę, że takich osób byłoby bardzo, bardzo mało. Wśród młodszych, odsetek może być większy, ale chyba w niewielkim stopniu.
”Radiota, czyli skąd się biorą Niedźwiedzie”, to kolejna w dorobku pisarskim książka Pana Marka. Czas spędzony z audiobookiem, to była dla mnie potrójna radość! Przede wszystkim przyjemność słuchania głosu Niedźwiedzia przez 3 godziny i 51 minut. Radiowy głos? Tak, to głos Niedźwieckiego. Nie zawsze książki czytane przez samych autorów są przyjemne w odbiorze (można się pokusić o stwierdzenie, że rzadko), ale w przypadku lektor-radiowiec, nie mogło być inaczej. To było to!
Marek Niedźwiecki w swojej książce opowiada o czasach młodości w Szadku, o kompleksach, o spełnianiu swoich marzeń, czyli pracy w radiu, o życiowych wyborach, o podróżach do ukochanej Australii, o muzyce. Tak, muzyka i Niedźwiecki, to jedno. Słychać to niemal w każdej minucie książki.
Pan Marek wspomina okres, kiedy to korespondował z rówieśnikami z zagranicy. Za moich czasów już tego nie było, ale za to wysyłaliśmy kartki do zagranicznych firm, z prośbą o naklejki i foldery. Oczywiście po angielsku, którego ni w ząb nie rozumiałam (nawet nie wiem kto był twórcą takiej notki) i pamiętam, że był zwrot „very much”, który czytałam tak jak było napisane ;-).
Ja również marzyłam o pierwszych jeansach, o sportowych butach (tak, rodzice w końcu zdobyli i … były za małe. Nie przyznałam się, bo były takie piękne – jak na tamten czas ;-))
To jest właśnie druga radość z wysłuchania książki Pana Marka – wspomnień czar.
A trzecia radość, jaką dostałam w pakiecie? Do opinii o książce zawsze dołączam zdjęcie. Czasami jest tematyczne, mocno związane z fabułą, innym razem jest tylko okładka książki i jakieś tło. Do tej książki MUSIAŁY być winyle i kasety. Dlatego pobuszowałam w starych zbiorach mojego Taty. Ależ to było rewelacyjne! Znalazłam płyty z muzyką, na której się wychowałam. Odkurzyłam też swoje stare kasety, z którymi dorastałam. Tak, ta książka wywołała uśmiech na twarzy i takie ciepłe i miłe sercu uczucie.
„Radiota” nastroił mnie bardzo pozytywnie. Sprawił, że nie dość, że poznałam przesympatycznego człowieka, który potrafi świetnie opowiadać, to cofnęłam się w czasie i powspominałam niezapomniane chwile z mojego życia. Rewelacyjnie bawiłam się przy tej książce. Serdecznie polecam!
PS Zastanawiam się gdzie „posiałam” zdjęcie z Markiem Sierockim (tak, to nie błąd, nie Niedźwiecki) z czasów liceum, z Rogoźna Wielkopolskiego, gdzie „wylądowałam” z licealną drużyną siatkówki i gdzie występował zespół Bayer Full, którego ówcześnie mało kto znał? (pierwszy i ostatni raz bawiłam się na koncercie disco polo!). Ach, wspomnień czar…
PS2 Przepraszam Was, jeśli wyszło zbyt sentymentalnie, ale właśnie takie pokłady emocji Marek Niedźwiecki we mnie wywołał.
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Historyczna

„Gołębiarki” Alice Hoffman Totalne, pozytywne zaskoczenie!

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Gołębiarki”
Autor: Alice Hoffman
Wydawnictwo: Wielka Litera
Tłumaczył: Bohdan Maliborski
Forma książki: książka papierowa; dostępna w formie ebooka
fot. Radek Denisiuk
„Gołębiarki” Alice Hoffman są dla mnie totalnym zaskoczeniem. Miałam zupełnie inne wyobrażenia o czym jest ta książka, w jakim jest klimacie i jakie emocje będą mi towarzyszyć. Założyłam, że to literatura przez duże „l”, a co najmniej powieść, która bardzo mi się spodoba. Skąd takie przypuszczenia? Odpowiedź jest prosta. „Gołębiarki” zostały mi polecone przez osoby, kobiety, których ścieżki czytelniczej przygody niejednokrotnie krzyżowały się z moimi, wierzę im na słowo i niemal biorę w ciemno, to nad czym się rozpływają.
Jak było?
Rewelacyjnie, fantastycznie i … magicznie! Odpłynęłam!
Czytaliście „Malowanego człowieka” Petera V. Bretta albo „Drogę Królów” Brandona Sandersona? Czuję, jestem niemal przekonana, że fani wymienionych książek „Gołębiarkami” będą oczarowani, a już na pewno nie będą mieli poczucia zmarnowanego czasu. Do tego grona możemy dodać wszystkich tych, którzy lubią czytać o niezłomnych, silnych kobietach, wojowniczkach i mamy już całkiem pokaźną grupę potencjalnych czytelników.
Lata 70. n.e. Cztery kobiety, każda jest inna, nieprzeciętna, posiadająca inne zdolności, inną wrażliwość, inny bagaż doświadczeń i demony, z którymi musiały walczyć. Spotykają się w górskiej twierdzy Masadzie, zamieszkałej przez Żydów. Ich losy się plączą, łączą, zazębiają. Spotykają się w gołębniku, gdzie zajmują się gołębiami, będącymi jedynym łącznikiem ze światem zewnętrznym. Masada jest celem ataku Rzymian. Ocalała tylko garstka…
Fakty plus fikcja. Kobiety z krwi i kości plus ich nadprzyrodzone zdolności. A do tego ich przeżycia, rozterki, smutki. „Gołębiarki” to książka o sile kobiet, ich waleczności, trosce o najbliższych, chęci i woli przerwania.
Ta powieść jest bajkowa, a nawet bajeczna! Zostałam zaproszona na statek, który rozwinął żagle i zabrał mnie w piękny rejs. Odpłynęłam! Dotarłam do celu z myślą – to była cudowna podróż. Serdecznie Wam ją polecam!
Aniu, Gosiu, bardzo Wam dziękuję :-*
PS Jeśli fani Bretta i Sandersona sięgną po „Gołębiarki” i nie zaznają radości czytania – otwieram biuro skarg i zażaleń i „biorę na klatę” wszystkie pretensje.
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail