Tag:

Wydawnictwo Zysk i S-ka

AudiobookKlasykaKomiks

„Rzeźnia numer pięć” Kurt Vonnegut – Jarzmo wspomnień

przez Katarzyna Denisiuk

Wiedziałam o istnieniu powieści Kurta Vonneguta, będącej klasyką literatury i jedną z bardziej znanych i cenionych książek antywojennych. Do kompulsywnego sięgnięcia po tę historię skłoniła mnie lektura reportażu Sinclaira McKay Drezno 1945. Ogień i mrok, w której Kurt Vonnegut pojawił się kilkukrotnie jako świadek niszczycielskiej siły nalotów na Drezno.

Jest to powieść mocno autobiograficzna, której zamysł długo kiełkował i wzrastał w duszy autora. Nie jest łatwo przepracować wojenną traumę. Kurt Vonnegut swoje przeżycia ubrał w zaskakująco osobliwe szaty wymykające się tradycyjnemu krojowi. Nie spodziewałam się spotkać bohatera, którego umysł broni się przed traumatycznymi wspomnieniami poprzez podróż w czasie i przestrzeni. Warto o tym wspomnieć, bo dla czytelnika oczekującego tradycyjnych wojennych przebłysków pamięci, ze wzniosłym i poważnym szlifem ta powieść może być sporym zaskoczeniem, bądź rozczarowaniem.

Lubię i cenię literackie fikołki i eksperymenty, dlatego formę zaproponowaną przez autora przyjęłam z dużym zaciekawieniem. Czego tutaj nie ma?! Osobiste doświadczenia, czyli literatura faktu. Wątki rodem z doskonałej literatury science fiction, które dają cenne spojrzenie na kondycję świata, Ziemi i jej mieszkańców. A to wszystko zszyte osobistą nicią z życia człowieka, który musi skonfrontować się z przeszłością.

Rzeźnia numer pięć jest brawurowa i iskrzy ironią. Warta poznania w formie audiobooka, którego bardzo dobrze się słucha. Przyznaję, że ta historia tak mnie porwała, że kupiłam komiks autorstwa Ryana Northa i Alberta Monteysa. Ogromnie byłam ciekawa, w jaki sposób autorzy zobrazują pogmatwaną fabułę powieści. Zrobili to doskonale!

Obcowanie z różnymi światami i kontekstami przedstawionymi przez amerykańskiego pisarza było wielką przyjemnością. Komiks mieni się kolorami adekwatnymi do różnego miejsca akcji. Postaci występujące w powieści zostały narysowane idealną kreską. Nie spodziewałam się, że zobrazowanie książki będzie tak wiernie przystawało do fabuły. Polecam zarówno książkę, jak i komiks!

Tytuł: Rzeźnia numer pięć; Rzeźnia numer pięć, czyli krucjata dziecięca
Autor: Kurt Vonnegut, Ryan North, Albert Monteys
Wydawnictwo Zysk i S-ka, Audioteka, Egmont Polska
Przekład: Lech Jęczmyk
Forma książki: audiobook, czyta Jacek Dragun; komiks
Gatunek: klasyka literatury, komiks
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Amerykaana” Chimamanda Ngozi Adichie – Trudna miłość

przez Katarzyna Denisiuk

Chimamanda Ngozi Adichie urodziła się w Nigerii. W wieku 19 lat wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała edukację. Wspominam o tych kilku faktach z życia autorki, ponieważ bohaterką Amerykaany jest nigeryjską dziewczyną z burzliwą historią.

Kilka słów o fabule

Ifemelu uczęszcza do liceum w Lagos, gdzie zakochuje się z wzajemnością w Obinze. Młodzi, jak większość mieszkańców trawionej wojskową dyktaturą Nigerii, marzą o wyjeździe z kraju. Państwem, które jawi się jako raj jest Ameryka. Ifemelu wyjeżdża na studia za ocean. Pomimo usilnych starań nie udaje się jej chłopakowi dołączyć do niej. Zamiast do wymarzonej Ameryki, trafia do Anglii. W Londynie wiedzie żywot nielegalnego imigranta. Ścieżki życia Ifemelu i Obinze na długie lata rozchodzą się. Każde z nich planuje sobie przyszłość po swojemu, mając w sercu dawne uczucie. Nie jest łatwo zapomnieć o bratniej duszy, człowieku, który odczytywał myśli i wykazywał się pełnym zrozumieniem. Co sprawiło, że ich życie nie biegło jednym torem? Jak radzili sobie w nowych realiach? Jak budowali swoje życie?

Kilka słów o wrażeniach

Chimamanda Ngozi Adichie przedstawiła losy swoich bohaterów z rozmachem – papierowe wydanie ma ponad 700 stron. Płynnie przechodzi pomiędzy kontynentami, z subtelnością zagłębia się w dzieje dziewczyny i chłopaka. Ale Amerykaana to nie tylko młodzieńcza miłość, życiowe wybory i radzenie sobie z przeciwnościami losu. To również portrety Nigerii, Ameryki i Anglii, gdzie obserwujemy społeczne nastroje. Autorka nie unika niełatwych tematów klasowości, rasowości i tożsamości. To z nimi borykają się bohaterowie Amerykaany, to z nimi sobie radzą próbując odnaleźć siebie.

Chimamanda Ngozi Adichie jest świetną obserwatorką zarówno ludzkich zachowań, jak i obyczajowości. W taki sposób skonstruowała swoją powieść, że wszystko w niej jest dobrze wyważone i przemyślane.

Jeśli poszukujecie niebanalnej lektury na długie wieczory, to polecam Amerykaanę. Myślę, że każdy powinien znaleźć w niej coś dla siebie. Za tło społeczno-obyczajowe daję dużego plusa.

PS Amerykaana pojawiła się we wpisie o polecanych grubasach. Polecam to źródło czytelniczej inspiracji, które znajduje się tutaj.

Tytuł: Amerykaana
Autor: Chimamanda Ngozi Adichie
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Przekład: Katarzyna Petecka-Jurek
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Thriller

„Żywica” Ane Riel – Upadek i szaleństwo

przez Katarzyna Denisiuk

Po Żywicę Ane Riel sięgnęłam dzięki akcji „Dania: mały kraj – wielka literatura”. Akcja ma na celu propagowanie książek duńskich pisarzy i poetów. Niejeden z nas zapytany z jaką książką, literaturą kojarzy ci się Dania odpowie: bajki Hansa Christiana Andrsena i Pożegnanie z Afryką Karen Blixen.

Kiedy przeczytałam na okładce Żywicy: „Liv zmarła, gdy miała 9 lat. Przynajmniej tak wszyscy uważają”, moje myśli podążyły utartym torem. Wyobraziłam sobie rodzinną tragedię i przepracowywanie traumy przez rodzinę. Drugie zdanie zapowiedzi wskazuje, że ta historia nie będzie oczywista i zostanie podszyta warstwą tajemnicy. Takie były moje wyobrażenia. Rzeczywistość okazała się zaskakująca.

Kilka słów o fabule

Bohaterami powieści są członkowie rodziny Haardner zamieszkującej małą wysepkę. Nie lubią sąsiadów i towarzystwa ludzi. Żyją sami w lesie. Zagłębiając się w fabułę poznajemy przeszłość małżeństwa Haardner i jesteśmy świadkami bieżących wydarzeń, które kładą się cieniem na ich życiu. Niepokojące sygnały pojawiają się dosyć szybko, by sukcesywnie, krok po kroku, wciągnąć czytelnika w otchłań szaleństwa.

Wstrząsające decyzje ojca, jego zatracenie się w lęku przed utratą, doprowadzają do kolejnych szokujących wydarzeń. Z fabuły wyłania się wir, który wciąga w swoją czeluść wszystkich, którzy zbliżą się za blisko.

Kilka słów o wrażeniach

Żywica jest niebywale wciągająca, wchodzi w interakcje z czytelnikiem, niejednokrotnie wywołując silne emocje, często dalekie od komfortu.

Przyznaje, że spodziewałam się zwyczajnego, ale dobrego thrillera. Dostałam świetną powieść wielogatunkową, gdyż blisko jej zarówno do thrillera psychologicznego, jak i powieści grozy. Znajdziemy w niej również elementy powieści obyczajowej.

Nakręcająca się spirala nieprzewidywalnych i groźnych zachowań wiedzie czytelnika w otchłań. Stawia pytania, wywołuje wątpliwości, czy jest z z tej matni jakieś wyjście, czy też wszystko zdąża ku zatraceniu?

Świetna, angażująca powieść z osobliwym klimatem. Bardzo lubię, gdy literatura mnie zaskakuje. Ane Riel to się wybitnie udało. Polecam!

PS Jeśli chcecie poznać inne tytuły duńskich autorów, promowanych w ramach wspomnianej akcji, to możecie zaglądnąć do Księgarni Duńskiej.

Tytuł: Żywica
Autor: Ane Riel
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Przekład: Joanna Cymbrykiewicz
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka
Gatunek: thriller
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Czyż nie dobija się koni?” Horace McCoy – W demonicznym tańcu

przez Katarzyna Denisiuk

Bardzo lubię książki, których akcja dzieje się w jednym miejscu, na ograniczonej przestrzeni i to od autora zależy, czy zarazi czytelnika ciekawą historią. Jako przykład mogę podać „Wchodzi koń do baru” Dawida Grossmana, która absorbuje czytelnika od pierwszych stron. Również niewielkiej objętości powieść Horace’a McCoy’a porywa do literackiego tańca.

 

Akcja książki odbywa się w Hollywood lat trzydziestych, kiedy to w Ameryce jest wysokie bezrobocie, a młodzi ludzie szukają jakiegokolwiek zajęcia przynoszącego dochód. Dwójka nieznanych sobie wcześniej osób, Gloria i Robert, zgłaszają się do udziału w maratonie tańca, gdzie oprócz nagrody pieniężnej za zwycięstwo, każdy z uczestników otrzymuje darmowy wikt. Konkurencja w konkursie jest ogromna, ale determinacja tańczących jeszcze większa. Czy Gloria i Robert wytrwają do końca? Z jakimi demonami przyjdzie im się zmierzyć? Jaki będzie finał szalonego tańca?

 

Powieść Horace’a McCoy’a zaskakuje. Pod płaszczem prostej historii i jasno wytyczonego celu, do którego dążą bohaterowie, kryje się historia pełna osobistych dramatów. Sukcesywnie i powoli, pomimo dynamiki tańca i serwowanych uczestnikom wyzwań, jesteśmy uczestnikami uzewnętrzniania się i odkrywania siedzących w człowieku bolączek. Przez karty historii przebija ból i nieszczęście paraliżujące racjonalne działanie. To również dowód na to jak chęć spełnienia marzeń aranżuje nasze postępowanie.

 

Ta powieść jest mocna. To historia, która trafia szybko i celnie, wprawiając czytelnika w zdumienie i zostawiając go w oparach dramatyzmu. „Czyż nie dobija się koni?” to książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Polecam!

 
Tytuł: „Czyż nie dobija się koni?”
Autor: Horace McCoy
Wydawnictwo Zysk i S-ka
Tłumaczył: Lesław Haliński
Forma książki: ebook; Legimi
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Mag” John Fowles Podróż w literacki obłęd, który nie zachwycił

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Mag”
Autor: John Fowles
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Tłumaczył: Ewa Fiszer
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura piękna
fot. Katarzyna Denisiuk
„Arcydzieło literatury XX wieku.” Nie można przejść koło takiej informacji obojętnie. Nie pozostaje nic innego jak sięgnąć, przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie o „Magu”, który wielu czytelników zachwycił, wstrząsnął nimi, poturbował ich emocjonalnie i zostawił trwały ślad w galerii wspomnień. Chciałabym należeć do tego grona, bo przecież każdy z nas szuka czytelniczych perełek, ale niestety nie jest to możliwe. Nie stoję w opozycji, ale też nie jest mi po drodze z bardzo pozytywnym odbiorem powieści.

 

Początek powieści wprawił mnie w nastrój euforii. Naprawdę! Czytałam i myślałam, że to będzie kapitalne! Zacierałam ręce i pochłaniam kolejne strony, żeby całkowicie pogrążyć się w lekturze. Podziwiałam „mięsisty język”, zabawę autora klimatem tajemniczości, notowałam zwroty i wyrażenia. Zostałam zaczarowana. Niestety w pewnym momencie czar prysł. Historia, która bardzo mnie zaciekawiła, stała się nużąca, zbyt rozciągnięta, a główny bohater bardzo irytujący. Nie zmienił się jedynie Mag, który od początku do końca sterował bohaterami jak chciał, wprawiając je momentami w szalony taniec marionetek. Liczyłam na spektakularny koniec, który wyciągnie mnie ze stanu przygnębienia i rozdrażnienia. Takiego nie było.
Życie Nicholasa Urfe, angielskiego nauczyciela, ulega diametralnej zmianie w momencie kiedy przyjmuje posadę w szkole znajdującej się na pewnej greckiej wyspie. Co prawda sfera zawodowa biegnie utartymi szlakami, za to życie osobiste przeżywa trzęsienie ziemi. Na wyspie spotyka mężczyznę, o którym powiedzieć tajemniczy jest sporym niedomówieniem. Człowiek zagadka. Nicholas zostaje wciągnięty, niemal wessany w niebezpieczną grę, w której jawa miesza się ze snem, a człowiek nie ma pojęcia co jest prawdą, a co fałszem. Igranie z ogniem może doprowadzić do obłędu.
Piekło to nie płomienie i widły diabłów. To miejsce, gdzie człowiek czuje się poza granicami rozsądku (…)
Pomysł na fabułę był fantastyczny. Bardzo lubię, kiedy autor bawi się z czytelnikiem, zwodzi i kluczy. Jednak dla mnie było tego za dużo. Bańka entuzjazmu pękła i kończyłam czytelniczą przygodę z uczuciem autentycznego znużenia.
Reasumując – nie będąc literaturoznawcą, nie potrafię ocenić, czy „Mag” jest arcydziełem literatury. Doceniam język powieści oraz stworzony klimat, który powinien być i był nieodłącznym atrybutem maga, jednak książka jako całość mnie nie zachwyciła.
Ocena: 4/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Biały oleander” Jane Fitch O samotnym dojrzewaniu i toksycznych relacjach z matką

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Biały oleander”
Autor: Jane Fitch
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Tłumaczył: Tomasz Bieroń
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura współczesna
fot. Radek Denisiuk
Oleandry potrafią przeżyć w każdych warunkach, wytrzymują upał, suszę, zaniedbanie, i wypuszczają tysiące woskowatych kwiatów. Więc po co im trucizna? Nie mogłyby po prostu być gorzkie? Przecież nie zjadają tego, co zabiją, jak grzechotnik. Wygotowała, destylowała truciznę jak swoją nienawiść.
Ingrid Magnussen, więźniarka W99235, za otrucie swojego kochanka zostaje osadzona w Kalifornijskim Zakładzie Karnym dla Kobiet. Poza murami więzienia zostawia dwunastoletnią córkę Astrid. Samą. Samotną. Bez żadnej rodziny.
Astrid przeżywa dramat. Przez kilka lat wielokrotnie zmienia rodziny zastępcze. Jedne są lepsze, dające nadzieję, inne gorsze, nierzadko straszne, również patologiczne. Życia uczy się sama. Od znajomych, otoczenia, współlokatorów. Niejednokrotnie musi się sparzyć, żeby wyciągnąć właściwe wnioski. Jest jak gąbka, która wszystko chłonie – dobro, jak i zło.
Nosiłam je w sobie, wyrzeźbiona wszystkimi dłońmi, przez które przeszłam, niedbale lub z miłością, to nie miało znaczenia.
Co to za życie kształtowane metodą prób i błędów, bez miłości, ciepła, bliskiej osoby? Astrid utrzymuje kontakt z matką, jednak jest on szalenie trudny, bolesny i skomplikowany.
„Światowy bestseller 1999 roku – ponad milion sprzedanych egzemplarzy w ciągu sześciu miesięcy” – taką notkę znajdziemy na wydaniu książki z 2001 roku. Gdybym wtedy wiedziała o istnieniu tej książki, to na pewno poprawiłabym statystyki sprzedaży. „Biały oleander”, pomimo ciężkiego tematu, niełatwej, smutnej historii jest kapitalną książką. Piękny język, świetne porównania i przede wszystkim sama konstrukcja powieści – kolejna zmiana rodziny zastępczej, to jak wkraczanie w nowy świat, nowe otoczenie, ale z tą samą, poturbowaną przez życie dziewczyną – sprawiają, że nie chce się książki odkładać. Historia w nas wsiąka, a my oddajemy się historii.
Nie odwracaj kamieni, jeśli nie chcesz zobaczyć bladych stworzeń które pod nimi mieszkają.
Tą książką się żyje, tę książkę się przeżywa. Fragmenty, w których poznajemy relacje matki i córki, poprzez ich spotkania, korespondencję przyprawiały mnie o dreszcze, wyzwalały złość i bunt. Chciałam wrzeszczeć!
Cudownie niebanalna, prawdziwa, pełna emocji, napisana z rozmachem i ogromną wrażliwością. Serdecznie polecam!
 
PS Najnowsze wydanie ma „filmową” okładkę i zostało wydane przez Wydawnictwo Świat Książki
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail