Tag:

Wydawnictwo Powergraph

Literatura piękna

„Sto dni bez słońca” Wit Szostak – Przewrotność

przez Katarzyna Denisiuk

Już na samym wstępie napiszę – jeśli szukacie powieści nieoczywistej, napisanej ze swadą, humorem, przy użyciu tony drwiny, dającej efekt nieprzeciętności, to Sto dni bez słońca Wita Szostaka jest dla Was.

Przyznaję, że na początku zostałam wkręcona. Czytałam, przyswajałam, układałam w głowie obrazki, żeby dawały pełen, spójny obraz, po czym w moje głowie nastąpił mentalny wybuch i otworzyły się wcześniej zamknięte drzwi. Z pewnością brzmię trochę tajemniczo – zadaję sobie z tego sprawę. Jednak ten moment uświadomienia sobie, jaką drogą podąża autor i co zrobił ze mną i moim odbiorem powieści, był niesamowity i tak fajny, że nie chciałabym wchodzić w szczegóły, aby każdy czytelnik mógł przeżyć to na swój sposób.

Prozę polskiego pisarza poznałam wcześniej czytając Oberki do końca świata. To było niesamowite przeżycie, bo jeszcze nigdy nie poczułam, żeby książka miała swój niepowtarzalny rytm i melodię. Potem przyszła kolej na Cudze słowa, która stała się najlepszą powieścią przeczytaną w ubiegłym roku. Teraz sięgnęłam po Sto dni bez słońca i ponownie zostałam zaskoczona.

Kilka słów o fabule

Bohater powieści Lesław Srebroń to kwintesencja naiwności i niezłomnej wiary we własny intelekt. To bujający w obłokach naukowiec-intelektualista, który pragnie zrewolucjonizować środowisko akademickie na nieistniejących wyspach w pobliżu Irlandii. Jego przybycie staje się przyczynkiem do rozwiązania worka z ironią i zjadliwym humorem. Odkrywanie tego, co główny bohater widzi w krzywym zwierciadle, sprawia wielką frajdę. Poza tym można wielokrotnie złapać się za głowę, nie pojmując, do jak ogromnych rozmiarów może zostać napompowane ego.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Wita Szostaka nie ma wartkiej akcji. Za to ma ogromną moc słów i kunsztowną zabawę nimi. Dodatkowo generuje mnóstwo emocji i dobrej rozrywki. Pompowanie balonika zadufania i manii wielkości ma swoje granice. Odkrycie efektów wybuchu oraz sposobu jego interpretacji jest niezwykle groteskowe.

Podziwiam autora za koncept i wykonanie. Sto dni bez słońca to powieść inna niż wszystkie. Inteligentna, chociaż przegięta. Rozciąga zwoje mózgowe we wszystkie strony. Bardzo energetyczna proza i świetna rozrywka. Polecam.

Tytuł: Sto dni bez słońca
Autor: Wit Szostak
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
FantasyOpowiadaniaScience fiction

„Anatomia pęknięcia” Michał Protasiuk – Przyszłość

przez Katarzyna Denisiuk

Otwieram książkę. Zaczynam czytać pierwsze opowiadanie – jest ich w sumie sześć – i zdanie otwierające: „#32b8f5 – oto błękit jego oczu na palecie RGB”. Od razu sprawdzam jak ten kolor wygląda. Tak, potrafię sobie wyobrazić tę hipnotyzującą barwę oczu. Czy wzbudzi ona zaufanie? Czy przyciągnie tysiące głosów w dniu wyborów?

„Michał Protasiuk pracuje w firmie technologicznej, gdzie zajmuje się badaniami rynku oraz mediów”. Napisał książkę, która powoduje podskórne swędzenie i wywołuje dreszcze. Czytając jego opowiadania cały czas miałam z tyłu głowy myśl – czy któryś z opisanych pomysłów lub wątków znajdzie odzwierciedlenie w przyszłości? Czy rozwój gospodarki, technologii i społeczeństwa będzie podążał wykreowaną literacko ścieżką? Czy wizja autora ziści się?

Historia pisze różne scenariusze i wielokrotnie orientowaliśmy się, że pisarze science-fiction przewidzieli taki, czy inny (czytaj: podobny) rozwój techniki i technologii. To co w danym momencie jest niewyobrażalne, za kilkadziesiąt lat może być rzeczywistością. Byłoby cudownie, gdyby zmiany dotyczyły wrażliwych, ważnych dla zdrowia i życia obszarów, a nie doprowadzały do degradacji środowiska i zniewolenia człowieka oraz zastępowania go przez sztuczną inteligencję.

Kilka słów o wrażeniach

Wielokrotnie podczas lektury Anatomii pęknięcia przecierałam oczy ze zdumienia i traktowałam pomysły autora za całkowicie nierealne. Ale było również wiele takich momentów, które wwiercały się w podświadomość dostając ode mnie kredyt zaufania.

Autor zderza czytelnika ze znanym nam otoczeniem, środowiskiem i scenariuszem społeczno-kulturowym. Ale szyje nowoczesne, futurystyczne wdzianko, które kiedyś może być jak druga skóra – stać się faktem. I to jest elektryzujące i niepokojące. To powoduje ciarki.

Michał Protasiuk pisze: „wysoka temperatura negatywnych emocji doprowadziła wnętrzności do wrzenia”. Moje wrażenia po przeczytaniu zbioru opowiadań są bardzo pozytywne, a ostatni rozdział zatytułowany „Notatki o opowiadaniach i polecane lektury” znacznie podniósł temperaturę moich wnętrzności. Przeczytajcie sami, to będziecie wiedzieli co wywołało taką reakcję.

Anatomia pęknięcia to lektura dla czytelników o otwartych umysłach, dla których technologia i technika nie wzbudza niechęci. „Anatomia pęknięcia Michała Protasiuka jest jak literacka odsłona brytyjskiego serialu Black Mirror”. Nie znam tego serialu, a książkę przeczytałam z przyjemnością i ogromną ciekawością. Dla mnie to literatura-zagadka.

Tytuł: Anatomia pęknięcia
Autor: Michał Protasiuk
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: fantastyka, science-fiction
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Cudze słowa” Wit Szostak – W czyichś oczach

przez Katarzyna Denisiuk

Słowem wstępu

Są takie powieści przy opiniowaniu których, czuję niemoc. Tak wiele chciałabym napisać, użyć pięknych metafor, pokazać wszystkie walory książki, a w głowie pustka. Trudno, napiszę jak mi w sercu gra. Mam nadzieję, że choć trochę poczujecie jak „Cudze słowa” zagrały w mojej czytelniczej duszy.

W lutym 2019 roku przeczytałam „Oberki do końca świata” i byłam zachwycona. Przedpremierowo dane mi było poznać „Cudze słowa” i stwierdzam, ż to jest doskonale skrojona i zszyta historia!

Na wstępie nie sposób nie wspomnieć o okładce, której projektantką jest Ula Pągowska. Idealnie koreluje z treścią powieści i oddaje jej istotę. Brawo.

Kilka słów o fabule

O czym są „Cudze słowa”? O ludziach, których połączyła miłość do drugiego człowieka, do filozofii, do poznawania cudzych słów. Czy chodzi tylko o Benedykta, który pojawił się w życiu siedmiu osób? Czy to on jest środkiem uniwersum powieści i najważniejszym gościem przy stole? Dla każdego był kimś innym. W życiu każdego zostawił inny ślad. Pojawiał się i znikał. Osobliwy, tajemniczy, z piękną duszą, poszukujący.

Dlatego tak dobrze radził sobie w dyskusjach, ich efemeryczność i wydarzeniowość stanowiły jego żywioł. Mógł wreszcie być tu i teraz, w chwili, która liczyła się najbardziej. Nie szukał usprawiedliwień, zadziwiająco łatwo godził się z porażkami. On żył, podczas gdy ja ciągle przygotowywałem się do życia.

Syn, kolega, student, seminarzysta, mąż, ojciec – pełen słów swoich, jak i cudzych.

W „Cudzych słowach” poznajemy Benedykta oczami jego bliskich, wielokrotnie zastanawiając się, czy mówią oni o tym samym człowieku, o tej samej osobie?

Kilka słów o wrażeniach

Najnowsza powieść Wita Szostaka pełna jest pięknych słów, które tworzą niesamowitą historię. Historię pachnącą Śródziemnomorzem i rezonującą klimatem krakowskich Plant.

Żal to słowo gęste i mroczne, żal spowija człowieka tak szczelnie, że ten nie może niemal oddychać. Żal jest żywiołem, który jednocześnie odżywia i zabija, z każdym zaczerpnięciem powietrza przejmując władzę nad ciałem i duchem.

Wit Szostak napisał niebanalną i idealnie skrojoną pod mój gust literacką zagadkę, której odkrywanie, rozdział po rozdziale, daje niebywałą satysfakcję i spełnienie.

I ten język! I ten styl! Naprawdę można się zatracić.

W młodości jest obietnica starości. Piękne proroctwo pokryte trądzikiem. Dlatego należy pokonać wstręt do niedojrzałego i dostrzec w niedojrzałym dojrzewającego. Wtedy można płodzić. Uwodzić młodych, którzy nie obiecują starości, nie ma sensu. Nie do nich się głosi i nie im przepowiada. Dla takich młodych akademia jest dworcem. Czekają na wygodne połączenie.

Słowem podsumowania

Mój egzemplarz powieści ma bardzo dużo znaczników wyróżniających wyjątkowe fragmenty. Bardzo zachęcam do odkrycia ich samemu. Jestem przekonana, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie, coś, co odpowie na jego wrażliwość i potrzebę odnajdywania w literaturze słów, których sami nie potrafimy wypowiedzieć. Po prostu pyszna proza.

Zakochuję się w ludziach. Kiedy spotkam kogoś, w kim rozpoznam jakiś błysk, iskrę, zachowuję się jak zakochany młodzik.  Łapczywie dążę do obecności, jestem nienasycony, wszystko mnie fascynuje. Chcę poznawać czyjeś światy i dzielić się swoimi. Otwieram się i prowokuję otwartość.

Tytuł: "Cudze słowa"
Autor: Wit Szostak
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Fantasy

„Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” Radek Rak – Mitologia Galicji

przez Katarzyna Denisiuk

Powieści Radka Raka „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” nie potrafię jednoznacznie sklasyfikować i przykleić gatunkowej łatki. To niesamowicie osobliwy miks baśni, legendy, fantasy i powieści historycznej.

Jakub Szela był najbardziej znanym przywódcą chłopskim podczas antyszlacheckich wystąpień chłopów w zachodniej Galicji. I właśnie wokół osoby Jakóba Szli snuje swoją opowieść Radek Rak. Fabuła książki oraz miejsce akcji wciągnęły mnie od pierwszych stron. Zaczarowały językiem, klimatem i wspomnianą baśniowością. Jednak im dalej zagłębiałam się w historię, abstrakcyjność powieści pochłaniała mnie i traciłam grunt pod nogami.

 

Czuję wewnętrzną potrzebę wyrażenia głębokiego uznania dla autora, gdyż stworzył niecodzienny obraz, wymykający się sztywnym ramom, z szalenie nierzeczywistą osnową. Dla mnie tego ładunku było za dużo, chociaż wszystko wspaniale się spinało.

Jestem przekonana, że ta historia trafi do wielu czytelniczych serc. Jako przykład przytoczę opinię mojej koleżanki Magdaleny Maciejewskiej, która napisała:

To baśń czerpiąca całymi garściami z legend, mitów, podań, i mieszająca je z jednym z przełomowych momentów w dziejach Polski. Język, przemieszanie światów, pewnego rodzaju igranie z wyobraźnią czytelnika czyni z „Baśni” książkę bardzo inteligentną, oraz, co nie zdarza się, jak myślę, często – książkę tworzoną z pełną świadomością tego, co się pisze. Tu wszystkie elementy są znakomicie wyważone, współgrają ze sobą, wszystko jest po coś. No i – język, brawurowy, melodyjny, gawędziarski, sowizdrzalski, bo Jakub Szela (tak, ten z Galicji), jest właśnie takim sowizdrzalskim bohaterem, mającym za nic normy realnego świata, kpiącym z jego porządku. To postać umieszczona bardziej w galicyjskiej mitologii, z jej kultem ziemi, bujności, z jej strachami. Galicja w książce Raka to ziemia tętniąca życiem – w przenośni i dosłownie.

To rzecz łamiąca pewne tabu, bo chociaż nie jest znawczynią, to przypuszczam, że w ten sposób o historii Polski jeszcze nikt nie pisał. W dodatku autor nie czyni żadnych ustępstw wobec czytelnika. To się czuje niemal od początku – albo wchodzisz w ten świat i bierzesz go takim, jaki jest, albo odrzucasz całość, nie mogąc negować jego elementów. Ja w ten świat wpadłam, i dalibóg, nie wiem, czy kiedykolwiek chcę z niego wyjść.

 

Wojciech Szot pisze o niej:

Opowieść o Szeli to udana próba napisania ballady chłopskiej, utkana z baśni, poezji i onirycznych wizji. A do tego mięsista i – po prostu – przygodowa.

 

Powieść Radka Raka została również doceniona przez krytyków literackich. Najlepiej świadczy o tym fakt, że „Baśń” znalazła się wśród nominowanych do tegorocznej Nagrody Literackiej „Nike”.

Nagroda Literacka „Nike” to polska nagroda literacka za książkę roku przyznawana od 1997 tylko autorom żyjącym. Jej celem jest promocja polskiej literatury współczesnej, ze szczególnym uwzględnieniem powieści. Fundatorami nagrody są „Gazeta Wyborcza” i Fundacja Agory.

Wyłonienie laureata nagrody jest dosyć złożone i dzieli się na trzy etapy trwające od maja do października. W pierwszym etapie jury przyznaje 20 nominacji, następnie wybiera siedmiu finalistów i z tej grupy pochodzi zwycięzca. Wyboru laureata „Nike” dokonuje jury na posiedzeniu w dniu wręczenia nagrody, w pierwszą niedzielę października.

Autor nagrodzonej książki otrzymuje statuetkę Nike zaprojektowaną przez Gustawa Zemłę oraz nagrodę pieniężną w wysokości 100 000 złotych.

 

Spośród nominowanych do tegorocznej nagrody przeczytałam:

Mocno kibicuję Joannie Gierak-Onoszko, chociaż całym sercem czytałam „Stramera”.

 
Tytuł: „Baśń o wężowym sercu albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli"
Autor: Radek Rak
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: e-book
Gatunek: fantasy
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Oberki do końca świata” Wit Szostak – Rytmicznie i z pasją

przez Katarzyna Denisiuk

Muzyka powieści Wita Szostaka cichutko, od czasu do czasu, grała w oparach mojej podświadomości. Zaczepiała mnie, wodziła, a ja byłam głucha na jej wołanie. W końcu przyszedł jej czas. Coś mi podpowiedziało, że teraz warto jej wysłuchać. Instynkt mnie nie zawiódł! Dałam się porwać do tańca i to była niebywale udana zabawa.

„Oberki do końca świata”, to historia wielopokoleniowej rodziny Wichrów, których protoplasta Maciej zawędrował do Rokicin i tam osiadł. Jako ojciec rodzinnej tradycji muzykowania i grania oberków po weselach, mocno zakorzenił ją w umysłach i sercach kolejnych męskich potomków. Muzyka, folklor, tradycja oraz obrzędy odgrywają w powieści pierwsze skrzypce. Przy pomocy tych środków wyrazu Wit Szostak wskrzesza i przywołuję, to co leży u podstaw, to co było bliskie naszym przodkom.

Wichry wszystkie grają, Wichry wszystkie skrzypią. Tak mówiono o tym rodzie, sławnym na okolicę muzykanckim rodzie Wichrów, co narodził się w Rokicinach i stąd niósł swoje granie i swoje oberki w świat.

Autor nie idealizuje. Ma świadomość, że nic nie trwa wiecznie i tradycja z czasem blaknie, a nawet umiera. Kolejne pokolenia chcą wyrzucić wieś z siebie i odrzucić wszystko to, co z wsią się kojarzy.

„Oberki do końca świata” są muzyką, która towarzyszy czytelnikowi przez wszystkie strony powieści. Muzyką żwawą, skoczną i będącą dopełnieniem wykreowanej historii. Nie zawsze wesołą, czasami smutną i nostalgiczną. Są również realizmem magicznym, który subtelnie wpleciony sprawia, że surowe i ciężkie życie wsi i jej mieszkańców nabiera lekkości oraz szlachetności.

Zastanawiacie się, czy można zachwycić się książką o wsi? Można! Jestem pełna uznania dla autora, który stworzył powieść nurtu wiejskiego umykającą wszelkim schematom. Jej lektura otula ciepłem, radością i szczęściem, chociaż życie niejednokrotnie stawia na drodze trudne do pokonania przeszkody. Z niebywałą przyjemnością czytałam o narodzinach, życiu, śmierci, miłości, poświęceniu w miejscu, które było wszystkim, początkiem i końcem dla ich mieszkańców. I ta muzyka, i ten rytm…

Bo piękne są oberki, panie Józefie, bo to dawna muzyka, bo nikt tak nie gra, bo szkoda, by zaginęła.

Jestem całkowicie oczarowana!

Tytuł: „Oberki do końca świata”
Autor: Wit Szostak
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna

Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail