Wydawnictwo Poznańskie

Seria Skandynawska wznowiona przez Wydawnictwo Poznańskie to seria powieści, w której wielu czytelników – na pewno nie każdy – znajdzie coś dla siebie. Jestem jej wierną fanką i za każdym razem, gdy ma się pojawić nowa powieść, czekam z niecierpliwością.

Najnowsza książka cyklu to historia napisana przez fińskiego prozaika i poetę, który pisze po szwedzku. Niebo w kolorze siarki to kawał literatury, bo liczącej ponad 500 stron. Nie chciałam, żeby się kończyła. Powieść wpisuję na listę polecanych grubasów, bo jest po prostu świetna!

Kogo ta książka zauroczy? Przede wszystkim czytelników lubujących się w rodzinnych historiach oraz opowieściach rozciągniętych w czasie – od najmłodszych lat, do starości. Kjell Westö w żadnym momencie nie poszedł na skróty, ale konsekwentnie i aktywnie towarzyszył swojemu bohaterowi we wszystkich ważnych i ważniejszych momentach jego życia. Czy było ono pełne fajerwerków i niebywałych zwrotów akcji? Nie. Jednak było złożone, wielowymiarowe i pełne kolein, które należy pokonać. Poza tym burz, które trzeba przetrwać oraz decyzji, które trzeba podjąć.

Kilka słów o fabule

Niebo w kolorze siarki opisuje uniwersalną opowieść o ludziach, których ścieżki życiowe przecięły się w dzieciństwie i trwały w mniejszym, bądź większym kontakcie przez lata. Przyciągali się i odpychali. Kochali i nie cierpieli. Bo życie nie jest prostym rachunkiem, którego wynik jest oczywisty i łatwy do wyliczenia. To równanie o bardzo wielu niewiadomych. Trzeba dołożyć mnóstwo starań, żeby pójść właściwą drogą i dojść do celu.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść fińskiego pisarza pięknie się rozwija. Tak jak rozwijają się jej bohaterowie, czyli narrator oraz dwójka przyjaciół z dzieciństwa. Wciąga od pierwszych stron i tak trwa aż do końca.

Czerpałam ogromną przyjemność z wczytywania się w ich historię życia. Z uwagą obserwowałam, jak się zmieniali i jaki wpływ miało na nich środowisko, w którym żyli. Dawno żadna powieść tak mocno mnie nie wciągnęła. Styl autora oraz wykreowane przez niego postaci przyciągały jak magnes. Z przyjemnością przeczytałabym kolejne książki (kontynuację?) Kjella Westö.

Bardzo polecam. Na długie jesienno-zimowe wieczory, jak znalazł!

Tytuł: Niebo w kolorze siarki
Autor: Kjell Westö
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
Współpraca

Moja przygoda z prozą amerykańskiej autorki, „pierwszej w historii laureatki dwóch statuetek National Book Award” jest zróżnicowana. Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie z uwagi na nagromadzenie realizmu magicznego, nie skradła mojego serca. Zupełnie odwrotnie było ze Zbieraniem kości. Ta książka zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Dlatego z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po Linie krwi – debiut powieściowy Jesmyn Ward.

Trzeba przyznać, że autorka ma umiejętność bardzo ciekawego i wnikliwego portretowania amerykańskiego społeczeństwa. Nie skupia uwagi na życiu w metropolii, ale na małych miasteczkach i ich mieszkańcach, często dotkniętych klęskami żywiołowymi.

Kilka słów o fabule

W Liniach krwi Jesmyn Ward opisuje losy dwóch braci wychowywanych przez schorowaną babcię. Aby pomóc rodzinie muszą znaleźć zatrudnienie. Jednak na wybrzeżu zatoki Missisipi nie jest to łatwe, a wręcz bardzo trudne. Obszar, na którym szalał huragan Katrina, nie daje wiele możliwości i szans dla młodych, prosto po szkole chłopców. Jednemu z braci się udaje. Drugi wkracza na bardzo niebezpieczną ścieżkę, która może doprowadzić go do zguby.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Jesmyn Ward przesiąknięta jest Południem. Czytelnik wkracza w środowisko młodych ludzi, którzy muszą zmagać się z brakiem. Brakiem rodzicielskiego ciepła, wsparcia, perspektyw. Niewiele osób może im pomóc w mocowaniu się z codziennością oraz trudem życia. Co więcej, są tacy, którzy  bardzo negatywnie na nich działają.

Linie krwi czyta się bardzo dobrze. W tej powieści można się doszukać elementów spójnych z pozostałymi książkami autorki. Równocześnie można poczuć, że jest to debiut powieściowy Jesmyn Ward. Bardzo dobry – warto dodać.

Jeśli czytaliście Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie i/lub Zbieranie kości, to Linie krwi powinny przypaść Wam do gustu. To solidna proza warta poznania, ale w mojej ocenie bez fajerwerków. Dla mnie numerem jeden amerykańskiej pisarki zostaje Zbieranie kości.

Tytuł: Linie krwi
Autor: Jesmyn Ward
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Tomasz Gałązka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Wielokrotnie zastawiałam się, czy za każdym razem, kiedy pomyślę o twórczości Roya Jacobsena, to przed oczami i we wspomnieniach będę miała Niewidzialnych jego autorstwa. Darzę tę książkę ogromnym sentymentem, ponieważ zapoczątkowała moją przygodę z Serią Dzieł Pisarzy Skandynawskich. Od tamtej pory (styczeń 2019) niewiele się zmieniło – niezmiennie zajmuje czołowe miejsce w moim czytelniczym sercu.

Kilka słów o fabule

Tylko matka jest czwartym tomem cyklu norweskiego prozaika, który zabiera czytelnika na wyspę Barrøy. W poprzedniej odsłonie tj. w Oczach z Rigela główna bohaterka wyruszyła w poszukiwaniu ukochanego i miłości. Tym razem układa swoją codzienność na wyspie, chłonąc wieści z lądu.

Norwegia budzi się po wojnie. Stabilizuje. Jednak dla niektórych jest to czas życiowych zmian spowodowanych kapryśnym losem, który wystawia na próbę człowieczeństwo jednostki. Również w życiu Ingrid następują burze. Czy jest na nie gotowa? Wielokrotnie udowadniała sobie i otoczeniu, że potrafi sprostać wielu wyzwaniom, dlatego odważnie wkracza w nową dla niej i jej rodziny rzeczywistość.

Kilka słów o wrażeniach

Kto zna prozę Roya Jacobsena, ten wie, czego może się spodziewać po jego książkach. Konsekwentnie i niebywałym spokojem kreśli mikro historie swoich bohaterów. Jest wirtuozem prostoty i klimatycznego oddania codzienności zwyczajnych ludzi. W jego powieściach odbija się surowość przyrody z wprasowanymi migawkami życia bohaterów.

Tylko matka jest kolejnym, idealnie pasującym do pozostałych części puzzlem opowieści snutej przez Jacobsena. To książka z niespieszną fabułą i spokojnymi, wyważonymi emocjami. Każda z części cyklu ma w sobie coś specyficznego. Tylko matka skupia się na rodzinie i rodzinnych więzach. Wydaje się unikatowa, taka na wskroś „jacobsenowa”.

Słowem podsumowania

Bardzo lubię klimat powieści norweskiego pisarza. Wiem, że gdy zacznę czytać, to znajdę się w innym świecie. Po raz czwarty mnie nie zawiódł. Tylko matka nie przebiła Niewidzialnych, ale jest pięknym uzupełnieniem serii. Czekam na kolejną powieść pisarza.

Tytuł: Tylko matka
Autor: Roy Jacobsen
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Iwona Zimnicka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria: Ingrid Barrøy (4)

Jeśli padnie pytanie, które powieści o uzależnieniu polecam, to na jednym wydechu powiem Informacja zwrotna Jakuba Żulczyka i Shuggie Bain Douglasa Stuarta. Pomimo tego, że ich akcja osadzona jest w różnych krajach, innym czasie, towarzyszą im odmienne realia, to łączy je nałóg alkoholowy, który niszczy wszystko i rani każdego, kto zbliży się do osoby uzależnionej.

Kilka słów o fabule

Shuggie Bain jest jedynym dzieckiem Agnes, który wytrwał przy niej do końca. Reszta nie dała rady. Uciekła. Poddała się. Przepełniony miłością Shuggie wierzy, że w końcu nastąpi przełom i matka wyjdzie z nałogu. A nałóg nie odpuszcza. Drenuje wszystko. Życiowy komfort, społeczną aprobatę i poważanie oraz miłość najbliższych. Ubrany stylowo i szykownie jest doskonałym aktorem, który potrafi mistrzowsko oszukiwać i dawać złudne nadzieje.

Shuggie Bain to nie tylko historia Agnes i jej nieradzenia sobie w życiu. To również opowieść o chłopcu, który oprócz tego, że jest kołem ratunkowym dla swojej matki, musi stawić czoła otoczeniu. Jest ono okrutne – wykorzystując inność, stawia ją na równi ze słabością, dworując sobie z fizyczności i sytuacji rodzinnej Shuggiego.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Douglasa Stuarta jest emocjonująca. Wywołuje sprzeciw i chęć podania pomocnej dłoni oraz wsparcia samotnego chłopca. Jego nieustająca walka o akceptację fizycznie boli. Walka z nałogiem matki zostawia rany. Codzienne zmaganie się z życiem na każdym froncie jest traumatyczne.

Shuggie Bain to kawał dobrej literatury. Jest żywa, bardzo realistyczna i niesamowicie szczera. Przenosi czytelnika do biednych dzielnic Glasgow po potężnym kryzysie gospodarczym lat 70. oraz wprowadzonej polityce walki z inflacją Margaret Thatcher. Ukazuje sytuację mieszkańców borykających się z bezrobociem i brakiem perspektyw na szczęśliwe życie.

Porwał mnie klimat powieści. Douglas Stuart nie gra na emocjach, a pomimo tego potrafi wsączyć smutek i poczucie beznadziei głównych bohaterów.

Patrząc na styl autora oraz operowanie językiem ulicy, mam ogromny podziw dla Krzysztofa Cieślika tłumacza powieści. Doskonale oddał charakter postaci, ich sposób wyrażania się i porozumiewania. Dzięki temu czujemy bliskość z ludźmi zepchniętymi na margines i chłoniemy klimat bezsilności.

Shuggie Bain została nominowana do wielu nagród literackich. Nie dziwi mnie to. Powtórzę się – kawał dobrej literatury.

Tytuł: Shuggie Bain
Autor: Douglas Stuart
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Krzysztof Cieślik
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka oraz audiobooka
Gatunek: literatura piękna

Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich wznowiona przez Wydawnictwo Poznańskie przyciąga mnie jak magnes. Nie dość, że jest fantastycznie wydana (proste graficznie okładki skupiają wzrok, a twarda oprawa nadaje sznytu), to jeszcze oferuje bardzo różnorodny prozatorski styl.

Tym razem wydawnictwo postawiło na Finlandię i Laurę Lindstedt, która za powieść Oneiron otrzymała nagrodę Finlandia oraz nominację do Nagrody Literackiej Rady Nordyckiej.

Kilka słów o fabule

Fabuła powieści jest niezwykła i bardzo intrygująca. Dlaczego? Bo jej sednem i bijącym sercem są ludzie. To siedem kobiet, które spotkały się gdzieś w zaświatach i jedyne co im pozostało to historia ich życia.

„Najpierwsza ze wszystkich” była anorektyczka Shlomith. Gdy jeszcze żyła, ze swojej choroby robiła sztukę. Potem pojawiały się kolejne bohaterki. Polina z Rosji „w sobolowym futrze i jednym kozaku” – kobieta skryta i małomówna. Rosa Imaculada „wariatka, bez której spokojnie by się tu obyły”, z bijącym po przeszczepie sercem. Nina marsylianka „z wielkim brzuchem”, w którym żyły Antoine i Antoinette. Wlbgis z Holandii, którą trawił rak gardła. Maimuna z Dakaru, która marzyła o karierze modelki. I w końcu najmłodsza, Ulrike „z rodzinnego miasta Mozarta”, która nie potrafi sobie przypomnieć, co się z nią działo tuż przed śmiercią.

Śmierć kobiet to początek ich drogi naznaczonej wspomnieniami i obfitującej w wydłubywanie z pokładów pamięci krajobrazu przeszłości. Nic je nie łączy. Nie mają ze sobą nic wspólnego. Pochodzą z różnych części świata i mówią różnymi językami. Ale każda z nich ma coś do powiedzenia i do wyjawienia. Wyłaniający się kolaż doświadczeń życiowych jest imponujący.

Kilka słów o wrażeniach

Z przypadkowości Laura Lindstedt zrobiła atut. Dzięki temu koktajlowi wspomnień czytelnik meandruje w kolejnych mikroświatach, zagłębiając się w poszczególne historie i dokopując się do sedna jestestwa każdej postaci. Jedne opowieści są bardziej rozbudowane, inne skromne, fragmentaryczne i oszczędne. Być może wynika to z faktu, że każdy z nas jest inny, mniej lub bardziej ekspresyjny, otwarty, bądź skryty.

Ten brak równowagi przekłada się na tempo powieści. Są fragmenty dynamiczne, które porywają i napędzają akcję. Są również takie, które powodują rozrzedzenie atrakcyjności i spadek tempa.

Nie potrafię jednoznacznie i kategorycznie stwierdzić, że Oneiron mnie porwał. Na pewno część powieści jest wyborna. Ale są momenty mniej frapujące. Stoję w rozkroku z naciskiem na stwierdzenie, że warto było po tę powieść sięgnąć.

PS Książki fińskich pisarzy nie są mi obce za sprawą Tommiego Kinnunena. Jego Cztery drogi oraz Inni niż my (obydwie przełożone przez Sebastiana Musielaka) urzekają.

Tytuł: Oneiron
Autor: Laura Lindstedt
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Sebastian Musielak
Forma książki: papierowa; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich