Wydawnictwo Znak

Urzekła mnie okładka najnowszej powieści Clare Chambers (zaprojektowana przez Elizę Luty). Nie mniejszą radość sprawiło mi smakowanie tytułu.

Małe przyjemności budują naszą codzienność (przynajmniej powinny). To one sprawiają, że poranek pomimo szarości za oknem, jest jasny i wypełniony dobrą energią. Te mniejsze kroki budują większy, optymistyczny obraz, z którego czerpiemy życiową siłę.

Kilka słów o fabule

Na przedmieściach Londynu mieszka Jean Swinney. Jej życie jest jałowe. Słoik z małymi przyjemnościami świeci pustką. Na jej codzienność składa się praca w lokalnej gazecie oraz opieka nad matką, która drenuje ją z życiowej energii. Zastrzykiem do zmiany staje się przysłany do redakcji list. Jego treść jest na tyle niewiarygodna i tajemnicza, że Jean postanawia bliżej przyjrzeć się rewelacjom, o których pisze Gretchen. Od tego momentu życie kobiety nabiera barw. Słoik z małymi przyjemnościami związanymi z poznawaniem historii autorki listu i jej rodziny zaczyna sukcesywnie się zapełniać.

Kilka słów o wrażeniach

Małe przyjemności okazały się sporą dawką czytelniczej satysfakcji. Są jak hybryda, która połączy czytelników lubiących klimat dawnych lat (akcja powieści rozgrywa się w 1957 roku), powieści obyczajowej, literatury pięknej, a nawet fabuły z elementami thrillera.

To książka o przebudzeniu, odnajdywaniu na nowo sensu życia. Idealna na wiosenne oczekiwanie ciepłych, kojących dni.

Małe przyjemności są niespieszne, ale też nie są ślamazarne. Rozkwitają z każdą stroną, dając poczucie coraz lepszego poznawania bohaterów oraz czerpania przyjemności z … małych przyjemności.

Jean budzi się do życia, rozwija się, daje sobie przyzwolenie na bycie szczęśliwą, a my czytelnicy mocno jej kibicujemy. Nie zapominajmy też o tajemnicy! W tym obszarze dużo się dzieje. To, co nie wytłumaczalne, znajduje drogę do prawdy.

Powieść czyta się bardzo przyjemnie. W mojej ocenie to świetna literatura środka. Polecam!

Tytuł: Małe przyjemności
Autor: Clare Chambers
Wydawnictwo Znak
Przekład: Magdalena Sommer
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Bardzo lubię czytać książki, których pomysł na fabułę zaczerpnięto z opowiadań i przeżyć innych ludzi. Sylwia Stano, autorka Opery na trzy śmierci, opowiada o świecie bliskim jej babce, śpiewaczki operowej — Niny Stano, która stała się inspiracją do stworzenia głównej bohaterki Gusty Star.

Kilka słów o fabule

Zanim Gusta stała się gwiazdą sceny operowej, była Gustawą Starewicz, zagubioną kobietą wśród ruin powojennej Warszawy. Ćwiczy śpiew pod okiem Alicji Odojewskiej, ale tak naprawdę widziałby się u boku mistrzyni operowej, diwy Tamary Baden-Bantyjskiej. Tkwi w marazmie, braku perspektyw, marzeniach głęboko schowanych pod gruzami miasta. Pragnie zmienić swoje życie, poprawić swój byt oraz dokonać czegoś wielkiego. Nagła i niewyjaśniona śmierć diwy jest dla niej szansą na zaistnienie w operowym świecie. Wyjeżdża do Puszczy Białowieskiej, by tam wejść na drogę do sławy. Jednak przyciąga śmierć i giną kolejne osoby. Czy jest to przypadek? Czy Gusta wzniesie się na wyżyny? Czy usłyszy o niej i ją samą szeroka publiczność? Czy w powojennej Warszawie będzie miejsce dla Gusty Star?

Kilka słów o wrażeniach

Bardzo spodobał mi się pomysł na tę powieść. Połączenie zdewastowanego świata powojennej Warszawy, odradzanie się ludzi na nowo, ich pragnienie pójścia do przodu i realizowania swoich marzeń, jest czymś fascynującym. Ruiny miasta i śpiew? Prastary las i opera? To z pewnością elektryzujące duety. Do tego domieszka tajemnicy, śmierci dodają pikanterii.

Człowiek i jego pragnienia, chęci wejścia na szczyt (każdy ma inny cel) były i będą zawsze. Jeden ma skrupuły, kręgosłup moralny, natomiast inny potrafi łamać wszelkie zasady, byleby osiągnąć upragniony cel.

Spodobał mi się miks gatunkowy, który w Operze na trzy śmierci możemy odnaleźć, jak również żonglowanie miejscem akcji (Warszawa nękana biedą i zniszczeniami i Białowieża — potęga natury). To wszystko zostało opakowane w sztukę i wyjątkowość śpiewu operowego.

Opera na trzy śmierci dostarczyła mi przyjemności, ale nie wprawiła w szybsze bicie mojego serca. Czasami w czytelniczego mechanizmu dostawał się piasek i coś mi tam zgrzytało, po czym ruszało dalej. Mniemam, że nie do końca zgrałam się ze stylem Sylwii Stano, ale sam pomysł na fabułę uważam za ciekawy.

Tytuł: Opera na trzy śmierci
Autor: Sylwia Stano
Wydawnictwo Znak
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Powieść Eugenii Kuzniecowej ma wszystko to, co powinno mi się podobać. Autorka przenosi czytelnika do starego domu, którego niemal pochłania nieujarzmiona roślinność, gdzie żyje prawie stuletnia babcia. Spotykają się tam trzy kobiety — dwie siostry i ich ciężarna kuzynka. Każda z nich przed czymś się chowa, przed czymś ucieka (?) To miejsce emanujące spokojem i dobrymi wspomnieniami. Ma im pomóc poukładać sobie życie, znaleźć w sobie odpowiedzi na nurtujące pytania i wątpliwości i może pchnąć do działania, żeby wybrać i pójść właściwą ścieżką.

Eugenia Kuzniecowa kreuje miejsce idealne, z dobrą energią, otoczone przez piękną przyrodę i obecność mądrej babci Teodory. Jednak to Milka, Lilka i Marta same muszą zdecydować o dalszych swoich losach — co zmienić, co poprzestawiać, gdzie dodać, a gdzie ująć.

Tak, ta powieść ma wszystko, co powinno mi się podobać, jednak nie rozkochała mnie w sobie. Dla mnie było za mało, za płytko, za delikatne. Pragnęłam lepiej poznać bohaterki, głębiej wejść w ich rozterki i razem z nimi pokonywać trudne zakręty. Miałam poczucie, że chciały mnie oszczędzić. Żałuję, że aktorka nie zrobiła kroku dalej, że mówi do czytelnika fragmentarycznymi obrazkami, które nie składają się na trójwymiarowy obraz.

Ta powieść pachnie sadem, czuć w niej promienie słońca i wiatr we włosach, ale za mało w niej emocji. A może ja nie potrafię ich czytać?

Ładna książka i opowieść o kobietach zagubionych i poszukujących, jednak pozostawia mnie w niedosycie.

Tytuł: Nim dojrzeją maliny
Autor: Eugenia Kuzniecowa
Wydawnictwo Znak
Przekład: Iwona Boruszkowska
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Hańba nie jest pierwszą powieścią z nagrodą Man Booker Prize, po którą sięgnęłam. To również nie jest jedyna książka, za którą południowoafrykański pisarz, laureat Literackiej Nagrody Nobla (2003) otrzymał tę nagrodę. W 1983 roku nagrodzono Życie i czasy Michaela K., a w 1999 roku Hańbę.

Przyznaję, że nie wiedziałam, iż John Maxwell Coetzee był pierwszym pisarzem, który zdobył podwójnego Bookera oraz tego, że Hańba została zekranizowana, a w rolę głównego bohatera wcielił się John Malkovich. Co skłoniło mnie do zainteresowania się Hańbą? Inna powieść, którą swego czasu czytałam. Bohater tamtej powieści (niestety nie pamiętam tytułu) przytaczał fragmenty i wątki z Hańby. Wydały mi się na tyle ciekawe, że zapisałam ten tytuł na listę książek, które chcę przeczytać.

Kilka słów o fabule

Bohater Hańby jest nietuzinkowy. To mężczyzna w średnim wieku, wykładowca literatury na uniwersytecie w Kapsztadzie. Kocha życie, ale ono przemija coraz częściej przypominając o swojej ulotności. Kocha kobiety oraz uleganie namiętnościom. Romans ze studentką powoduje ostracyzm i odrzucenie środowiska uniwersyteckiego. Aby odciąć się od wydarzeń i nieprzychylnej atmosfery, David Laurie wyjeżdża na wieś do córki. Jednak i tutaj życie pisze dla niego burzliwy scenariusz. Po brutalnym napadzie obydwoje z córką będą musieli poradzić sobie z traumą i poczuciem zhańbienia.

Kilka słów o wrażeniach

Książka nie jest łatwa w odbiorze. Jest skomplikowana jak natura człowieka. Przedstawia wiele postaci i odcieni hańby, która dotyka bohaterów powieści. Każdy z nich radzi sobie z tym uczuciem w inny sposób. Hańbę możemy nie tylko odczytać personalnie. Ona pojawia się w stosunkach międzyludzkich, jak również w relacjach ludzi i zwierząt.

Hańba jest główną osią powieści. Ale autor daje również przestrzeń do opowieści o południowej Afryce. Wplata wątki społeczne oraz polityczne. Obserwując życie córki bohatera oraz ludzi z jej otoczenia dostajemy obraz RPA z jej tłem historycznym oraz konfliktami rasowymi.

Słowem podsumowania

Czytelnicze spotkanie z Hańbą było bardzo interesujące. Sporo się w niej dzieje na wielu płaszczyznach. Jest tekstem, nad którym warto się pochylić i podążyć meandrami ludzkiej psychiki. Polecam.

Tytuł: Hańba
Autor: John Maxwell Coetzee
Wydawnictwo Znak
Przekład: Michał Kłobukowski
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

W sagach jest coś takiego co sprawia, że czytelnik zatraca się w fabule. Przez wiele godzin żyje wydarzeniami członków rodziny, bacznie śledząc ich losy. Dodatkowo, często znajduje sobie bohaterów, którym kibicuje i pragnie, żeby sprostali podejmowanym wyzwaniom.

Jednak jest jeden warunek, żeby spełniło się to, o czym wspomniałam – powieść musi być doskonale skrojona i uszyta. Czy w Gorzko, gorzko Joanny Bator można się zanurzyć? Odpowiem krótko – tak!

Niebywale odpowiada mi styl w jakim pisze polska pisarka. Bardzo zaciekawiła mnie fabuła osadzona w jej rodzinnym mieście – Wałbrzychu. A historia bohaterek mocno przywarła i sprawiła, że z każdą stroną chciałam je lepiej poznać.

Kilka słów o fabule

Kim są kobiety, które zawładnęły ponad sześćset stronicową powieścią? To Berta, Barbara, Violetta przez v i dwa t oraz Kalina. Łączą je więzy krwi oraz brak szczęścia w miłości. Ba! męski pierwiastek w Gorzko, gorzko jest często słaby, nieczuły, okrutny, zły i narcystyczny. Każda z kobiet jest inna. Każda ma na swoim koncie przykre przeżycia. Co więcej, u niektórych w życiorysie pewną ręką zapisana jest kryminalna przeszłość. Radzą sobie z życiem tak jak potrafią i na ile je stać, często walcząc ze zgorzknieniem, niemocą i brakiem wsparcia. Są dla siebie bohaterkami, ponieważ biorą sprawy w swoje ręce, nie oglądając się na innych.

Być może niektórych z was zirytuje nielinearna czasowość tej sagi i zapytacie, po co tak skakać z przeszłości w przyszłość i z powrotem, czy nie można było tego poukładać po kolei. Jednak im głębiej wchodzę w opowieść o nas czterech, tym mocniejsze jest moje wrażenie, że żyjemy z prądem czasu i pod prąd, targani przeszłością i przyszłością jednocześnie, niezakorzenieni w znikającym teraz.

 Kilka słów o wrażeniach

Przez opowieść o czterech kobietach płynie się swobodnie. Ale należy zachować czujność, żeby nie zboczyć z obranego kursu i na bieżąco układać w głowie chronologię wydarzeń. Powstały portret rodziny jest szorstki, w wielu miejscach posiadający ślady przetarć. Są w nim również fragmenty ładne, emanujące czułością i zrozumieniem, ale jest ich niewiele. Obraz jest wielobarwny, żywy, charakterny. Przez to ciekawy i skłaniający do refleksji.

Bardzo podoba się mi się najnowsza powieść Joanny Bator. Autorka nie stroni od trudnych tematów, folguje ciekawym rozwiązaniom i nietuzinkowo pisze o potrzebie miłości i bliskości. Droga do katharsis nie jest łatwa, ale możliwa.

Gorzko, gorzko dostarcza wiele emocji. Jeśli lubicie czytać o rodzinnych dziejach, opowiedzianych w odważny sposób, to ta powieść jest dla was. Serdecznie polecam!

Tytuł: Gorzko, gorzko
Autor: Joanna Bator
Wydawnictwo Znak
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka oraz audiobooka, czyta Anna Maria Buczek
Gatunek: literatura piękna

Jeffreya Eugenidesa wpisałam na listę ulubionych pisarzy po przeczytaniu „Middlesex”, za którą autor otrzymał Nagrodę Pulitzera. Po lekturze napisałam: „Jeffrey Eugenides to wspaniały obserwator, który porywa swoją prozą!„. Skoro tak, to inna powieść autora powinna być równie dobra. I tak też jest!

Głównymi bohaterami „Intrygi małżeńskiej” są Madeleine, Leonard i Mitchell – młodzi amerykanie, którzy wchodzą w dorosłe życie. Każdy nich musi dokonywać życiowych wyborów, by jak najlepiej zaprojektować swoją przyszłość. Tę trójkę łączy osoba Madeleine, która jest obiektem głębokiego uczucia zarówno Leonarda, jak i Mitchella. Każdy z nich jest inny. Leonard „to uosobienie szaleństwa, niepokorny geniusz. Mitchell interesuje się religiami Indii i kulturą Europy. Wyjeżdża z Ameryki w daleką podróż, by poszerzać swoje horyzonty i szukać odpowiedzi na frapujące go zagadnienia. 

Jak daleko się posuniesz, aby stworzyć siebie?
Uzależnić można się od wszystkiego.
Tych troje uzależniło się od siebie.

Jeffrey Eugenides w swojej powieści ponownie staje po stronie wnikliwego obserwatora zachowań, pragnień i emocji. Serwuje czytelnikowi historię, która w doskonały sposób rozwija się, by rozrosnąć się w intrygujący traktat o słabościach i niedoskonałościach ludzkiej psychiki.

Depresja nie jest czymś, co można odstawić. Nie można pójść na odtrucie, i już. Depresja jest jak siniak, który nie znika. Siniak w głowie. Trzeba tylko uważać, żeby go nie dotknąć, co zaboli. Ale zawsze tam będzie.

Powieść Jeffreya Eugenidesa jest wielowarstwowa, głęboka, naszpikowana wręcz jakże celnymi i mądrymi spostrzeżeniami. Wiedzie czytelnika przez labirynt dylematów i pragnień młodych ludzi, którzy pomimo braku jasno wytyczonego celu, na bieżąco zaliczają kolejne bazy gry jaką jest życie.

To co dodatkowo ujęło mnie w tej historii, to podejście autora do książek i literatury. To element bagażu, który bohaterowie cały czas ze sobą niosą i który im towarzyszy mając wpływ na dokonywane wybory.

Starał się spakować jak najmniej rzeczy na podróż, biorąc po dwie sztuki wszystkiego: koszul, spodni, skarpet, bielizny, i jeden sweter. Lecz gdy przyszedł czas na wyselekcjonowanie lektur, nie udało mu się zachować umiaru i zabrał ze sobą całą biblioteczkę. (…) Plan był taki, żeby po przeczytaniu każdej książki odesłać ją do domu albo oddać komuś, kto będzie nią zainteresowany.

Przy końcu roku 2019 stwierdziłam, że Jeffrey Eugenides jest moim odkryciem w kategorii autor. Kolejną jego powieść już mam na czytniku i nie omieszkam przeczytać. Polecam serdecznie!

Są książki, które przebijają się przez zgiełk świata, chwytają cię za kołnierz i opowiadają tylko o rzeczach najprawdziwszych.

Tytuł: „Intryga małżeńska”
Autor: Jeffrey Eugenides
Wydawnictwo Znak
Tłumaczył: Jerzy Kozłowski
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna