Wydawnictwo Marginesy

Po przeczytaniu Przez Zośki Papużanki byłam pod wielkim wrażeniem jej stylu i użytego sposobu narracji, wyczulonego na wszelką dziwność. Bardzo przypadła mi do gustu jej zabawa słowem. Od momentu, gdy przeczytałam, że ukaże się jej nowa powieść, czekałam na nią z cichą, ale rozedrganą ekscytacją.

Zanim przejdę do opisywania wrażeń na temat treści, czyli esencji „Kąkolu”, zacznę od tego, co rzuca się w oczy już na samym początku. Po pierwszym zetknięciu się z książką. To niesamowicie oryginalna okładka, która jako żywo przypomina pięknie wyszyty obrazek. Autorką haftu oraz jej projektantką jest pani Anna Pol.

Kilka słów o fabule

Zośka Papużanka przy użyciu słów, żywego, nasyconego języka zabiera czytelnika na wieś, gdzie „pachnie suchą trawą, mlekiem i korą drzew”.

A że lipiec taki piękny i lipcowy, a że upały skaranieboskie, a że chwałabogu komarów ni ma, a że pani Słowikowa zdrowa dziękibogu, a że niechrękaboskabroni, żeby do kościoła na odpust nie iść, i że dopustboży z tym Tadkiem Kukułką pijokiem, […].

Między ten sielski, niczym nieskrępowany świat, będący odskocznią dla miastowych, dający oddech i haust świeżego powietrza, wkrada się gorzka nuta.

Podobno jeśli pszczoły przypadkiem przyniosą do ula nektar kwiatów tytoniu, cały miód się nie uda. Tytoń wszystko zepsuje. Jak łyżka dziegciu w beczce miodu. Jak jeden kąkol w polu pszenicy.

Kąkol jest podróżą, wspomnieniem corocznych wakacji spędzanych u dziadków, gdzie spotykała się cała rodzina. Nie wszyscy mieli równe prawa. Nie każdego darzono szacunkiem. Aby zasłużyć na poważanie nestora rodu, należało być całkowicie podporządkowanym. Czy było warto wyzbyć się swoich wartości i przekonań?

Kilka słów o wrażeniach

Zośka Papużanka czaruje słowem. Jest czuła, jest uważna. Plecie swoją historię jak wianki ze świeżo zerwanych polnych kwiatów. Za każdym razem wyglądają przepięknie. Aż chciałoby się je zasuszyć. Za rok znów wróci na wieś, ponownie spotka się z ekscentryczną ciotką, dziadkiem despotą, a mamie będzie szeptała, żeby była odważna i walczyła o swoje zdanie.

Kąkol idealnie nadaje się do wakacyjnego plecaka, do spokojnego spacerowania po wiejskich ścieżkach tudzież odpoczynku przy leniwie płynącym strumyku. Tę książkę można poczuć wszystkimi zmysłami. Ona pachnie i smakuje, a opuszki palców dotykają szorstkiej faktury opowiedzianej historii. Polecam!

Tytuł: Kąkol
Autor: Zośka Papużanka
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Siedzę i myślę jak zacząć pisać o książce, która mnie szalenie zaskoczyła i dała mi mnóstwo dobroci.

Mój tata panda nie jest powieścią, która sprawi, że poczujemy się nobilitowani oraz dołączymy do grona osób czytających lektury wzniosłe, ambitne i trudne. Zamiast tego utuli i sprawi, że ponownie będziemy dziećmi w najszczęśliwszych latach dzieciństwa.

Kilka słów o fabule

Fabuła debiutanckiej powieści brytyjskiego autora jest nieskomplikowana. Opowiada o ojcu, który po śmierci żony zostaje sam z nastoletnim synem. Chłopiec po traumatycznym wydarzeniu przestał mówić. Obowiązki Danny’ego przerastają go, a życie na każdym kroku daje w kość. Pewnie, gdyby nie musiał być silny, gdyby na jego barkach nie spoczywała odpowiedzialność za syna, to linia życia pikowałaby ku porażce. Jednak nie poddaje się i walczy o dobro rodziny, o jej szczęście i radość.

Kilka słów o wrażeniach

Historia rozgrywająca się w Mój tata panda jest przewidywalna i łatwa do rozszyfrowania. W końcu to nie kryminał, który powinien czytelnika zaskakiwać. Jej prostota i bezpretensjonalność jest przeurocza! Przypomniała mi najlepsze kino familijne i uczucie radości, jakie mi towarzyszyło podczas oglądania. Co więcej, jest to powieść bardzo zabawna. Nie przepadam za komediami w literaturze, bo często mnie nie śmieszą, a podczas czytania tej książki wielokrotnie śmiałam się na głos.

Słowem podsumowania

Mój tata panda to książka o przeżywaniu straty, radzeniu sobie ze smutkiem, odbudowywaniu zaufania oraz sile przyjaźni podana w bardzo przyjemnej, lekkiej formule. To prawdziwa apteczka z lekami i plastrami na wiele smutków i ran. Chwyta za serce, bawiąc. Przewidywalna, ale czuła. Idealna na duży ekran!

Bardzo polecam na gorszy nastrój lub zaspokojenie potrzeby przeczytania powieści, która utuli i wywoła uśmiech. Przecież tańcząca panda to wyjątkowe zjawisko!

Tytuł: Mój tata panda
Autor: James Gould-Bourn
Wydawnictwo Marginesy
Przekład: Ewa Penksyk-Kluczkowska
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna

Moje doświadczenie z prozą Ałbeny Grabowskiej

Pierwszy raz z prozą Ałbeny Grabowskiej spotkałam się przy okazji cyklu pod tytułem „Stulecie Winnych”. Lektura tej rodzinnej sagi mocno mnie wciągnęła i zawładnęła wyobraźnią na wiele godzin (sagę tworzą: Stulecie Winnych. Ci, którzy przeżyli, Stulecie Winnych. Ci, którzy walczyli, Stulecie Winnych. Ci, którzy wierzyli). Przyznaję, że w momencie, kiedy historia wykreowana przez pisarza pozwala mi się zżyć z jej bohaterami, to jestem im wierna (innym przykładem literackiej miłości są powieści Anne B. Ragde i jej Saga Rodziny Neshov).

Wiedząc w jakim stylu pisze Ałbena Grabowska, z wielką ciekawością i dużymi oczekiwaniami zaczęłam czytać Matki i córki. Niestety mój zapał został ostudzony i ostatecznie nie wspominam tej powieści bardzo dobrze. Dlatego też, mając w pamięci ostatnie doświadczenia, po „Uczniów Hippokratesa. Doktor Bogumił” podeszłam z rezerwą. Po jej lekturze stwierdzam, że … uwielbiam być tak miło zaskakiwana. Powieść Ałbeny Grabowskiej porwała mnie w świat „szkiełka i oka”, medyków, medycznych eksperymentów i odkrywania tej wiedzy, którą mają współcześni lekarze.

Konstrukcja fabuły i miejsce akcji

Fabuła podzielona jest na przeplatające się dwa główne wątki. Jednym z nich jest garść faktów, czyli odkrycia światowej medycyny, a drugim rodzinna historia państwa Korzyńskich. Akcja rozgrywa się w Warszawie 1850 roku, w Szpitalu Dzieciątka Jezus.

Rzut okiem na akcję powieści

Bogumił Korzyński wżenił się w szanowaną rodzinę lekarską. Sam jest lekarzem z powołaniem, który za cel obrał sobie pomoc kobietom w czasie porodów. Aby ten cel osiągnąć, zgłębia tajniki ginekologii oraz światowych nowinek i spektakularnych odkryć. Pomaga mu w tym szwagierka, dla której korespondowanie w obcych językach ze sławami medycyny jest bezproblemowe, a wręcz fascynujące.

Przeszłość Bogumiła, tajemnice rodzinne żony oraz wydarzenia mające miejsce w szpitalnych salach, tworzą niezwykle ciekawą fabułę. Wspomniane wplecione fakty, są cudownie połyskującą wisienką na bardzo smacznym i imponującym, czytelniczym torcie.

Kilka słów o wrażeniach

„Uczniowie Hippokratesa. Doktor Bogumił” to pierwszy tom nowego cyklu. Cieszy mnie to niezmiernie, bo przypuszczam, że lektura tych powieści będzie doskonałą odskocznią od historii cięższych tematycznie. Książkę czyta się doskonale i niesamowicie płynnie. Konstrukcja fabuły i tematyka powieści kupiły mnie od razu! Jeśli lubicie powieści Jürgena Thorwalda, to ten cykl powinien przypaść Wam do gustu. Oprócz wątków ściśle medycznych, bardzo spodobały mi się te dotyczące dążenia do emancypacji kobiet.

Świetna! Już nie mogę się doczekać kolejnej części!

Tytuł: "Uczniowie Hippokratesa. Doktor Bogumił"
Autor: Ałbena Grabowska
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka i audiobooka - czytają Paulina Raczyło i Filip Kosior
Gatunek: literatura piękna
Seria: Uczniowie Hippokratesa (1)

Nie znałam wcześniej twórczości Zośki Papużanki, ale po lekturze „Przez” nie dziwię się fanom jej prozy, że byli uradowani pojawieniem się kolejnej powieści jej autorstwa. Zainteresowana opisem zaczęłam czytać i … przepadłam! Co za styl! Elektryzujący od początku do końca. Wprawiający w zachwyt i z czułością fotograficznego aparatu pokazujący relację pomiędzy dwiema osobami.

Jest ona i on. Razem tworzą historię ich małżeństwa, w którym on jest perfekcjonistą i tym który wytyka, zwraca uwagę i się czepia, a ona tą, która robi rozgardiasz i poddaje się jego woli. Czy taki związek ma szansę przetrwać? Kto pierwszy powie pas? A może komuś się znudzi?

(…) obiektyw wcale nie szuka piękna, tylko tego, co interesujące.

On wynajmuje mieszkanie. Podgląda. Obserwuje i robi zdjęcia. Dużo zdjęć.

Patrząc obiektywnie, czyli przez obiektyw, stwierdzić trzeba, że każda fotografia jest świadomym, niezwykle precyzyjnym wyborem. Zabiera się światu tylko prostokąt, jeden niewielki prostokąt, będąc skazanym na to, że im więcej miejsca che się w tym prostokącie zawrzeć, tym więcej szczegółów się traci.

Proza Zośki Papużanki jest nietypowa. Można pomyśleć, że dla koneserów oraz tych, którzy lubią bawić się słowem. Nie przypuszczałam, że się w niej odnajdę i znajdę miejsce dla siebie, a tak się stało. Bardzo mi się ta gra podobała. Ze względu na osobliwość stylu, uważam, że „Przez” nie jest powieścią do czytania w rozgardiaszu, czy w obecności bodźców z zewnątrz. Najlepiej odizolować się od otoczenia i chłonąć tę prozę w ciszy, tonąc w słowach autorki.

Dzięki zastosowaniu nieoczywistej narracji, prosta historia kobiety i mężczyzny nabiera zupełnie innego kształtu. Wygląda jak uchwycone przez niego pojedyncze kadry, które zostały po surowej eliminacji. Po oddzieleniu ziaren od plew zostają najlepsze momenty.

Urzekła mnie proza Zośki Papużanki. Zgadzam się z opinią Łukasza Orbitowskiego, że „pisarstwo Zośki jest jedyne w swoim rodzaju, mocne, konkretne i wyczulone na wszelką dziwność”. Ja się jeszcze z takim nie spotkałam.

Z pojedynczych kadrów, z użyciem raz mniejszej, raz większej czułości, stworzyła historię, która opowiada o tym, co z jednej strony najprostsze – życie, małżeństwo dwojga ludzi – z drugiej zaś najtrudniejsze – wszystkich odcieniach miłości, tęsknoty, obsesji i szaleństwa. Pyszna proza. Bardzo polecam!

Czułość to wartość, liczba, trzeba się nauczyć manipulować nią, żeby osiągnąć to, czego się chce. Czułość można dobrać i ustawić. Są ludzie, którzy uważają, że na czułość się czeka, czułością obdarza i takie tam ajlawju forewer bzdury, a czułość się po prostu ustawia jednym ruchem.

Tytuł: „Przez”
Autor: Zośka Papużanka
Wydawnictwo Marginesy
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

Dwa morderstwa. Jedno z zemsty, drugie, żeby ukarać żyjących. Trzy pokolenia. Jedna rodzina. Miłość, zdrada i odwet.

Zaintrygowana powyższym opisem sięgnęłam po powieść izraelskiego pisarza Meir Shaleva. Początkowo nasunęło mi się pytanie, czy „Dwie niedźwiedzice” są kryminałem? Nie. Jest to wyjątkowo skonstruowana literatura piękna, która w trakcie czytania cudownie rozkwita. Budowa fabuły nie pozwala, a raczej nie zachęca, do czytania jej z doskoku, po kilka stron. W takim przypadku czytelnik nie będzie mógł w pełni przeżywać losów głównych bohaterów.

„Ruta Tawori, nauczycielka Biblii Hebrajskiej w liceum i niezależna myślicielka z niewielkiego rolniczego moszawu” snuje opowieść o przeszłości, wyciągając z szuflad swojej pamięci dzieje członków najbliższej rodziny. Odpowiada na pytania doktor Canetti, historyczki badającej dzieje jiszuwu.

(…) przybyliśmy do kraju Izraela, osuszyliśmy bagna walczyliśmy, uprawialiśmy, ustanawialiśmy, budowaliśmy, by w końcu Żydzi usiedli, każdy pod swoją winoroślą czy figowcem, i jedli pekany.

Ruta wraca myślami do roku 1930, kiedy to dwóch mężczyzn popełniło samobójstwo, a jeden został zamordowany. Wspomina swojego dziadka, męża, syna, których życie zdefiniowały traumatyczne wydarzenia, nieokiełznane emocje i tragedie. Pokazuje, że zemsta może być niszczycielską lawiną, a strata ciężarem, które nie opuści barków człowieka.

Powieść Meira Shaleva można smakować, niespiesznie odkrywać, kierując wzrok do środka, a nie na zewnątrz. Autor nie rzuca czytelnikowi oczywistych faktów, ale w sposób wyrafinowany prowadzi go przez zawiłości swojej historii. Jeśli tylko damy się skusić i poprowadzić wytyczonymi ścieżkami, to odkrywa przed nami wszystkie początkowo ukryte skarby. 

Czas spędzony z „Dwiema niedźwiedzicami” skutkuje otrzymaniem prezentu w postaci pięknej historii opowiedzianej przez kobietę. Już na początku daje obietnicę i poczucie uczestniczenia w literackiej szaradzie, ale to od czytelnika zależy, czy odkryje w niej wszystkie niuanse i smaczki.

„Dwie niedźwiedzice” podarowały mi osobliwą literacką przygodę, naznaczoną wieloma pięknymi słowami i prawdami, z którymi ciężko się nie zgodzić. Jedna z nich odpowiada na pytanie jak definiujemy siebie.

Zwłaszcza poprzez rodzinę i pracę, a nie upodobania, pragnienia, rozczarowania, wewnętrzne wartości.

To powieść, która nie znika po wybrzmieniu ostatniego zdania, ale rezonuje przez dłuższy czas. Myślę, że warto dać się uwieźć tej historii, bo niezwykle rozlewa się w świadomości czytelnika.

Tytuł: „Dwie niedźwiedzice”
Autor: Meir Shalev
Wydawnictwo Marginesy
Tłumaczył: Anna Halbersztat
Forma książki: e-book, Legimi
Gatunek: literatura piękna