Wydawnictwo MANDO

Jako piętnastolatka zdobyła po raz pierwszy tytuł Miss Birmy (w roku 1956); jako siedemnastolatka – po raz drugi. Ale niechętnie odgrywała rolę królowej piękności.

W cytowanym tekście mowa o Luizie, córce Khin i Bena, urodzonych w Birmie. Niech nie zwiedzie Was tytuł (wybory Miss – jako spektakl piękna i pokazywania swoich walorów) oraz kolorowa, kwiecista okładka (czy nie przywodzi na myśl rajskie plaże, błogość i radość?). „Miss Birmy” to powieść mająca wielu bohaterów żyjących w trudnych, skomplikowanych i bolesnych dla Birmańczyków czasach. Jej autorką jest Charmaine Craig – córka Luizy.

Rodzinie odebrano wolność i środki do życia, a sława mojej matki – jak na ironię – rosła w szaleńczym tempie. Bezpretensjonalność Luizy w połączeniu z „egzotyczną” żydowsko-kareńską urodą (…) stały się przedmiotem dumy narodowej.

Charmaine Craig cofa się w przeszłość, do czasów poznania się jej dziadków. Khin – babka – pochodziła z klanu Karenów – jednego z ludów birmańskich zamieszkujących Birmę – a Benny był Żydem.

A gdy w 1940 roku Khin była w coraz bardziej widocznej ciąży, dręczące Benny’ego poczucie niewiedzy o żonie i jej ziomkach rozrosło się do rozmiarów problemu birmańskiego.

W tym czasie w kraju przetaczały się rządy obcych państw i ich wpływów, ratując Birmańczyków z długiej niewoli i podległości.

Dorastanie i życie Luizy nie jest łatwe. Podejmowane przez nią decyzje i stawiane kroki są bardzo uważne, przemyślane oraz nakierowane na konkretny cel. Wydaje się, że spontaniczność, swoboda i lekkość bytu są jej zupełnie obce, a wszystko dzieje się po coś i jest wypadkową wydarzeń, które dzieją się wokół niej.

Kilka słów o wrażeniach

„Miss Birmy” jest powieścią wielowarstwową i wielowątkową. Autorka położyła nacisk nie tylko na życie jednostki, lecz także na opis społecznych i politycznych przemian. Dzięki temu mamy pełen obraz sytuacji ludności żyjącej w tym azjatyckim kraju.

Jeśli przymkniemy oko na dzielące nas małostkowe różnice na naszą bolesną historię; jeżeli dostrzeżemy większy wspólny cel – my, Karenowie, ale także ludy Koczin, Mon, Szun, muzułmanie, Bamarowie – wszyscy, którzy wierzymy w demokrację… Jeśli znajdziemy sposób, aby się zjednoczyć, tamci nie dadzą nam rady.

Wspaniale czytało się historię Mjanmy i kobiety walczącej, odważnej i charyzmatycznej. Zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Polecam.

Tytuł: „Miss Birmy”
Autor: Charmaine Craig
Wydawnictwo Mando
Przekład: Jolanta Kozak
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Nie znam drugiej pisarki, czy pisarza, którzy tak dużo ze świata sztuki wplatają w karty swoich powieści, jak robi to Magda Knedler. Sceptyk może pomyśleć, że taka forma, taki sposób prowadzenia fabuły nie jest dla niego, bo jeśli nie interesuje się sztuką szeroko pojętą, to nie znajdzie przyjemności w czytaniu o niej. Nic bardziej mylnego. Magda Knedler niejednokrotnie udowodniła, że w doskonały sposób potrafi łączyć świat piękna stworzony przez artystów z fikcją literacką. I te książki, przesiąknięte sztuką, uważam za najciekawsze i najcenniejsze z dorobku autorki.

Młoda dziennikarka prowadzi we wrocławskim radiu program, w którym opowiada o zabytkowych przedmiotach. Zagłębia się w ich historię, szuka ich śladów w przeszłości i odcisku w sercach i duszach ich posiadaczy. Trafia na cenny puchar, wrocławski skarb z Bremy, który prowadzi ją do osobliwego jubilera. Ten z kolei odkrywa przed nią kolejne wskazówki i kieruje do siedemnastowiecznego Presslawia. To z czym spotka się Julia, co odkryje, będzie fascynującą przygodą zarówno dla niej, jak i dla czytelników.

„Dziewczyna kata” jest powieścią, która w dużej mierze bazuje na historii. Sercem książki jest uczucie będące miłością, namiętnością, jak i niszczycielską zazdrością, tętniące w cieniu presslawskich zaułków i jubilerskich dzieł.

Zło czasem rodzi się tak po prostu, bez konkretnej przyczyny. Dla samego tylko zaistnienia.

