Kategoria:

Bez kategorii

„Ja nie jestem Miriam” Majgull Axelsson – O demonach przeszłości

przez Katarzyna Denisiuk 13 sierpnia 2019

Po raz kolejny sięgnęłam po prozę Majgull Axelsson, szwedzkiej pisarki, która w swoim kraju odniosła ogromy sukces. Mam wrażenie, że w Polsce niewiele się mówi o jej książkach, dlatego dokładam swoją cegiełkę, aby jej twórczość była bardziej spopularyzowana.

Miriam skończyła osiemdziesiąt pięć lat. Okazja zaiste warta świętowania. Przy uroczystym stole spotyka się najbliższa rodzina, jednak nastroje są dalekie od radosnych. W pewnym momencie Miriam mówi, że nazywa się inaczej niż jest w rzeczywistości. Skoro nie jest Miriam, to kim jest? Czy to efekt demencji, czy też świadomy brak zgody na bycie kimś innym niż się jest? Miriam postanawia opowiedzieć o swojej bolesnej przeszłości wnuczce, z którą na najlepszy kontakt.

„Ja nie jestem Miriam” to książka, która nie przytłacza tkliwością oraz sztuczną grą na emocjach. Poprzez retrospektywne snucie opowieści starszej pani, poznajemy życie więźniarki Auschwitz i Ravensbrück. Ale to nie wszystko. Jesteśmy również widzami zapasów, które rozgrywa główna bohaterka ze sobą, z własnym sumieniem. Zastosowane skoki narracyjne w różne okresy życia Miriam sprawiają, że za każdym razem z nieposkromiona ciekawością pragniemy poznać dalsze jej losy oraz dowiedzieć się co wydarzyło się w danym miejscu i czasie.

Styl Majgull Axelsson oczarował mnie. Nie jest kwiecisty, metaforyczny i jest na swój sposób surowy. Dzięki temu jest zrozumiały i trafia prosto w czułe punkty bez nadmiernego koloryzowania i wywoływania sztucznych emocji.

Gdybym wiedziała jaki jest zarys fabuły (przyznaję, że nie sprawdzałam), to nie wiem, czy zdecydowałabym się na sięgnięcie po nią w wakacyjny czas. W każdej chwili mogłam ją odłożyć, żeby poczekała na lepszy moment, ale tego nie uczyniłam. Przyczyna jest prosta. Historia Miriam tak mnie pochłonęła, że nie było mowy, żebym książki nie przeczytała do końca. Dzięki temu, że autorka opowiada o losach bohaterki na przestrzeni wielu lat, nie tylko w czasie obozowej traumy, to jest chwila na oddech. A całość po prostu hipnotyzuje.

„Ja nie jestem Miriam”, to powieść o sile kobiet, przyjaźni, dobrych ludziach-aniołach, których można spotkać na drodze życia oraz o tożsamości. Cudna, emocjonująca, napisana w stylu, który bardzo cenię i który trafia w mój gust. Bardzo polecam!

Tytuł: „Ja nie jestem Miriam”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo W.A.B.
Tłumaczył: Halina Thylwe
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura piękna

13 sierpnia 2019 0 komentarz

Bez kategorii Premiery

Listopadowe premiery

przez Katarzyna Denisiuk 2 listopada 2018

Początek listopada przywitał nas przepiękną pogodą. Zamiast zagrzebywać się pod kocami z kubkami parującej herbaty, można aktywnie spędzać czas na polu (alternatywnie: na dworze ;-))

W wydawnictwach w tym miesiącu spokojniej. Jedni się z tej sytuacji cieszą, bo odgruzują się z zaległości, czyli zalegających na nocnych stolikach oraz regałach książek, drudzy nie bacząc na nowości, będą robić swoje.

Szczególną uwagę zwróciłam na następujące premiery:

2 listopad

Mariusz Szczygieł „Nie ma”, Wydawnictwo Dowody na Istnienie

Bardzo zaciekawiła mnie notka wydawnicza – sami zobaczcie. Poza tym kilka lat temu czytałam „Gottland” i to było bardzo udane spotkanie.

Nie ma kogoś. Nie ma czegoś. Nie ma przeszłości. Nie ma pamięci. Nie ma widelców do sera. Nie ma miłości. Nie ma życia. Nie ma fikcji. Nie ma właściwego koloru. Nie ma komisji. Nie ma grobu. Nie ma siostry. Nie ma klamek. Nie ma niebieskich tulipanów. Nie ma nie ma.

Rozmówcami Szczygła są ludzie z różnych światów: czeska poetka, ukraiński żołnierz, polska księgowa, izraelska pisarka, a także jego ojciec, z którym autor wybiera się ostatni raz w życiu do Pragi. Nad książką unosi się rada, którą dała autorowi Hanna Krall: „Wszystko musi mieć swoją formę, swój rytm, panie Mariuszu. Zwłaszcza nieobecność”.

8 listopad

Jeffery Deaver „Pogrzebani”, Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Cykl z Lincolnem Rhyme i Amelią Sachs uwielbiam. Przeczytałam wszystko co się do tej pory ukazało. „Pogrzebani” będzie 13 książką z cyklu. Osobiste must read 😉

Dziewięcioletnia dziewczynka jest świadkiem porwania na ulicy Manhattanu: w biały dzień jakiś mężczyzna zostaje obezwładniony, wepchnięty do bagażnika samochodu i uprowadzony, a sprawca zostawia w miejscu zdarzenia swoistą wizytówkę, miniaturowy stryczek zrobiony ze struny instrumentu. W internecie pojawia się film przedstawiający ofiarę z pętlą na szyi, bliską śmierci, na tle muzyki z wplecionym w nią ciężkim oddechem umierającego mężczyzny; autor wideo przedstawia się jako Kompozytor. Badający sprawę Lincoln Rhyme i Amelia Sachs wkrótce się dowiadują, że do bliźniaczo podobnego przestępstwa doszło we Włoszech, w niewielkiej miejscowości pod Neapolem, gdzie porwano uchodźcę z Libii. Wyruszają za Atlantyk, by pomóc w śledztwie włoskiej policji, która nie przyjmuje ich wsparcia tak przychylnie, jak się spodziewali. Pościg za porywaczem zmienia się w sprawę o wymiarze międzynarodowym, a Rhyme i Sachs odkrywają, że uczestniczą w rozgrywce między tajemniczymi grupami interesu z różnych stron świata, która toczy się na tle problemu fali uchodźców zalewających Europę.

14 listopad

Lucinda Riley „Drzewo anioła”, Wydawnictwo Albatros

Kilka książek autorki czytałam i myślę, że to dobra propozycja dla entuzjastów historii rodzinnych, pełnych tajemnic, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością. A okładka? Przyznacie, że bardzo świąteczna.

Greta po 30 latach wraca w rodzinne strony. Do Marchmont Hall, pięknej wiejskiej posiadłości położonej na wzgórzach Walii. Tragiczny wypadek spowodował u niej amnezję i wymazał z jej pamięci ostatnich 20 lat życia. Pewnego dnia, spacerując w lesie, trafia na tajemniczy grób. Gdy odczytuje stary napis, okazuje się, że pochowano w nim małego chłopca. Jej syna…
Poruszające odkrycie uruchomi lawinę zdarzeń, które doprowadzą Gretę do dawno zapomnianych, szokujących faktów. Greta pozna historię Cheski, swojej córki, która w wieku zaledwie czterech lat została gwiazdą kina. Jaką cenę przyszło jej zapłacić za przedwczesną sławę? Greta dowie się, że nie była aniołem, na którego wyglądała…

16 listopad

Joanna Pypłacz „Nierozdzielne”, Wydawnictwo Videograf

„Mechaniczna ćma”, którą napisała Joanna Pypłacz zelektryzowała mnie klimatem. Myślę, że dam się ponownie porwać autorce.

Bliźniaczki Sybillę i Sabinę łączy silna, ale też skomplikowana więź, oparta na dominacji, podporządkowaniu oraz wytworzonym przez nie w dzieciństwie prywatnym, niezrozumiałym dla otoczenia języku. Nierozdzielne to rozgrywająca się w przedwojennym Krakowie mroczna opowieść o dwóch zewnętrznie identycznych, wewnętrznie zaś skrajnie odmiennych istotach, o obsesyjnej namiętności, nadużyciu kompetencji oraz przede wszystkim o trudnych relacjach, których nie jest w stanie przerwać nawet śmierć. Doskonała propozycja dla miłośników powieści historycznych z dreszczykiem.

27 listopad

Jeffrey Archer „I tak wygrasz”, Wydawnictwo Rebis

Swego czasu Jeffrey Archer zabrał mnie w niezapomnianą literacką podróż, w której uczestniczyła rodzina Cliftonów. Równie porywająca była powieści „Kane i Abel”. Nie skłamię jeśli powiem, że ponownie liczę na mocne uderzenie.

Leningrad 1968. Aleksandr i Władimir marzą o wielkiej przyszłości – każdy na swoją miarę. Kiedy ojciec tego pierwszego zostaje zgładzony przez KGB za to, że próbował utworzyć niezależny związek zawodowy, wszystkie marzenia chłopca wydają się stracone. A jednak wraz z matką podejmuje desperacką próbę ucieczki z ZSRR. Czy powinni wsiąść na statek płynący do Stanów Zjednoczonych czy do Wielkiej Brytanii? O tym decyduje rzut monetą…

W tej niezwykłej opowieści przemierzamy dwa kontynenty, podążając za porażkami i zwycięstwami Aleksandra, który próbuje podbić swój nowy świat. I musi upłynąć trzydzieści lat, by on sam odkrył, gdzie leży jego przeznaczenie, i stawił czoło przeszłości, którą pozostawił w Rosji.

28 listopad

Robert Galbraith „Zabójcza biel”, Wydawnictwo Dolnośląskie

Kto nie czytał cyklu z Cormoranem Strike niech żałuje. Radzę nadrobić! „Zabójcza biel” jest czwartą z kolei. Czekam z niecierpliwością! Dla niewtajemniczonych – Robert Galbraith to pseudonim Joanne Kathleen Rowling 😉

Prywatny detektyw Cormoran Strike i jego współpracowniczka Robin Ellacott walczą o odkrycie prawdy w nowej sprawie. Do biura, w którym urzędują, przychodzi młody człowiek imieniem Billy z prośbą o pomoc w zbadaniu zbrodni, której – jak sądzi – był świadkiem w dzieciństwie. Młodzieniec najwyraźniej cierpi na zaburzenia psychiczne, nie pamięta też zbyt wielu szczegółów, ale jest w nim i w jego historii coś szczerego, dlatego Strike jest głęboko zaniepokojony tym, co słyszy. Zanim jednak uda mu się wyciągnąć z chłopaka więcej informacji, ten wybiega z gabinetu w panice.

Próbując wyjaśnić opowieść Billy’ego, Cormoran Strike i Robin Ellacott – kiedyś jego asystentka, a obecnie współpartnerka w interesach – idą krętym tropem, który prowadzi ich przez boczne uliczki Londynu do wewnętrznego kręgu w Parlamencie i pięknego, ale złowieszczego dworku na dalekiej wsi.

Nie dość, że śledztwo przypomina labirynt zagadek, to na dodatek prywatne życie Strike’a bardzo się skomplikowało. Odkąd zyskał sławę jako prywatny detektyw, nie może już działać zakulisowo, tak jak kiedyś. Co więcej, jego relacje z Robin, która jest teraz nieoceniona w prowadzeniu działalności, są dużo bardziej napięte, a osobiste stosunki między nimi – o wiele bardziej zawiłe.

Haruki Murakami „Śmierć Komandora. Metafora się zmienia”, Wydawnictwo Muza

Co prawda nie czytałam pierwszego tomu, który miał premierę 17 października, ale z dobrych źródeł wiem, że warto. Czyli co? Można chapsnąć dwa tomy na raz!

W Hong Kongu została uznana za nieprzyzwoitą, ocenzurowana i zakazana dla czytelników poniżej 18 roku życia. W Japonii w środowisku skrajnej prawicy wywołała oskarżenia wobec Harukiego Murakamiego o zdradę narodową, choć jednocześnie została okrzyknięta jednym z największych dokonań tego pisarza. „Śmierć Komandora” to obszerna dwutomowa powieść, na którą fani Murakamiego czekali aż pięć lat.
Żona malarza w średnim wieku porzuca go – z dnia na dzień. Podobnie, z dnia na dzień, on sam podejmuje decyzję, by wyprowadzić się z domu. Rezygnuje ze zleceń, wsiada w samochód i przez parę miesięcy włóczy się po północno-wschodniej części wyspy Honsiu. Gdy zmęczony tułaczką wraca do Tokio i prosi przyjaciela o nocleg, ten ma mu do zaoferowania coś znacznie lepszego: opuszczony dom w górach należący do jego ojca, sławnego malarza. W nowym, inspirującym otoczeniu bohater zamierza wieść spokojne życie poświęcone twórczości – korzysta z pracowni mistrza, zaczyna prowadzić lekcje malarstwa w pobliskiej Odawarze i wdaje się w niewiele znaczące romanse. Dom ten dla bohatera powieści stanie się epicentrum przemiany i szczególnej formy odrodzenia – i w sztuce, i w życiu. Pierwszym epizodem tej przemiany będzie odnalezienie na strychu nieznanego obrazu starego mistrza: niemal wiernego odtworzenia sceny zabójstwa Komandora z „Don Giovanniego”.
Od momentu tego odkrycia realistyczna narracja zaczyna się stopniowo przeplatać z surrealistycznymi wątkami, a fabułę zaludniają niezwykłe postaci, które uosabiają symbole, idee i metafory. Murakami z lekkością kreśli niezwykłe wizerunki swoich bohaterów, subtelne podważając granicę między marzeniem i rzeczywistością. Pojawiają się znane motywy: wyschnięta studnia, która nęci swoją mistyczną pustką, ekscentryczny milioner oraz niespodziewane i niewyjaśnialne zniknięcie. Czytelnik rozpozna nieoczywiste symbole i bezpretensjonalną erotykę o leciutko perwersyjnym odcieniu.

2 listopada 2018 0 komentarz

Bez kategorii

10 książek, które warto spakować do plecaka – artykuł dla portalu www.mamopracuj.pl

przez Katarzyna Denisiuk 27 lipca 2018

W portalu mamo pracuj ukazał się artykuł mojego autorstwa pt. „10 książek, które warto spakować do plecaka”. Link do artykułu znajduje się tutaj.

Uwierzcie mi, że było bardzo trudno wybrać tylko dziesięć. Jednak „jak mus, to mus” i powstała taka oto lista tytułów, które nie są wydawniczymi nowościami (o takich jeszcze Wam napiszę).

O wrażeniach z ich lektury możecie przeczytać na blogu, a w artykule tylko sygnalizuję z czym możecie się spotkać czytając daną książkę.

Ciekawa jestem Waszej opinii. Zgadzacie się ze mną? Co wyrzucilibyście z listy, a co dodali?

Zacznę od klasyki, książek z regału naszych rodziców, które są ponadczasowe. Są to powieści dwóch amerykańskich pisarzy: „Na wchód od Edenu” Johna Steinbecka (laureata Nagrody Pulitzera oraz literackiej Nagrody Nobla) oraz „Król szczurów”Jamesa Clavella (jednego z najpoczytniejszych amerykańskich autorów). Przyznam się Wam, że obydwie przeczytałam dopiero w czerwcu tego roku i uważam, że są wspaniałymi książkami, bardzo wartościowymi i które postawiają czytelnika pełnego cudnych wrażeń i emocji.

Kolejną propozycją jest książka mojego ulubionego katalońskiego pisarza Jaume Cabré „Wyznaję”,napisana pięknym stylem i językiem. To ten rodzaj literatury, który pochłania, przenika każdą cząstkę nas samych. Jest to powieść, która sprawiła, że cokolwiek ten Autor napisze, ja po to sięgnę.

To teraz zatrzymajmy się na chwilę w Polsce. Bardzo lubię i cenię polskich pisarzy, którzy akcję, tło swojej powieści osadzają w naszym kraju, w znanych mi miastach, miasteczkach, rejonach.

„Po trochu”Weroniki Gogoli wprawia w melancholijny nastrój. To książka zwyczajna i niezwykła. Jest niespieszna, sielska, ciepła, radosna, bliska sercu.Zaś „Lata powyżej zera”Anny Cieplak to jedna z książek, która mnie zaskoczyła. Pomimo tego, że autorka opowiada historie ludzi młodych, dorastających i dojrzewających w konkretnym czasie, w okresie znaczących zmian dokonujących się w naszym kraju, to przedstawia je w tak ciekawy i nieoczywisty sposób, że ja, „będąca starszym rocznikiem” niż bohaterowie książki, czytałam ją z wielkim zainteresowaniem i uczuciem nostalgii.

Na polskim rynku mamy bardzo wielu autorów piszących kryminały. Moja lista pt.: „polecam” jest długa, ale dzisiaj rekomenduję dwóch, a raczej trzech. Pierwszym z nich jest Krzysztof Bochus, który w swoich powieściach zabiera nas w podróż w przeszłość, na północ Polski. Jego kryminały retro nie dadzą się nudzić. Pierwszym z serii jest „Czarny manuskrypt”, kolejno „Martwy błękit” i „Szkarłatna głębia”.

Świetne etnokryminały pisze małżeństwo Małgorzata i Michał Kuźmińscy. Akcja każdej z tych książek toczy się w innym rajenie Polski południowej. Na początek polecam „Ślebodę” rozgrywającą się na współczesnym Podhalu, z tajemnicą sięgającą mrocznych i niechlubnych kart historii. Kolejno ukazały się „Pionek” oraz „Kamień”.

Ostatni polski akcent, to literatura faktu. Z tego gatunku polecam „Wszystkie dzieci Louisa”Kamila Bałuka, bo reportaże są ważne, bo karmią nas wiedzą, otwierają oczy na wiele spraw, uświadamiają i często szokują. Książka Bałuka poruszyła, wzbudza szereg pytań i zmusza do przemyśleń.

Na koniec polecam dopakować jeszcze dwie książki. Pierwsza z nich wyszła spod pióra mistrza literatury grozy Stephena Kinga, niebędąca flagową powieścią tego gatunku. To „Dolores Claiborne”, która czyta się praktycznie sama. Nie ma się co dziwić, skoro King znany jest z umiejętności pisania w sposób niezmiernie lekki i plastyczny. Pomimo nielekkiego tematu, książka jest doskonała na wakacje.

Druga i ostatnia na dzisiejszej liście to książka, która bardzo mnie zaskoczyła. „Historia pszczół”norweskiej pisarki Mai Lunde, otwierająca cykl „kwartet klimatyczny”. Pochłaniają czytelnika trzy światy, trzy historie, trzy wydawałoby się zupełnie niezwiązane ze sobą wątki. To słodko-gorzka powieść, która porywa.

27 lipca 2018 0 komentarz

Bez kategorii

„Oszukana” Wydawałoby się, że mało co się dzieje, a jest o czym opowiadać

przez Katarzyna Denisiuk 8 sierpnia 2017

Tytuł: „Oszukana”
Autor: Charlotte Link
Wydawnictwo: Sonia Draga
Tłumaczył: Anna Makowiecka-Siudut
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka

Szczawnica
fot. Katarzyna Denisiuk

„Oszukana”, to najnowsza książka niemieckiej pisarki Charlotte Link, której powieści lubię i do których wracam. Sięgając po nie wiem czego mogę się spodziewać, wiem czego nie dostanę i wiem na co mogę liczyć. Akcja nie pędzi na łeb na szyję, a wręcz powoli, niemal ślamazarnie się rozkręca, napięcie rośnie pomału, natomiast sama historia jest dopracowana i przemyślana. I co warto dodać – warstwa obyczajowa jest zawsze rozbudowana. „Oszukana” wpisała się w ten schemat doskonale.

Książka ma dwa główne wątki. Jednym z nich jest życie Stelli i Jonasa Crane, którzy nie mogąc mieć własnych dzieci, adoptowali synka Therese Malyan, zwanej Terry. Za radą lekarza, który zalecił Jonasowi solidny odpoczynek, wyjeżdżają w odludne rejony północno-wschodniej Anglii. Ta całkowita niemal izolacja przyczynia się jednak do bardzo wielu problemów, a zaplanowany urlop, który miał przywrócić spokój rodzinie, kończy się niemal katastrofą.

Drugi wątek, to ciągłe próby rozwikłania zabójstwa emerytowanego policjanta Richarda Linville’a, na tyle nieskuteczne, że do śledztwa, na własną rękę, włącza się jego córka Kate. Ginie kolejna osoba, tym razem kobieta, znajoma Richarda. A to jeszcze nie koniec…

Wydawałoby się, że te dwa wątki nic nie łączy, żyją własnym życiem. Nic bardziej mylnego – spoiwo jak najbardziej jest. Poza tym ma się wrażenie, że nic się nie dzieje, zwłaszcza w wątku kryminalnym, gdzie wszyscy kręcą się w kółko pod przewodnictwem Caleba Hale i nic z tego nie wynika. Jednak sukcesywnie, kostka po kostce buduje się droga, na której końcu jest rozwiązanie zagadki.

Ta książka wzbudziła we mnie sporo emocji. Denerwowałam się na Kate i Caleba, którzy całkowicie nie wierzyli w siebie i we własne zdolności. Caleb z tego powodu popadł nawet w alkoholizm. Chciałam potrząsnąć Terry, która zaślepiona miłością dała się całkowicie omamić i trwała w toksycznej relacji. Byłam pełna uznania dla autorki za skonstruowanie tak pokrętnej kryminalnej zagadki.

Bez fajerwerków, pościgów, rozlewu hektolitrów krwi, z tempem konwersacyjnym można napisać wciągający kryminał. Niejedna postać w książce mogła się czuć oszukana, prawie wszyscy byli nieszczęśliwi, smutni, z garbem własnych problemów i złych doświadczeń. Czuć klimat przygnębienia i apatii.

Po lekturze jestem bardzo zadowolona, choć nie zaskoczy mnie opinia, że książka nie porwała. Lubiącym pióro Link „Oszukana” powinna przypaść do gustu. Ja w każdym bądź razie polecam!

Ocena: 5/6

8 sierpnia 2017 0 komentarz

Bez kategorii

„Za grzechy ojca” Trzymająca poziom druga część cyklu Kroniki rodziny Cliftonów

przez Katarzyna Denisiuk 7 sierpnia 2017

Tytuł: „Za grzechy ojca”
Autor: Jeffrey Archer
Wydawnictwo: Rebis
Tłumaczył: Wiesław Mleczko, Danuta Sękalska-Wojtowicz
Forma książki: papierowa, dostępna również w formie ebooka

Grajcarek – Szczawnica
fot. Katarzyna Denisiuk

Jeżeli, drogi Czytelniku, trafiłeś na tę książkę Jeffrey’a Archera, to wiedz, że koniecznie należy wcześniej przeczytać „Czas pokaże”, gdyż „Za grzechy ojca” jest drugą częścią cyklu Kroniki rodziny Cliftonów. Owszem, niezorientowany czytelnik zostanie uświadomiony co do tej pory wydarzyło się w życiu głównych bohaterów, jednak jest to bardziej w formie „przypominajki” dla tych co poszczególne części czytają w dłuższych odstępach czasu. Zdecydowanie rekomenduję uzupełnienie sobie wszystkich wiadomości, bo naprawdę warto.

Akcja książki zaczyna się dokładnie w tym momencie, w jakim zakończyła się poprzednia część, czyli jesteśmy świadkami postawienia zarzutu morderstwa i aresztowania Harrego Cliftona, a raczej poległego na morzu Toma Bradshawa, za którego Harry się podaje. Temu zabiegowi przyświecał jeden cel – ochrona kobiety, którą kocha – Emmy Barrington. Harry rezygnując z ujawnienia prawdziwej tożsamości staje przed sądem. Jego adwokatem zostaje bardzo znany i ceniony Sefton Jelks, dzięki któremu zostaje skazany za dezercję, a nie za zabójstwo, na 6 lat więzienia. Do Anglii docierają informacje o śmierci Harrego, w które Emma, jego niedoszła żona i matka dziecka nie chce uwierzyć. Postanawia wsiąść na statek i płynie do Stanów Zjednoczonych, aby zebrać niezaprzeczalne dowody o śmierci, bądź życiu ukochanego.

W tej części cyklu naprawdę sporo się dzieje. Emma działa niczym wykwalifikowany detektyw i współpracując z przychylnymi jej członkami rodziny dąży do odkrycia prawdy o Harrym, a postępując jak rasowa kobieta biznesu, dba o jego interesy. Jakie to są interesy i jaki będą miały wpływ na życie tej pary, nie zdradzę.

W Anglii, w Bristolu, matka Harrego, pogodzona z jego odejściem, cały czas boryka się z codziennymi problemami, sercowymi rozterkami, a nienawidzący jej Hugo Barrington również nie ułatwia jej życia rzucając co rusz kłody pod nogi.

Akcja książki rozgrywa się w latach 1939-1945. Anglia i Stany Zjednoczone przyłączają się do wojny. Młodzi, sprawni i zdrowi mężczyźni zostają wcieleni do służby wojskowej, dlatego też akcja powieści również przenosi się na pola walk. Śledzimy losy i kibicujemy Gilesowi Barringtonowi, synowi Hugo, bratu Emmy, jak i samemu Harremu.

Zakończenie książki, to znów istna bomba i wielki znak zapytania.

Druga część cyklu udowadnia, że kontynuacja może być dobra, może trzymać poziom swojej poprzedniczki, potrafi zaciekawić i zostawić czytelnika z uczuciem niedosytu i przeświadczeniem – chcę więcej! Akcja toczy się na wielu obszarach. Zahaczamy o wojnę, biznes, edukację, sferę uczuć, prawo. A wszystko to jest wyważone i we właściwych proporcjach. Chcę więcej!

PS Bardzo lubię, gdy książka ma dla mnie choćby minimalny pierwiastek edukacyjny. Z tej dowiedziałam się czym są pince-nez 😉

Ocena: 5/6

7 sierpnia 2017 0 komentarz

Bez kategorii

„Niepamięć”

przez Katarzyna Denisiuk 6 sierpnia 2017

Tytuł: „Niepamięć”
Autor: Marek Stelar
Wydawnictwo: Filia
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

Coś z kolejki wypadło, coś do kolejki wpadło. Ślepy traf padł na „Niepamięć” Marka Stelara. Autora nie znałam, więc nie miałam żadnych oczekiwań. Chociaż nie. Tak naprawdę liczyłam na dobry, polski kryminał. I od razu zdradzę, że … udało się!

Dariusz Suder – szef Zespołu do spraw Międzynarodowej Współpracy Policji, pracujący w Komendzie Wojewódzkiej w Szczecinie.

„Malecha” – Jarek Leśniewski – 46 lat, żona, trzy córki, własny biznes „knajpy z kebabem, lombardy, jakaś firma sprzątająca – standard…”

„Lichy” – Jurek Lichota, ochroniarz Leśniewskiego i jego prawa ręka. „Niech cię nie zmyli jego ryj (…). Facet jest całkiem inteligentny.”

Suder, to świnia. Wiedzie „podwójne życie”. Z jednej strony żona i nastoletnia córka, z którą praktycznie nie ma kontaktu. Z drugiej inna kobieta, z którą „kręci loki”. Jest mu tak wygodnie, jest mu tak dobrze, więc po co z kogokolwiek rezygnować. Poza tym ma absorbującą pracę, dlatego też więcej go w domu nie ma, niż jest.

Jako mąż i ojciec kompletnie się nie sprawdza, za to w życiu zawodowym całkiem dobrze mu idzie. We współpracy z niemieckimi służbami pracuje nad przejęciem narkotyków. Nie bierze jednak udziału w akcji, bo w momencie jej fiska, kiedy to zginęło kilku policjantów jak i część „gangsterki”, w jego głowie tkwi pocisk, cierpi na amnezję, nie ma już rodziny, bo jego żona i córka zostały zabite.

Więcej pytań niż odpowiedzi. Pytań dotyczących sfery prywatnej jak i zawodowej.

Kto i dlaczego napadł Sudera i jego rodzinę? Dlaczego akcja „Strela” zakończyła się „rozpierduchą” i kto za tym stoi?

Suder nie ma nic do stracenia, bo żelastwo tkwiące w głowie może go w każdej chwili wykończyć. Drąży, zadaje niewygodne pytania i krok po kroku zbliża się do poznania prawdy.

Spotkanie z Suderem uznaję za udane, choć gościa nie polubiłam. Z przymrużeniem oka patrzyłam na jego rekonwalescencję i stosunkowo szybki powrót do zdrowia, ale za to myślenie, metody pracy, podejmowane kroki były już logiczne i spójne. Narratorem jest Suder, dlatego wiernie mu towarzyszyłam, a przez to kluczyłam i nieraz zabrnęłam w ślepą uliczkę. Kryminały mają mnie zaskakiwać. Lubię do końca nie wiedzieć kto stał za zbrodnią, kto pociągał za sznurki, w jakim celu i tak właśnie było w „Niepamięci”. Lubię gangsterskie wtręty, dobry humor, który sprawi, że uśmiechnę się pod nosem, język, który mnie nie zmęczy, tylko sprawi, że bez przystanków i potknięć zagłębię się w fabułę. Dlatego też wpisuję Pana Stelara na listę polskich autorów, do których książek z przyjemnością wrócę. Polecam!

6 sierpnia 2017 0 komentarz

Bez kategorii

„Bez mojej zgody”

przez Katarzyna Denisiuk 28 lipca 2017

Tytuł: „Bez mojej zgody”
Autor: Jodi Picoult
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Michał Juszkiewicz
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

Co jakiś czas wracam do książek Jodi Picoult, bo wiem, że to jakość sama w sobie. Świetne pióro, niebanalne historie, nic tylko czytać. Tym razem wybrałam „Bez mojej zgody”.

Ufff co TO była za historia…

„Normalność w tym domu jest jak za krótka kołdra, która raz grzeje tak jak trzeba, ale innym razem człowiek budzi się drżący i zziębnięty. A najgorsze jest to, że nigdy nie wiadomo, czy będzie tak czy tak.”

Bohaterami dramatu są: Sara – matka, Brian – ojciec, Jesse – najstarszy syn, Kate – córka chora na ostrą białaczkę promielocytową, Anna – najmłodsza córka, urodzona w jednym konkretnym celu, by stać się materiałem genetycznym, który uratuje życie siostry. Ciężko sobie wyobrazić ogrom cierpienia jaki dotyka każdego członka rodziny. Rodziców wariujących na punkcie śmiertelnie chorego dziecka; syna, który poprzez swoje zachowanie manifestuje potrzebę bycia zauważonym; starszej córki, której każdy dzień to walka o życie a okresowe zabiegi medyczne, którymi jest poddawana, odbierają człowieczeństwo; najmłodszej córki, która żyje po to, żeby być bankiem krwi, szpiku, narządów dla starszej siostry. W końcu nastaje taki dzień, że Anna mówi dość. Chce mieć wolną wolę, dlatego wynajmuje adwokata, aby na drodze sądowej wywalczyć możliwość decydowania o sobie, żeby to co jest tylko jej nie zostało jej zabrane.

„Jeśli chce się przestać myśleć o nadchodzącym tsunami, trzeba skupić całą uwagę na układaniu worków z piaskiem. Nie ma innego sposobu, żeby nie oszaleć.”

Ta książka to emocjonalny armagedon. Po czyjej stronie staniemy? Rodziców walczących ze stojąca za progiem kostuchą? Dzieckiem, które nie ma kompletnie nic do powiedzenia, ale ma siostrę, którą kocha i nie chce, żeby odeszła? Jak rozstrzygnie sąd? Bez pomocy Anne, Kate umrze…

Wspaniała kreacja postaci zarówno tych pierwszoplanowych jak i pozostałych. Czułam się niemym obserwatorem wydarzeń, siedziałam w głowie Sary i Kate. Picoult jest mistrzynią! A końcówka? Sami się przekonajcie…

28 lipca 2017 0 komentarz

Bez kategorii

„Czas pokaże”

przez Katarzyna Denisiuk 25 lipca 2017

Tytuł: „Czas pokaże”
Autor: Jeffrey Archer
Wydawnictwo: Rebis
Tłumaczył: Danuta Sękalska-Wojtowicz
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

Książka, która przeleżała się na czytniku. Dlaczego? Ja się pytam. Dlaczego? Tak już mam, że książki kupuję impulsywnie. Dobra cena, ciekawy opis, niezłe oceny i książka jest w mojej wirtualnej biblioteczce. „Czas pokaże” Jeffrey’a Archera to pierwsza z cyklu Kroniki rodziny Cliftonów i już wiem, że co kilka książek, żeby sobie tę przyjemność dozować, będę nadal śledziła losy bohaterów.

Lata 20-40 XX w., Wielka Brytania. Harry jest synem niezamożnych Maisie i Arthura Cliftonów. Niespodziewana śmierć głowy rodziny sprawia, że cały trud zapewnienia godziwego życia, opieki nad synem spływa na barki Maisie. Harry jest bardzo zdolnym chłopcem, nieprzeciętnym, inteligentnym, jednak status społeczny może zdeterminować jego przyszłość i zamiast rozwijać się, skończy jako zwykły pracownik fizyczny w dokach. Dobry los stawia na drodze Harrego mężczyznę, który będzie jego aniołem stróżem, jego kierunkowskazem, jego motywatorem i dzięki niemu oraz poświęceniu Maisie chłopiec cały czas będzie się kształcił i poszerzał horyzonty. Na początku swojej edukacyjnej ścieżki poznaje przyjaciół, z którymi będzie pokonywał kolejne etapy w drodze na studia wyższe, mierząc się z wieloma trudnościami. Jednym z nich jest Giles Barrington, syn właściciela linii żeglugowej. Czy chłopców łączy coś więcej? Los bywa pokrętny i w życiu Harrego nastąpi przełom, na wierzch wyjdą długo skrywane tajemnice, które kompletnie zmienią jego przyszłość.

Archer piszę świetnie. Historia przyciąga od pierwszej strony i trzyma poziom do samego końca. Do tego stopnia, że od razu poszukałam kolejnej części. Etap wczesnoszkolny przywodził mi na myśl Harrego … Pottera! Trójka przyjaciół, różny status społeczny, wiele perypetii i przygód. Kapitalne!

Każdy rozdział książki, to fragment historii opowiedziany z perspektywy innego bohatera co sprawia, że opowieść jest jeszcze bardziej interesująca. A zakończenie? Jak bomba rzucona w sam środek ułożonego już fragmentu puzzli.

Krótki przerywnik i wracam do rodziny Cliftonów a Was zachęcam do przeczytania książki Archera, bo jest rewelacyjnym „opowiadaczem”.

25 lipca 2017 0 komentarz

Bez kategorii

„Jestem śmiercią”

przez Katarzyna Denisiuk 24 lipca 2017

Tytuł: „Jestem śmiercią”
Autor: Chris Carter
Wydawnictwo: Sonia Draga
Tłumaczył: Mikołaj Kluza
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

Plany mają to do siebie, że czasami nie doczekają się realizacji, a innym razem ulegają modyfikacjom. Moje czytelnicze mam na najbliższe… cirka trzy miesiące. Carter jest jednym z tych autorów kryminałów/thrillerów, który rządzi się swoimi prawami i bez głębszych przemyśleń wskakuje na pozycję nr 1 na czytniku.

„Witamy w Los Angeles, gdzie świry wychodzą się pobawić”. Witamy w świecie Cartera!

Doktor kryminalnej psychologii behawioralnej i detektyw w jednej osobie Robert Hunter wraz ze swoim partnerem Garcią jako specjaliści od rozwiązywania kryminalnych zagadek, gdzie pierwsze skrzypce odgrywają najokrutniejsi zwyrodnialcy, zostają wezwani na miejsce zabójstwa. To co rzuca się w oczy to dziwne ułożenie ciała. To co zostaje odkryte na sali sekcyjnej jest bardzo licznymi obrażeniami będącymi dowodem okrutnych tortur. Poza tym ciało jest niemym posłańcem zatrważającego podpisu będącego zarazem wyznaniem mordercy – jestem śmiercią. Pierwszy szok mija i pojawiają się kolejne zwłoki, kolejnej kobiety. Detektywi już wiedzą, że mają do czynienia z osobnikiem, który jest perfekcjonistą, ma za nic ludzkie życie, czerpie dziką satysfakcję z popełnianych zbrodni i niemal śmieje się w głos mogąc grać na nosie miejscowym władzom.

Carter przyzwyczaił czytelników do tego, że jego książki określają słowa krwawy, bezlitosny, bezwzględny, jednak w „Jestem śmiercią” miałam wrażenie ze autor obrał sobie za cel zszokowanie czytelnika. Poziom okrucieństwa rośnie w postępie geometrycznym. Obawiałam się, że nic mnie już nie „pobudzi”, tylko „krew mnie zaleje”, zagadka będzie miała banale rozwiązanie, ale autor wybrnął całkiem sprytnie i historia nabrała zupełnie innego kształtu. Końcówka jest w iście Carterowskim stylu, czyli inteligentnie, zaskakująco, ciekawie a wręcz elektryzująco. Nawet przez sekundę nie byłam bliska odgadnięcia kim jest Śmierć i dlaczego zabija.

Patrząc na całość – to nie jest najlepsza książka Cartera, ale też wstydu nie ma. Na pewno mój zachwyt nad jego twórczością, czyli książkami trzymającymi w napięciu od początku do końca, został z lekka ostudzony i kolejna książka – jeżeli takowa będzie – nie zdobędzie szturmem czytelniczej kolejki, tylko grzecznie poczeka na swoją kolej. I liczę na to, że wpadnie, zrobi swoje i wprawi mnie w czytelniczy zachwyt. A że nadal będę czytać Cartera, to nie ma żadnych wątpliwości.

Dla nieznających książek Cartera, a chcących przeczytać thriller, książka spodoba się. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę, że jest krwawo i obrzydliwie. Dla fanów będzie to lekkie, a może i całkiem spore rozczarowanie. Jako, że znajduję się w drugiej grupie to 3/4 bez fajerwerków z tendencją spadkową, 1/4 bombowa.

24 lipca 2017 1 komentarz

Bez kategorii

„Jutro zaświeci słońce”

przez Katarzyna Denisiuk 20 lipca 2017

Tytuł: „Jutro zaświeci słońce”
Autor: Joanna Sykat
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

Po przeczytaniu „Czterech stron miłości” wiedziałam, że kiedyś będę chciała wrócić do książek pani Joanny Sykat. Czułam podskórnie, że jeszcze mnie zaskoczy, pomimo tego, że ta pierwsza wywindowała poprzeczkę bardzo wysoko. Sięgnęłam po „Jutro zaświeci słońce” kompletnie nie zgłębiając o czym ona jest. I powiem jedno – maksymalnie mnie zaskoczyła.

Ta książka to worek, ba! nawet wór pełen emocji.

Anita ma pełną rodzinę, Pawła, z którym się spotyka i który w końcu zostaje jej mężem, kiełkujący w głowie pomysł na życie, który sukcesywnie nabiera realnych kształtów i teoretycznie przekuwa się w sukces. Wydawałoby się sielanka, nie ma co narzekać ale… No właśnie, to ale to despotyczna mama, matka, królowa, która jak szachowa figura w partii życia Anity może wszystko i wszystkich zniszczyć. Podcina skrzydła, zabiera tlen, dołuje…

„(…)cierpiał jej egoizm. Chwilę potem cierpiał i mój, podporządkowując się wyznacznikom udanego życia według koncepcji świętej Edyty – mojej matki. Boga wszystkich bogów. Nieomylnej. Wszechwiedzącej. Źródła jedynej prawdy, która rozbije się o kant dupy wieczności.”

„Słowa matki upchnęły się do mojej walizki. Przejechały pół Polski. Wysiadły nad morzem. Radośnie rozpieprzały moje życie, mnożąc się w mózgu.”

Anita jest bierna. Anita nie walczy o swoje, tylko wypruwa sobie flaki, żeby przypodobać się matce i w końcu ją uszczęśliwić, żeby była z niej dumna, żeby była zadowolona. Z Pawłem próbuje ułożyć sobie życie, odciąć pępowinę, ale ona jest jak niekończący się, ciągnący glut, którego nie można przerwać.

„Znów, jak piesek z kokardką, przyniosłam swojej pani kość. Zamerdałam ogonkiem. Zamiast radości, przytulenia tylko suche: „Zdałaś?”. „Zdałam.” Odwróciła się na pięcie i odeszła do swoich obowiązków. A piesek popatrzył na swoją kość. Zmalała jakoś i wcale nie była smaczna ani warta uwagi.”

Emocje, emocje, emocje…

Szok i niedowierzanie, że dorosła osoba daje sobą tak pomiatać, tkwi w toksycznej relacji, godzi się na narzucenie sobie czyjegoś punktu widzenia, zakładania cudzych okularów.

Złość i cisnące się na usta wulgaryzmy – jak można być tak toksycznym rodzicem? Przecież to twoja córka do cholery! To drugi człowiek, któremu należy się szacunek i nieustające wsparcie!

Ogromny podziw i uznanie dla autorki za sposób narracji, kreację postaci, język, pomysł. Za tę kopalnię cytatów, całych fragmentów, które cisną się, żeby je wyłuskać – chapeau bas.

„Jeszcze parę dni temu nie wiedziałam, że w pudełku jest drugie dno. Że są w nim puzzle zupełnie inne niż te, które wielokrotnie układałam w głowie i sercu.”

Ta historia ma drugie dno, daje nadzieję na lepsze życie dla matki i córki. Bo po każdej burzy wychodzi słońce. Czy Anita będzie mogła w końcu powiedzieć „Jestem. Wreszcie naprawdę jestem.”?

Kończąc czytać ostatnie zdanie, zamykając czytnik pomyślałam, ale to było dobre, ale to było wyrafinowane, ale to było pomysłowe. I kolejny raz wiem, że jeszcze spotkam się z książkami pani Joanny, bo one są jakieś, bo wywołują emocje, bo świetnie się je czyta, a przecież o to w tym czytaniu chodzi. Polecam gorąco!

20 lipca 2017 0 komentarz