Kategoria:

Klasyka

„Nazwij to snem” Henry Roth – Amerykański sen

przez Katarzyna Denisiuk 4 maja 2022

Piękne jest to, że wydawnictwa wracają do powieści, które swoje premiery miały lata temu. Tym bardziej, gdy jest to literatura wysokich lotów, dająca czytelnicze zadowolenie.

Nazwij to snem powstała w 1934 roku i jak można przeczytać, jej początek nie był falą wznoszącą, pomimo ciepłych słów ze strony krytyków literackich. Z czasem i współcześnie pisze się o dziele Henryego Rotha jako o arcydziele żydowsko-amerykańskiej literatury i klasycznej powieści o imigrantach. Warto dodać, że amerykański powieściopisarz to ukraiński imigrant, który po napisaniu Nazwij to snem miał wieloletnią przerwę w twórczości literackiej. Pod koniec życia, prawie po 60 latach milczenia, stworzył cykl autobiograficznych powieści, w których wplótł wątki kazirodcze.

Kilka słów o fabule

Głosem Nazwij to snem jest młody Dawid, który wraz z matką dociera do Nowego Jorku początku XX wieku, gdzie czeka na nich ojciec. Henry Roth przedstawia czytelnikowi bardzo trudne realia życia żydowskich imigrantów, ich samotność i alienację. To obraz codziennego zmagania się z nieprzyjaznym otoczeniem stawiającym granicę i niepozwalającym na życie w symbiozie.

Jednak Nazwij to snem to przede wszystkim koleiny życia młodego chłopaka, który na co dzień styka się z oschłością ojca i brakiem akceptacji rówieśników. Jedyną pocieszycielką i osobą, na którą może zawsze liczyć jest jego matka.

Jesteśmy przy Dawidzie w czasie jego pierwszych kontaktów z seksualnością, trudnych spotkań w chederze oraz codziennego obcowania z przemocowym ojcem. Jego głos to niemy krzyk, który chcemy usłyszeć i na niego zareagować.

Kilka słów o wrażeniach

Nazwij to snem czyta się z zapartym tchem, chociaż ilość smutku, bardzo ciężkich chwil, które musi dźwigać na swych barkach młody bohater, potrafi być przytłaczająca. Historia ta oblepiona jest strachem, bólem, złem, przemocą i poczuciem beznadziei. Pomimo tego jest nadal fascynująca.

Warto zagłębić się w ten świat. Pomimo tego, że jest tak odległy, to równocześnie jest bliski współczesnym zachowaniom dzieci, młodzieży i dorosłych. Polecam!

Tytuł: Nazwij to snem
Autor: Henry Roth
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Przekład: Wacław Niepokólczycki
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

4 maja 2022 0 komentarz

„Rzeźnia numer pięć” Kurt Vonnegut – Jarzmo wspomnień

przez Katarzyna Denisiuk 16 marca 2022

Wiedziałam o istnieniu powieści Kurta Vonneguta, będącej klasyką literatury i jedną z bardziej znanych i cenionych książek antywojennych. Do kompulsywnego sięgnięcia po tę historię skłoniła mnie lektura reportażu Sinclaira McKay Drezno 1945. Ogień i mrok, w której Kurt Vonnegut pojawił się kilkukrotnie jako świadek niszczycielskiej siły nalotów na Drezno.

Jest to powieść mocno autobiograficzna, której zamysł długo kiełkował i wzrastał w duszy autora. Nie jest łatwo przepracować wojenną traumę. Kurt Vonnegut swoje przeżycia ubrał w zaskakująco osobliwe szaty wymykające się tradycyjnemu krojowi. Nie spodziewałam się spotkać bohatera, którego umysł broni się przed traumatycznymi wspomnieniami poprzez podróż w czasie i przestrzeni. Warto o tym wspomnieć, bo dla czytelnika oczekującego tradycyjnych wojennych przebłysków pamięci, ze wzniosłym i poważnym szlifem ta powieść może być sporym zaskoczeniem, bądź rozczarowaniem.

Lubię i cenię literackie fikołki i eksperymenty, dlatego formę zaproponowaną przez autora przyjęłam z dużym zaciekawieniem. Czego tutaj nie ma?! Osobiste doświadczenia, czyli literatura faktu. Wątki rodem z doskonałej literatury science fiction, które dają cenne spojrzenie na kondycję świata, Ziemi i jej mieszkańców. A to wszystko zszyte osobistą nicią z życia człowieka, który musi skonfrontować się z przeszłością.

Rzeźnia numer pięć jest brawurowa i iskrzy ironią. Warta poznania w formie audiobooka, którego bardzo dobrze się słucha. Przyznaję, że ta historia tak mnie porwała, że kupiłam komiks autorstwa Ryana Northa i Alberta Monteysa. Ogromnie byłam ciekawa, w jaki sposób autorzy zobrazują pogmatwaną fabułę powieści. Zrobili to doskonale!

Obcowanie z różnymi światami i kontekstami przedstawionymi przez amerykańskiego pisarza było wielką przyjemnością. Komiks mieni się kolorami adekwatnymi do różnego miejsca akcji. Postaci występujące w powieści zostały narysowane idealną kreską. Nie spodziewałam się, że zobrazowanie książki będzie tak wiernie przystawało do fabuły. Polecam zarówno książkę, jak i komiks!

Tytuł: Rzeźnia numer pięć; Rzeźnia numer pięć, czyli krucjata dziecięca
Autor: Kurt Vonnegut, Ryan North, Albert Monteys
Wydawnictwo Zysk i S-ka, Audioteka, Egmont Polska
Przekład: Lech Jęczmyk
Forma książki: audiobook, czyta Jacek Dragun; komiks
Gatunek: klasyka literatury, komiks

16 marca 2022 0 komentarz

Klasyka Literatura piękna

„Lolita” Vladimir Nabokov – Obsesja, złudzenie i pożądanie

przez Katarzyna Denisiuk 10 maja 2021

Klasyka! Powieść, którą warto znać. Kiedyś w kanonie szkolnych lektur. Wznowiona przez Wydawnictwo W.A.B. wpadła w moje ręce.

Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.

Wstęp do miłosnego listu? Piękny. Kto tak dzisiaj pisze? Czy to jest początek przepięknej, romantycznej historii? To brama do piekła wyznań i historii uczucia czterdziestoletniego mężczyzny do dwunastoletniej dziewczynki.

Mnie natomiast nęci poważniejsze przedsięwzięcie: raz na zawsze zdefiniować niebezpieczny nimfetek czar.

Lolita to z jednej strony bardzo kontrowersyjne dzieło, z drugiej powieść napisana pięknym językiem. To książka, którą czytałam wolno, niespiesznie, zatrzymując się na pojedynczych zdaniach.

Na Thayer Street, wśród willowej zieleni, płowości i złota dostałej akademickiej mieściny, nie sposób było uniknąć obszczekania przez życzliwych dzieńdobraków. Chlubiłem się tym, że w stosunku z nimi umiem trafić we właściwą temperaturę: nigdy nie opryskliwy, zawsze wyniosły.

Po skończonej lekturze przystaję na rozdrożu czytelniczych wrażeń. Na jednej drodze doceniam kunszt pisarza w przedstawieniu studium obsesji i nieskończonej miłości starszego mężczyzny do dziecka oraz jej przeżyć i krzywd. Druga prowadzi mnie do stwierdzenia, że ta powieść nie dała mi czytelniczej radości. Może nie potrafię przebić się przez tkankę tekstu, żeby dotrzeć głębiej i lepiej odczytać przekaż autora? Możliwe.

Lubię poznawać klasykę, powieści monumentalne, do których wracają olejne pokolenia. Nie żałuję czasu z nimi spędzonego pomimo tego, że nie wszystkie potrafię docenić i odkryć ich wyjątkowości.

Tytuł: Lolita
Autor: Vladimir Nabokov
Wydawnictwo W.A.B
Przekład: Michał Kłobukowski
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka
Gatunek: literatura piękna, klasyka

10 maja 2021 0 komentarz

Klasyka

„Pałac lodowy” Tarjei Vesaas – Magiczna, oniryczna, alegoryczna baśniowa historia

przez Katarzyna Denisiuk 14 listopada 2018

„Ptaki” Tarjei Vesaasa oczarowały mnie smutną, eteryczną i pełną refleksji historią przedstawioną w nieoczywisty sposób. Dlatego też wybór kolejnej książki autora – „Pałacu lodowego” – był niemal spontaniczny. I jakież było moje zaskoczenie, kiedy oplotła mnie magiczna energia słowa. Tak niepozorna lektura, a wcale nie przeczytana „na raz”.

Chcecie bajki? Oto bajka…

Od pierwszych stron zostajemy wessani w mroźny i surowy klimat. Każdy podmuch wiatru wdziera się w najbardziej ukryte zakamarki naszego jestestwa. Topniejąca na skórze drobinka śniegu przyprawia o uczucie paraliżującego chłodu.

Właściwie było dopiero popołudnie, choć ciemno dokoła. Późna, dojmująco mroźna jesień. Widać gwiazdy, lecz nie ma księżyca ani śniegu, na którym kładą się smugi światła, toteż na przekór gwiazdom panuje gęsty mrok. Po obu stronach las cichy, niby zamarły, mimo że w tejże chwili mnóstwo żywych, przemarzniętych istot kryje się w jego głębi.

„Pałac lodowy” jest utworem baśniowym, który w niebywały i przewrotny sposób opisuje więź pomiędzy dwoma jedenastoletnimi dziewczynkami. Rodzące się wzajemne zainteresowanie małymi kroczkami prowadzi do ogromnej fascynacji. Jesteśmy Siss, która w ciemną noc idzie na pierwsze spotkanie z koleżanką. Jesteśmy Unn, która rezygnując z pójścia do szkoły wchodzi do lodowego pałacu stworzonego przez przyrodę i błąka się po zamarzniętych, magicznych komnatach. Dotyka nas uczucie pustki, niesamowitej i doskonałej ciszy oraz izolacji, a w głowie roi się kłębowisko zamglonych myśli.

„Pałac lodowy” jest poematem o stracie bliskiej osoby. O radzeniu sobie z dojmującym smutkiem. To również powieść o przyjaźni i lojalności. A wszystkie plecionki słów spowija aura niezwykłości.

Historia opowiedziana przez Vesaasa jest niebywale klimatyczna, niezwykle prosta, a z drugiej strony wielowymiarowa. Jest pełna niedomówień i to od czytelnika zależy, w którą stronę pójdzie, jak zinterpretuje słowa i czyny bohaterów. Można się w niej zatracić, można się nią delektować. Skondensowana, a pozostawiająca czytelnika z ogromną przestrzenią do wypełnienia. Osobliwa, oniryczna, warta przeczytania. Polecam!

Tytuł: „Pałac lodowy”
Autor: Tarjei Vesaas
Wydawnictwo Poznańskie
Tłumaczył: Beata Hłasko
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: klasyka

Ocena: 5,5/6

14 listopada 2018 0 komentarz

Klasyka

„Grona gniewu” John Steinbeck – Ameryka w obliczu wielkiego kryzysu

przez Katarzyna Denisiuk 8 listopada 2018

„Grona gniewu” to powieść za którą John Steinbeck otrzymał w 1940 roku Nagrodą Pulitzera. Jest 2018 rok, a ja sięgam po klasykę, po książkę, po historię, która nigdy się nie zestarzeje. Pytam samą siebie – dlaczego dopiero teraz? Pierwsza myśl – nie wiem. Ale zaraz pojawiają się kolejne – nikt wcześniej mnie do powieści autora nie zachęcił, chociaż miałam świadomość ich powstania. A może właśnie teraz jest ich czas? Dlatego już na wstępie chciałabym przekazać nie jedną, ale wiele komórek „steinbeckowej bakterii”. Niech się rozprzestrzeniają i czynią wiele dobrego, bo kunszt literacki autora jest na najwyższym poziomie, a przede wszystkim jest przystępny.

Tłem powieści jest Ameryka i czasy wielkiego kryzysu pod koniec lat 20. XX wieku. Rodzina Joadów, farmerów z Oklahomy, zmuszona jest opuścić rodzinne strony, wyprzedać niemal cały swój dobytek i ruszyć do Kalifornii. Dlaczego na zachód? Bo mówi się, że tam jest praca, a co za tym idzie pieniądze, jedzenie i szansa normalnego życia. Wyposażeni w rozklekotany samochód, przedmioty codziennego użytku oraz wielką wiarę w lepsze jutro wyjeżdżają w podróż, w „opętany kawał drogi”. Kryzys, to nie chwilowe problemy. To stan utrzymujących się poważnych problemów ekonomicznych. Joadowie, chyba nie do końca mają tego świadomość i jakież będzie ich zaskoczenie kiedy dotrą do upragnionej Kalifornii. Czy rosły gmach marzeń runie z hukiem?

Klęska wyziera z oczu tych ludzi. Z oczu tych zgłodniałych wyziera rosnący gniew. W sercu ich wzbierają i dojrzewają grona gniewu – zapowiedź przyszłego winobrania…

Powieści ta dostarcza kompletnego katalogu emocji. Podczas czytania odczuwamy radość, smutek, trwogę, przerażenie, strach. Są w niej również momenty humorystyczne.

Doradzał, żeby, na miłość boską, nie czytać tylu książek, bo mi się jeszcze bardziej pokręci w głowie i stracę szacunek dla tych, co zasiadają w rządzie.

Teraz klnę, ile chcę i kiedy mi się podoba, a to dobrze robi, jeśli można zakląć, gdy ma się ochotę.

Ta powieść to hołd złożony człowiekowi, jego sile do życia i pokonywania wszelkich trudności. To hołd złożony rodzinie, która trzymając się razem może przetrwać wszystko. To również dowód uznania dla kobiety, matki, która jest sercem pulsującym w rodzinie.

„Grona gniewu” jawią mi się jako powieść drogi. W czasie tej literackiej podróży autor opowiada posługując się gawędziarskim stylem, ale robi to w tak unikatowy sposób, że to co przekazuje ma bardzo mocny ładunek. Tutaj nie słowa są jak pociski, ale właśnie przekaz, który poraża autentycznością i mądrością. Poza tym Steinbeck jest dla mnie mistrzem mówienia o rzeczach normalnych i zwykłych. Opis codzienności, nawet błahych czynności, czy zastanego otoczenia urasta do miana sztuki. I nie potrzebuje do tego wyszukanych słów, czy metafor oraz osobliwego języka. Prostymi słowami potrafi czynić i czyni cuda.

Jestem zauroczona tym co autor robi z czytelnikiem, ze mną. Po powieści „Na wschód od Edenu” wpisałam Steinbecka na listę ulubionych autorów i tak już zostanie. Serdecznie polecam! Wspaniała powieść!

Tytuł: „Grona gniewu”
Autor: John Steinbeck
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Alfred Liebfeld
Forma książki: ebook
Gatunek: klasyka

Ocena: 6/6

8 listopada 2018 0 komentarz

Audiobook Klasyka

„Duma i uprzedzenie” Jane Austen Klasyka literatury w najlepszym wydaniu

przez Katarzyna Denisiuk 8 sierpnia 2018

Tytuł: „Duma i uprzedzenie”

Autor: Jane Austen

Wydawnictwo: Świat Książki, Audioteka

Tłumaczył: Anna Przedpełska-Trzeciakowska

Forma książki: audiobook; czyta Joanna Szczepkowska

Gatunek: klasyka

fot. Katarzyna Denisiuk

Są książki, które zna większość z nas. Jeśli nie treść, to przynajmniej tytuł i autor nie jest nam obcy. Pośród nich są takie, których fabuła zainteresuje zarówno kobiety, jak i mężczyzn. Daleka jestem od kategoryzowania powieści na kobiece i męskie, jednak przyznacie, że są takie, po które z pewnością sięgnie więcej czytelniczek, niż czytelników. Klasyka literatury, „Duma i uprzedzenie” Jane Austen do takich należy.

Dzisiejszy wpis jest nietypowy i w moim odczuciu wyjątkowy, gdyż cytuję w nim słowa mojej drogiej koleżanki Magdaleny, która o powieści Austen mogłaby mówić godzinami, a ja Jej słuchać.

Magda na swoim blogu pisze:

„Duma i Uprzedzenie” Jane Austen to jedna z tych książek, do których regularnie wracam, a która mimo wszystko nie traci na świeżości. Wiem, że ciężko cokolwiek napisać nowego o książce, o której powiedziano już niemal wszystko, która inspiruje innych pisarzy i wreszcie, która doczekała się rozmaitych wariacji, w tym tak dziwacznych jak „Duma i uprzedzenie i Zombie”.Ostatnio jednak zdarzyło mi się dość skutecznie zachęcić kilka osób do sięgnięcia po tę książkę. Byłam ciekawa, czy czytelniczki mające czasem zupełnie inne doświadczenia literackie, również odbiorą ją pozytywnie, czy Austen w czasach literatury fast foodowej jeszcze się broni?

Jestem jedną z tych osób, którą Magda zachęciła!

Powieść wysłuchałam w formie audiobooka, w interpretacji Joanny Szczepkowskiej. I uważam, że to był doskonały dobór lektora do charakteru i klimatu książki. Co więcej, oczami wyobraźni widziałam Panią Szczepkowską czytającą Jane Austen, ubraną w piękną, elegancką suknię, z mitenkami na dłoniach i wyszukaną fryzurą z burzą loczków wokół twarzy.

Moja wyobraźnia tak żywo reagowała na słowa płynące z ust lektorki z prostego powodu, Jane Austen w cudowny sposób opisała i scharakteryzowała życie angielskich wyższych sfer na przełomie XVIII i XIX wieku. Myślę, że fragmenty powieści z powodzeniem mogłyby zastąpić lekcje historii i byłoby to bardzo ciekawym doświadczeniem.

Wydaje mi się, że na sukces powieści wpłynęły trzy czynniki: oparcie schematu fabuły na konstrukcji obyczajowej komedii antycznej, konstrukcja bohaterów (jako konsekwentna realizacja schematu fabularnego) oraz niezwykła zdolność Austen do obserwacji nacechowanej ironią i sarkazmem.

Przy czym ten ostatni czynnik zdaje się być najważniejszy, bo gdyby nie cięty język i ostre pióro autorki, poprzednie dwa nie mogłyby zostać zrealizowane z tak udanym skutkiem.

Przepiękny język, wiernie oddany klimat epoki i finezyjnie wykreowane postacisprawiają, że z wielką przyjemnością słuchałam o losach rodziny Bennetów, perypetiach pięciu córek, życiowej misji ich matki i dążeniach ojca i głowy rodziny do zapewnienia godnego i dostatniego bytu. Nie zapominajmy jednak, że „Duma i uprzedzenie” została napisana w konwencji romansu, dlatego wszelkiego rodzaju uczucia i sercowe rozterki będą grały tu pierwsze skrzypce. Wisienką na torcie – w moim odczuciu – jest kreacja postaci Lady Katarzyny de Bourgh. Co to była za kobieta! Śmiałam się w głos słuchając jej życiowych maksym, twardej jak skała postawy – jedynej i słusznej, nie zapominajmy – i nieznoszących sprzeciwu opinii. O tak, to z pewnością będzie jedna z damskich postaci literackich, których nie zapomnę.

Przypatrzmy się konstrukcji bohaterów: główna para protagonistów otoczona jest chórem postaci, z których niemal każda ma ostry rys charakterologiczny, mocno wpływający na ironiczny ton książki. Histerycznie rozchwiana Pani Bennet, Mary Bennet, która poważnym tonem intelektualistki, za jaką chciałaby uchodzić, wypowiada puste i napuszone frazy, pan Bingley, człowiek tak dalece bez swojego zdania, że to Darcy musi mu podpowiadać, co ma myśleć, i wreszcie creme de la creme, czyli pan Collins ze swoją, być może jakbyśmy dzisiaj to określili, perwersyjną obsesją na punkcie swej patronki, Lady de Burgh, oraz sama zapatrzona w siebie, egoistyczna Lady de Burgh. Znamienny jest fakt, że ci wszyscy bohaterowie, stanowiący niejako chór dla Lizzy i Darcy’ego, mają rację bytu tylko w relacjach z innymi bohaterami. To wchodząc w interakcję z innymi postaciami książki, ujawniają się ich cechy, gdyż Austen charakteryzuje swoich bohaterów przez język, jakim się wypowiadają i przez sposób, w jaki to robią. Ironia ma służyć Austen nie tylko do obnażenia obłudy i próżności jej świata, w którym, jak twierdzi Bingley, może się zdawać, że wszystkie młode kobiety posiadły wszystkie możliwe umiejętności, mające na celu tylko i wyłącznie zwrócenie na siebie uwagi majętnego dżentelmena (tylko po to by po zamążpójściu zarzucić wszystkie panieńskie zajęcia), ale przede wszystkim Austen punktuje trudne położenie kobiet, w które uderza prawo majoratu. Z tego punktu widzenia, trudno się dziwić pani Bennet, że jedyne o czym myśli, to dobrym wydaniu córek za mąż. To objaw jej miłości, trochę wykoślawionej ,ale wynikającej z czasów, w których żyje. I ciężko też jej się dziwić, że nie może zrozumieć Lizzy, której postępowanie i charakter, jest pewnym zaprzeczeniem tego, jak powinna postępować, by znaleźć kawalera. Kto to słyszał, by dama komentowała na balu zachowanie dżentelmenów, by nie zgodziła się na taniec, by śmiało wygłaszała swoje uwagi, by w końcu, przedkładała przymioty ducha na przymioty majątku. Lizzy to nie Jane pokornie znosząca swój los i czekająca jak coś – może opatrzność, może szczęście – co w końcu odmieni jej życie. Lizzy ma sporo cech autorki, jest także bardzo sprawną obserwatorką, czasem wbrew sobie zmuszoną do uczestnictwa w targowisku próżności swojej klasy. Zdaje się, że to właśnie dostrzega w niej Darcy. Znamienne, że to on się musi zmienić, dojrzeć i wyjść spod płaszcza dumy, którą narzuciło na niego dżentelmeńskie wychowanie i majątek. Dlatego możliwe jest także zakończenie jak z komedii – spiętrzenie perypetii (przy niemałym udziale Lydii Bennet), po którym następuje wyjaśnienie wszelkich omyłek, naprawienie błędów i wyznanie uczucia. A potem żyli długo i szczęśliwie.

Uważam, że po klasykę literatury zawsze warto sięgać. Powieść została ukończona w 1797 roku i żyje do teraz nie tracąc na wartości, a na dodatek zyskując nieocenione walory poznawcze. Czytana po polsku jak również w oryginale jest doskonałym polem do różnego rodzaju analizy, czy to pod kątem kulturowym, jak również językowym.

Polecam serdecznie! Również Panom, choć zrozumienie bohaterek powieści może być ponad ich siły. Cóż, takie były realia epoki. Cudne doświadczenie!

W tej chwili nie wyobrażam sobie, że ta książka mogłaby nie powstać. Dla mnie jest każdorazowo niezwykłym przeżyciem literackim, literaturą, która daje odpoczynek, dobrą rozrywkę i wciąż – temat do rozmów.

Całą recenzję Magdy znajdziecie na Jej blogu, klikając tutaj. Serdecznie Was zapraszam.

Madzia, dziękuję! :-*

PS Lecę oglądać serial. Podobno fantastyczny.

Ocena: 6/6

8 sierpnia 2018 0 komentarz

Klasyka

„Na wschód od Edenu” John Steinbeck – Niezapomniana przygoda na przełomie XIX i XX wieku

przez Katarzyna Denisiuk 6 lipca 2018

Nie tak dawno James Clavell, teraz dużo bardziej utytułowany amerykański pisarz zawładnął moją wyobraźnią i literackim światem. John Steinbeck, laureat Nagrody Pulitzera z 1940 roku oraz Nagrody Nobla z 1962 roku dał mi się poznać dzięki powieści „Na wschód od Edenu”. Po tych kilkunastu godzinach spędzonych w jego towarzystwie zdałam sobie sprawę, że był genialnym w tym co robił.

Po raz kolejny przekonuję się ile to czytelniczych perełek i pisarzy mam jeszcze do odkrycia. Po raz kolejny również zauważam, że nie potrzeba przenosić się, podróżować w wiele miejsc, angażować nastu bohaterów, obudowywać fabuły cudami techniki i dostarczać ekstremalnych wrażeń, żeby powieść zyskiwała rangę niezapomnianej, wyjątkowej i jej egzemplarz pysznił się na naszym regale z książkami. Wystarczy człowiek, jego życie, emocje, serce i umysł oraz pisarz, który to wszystko ubierze w słowa szyte na miarę, będące swoistym literackim haute couture.

Kalifornia, to miejsce akcji powieści Steinbecka. To tutaj na przełomie XIX i XX wieku, w dolinie Salinas osiedliła się rodzina Trasków. Poznajemy historię Adama, jego synów Arona i Kaleba zwanego Kalem (imion nieprzypadkowo podobnych do biblijnych Abel i Kain) oraz ich matki, która porzuciła rodzinę i zerwała kontakt z najbliższymi. Jej postępowanie, życie jakie dla siebie wybrała i ścieżki, którymi kroczyła miały znamienny wpływ na losy rodziny. W tej historii są również Hamiltonowie, przyjaciele rodziny oraz chiński służący Li, zakochany w książkach, oddany swojemu chlebodawcy i będący swoistym filarem i ostoją dla każdego domownika.

Tak naprawdę wszyscy bohaterowie są ważni, każdy ma coś do powiedzenia, jego uczynki coś znaczą. Tutaj nie ma zbędnych wątków, wrażenia, że pisarz popłynął za daleko z którąś opowieścią. Każdy najmniejszy element książki – ludzie, miejsce, czas, przyroda – są trybikami genialne skonstruowanego mechanizmu, który nie zawodzi.

Autor w fantastyczny sposób pokazał obraz amerykańskiego społeczeństwa, rozłożył na czynniki pierwsze najważniejszą grupę społeczną jaką jest rodzina, a to wszystko w sposób bardzo ciekawy, niezmiernie przystępny i pozostawiający czytelnika w poczuciu, że czyta wielką literaturę.

Powieść jest pełna pięknych, mądrych cytatów oraz słów. „Na wschód od Edenu” słuchałam prawie miesiąc, ale niemal w każdej godzinie utwierdzałam się w przekonaniu, że tę powieść muszę mieć w formie tradycyjnej, papierowej, bo jest wyjątkowa.

Prawda, której nie dano wiary, może człowieka boleć o wiele bardziej niż kłamstwo.

W jedno wierzę: że wolny, badawczy umysł jednostki jest najcenniejszą rzeczą na świecie. A o to będę walczył: by umysł miał możność podążać, niekierowany, tą drogą, jaką zapragnie. A przeciw temu muszę walczyć: przeciwko każdej idei, religii czy rządowi, które ograniczają lub niszczą jednostkę. Tym jestem i takie są moje dążenia.

Dla mnie nie ma nic smutniejszego niż takie związki między ludźmi, które trzyma jedynie klej znaczków pocztowych. Jeżeli nie można zobaczyć, usłyszeć czy dotknąć drugiego człowieka, najlepiej z nim zerwać.

Lektura powieści Steinbecka pozostawiła mnie w euforycznym nastroju, bo poznałam kolejną literacką perłę i świadomością, że wiele książek Autora jest jeszcze przede mną. Co tu więcej pisać – serdecznie polecam wszystkim, którzy pióra Steinbecka nie znają, a tym, którzy wiedzą co przeżyłam, mówię – tak , mieliście rację, to było doskonałe!

Tytuł: „Na wschód od Edenu”
Autor: John Steinbeck
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Bronisław Zieliński
Forma książki: audiobook
Gatunek: klasyka

Ocena: 6/6

6 lipca 2018 0 komentarz