Akcja powieści meandruje pomiędzy współczesnym Wrocławiem, z jego pamięcią o istnieniu legend ukrytych w zakamarkach wspomnień, a siedemnastowiecznym Presslawiem, rezonującym sądami nad czarownicami i wzbudzającymi, zarówno postrach jak i ekscytację, katowskimi egzekucjami.

Po raz kolejny podziwiam autorkę za jej ogromną pracę w zgłębieniu narzuconego sobie tematu. Momentami książka ociera się wręcz o pracę badawczą, studium przypadku, co, moim zdaniem, może niektórych zniechęcać. Uważam jednak, że opowiedziana historia takiej skrupulatności wymaga. Dzięki takim zabiegom i włożonemu wysiłkowi fabuła zyskuje na wiarygodności. Autorka w tak sugestywny sposób opisuje miejsce akcji, tak realistycznie wyraża emocje bohaterów, że czytelnik w jednej chwili przyodziewa się w gorset moralny i ubranie adekwatne do przedstawianej sceny, w konkretnym miejscu historii.

„Dziewczyna kata” to książka opisująca w większej mierze przeszłość, niż teraźniejszość, wzbogacona o liczne ozdobniki ze świata jubilerskiej i rękodzielniczej sztuki. Wstawki w postaci utworów muzycznych, które główna bohaterka puszcza w czasie antenowym w radiu, odbieram jako próbę uwspółcześnienia powieści. Myślę, że skomponowana playlista niejednemu przypadnie do gustu.

„Dziewczyna kata” jest kolejną, bardzo dobrą książką napisaną przez Magdę Knedler. Lubię jak mnie edukuje i odkrywa przede mną świat, który na co dzień nie jest blisko mnie.

Tytuł: „Dziewczyna kata”
Autor: Magda Knedler
Wydawnictwo MANDO
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Powieść o córce Jamesa Joyce’a nie jest powieścią faktograficzna, ale fikcyjną – jak pisze autorka w podziękowaniach. Ale fakt, że fabuła opisuje życie tancerki Lucii, jej osobiste dramaty w cieniu sławnego ojca sprawiają, że czytelnik przenosi się w przeszłość i chłonie atmosferę zakątków Europy, będących mekką kultury i sztuki.

Historia przedstawiona przez Annabel Abbs czaruje klimatem Paryża i Francji oraz Londynu i Anglii lat dwudziestych dwudziestego wieku. Oprócz tytułowych bohaterów na kartach powieści pojawiają się noblista w dziedzinie literatury Samuel Beckett, Alexander Calder – uważany za jednego z największych rzeźbiarzy dwudziestego wieku oraz Carl Gustav Jung. Ten ostatni był lekarzem Lucii w zakładzie zamkniętym dla psychicznie chorych. O tym jaki wpływ  – zaznaczam, że niebagatelny – Backett i Calder mieli na życie córki Joyce’a, przeczytacie w powieści Abbs.

Tak, taniec to odpowiedź na wszystko. Niezależnie od tego, co niesie życie, nie wolno nam przestać tańczyć.

„Joyce Girl. Pasja i upadek” to studium walki młodej, utalentowanej kobiety o swoją niezależność. Podporządkowana zapatrzonemu w siebie ojcu oraz despotycznej matce hołubiącej jedno ze swoich dzieci, próbuje spełniać marzenia.

-Zaczynałam rozumieć, że wszyscy jesteśmy szprychami w kole babbo. Że wszyscy jesteśmy częścią jego historii. I że o ile nie wydarzy się coś, co mogłoby to zmienić, pozostanę tam uwięziona na zawsze. W pułapce jego wyimaginowanego świata.

Droga do realizacji celów naznaczona jest wieloma miłosnymi burzami, zawodami i porażkami. Dodatkowo codzienne zmaganie się z zaburzonymi, rodzinnymi relacjami sprawia, że jesteśmy świadkami kolejnych etapów pogrążania się Lucii w szaleństwie.

Powieść Annabel Abbs urzeka niepowtarzalnym klimatem epoki, który autorka bardzo umiejętnie namalowała słowem oraz zręcznie wplecionymi faktami historycznymi i wydarzeniami ze świata sztuki. Co więcej, w bardzo ciekawy sposób pokazuje proces upadku jednostki w otchłań odrzucenia i niemożności samostanowienia, kiedy kajdany rodzicielskie nie pozwalają na rozwinięcie skrzydeł.

Bardzo poruszająca powieść, która nie dość, że porywa czytelnika do swojego świata, to dodatkowo sprawia, że przeczesuje on Internet w poszukiwaniu dzieł bohaterów pojawiających się na jej kartach.

Tytuł: „Joyce Girl. Pasja i upadek. Literacka opowieść o córce Jamesa Joyce'a”
Autor: Annabel Abbs
Wydawnictwo MANDO
Tłumaczył: Małgorzata Kafel
Forma książki: papierowa; niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna