Tag:

Wydawnictwo Świat Książki

AudiobookReportaż

„Z nienawiści do kobiet” Justyna Kopińska Ponownie o sprawach, które winny być nagłaśniane

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Z nienawiści do kobiet”
Autor: Justyna Kopińska
Wydawnictwo: Świat Książki
Forma książki: audiobook; czyta Krystyna Czubówna
Gatunek: reportaż
fot. Katarzyna Denisiuk
Po doskonałej książce „Polska odwraca oczy” czytelnicy ostrzyli apetyty na kolejny zbiór reportaży Justyny Kopińskiej „Z nienawiści do kobiet”. Byłam jednym z nich i jak po przeczytaniu pierwszego zbioru pozostawił mnie on w uczuciu wściekłości, żalu, szoku i niemocy oraz wielkiego szacunku i uznaniu dla autorki za to o czym i jak pisze, tak drugi tylko tą wysoką ocenę podtrzymał.
Jeśli ktoś czytał obydwa zbiory, to istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że będzie je porównywał. W „Polska odwraca oczy” były reportaże, które burzyły krew, sprawiały, że emocje wrzały, niemal rozsadzało czytelnika od środka. „Z nienawiści do kobiet” jako całość nie wywołuje aż takich emocji, ale nadal poruszane są tu bardzo ważne tematy, nadal jest mowa o ludzkiej krzywdzie, niedoskonałościach, wadach polskiego prawa i bezkarności oprawców. A przede wszystkim o ludziach, którzy potrafią bez refleksji krzywdzić drugiego człowieka.
Zbiór kończy się wywiadem Szymona Jadczaka z autorką. W mojej ocenie bardzo ciekawy, bo co prawda nie mówi wiele o samej autorce, ale za to opowiada o jej metodach pracy, sposobach zbierania materiałów i tym co się dzieje zanim my, czytelnicy dostaniemy efekt finalny w postaci książki.
Jedna uwaga – niech Was nie zwiedzie tytuł, który może sugerować, że myślą przewodnią reportaży będą kobiety i ich krzywda. Tak nie jest.
„Z nienawiści do kobiet” wysłuchałam w formie audiobooka. W rolę lektora ponownie – jak to miało miejsce w „Polska odwraca oczy” – wcieliła się Krystyna Czubówna. Idealne połączenie. Osoby nie gustujące w takiej formie poznawania książek z tego audiobooka powinni być zadowoleni – reportaż plus bardzo dobry lektor dają świetny efekt.
Pozostaję fanką pióra pani Kopińskiej, a przede wszystkim tego co robi. Wyciąga na światło dzienne sprawy, które wielu chciałoby schować głęboko na dno szafy, a na które nie wolno dawać społecznego przyzwolenia i należy je piętnować. Jeśli tylko powstaną kolejne książki, ja je kupuję w ciemno.
Ocena: 5/6
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Thriller

„Ostatnie wyjście” Federico Axat Poziom manipulacji – mistrz!

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Ostatnie wyjście”
Autor: Federico Axat
Wydawnictwo: Świat Książki
Tłumaczył: Barbara Jaroszuk
Forma książki: ebook
fot. Radek Denisiuk
Są książki, fabuły, przy których moja mimika przeżywa rozkwit – robię wielkie oczy, brwi podjeżdżają do góry, a na usta co rusz ciśnie się „ooo!”, „o kurczę!, „ale, że co?!”. W głowie również niespokojnie – myśli kotłują się i generalnie czuję, że „nie ogarniam”!
„Ostatnie wyjście” Federico Axata tego wszystkiego mi dostarczyło i to w perfekcyjnych dawkach.
Ted chce popełnić samobójstwo. Wszystko przemyślał i przygotował w najmniejszym szczególe. „Już był w ogródku, już witał się z gąską” i … usłyszał dzwonek w drzwi. Ktoś ewidentnie chciał mu przeszkodzić, bo natarczywy dzwonek nie cichł. Dodatkowo na stole znalazł kartkę ze zdaniem „Otwórz drzwi. To twoje ostatnie wyjście” napisanym jego charakterem pisma. No to się zaczyna… Ted zostaje wciągnięty w zwariowaną grę, a my razem z nim.
Każda gra ma swój koniec. Ten w „Ostatnim wyjściu” bardzo mnie zaskoczył, zresztą jak cała historia. Poziom zmanipulowania czytelnika przybrał w tej książce niebotyczne wysokości. Czułam się permanentnie kołowana i wpuszczana w maliny. Coś co wydało mi się logiczne, już po chwili takim nie było. Coś co uważałam za prawdę, za chwilę okazywało się fałszem.
Czas spędzony z książką był jak zabawa w podchody w najlepszym wydaniu, z najlepszych czasów. Bawiłam się przednio! Będę miała na oku Pana Axata i z chęcią do niego wrócę, jeśli pojawi się nowa książka.
PS Jedyne czego faktycznie „nie ogarnęłam”, to było małe zwierzątko, które wyskakiwało w różnych częściach powieści jak królik z kapelusza. Mam nadzieję, że nie będzie mi się śniło po nocach 😉
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Wzgórze psów” Jakub Żulczyk Wabiła i odpychała, ciekawiła i degustowała

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Wzgórze psów”
Autor: Jakub Żulczyk
Wydawnictwo: Świat Książki
Forma książki: ebook
Emi – kotka rasy norweski leśny
fot. Katarzyna Denisiuk
To kraina nadziei i brudu, w której z wielkim trudem, łamiąc sobie kości i nadwyrężając mięśnie, postawiono domy, gdzie ludzie mogą się do siebie uśmiechnąć.
Tu nie ma przyczajki. Żulczyk wpada, robi rozpierduchę i jeńców nie bierze. Nie ma żadnego tam pitu, pitu, tylko wali od razu z bańki i strzela po pysku.
„Wzgórze psów”, to dziwna książka była. Mam duży problem z jej oceną, bo z jednej strony cały czas mnie wabiła, kusiła i przyciągała, a z drugiej odpychała i zrażała do siebie.
Pomysł, historia, serce książki były świetne, niebanalne, ale gdyby tylko okroić ilość stron, skompresować treść, to byłabym zachwycona. Autor nie owija w bawełnę, pokazuje polską wieś jako miejsce brudne, zatęchłe, zaściankowe z mieszkańcami, którzy są antypatyczni, zacietrzewieni, zdegenerowani.
To dziwna kraina, gdzie rzeką płyną gówno i śmieci, w której, gdy pójdzie się w dół biegu rzeki, martwe zwierzęta leżą w trzcinach, nieruchome i wzdęte od gazów…
Obraz jaki się wyłania jest szaro-czarny i zakurzony. Tu nie ma nic pięknego, nawet ładnego, miłego dla oka. O takim miejscu nie da się pisać pięknymi słowami, kwieciście, używając wielu środków stylistycznych.
Opis książki zaczyna się słowami „mroczny thriller”. Miałam zupełnie inne wyobrażenia co znajdę w treści. Mrok znalazłam w duszach bohaterów, miasteczku, tajemnicach skrzętnie pielęgnowanych. Był i thriller, bo były morderstwa, niewiadome i zagadki do rozwiązania. Ale „Wzgórze psów” to powieść przede wszystkim o ludziach, ich postępowaniu, moralnym kręgosłupie. O miłości i zbrodni. Do czego mamy prawo wobec drugiego człowieka? Gdzie jest granica właściwego, dopuszczalnego zachowania?
To kraina, w której wszystkie psy idą pod koniec życia na Wzgórze Psów, aby tam umrzeć, a potem, po śmierci, chodzić dookoła wzgórza, pilnując go. Aby nikt nie wykopał i nie ukradł sprawiedliwości.
„Wzgórze psów” jest dla tych, którzy nie mają obaw przed opasłymi książkami, gdzie oprócz wątku głównego jest mnóstwo pomniejszych historyjek i dygresji. Jeśli ktoś jest uczulony i reaguje alergicznie na wulgaryzmy, to może być zniesmaczony – autor nie przebiera w słowach. Może się spodobać tym, którzy szukają niebanalnych historii, osadzonych w polskich realiach, w polskiej, podupadłej wsi.
Nadmiar rynsztokowego brudu i języka mnie męczył i musiałam uciekać do bardziej optymistycznych historii i książek, które dawały wytchnienie.
Targają mną sprzeczne emocje, ale wiem jedno, to była przygnębiająca książka.
Ocena: 4/6
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Kryminał

„Czarne nenufary” Nieszablonowo, ciekawie i na dodatek z dużą dawką sztuki

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Czarne nenufary”
Autor: Michel Bussi
Wydawnictwo: Świat Książki
Tłumaczył: Maria Braunstein
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Pamiętacie scenę z „Nocy i dni” Marii Dąbrowskiej, kiedy to Karol Strasburger grający Józefa Tolibowskiego wchodzi do jeziora w białym garniturze i zrywa nenufary dla ukochanej Barbary Niechcic?
Grzybienie białe, potocznie nenufary lub lilie wodne, cóż to za niesamowita roślina będąca inspiracją dla wielu artystów i pisarzy?!
Claude Monet, jeden z twórców i czołowych przedstawicieli impresjonizmu, zmarł w Giverny, niewielkim miasteczku we Francji, gdzie przez 43 lata hodował umiłowane nenufary i uwieczniał je na bardzo licznych obrazach. I właśnie w tej miejscowości, gdzie unosi się duch malarza-impresjonisty toczy się akcja „Czarnych nenufarów” Michela Bussi’ego.
W miasteczku żyły trzy kobiety. Pierwsza była zła, mieszkała w wielkim młynie i miała ponad 80 lat, druga była kłamczuchą, zajmowała mieszkanie nad szkołą i miała 36 lat a ostatnia najmłodsza, niespełna jedenastoletnia, była egoistką i mieszkała razem z matką w małym domku.
W miasteczku zamordowano mężczyznę. Żmudna praca policjantów nie przynosi rezultatów. Wszystko się plącze, gmatwa. Co prawda wychodzą na wierzch nowe fakty z przeszłości, ale niewiele wnoszą do śledztwa. Wydawałoby się, że sprawa nie będzie miała rozwiązania, do opowieści wkrada się chaos. Przyznam, że czułam się trochę zagubiona, zdezorientowana, jednak to co serwuje autor w końcówce książki zasługuje na wielkie brawa przy otwartej kurtynie. Pomysłowość Bussi’ego mnie zadziwiła!
Pomysł na fabułę to raz, a dwa to sposób jej opowiedzenia. Odniosłam wrażenie, że autor niesamowicie wczuł się w świat, który opisuje, przesiąknięty malarstwem i sztuką i tak też „namalował” swoją historię. Mamy pełną paletę barw jak i całe spektrum uczuć.
Powtórzę to co już pisałam w moich opiniach – lubię jak książka, której głównym zadaniem jest dostarczenie mi rozrywki, dodatkowo, choć w najmniejszym stopniu, czegoś mnie uczy. Tak też było w przypadku „Czarnych nenufarów”. Spora dawka sztuki, wiedzy ogólnej na temat mistrza Monet’a i innych impresjonistów. Autor zachęcił mnie nawet do odszukania konkretnych obrazów i przyznam, że opis wiernie odzwierciedlał to co namalował artysta.
„Czarne nenufary” mnie zaskoczyły, bo nie dość, że było ciekawie, nietuzinkowo i rasowo, jak na kryminał przystało, to w pakiecie dostałam otwarte drzwi i zaproszenie do świata sztuki. Z kryminałów, które czytałam, ten na pewno zasługuje na wyróżnienie. Polecam!
 
Ocena: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura faktuReportaż

„Polska odwraca oczy”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Polska odwraca oczy”
Autor: Justyna Kopińska
Wydawnictwo: Świat Książki
Forma książki: audiobook; czyta Krystyna Czubówna

 

fot. Katarzyna Denisiuk
 
 
„Polska odwraca oczy” to ten rodzaj reportażu, który sprawia, że narasta w nas gniew, na usta cisną się przekleństwa, mamy skoki ciśnienia, otwieramy oczy z niedowierzania, ręce nam opadają. Można wyliczać i wyliczać…
Jeśli masz dość złych, dołujących wiadomości, którymi karmią nas media – procent tych radosnych, szczęśliwych jest znikomy – to poczekaj z przeczytaniem książki. Ale na pewno jest warta, żeby po nią sięgnąć. Autorka wykonała kawał dobrej roboty i dzięki jej pracy, dociekaniom, tekstom pisanym choć trochę zmieniło się na lepsze w polskiej rzeczywistości.
 
Z jednej strony książka mnie zszokowała. Reportaż o Trynkiewiczu, zabójcy czterech chłopców i wywiad z jego – jak dla mnie niezrównoważoną psychicznie – żoną, tragicznym losie wychowanków ośrodka wychowawczego sióstr Boromeuszek w Zabrzu, dręczonych nieletnich dzieciach w szpitalu psychiatrycznym w Starogardzie Gdańskim, gehennie zgwałconej podczas szkolenia tłumaczki sprawiły, że cała się trzęsłam ze wzburzenia. Najgorsze jest to, że ludzie ludziom zgotowali ten los.
 
Z drugiej strony przedstawione historie utwierdziły mnie w tym, że polskie prawo kuleje. Chore przepisy nijak mają się do rzeczywistości. Ten kto ma do czynienia z jakimkolwiek prawem, ten wie z czym się musi boksować na co dzień. Poza tym wydźwięk reportaży jest jednoznaczny – szerzy się obojętność ludzi na krzywdę innych jakby okrył nas całun zmowy milczenia…
 
Nie bądźmy w grupie tych, którzy odwracają oczy, udają, że nie słyszą, że to ich nie dotyczy. Bądźmy wrażliwi na krzywdę innych a jeśli mamy możliwość, to walczmy z kuriozalnymi sytuacjami, regulacjami, prawem.
Wiem, brzmi pompatycznie, ale właśnie takie mam przemyślenia po wysłuchaniu reportaży Kopińskiej.
 
PS Myślę, że ten audiobook może dać takiego kopa, taki „wkurw”, że słuchający wykręci życiówkę na maratonie.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Audiobook

„Zapisane w wodzie”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Zapisane w wodzie”
Autor: Paula Hawkins
Wydawnictwo: Świat Książki
Tłumaczenie: Jan Kraśko
Forma książki: audiobook; słuchowisko

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Intrygujący tytuł, znana autorka, przyciągająca wzrok okładka i audiobook w formie słuchowiska, w którym głosy udzieliło grono świetnych aktorów/lektorów. To wszystko spowodowało, że sięgnęłam po „Zapisane w wodzie” Pauli Hawkins. Słuchając książki miałam bardzo mieszane uczucia zarówno co do treści, jak i wrażeń słuchowych.
 
Beckford, małe miasteczko, z przepływającą i niemal oplatającą go rzeką. A w zakolu rzeki Topielisko, o niechlubnej sławie, znane wszystkim mieszkańcom miejsce, gdzie życie straciło wiele kobiet. Ginie Nel Abbott, pisarka i fotograf. Popełniła samobójstwo, czy ktoś jej pomógł? Do miasteczka przyjeżdża siostra Nel Jules, z którą nie utrzymywała od lat kontaktów. Co wydarzyło się miedzy siostrami, co je aż tak poróżniło? Bezdzietna siostra oprócz opieki nad nastoletnią siostrzenicą, stara się wyjaśnić okoliczności śmierci siostry. Na wierzch wypływają tuszowane wydarzenia i skrywane tajemnice. 
 
Fabuła mogłaby zaciekawić, wciągnąć, ale co z tego skoro nie ma żadnej akcji! Powinno być żwawo, jak w górskim potoku, albo przynajmniej rzece, a jest jak w wysychającym strumyczku… Niewątpliwie nie zawsze musi być dynamicznie, żeby było ciekawie, ale w tej książce coś nie zagrało. Owszem czuć było duszny klimat małego miasteczka, złowrogiej rzeki, ale myślę, że to wrażenie odniosłam tylko dzięki temu, że książkę wysłuchałam. 
 
Słuchowiska są genialne i takie miałam zdanie … do „Zapisane w wodzie”. Czytają świetni aktorzy, których znam z innych realizacji, ale zbyt duża ilość postaci sprawiła, że było to ciężkostrawne (przy okazji radzę robić notatki kto jest kim, bo bohaterowie wyskakują jak króliki z kapelusza). Gdyby jeszcze jednemu głosowi była przypisana jedna postać, to myślę, że odbiór byłby lepszy a tak wyszedł taki miszmasz. 

 

 

Niestety nie polecam ani książki ani audiobooka.
 
PS Paula Hawkins jest autorką „Dziewczyny z pociągu”.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
  • 1
  • 2