Kategoria:

Literatura piękna

„Alfred i Ginewra” James Schuyler – Język dzieci

przez Katarzyna Denisiuk 29 maja 2020

Otworzyłam notatnik żeby przelać na papier myśli zalegające w głowie po przeczytaniu tej niewielkich rozmiarów książki i … nie było łatwo. W „Alfredzie i Ginewrze” Jamesa Schuylera nie ma wyróżniającej się akcji, fabuły, która prowadziłaby czytelnika od jednego punktu historii, do następnego, a w końcu do finału. W takim razie co w niej jest takiego, co sprawia, że jestem usatysfakcjonowana? Język powieści, bohaterowie oraz to, co sobą reprezentują i co przekłada się na obraz całości.

Alfred i Ginewra to rodzeństwo i para dzieciaków, która na podobieństwo swoich rówieśników toczy nieustające słowne utarczki i wojenki. To co je wyróżnia to inteligencja, rezolutność i nieograniczona wyobraźnia. Potrafią tworzyć cudne historie, obsadzając się w głównych rolach. Kiedy nie zachowują się dziecinnie, naśladują zachowania dorosłych, zapożyczając wzorce z otoczenia.

Na pierwszy rzut oka, powieść ta wydaje się być lekką historyjką sprawiającą, że czytelnik się uśmiechnie i zrelaksuje. Jednak pod wierzchnią warstwą poprawności, ładu i gry słownej, kryje się bardziej skomplikowany świat młodych ludzi. Wcale nie taki bajkowy i uładzony.

James Schuyler bawi się językiem i formą wyrazu. Pod płaszczykiem wesołości, ukrywa bardziej gorzką rzeczywistość. Bardzo lubię i cenię, gdy autor zaskakuje, daje coś innego, nietuzinkowego, czy to w warstwie językowej, czy fabularnej. Amerykańskiemu pisarzowi wyszło to naprawdę ciekawie. Poeta Kenneth Koch, w swojej recenzji „Alfreda i Ginewry” napisał: „To proza, która jest taka, jaka powinna być poezja, świeża, zaskakująca, giętka, klarowna – radosna i ekscytująca przede wszystkim za sprawą języka”. I taka własnie powieść Jamesa Schuylera jest. Świetna!

PS James Marcus Schuyler był głównym amerykańskim poetą końca XX w. oraz laureatem Nagrody Pulitzera w dziedzinie poezji. Był centralną postacią Szkoły Nowojorskiej (była to nieformalna grupa poetycka, którą fascynowała rzeczywistość, potoczność), co wiąże go z innymi przedstawicielami tego nurtu w poezji, takimi jak John Ashbery, Frank O’Hara, Kenneth Koch i Barbara Guest.

Tytuł: „Alfred i Ginewra”
Autor: James Schuyler
Państwowy Instytut Wydawniczy
Tłumaczył: Marcin Szuster
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

29 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Mama mordercy” Ida Linde – Niespodziewanie

przez Katarzyna Denisiuk 27 maja 2020

„Mama mordercy” to jest pierwsza powieść szwedzkiej pisarki, którą przeczytałam, chociaż na polskim rynku ukazały się inne jej książki. Ida Linde pisze również poezję i jej wiersze były tłumaczone na język polski, „drukowane w czasopismach „Portret”, „Tekstualia” i „Rita Baum” oraz prezentowane w ramach projektu „Wiersze w metrze” w Warszawie”. Wiedza o twórczości autorki pozwoliła mi zrozumieć poetycki sznyt „Mamy mordercy”.

Szkoda, że i ja nie mam pnia zamiast kręgosłupa, spiczastych liści zamiast palców. Że nie jestem miejscem fotosyntezy. Nie mogę przetwarzać słońca i rozciągać mojego istnienia na świat.

Siłą powieści i tym czym potrafi zaciekawić i przyciągnąć czytelnika nie jest fabuła sama w sobie, ale sposób kreacji bohaterów, otaczającego ich świata oraz wizji życia i przyszłości.

Tytułowa mama mordercy to kobieta dosyć tajemnicza, o której niewiele wiemy, oprócz tego, że mieszka ze „swoim chłopcem”. Nie jest również jasne, czy jest on jej synem. Pewnego dnia zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu za zabójstwo. Henrietta, której miłość i przywiązanie do chłopca są ogromne, niestrudzenie i konsekwentnie odwiedza go w więzieniu. Tam poznaje kobietę, która również przychodzi na widzenia. Między paniami zawiązuje się niebywale osobliwa i dosyć skomplikowana więź. Znajomość ta doprowadzi do nieoczekiwanych wydarzeń, które znacząco przeorganizują ich życie.

Proza Idy Linde nie jest łatwa w odbiorze dlatego, że jest wielowymiarowa i nieoczywista. Daje szanse i okazję do zatrzymania się, zastanowienia, oglądnięcia danego zdania, wersu, słowa i ułożenia go sobie w głowie.

Gdy się obudziłam, całą twarz miałam w piasku, czarne kamyczki zatopiły się w policzku, wyjęłam je, zostały maleńkie dziurki. Perforacja smutku.

Ten wysiłek procentuje przeżyciem ciekawej historii, która pięknie się rozwija, otwierając wiele drzwi i daje miejsce na własną interpretację. Pomimo niewielkich rozmiarów, powieść Idy Linde nie czyta się szybko. To jest proza do smakowania i odkrywania. Ma wiele zakamarków, w które warto zaglądnąć i je poznać.

Tytuł: „Mama mordercy”
Autor: Ida Linde
Wydawnictwo Lokator
Tłumaczył: Justyna Czechowska
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

27 maja 2020 0 komentarz

Historyczna Literatura piękna

„Hana” Alena Mornštajnová – Siła życia, miłości i pamięci

przez Katarzyna Denisiuk 25 maja 2020

Do sięgnięcia po „Hanę” Aleny Mornštajnovej nie skłoniła mnie notka wydawnicza, fakt, że jest to proza naszych czeskich sąsiadów, którą bardzo lubię (zwłaszcza za sprawą powieści Petry Soukupovej), ani piękna okładka. To co sprawiło, że książkę kupiłam, były opisy emocji czytelników, którzy ją przeczytali i podzielili się wrażeniami. I już teraz podkreślę, że z wszystkimi pozytywnymi opiniami całkowicie się zgadzam. „Hana” i jej historia na pewno zostaną w mojej pamięci na dłużej.

Tłem powieści jest Czechosłowacja w okresie okupacji niemieckiej i po wojnie. Pierwszą bohaterką, którą poznajemy, jest niespełna dziewięcioletnia Mira. Dziewczynka w dramatycznych okolicznościach traci rodziców i rodzeństwo. Jedyną krewną, która jej została jest ciotka Hana. To kobieta ekscentryczna, wzbudzająca niechęć, antypatyczna, nieprzystępna. Osoba, w której towarzystwie nie chce się przebywać. Z resztą sama stroni od ludzi i siostrzenicy. Los ewidentnie sobie z nich zadrwił – nie tylko podłożył nogę Mirze, ale również Hanie. Ich wspólne mieszkanie będzie pasmem wielu niespodzianek, a przede wszystkim odkrywaniem nieznanych kart historii ich rodziny.

Fabuła powieści w niebywale ciekawy sposób zabiera czytelnika w różne okresy historii Czechosłowacji oraz jej mieszkańców. Wchodzimy do ich domostw, pokoi, jak również sekretnych myśli. Razem z nimi przeżywamy znajomości, przyjaźnie, miłosne porywy. Ale przede wszystkim jesteśmy świadkami tragicznych losów żydowskich rodzin w obliczu niemieckiej okupacji.

Autorka pozwala nam być z nimi, stawać przed życiowymi dylematami i podejmować najtrudniejsze decyzje – o życiu, bądź śmierci.

Emocje, które wyzwala historia Miry i jej rodziny oraz Hany i jej życiowej drogi, są niezwykłym kalejdoskopem, który przy każdym ruchu układa się w nowy scenariusz.

Zanurzenie się (tak, właśnie tak wnika się w tę powieść) w historię napisaną przez Alenę Mornštajnovą jest cudownym doznaniem. Jest również niezapomniana podróżą w miejsca, o których należy pamiętać.

„Hana” to powieść o ludziach skonfrontowanych z brutalną rzeczywistością, która była konstruktorem ich losów. Bardzo ludzka i bliska sercu. Bardzo polecam!

Tytuł: „Hana”
Autor: Alena Mornštajnová
Wydawnictwo Amaltea
Tłumaczył: Tomasz Grabiński
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

25 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Mapa” Barbara Sadurska – Poznawać, znaczy wiedzieć

przez Katarzyna Denisiuk 22 maja 2020

Jeśli spotkaliście się ze stwierdzeniem, że „Mapa” Barbary Sadurskiej jest nietypowa, to potwierdzam. Pierwsza strona, pierwsze zdania, wodzę oczami po tekście i zastanawiam się, czy z moim egzemplarzem jest coś nie tak. Bardzo szybko przychodzi refleksja, że właśnie tak ma być, że to ma sens, że to jest po prostu świetne! A w momencie, kiedy złapałam wspólny rytm z autorką, to czułam się obdarowana najwspanialszym prezentem.

Ogromną siłą książki jest jej konstrukcja. To siedem opowiadań połączonych motywem siedemnastowiecznej mapy, które tak naprawdę tworzą jedną, piękną historię. Czytając lawirujemy pomiędzy subtelnymi znakami, wskazówkami, niteczkami, które łączą fragmenty fabuły. To nie tylko prezent jaki daje autorka, to nagroda za uważne czytanie i wsłuchiwanie się w melodię opowieści. Cudo!

Pierwszy raz spotkałam się z taką formą snucia opowieści, która nie tworzy monolitu, jednolitej fabuły, ale zlepiona jest z mniejszych fragmentów, które tak naprawdę również nie mają ostrych kantów, a mimo to, doskonale się ze sobą komponują.

Książką nie rządzi chaos. Tutaj wszystko jest przemyślane w taki sposób, żeby zbaczać z utartego, literackiego szlaku, a równocześnie dawać radość z poznawania nowych ścieżek i terytoriów.

Barbara Sadurska nie tylko zabiera czytelnika w różne rejony świata. Porywa go również w podróż w czasie. Podróżujemy, śledzimy losy bohaterów, ich poczynania i badamy, jak podjęte decyzje wpływają na dalsze wydarzenia. Raz tu, raz tam. Świat stoi dla nas otworem i nic nas nie ogranicza – ani ramy, ani konwenanse.

„Mapa” jest zaczarowana. Jest książką, którą po skończeniu chce się czytać na nowo. Jeśli obawiacie się nielinearności, to zachęcam do odłożenia strachów na bok. Podjęcie próby podążania na autorką jest tego po stokroć warte. Warto również dodać, że „Mapa” jest literackim debiutem. Czapki z głów!

Tytuł: „Mapa”
Autor: Barbara Sadurska
Wydawnictwo Nisza
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

22 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Echo słońca” Waldemar Bawołek – Zwyczajność

przez Katarzyna Denisiuk 20 maja 2020

Czuję dużą, emocjonalną więź z autorami, którzy mieszkają w moich okolicach, albo o nich piszą. Waldemar Bawołek mieszka i tworzy w Ciężkowicach, a na kartach „Echa słońca” zawędrował na chwilę do Tarnowa.

Proza Waldemara Bawołka zaskoczyła mnie, ale nie od samego początku. Początek powieści jest cudnie … zwyczajny. Poznajemy głównego bohatera mieszkającego z matką, którą dogląda, robi jej zakupy, egzystują razem, trochę jak przysłowiowy pies z kotem. Zawsze coś jej nie pasuje w poczynaniach syna. A to kupi owoce niewłaściwej wielkości, a innym razem kupi ich za dużo. Ciężko im się dogadać i żyć pod jednym dachem, ale tak naprawdę są na siebie skazani. Mężczyzna ma więcej kolegów, w identycznej jak on sytuacji. Spotykają się, piją, palą, prowadzą dysputy i wspominają, który kumpel własnie umarł i na co. Może się wydawać, że chodzenie na pogrzeby, to teraz ich najciekawsza rozrywka.

A ja chciałbym się stąd wyrwać, dosyć mam tego wszystkiego, tej biedy, tej starości, tej kurewskiej nędzy, tylko jak tu matkę samą zostawić na pastwę losu, starego drzewa nie przesadzisz.

Bardzo spodobał mi się małomiasteczkowy klimat powieści Waldemara Bawołka, z jego naturalistycznym stylem wyrażania emocji oraz kreacji miejsca i postaci. Jednak co warto podkreślić, autor w „Echu słońca” poszedł dalej. Zupełnie niepozornie, wplótł w fabułę filozoficzne spojrzenie, przeskakując – bardzo zgrabnie – z tematu, na temat. W tych momentach mamy poczucie wolności, oderwania się od rzeczywistości i meandrowania po rożnych obszarach ludzkiego życia, by po chwili znów być w domu, z zrzędzącą matką, kumplami palącymi tanie papierosy i pijącymi tani alkohol.

Uniwersum powieści jest nasz bohater, który cały czas rozmyśla, wspomina stare dzieje, przepracowuje w swojej głowie to wszystko, co spotkało go, albo i nie, w życiu. Świetnie autor nakreślił codzienność, wyłuskując z rzeczywistości wiele detali. Wydawałoby się, że na prowincji nic się nie dzieje, że tam nie ma miejsca na bogate i treściwe przemyślenia. A jest wprost przeciwnie.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Waldemara Bawołka uważam za bardzo udane. Cieszę się, że odkryłam Skrytka (główny bohater) i jego życie wewnętrzne, do którego ucieka, aby choć na chwilę pozbyć się frustracji z powodu źle przeżytego życia i obecnej sytuacji w jakiej się znajduje. „Echo słońca” ma zwyczajna fabułę, ale za to wyjątkowe wykonanie.

Boże, daj mi cierpliwość, żebym zniósł to, czego nie jestem w stanie zmienić. Siłę, żebym zmienił to, co zmienić mogę, i mądrość, żebym mógł odróżnić jedno od drugiego.

Tytuł: „Echo słońca”
Autor: Waldemar Bawołek
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura piękna

20 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Ewa ze swych zgliszcz” Ananda Devi – Na marginesach społeczeństwa

przez Katarzyna Denisiuk 18 maja 2020

Powieść „Ewa ze swych zgliszcz” urodzonej na Mauritiusie w rodzinie indo-maurytyjskiej Anandy Devi, a raczej jej polskie wydanie, ma dwóch autorów – pisarkę oraz tłumacza Krzysztofa Jarosza. Podobnie jak w „Zielonym sari„, powieść została opatrzona licznymi przypisami oraz obszernym komentarzem, wyjaśniającymi translatorskie niuanse oraz historyczno-społeczne tło powieści. Taka forma dzieła literackiego bardzo przypadła mi do gustu i w przypadku tej autorki, mającej korzenie w dosyć egzotycznym dla nas kraju, sprawdza się doskonale.

Rozmyślnie znieczuliła ciało, żeby nie musieć odczuwać życia i żałować, że żyje. Egzystencja poza zasięgiem wszelkich zawirowań – oto, czego by chciała. Ale może to jedyna możliwa wizja dla tych, którzy zrodzili się z biedy?

Literacki język Anandy Devi jest bardzo obrazowy, mocny, a zarazem poetycki. Kreśli nim beznadzieję życia głównych bohaterów. Nie wszystko wyjaśnia, nie daje jasnych odpowiedzi, nie zawsze sięga do korzeni, a mimo to historia wydaje się być kompletną.

„Ewa ze swych zgliszcz” ma czterech głównych bohaterów. Tytułową Ewę, jej przyjaciółkę Savitę, Sadiq’a i Clélio. Siedemnastolatkowie mieszkają w biednej dzielnicy stolicy Mauritiusa.

(…) my, dzieci z Troumaron, mamy w dupie religie, rasy, kolory, kasty, wszystko, co dzieli ludzi w tym pieprzonym kraju, my dzieci z Troumaron należymy do tej samej wspólnoty , która jest uniwersalna, do wspólnoty biedaków i wydziedziczonych i to, uwierzcie mi, jest jedyną wspólnotą która się liczy.

Każdy z nich jest inny i na swój sposób wyjątkowy. Mają sposoby na życie, własne wartości, przywdzianą maskę, która ma chronić przed innymi i otoczeniem. To jak się zachowują, jest wypadkową ich sytuacji życiowej i rodzinnych relacji. To nadal nie są dorośli, ale dzieci, które muszą odpowiednio ustawić się na planszy życia. Czasami los im sprzyja, jednak wielokrotnie są ćwiczeni przez mocniejszych i władczych.

Największą siłą „Ewy ze swych zgliszcz” jest język. Ananda Devi wspaniale wyraża emocje targające bohaterami. Potrafi nietuzinkowo pokazać obojętność, odwagę, pożądanie, strach, czy złość. Czytelnik żyje historią dotykając problemów i bolączek Mauritiusa. Całość fabuły tworzy naprawdę elektryzujący i wyjątkowy obraz.

Warto sięgnąć po powieści Anandy Devi, bo jest to szalenie ciekawa i angażująca literatura, która nie pozostawia czytelnika obojętnym. Poza głównym nurtem i daleka od bylejakości.

Tytuł: „Ewa ze swych zgliszcz”
Autor: Ananda Devi
Wydawnictwo w Podwórku
Tłumaczył: Krzysztof Jarosz
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

18 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Ukochane równanie profesora” Yōko Ogawa – Ulotne chwile

przez Katarzyna Denisiuk 15 maja 2020

„Ukochane równanie profesora” Yōko Ogawy jest powieścią z gatunku tych, które budzą bardzo pozytywne emocje i działają jak balsam na duszę. Jeśli znajdzie się w nich smutek, to jest on zawsze przystankiem do dobrych, ciepłych i kojących myśli.

Książka japońskiej pisarki uchyla czytelnikowi drzwi do mikroświata starszego mężczyzny. Jego uniwersum stanowią liczby, matematyka, które dają mu chwiejne poczucie stabilizacji. To piękny, wybitny umysł, który uległ wypadkowi i od tego czasu jego pamięć trwa raptem osiemdziesiąt minut. Profesorem zajmuje się gosposia samotnie wychowująca dziesięcioletniego syna. Dzień kiedy cała trójka spotkała się, zmieni ich całe życie. Mężczyzna wprowadzi kobietę i chłopca w świat królowej nauk, zaś oni dadzą mu poczucie chwilowej normalności. Stworzą piękne trio oparte na wzajemnych szacunku, przyjaźni, a nawet fascynacji.

„Ukochane równanie profesora” jest niczym plaster miodu na sercu i duszy. Koi, czaruje, wprowadza niemal w oniryczny nastrój. Czytając powieść miałam poczucie, że znajdowałam się w bańce wypełnionej dobrem, najlepszymi emocjami i zachowaniami.

Niebywale lubię wskoczyć i zanurkować w takie historie, które emanują ciepłem i jasnym światłem. Kąpię się w ich blasku i czerpię dobrą energię na przyszłość.

Profesor był wybitnym matematykiem. Matematyka jest jego światem, dlatego komunikuje się z otoczeniem za pomocą liczb. Jeśli ktokolwiek, nie pałając miłością do tej nauki, obawia się, że powieść może mu się nie spodobać, niech odłoży niepewność na bok. Autorka świetnie tę historię wyważyła. Ci zaś, którzy królową nauk kochają, będą, jak ja, bardzo zadowoleni. Ba! Nawet miłośnicy baseballa świetnie się w niej odnajdą.

Piękna! Po prostu, piękna!

PS Jeśli macie ochotę na inną powieść, która jest równie mądra i wzruszająca, to polecam „Kwiat wiśni i czerwoną fasolę” Duriana Sukegawy Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Tytuł: „Ukochane równanie profesora”
Autor: Yōko Ogawa
Wydawnictwo Tajfuny
Tłumaczył: Anna Horikoshi
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

15 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Między falami” Sarah Moss – Rodzicielska miłość

przez Katarzyna Denisiuk 13 maja 2020

Są powieści, które czyta się sercem, a na ich odbiór bardzo mocno wpływa zbiór naszych przeżyć, życiowych potyczek i doświadczeń. Do takich powieści podchodzi się zupełnie inaczej, zaś podczas czytania powstaje osobliwa, czuła wręcz, nić łącząca książkę z czytelnikiem.

W moim odczuciu „Między falami” Sarah Moss jest właśnie taką historią, która może przylgnąć, a nawet zespolić się z jej odbiorcą. Jeśli natrafi na takiego czytelnika, to stworzą duet buzujący emocjami i wzajemnym zrozumieniem. Ja do takich czytelników nie należę i nie odebrałam tej powieści osobiście. Przyznaję jednak, że autorka napisała niesamowicie życiową opowieść, z którą wiele osób może się identyfikować. Jeśli szukacie właśnie takich historii, zostawiam Wam link do e-booka w księgarni virtualo.pl¹.

Sarah Moss w „Między falami” skupiła się na drobiazgach codzienności rodziny dotkniętej strachem o życie jednej z dwóch córek – piętnastoletnia Miriam, będąc w szkole, nagle upadła i przestała oddychać. Strachem, który paraliżuje, i który jest papierkiem lakmusowym podejmowanych codziennie decyzji.

Autorka wydobyła z tła detale, opisała wszystkie rozterki targające dorosłymi w obliczu choroby dziecka, jak i obawy i lęki młodszej córki, w zderzeniu ze wzmożonym zainteresowaniem rodziców i otoczenia jej siostrą.

Bardzo ciekawym zabiegiem było wytypowanie, wskazanie ojca – Adama – jako tego, który prowadzi dom, zajmuje się córkami, i w końcu, zamartwia się o ich zdrowie. Co wcale nie znaczy, że matka tego nie robi, ale Sarah Moss w roli narratora historii uczyniła właśnie mężczyznę. A co byłoby gdyby role zostały odwrócone i otrzymalibyśmy obraz rodziny, który jest bardziej powszechny? Nic! Powieść nadal byłaby frapująca.

Przyznaję, że kiedy zaczęłam czytać, miałam obawy, czy fabuła nie wpłynie na mnie zbyt przygnębiająco. Historia okazała się zupełnie inna niż myślałam – bardzo życiowa, prawdziwa, wcale nie smutna, a wręcz dająca nadzieję. Bardzo dobra powieść. Polecam!

¹Post powstał dzięki współpracy z księgarnią internetową virtualo.pl.

Tytuł: „Między falami”
Autor: Sarah Moss
Wydawnictwo Poznańskie, Virtualo
Tłumaczył: Paulina Surniak
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

13 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Blizna” Auður Ava Ólafsdóttir – W poszukiwaniu swojego miejsca

przez Katarzyna Denisiuk 11 maja 2020

„Blizna” to kolejna część serii skandynawskiej Wydawnictwa Poznańskiego. To również kolejna, nie tak obszerna powieść – podobnie jak „Życie Sus” Jonasa T. Bengtssona. Tym razem mamy do czynienia z islandzką literaturą autorstwa Auður Avy Ólafsdóttir, która za „Bliznę” otrzymała Nagrodę Literacką Rady Nordyckiej oraz Islandzką Nagrodę Literacką.

Jonas Ebeneser jest niespełna pięćdziesięcioletnim mężczyzną, rozwodnikiem, który w życiu nie zdobył Mount Everestu, ani nie dokonał innych wielkich rzeczy. To człowiek, który potrafi władać narzędziami, ale nie potrafi solidnie naprawić swojego życia. Jego fundamenty drżą w posadach.

Czy świat za mną zatęskni? Nie. Czy świat beze mnie będzie uboższy? Nie. Czy świat da sobie radę beze mnie? Tak. Czy świat jest lepszy teraz, kiedy ja się na nim zjawiłem? Nie. Co zrobiłem, aby go poprawić? Nic.

Jonas postanawia umrzeć. Jednak nie targnie się na życie jak statystyczny samobójca, ale spakuje walizkę i wyjedzie do kraju, które jest jeszcze bardziej zdewastowany niż jego psychika. Do kraju po wojnie, pogrążonego w stagnacji, okrytego kurzem po zawalonych budynkach oraz pełnego tragicznych głosów i doświadczeń. Trafia do hotelu Silence. Czy to będzie jego ostatni przystanek? Jak zareagują na przybycie Islandczyka właściciele hotelu i inni goście?

Moje nieszczęście jest w najlepszym przypadku idiotyczne w obliczu tych ruin i kurzu za oknem.

W „Bliźnie” spodobało mi się nieoczywiste przedstawienie głównego bohatera oraz jego metamorfoza. Autorka podzieliła fabułę na dwie części, jakby były dwoma aktami sztuki zatytułowanej „chcę ze sobą skończyć”. Pierwsza część jest w mojej ocenie trochę powierzchowna, mało emocjonująca. Ledwie muskamy problem Jonasa. Zdecydowanie bardziej przemówiła do mnie druga część, gdzie bohater w nowym miejscu próbuje zrealizować swój plan. Z życiowymi planami bywa różnie. Również Jonas nie jest jedynym, który musi dostosować się do nowej sytuacji i wejść w interakcje z nowo poznanymi ludźmi. Co z tego wyniknie i jaki wpływ nowe otoczenie będzie miało na mężczyznę, to najciekawsze momenty powieści.

Nie zostanę fanką „Blizny”, dlatego, że stawiam ją na tle innych powieści z serii skandynawskiej. Tutaj emocje, które mi towarzyszyły, były dużo słabsze. Początek zwiastował mocne uderzenie, które niestety osłabło. Cieszę się, że druga część powieści wprowadziła życiodajną świeżość, rekompensując letnie emocje towarzyszące mi na początku.

Powieść dobra, jednak bez zachwytu.

Tytuł: „Blizna”
Autor: Auður Ava Ólafsdóttir
Wydawnictwo Poznańskie
Tłumaczył: Jacek Godek
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich

11 maja 2020 0 komentarz

Literatura piękna

„Song nauczycielki” Vigdis Hjorth – W krzywym zwierciadle

przez Katarzyna Denisiuk 8 maja 2020

Z twórczością norweskiej pisarki Vigdis Hjorth spotkałam się przy okazji „Spadku„. Napisałam o tej powieści: „Mocna książka o rodzinnym tabu bez epatowania okrucieństwem, za to z elektryzującym sposobem narracji. Zostałam kupiona i polecam dalej”. Dlatego, mają w pamięci takie emocje, nie wahałam się zbyt długo i sięgnęłam po „Song nauczycielki”.

Lotte Bøk jest kobietą w średnim wieku, cenionym pracownikiem naukowym, wykładowczynią w Wyższej Szkole Sztuk, matką i babcią. Lubi swoje życie, zarówno to prywatne, jak i zawodowe. Z pasją oddaje się nauczaniu i wprowadzaniu studentów w arkana historii teatru. Poproszona przez studenta innej uczelni o udział w filmie zaliczeniowym, wyraża zgodę. Od tego momentu kamera będzie jej towarzyszyła na wykładach, wyjazdach poza miasto oraz w domu. Wszystko w granicach rozsądku, chociaż niczego nie musi się wstydzić, nic nie potrzebuje ukryć. Ta osobliwa relacja Lotte ze studentem i jego kamerą oraz efekt ich pracy w postaci filmu, ujawni szokujące dla kobiety fakty i zburzy wewnętrzny spokój na długi czas.

W przeciwieństwie do „Spadku”, „Song nauczycielki” nie jest trudny narracyjnie, ale równie nieoczywisty. To co chce przekazać autorka jest podane w sposób zawoalowany, nietypowy i przez to ciekawy. Vigdis Hjorth, poprzez swoją prozę, zrzuca kolejne maski, które bardzo często nakładamy na siebie, często nieświadomie. Prowadzi czytelnika przez kolejne fazy samopoznawania Lotte i kilometry drogi jaką musi przejść bohaterka, aby odbudować nadwyrężone fundamenty spokoju i pewności siebie.

„Song nauczycielki” jest bardzo ciekawym obrazem ludzkich słabości i wyobrażeń o nas samych. Pokazuje, że wszystko działa bez zarzutu do momentu, aż ktoś nam uświadomi, że obraz nas samych, to tylko odbicie w krzywym zwierciadle. Takie wydarzenie może być dla niejednego potężnym ciosem, który zburzy pielęgnowany przez lata wizerunek przeznaczony dla otoczenia. Co odkryła Lotte Bøk i jak sobie z tym poradził? Dowiecie się z „Songu nauczycielki”. Polecam i czekam na kolejną powieść autorki, bo jest ciekawym głosem w świecie literatury.

Tytuł: „Song nauczycielki”
Autor: Vigdis Hjorth
Wydawnictwo Literackie
Tłumaczył: Maria Gołębiewska-Bijak
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura piękna

8 maja 2020 0 komentarz