Wydawnictwo Mova

Dom to moje pierwsze spotkanie z prozą Rafała Cichowskiego. Co skłoniło mnie do sięgnięcia po tę lekturę? Słowa: „Mocna, bezpardonowa opowieść o emocjach biorących górę nad zdrowym rozsądkiem i powrotach do domu, który pod naszą nieobecność nagle stał się zupełnie obcy”.

Emocje, powroty do domu to kluczowe słowa, które przykuły moją uwagę. Możliwe, że z wiekiem staję się bardziej nostalgiczna, dlatego lubię czytać fikcję literacką o dorosłości skonfrontowaną z pamiątkami z przeszłości i obrazami na stałe zadrukowanymi na dnie duszy.

Kilka słów o fabule

Czaja zagrał va banque i przegrał. Z góry o nazwie „sukces, pieniądze, kochająca dziewczyna” stoczył się w dolinę zwątpienia. Dlatego wrócił do rodzinnego miasteczka, gdzie zastał starych kumpli. U boku przyjaciela z dzieciństwa wkracza na nowy szlak naszpikowany trudnymi przejściami i przepaściami oraz nasączony adrenaliną. Ta podróż będzie dla Czai kluczowa, pełna przemyśleń w celu ponownego przewartościowania swojego życia. Wiele się o sobie dowie, wiele kluczowych decyzji podejmie. Czy uda mu się wrócić na szczyt?

Kilka słów o wrażeniach

Dom to książka o poszukiwaniu siebie, o konieczności włączenia życiowej pauzy w celu sprawdzenia, czy w naszym życiu wszystko nadal dobrze funkcjonuje. Jeśli nie, to nie wolno jechać z zabójczą prędkością na czołówkę z przyszłością, ale poprawić to, co się wypaczyło i zmieniło optykę.

Dom jest męski, to znaczy, że mało w nim kobiet. Te, które się pojawiają, są ważnymi postaciami. Bez nich życie byłoby niepełne. Co więcej, to one pokazują niezłomny charakter i chęć zmiany życia na lepsze.

Niczego się po powieści Rafała Cichowskiego nie spodziewałam, a dostałam dobrą literaturę nasiąkniętą rozważaniami nad naszym jestestwem, obecnością tu i teraz oraz walką z zakłamaniem i pozornym szczęściem.

Dobra książka. Polecam.

Tytuł: Dom
Autor: Rafał Cichowski
Wydawnictwo MOVA
Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Suka to kolejna niewielkich rozmiarów książka, w której ścierają się różne emocje. Te emocje są udziałem Damaris poddającej się przeciwnościom losu. Kobieta mieszka w Kolumbii, na wybrzeżu Pacyfiku, gdzie dzika przyroda nic sobie nie robi z ludzkich tworów. Żyje własnym życiem i dyktuje warunki. To od człowieka zależy, czy się dostosuje, czy będzie z naturą walczył. Kobieta w pewnym momencie swojego życia dochodzi do ściany, którą jest pogodzenie się z niemożliwością urodzenia dziecka. Skumulowana miłość, która do tej pory nie miała ujścia w macierzyństwie, przerzuca na sukę, z oddaniem ją pielęgnuje i wychowuje. Jednak zwierzę nie chce wpasować się w ludzką rodzinę i podąża za zewem natury. W życiu Damaris następuje przemiana, która podąży w bardzo niebezpiecznym kierunku.

Powieść Pilar Quintany jest egzotyczna, jak jej miejsce akcji, dzika, jak występujące w niej zwierzęta i niepokojąca, jak emocje, z którymi mierzy się główna bohaterka.

W Suce rządzi natura, która nie ogląda się na człowieka, tylko zgarnia to, co się należy. Igranie z jej mocą grozi śmiercią. Ta prawda jest uniwersalna i mocno w prozie kolumbijskiej pisarki rezonuje. W tej mikro powieści wyraźnie odbija się potrzeba bycia matką, pełnienie funkcji opiekunki, osoby mającej władztwo nad drugą istotą. Kochać można na różne sposoby, bezgranicznie, bez tchu, tragicznie. Miłość może mienić się różnymi barwami. I tę zmienność widzimy w Suce.

Słowem podsumowania

Proza Pilar Quintany jest intrygująca. Zabrała mnie w ciekawe rejony świata i ludzkiej duszy. Sprawiła, że zobaczyłam relacje człowieka i psa od innej strony. Suka nie zostawiła mnie w zachwycie, ale pozostawiła nutę rozedrgania. Polecam uwadze.

Tytuł: Suka
Autor: Pilar Quintana
Wydawnictwo MOVA
Przekład: Iwona Michałowska-Gabrych
Forma książki: papierowa; dostępna jako e-book
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Przyznaję, że do przeczytania debiutanckiej powieści francuskiej autorki skusiła mnie rekomendacja Jacka Mulczyka-Skarżyńskiego. Napisał między innymi: „Świetnie napisana powieść z Paryżem w klimacie Emila Zoli […] Suspens tańczący z feminizmem”. Pomimo tego, że mam pewne zastrzeżenia, to tę książkę będę miło wspominała.

Kilka słów o fabule

Akcja powieści rozgrywa się w Paryżu w 1885 roku, a najważniejsze wydarzenia, w szpitalu psychiatrycznym Salpêtrière. Miejsce to jawi się jako przedsionek piekła, do którego żadna z mieszkanek miasta nie chciałaby trafić. Czy przypięcie łatki „szalona” jest aż tak trudne?

Eugénie przekonuje się na własnej skórze, że poważanie, szacunek w towarzystwie i prestiż społeczny są dużo ważniejsze niż rodzicielska miłość. Trafia za mury szpitala, gdzie na własne oczy przekona się, czym jest szaleństwo, kto dzierży władzę i steruje kobietami jak bezwolnymi marionetkami. Czy uda się jej wydostać z zamknięcia i udowodnić swoją poczytalność?

Kilka słów o wrażeniach

Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę. Dobranie elementów, które utworzyły obraz Paryża, francuskiego społeczeństwa i wartości, jakie tworzyły kręgosłup moralny, było trafione i bardzo ciekawe. Victoria Mas miała w garści puzzle, z których powstałby piękny, wielowymiarowy i wielowarstwowy obraz, a finalnie udało się jej ułożyć obrazek. Zabrakło mi Paryża, uliczek oraz klimatu miejskiego. Temat bezrefleksyjnego stygmatyzowania kobiet i wkładanie ich w gorset szaleństwa, również mógł być dużo bardziej pogłębiony. Poza tym wpleciona iskierka feminizmu mogła zaświecić mocnym ogniem, a tylko lekko się żarzyła.

Dwadzieścia lat to nic, aby zmienić utrwaloną mentalność w społeczeństwie zdominowanym przez ojców i mężów. Żadna kobieta nigdy nie jest pewna, czy jej słowa, oryginalność, aspiracje nie zaprowadzą jej w budzące strach mury budowli w XIII Dzielnicy.

Słowem podsumowania

Bal szalonych kobiet czytało mi się bardzo dobrze. Fabuła jest niezwykle ciekawa i dobrze poprowadzona. Gdyby powieść została rozbudowana, a wątki pogłębione, to myślę, że otrzymalibyśmy kapitalną powieść. Na ten moment moje wrażenia są lekko ciepłe. Żałuję, bo mogłoby być euforyczne.

Tytuł: Bal szalonych kobiet
Autor: Victoria Mas
Wydawnictwo Mova
Przekład: Bożena Sęk
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Współpraca

Patrząc na Czas huraganów Fernandy Melchor uważam, że Tomasz Majewski potrafi w okładki. To co stworzył niesamowicie przyciąga wzrok i pobudza apetyt na czytelniczą przygodę. A ta, zaserwowana przez meksykańską autorkę, uderza w wiele strun. Muzyka jaka z tej gry płynie, jest wyrazista i niepokojąca.

Kilka słów o fabule

Akcja powieści rozgrywa się w małej wiosce w Meksyku. Grupa dzieciaków odkrywa ciało miejscowej wiedźmy. Na pewno nie odeszła z tego świata w naturalny sposób i nie na własnych warunkach. Droga do prawdy ujawnia wiele. Zderzenie się z odkryciami stanie się początkiem ujawnienia szokujących i wprawiających w konsternację obrazów.

Kilka słów o wrażeniach

Trzeba przyznać, że Czas huraganów nie jest przeciętną książką. Nie jest książką, która w prosty sposób odbija myśli autorki. Fernanda Melchor przekracza wiele granic, wielokrotnie używając języka wulgarnego. Również nie stroni od kreślenia naturalistycznych obrazów. Niektórych czytelników ten styl i środki wyrazu mogą zniesmaczyć, nie dając dostępu do kolejnych warstw narracji. Ale warto odważnie wejść w świat Fernandy Melchor.

W mojej ocenie książka jest egzotyczna (bezpardonowy klimatowi oraz miejsce akcji), a przez to dosyć frapująca. Ta inność sprawiła, że czytałam ją z niegasnącym zainteresowaniem. To co dodatkowo wyróżnia prozę Fernandy Melchor to długie, rozbudowane zdania. Sprawiają, że cały czas musimy myśleć o zaczerpnięciu powietrza. Autorka bombarduje czytelnika swoją historią nie szafując chwilami wytchnienia. Z brawurą meandruje pomiędzy tym, co bolesne, biedne, naturalistyczne, mizoginistyczne, pełne przemocy i nienawiści. W taki świat nie każdy będzie chciał wkroczyć. Ja się odważyłam i nie żałuję.

Tytuł: Czas huraganów
Autor: Fernanda Melchor
Wydawnictwo Mova
Przekład: Katarzyna Sosnowska
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna