Wydawnictwo Sonia Draga

Słowem wstępu

O powieściach algierskiego pisarza Mohammada Moulessehoula słyszałam już dawno. Jednak dopiero teraz zdecydowałam się przeczytać jedną z jego książek i niezmiernie się z tego cieszę. Co więcej, myślę, że po lekturze „Aniołowie umierają od naszych ran” sięgnę po inne wydane w Polsce powieści tego autora. Mam nadzieję, że będą równie dobre.

Kilka słów o fabule

Bohaterem książki jest Turambo, chłopak, którego imię to nazwa rodzinnej wioski w Algierii. Pochodzi z ubogiej rodziny, nie uczęszczał do szkoły, nie nauczył się czytać. Podejmował się różnych zajęć, ale zawsze, był postrzegany jako ten zły „czarny” i szybko z tych prac był wyrzucany. Jednakże miał pewną umiejętność, która go wyróżniała spośród innych. Posiadał piekielnie mocny „lewy prosty”.

Został dostrzeżony przez ludzi ze środowiska bokserskiego i wzięty pod ich skrzydła. Bardzo szybko rozwinął swoje umiejętności i swobodnie kroczył drogą ku sławie. Ale boks nie był sensem życia Turambo. Pragnął miłości i kobiety, z którą mógłby się zestarzeć. Niestety los bywa okrutny i często pisze ludziom scenariusze niepokrywające się z ich marzeniami. Turambo doświadcza traumatycznych przeżyć i bierze na plecy bagaż, który będzie mu ciążył do końca życia.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Khadry serwuje nam obraz Algierii okresu międzywojnia. Państwa pełnego kontrastów, w którym ścierają się bieda i dostatek. Kraju obciążonego wyzyskiem kolonizatorów.

Na tym tle poznajemy historię młodego człowieka, który z jednej strony był prowadzony, a z drugiej walczył o swoje uczucia i szczęście. Człowieka, który popełniał błędy i liczył się z ich konsekwencjami.

„Aniołowie umierają od naszych ran” doskonale się czyta. To połączenie brutalności i siły boksu, z delikatnym i romantycznym aspektem miłości, wspaniale zagrało. Do tego klimat Algierii, wątki obyczajowo-historyczne i dostajemy świetną książkę. Jestem na duże tak!

PS Yasmina Khadra to imiona żony pisarza. Do 2001 ukrywał swoją tożsamość i płeć ze względu na algierską cenzurę.

Tytuł: „Aniołowie umierają od naszych ran”
Autor: Yasmina Khadra
Wydawnictwo Sonia Draga
Przekład: Bożena Sęk
 Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

Proza Delphine de Vigan

Prozę francuskiej pisarki poznałam czytając „Prawdziwą historię„, która została zekranizowana przez Romana Polańskiego. Po jej lekturze wiedziałam, że na tej jednej nie poprzestanę. I kiedy zobaczyłam w wydawniczych zapowiedziach, że na polskim rynku ukaże się powieść „Wdzięczność”, to postanowiłam ją przeczytać. Teraz wiem, że to była bardzo dobra decyzja.

Kilka słów o fabule

Bohaterem „Wdzięczności” jest Michka – starsza pani, trzydziestopięcioletni logopeda Jérôme oraz młoda kobieta – Marie. Co łączy te trzy osoby? Michka mieszka sama. Jej wiek oraz coraz większe problemy zdrowotne zmuszają ją do zamieszkania w domu opieki. Tam odwiedza ją Marie, która bardzo dużo zawdzięcza starszej pani, ale tym, co łączy je najmocniej jest więź przyjaźni i wzajemnego szacunku. Jérôme pracuje w domu opieki „ze słowami i milczeniem. Z tajemnicami, wstydem, zwierzeniami, strachem przed śmiercią”.

Na kartach powieści poznajemy relacje pomiędzy trójką bohaterów, odkrywając ich przeszłość, zamknięte przed pamięcią traumatyczne wydarzenia i osoby, które były dla nich ważne, jak nie najważniejsze.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Delphine de Vigan uderza w wiele czułych punktów wywołując silne emocje, dające do myślenia, i obok których nie da się przejść obojętnie. Otwiera oczy do środka człowieka, by móc zobaczyć to wszystko, co głęboko zalega w duszy, której oczyszczenie dałoby ukojenie i spokój.

„Wdzięczność” to również powieść o starzeniu się, o nieuchronności zmian jakie w nas zachodzą. Czy można się do tego etapu życia przygotować i przeżyć jak najlepiej?

Starzenie się to nauka tracenia.

Dostrzegania niemal tydzień po tygodniu nowych deficytów, nowych niedomagań, nowych szkód. Tak właśnie to widzę.

I nic już nie figuruje w kolumnie zysków.

Lektura powieści z jednej strony jest smutna i nostalgiczna. Z drugiej zaś refleksyjna i z dobrym, pozytywnym zakończeniem. Bardzo mi się podoba ta jej ludzka twarz i sposób w jaki autorka pisze o codzienności.  Na pewno sięgnę po „Lojalność”, bo we „Wdzięczności” autorka kontynuuje podjęte rozważania na temat tego, co czyni nas ludźmi. A to w jaki sposób to robi, idealnie trafia w mój gust. Polecam! 

Tytuł: "Wdzięczność"
Autor: Delphine de Vigan
Wydawnictwo Sonia Draga
Przekład: Krystyna Szeżyńska-Maćkowiak
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Pewniak, czyli kto?

Dobrze jest mieć w zanadrzu kilku sprawdzonych pisarzy, o których wiemy, że nas do tej pory nie zawiedli i jeśli po ich dzieła literackie sięgamy, to rozczarowania nie będzie (teoretycznie). Gorzej jest, gdy przeczytaliśmy już wszystko, co nasz ulubieniec napisał. Jednym z moich pewniaków jest Jeffrey Eugenides – amerykański pisarz grecko – irlandzkiego pochodzenia. Jak dotąd przeczytałam Middlesex oraz Intrygę małżeńską jego autorstwa. Po lekturze „Przekleństw niewinności”, również ten tytuł dorzucam do przeczytanych i godnych polecenia.

Pisarstwo Eugenidesa jest niemal bezszwowe; łatwo jest podążać za jego rytmem, zapaść się w książkę tak, jak zapada się w sen. Jedną z największych przyjemności z lektury powieści Eugenidesa są szczegóły: pokoje, ulice i osiedla autor odtwarza wręcz co do piksela. Każdy opis, każdy przedmiot zdają się dokładnie takie jak w rzeczywistości. /Emma Cline – fragment ze wstępu/

Bardzo podoba mi się styl pisarza i to w jaki sposób operuje słowem.  Również to, w taki sposób opisuje wydarzenia i otoczenie sprawia, że czytelnik od razu wchodzi w tę historię i staje się jej aktywnym uczestnikiem.

Co się stało na przedmieściach gdzieś w Ameryce?

Co wydarzyło się w małym miasteczku w Ameryce (które z powodzeniem mogłoby być miejscowością gdziekolwiek w Europie), wiemy od razu. Pierwszym zdaniem powieści autor wbił gwóźdź w historię, którą będzie dane nam poznać. W jednym momencie wybucha pytanie: dlaczego siostry Lisbon popełniły samobójstwo? Jego konsekwencją są kolejne, piętrzące się wątpliwości. Jak to się stało? Kto do tego dopuścił? Nie było żadnych alarmujących sygnałów, na które nie odpowiedziała rodzina i społeczność lokalna?

Jak widzi to autor?

Samemu aktowi odebrania sobie życia przez dziewczęta autor nie poświęca wiele uwagi. Podaje je jako suche fakty, serwując oszczędny opis. W jego mniemaniu jest to wydarzenie, o którym się nie dyskutuje. Lawina domysłów, dociekań i rozważań zaczyna się kiedy pomyślimy o przyczynach.

Kto jest narratorem powieści?

Narratorem historii są chłopcy (a potem mężczyźni wspominający swoją przeszłość), a zarazem koledzy z sąsiedztwa i szkoły. To oni opisują kim były siostry, jakie były oraz jaka była ich rodzina.

Początkowa osobliwa więź dziewczęta-chłopcy ewoluuje, doprowadzając do metaforycznego rozdziału grupy i nadania poszczególnym osobom imion. Z czasem coraz więcej dowiadujemy się jaka była Cecilia (13 lat), Lux (14), Bonnie (15), Mary (16) i Therese (17), jednak historia zostawia czytelnika z ogromem niedopowiedzianych słów. Czy wyjaśnienie wszystkiego jest w tej opowieści niezbędne? W mojej ocenie nie. Dzięki temu zyskuje na tajemniczości, a przede wszystkim może być przyczynkiem do własnej interpretacji wydarzeń i dyskusji na ich temat.

„W przypadku większości osób – napisał – samobójstwo jest jak rosyjska ruletka. Pocisk jest tylko w jednej komorze. Natomiast w przypadku córek Lisbonów magazynek był pełny. Kula za psychiczne maltretowanie w rodzinie. Kula za uwarunkowania genetyczne. Kula za historyczny marazm. Kula za nieuchronny pęd ku autodestrukcji. Brak określenia dla dwóch pozostałych kul, ale to wcale nie oznacza, że komory były puste”.

Słowem podsumowania

Lektura „Przekleństw niewinności” dostarczyła mi osobliwych wrażeń. To nie jest powieść mocno stąpająca po ziemi. Wprowadza czytelnika w wir emocji i wywołuje trochę magiczne, niecodzienne obrazy. Czas spędzony z powieścią był bardzo ciekawym doznaniem. Podobało mi się!

Tytuł: „Przekleństwa niewinności”
Autor: Jeffrey Eugenides
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Witold Kurylak
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

Twórczość hiszpańskiej pisarki Marty Orriols „polega na odzwierciedlaniu złożoności międzyludzkich relacji w sposób delikatny i harmonijny, lecz niepozbawiony emocjonalnej intensywności”.

Po przeczytaniu „Porozmawiaj z roślinami” wiem, że to nie są puste słowa i wabik na czytelnika. Proza Marty Orriols jest ogromną dawką pięknych słów, nasączona wrażliwością i niebywale umiejętnym ubraniem w słowa ludzkich uczuć i zachowań.

Umieranie nie jest mistyczne. Umieranie jest fizyczne, jest logiczne, jest prawdziwe.

Mauro umarł. Paula Cid została sama. Została sama ze swoją pracą, w której całe serce i energię oddaje małym pacjentom oddziału neonatologicznego, roślinami, o które dbał jej mąż i życiem roztrzaskanym na milion kawałków. Jej „teraźniejszość jest pustynią”. Ale jest bardzo dzielna. Próbuje zbudować siebie na nowo, poukładać rozsypane elementy. Chce istnieć, chce mieć „ciało fizyczne i skórę jak wąż, iść do przodu i zostawić zaschnięty strój żalu za sobą”.

Światło na mej twarzy zgasło. Stchórzyło.

Nie jest jej łatwo, bo śmierć osłabia relacje i je zrywa. Ale Paula nie poddaje się. Nie zamyka się w czterech ścianach i nie zaraża smutkiem. Ma świadomość, że jej życie się nie kończy, chociaż śmierć „jest wielką projektantką dziwnych chwil wypełnionych rozmowami, które powinny odbyć się w innym czasie”.

Powieść Marty Orriols zahipnotyzowała mnie stylem, pięknym literackim językiem, wyważonymi osądami i narracją. Smakowałam ją, a zarazem chłonęłam, bo historia kobiety w obliczu życiowych porażek i tragedii porażała autentycznością. Autorka w doskonały sposób odczytuje ludzkie słabości i emocje, co sprawia, że jej głos przebija zza tkanki tekstu.

Wspaniała, refleksyjna i intymna proza. Zwyczajna, a zarazem niezwykła. Długo o niej nie zapomnę.

Tytuł: „Porozmawiaj z roślinami”
Autor: Marta Orriols
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Katarzyna Sosnowska
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

„Kasia, to jest książka dla ciebie. Spodoba ci się”. Wiecie dlaczego moja koleżanka miała rację? Bo kocham góry, naturę i spokój, który daje człowiekowi. „Osiem gór” Paolo Cognetti jest jak górskie wycieczki. Oferuje czysty relaks, chwilę zadumy, możliwość obcowania z pięknym otoczeniem i siłą natury.

Góry to nie tylko śnieg, przepaści, granie, potoki, jeziora i pastwiska. Góry to sposób życia. Kolejne kroki, milczenie, czas i właściwa miara.

„Osiem gór” opowiada historię ludzi, którzy z górami związali swoje życie. To opowieść o górach, które stały się ich domem, jak i naturalnym filtrem wszelakich smutków i trosk. Jednak nie zapominajmy, że góry potrafią pokazać pazur i są kapryśne. Wiele dają i równie wiele zabierają. Są wymagające, jak każdy element przyrody, która dała człowiekowi miejsce, żeby się rozgościł.

„Osiem gór” to przede wszystkim historia włoskiej rodziny – matki, ojca i ich syna. Z miłości do gór, na czas wakacji, przenoszą się do małej miejscowości w dolinie u stóp masywu Monte Rosa. Tam Pietro spędza czas wolny i tam poznaje rówieśnika Brunona, którego rodzina od lat zamieszkuje surowe, górzyste tereny. Niezwykła znajomość chłopców z czasem zmieni się w przyjaźń, która przetrwa długie lata. Życie z dala od miasta to również czas, kiedy Pietro mocno zacieśnia więzy ze swoim ojcem, pasjonatem górskich wycieczek. Wspólne wyprawy ukształtują chłopca na całe życie.

Powieść Paolo Cognetti’ego wprowadziła mnie w bardzo przyjemny stan. Stworzyła przestrzeń do wspomnień, przemyśleń, również nad sensem życia i dążenia do wytyczonego celu. Ta historia daje wyciszenie i roztacza nad czytelnikiem ochronną bańkę, po to by mógł w spokoju podumać i tak zwyczajnie na chwilę się zatrzymać. 

„Osiem gór” to również piękna opowieść o męskiej przyjaźni, o drugim człowieku, na którego zawsze można liczyć. Czy nie każdy z nas chciałby mieć w swoim życiu bliską osobę, powiernika smutków i pocieszyciela? Drugi człowiek i swoje miejsce na ziemi to skarby, które należy chronić i pielęgnować.

Tak Gosiu, to była książka dla mnie. Dziękuję!

Tytuł: „Osiem gór”
Autor: Paolo Cognetti
Wydawnictwo Sonia Draga
Tłumaczył: Tomasz Kwiecień
Forma książki: papierowa; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna