Kategoria:

Literatura piękna

Literatura pięknaOpowiadania

„Smutny ambasador” Ananda Devi – Na styku dwóch cywilizacji

przez Katarzyna Denisiuk

„Smutny ambasador” to trzecia książka autorstwa Anandy Devi, która ukazała się na polskim rynku wydawniczym. Wszystkie przetłumaczył Krzysztof Jarosz. Również każdą z nich Krzysztof Jarosz ubogacił słowem obszernego komentarza.

„Zielone sari” oraz „Ewa ze swych zgliszcz” są powieściami. Natomiast „Smutny ambasador” jest zbiorem opowiadań, którego tytuł jest jednocześnie tytułem pierwszego tekstu. Jeszcze przez lekturą byłam bardzo ciekawa jak Ananda Devi – której twórczość bardzo cenię – pokaże swoją pisarską duszę w innej niż znanej mi dotychczas formie.

W krótkich formach literackich bardzo lubię doszukiwać się powiązań, ukrytych motywów łączących poszczególne opowiadania. Czasami zamysł autora prowadzi do stworzenia kilku historii tworzących całość. Innym razem, są to odrębne opowieści, które łączy tylko styl pisarza.

Jak jest w przypadku „Smutnego ambasadora”? Przekonajcie się sami – ja Wam tego nie zdradzę. Macie wybór, albo czytać po kolei, albo wybierać sobie kolejność, albo… zacząć od komentarza Krzysztofa Jarosza. Osobiście polecam zacząć tradycyjnie, bo wtedy tekst tłumacza będzie wisienką na czytelniczym torcie.

Kilka słów o fabule

„Smutny ambasador” zabiera czytelnika w podróż do świata pełnego realizmu, jednak dającego przestrzeń dla magii i fantastyki. Przemieszczamy się pomiędzy tym, co ludzkie, prawdziwe, a tym, co symboliczne, przyjmujące niewiarygodne kształty. W zbiorze tym jest miejsce dla ambasadora, który poszukuje dla siebie zajęcia, by przyćmić smutną dolę. Również dla starszej pani, realizującej jedno ze swoich marzeń – samotną podróż do Indii. Spotkamy w nim też trzy kobiety, amerykanki, które „są przekonane, że wszystko da się rozwiązać zrozumieniem i empatią”. Czy jest to jedyny prawdziwy sposób bycia w świecie?

Kilka słów o wrażeniach

Jeśli czytaliście powieści Anandy Devi, to w „Smutnym ambasadorze” odnajdziecie jej styl. Mnie osobiście zachwyca sposób w jaki pisze. Autorka w swej twórczości stawia na człowieka. Przygląda mu się i poświęca całą swoją uwagę. Pokazuje człowieka ze wszystkimi emocjami – często kładąc nacisk na te negatywne – i całym wachlarzem zachowań.

Czekam na kolejną książkę autorstwa maurytyjskiej pisarki. Mam nadzieję na jeszcze jedną nietuzinkową czytelniczą przygodę.

Tytuł: Smutny ambasador
Autor: Ananda Devi
Wydawnictwo w Podwórku
Przekład: Krzysztof Jarosz
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna, opowiadania
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Dostatek” Michael Crummey – Pomiędzy rzeczywistością a mitem

przez Katarzyna Denisiuk

Powieści kanadyjskiego poety i prozaika urodzonego na Nowej Fundlandii cieszą się sporą popularnością wśród polskich czytelników. Moja przygoda z twórczością tego pisarza rozpoczyna się od Dostatku – „powieści utrzymanej w stylistyce realizmu magicznego”.

Kilka słów o fabule

Miejscem akcji jest Nowa Fundlandia XVIII wieku. W dwóch sąsiadujących ze sobą wioskach rybackich żyją imigranci z Anglii i Irlandii. Na co dzień mierzą się z surowymi warunkami, które dyktuje przyroda i środowisko. Michael Crummey portretuje losy kilku pokoleń rodzin aż do wybuchu pierwszej wojny światowej.

Fabuła powieści rozpoczyna się od niezwykłego wydarzenia jakim jest pojawienie się na brzegu w jednej z wiosek wieloryba z żywym człowiekiem w brzuchu. Jest nim „nowożytny Jonasz”, niemy, blady mężczyzna.

Ni to Anglik, ni Irlandczyk. Ni to przyjezdny, ni bushborn, ni zupełny dzikus. Ni to katolik, ni protestant, ni apostata. Juda był wcieloną dziczą, niemą i nieodgadnioną; pustką, w której człowiek mógł się utopić.

Od tego momentu poznajemy dzieje mieszkańców osad. Osad, które wielokrotnie jawią się jako osobliwe.

Kilka słów o wrażeniach

Michael Crummey bardzo swobodnie i z lekkością wplata w fabułę zjawiska niewytłumaczalne i fantastyczne. Poza tym pozwala czytelnikowi poznać Nową Fundlandię – wyspę u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej – w momencie jej przemian.

W końcowych rozdziałach książki autor wprowadził postać historyczną, która odegrała znaczącą rolę w środowisku nowofundlandzkich rybaków. To dodatkowy smaczek, który uatrakcyjnia fabułę.

Warto również dodać, że podczas lektury możemy się posiłkować drzewem genealogicznym. Jest ono bardzo pomocne, zwłaszcza na początku, kiedy wgryzamy się w fabułę. Ułożenie sobie w głowie, kto jest kim i jaką odgrywa rolę, staje się łatwiejsze.

Słowem podsumowania

Świat przedstawiony przez autora jest pełen kontrastów. Ścierają się w nim zabobony z religią oraz ludowe mądrości z postępem.

Nie płynęłam przez tę powieść, nie chłonęłam jej, ale przyciągała mnie do siebie i wciągała w świat osobliwych bohaterów. Spodobał mi się styl autora, jego postrzeganie świata i przedstawione przez niego wyspiarskie życie. Dlatego z ciekawością sięgnę po inne powieści jego autorstwa.

Tytuł: Dostatek
Autor: Michael Crummey
Wydawnictwo Wiatr od Morza
Przekład: Michał Alenowicz
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Gorączka złotych rybek” Kanoko Okamoto – Obsesja piękna

przez Katarzyna Denisiuk

Gorączka złotych rybek to niewielkich rozmiarów książeczka, „pierwsza z serii Tajfuny Mini prezentująca dzieła pisarzy i pisarek z pierwszej połowy XX wieku, którzy nie byli wcześniej tłumaczenie na język polski”.

Bardzo podoba mi się ten koncept, mający na celu dostarczenie polskiemu czytelnikowi dzieł, które dla większości są nieosiągalne ze względu na barierę językową. Misja Wydawnictwa Tajfuny zasługuje na uznanie.

Warto również dodać, że powieść Kanoko Okamoto, w polskim wydaniu, została poprzedzona bardzo interesującym wstępem Karoliny Bednarz. Przyznaję, że jestem fanką tych przedmów.

Kilka słów o fabule

Gorączka złotych rybek opowiada o zderzeniu dwóch światów. Jeden to świat piękna, w którym afirmacja tego, co ładne, doskonałe, przejawia się w każdym aspekcie życia. Drugi świat to przeciwny biegun, który bardzo chce zbliżyć się do ideału. Rodzi się pytanie: czy faktycznie te światy tak wiele różni i dzieli? Czy to jest tylko złudne wyobrażenie o zachwycającym pięknie drugiego człowieka?

Bohaterem powieści jest mężczyzna, który za wszelką cenę chce wyhodować wyjątkową złotą rybkę. Rybka ta miałaby zrobić wrażenie na kobiecie, którą podziwia. Dlatego całe swoje życie podporządkowuje temu celowi wierząc, że to go wyróżni i zwróci uwagę wybranki.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść japońskiej pisarki jest bardzo krótka, ale jej treść wyczerpuje temat. Po raz kolejny poczułam w niej unikalny dla mnie klimat literatury japońskiej. Autorka podarowała czytelnikowi bardzo dużo przestrzeni na własne przemyślenia oraz ulotne myśli. Przyznaję, że nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia jak Ukochane równanie profesora, ale czytałam ją z przyjemnością.

Gorączka złotych rybek to interesujące studium obsesji piękna, a przy tym zatracaniu się w swoich marzeniach i gubieniu ważniejszych życiowych wartości.

PS W cyklu Tajfuny Mini pojawiła się również: Cytryna Motojirō Kajii. W drugiej połowie stycznia 2021 ukaże się W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie Ango Sakaguchi.

Tytuł: Gorączka złotych rybek
Autor: Kanoko Okamoto
Wydawnictwo Tajfuny
Przekład: Anna Wołcyrz
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
Cykl: Tajfuny Mini (tom 1)
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Aniołowie umierają od naszych ran” Yasmina Khadra – Na rozdrożu

przez Katarzyna Denisiuk

Słowem wstępu

O powieściach algierskiego pisarza Mohammada Moulessehoula słyszałam już dawno. Jednak dopiero teraz zdecydowałam się przeczytać jedną z jego książek i niezmiernie się z tego cieszę. Co więcej, myślę, że po lekturze „Aniołowie umierają od naszych ran” sięgnę po inne wydane w Polsce powieści tego autora. Mam nadzieję, że będą równie dobre.

Kilka słów o fabule

Bohaterem książki jest Turambo, chłopak, którego imię to nazwa rodzinnej wioski w Algierii. Pochodzi z ubogiej rodziny, nie uczęszczał do szkoły, nie nauczył się czytać. Podejmował się różnych zajęć, ale zawsze, był postrzegany jako ten zły „czarny” i szybko z tych prac był wyrzucany. Jednakże miał pewną umiejętność, która go wyróżniała spośród innych. Posiadał piekielnie mocny „lewy prosty”.

Został dostrzeżony przez ludzi ze środowiska bokserskiego i wzięty pod ich skrzydła. Bardzo szybko rozwinął swoje umiejętności i swobodnie kroczył drogą ku sławie. Ale boks nie był sensem życia Turambo. Pragnął miłości i kobiety, z którą mógłby się zestarzeć. Niestety los bywa okrutny i często pisze ludziom scenariusze niepokrywające się z ich marzeniami. Turambo doświadcza traumatycznych przeżyć i bierze na plecy bagaż, który będzie mu ciążył do końca życia.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Khadry serwuje nam obraz Algierii okresu międzywojnia. Państwa pełnego kontrastów, w którym ścierają się bieda i dostatek. Kraju obciążonego wyzyskiem kolonizatorów.

Na tym tle poznajemy historię młodego człowieka, który z jednej strony był prowadzony, a z drugiej walczył o swoje uczucia i szczęście. Człowieka, który popełniał błędy i liczył się z ich konsekwencjami.

„Aniołowie umierają od naszych ran” doskonale się czyta. To połączenie brutalności i siły boksu, z delikatnym i romantycznym aspektem miłości, wspaniale zagrało. Do tego klimat Algierii, wątki obyczajowo-historyczne i dostajemy świetną książkę. Jestem na duże tak!

PS Yasmina Khadra to imiona żony pisarza. Do 2001 ukrywał swoją tożsamość i płeć ze względu na algierską cenzurę.

Tytuł: „Aniołowie umierają od naszych ran”
Autor: Yasmina Khadra
Wydawnictwo Sonia Draga
Przekład: Bożena Sęk
 Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Dzieci Kronosa” Siergiej Lebiediew – Historia fatum

przez Katarzyna Denisiuk

Kilka słów o autorze

Nie boję się użyć sformułowania, że powieści Siergieja Lebiediewa to literatura z wyższej półki. Jego proza jest niezwykle gęsta. To dzieła nasycone, dostarczające czytelnikowi tylko najcenniejszych literackich ekstraktów. Nie są produktem instant, służącym szybkiemu zaspakajaniu potrzeb. Jest to literatura, przy której zatrzymujemy się, pochylamy i powoli badamy. Co więcej, autor czaruje stylem – bardzo pięknym, wysublimowanym, wymagającym od czytelnika uwagi i skupienia.

… lecz sam zaułek oddychał innym powietrzem, specyficznie moskiewskim, szarym, wróblowym, wierzbowym, krótkowzrocznym, oddającym lepiej starcze szuranie podeszew niż dźwięk monety.

Kilka słów o fabule

„Dzieci Kronosa” to historia rodzinna. Ukazuje losy przodków Kiryłła. Mężczyzna przeczesuje archiwa oraz śledzi drogę jaką przebyli członkowie jego rodu. Przeszłość odkrywa przed nim niezwykle ciekawe, wielokrotnie bolesne i tragiczne koleje losu. Kiryłł przerzuca most pomiędzy Rosją, a Niemcami. Cofa się do XIX wieku. Staje na niejednym zapomnianym cmentarzu oraz wyciąga z zakurzonym dokumentów i pamiątek fakty o swoich przodkach. Tworzą one wielobarwny kolaż ludzkich losów i zmagań z rzeczywistością w opresyjnym państwie.

Lecz on widział, jak ludzie przez dziesięciolecia wycinali, wyskrobywali z siebie kawałki biografii, dokonywali aborcji przeszłości; czuł, że stał się świadkiem przestępstwa popełnionego przez śmiertelny strach i małoduszność.

„Dzieci Kronosa” to powieść o pamięci. Opowiada o tym, co wydarzyło się kiedyś i miało wpływ na to, w jakim miejscu jesteśmy teraz. Bohater w czasie swojej wędrówki w przeszłość staje się papierkiem lakmusowym, który pokazuje jak zmieniał się jego kraj.

Gdy po piętnastu latach zastanawiał się nad swoim pokoleniem (…) czuł, że dawna alchemia historii jest wciąż żywa. (…) byli przejściowym pokoleniem, gdy monstrum rosyjskiej państwowości prawie wyzionęło ducha, stało się słabe i widmowe. I gdy atmosfera uległa zmianie, a potem tlen do oddychania w ogóle zniknął, okazało się, że nie mają żadnej opory – są zaledwie wytworami podmuchów powietrza.

Jeśli zawierzycie kunsztowi pisarskiemu Siergieja Lebiediewa i będziecie chcieli spędzić długie godziny z literaturą ambitną, wartościową i niełatwą to „Dzieci Kronosa” są dla Was.

PS Polecam również inną powieść autorstwa rosyjskiego pisarza. To „Granica zapomnienia„.

Tytuł: „Dzieci Kronosa”
Autor: Siergiej Lebiediew
Wydawnictwo Claroscuro
Przekład: Grzegorz Szymczak
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura pięknaOpowiadania

„Usterka na skraju galaktyki” Edgar Keret – Przewrotność

przez Katarzyna Denisiuk

Za każdym razem, kiedy piszę, a tak naprawdę zaczynam pisać o wrażeniach po przeczytaniu opowiadań, to zastanawiam się, ilu jest zwolenników krótkich form i … dlaczego tak mało?

Nie będę po raz kolejny przedstawiała ich wad i zalet, tylko napiszę – lubię opowiadania i bardzo cenię tych twórców, którzy potrafią stworzyć takie, które zapadają w pamięć.

Kilka słów o autorze

Edgar Keret, izraelsko-polski poeta i prozaik, uważany jest za mistrza krótkiej formy. Przyznaję, że o tym tytule, jaki mu nadano, nie wiedziałam. Bardzo się cieszę, że wpadł mi w ucho ostatni z jego zbiorów wydanych w Polsce, czyli „Usterka na skraju galaktyki”. Audiobooka wysłuchałam z przyjemnością. Doskonale czyta go i interpretuje Maciej Kowalik.

Przechodząc do treści

To, co mnie uderzyło, to niesamowita różnorodność zarówno treści poruszanych zagadnień, jak i poziom ich abstrakcyjności. Poza tym stwierdzam, że każde z opowiadań mogłoby być początkiem doskonałej powieści, chociaż, tak naprawdę, w ogóle tej kontynuacji nie potrzebują. Jedne z opowiadań są bardzo życiowe, jakby pożyczone z życia przypadkowych bohaterów. Inne mają kontekst filozoficzny i skłaniają do przemyśleń.

Najlepsze w nich jest to, że każde ma w sobie coś specyficznego, jakąś myśl przewodnią, której można się uczepić i za nią podążać. W „Usterce na skraju galaktyki”, jak za dotknięciem kosmicznej siły, przedmioty ożywają i stają się cichymi bohaterami ludzkiego życia. Życia przewrotnego i często nieprzewidywalnego. Tak, Edgarowi Keretowi nie brakuje wyobraźni.

Słowem podsumowania

W „Usterce na skraju galaktyki” autor stworzył mieszankę ludzkich historii w momentami niecodziennych sytuacjach, przy akompaniamencie szczypty, a czasami garści, absurdu. Brzmi dziko? Jest dziko, nieokiełznanie i ciekawie. Kupuję tę „keretowską formę”. Bardzo mi się podoba. Autor daruje nam szaleństwo, świeżość i sporą dawkę ironii oraz humoru. Czego chcieć więcej?

Tytuł: „Usterka na skraju galaktyki”
Autor: Etgar Keret
Wydawnictwo Literackie, Audioteka
Przekład: Agnieszka Maciejowska
Forma książki: audiobook, czyta Maciej Kowalik; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Miss Birmy” Charmaine Craig – Rola piękna

przez Katarzyna Denisiuk

Jako piętnastolatka zdobyła po raz pierwszy tytuł Miss Birmy (w roku 1956); jako siedemnastolatka – po raz drugi. Ale niechętnie odgrywała rolę królowej piękności.

W cytowanym tekście mowa o Luizie, córce Khin i Bena, urodzonych w Birmie. Niech nie zwiedzie Was tytuł (wybory Miss – jako spektakl piękna i pokazywania swoich walorów) oraz kolorowa, kwiecista okładka (czy nie przywodzi na myśl rajskie plaże, błogość i radość?). „Miss Birmy” to powieść mająca wielu bohaterów żyjących w trudnych, skomplikowanych i bolesnych dla Birmańczyków czasach. Jej autorką jest Charmaine Craig – córka Luizy.

Rodzinie odebrano wolność i środki do życia, a sława mojej matki – jak na ironię – rosła w szaleńczym tempie. Bezpretensjonalność Luizy w połączeniu z „egzotyczną” żydowsko-kareńską urodą (…) stały się przedmiotem dumy narodowej.

Charmaine Craig cofa się w przeszłość, do czasów poznania się jej dziadków. Khin – babka – pochodziła z klanu Karenów – jednego z ludów birmańskich zamieszkujących Birmę – a Benny był Żydem.

A gdy w 1940 roku Khin była w coraz bardziej widocznej ciąży, dręczące Benny’ego poczucie niewiedzy o żonie i jej ziomkach rozrosło się do rozmiarów problemu birmańskiego.

W tym czasie w kraju przetaczały się rządy obcych państw i ich wpływów, ratując Birmańczyków z długiej niewoli i podległości.

Dorastanie i życie Luizy nie jest łatwe. Podejmowane przez nią decyzje i stawiane kroki są bardzo uważne, przemyślane oraz nakierowane na konkretny cel. Wydaje się, że spontaniczność, swoboda i lekkość bytu są jej zupełnie obce, a wszystko dzieje się po coś i jest wypadkową wydarzeń, które dzieją się wokół niej.

Kilka słów o wrażeniach

„Miss Birmy” jest powieścią wielowarstwową i wielowątkową. Autorka położyła nacisk nie tylko na życie jednostki, lecz także na opis społecznych i politycznych przemian. Dzięki temu mamy pełen obraz sytuacji ludności żyjącej w tym azjatyckim kraju.

Jeśli przymkniemy oko na dzielące nas małostkowe różnice na naszą bolesną historię; jeżeli dostrzeżemy większy wspólny cel – my, Karenowie, ale także ludy Koczin, Mon, Szun, muzułmanie, Bamarowie – wszyscy, którzy wierzymy w demokrację… Jeśli znajdziemy sposób, aby się zjednoczyć, tamci nie dadzą nam rady.

Wspaniale czytało się historię Mjanmy i kobiety walczącej, odważnej i charyzmatycznej. Zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Polecam.

Tytuł: „Miss Birmy”
Autor: Charmaine Craig
Wydawnictwo Mando
Przekład: Jolanta Kozak
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura piękna

„Zakłamane życie dorosłych” Elena Ferrante – Odnaleźć siebie

przez Katarzyna Denisiuk

Mając już całkiem spore doświadczenie z audiobookami stwierdzam, że powieści Eleny Ferrante idealnie do tej formy pasują. Jeśli, dodatkowo, czyta je Laura Breszka, to nie pozostaje nic innego, jak słuchać.

Kilka słów o fabule

O czym jest „Zakłamane życie dorosłych”? Dokładnie o tym, na co wskazuje tytuł powieści. W kotle rodzinnych burz, żyje Giovanna, młoda dziewczyna próbująca zobaczyć w swojej twarzy prawdę. Kim jest? Do kogo jest podobna? Czyja krew płynie w jej żyłach karmiąc poszukujące ciało? Dawno zapomniana, a raczej ukrywana i demonizowana ciotka pojawia się w życiu dziewczyny. Dzięki niej odkrywa inną rzeczywistość, inny Neapol. Fasada sztuczności i wytworności opada, a w jej miejsce pojawia się obraz bez aktorskich kreacji i trywialnej codzienności. To nowe spojrzenie na rodzinę, przyjaciół i miasto, obudzi w Giovannie chęć poszukiwania nowej siebie.

Kilka słów o wrażeniach

Jeśli czytaliście tetralogię „Genialna przyjaciółka” i przypadła Wam do gustu, to jest spore prawdopodobieństwo, że przy „Zakłamanym życiu dorosłych” będziecie się również dobrze bawić. Elena Ferrante powraca w progi rodziny, ale przede wszystkim świat nastolatków, w ich najburzliwszym okresie niewiedzy, buntu, chęci poznawania i doświadczania nowego, fascynacji i przyjaźni. Każdy z nas pamięta jaki to był niełatwy czas, kiedy większość wiedzy czerpało się z przeżyć koleżanek i kolegów, smakowania życia, a czasami skoków do płytkiej wody na główkę.

Elena Ferrante świetnie odnajduje się w takim środowisku, w rewirach okupywanych przez nastolatków, serwując dodatkowo wyjątkowy włoski klimat.

W tej powieści nie ma nic zaskakującego, ani nowatorskiego. Uważam, że jest fajną odskocznią od trudnych tematów i dającą chwile zapomnienia. Jeśli tylko czytelnik lubi opowieści o nastolatkach, z całym wachlarzem ich dylematów oraz, w tym przypadku, dorosłych, którzy nie ułatwiają im życia i nie zapewniają spokojnej przystani do popełniania własnych błędów, to ta powieść będzie dobrym wyborem. Forma audiobooka – jak wcześniej wspomniałam – jest wyjątkowa. Głosu Laury Breszki można słuchać godzinami.

Tytuł: „Zakłamane życie dorosłych”
Autor: Elena Ferrante
Wydawnictwo Sonia Draga, Audioteka
Przekład: Lucyna Rodziewicz-Doktór
Forma książki: audiobook, czyta Laura Breszka, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Córka” Anne B. Ragde – Walcząc o siebie

przez Katarzyna Denisiuk

Kto z nas nie lubi wracać do znanego literackiego świata i bohaterów, których się polubiło? Takie powroty zawsze sprawiają mi wiele przyjemności. Dlatego, szybko po premierze, sięgnęłam po „Córkę” – szóstą część Sagi rodziny Neshov, autorstwa norweskiej pisarki Anne B. Ragde. Rodzinę Neshov poznałam czytając kolejno: Ziemia kłamstw, Raki pustelniki, Na pastwiska zielone, Zawsze jest przebaczenie, Kochankowie. Jako ciekawostka napiszę, że w zamyśle autorki, saga miała być trylogią. Jak widać, podwoiła swoją objętość.

Kilka słów o fabule

Główną bohaterką tej części historii rodziny pochodzącej z okolic Trondheim jest Torunn. Przypada jej do wypełnienia szereg ról. Jest panią na włościach, sama zarządza gospodarstwem, równocześnie stając na czele domu pogrzebowego. Jej życie upływa na wypełnianiu obowiązków wynikających z bycia szefową i właścicielką ziemską. Poza tym regularnie odwiedza dziadka w domu opieki i przygotowuje siebie i gospodarstwo na odwiedziny dużej rodziny z Danii.

Ale w długich, ciemnych wieczorach czaiło się szczęście. Mogła zapalić świeczkę, umościć się na sofie i spokojnie czytać książkę, ciemność nigdy jej nie przerażała, wręcz przeciwnie. Miała uczucie, że słoneczne dni i noce wywierają na nią jakąś presję, że należy wtedy o każdej porze być aktywnym, czujnym, zadowolonym i towarzyskim, tymczasem mrok dawał jej możliwość odpoczywania we własnym towarzystwie.

Kilka słów o wrażeniach

Ostatnia część sagi nie zawodzi. Ponownie żyjemy wydarzeniami w szalenie ciekawej i kolorowej rodzinie. Oprócz momentów zabawnych, wiele sytuacji jest emocjonalnych, celujących i uderzających w podstawowe potrzeby człowieka – miłości, bliskości i zrozumienia.

Jeśli lubicie rodzinne historie podane w skandynawskim stylu, z otwartymi, tolerancyjnymi bohaterami, to ta saga jest dla Was. Bardzo polecam i żałuję, że „Córka” jest ostatnią częścią serii.

Tytuł: „Córka”
Autor: Anne B. Ragde
Wydawnictwo Smak Słowa
Przekład: Karolina Drozdowska, Ewa M. Bilińska
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria: Saga rodziny Neshov (6)
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Mona” Bianca Bellová – Wplątana w nakazy

przez Katarzyna Denisiuk

Polscy czytelnicy mogli poznać twórczość czeskiej prozaiczki dzięki wydanej przez Wydawnictwo Afera powieści „Jezioro”. Książka ta została optymistycznie przez nich przyjęta oraz doceniona przez krytyków. „Otrzymała za nie Nagrodę Literacką Unii Europejskiej 2017, Magnesia Litera 2017 w kategorii Książka Roku oraz nagrodę studencką Česká Kniha”. W Polsce „Jezioro”, w przekładzie Anny Radwan-Żbikowskiej, znalazło się w finale Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus 2019.

Wiem, że chcę przeczytać tę powieść. Nawet nie jej międzynarodowy sukces mnie ku temu skłania, ale lektura „Mony”. Poczułam i posmakowałam jak pisze Bianca Bellová, jakie emocje przekazuje i z czym mogę się w „Jeziorze” zmierzyć.

Kilka słów o fabule

„Mona” jest powieścią o kobiecie, która niewiele od życia oczekuje i niewiele jest jej dane. Ale nie jest bierna i nie jest bezwolną marionetką. Jest żoną, której mąż nie traktuje z czułością, ale jej nie bije (sic!). Matką syna, który jest pełen obojętności, ale w momencie, kiedy ona reaguje emocjonalnie, okazującym zdziwienie. Pielęgniarką w szpitalu wchłanianym, zasysanym przez dżunglę, w którym jest opiekunką ludzi cierpiących oraz powierniczką ciężko rannego mężczyzny. Jednak przede wszystkim jest kobietą, która pragnie chodzić bez zakrytych włosów, być obiektem troski i czułości, poszukującą zrozumienia i wolności.

Patrząc na jej obecne życie, wydaje się, że szczęście jest na wyciągnięcie ręki. Wiemy jednak, że kumulacja niewielkich przykrości, nakazów, ograniczenia praw, może człowieka tego szczęścia skutecznie pozbawić.

Bianca Bellová zagląda również w przeszłość Mony i obrazek, który ukazuje się oczom czytelnika, daleki jest od piękna i komfortu.

Kilka słów o wrażeniach

Najnowsza powieść czeskiej pisarki charakteryzuje uniwersalność i tragizm głównej bohaterki. Akcja powieści dzieje się wszędzie i nigdzie. Nie potrafimy wskazać miejsca na mapie, a równocześnie ten wykreowany obrazek pasuje do wielu miejsc i sytuacji kobiet na świecie. Sam czytelnik może snuć przypuszczenia, z jakich kultur oraz środowisk autorka czerpała inspiracje. I to jest bardzo fajne!

Bardzo spodobała mi się konstrukcja świata pełnego sprzeczności i przedstawienie bohaterki wypełnionej wewnętrznym buntem, który nie wybuchnie z siłą rewolucji, ale w takim wymiarze, na jaki Monę stać i na ile jej siły pozwalają.

Świetna powieść. Smutna, momentami duszna i niepokojąca, rezonująca emocjami.

PS O „Monie” obszerną recenzję napisała Gina z bloga Literacka Kavka. Polecam jej tekst uwadze.

Tytuł: „Mona”
Autor: Bianca Bellová
Wydawnictwo Afera
Przekład: Anna Radwan-Żbikowska
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail