Wydawnictwo Poznańskie

Oczekiwałam powieści, która poruszy we mnie wszystkie czułe struny. Teoretycznie nie jest to trudne, bo jestem typem człowieka, który dosyć szybko się wzrusza. O dziwo literatura nie ma prostego dostępu do moich emocji. Łatwiej mnie wzburzyć, niż wycisnąć łzę. Również Benedictowi Wellsowi to się nie udało. Dlaczego o tym piszę? Bo właśnie takich emocji spodziewałam się, czytając opinie innych czytelników. Czy pomimo suchych oczu jestem zawiedziona? Nie!

Hard Land był dla mnie powrotem do przeszłości, do okresu pierwszych razów, beztroskich wakacji, gdy czas przesączał się przez palce, a chmury wolno płynęły po niebie.

Dla piętnastoletniego Sama to lato 1985 roku było słodko-gorzkie. Nowi koledzy, nowe przyjaźnie, pierwsze zauroczenie, ten wyjątkowy czas poza domem wśród znajomych, z którymi można robić szalone rzeczy. To był wyjątkowy czas.

Tego lata zakochałem się, a moja matka umarła.

Kilka słów o wrażeniach

Hard Land to w mojej ocenie typ literatury, który będzie mocno (lub niekoniecznie) współgrał z czytelnikiem. Jeśli znajdzie wspólny mianownik, to razem popłyną na fali emocji, ciesząc się swoją obecnością.

O dziwo ta powieść nie zaangażowała mnie jakoś wyjątkowo, nie wniosła do mojego czytelniczego życia szczególnego akcentu. Z drugiej strony bardzo dobrze mi się ją czytało. Z wielką przyjemnością towarzyszyłam głównemu bohaterowi w zdobywaniu kolejnych baz w życiowych rozgrywkach.

Benedict Wells napisał książkę i historię do przytulenia, pogłaskania, nad którą można powzdychać, dodatkowo uciekając myślami do czasów swojego wejścia w dorosłość i lata, które było wyjątkowe. Wierzę, że dla wielu czytelników to może być mocno emocjonalna powieść. Ze mną zostanie ciepłe wspomnienie, które poruszyło strunę nostalgii.

Tytuł: Hard Land
Autor: Benedict Wells
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Viktor Grotowicz
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Najnowsza powieść z Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich to propozycja szwedzkiej pisarki, aktorki i piosenkarki. Rozmach to idealne słowo, które charakteryzuje Testament.

Nina Wähä bohaterem swojej historii uczyniła wielodzietną rodzinę Toimich. To grupa niebywale różnorodna i kolorowa, chociaż jako całość tworzy smutny i przytłaczający obraz. Każdy z sióstr i braci mógłby napisać własną historię. Autorka w tym pomaga, dając im przestrzeń do wyrażenia siebie. Narracja powieści jest tak skonstruowana, że każdy z członków rodziny ma głos, ale jego prezentacja nie jest sztampowa. Nad Testamentem cały czas unosi się aura niepokoju, niedopowiedzenia i tajemnicy. Autorka doskonale buduje napięcie, które rozładuje się w momencie poznania przyczyny niezdrowych relacji między członkami rodziny oraz podjęcia próby ich uzdrowienia.

Rodzina Toimich liczy czternaścioro dzieci. Cały czas zastanawiałam się, czy Nina Wähä będzie umiała każdego z nich ubrać w ciekawą historię, w indywidualne, osobliwe szaty. Zapewniam Was, że doskonale jej się to udało!

Są indywidualistami, bardziej lub mniej odważnie kroczącymi przez świat i próbującymi wyrwać się z rodzinnego marazmu i dojmującego wpływu ojca.

Starzenie się w związku może postępować bardzo szybko, niszczenie go, przeżywanie w nim wiele etapów. Niektórzy ludzie idą przez życie ostygli, tylko pyrkają, trochę jak garnek na kuchence, z zupą wymagającą długiego czasu, by wszystkie smaki porządnie doszły. Nie przegotowują się, nie przypalają. Po prostu trwają, przytulnie i obojętnie. Inny natomiast jadą rozpędzeni do granic możliwości, a mieści się w nich najczęściej kilka żyć, kilka epok.

Testament jest powieścią na wskroś wielowarstwową. Porusza wiele intrygujących tematów, od sfery relacji międzyludzkich, rodzinnych, przez społeczne, kulturowe, po tożsamości seksualnej. Testament kotłuje się w lokalnej społeczności, w czterech ścianach rodzinnego domu cierpiącego na deficyt miłości i wsparcia, ale nie tylko. Wychodzi na zewnątrz, na łono przyrody, do lasu oraz światowo, poza obszar kraju. To wszystko dzięki bohaterom, którzy są wiciami kłębiącymi się w poszukiwaniu swojego miejsca i szczęścia.

Słowem podsumowania

Powieść Niny Wähä czytało się wybornie. W ogóle nie odczuwałam wielkości egzemplarza (wydanie papierowe ma ponad 500 stron) i tak naprawdę mogłabym tę historię czytać dalej.

Testament nie jest radosną lekturą, a wręcz smutną, momentami tragiczną. Pomimo tego niesie nadzieję, że dla każdego istnieje szczęśliwa przystań, która na niego czeka. Jednak należy działać, bo nie ma zmian bez zmian. Gorąco polecam!

Tytuł: Testament
Autor: Nina Wähä
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Justyna Czechowska
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich

Seria Skandynawska wznowiona przez Wydawnictwo Poznańskie to seria powieści, w której wielu czytelników – na pewno nie każdy – znajdzie coś dla siebie. Jestem jej wierną fanką i za każdym razem, gdy ma się pojawić nowa powieść, czekam z niecierpliwością.

Najnowsza książka cyklu to historia napisana przez fińskiego prozaika i poetę, który pisze po szwedzku. Niebo w kolorze siarki to kawał literatury, bo liczącej ponad 500 stron. Nie chciałam, żeby się kończyła. Powieść wpisuję na listę polecanych grubasów, bo jest po prostu świetna!

Kogo ta książka zauroczy? Przede wszystkim czytelników lubujących się w rodzinnych historiach oraz opowieściach rozciągniętych w czasie – od najmłodszych lat, do starości. Kjell Westö w żadnym momencie nie poszedł na skróty, ale konsekwentnie i aktywnie towarzyszył swojemu bohaterowi we wszystkich ważnych i ważniejszych momentach jego życia. Czy było ono pełne fajerwerków i niebywałych zwrotów akcji? Nie. Jednak było złożone, wielowymiarowe i pełne kolein, które należy pokonać. Poza tym burz, które trzeba przetrwać oraz decyzji, które trzeba podjąć.

Kilka słów o fabule

Niebo w kolorze siarki opisuje uniwersalną opowieść o ludziach, których ścieżki życiowe przecięły się w dzieciństwie i trwały w mniejszym, bądź większym kontakcie przez lata. Przyciągali się i odpychali. Kochali i nie cierpieli. Bo życie nie jest prostym rachunkiem, którego wynik jest oczywisty i łatwy do wyliczenia. To równanie o bardzo wielu niewiadomych. Trzeba dołożyć mnóstwo starań, żeby pójść właściwą drogą i dojść do celu.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść fińskiego pisarza pięknie się rozwija. Tak jak rozwijają się jej bohaterowie, czyli narrator oraz dwójka przyjaciół z dzieciństwa. Wciąga od pierwszych stron i tak trwa aż do końca.

Czerpałam ogromną przyjemność z wczytywania się w ich historię życia. Z uwagą obserwowałam, jak się zmieniali i jaki wpływ miało na nich środowisko, w którym żyli. Dawno żadna powieść tak mocno mnie nie wciągnęła. Styl autora oraz wykreowane przez niego postaci przyciągały jak magnes. Z przyjemnością przeczytałabym kolejne książki (kontynuację?) Kjella Westö.

Bardzo polecam. Na długie jesienno-zimowe wieczory, jak znalazł!

Tytuł: Niebo w kolorze siarki
Autor: Kjell Westö
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
Współpraca

Moja przygoda z prozą amerykańskiej autorki, „pierwszej w historii laureatki dwóch statuetek National Book Award” jest zróżnicowana. Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie z uwagi na nagromadzenie realizmu magicznego, nie skradła mojego serca. Zupełnie odwrotnie było ze Zbieraniem kości. Ta książka zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Dlatego z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po Linie krwi – debiut powieściowy Jesmyn Ward.

Trzeba przyznać, że autorka ma umiejętność bardzo ciekawego i wnikliwego portretowania amerykańskiego społeczeństwa. Nie skupia uwagi na życiu w metropolii, ale na małych miasteczkach i ich mieszkańcach, często dotkniętych klęskami żywiołowymi.

Kilka słów o fabule

W Liniach krwi Jesmyn Ward opisuje losy dwóch braci wychowywanych przez schorowaną babcię. Aby pomóc rodzinie muszą znaleźć zatrudnienie. Jednak na wybrzeżu zatoki Missisipi nie jest to łatwe, a wręcz bardzo trudne. Obszar, na którym szalał huragan Katrina, nie daje wiele możliwości i szans dla młodych, prosto po szkole chłopców. Jednemu z braci się udaje. Drugi wkracza na bardzo niebezpieczną ścieżkę, która może doprowadzić go do zguby.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Jesmyn Ward przesiąknięta jest Południem. Czytelnik wkracza w środowisko młodych ludzi, którzy muszą zmagać się z brakiem. Brakiem rodzicielskiego ciepła, wsparcia, perspektyw. Niewiele osób może im pomóc w mocowaniu się z codziennością oraz trudem życia. Co więcej, są tacy, którzy  bardzo negatywnie na nich działają.

Linie krwi czyta się bardzo dobrze. W tej powieści można się doszukać elementów spójnych z pozostałymi książkami autorki. Równocześnie można poczuć, że jest to debiut powieściowy Jesmyn Ward. Bardzo dobry – warto dodać.

Jeśli czytaliście Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie i/lub Zbieranie kości, to Linie krwi powinny przypaść Wam do gustu. To solidna proza warta poznania, ale w mojej ocenie bez fajerwerków. Dla mnie numerem jeden amerykańskiej pisarki zostaje Zbieranie kości.

Tytuł: Linie krwi
Autor: Jesmyn Ward
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Tomasz Gałązka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Wielokrotnie zastawiałam się, czy za każdym razem, kiedy pomyślę o twórczości Roya Jacobsena, to przed oczami i we wspomnieniach będę miała Niewidzialnych jego autorstwa. Darzę tę książkę ogromnym sentymentem, ponieważ zapoczątkowała moją przygodę z Serią Dzieł Pisarzy Skandynawskich. Od tamtej pory (styczeń 2019) niewiele się zmieniło – niezmiennie zajmuje czołowe miejsce w moim czytelniczym sercu.

Kilka słów o fabule

Tylko matka jest czwartym tomem cyklu norweskiego prozaika, który zabiera czytelnika na wyspę Barrøy. W poprzedniej odsłonie tj. w Oczach z Rigela główna bohaterka wyruszyła w poszukiwaniu ukochanego i miłości. Tym razem układa swoją codzienność na wyspie, chłonąc wieści z lądu.

Norwegia budzi się po wojnie. Stabilizuje. Jednak dla niektórych jest to czas życiowych zmian spowodowanych kapryśnym losem, który wystawia na próbę człowieczeństwo jednostki. Również w życiu Ingrid następują burze. Czy jest na nie gotowa? Wielokrotnie udowadniała sobie i otoczeniu, że potrafi sprostać wielu wyzwaniom, dlatego odważnie wkracza w nową dla niej i jej rodziny rzeczywistość.

Kilka słów o wrażeniach

Kto zna prozę Roya Jacobsena, ten wie, czego może się spodziewać po jego książkach. Konsekwentnie i niebywałym spokojem kreśli mikro historie swoich bohaterów. Jest wirtuozem prostoty i klimatycznego oddania codzienności zwyczajnych ludzi. W jego powieściach odbija się surowość przyrody z wprasowanymi migawkami życia bohaterów.

Tylko matka jest kolejnym, idealnie pasującym do pozostałych części puzzlem opowieści snutej przez Jacobsena. To książka z niespieszną fabułą i spokojnymi, wyważonymi emocjami. Każda z części cyklu ma w sobie coś specyficznego. Tylko matka skupia się na rodzinie i rodzinnych więzach. Wydaje się unikatowa, taka na wskroś „jacobsenowa”.

Słowem podsumowania

Bardzo lubię klimat powieści norweskiego pisarza. Wiem, że gdy zacznę czytać, to znajdę się w innym świecie. Po raz czwarty mnie nie zawiódł. Tylko matka nie przebiła Niewidzialnych, ale jest pięknym uzupełnieniem serii. Czekam na kolejną powieść pisarza.

Tytuł: Tylko matka
Autor: Roy Jacobsen
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Iwona Zimnicka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria: Ingrid Barrøy (4)