Tag:

Wydawnictwo Otwarte

„Kotka i Generał” Nino Haratischwili – Odkupienie win
Literatura współczesna

„Kotka i Generał” Nino Haratischwili – Odkupienie win

przez Katarzyna Denisiuk

Czytelnik, który nie zna prozy gruzińskiej powieściopisarki, wejdzie w historię Kotki i Generała bez żadnych oczekiwań i z otwartą głową. Ten, który przeczytał „Ósme życie (dla Brilki)” tej samej autorki, w najnowszej powieści będzie pokładał wielkie nadzieje na równie wspaniałe emocje. A jak to bywa z zaostrzonym apetytem i co z tego wynika niejeden z nas doświadczył.

 

„Kotka i Generał” to doskonale odmalowany obraz społeczeństwa i państwa okresu wojny w Czeczenii. Autorka z niebywałą precyzją charakteryzuje głównych bohaterów poświęcając im wiele kart powieści. Poznajemy młodą Czeczenkę Nurię, która w 1995 roku, po wkroczeniu wojsk rosyjskich doświadczyła najokrutniejszego piętna wojny. Aleksandra Orłowa, bogatego rosyjskiego oligarchę, pragnącego wyrównania rachunków poprzez wymierzenie sprawiedliwości oraz odkupienia win. Oraz Kotkę, gruzińską aktorkę, która zostaje wciągnięta w mroczną grę z zaskakującym finałem.

Akcja przebiega dwutorowo, w Czeczenii i Moskwie w 1995 roku oraz współcześnie w Berlinie 2016 roku. Aby zrozumieć postępowanie oraz skrupulatnie skonstruowany plan Generała, cofamy się w przeszłość, której wydarzenia odcisnęły stygmat na wielu żywotach. Coraz głębiej i mocnej wkraczamy w okrutny świat naznaczony wojennymi działaniami determinującymi nieludzkie zachowania. Aż do finału, który jest bardzo mocnym uderzeniem.

 

Powieść Nino Haratischwili napisana jest bardzo dobrym stylem, który sprawia, że w historię wchodzi się z ogromnym zainteresowaniem. Jednak ciekawy początek szybko traci impet i sprawia, że myśli uciekają w rożnych kierunkach. Powoli, spokojnie dajemy się nieść nurtowi powieści, by po połowie książki zostać porwanym przez bardzo mocne wiry.

Wydarzenia nakreślone na kartach powieści, to konfrontacja okrucieństwa wojny z sumieniem, to czyny przeszłości, które kształtują człowieka na przyszłość, wtłaczając go w określone ramy postępowania. Czy grzechy zostaną wybaczone? Kto potrzebuje rozgrzeszenia? Czy winowajca odkupi swoje winy? Jaki koniec czeka uczestników gry?

 

„Kotka i Generał” zachwyciła mnie od połowy (książka ma 612 stron), kiedy akcja nabrała rewelacyjnego i pożądanego tempa. Zaawansowana fabuła sprawiała, że nie mogłam się od książki oderwać i ogromnie byłam ciekawa jak potoczą się losy bohaterów, a przede wszystkim jakie będzie rozstrzygnięcie historii. 

Powieść gruzińskiej pisarki potrafi zaangażować czytelnika i myślę, że niejednego zachwycić od pierwszej do ostatniej strony. To historia, która wabi bardzo dobrym stylem, wspaniale opisanym tłem społeczno-politycznym oraz doskonałą kreacją bohaterów. 

 
Tytuł: „Kotka i Generał”
Autor: Nino Haratischwili
Wydawnictwo Otwarte
Tłumaczył: Urszula Poprawska
Forma książki: papierowa; dostępna w formie ebooka i audiobooka
Gatunek: literatura współczesna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Chrobot. Życie najzwyklejszych ludzi świata” Tomek Michniewicz – Kalejdoskop życiorysów
Literatura faktuReportaż

„Chrobot. Życie najzwyklejszych ludzi świata” Tomek Michniewicz – Kalejdoskop życiorysów

przez Katarzyna Denisiuk

Kiedy w ubiegłym roku na Warszawskich Targach Książki Tomek Michniewicz w kilku słowach opowiedział o czym będzie jego nowa książka, wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać.

Siedem osób, siedem rożnych miejsc. A może jednak tylko jedno, do tego wspólne, jeśli się nad tym dobrze zastanowić.

„Chrobot” jest kalejdoskopem historii siedmiu osób – kobiet i mężczyzn – mieszkających na czterech kontynentach, w siedmiu państwach. Różni ich wszystko – status społeczny, warunki życia, kultura, religia. Miejsce narodzin determinuje ich dalsze życie.

Kanae w Japonii mnóstwo czasu poświęci na naukę i pracę. Juanita w Kolumbii będzie chciała zrobić karierę piosenkarki, ale w kraju, który ma przyklejoną łatkę „eldorado dla karteli narkotykowych”, nie będzie to łatwe. Marggie w Ugandzie będzie chciała zdobyć wykształcenie – zadanie przerastające większość. Madhuri w Indiach każdego dnia będzie toczyła walkę z ubóstwem. Casey w USA będzie zmagał się ze sobą i permanentnie szukał swojej drogi do szczęścia. Mika w Finlandii, w kraju, w którym równość płci to jego duma i ważna część życia publicznego, również będzie dążył do określenia swojego miejsca w świecie. Reilly w Zimbabwe, przećwiczony przez surowe wychowanie, będzie chronił rezerwat przed kłusownikami i spełniał zachcianki bogatych.

To tylko hasła, prosty szkic i próba usystematyzowania bohaterów książki. Tomek Michniewicz opisał ich życie od narodzin do dorosłości, przeplatając ich historie. Tutaj nie ma rozdziałów, ale krótkie akapity poświęcone danej osobie. Napisane przez autora z wielkim szacunkiem do ich właścicieli, bez oceniania ich postępowania, czy też bezpardonowego ingerowania w kulturę i państwowość danego kraju. Tomek Michniewicz jest zbyt doświadczonym podróżnikiem, żeby panoszyć się w obszarach, które zostały ukształtowane przez wieki. Ale nie milczy. Zabiera głos w sprawach globalnych, dotyczących głodu, wyzysku biednych państw, nierówności w dostępie do edukacji. Z jednej strony to wszystko wiemy, a z drugiej książka jeszcze szerzej otwiera oczy, daje pstryczka w nos i uświadamia, że pomimo tego, że mamy nierówne szanse, to sami jesteśmy kowalami własnego losu.

 

Tomek Michniewicz ma dar opowiadania. Robi to szalenie interesująco i bardzo swobodnie, dlatego przez „Chrobot” się płynie swobodnie i z wielkim zainteresowaniem. Niektórych sposób narracji może gubić – zwłaszcza na początku. Zróbcie sobie ściągawkę z imionami bohaterów książki i bez problemu będzie poruszać się po świecie.

Dla mnie bomba! Czekam na kolejną książkę autora.

Tytuł: „Chrobot.  Życie najzwyklejszych ludzi świata”
Autor: Tomek Michniewicz
Wydawnictwo Otwarte
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura faktu, reportaż

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Trafikant” Robert Seethaler – U progu historycznych tragedii
Literatura piękna

„Trafikant” Robert Seethaler – U progu historycznych tragedii

przez Katarzyna Denisiuk

„Całe życie” Roberta Seethalera poraziło mnie swoją prostotą i klimatem. Byłam tą lekturą oczarowana, dlatego bardzo ucieszyłam się kiedy dostałam przedpremierowy egzemplarz „Trafikanta”.

 

Autor przenosi czytelnika w czasy „zgniłe, zepsute i zdegenerowane”, do przedwojennego Wiednia, gdzie w trafice Ottona Trsnjeka terminuje młody Franz Huchel.

Sklep był maciupeńki i aż po sufit zapchany gazetami, czasopismami, broszurami, książkami, artykułami piśmienniczymi, paczkami papierosów, skrzynkami cygar i rozmaitymi wyrobami tytoniowymi, papierniczymi i inną galanterią.

Jego głównym zajęciem jest czytanie gazet, bo to czynność ważna, jedynie znacząca i istotna w byciu trafikantem. Pracując u Ottona poznaje stałego klienta trafiki, Zygmunta Freuda. Z tym bezpretensjonalnym mężczyzną będzie dane mu spędzić niejedną chwilę i przeprowadzić liczne rozmowy. Czy stary profesor będzie w stanie dać mu cenne porady dotyczące sfery uczuć?

Franz marzy o zdobyciu serca pięknej czeskiej tancerki. W poszukiwaniu kobiety przemierza wiedeńskie uliczki, trafiając do miejsc tajemniczych i dostarczających wielu niecodziennych wrażeń. Te wszystkie osoby, z którymi spotyka się Franz, miejsca które odwiedza oraz historyczne zawirowania oddają mu cząstkę siebie, przez co z chłopca staje się mężczyzną dojrzałym emocjonalnie.

 

Po lekturze obu powieści Roberta Seethalera uważam, że jest mistrzem prostoty i tworzenia eterycznego klimatu swoich historii. Co prawda umiejętność ta o wiele bardziej przemówiła do mnie w „Całym życiu”, jednak nie zmienia to faktu, że „Trafikanta” czytałam z wielką przyjemnością.

Jest to powieść pełna symboli, które zostawiają ślad. To również książka o wojennej zawierusze, Wiedniu i jego mieszkańcach, którzy zderzają się z faktem pojawienia się nazistów. I jak to w takich przełomowych i tragicznych momentach bywa, jedni okazują się miłosiernymi ludźmi, zaś inni bezdusznymi sympatykami oprawców.

W „Trafikancie” wyczuwałam klimat z powieści Zafona, Cabre a nawet Grosmanna. Pomimo tego, w moim odczuciu, styl Seethalera jest unikalny. Konsekwentnie lekki, ale nie ignorujący wagi podejmowanego tematu. Cały czas w rytmie slow. Od czytelnika zależy, czy taki styl w zestawieniu z okrucieństwem wojny, czy też relacji Franz-Freud jest odpowiedni. A przede wszystkim, czy do niego przemawia.

Kochana Matko,

już dobrą chwilę mieszkam tu w mieście, jednak, szczerze mówiąc, wszystko wydaje mi się coraz bardziej obce. Ale może tak po prostu dzieje się w życiu – od chwili narodzin człowiek z każdym kolejnym dniem oddala się od siebie coraz bardziej i bardziej, póki wreszcie sam już nie wie, kim jest. Czy to możliwe, żeby tak było naprawdę? Pytam, załączając moc pozdrowień.

Twój Franz

Polecam.

 
Tytuł: „Trafikant”
Autor: Robert Seethaler
Wydawnictwo Otwarte
Tłumaczył: Ewa Kochanowska
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Błoto” Hillary Jordan – Kiedy otoczenie dyktuje warunki
Literatura piękna

„Błoto” Hillary Jordan – Kiedy otoczenie dyktuje warunki

przez Katarzyna Denisiuk

1946 rok, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. Amerykańska rodzina McAllanów przenosi się z Memphis na farmę w Delcie Missisipi. Jest to miejsce nieprzyjazne, szalenie wymagające i nastręczające wielu problemów.  Bez bieżącej wody, prądu, za to w otoczeniu brudu i błota biorą się z życiem za bary.

Gdy myślę o farmie, widzę błoto. Żałoba za paznokciami męża, strupy zeschniętej ziemi oblepiające kolana i włosy dzieci. Błoto pochłaniające moje stopy niczym niemowlę łapczywie ssące pierś matki, znaczące śladami butów drewnianą podłogę domu. Było nie do pokonania. Pokrywało wszystko. Moje sny miały błotnisty kolor.

Henry, jego żona Laura ich dzieci oraz ojciec zwany Papą, który jest jak ropiejący wrzód czerpiący radość z uprzykrzania życia innym, koegzystują pod jednym dachem. Życie ich nie oszczędza, życie daje im w kość. Aby przetrwać należy być twardym, ale czy również nieludzkim? Segregacja rasowa i zakorzeniony w umysłach mieszkańców Południa protest przeciwko równouprawnieniu czarnoskórych doprowadzi do tragicznych wydarzeń na farmie.

„Błoto” Hillary Jordan jest bardzo plastyczne i mięsiste. Przywiera do czytelnika, zasycha na skórze i sprawia, że ciężko jest się z nim rozstać. Oprócz wspomnianej dyskryminacji i doskonale przedstawionych realiów życia Południa Ameryki, powieść Jordan porusza dodatkowe struny. Mocnym akordem wybrzmiewa w niej wątek przyjaźni, miłości, potrzeby bliskości, zrozumienia i wsparcia oraz powojennej traumy. 

„Błoto” mówi głosami głównych bohaterów. Historię w niej opowiedzianą poznajemy z ich perspektywy, czerpiąc wiedzę z ich doświadczeń. I ta historia drażni, kłuje oraz boli. Buntujemy się, zżymamy, protestujemy przeciwko takiemu życiu i traktowaniu drugiego człowieka. Chcielibyśmy, żeby historia odbiła z toru, który nieuchronnie wiedzie ku tragedii i rozpaczy.

Powieść Hillary Jordan, pomimo tego, że porusza wiele trudnych tematów, nie jest emocjonalnym armagedonem. Czyta się ją z wielkim zainteresowaniem i chęcią szybkiego poznania finału historii. Autorce udało się wessać mnie do swojego świata, dostarczyć wielu wrażeń, dlatego uważam, że „Błoto” jest bardzo udaną powieścią.

Tytuł: „Błoto”
Autor: Hillary Jordan
Wydawnictwo Otwarte
Tłumaczył: Adriana Sokołowska-Ostapko
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Wiara” Anna Kańtoch Kryminał w dusznym, małomiasteczkowym klimacie
Kryminał

„Wiara” Anna Kańtoch Kryminał w dusznym, małomiasteczkowym klimacie

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Wiara”
Autor: Anna Kańtoch
Wydawnictwo: Otwarte
Forma książki: ebook
Gatunek: kryminał
fot. Katarzyna Denisiuk
Dwa lata temu przeczytałam „Łaskę” Anny Kańtoch. Książka zrobiła na mnie duże wrażenie i oceniałam ją na ocenę bardzo dobry. „Wiarę” tej samej autorki miałam w planach. Czekała spokojnie na czytniku, przyznam trochę zapomniana. Traf chciał, że Wojciech Chmielarz na spotkaniu w Tarnowie wyciągnął ją na światło dzienne – w odpowiedzi na pytanie co czyta, co poleca – i tym sposobem „Wiara” znalazła się na pozycji „teraz czytam”.
Po lekturze mam jedną, główną refleksję – ta książka może mieć tyle samo zwolenników co przeciwników. Jednak patrząc na oceny na portalu Lubimy Czytać, tych pierwszych jest zdecydowanie więcej i ja do tej grupy również należę.
Co takiego można książce zarzucić, co w moim odczuciu zadziałało na plus i co sprawiło, że daję jej wysoką ocenę? Miejsce akcji – małe miasteczko na Żywiecczyźnie, czas akcji – czasy PRL, z milicjantami, Polonezami i wszystkimi ograniczeniami związanymi z brakiem zaawansowanej elektroniki i współczesnych cudów techniki, klimat – wiejski, zaściankowy, gdzie instytucja księdza proboszcza jest jednym z głównych filarów. Trzeba nie lada umiejętności i pisarskiego zadziora, żeby z takiej mieszanki, która nie wrze, ale lekko faluje i tylko od czasu do czasu burzy się na krótką chwilę, stworzyć kryminał, który czyta się z wielkim zainteresowaniem i nawet nie wiadomo kiedy dochodzi się do końca powieści.
Mamy rok 1986. Śledztwo rozpoczyna się od znalezienia na torach kolejowych ciała młodej dziewczyny. Zwykle w małych miejscowościach wszyscy doskonale się znają i wydawałoby się, że identyfikacja zwłok powinna być bezproblemowa, jednak nic bardziej mylnego. Nie wiadomo kim jest dziewczyna, ani skąd przyjechała. Sprawę prowadzą miejscowi milicjanci oraz kapitan z Komendy Wojewódzkiej. Co więcej, swoje prywatne dochodzenie rozpoczyna proboszcz miejscowej parafii, w trakcie którego odkrywa skrywane i wstydliwe fakty z życia miasteczka i duchownych, którzy sprawowali przed nim posługę duszpasterską.
 
To co jedni uważają za grzech, dla innych może być świętością.
„Wiara” Anny Kańtoch nie jest książką, która wbija w fotel, ale niewątpliwie dostarcza bardzo dobrej rozrywki. Jeśli tylko czytelnik ma ochotę na wyrwanie się z huczącego miasta, cofnięcie się w czasie, wkroczenie pomiędzy małą, hermetyczną społeczność oraz doświadczenie upalnego, dusznego lata w otoczeniu zieleni lasu i bryzy znad jeziora, to „Wiara” jest trafionym wyborem.
Ocena: 5/6
1 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Samsara. Na drogach, których nie ma” Tomek Michniewicz Niezapomniana podróż do azjatyckich krajów
AudiobookLiteratura podróżnicza

„Samsara. Na drogach, których nie ma” Tomek Michniewicz Niezapomniana podróż do azjatyckich krajów

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Samsara. Na drogach, których nie ma”
Autor: Tomek Michniewicz
Wydawnictwo: Otwarte
Forma książki: audiobook; czyta Maciej Orłowski
Gatunek: literatura podróżnicza
fot. Radek Denisiuk
Bardzo zazdroszczę podróżnikom, którzy żyją spełniając swoje marzenia, realizując swoje pasje. Podziwiam ich za odwagę, umiejętności organizacyjne i ten szósty zmysł, dzięki któremu odnajdują się w przeróżnych sytuacjach. Ledwo wracają z jednej wyprawy, już planują kolejną. Tomek Michniewicz „zapalony backpacker” odwiedził mnóstwo zakątków świata. Jednym z nich była Azja. Bardzo się cieszę, że podzielił się z innymi, z nami, czytelnikami tym, co tam zobaczył i co przeżył. Razem z nim możemy choć na chwilę oderwać się myślami od miejsc, w których żyjemy i udać się w daleką podróż.
Książkę wysłuchałam w formie audiobooka, w przyjemnej dla ucha interpretacji Macieja Orłowskiego. Tym razem wydawnictwo zaserwowało nie lada gratkę, ponieważ książka ilustrowana jest dźwiękami z podróży z kolekcji autora. Możemy się poczuć jakbyśmy byli w samym środku dżungli, wsłuchiwać się w słowa modlitw, gwar ulicy, rozmowy z handlarzami i wiele, wiele innych. Bajka!
Tomek Michniewicz o swojej książce napisał: „Bardzo chciałem, żeby to była „backpackerska” książka. Wesoła, przygodowa, o miejscach niedostępnych, ale i o tych, które wielu dobrze zna. A jednocześnie – żeby odkrywała je na nowo, żeby trzeba się było nad nią pochylić, żeby zmuszała do myślenia i konfrontacji z własnymi uprzedzeniami. I chyba się udało.”
O tak, w stu procentach się udało! Tomek (celowo piszę po imieniu, gdyż on sam jawi się jako człowiek, który może być świetnym kumplem, z którym wędrowanie na kraniec świata byłoby czystą przyjemnością) pasjonująco opowiada i dzieli się swoimi doświadczeniami. Ba! daje nawet praktyczne wskazówki jak się zachować w danej sytuacji, czy w konfrontacji z czymś, czego na co dzień nie spotykamy. Mówi o kulturze, zachowaniach, języku, tradycji, o tym czego dotyka i z czym się w danej chwili mierzy. Nie filozofuje, nie usprawiedliwia, nie narzuca swojego punktu widzenia. Czytając/słuchając o jego podróżach możemy się poczuć jakbyśmy tam, w odległej Azji, razem z nim byli. Fantastyczne doznanie!
Po wysłuchaniu książki, ciśnie się na usta – jaka ta Azja jest różnorodna, ciekawa, smaczna, kolorowa, pachnąca, ale też biedna, przeludniona, zacofana, brudna, śmierdząca. Całe spektrum doznań tych pozytywnych, jak i negatywnych. A na końcu tej opowieści czeka nas łyżka dziegciu. Sami przeczytajcie co mam na myśli i o czym pisze Autor. Ja byłam wzburzona i zniesmaczona. A to wszystko dzięki nam, ludziom. Niestety nie trzeba jechać do Azji, żeby tej złej natury człowieka doświadczyć.
Ocena: 5,5/6
 
 

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Hen. Na północy Norwegii” Ilona Wiśniewska Przejmująca chłodem i surowością podróż na północ Norwegii
Literatura faktu

„Hen. Na północy Norwegii” Ilona Wiśniewska Przejmująca chłodem i surowością podróż na północ Norwegii

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Hen. Na północy Norwegii”
Autor: Ilona Wiśniewska
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: papierowa/ebook
Gatunek: literatura faktu
fot. Radek Denisiuk

 

Dzięki literaturze „kręcę się” ostatnio po świecie. Tym razem pojechałam na północ Europy, do Norwegii. Gdybym miała wymienić z czym kojarzy mi się Norwegia, to pierwsza myśl byłaby: fiordy, surowy klimat, łosoś, narciarki biegowe oraz Trømso Skyrace (ekstremalny bieg wysokogórski). Ilona Wiśniewska zabiera nas na najodleglejsze połacie kraju, na północ do Finnmarku, największego i najrzadziej zaludnione regionu Norwegii, rozciągniętego wzdłuż wybrzeża Morza Barentsa, za kołem podbiegunowym.
Jednym z cichych bohaterów książki jest Ibert Amundsen, 90 latek, wdowiec, ojciec dwóch synów i trzech córek.
Często powtarza, że już się nażył, że nie poleca starości, bo to nic innego jak ciągłe upokorzenie i postępująca zależność od innych.
Jego oczami poznajemy ten mieniący się biało-szarymi barwami obszar, gdzie ludzie wierzą w morze, pracę i w siebie. Mentalnie są daleko do Oslo, a co dopiero do Brukseli. Dlatego też protestowali przeciwko przyłączeniu kraju do Unii Europejskiej.
 
Jesteśmy biedni i rozrzutni, ciekawscy i tolerancyjni, naiwni i samowystarczalni.
„Hen. Na północy Norwegii”, to również historia rdzennych mieszkańców Saamów, ich walki o własną tożsamość, miejsce wśród lokalnej społeczności, prawa i godność.
 
Po Finnmarku na twarzy zostają niespieralne plamy. Przylądek Północny wysoko nad prawym łukiem brwiowym, Varanger na lewym policzku. Na szyi odciśnięte pięć fiordów.
Książka Ilony Wasilewskiej jest wyważona, oszczędna, spokojna, dokładnie tak jak jawi się Norwegia północy, tak różna od jej „europejskiej części”. Porywisty wiatr, bardzo niskie temperatury, tysiące reniferów i łososi – tego dotykamy i doświadczamy czytając ten reportaż. Ale nie tylko! Co cenniejsze, wzbogaca nas w dodatkową wiedzę, wyciąga na wierzch mało znane fakty o tym zakątku naszego kontynentu. Warto sięgać po takie książki, zwłaszcza opowiedziane przez osoby, które dany region doskonale znają. Polecam zwłaszcza ciekawym świata!
PS Książka w wydaniu papierowym zilustrowana jest zdjęciami. Żałuję, że jest ich tak niewiele, bo są bardzo spójne z jej treścią i świetnie oddają klimat.
Ocena: 5/6
 
fot. Katarzyna Denisiuk
 

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Świat równoległy” Tomek Michniewicz Świat nie zawsze jest taki jak nam się wydaje
AudiobookLiteratura podróżnicza

„Świat równoległy” Tomek Michniewicz Świat nie zawsze jest taki jak nam się wydaje

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Świat równoległy”
Autor: Tomek Michniewicz
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Krzysztof Gosztyła
Gatunek: literatura podróżnicza
fot. Radek Denisiuk

 

Ostatnio nie mogłam trafić na audiobooka, który sprawi mi niekłamaną przyjemność ze słuchania. Były takie, w których interpretacja lektora kompletnie mi się nie podobała, były i takie, gdzie książka po prostu zasługiwała na przeczytanie, bo w wersji audio mogłaby zostać niedoceniona. W końcu udało się! Włączyłam „Świat równoległy” Tomka Michniewicza i wyruszyłam razem z nim w świat, który Jego oczami jawi się jako fascynujący, zaskakujący, momentami przerażający i smutny.
„Świat równoległy” to zbór ośmiu odrębnych historii. Każda jest inna, każda traktuje o czymś innym. Cześć reportaży jest o miejscach i krajach (Pakistan, zakład karny San Quentin w USA, Johannesburg w RPA), o występujących tam zwyczajach, relacjach międzyludzkich, kulturze i religii. Są również takie, gdzie Michniewicz opisuje szczególne grupy ludzi, np. przybliża jakie są szczeble dochodzenia do fizycznej doskonałości i wytrzymałości służb specjalnych w Polsce, albo pokazuje jakie ryzyko podejmują sportowcy ekstremalni. Dzięki temu, że opowieści mają tak różny charakter, całość jest bardzo interesująca.
Wszystkie reportaże łączy jedno – to świat ukazany oczami Autora, który tam był i wszystkiego o czym pisze dotknął i doświadczył. Kilka opowiadań, to świadectwo dotarcia tam gdzie przeciętny zjadacz chleba nie ma możliwości, a wiedza o tych miejscach jest znikoma lub szczątkowa. Inne traktują o miejscach lepiej lub gorzej nam znanych, o których mamy wyrobione zdanie, a jednak rzeczywistość okazuje się zgoła odmienna.
W rolę lektora wcielił się Krzysztof Gosztyła. Dla mnie to pewniak wśród interpretatorów słowa pisanego. Do tej pory jeszcze mnie nie zawiódł. Ten audiobook utwierdził mnie w tym, że książki z gatunku literatura podróżnicza (reportaż) słucha się świetnie. Jest jeden niezaprzeczalny minus. Z podróży przywozimy mnóstwo zdjęć, które zostają na wieczną pamiątkę. Wydanie papierowe „Świata równoległego” wzbogacone jest wieloma pięknymi, kolorowymi fotografiami. Naprawdę warto po niego sięgnąć, żeby wrażenia słuchowe sobie zwizualizować. Ja tak zrobiłam i było perfekcyjnie.
Michniewicz okazał się świetnym opowiadaczem, dlatego dałam się mu porwać w kolejną podróż, o której wkrótce napiszę.
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
„Całe życie” Robert Seethaler Prosta historia Anreasa Eggera
Literatura współczesna

„Całe życie” Robert Seethaler Prosta historia Anreasa Eggera

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Całe życie”
Autor: Robert Seethaler
Wydawnictwo: Otwarte
Tłumaczył: Ewa Kochanowska
Forma książki: ebook
fot. Katarzyna Denisiuk
Mieć chatkę w górach, gdzie można odpocząć od zgiełku dnia, nie spieszyć się, przeżywać każdą godzinę tak jak się chce. Patrzeć przez okno na szczyty ośnieżonych gór. Karmić swoją duszę. Przy kubku parującej herbaty z miodem, pomarańczą i goździkami wspominać górskie wycieczki w towarzystwie spotkanego na szlaku Adreasa Eggera…
Chatki niestety nie mam, ale za to w pamięci wiele wspaniałych górskich wycieczek, z których każda była wyjątkowa, inna. Niejedna jeszcze przede mną – mam taką nadzieję. Może spotkam kiedyś „Andreasa”?
Robert Seethaler w „Całym życiu” zabrał mnie na krótką, ale jakże ciekawą podróż. Tak leniwie, prosto, szczerze opowiedział historię człowieka, który mieszkał w małej miejscowości, w sercu austriackich Alp. Nie szukał w życiu wrażeń. Pracował fizycznie nie po to, aby się wzbogacić, tylko w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb bytowych. Kochał spokój, życie bez fajerwerków i całego „dobra”, które daje nam cywilizacja.
Od człowieka można kupić godziny, można mu ukraść dni albo zrabować całe życie. Ale nikt nie może odebrać człowiekowi choćby jednej jedynej chwili.
Możecie wątpić w to, że książka o życiu, egzystencji samotnika może dostarczyć wielu emocji, szybszego bicia serca, wzruszeń, smutku, radości. Że coś tak prostego jest kompletne. Przyznaję, że ja też wątpiłam. Nie zawsze musi być więcej, bardziej, mocniej, dosadniej, szybciej, żeby odpłynąć na kilka godzin, a po przeczytaniu ostatniego słowa powiedzieć „jakie to było dobre!”. Szczerze polecam wszystkim, którzy chcą odciąć się na chwilę od kakofonii i wszystkich nieprzyjemnych i natrętnych bodźców, które nas codziennie bombardują i zrelaksować z bardzo dobrą książką.
 
PS Zdjęcie zrobiłam kilka miesięcy temu. Książka czekała na właściwy moment. Ja czekałam na właściwy moment. Zgrałyśmy się doskonale.

Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail