Tag:

Wydawnictwo Książkowe Klimaty

Literatura piękna

„Lato, gdy mama miała zielone oczy” Tatiana Țîbuleac – Miłość

przez Katarzyna Denisiuk

Zwykle nowości wydawnicze na moim książkowym regale pochodzą od wydawnictw. Za to na czytniku czytam starsze książki. Premiera Lata, gdy mama miała zielone oczy była w maju tego roku, więc jest przykładem odstąpienia od moich niepisanych zasad. Powieść mołdawsko-rumuńskiej pisarki zebrała bardzo optymistyczne opinie i oceny od czytelników, dlatego stwierdziłam, że sprawdzę, co spowodowało pozytywny szum wśród czytelniczej braci. Książkę, ze względu na swoją niewielką objętość (152 strony), można przeczytać na raz. Ja wolałam sączyć słowo pisane.

Kilka słów o fabule

Historia opisana przez Tatianę Țîbuleac jest smutna, wręcz tragiczna. Przybliża ostatnią drogę matki i jej syna. Drogę naznaczoną licznymi bolesnymi wspomnieniami, szorstką, z deficytem czułości i miłości. Aleksy, uznany artysta malarz, poprzez i dzięki sztuce wraca pamięcią do ostatniego lata ze śmiertelnie chorą matką. Lata wyjątkowego, które jak huragan zmieniło niemal wszystko w relacji matki i syna.

Kilka słów o wrażeniach

Lato, gdy mama miała zielone oczy nie jest ckliwa ani melodramatyczna. Jest prawdziwa. Mówi o trudnej relacji dwojga ludzi, która powinna być pełna miłości i wsparcia, a zupełnie taką nie jest. To relacja najeżona bólem, niełatwością i cierpkością.

W tej niewielkiej książce jest wszystko, czego oczekiwalibyśmy od historii dwojga pokiereszowanych ludzi. Jest jak plaster na ranę, która nie chce się goić, powodując nieustające cierpienie. Niesie nadzieję i przesłanie, że warto rozmawiać, warto przebaczać.

Jeśli lubicie książki proste, a zarazem niezwykle głębokie, opowiadające o ludziach, ich emocjach i relacjach, to Lato, gdy mama miała zielone oczy będzie bardzo dobrym wyborem. Cieszę się, że skusiły mnie opinie innych czytelników.

Tytuł: Lato, gdy mama miała zielone oczy
Autor: Tatiana Țîbuleac
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Przekład: Dominik Małecki
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„W ciemność” Anna Bolavá – Pasja, która staje się obsesją

przez Katarzyna Denisiuk

Osobliwa to powieść, niejednoznaczna, na pierwszy rzut oka spokojna, niepowodująca emocjonalnego rozedrgania, a finalnie wielowymiarowa i mroczna. Dopiero po skończonej lekturze, kiedy wybrzmiało ostatnie zdanie, powodowana  burzą myśli spojrzałam na okładkę – wiele mówi.

 

Gdyby nie jasna informacja, że powieść Anny Bolavej jest z serii „Czeskie klimaty” oraz lapidarnych wzmianek o Pradze i czeskiej wsi, to pomyślałabym, że to książka autorstwa skandynawskiego pisarza. Dlaczego? Ponieważ „W ciemność” maluje obraz symbiozy jednostki z przyrodą, a dokładniej ziołami. To na co patrzymy i jak na nas działa jest surowe, ale wielowarstwowe, proste, a jednak mające szerszy kontekst. Sukcesywnie, z każdym kolejnym rozdziałem pogrążamy się w magicznym świecie nadprzyrodzonych sił.

 

Bohaterką powieści jest Anna Bartaková, której całym życiem i idée fixe są zioła. Tradycja zbierania ziół jest w jej rodzinie od pokoleń, ale sama Anna czerpie inspiracje od babci, która była jej mentorką, a zarazem bardzo znaną zielarką. Co wtorek przemierza tę samą drogę podążając do skupu, gdzie sprzedaje to co zebrała i wysuszyła. Czynność banalna, nieciekawa, monotonna? Dla Anny to życie, istota, coś co determinuje jej każdą decyzję i sposób postępowania. A jak wiemy, albo przypuszczamy, wszystko co pochłania człowieka bez reszty, nie zostawiając żadnego marginesu na inną aktywność i przede wszystkim przestrzeni dla innych ludzi, jest zagrożeniem samym w sobie i przyczynkiem do rozpadu i zatracenia się w szaleństwie.

Kiedy mam dobry dzień i ludzie zostawiają mnie w spokoju, jestem szczęśliwa.

 

Lektura powieści Anna Bolavej nie należy do najłatwiejszych. Cóż z tego skoro zostajemy wciągnięci w historię, która urzeka klimatem, niejednoznacznością i sprawia, że zachodzi w nas przemiana. Zmienia się sposób postrzegania bohaterki, rozwija wachlarz zrozumienia i głębszego wniknięcia w jej psychikę. To co odkrywamy nie jest radosne i kolorowe, a wręcz dojmujące i mroczne.

„W ciemność” odkrywa przed czytelnikiem piękny świat ziół (przeglądałam Internet, żeby zobaczyć jak wyglądają zioła zbierane przez Annę), jak również poraża studium izolacji jednostki przed rodziną, innymi ludźmi i w imię poświęcenia się wszechogarniającej pasji.

 

Tak, osobliwa to powieść, po którą warto sięgnąć, zwłaszcza kiedy poszukujemy literatury niezwykłej i wymagającej. Urzekła mnie.

 
Tytuł: „W ciemność”
Autor: Anna Bolavá
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Agata Wróbel
Forma książki: papierowa, dostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura pięknaOpowiadania

„Co pozwala powiedzieć noc” Pierre J. Mejlak – Kalejdoskop uczuć

przez Katarzyna Denisiuk

Ręka do góry jeśli ktoś z Was czytał prozę autorstwa maltańskiego pisarza. Do chwili kiedy nie trafiłam (z polecenia z resztą) na zbiór opowiadań Pierra J. Mejlaka, również nie zgłosiłabym się. Teraz już mogę, a i Was zachęcam, do przeczytania książki jego autorstwa.

 

Z opowiadaniami bywa różnie. Uogólniając, albo ktoś lubi krótką formę, albo za nią nie przepada. Ja sięgam, nie wzbraniam się, chociaż przyznaję, że czasami czuję niedosyt. Dlaczego?  Bo doskonale rozwijająca się treść w pewnym momencie się kończy, a chciałoby się dłużej z nią obcować. I niezmiennie uważam, że pisanie opowiadań, to bardzo trudne zadanie, z którego łatwo nie wyjść obronną ręką.

 

„Co pozwala powiedzieć noc”  jest wielobarwnym, urzekającym kalejdoskopem krótkich historii, z których każda jest inna, wyjątkowa i dostarcza czytelnikowi całego spektrum emocji. To opowieści, które bez ckliwości otulają jak ciepły koc, albo wprost przeciwnie zadziwiają jak rasowy kryminał ze zwrotami akcji. Poprzez bardzo umiejętnie zbudowane napięcie wielokrotnie zaskakują mocnym, puentującym uderzeniem.

 

Tym co łączy wszystkie opowiadania jest człowiek z jego doświadczeniami, wątpliwościami, troskami i radościami. Człowiek, który kocha, tęskni, potrzebuje bliskości, drugiej osoby, z którą chciałby przeżyć życie. Człowiek, który czuje.

Pierre J. Mejlak zaoferował nam nietuzinkową, wartościową i piękną kolekcję ludzkich nastrojów. Jego głos przebija z każdej tkanki tekstu, który otwiera bramę do swojego literackiego, pięknego świata. Naprawdę żal byłoby nie skorzystać. Ja serdecznie zachęcam.

 
Tytuł: „Co pozwala powiedzieć noc”
Autor: Pierre J. Mejlak
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Krzysztof Szczurek
Forma książki: ebook
Gatunek: opowiadania
 

Ocena: 5,5/6

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesnaOpowiadania

„Nietoperze. Aqua Velva” Lena Kitsopoulou – Człowiek w wersji hard

przez Katarzyna Denisiuk

„Nietoperze. Aqua Velva”, to zbiór trzynastu opowiadań greckiej pisarki Leny Kitsopoulou, które porażają realizmem  i dosadnością poruszanych tematów.

Autorka skupiła się na człowieku jako jednostce i człowieku jako elemencie grupy społecznej – rodziny oraz społeczności lokalnej. Nie pisze o tym co radosne, nie epatuje szczęściem. A wręcz przeciwnie. Mówi o tym co tragicznego może przydarzyć się człowiekowi, z jakimi problemami i traumami musi radzić sobie w życiu i w jaki sposób przepracowuje ból, krzywdę i całe zło, które spotyka na swojej drodze. A ta cała podłość najczęściej pochodzi od najbliższych osób. Rana zostaje zadana, rana nie chce się goić.

Słowa napisane przez Lenę Kitsopoulou, język jakim się posługuje, dotkliwie doświadczają czytelnika i wwiercają się w podświadomość. Ich prostota i minimalizm działają o wiele mocniej niż kwieciste zdania. Pierwsze z opowiadań pod tytułem „Mój syn Cygan” jest bardzo mocnym otwarciem, które zabiera czytelnika w mroczny świat osoby uzależnionej. Zaś cały cykl kończy „Aqua Velva” napisane specjalnie z okazji przygotowania polskiej premiery, w którym autorka pogrywa sobie z czytelnikiem, drwi z niego i kpi, by w końcu zostawić go z poczuciem emocjonalnego rozedrgania.

Surowy język autorki to prawdziwy manifest prostoty, chwilami niedbały i wulgarny, przywodzący na myśl prozę takich autorów jak Thomas Bernhard czy Elfride Jelinek. /okładka książki/

Bezkompromisowe, mocne, uderzające z wielką siłą. Lena Kitsopoulou zaserwowała czytelnikom prozę, która nie wprawia w dobry nastrój, za to daje możliwość obcowania ze słowem, które trafia w czułe punkty i budzi emocje. Polecam otwartym na intrygujące, po trosze szokujące, treści.

Tytuł: „Nietoperze. Aqua Velva”
Autor: Lena Kitsopoulou
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Tłumaczył: Alicja Biaduń
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie ebooka
Gatunek: literatura współczesna
Seria: Greckie Klimaty

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Po trochu” Weronika Gogola – Poruszając czułe struny melancholii

przez Katarzyna Denisiuk
Przyznaje się, że miałam tę książkę w planach (została już nawet wgrana na czytnik), ale tak naprawdę chciałam czytać inną – również nominowaną do tegorocznej nagrody Nike. Przez przypadek otworzyłam, zaczęłam czytać i … przepadłam. Porwała mnie ta historia!
Z wydawniczej notki: „Weronika Gogola wyrastała w Olszynach, którym to postanowiła poświęcić swój debiut prozatorski. (…) Debiut („Po trochu”) jest wyrazem wdzięczności za wszystko, co dała jej Ojcowizna.” Chylę czoła przed autorką, bo z kart jej powieści na każdym kroku bije chwytające za serce uczucie do domu rodzinnego, okolicy, tego konkretnego zakątka na ziemi pełnego niezapomnianych wspomnień.
„Po trochu” jest zwyczajne i niezwykłe. Jest niespieszne, sielskie, ciepłe, radosne, bliskie sercu. To co czuje autorka, czujemy my, czytelnicy. Potrafi zarazić optymizmem, melancholią, ogromną ilością wspaniałych wspomnień z czasów dzieciństwa, dorastania, życia w małej miejscowości. Weronika – bohaterka książki – swoim światem dzieli się z nami po trochu. Jej historia podzielona jest na dwanaście godzin, będących urywkami wspomnień i przeżyć. Najfajniejsze jest to, że są to historyjki, które niemal każdy z nas kiedyś przeżył i wydarzenia, których doświadczył. Czyli w sumie nic nowego, a jednak bardzo interesującego. Sztuką jest zajmująco napisać o rzeczach trywialnych, które nie dostarczają ekstremalnych wrażeń, a jednak uderzają w czułe struny melancholii i sentymentalizmu. Nie trzeba krzyczeć i wrzeszczeć, żeby być usłyszanym i dostrzeżonym. Szept i nienachalne środki wyrazu potrafią bardzo mocno przykuć uwagę.
„Po trochu” zauroczyła mnie z jeszcze jednego powodu. Wielokrotnie pojawia się w tej powieści Tarnów – miasto w którym mieszkam od urodzenia i jest moją małą ojczyzną. Poza tym Weronika jedzie na studia do Krakowa, gdzie i ja studiowałam. Zawsze, gdy w powieściach pojawiają się bliskie mi miejsca, to czuję jakby była ona adresowana do mnie.
Tak wiele emocji bliskich każdemu z nas sprawia, że „Po trochu” jest takie swojskie, nieegzaltowane, nienapuszone. Bardzo dobra lektura na każdy czas, ale myślę, że do wiejskiego krajobrazu lub spokojnych zakątków, gdzie czas leniwie płynie pasuje idealnie. Gorąco polecam!
PS Przyznacie, że okładka jest piękna i bardzo oryginalna? Bardzo mi się podoba. Nawet na czytniku wygląda świetnie!
Tytuł: „Po trochu”
Autor: Weronika Gogola
Wydawnictwo Książkowe Klimaty
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
Ocena: 5,5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail