Wydawnictwo W.A.B.

Elektryzują mnie rodzinne historie, które otacza nimb tajemniczości. Historie, które pozostawały do tej pory nieodkryte, niedopowiedziane, głęboko zakopane w umysłach przodków. Droga do prawdy, do znalezienia wszystkich najmniejszych części mogących stworzyć kompletny obraz, a dzięki temu ukorzenić drzewo genealogiczne, musi być niezwykle satysfakcjonująca i odżywcza.

Kilka słów o fabule

Tytułowa pocztówka ze zdjęciem opery Garniera trafia pewnego zimowego dnia do rodziców Anne (autorki powieści). Kartka bez nadawcy, jedynie z nieporadnie napisanymi czterema imionami – pradziadków Anne i ich dzieci – po chwilowym wywołaniu zainteresowania, zostaje zapomniana.

Wymazałam z pamięci pocztówkę, choć nie porzuciłam myśli, że kiedyś powinnam zapytać mamę o historię naszej rodziny. Tyle że lata płynęły, a mnie ciągle brakowało czasu.

Po jakimś czasie Anne dojrzewa, żeby z pomocą swojej matki, odkryć nieznane jej do tej pory fakty z życia rodziny Rabinowiczów i dowiedzieć się, kto napisał i wysłał tajemniczą pocztówkę.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Anne Berest to nie jest zwyczajna retrospekcja wydarzeń z życia żydowskiej rodziny. To pełna wybojów i trudów wędrówka wraz z bohaterami powieści od Rosji, przez Łotwę, Palestynę do Francji. To również próba przeniknięcia między bolesne karty historii Europy w czasie II wojny światowej, na ulice Francji wrogo nastawione do Żydów i mniejszości narodowych, do czasów walki o życie, podejmowania starań o zespolenie rozerwanych rodzin, gdy każdy szukał swojej bezpiecznej przystani.

W tę powieść zanurzyłam się na jednym oddechu. Nurkowałam w odmętach tragicznej przeszłości rodziny Anne, których pochodzenie i historyczna zawierucha zmuszały do ciągłej walki o życie. Autorka niezwykle plastycznie, ciekawie, ujmująco połączyła teraźniejszość z przeszłością, tworząc postaci i miejsca, w których odbiły się duchy przodków.

„Pocztówka to zarówno powieść detektywistyczna, saga rodzinna, jak i próba zrozumienia własnej tożsamości”. Tym właśnie ta historia jest, przy czym największy nacisk położyłabym na wątku poszukiwania korzeni i własnej tożsamości.

Można pomyśleć, że tematy, jakie podejmuje autorka, nie są niczym nowym i świeżym w literaturze. To prawda. Jednak to obszary ściśle związane z przeżyciami konkretnego człowieka, jednostki. Są wyjątkowe i bardzo osobiste. Dlatego za każdym razem autorzy opowiadają je inaczej, bo perspektywa potrafi mieć wiele ludzkich twarzy, na których drgają i odbijają się niezapomniane emocje.

Pocztówkę polecam szczególnie tym, którzy lubią czytać o rodzinnych historiach i odkrywaniu przeszłości. Czytając opis, czułam się zaintrygowana – nie zawiodłam się!

Tytuł: Pocztówka
Autor: Anne Berest
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Dorota Malina
Forma książki: papierowa
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Kiedy trafia w moje ręce powieść, która jest finalistką Pulitzera oraz PEN/Faulkner Award (nagroda literacka przyzwana przez PEN/Faulkner Foundation autorowi najlepszej amerykańskiej prozy opublikowanej w danym roku), to podskórnie czuję, że to będzie coś dobrego. Jeśli chcecie oderwać się od codzienności, wyjść poza ramy często czytanego gatunku, to proponuję udać się w podróż z bohaterem W oddali.

Kilka słów o fabule

To powieść drogi, w której towarzyszymy szwedzkiemu imigrantowi od Kalifornii na wschód. Bez grosza, samotnie, bez znajomości języka pokonuje kolejne kilometry (mile). Ma jeden cel – odnaleźć brata, z którym go rozdzielono. Idzie pod prąd wielkiej fali emigrantów zdążających na zachód. Dojmująca samotność od czasu do czasu przerywana jest przypadkowymi spotkaniami, które wielokrotnie działają destruktywnie na życie chłopaka. Na szczęście są również takie, które są pouczające i pogłębiają jego wiedzę o świecie i życiu. Styka się z przyrodnikami, kryminalistami, fanatykami religijnymi, oszustami, Indianami, przedstawicielami prawa. Doznaje wielu krzywd, upokorzeń i bólu. Mierzy się z wielkością i majestatem przyrody, jej bezwzględnością i nieczułością. Ale to drugi człowiek jest tym, przed którym musi uciekać w bezbrzeżną samotność i alienację.

Nadzieja umiera ostatnia, dlatego cały czas wierzy, że osiągnie swój cel.

Kilka słów o wrażeniach

W oddali rozgrywa się w głowie bohatera. Razem z nim próbujemy przetrwać za wszelką cenę, napędzani tęsknotą za bratem. W powieści Hermana Diaza mamy do czynienia z wieloma gatunkami. Odnajdziemy tutaj elementy westernu (zwracam uwagę fanom Na południe od Brazos), powieści przygodowej, oplecione studium jednostki mogącej liczyć tylko na siebie oraz narracji migracyjnej.

Czas spędzony z W oddali jest niespieszny, wielce melancholijny i metaforyczny. Bohater nie zżyma się na swój los, ale bierze go takim, jaki jest mu dany. To czytelnik reaguje na to, co spotyka go na drodze, przejmując jego ukryte emocje.

Ciekawa literatura, dająca do myślenia, z powolną akcją i spojrzeniem w głąb siebie. W duchu stoicyzmu. Polecam!

Tytuł: W oddali
Autor: Herman Diaz
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Paweł Lipszyc
Forma książki: papierowa; dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Po przeczytaniu trzeciej powieści irlandzkiej pisarki dochodzę do wniosku, że jest autorką, której prozę albo mocno się współodczuwa, albo przechodzi koło niej bez szaleńczego entuzjazmu, w kierunku obojętności. I ten dysonans nie wynika z faktu, że nie zgadzamy się z jej spostrzeżeniami, postrzeganiem świata, wyłuskiwania szczegółów z międzyludzkich relacji. To, co może nie zagrać, to temat, wokół którego buduje swoją opowieść. Możemy się zastanawiać, co w nim jest takiego atrakcyjnego, czym ma nas przyciągnąć i poruszyć.

Wracając do początku wywodu – stwierdzam, że proza Sally Rooney to nie moja bajka.

Pisze o zwyczajnych ludziach, ich relacjach, życiowych splotach i supłach trudnych do rozplątania. I to jest fajne! To jest prawdziwe! Jednak do mnie nie dociera. Zatrzymuję się na etapie papier-wzrok i nie przenika do obszaru emocji i odczuwania.

Gdzie jesteś, piękny świecie jak tytuł wskazuje, jest poszukiwaniem czegoś dobrego, miłego, kochanego w drodze do zadowolenia, szczęścia i spełnienia. Dla czwórki młodych ludzi, którzy już sporo przeżyli i wiele życiowych wpadek doświadczyli, nie jest to łatwe. Ale kto powiedział, że życie jest bezproblemowe?

I w tym miejscu należy oddać Sally Rooney sprawiedliwość. Sposób, w jaki pisze o ludziach, jest autentyczny, szczery i wnikliwy.

Na pewno jestem daleka od odradzania najnowszej powieści autorki. Fabularnie mnie nie wciągnęło. Warto samemu się przekonać, jak zadziała jej lektura. Prawdopodobnie po kolejną książkę Sally Rooney nie sięgnę. A co się faktycznie wydarzy? Tego nie wie nikt 😉

Tytuł: Gdzie jesteś, piękny świecie
Autor: Sally Rooney
Wydawnictwo W.A.B.
Przekład: Jerzy Kozłowski
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Proza Wioletty Grzegorzewskiej nie jest mi obca. Na blogu znajdziecie wpis o Gugułach („Ta książka to doskonała odskocznia od codziennej pogoni i miejskiego zgiełku”), Stancjach („Przypadła mi do gustu żonglerka słowem„) i Dodatkowej duszy („Wioletta Grzegorzewska chce, aby czytelnik wsłuchiwał się w najcichsze głosy i kolekcjonował w pamięci każdy drobiazg i wspomnienie o tym, co było”).

Tym razem przyszło mi się spotkać z kolejną, inną artystyczną odsłoną autorki. Wilcza rzeka jest niebywale intymna. Niemal z każdej strony przebije osobista nuta.

Wilcza rzeka to powieść drogi. Drogi niełatwej, naznaczonej trudnymi wyborami pomiędzy tym, co można a tym, co należy zrobić. W pandemicznej rzeczywistości możliwości jest jak na lekarstwo. Codzienna tułaczka z nastoletnią córką, psem i kotem, bez bliskich perspektyw na znalezienie spokojnego lokum, nie napawa optymizmem.

Nastała noc, jedna z tych zamulonych, podszytych niepokojem, która osaczała drzewa i dachy kolorem indygo. Taka noc lenniczka żądała ode mnie dani­ny, chciała ze mnie coś uszczknąć, załatwić mnie na cacy, na kilka bezsennych godzin, i pewnie bym się jej poddała, gdyby nie jakiś hałas dobiegający z góry. Na strychu harcowały szczury i to mnie tro­chę uspokoiło, bo z nimi nie czułam się taka sa­motna.

Wioletta Grzegorzewska dzieli się z czytelnikami swoimi przeżyciami, troskami, próbując zrzucić z siebie uwierający bagaż trudnej codzienności. Nie pisze tylko o sobie. Jest świetną obserwatorką i dzięki temu możemy poznać niełatwe życie imigrantów, biedaków, życiowych wykolejeńców. Codzienny kontakt z innymi ludźmi borykającymi się z własnymi problemami wytycza wyjątkowy obszar do wymiany wzajemnych doświadczeń. Jedni są zakotwiczeni w marazmie, inni chcą działać, zmieniać rzeczywistość, przeć do przodu.

Słowem podsumowania

Wilcza rzeka jest niewesoła, momentami bardzo smutna. Jednak przede wszystkim jest autentyczna – tak jak inne powieści autorki. Ta książka jest jak posklejany pamiętnik, który ujawnia wiele bolesnych momentów z życia żony, matki, kochanki, pisarki. Możliwość jej przeczytania to duży ukłon w stronę czytelnika. Poruszająca lektura, którą polecam.

Tytuł: Wilcza rzeka
Autor: Wioletta Grzegorzewska
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna

Czytelnicy, którzy znają twórczość Macieja Marcisza i spodobały im się Taśmy rodzinne, z entuzjazmem przyjęli wiadomość o nowej książce. Byłam jedną z nich. Ciekawiło mnie, w jaki sposób rozwinął tytuł – Książka o przyjaźni. Czy będzie dosłownie? Może autor zaserwuje nam studium przypadku? Rozgryziemy, kim jest przyjaciel i jaką rolę odgrywa? Nic bardziej mylnego.

Kilka słów o fabule

Książka o przyjaźni to historia młodych ludzi, którzy natrafili na siebie w szkole i stworzyli własny, dosyć hermetyczny świat. Do czasu. Początkowo nierozerwalni, mający wgląd w swoje życia, marzenia i myśli. Z czasem zaczęli kroczyć własnymi ścieżkami, nabierając osobistych doświadczeń. Lukę po przyjacielu i przyjaźni wypełniali innymi ludźmi, ale zawsze, co jakiś czas, wracali do przeżyć z przeszłości, dotykając miejsc w duszy naznaczonych przez przyjaciela.

Kasia, Dorota i Michał nie byli do siebie podobni. Każdy z nich był inny, ale doskonale się dopełniali. Czas doświadczył łączącej ich więzi. Pokiereszował. Echo zostało. Raz poruszona struna, co jakiś czas się odzywała. Rezonowała w ich wspomnieniach.

Kilka słów o wrażeniach

Nie przeżywałam najnowszej powieści Macieja Marcisza, ale dziwnym trafem, co jakiś czas, co któryś rozdział czy wątek, głośniej do mnie wołała. Spodobał mi się jej rytm, swoboda i spokój. W Książce o przyjaźni wyraźnie odbija się bardzo interesujące postrzeganie świata przez młodego autora. Mam nieodparte wrażenie, że każda kolejna powieść będzie jeszcze lepsza, dojrzalsza. Na pewno będę śledziła dalsze poczynania pisarskie Macieja Marcisza.

Słowem podsumowania

Książka o przyjaźni sprawiła mi dużo przyjemności. Lubię historie o codzienności z akcją rozciągniętą w czasie, gdy mogę być świadkiem zmian, jakie zachodzą w bohaterach pod wpływem zmieniającego się otoczenia i okoliczności. Myślę, że milenialsi mogą się w tej historii odnaleźć. Mnie się spodobała.

Tytuł: Książka o przyjaźni
Autor: Maciej Marcisz
Wydawnictwo W.A.B.
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook
Gatunek: literatura piękna
Współpraca