Kategoria:

Reportaż

Literatura faktuReportaż

„Chrobot. Życie najzwyklejszych ludzi świata” Tomek Michniewicz – Kalejdoskop życiorysów

przez Katarzyna Denisiuk

Kiedy w ubiegłym roku na Warszawskich Targach Książki Tomek Michniewicz w kilku słowach opowiedział o czym będzie jego nowa książka, wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać.

Siedem osób, siedem rożnych miejsc. A może jednak tylko jedno, do tego wspólne, jeśli się nad tym dobrze zastanowić.

„Chrobot” jest kalejdoskopem historii siedmiu osób – kobiet i mężczyzn – mieszkających na czterech kontynentach, w siedmiu państwach. Różni ich wszystko – status społeczny, warunki życia, kultura, religia. Miejsce narodzin determinuje ich dalsze życie.

Kanae w Japonii mnóstwo czasu poświęci na naukę i pracę. Juanita w Kolumbii będzie chciała zrobić karierę piosenkarki, ale w kraju, który ma przyklejoną łatkę „eldorado dla karteli narkotykowych”, nie będzie to łatwe. Marggie w Ugandzie będzie chciała zdobyć wykształcenie – zadanie przerastające większość. Madhuri w Indiach każdego dnia będzie toczyła walkę z ubóstwem. Casey w USA będzie zmagał się ze sobą i permanentnie szukał swojej drogi do szczęścia. Mika w Finlandii, w kraju, w którym równość płci to jego duma i ważna część życia publicznego, również będzie dążył do określenia swojego miejsca w świecie. Reilly w Zimbabwe, przećwiczony przez surowe wychowanie, będzie chronił rezerwat przed kłusownikami i spełniał zachcianki bogatych.

To tylko hasła, prosty szkic i próba usystematyzowania bohaterów książki. Tomek Michniewicz opisał ich życie od narodzin do dorosłości, przeplatając ich historie. Tutaj nie ma rozdziałów, ale krótkie akapity poświęcone danej osobie. Napisane przez autora z wielkim szacunkiem do ich właścicieli, bez oceniania ich postępowania, czy też bezpardonowego ingerowania w kulturę i państwowość danego kraju. Tomek Michniewicz jest zbyt doświadczonym podróżnikiem, żeby panoszyć się w obszarach, które zostały ukształtowane przez wieki. Ale nie milczy. Zabiera głos w sprawach globalnych, dotyczących głodu, wyzysku biednych państw, nierówności w dostępie do edukacji. Z jednej strony to wszystko wiemy, a z drugiej książka jeszcze szerzej otwiera oczy, daje pstryczka w nos i uświadamia, że pomimo tego, że mamy nierówne szanse, to sami jesteśmy kowalami własnego losu.

 

Tomek Michniewicz ma dar opowiadania. Robi to szalenie interesująco i bardzo swobodnie, dlatego przez „Chrobot” się płynie swobodnie i z wielkim zainteresowaniem. Niektórych sposób narracji może gubić – zwłaszcza na początku. Zróbcie sobie ściągawkę z imionami bohaterów książki i bez problemu będzie poruszać się po świecie.

Dla mnie bomba! Czekam na kolejną książkę autora.

Tytuł: „Chrobot.  Życie najzwyklejszych ludzi świata”
Autor: Tomek Michniewicz
Wydawnictwo Otwarte
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura faktu, reportaż

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Urobieni. Reportaże o pracy” Marek Szymaniak – Bez pracy nie ma kołaczy

przez Katarzyna Denisiuk

Przyznaję się, że sceptycznie podchodziłam do tej książki. Zastanawiałam się, co odkrywczego może być na 240 stronach o rynku pracy w Polsce? Przecież każdy z nas wie, że jest on bardzo zróżnicowany. Są zatrudnieni, którzy zarabiają krocie, jest i gros osób pracujących „na czarno” za marną pensję. Poza tym każdy z nas zna osoby, które w ogóle nie mogą znaleźć „roboty”.

Reportaże, będące świadectwami pracowników i pracodawców polskiego rynku pracy, tworzą patchwork, którego nikt nie chciałby mieć na własność, ani się z nim zetknąć. Bo to twór smutny, a momentami wręcz tragiczny. Z czego mamy się cieszyć, skoro niejeden z nas stał się ofiarą dzikiego kapitalizmu, gdzie są równi i równiejsi? Jak sprostać stwierdzeniu rzuconym w twarz – „jak się nie podoba, to do widzenia”?

Autor doskonale przygotował się do realizacji swojego pomysłu, bo oprócz przeżyć konkretnych osób, mamy tutaj pełen ogląd rynku pracy, również z ekonomicznego punktu widzenia. Marek Szymaniak poruszył wątek związków zawodowych oraz Państwowej Inspekcji Pracy. Ile i co mogą zrobić, żeby pomóc pracownikowi? Czy mają jakikolwiek wpływ na pracodawcę?

Uważam, że ta książka mogłaby posłużyć jako wartościowa lektura uzupełniająca akademicką bibliografię na niejednym kierunku studiów, bo to, że niejednemu pracodawcy – kierownikowi – dyrektorowi otworzyłaby oczy, nie łudzę się.

Słowo „urobieni” jest celnym podsumowaniem historii bohaterów, którym autor dał w swojej książce głos. Wysłuchał i przekazał nam, czytelnikom. Bez moralizatorskiej nuty, za to rzeczowo i kompleksowo.

Niestety reportaż Marka Szymaniaka nie jest wesołą lekturą, która wprowadzi w doby nastrój. Wprost przeciwnie, może wywołać silne wzburzenie. Mimo wszystko warto po nią sięgnąć, bo mówi o zachowaniach i praktykach, o których niejeden z nas nie ma pojęcia. Czy pęknie bańka ułudy?

Tytuł: „Urobieni. Reportaże o pracy”
Autor: Marek Szymaniak
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Wojtek Stagenalski
Gatunek: reportaż

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Reportaż

„Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym” Maciej Czarnecki – Zderzenie dwóch kultur

przez Katarzyna Denisiuk

Ostatnio bardzo mi po drodze z reportażami. Z prostej przyczyny – odpowiada mi ta forma poznawania świata, innych kultur, ważnych wydarzeń, czy też wgryzania się w konkretne zagadnienie.

Tym razem padło na bogatą Norwegię. Głównym motywem przewodnim reportażu jest instytucja Barnevernetu, czyli Norweskiego Urzędu Ochrony Dzieci. Wystarczy wpisać w internetową wyszukiwarkę ten wyraz, a otrzymamy wiele nagłówków, w tym gros szokujących. Przykładowo: „Tak Barnevernet odbiera dzieci”, „Norweski Barnevernet szykanuje Polaków” albo „Czy Barnevernet naprawdę odbiera dzieci?”

Maciej Czarnecki opisał liczne sytuacje, w których ten urząd musiał interweniować. Dał głos rodzicom, pracownikom społecznym oraz ekspertom. Na chłodno każdy z nas może ocenić, czy rozstrzygnięcie danego przypadku, to było nadużycie, z którym nie chcemy się zgodzić i go nie popieramy, czy też sporo racji było po stronie instytucji państwowej? Rzadko kiedy sporne sprawy są jednoznaczne lub zdecydowanie przechylają szalę na jedną stronę – wtedy nie byłoby konfliktu. Również w przypadku interwencji Barnevernetu tak jest. Autor pokazuje i udowadnia, że prawda miewa wiele odcieni.

Wartością dodaną reportażu jest bardzo interesująca otoczka, czyli spojrzenie na Norwegię jako całość. Książka mówi nie tylko o działalności urzędu, ale również o sytuacji gospodarczej kraju, jego kulturze oraz podejściu do wychowywania dzieci. To wszystko rysuje wyraźną linię pomiędzy polską, a norweską mentalnością i uwypukla nasze różnice społeczne, historyczne i kulturowe. Zróżnicowanie utwierdza mnie w przekonaniu, że jadąc do innego kraju winniśmy szanować jego kulturę i stosować się do panujących tam reguł i zasad.

Bardzo ciekawy reportaż nie tylko dla osób, które nie miały styczności z Barnevernetem, ale również dla tych, którzy znają polskie realia panujące w dziedzinie pomocy społecznej i interwencji państwa, w momencie gdy dziecku w rodzinie dzieje się krzywda. Świetny materiał do konfrontacji przepisów polskich z norweskimi. A może po tej lekturze stwierdzisz lub utwierdzisz się w przekonaniu, że te polskie są bardziej „ludzkie”? Polecam!

Tytuł: „Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym”
Autor: Maciej Czarnecki
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Adam Bauman
Gatunek: reportaż

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Reportaż

„Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” Swietłana Aleksijewicz – Pamiętamy!

przez Katarzyna Denisiuk

26 kwietnia 1986 o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy i pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Katastrofa czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku.

„Czarnobylska modlitwa” białoruskiej dziennikarki Swietłany Aleksijewicz jest zbiorem relacji-monologów z tymi, którzy przeżyli. Z ludźmi będącymi świadkami katastrofy oraz tymi, których najbliżsi oddali życie ratując kraj przed zagładą. Wspominają tamten czas. Mówią o swoich traumatycznych przeżyciach, o tym co pogrzebali, ale również o tlącej się nadziei na normalne życie.

Reportaż jest dojmująco smutny i tragiczny. Mierząc się z historiami mieszkańców Białorusi czytelnik czuje się kompletnie oszołomiony i całkowicie bezradny. Każda z nich bezpardonowo uderza, wywołując siniaki, a czasami bolące rany.

Autorka przez dwadzieścia lat wsłuchiwała się w głosy ludzi i spisywała to, o czym chcieli mówić i czemu dać świadectwo. Finalnie powstał przerażający obraz, który ukazuje tragizm jednostki oraz otaczającej go przyrody.

Los to życie pojedynczego człowieka, historia to życie nas wszystkich. Chcę opowiedzieć historię w taki sposób, żeby nie stracić z oczu losu pojedynczego człowieka. Los bowiem sięga dalej niż jakakolwiek idea.

„Czarnobylska modlitwa” to doskonała lekcja historii, którą każdy winien poznać. Dla siebie, ale przede wszystkim dla tych wszystkich ludzi, których dotknęła tragiczna w skutkach awaria reaktora. Dla matek, które urodziły niepełnosprawne dzieci. Dla żon strażaków i likwidatorów, których mężowie umierali w męczarniach na ich rękach. I pozostałych anonimowych świadków największej w dziejach energetyki katastrofy jądrowej.

Straszny reportaż, który zostanie we mnie na zawsze.

Tytuł: „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości”
Autor: Swietłana Aleksijewicz
Wydawnictwo Czarne
Tłumaczył: Jerzy Czech
Forma książki: audiobook; czyta Krystyna Czubówna
Gatunek: reportaż

Ocena: 6/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
BiografiaReportaż

„Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza” Dominik Szczepański – Człowiek i …

przez Katarzyna Denisiuk

Tomek Mackiewicz (urodzony 13 stycznia 1975 roku, zmarł 30 stycznia 2018 roku) żył dążąc do spełnienia swojego marzenia – zdobycia zimą Nanga Parbat (8125 m n.p.m.) Próbowało wielu, a jemu się udało. Został w górach, które go wabiły, kusiły i wołały.

Książka napisana przez Dominika Szczepańskiego jest historią człowieka z pasją. Nie będę się rozpisywała o treści, bo sięgając po egzemplarz albo czytając notkę wydawniczą wiemy w jaką podróż zabierze nas autor. Dzięki książce dowiedziałam się kim był Tomek Mackiewicz, jakie było jego życie, jego zmory i radości. Kogo i co kochał najbardziej. Co go pchało do podejmowania kolejnej próby zdobycia szczytu. Niezłomny!

Zimą 2018 roku żyliśmy akcją ratunkową na Nandze. Nie znam osoby, której obcy byłby los polsko-francuskiej wyprawy na ośmiotysięcznik. W obliczu tragedii potrafimy się jednoczyć. Wierzyłam, że się uda, że będziemy świętowali sukces Polaka. Tragiczny finał wyprawy wpisał się w karty historii.

„Czapkinsa” wysłuchałam w interpretacji Filipa Kosiora. Porwał mnie ten audiobook, który był emocjonalną petardą. Mam to szczęście, że posiadam również wydanie papierowe, w którym jest sporo zdjęć z górskich wypraw Tomka Mackiewicza.

Świetna książka o człowieku z pasją, własnym stylem i filozofią życia, który zapisał się w historii światowego himalaizmu. To również idealna książka dla tych, którzy lubią szafować swoimi osądami i mądrościami z pozycji kanapy. Daje do myślenia.

Tytuł: „Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza”
Autor: Dominik Szczepański
Wydawnictwo Agora SA
Forma książki: audiobook; czyta Filip Kosior
Gatunek: biografia

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura faktuReportaż

„Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii” Małgorzata Rejmer – Zamknięci w potrzasku idei

przez Katarzyna Denisiuk

Nic nie boli tak jak reportaż, który traktuje o nieszczęściu innych ludzi. Fikcja, to fikcja i nawet w przypadku bujnej wyobraźni czytelnika oraz jego zaangażowaniu i zespoleniu z tym co czyta, pozostaje światem wymyślonym przez autora. Reportaż zaś przenosi nas w miejsca oraz opisuje sytuacje i ludzi, których autor doświadczył i poznał.

Kto z nas zna historię Albanii i wie z czym się zmagała i co przeżywała? Kto ma świadomość jak wyglądał niemal każdy jeden dzień przeżyty w strachu i z wydrukowanym w głowie i odciśniętym na każdym skrawku skóry, jak piętno, imieniem i nazwiskiem albańskiego dyktatora Envera Hoxhy?

Ja nie znałam. Dzięki książce Małgorzaty Rejmer już wiem. Czy dobrze mi z tym? Tak! Bo pomimo tego, że to nie jest literatura rozrywkowa, sprawiająca radość, wywołująca uśmiech na twarzy i ciepło na sercu, ubogaca. Jestem mądrzejsza o tę wiedzę.

 Ich kraj-raj od 1976 roku nazywał się Ludowa Socjalistyczna Republika Albanii. Jego jedynym słusznym Bogiem był Towarzysz Komendant Enver Hoxha.

Jego granice ze wszystkich stron wyznaczał drut kolczasty. każdy, kto próbował go pokonać, miał zostać zastrzelony bez ostrzeżenia.

Rolnictwo było prymitywne i niewydolne, ale władza powtarzała głodnym Albańczykom, że tak hartuje się stal.

Małgorzata Rejmer w sposób przejmujący, bo głosami swoich bohaterów, Albańczyków, pokazała piekło, w jakim dane było im żyć. Żyć w kraju, który zabijał swoich obywateli, odbierał nadzieję i niszczył dobrą naturę człowieka. W zamian wymuszał donosicielstwo oraz współpracę z totalitarną władzą zapewniającą i gwarantującą całkowite zniewolenie i podporządkowanie. Bóg był jeden. Był nim przywódca i partia.

„Błoto słodsze niż miód” jest świadectwem ludzi, którzy przeżyli. Bez moralizatorskiej nuty, prawdziwie, boleśnie. Momentalnie, już na początku rodzi się konstatacja – jak wiele potrafi znieść człowiek! Człowiek ciemiężony, pozbawiony dostępu do kultury, dla której Zachód był bezbrzeżnym złem.

Czytając ten reportaż odniosłam wrażenie, że autorka postawiła sobie za punkt honoru opisać wszystko jak najwierniej, wnikając w trzewia tego kraju, słuchając jego pulsu, drugiego człowieka oraz łowiąc echa przeszłości. I myślę, że po skończonej pracy mogła poklepać się po ramieniu z przeświadczeniem, że właściwie wykonała swoje zadanie.

Reportaż Małgorzaty Rejmer jest doskonały. Czytałam go z ogromnym zaangażowaniem i zaciekawieniem. Autorka otrzymała za niego Paszport Polityki w kategorii Literatura w 2018 roku „za umiejętność słuchania ludzi niewysłuchanych i wytrwałość w poszukiwaniu właściwego języka do wyrażenia najtrudniejszych emocji.”

Bardzo polecam!

PS Na pewno sięgnę po inny reportaż autorki „Bukareszt. Kurz i krew” z 2013 roku.

Tytuł: „Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii”
Autor: Małgorzata Rejmer
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: ebook
Gatunek: reportaż, literatura faktu

Ocena: 6/6

0 komentarz
1 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Dzisiaj narysujemy śmierć” Wojciech Tochman Przejmująco o ludobójstwie w Rwandzie

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Dzisiaj narysujemy śmierć”
Autor: Wojciech Tochman
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Danuta Stenka, Andrzej Chyra
Gatunek: reportaż
fot. Radek Denisiuk
Historia jest ważna. O wydarzeniach, które położyły się cieniem na dalszych losach ludzi i państwa, należy pamiętać i przekazywać je z pokolenia na pokolenie. Suchy, szkolny, akademicki przekaz niejednokrotnie nudzi. Za to reportaż potrafi obudzić sumienie, wstrząsnąć, w sposób nienachalny, ale z ogromnym ładunkiem emocjonalnym sprawić, że zatrzymujemy się na chwilę, myślimy o tym co było, może próbujemy dodatkowo zgłębiać temat, drążyć, pytać, szukać… To co było odżywa, zostaje postawione na krótką chwilę na świeczniku.
„Dzisiaj narysujemy śmierć” jest nieprawdopodobnie wstrząsającym zapisem wydarzeń, które miały miejsce 6 kwietnia 1994 roku w Rwandzie. W tym niewielkim afrykańskim państwie doszło do ludobójstwa. W ciągu około stu dni z rąk Hutu zginęło milion Tutsi.
Ocalili mnie od śmierci, ale nikt nie ocalił mnie od tego, co potem.
Spokojny, niemal wyprany z emocji głos Andrzeja Chyry oraz równie przejmujący głos Danuty Stenki sprawiają, że audiobookiem się żyje, zapominając momentami o oddychaniu. Dostajemy ogromny bagaż wypełniony tragedią, smutkiem, okrucieństwem, bestialstwem, nieludzkimi zachowaniami, strachem oraz niezliczoną ilością prób zrozumienia: dlaczego? I tylko myśl, że to przeszłość, która fizycznie nas nie dotknęła sprawia, że dajemy radę go unieść.
Niemal przez całą książkę towarzyszyła mi myśl – w jaki sposób Wojciech Tochman był w stanie rozmawiać ze świadkami, tymi  którzy  przeżyli i tymi którzy mordowali? Obcować z tą tragedią i żyć tą historią? Napisać reportaż, który mówi o tym czym było ludobójstwo w Rwandzie, co do niego doprowadziło oraz oddać głos świadkom i uczestnikom tych mordów?
Pomimo tego, że książka rezonuje dźwiękiem maczet, jest dojmująca i wstrząsająca, to jest warta przeczytania. Już teraz wiem, że będzie to jeden z reportaży, o którym nie zapomnę. Autorzy kryminałów, thrillerów momentami prześcigają się w pisaniu coraz to bardziej przerażających scen mordów. W książce Tochmana wszystkie okrucieństwa narysowało życie.

Ocena: 6/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Wszystkie dzieci Louisa” Kamil Bałuk O „mafii spermowej” w Holandii

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Wszystkie dzieci Louisa”
Autor: Kamil Bałuk
Wydawnictwo: Dowody na Istnienie
Forma książki: audiobook; czyta Robert Jarociński
Gatunek: reportaż
fot. Katarzyna Denisiuk
Reportaże są ważne, bo karmią nas wiedzą, otwierają oczy na wiele spraw, uświadamiają, często szokują. „Wszystkie dzieci Louisa” Kamila Bałuka to książka, która mnie poruszyła, wzbudziła szereg pytań i zmusiła do przemyśleń.
Wyobraźcie sobie, że macie dwusetkę sióstr i braci. Przerażające… Albo, że jesteście kobietą (panowie, wybaczcie), która zgłasza się do kliniki w celu zapłodnienia, macie ściśle określone wymagania co do dawcy, a okazuje się, że nasienie pochodziło od mężczyzny innego pochodzenia, na dodatek przekazującego genetyczną wadę. Nie mieści się w głowie…
Kamil Bałuk napisał bardzo ciekawy reportaż o wielkiej machinie, iście „spermowym przemyśle” w Holandii lat 80. Opisał działania człowieka, który zabawiając się w „dobrego wujka”, pod płaszczykiem działalności niemalże dobroczynnej, uszczęśliwił setki kobiet. Mowa o lekarzu Janie Karbaacie, który w klinice w Barendrechcie dzielił i rządził, poza tym mieszał materiały od różnych dawców i fałszował ich dane. Innym bohaterem książki jest dawca, który bardzo hojnie chciał obdarzyć swoim nasieniem jak największą liczbę kobiet. Z tej rozrzutności narodziły się wspomniane wcześniej dwie setki dzieci. Cała niecodzienna sytuacja pokazana jest również ze strony dzieci, które chciały poznać rodzeństwo – półbraci i półsiostry, swoich ojców? Dawców?
Słuchając audiobooka, czytanego przez Roberta Jarocińskiego, miałam poczucie, że to co przekazuje autor jest dogłębnie przeanalizowanym materiałem, precyzyjnie i rzetelnie przedstawionym, bez oceniania i narzucania własnych przemyśleń. Dostałam fakty, które mogą się stać zarzewiem do dalszej dyskusji i wyrażania własnego zdania.
Dodatkowym atutem i wartością dodaną reportażu jest bardzo przystępnie opisane czym jest zespół Aspergera, jakie niesie ze sobą ograniczenia, jak wpływa na zachowania dzieci i dorosłych.
„Wszystkie dzieci Louisa” jest nad wyraz udanym debiutem Kamila Bałuka. Na pewno będę śledziła jego pisarską karierę, bo potrafi zainteresować efektami swojej pracy. Reportaż ten, podany w formie audiobooka, również spełnia swoją rolę – można się zasłuchać. Polecam!
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Z nienawiści do kobiet” Justyna Kopińska Ponownie o sprawach, które winny być nagłaśniane

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Z nienawiści do kobiet”
Autor: Justyna Kopińska
Wydawnictwo: Świat Książki
Forma książki: audiobook; czyta Krystyna Czubówna
Gatunek: reportaż
fot. Katarzyna Denisiuk
Po doskonałej książce „Polska odwraca oczy” czytelnicy ostrzyli apetyty na kolejny zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Z nienawiści do kobiet”. Byłam jednym z nich i jak po przeczytaniu pierwszego zbioru pozostawił mnie on w uczuciu wściekłości, żalu, szoku i niemocy oraz wielkiego szacunku i uznaniu dla autorki za to o czym i jak pisze, tak drugi tylko tą wysoką ocenę podtrzymał.
Jeśli ktoś czytał obydwa zbiory, to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że będzie je porównywał. W „Polska odwraca oczy” były reportaże, które burzyły krew, sprawiały, że emocje wrzały, niemal rozsadzało czytelnika od środka. „Z nienawiści do kobiet” jako całość nie wywołuje aż takich emocji, ale nadal poruszane są tu bardzo ważne tematy, nadal jest mowa o ludzkiej krzywdzie, niedoskonałościach, wadach polskiego prawa i bezkarności oprawców. A przede wszystkim o ludziach, którzy potrafią bez refleksji krzywdzić drugiego człowieka.
Zbiór kończy się wywiadem Szymona Jadczaka z autorką. W mojej ocenie bardzo ciekawy, bo co prawda nie mówi wiele o samej autorce, ale za to opowiada o jej metodach pracy, sposobach zbierania materiałów i tym co się dzieje zanim my, czytelnicy dostaniemy efekt finalny w postaci książki.
Jedna uwaga – niech Was nie zwiedzie tytuł, który może sugerować, że myślą przewodnią reportaży będą kobiety i ich krzywda. Tak nie jest.
„Z nienawiści do kobiet” wysłuchałam w formie audiobooka. W rolę lektora ponownie – jak to miało miejsce w „Polska odwraca oczy” – wcieliła się Krystyna Czubówna. Idealne połączenie. Osoby nie gustujące w takiej formie poznawania książek z tego audiobooka powinni być zadowoleni – reportaż plus bardzo dobry lektor dają świetny efekt.
Pozostaję fanką pióra pani Kopińskiej, a przede wszystkim tego co robi. Wyciąga na światło dzienne sprawy, które wielu chciałoby schować głęboko na dno szafy, a na które nie wolno dawać społecznego przyzwolenia i należy je piętnować. Jeśli tylko powstaną kolejne książki, ja je kupuję w ciemno.
Ocena: 5/6
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Czas krwawego księżyca. Zabójstwa Indian Osagów i narodziny FBI” David Grann Prawdziwie, rzetelnie i bardzo interesująco

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Czas krwawego księżyca. Zabójstwa Indian Osagów i narodziny FBI”
Autor: David Grann
Wydawnictwo: W.A.B.
Tłumaczył: Piotr Grzegorzewski
Forma książki: audiobook; czyta Filip Kosior
Gatunek: reportaż, literatura faktu
fot. Katarzyna Denisiuk
W internetową wyszukiwarkę wpisuję słowo Osagowie i na pierwszym miejscu otrzymuję hasło Osage (plemię). Wklikuje się. Kolejno czytam o pochodzeniu, charakterystyce, znanych Osagach i … tyle. Nic o zabójstwach, na które bezpośrednio wskakuje tytuł książki? Dopiero na angielskojęzycznej stronie można zaleźć wzmiankę (sic!), że w latach dwudziestych XX wieku wielu członków plemienia Osagów zostało zamordowanych.
Literatura faktu, którą „wrzuciłam na słuchawki” dotyczy wspomnianego plemienia Osagów, których rezerwat wcielono do nowo powstałego stanu Oklahoma. „Malarz George Catlin mówił o nich jako najwyższych ludziach w Ameryce Północnej, misjonarz Isaac McCoy nazwał ich z kolei bardzo walecznymi i odważnymi, a pisarz Washington Irving najprzystojniejszymi.” Osagowie stali się również najbogatszymi Indianami Ameryki, gdyż na ziemiach przez nich zamieszkanych odkryto bardzo cenne złoża ropy naftowej, które stały się ich przekleństwem…
Dziennikarz „New Yorkera” David Grann w swojej monumentalnej książce będącą swoistym śledztwem, szuka, docieka, tropi. Stara się odpowiedzieć na pytanie w jaki sposób ginęli Osagowie, kto ich mordował i dlaczego? Wyciąga na światło dzienne wszystko to, co chciano zamieść pod dywan. Dociera do dokumentów FBI, czyta zeznania świadków, raporty z autopsji, przekopuje się przez setki materiałów. Wykonał nieprawdopodobną pracę. W każdej minucie audiobooka odnosi się wrażenie, że słuchamy o czymś ważnym, prawdziwym i podanym w bardzo rzetelny sposób.
Reportaż Granna daje nam również wgląd w początki działalności FBI, sposoby prowadzenia śledztw przez ówczesnych agentów oraz rozwiązywania kryminalnych zagadek.
Audiobook czyta Filip Kosior. Znany mi lektor z innych realizacji, również w tej produkcji bardzo dobrze się sprawdził. 8 godzin, 51 minut wstrząsających relacji przekazanych w bardzo interesujący sposób. Reportaż, który byłby doskonałym kryminałem, jest niestety literaturą faktu i głęboką rysą na kartach historii Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Polecam!
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail