Tag:

Wydawnictwo Czarne

AudiobookReportaż

„Królowe Mogadiszu” Paweł Smoleński – Afrykańskie piekło

przez Katarzyna Denisiuk

W kraju legendarnej królowej Araueelo, która przed wiekami odsunęła mężczyzn od władzy, kobiety wciąż walczą o przetrwanie dla swoich rodzin. Wyplatają koszyki i maty z resztek starych worków wygrzebanych na wysypisku śmieci. Pracują w policji, zakładają organizacje wspierające uchodźców. Sprzedają khat na rogach ulic. W kolorowych czadorach, czasem przymierające głodem, ale wciąż piękne jak modelki. Królowe Mogadiszu.

Reportaż Pawła Smoleńskiego mówi o Mogadiszu stolicy Somalii, będącej jednym z siedmiu najniebezpieczniejszych krajów świata. To państwo nękane wojnami domowymi, terroryzowane przez członków organizacji Asz-Szabab, gdzie panuje wieczny głód oraz ogromna bieda i analfabetyzm.

Autor wspomina mieszkańców Somalii, którzy każdego dnia zmagają się z otaczającą ich beznadzieją. Przedstawia kobiety, które muszą opiekować się rodziną, dać jeść dzieciom i zaspokoić ich podstawowe potrzeby. Wykonują heroiczną pracę, za którą wynagrodzeniem jest przeżycie. I to właśnie te kobiety, pomimo ogromnych trudów życia, nie chcą wyjeżdżać. Deho mówi:

Nie chcę do was, bo zamkniecie mnie w obozie, który tak naprawdę jest więzieniem. Nie chcę podlizywać się wam i prosić was o litość. Nie będę żebrać u was o pracę. Nie będę odpowiadać na te wszystkie upokarzające pytania: skąd jesteś? jak tu przyjechałaś? co tu robisz? co zamierzasz? W Mogadiszu nikt mnie tak nie zapyta. Nie chcę, żeby mnie wywozili z miejsca, do którego dotrę, i przetrzymywali tam, gdzie nie chcę być. Nie będziecie do mnie mówić „ty czarnuchu”, „brudasie”. Nie będę tłumaczyć się z nakrycia głowy, skoro to moja tradycja, moja religia, ta chustka w niczym mi nie przeszkadza. Po co mi taka Europa, gdzie wszystko jest zabronione albo dozwolone tylko dla was, białasów?

„Królowe Mogadiszu”, to jeden z tych reportaży, który każdemu żyjącemu w kraju bez wojny i w godnych warunkach uzmysławia, jak wielkie ma szczęście. Poza tym rzuca światło na charakter i skuteczność pomocy humanitarnej. „Nam się wydaje, że weźmiemy trzy worki ryżu, pięć butelek oleju, staniemy gdzieś na rogu i rozdamy potrzebującym, ale to nie na tym polega.”

Książka Pawła Smoleńskiego, to dobry reportaż, dzięki któremu poznajemy państwo z Rogu Afryki, a nie tylko odnajdujemy jego położenie na mapie świata. Tytuł sugeruje, że głównymi bohaterkami są kobiety, jednak czytelnik, który poszukuje wnikliwego studium ich sytuacji w Mogadiszu, może poczuć się nieco rozczarowany. 

Tytuł: „Królowe Mogadiszu”
Autor: Paweł Smoleński
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Wojciech Chorąży
Gatunek: reportaż

Ocena: 4/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Urobieni. Reportaże o pracy” Marek Szymaniak – Bez pracy nie ma kołaczy

przez Katarzyna Denisiuk

Przyznaję się, że sceptycznie podchodziłam do tej książki. Zastanawiałam się, co odkrywczego może być na 240 stronach o rynku pracy w Polsce? Przecież każdy z nas wie, że jest on bardzo zróżnicowany. Są zatrudnieni, którzy zarabiają krocie, jest i gros osób pracujących „na czarno” za marną pensję. Poza tym każdy z nas zna osoby, które w ogóle nie mogą znaleźć „roboty”.

Reportaże, będące świadectwami pracowników i pracodawców polskiego rynku pracy, tworzą patchwork, którego nikt nie chciałby mieć na własność, ani się z nim zetknąć. Bo to twór smutny, a momentami wręcz tragiczny. Z czego mamy się cieszyć, skoro niejeden z nas stał się ofiarą dzikiego kapitalizmu, gdzie są równi i równiejsi? Jak sprostać stwierdzeniu rzuconym w twarz – „jak się nie podoba, to do widzenia”?

Autor doskonale przygotował się do realizacji swojego pomysłu, bo oprócz przeżyć konkretnych osób, mamy tutaj pełen ogląd rynku pracy, również z ekonomicznego punktu widzenia. Marek Szymaniak poruszył wątek związków zawodowych oraz Państwowej Inspekcji Pracy. Ile i co mogą zrobić, żeby pomóc pracownikowi? Czy mają jakikolwiek wpływ na pracodawcę?

Uważam, że ta książka mogłaby posłużyć jako wartościowa lektura uzupełniająca akademicką bibliografię na niejednym kierunku studiów, bo to, że niejednemu pracodawcy – kierownikowi – dyrektorowi otworzyłaby oczy, nie łudzę się.

Słowo „urobieni” jest celnym podsumowaniem historii bohaterów, którym autor dał w swojej książce głos. Wysłuchał i przekazał nam, czytelnikom. Bez moralizatorskiej nuty, za to rzeczowo i kompleksowo.

Niestety reportaż Marka Szymaniaka nie jest wesołą lekturą, która wprowadzi w doby nastrój. Wprost przeciwnie, może wywołać silne wzburzenie. Mimo wszystko warto po nią sięgnąć, bo mówi o zachowaniach i praktykach, o których niejeden z nas nie ma pojęcia. Czy pęknie bańka ułudy?

Tytuł: „Urobieni. Reportaże o pracy”
Autor: Marek Szymaniak
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Wojtek Stagenalski
Gatunek: reportaż

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Reportaż

„Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym” Maciej Czarnecki – Zderzenie dwóch kultur

przez Katarzyna Denisiuk

Ostatnio bardzo mi po drodze z reportażami. Z prostej przyczyny – odpowiada mi ta forma poznawania świata, innych kultur, ważnych wydarzeń, czy też wgryzania się w konkretne zagadnienie.

Tym razem padło na bogatą Norwegię. Głównym motywem przewodnim reportażu jest instytucja Barnevernetu, czyli Norweskiego Urzędu Ochrony Dzieci. Wystarczy wpisać w internetową wyszukiwarkę ten wyraz, a otrzymamy wiele nagłówków, w tym gros szokujących. Przykładowo: „Tak Barnevernet odbiera dzieci”, „Norweski Barnevernet szykanuje Polaków” albo „Czy Barnevernet naprawdę odbiera dzieci?”

Maciej Czarnecki opisał liczne sytuacje, w których ten urząd musiał interweniować. Dał głos rodzicom, pracownikom społecznym oraz ekspertom. Na chłodno każdy z nas może ocenić, czy rozstrzygnięcie danego przypadku, to było nadużycie, z którym nie chcemy się zgodzić i go nie popieramy, czy też sporo racji było po stronie instytucji państwowej? Rzadko kiedy sporne sprawy są jednoznaczne lub zdecydowanie przechylają szalę na jedną stronę – wtedy nie byłoby konfliktu. Również w przypadku interwencji Barnevernetu tak jest. Autor pokazuje i udowadnia, że prawda miewa wiele odcieni.

Wartością dodaną reportażu jest bardzo interesująca otoczka, czyli spojrzenie na Norwegię jako całość. Książka mówi nie tylko o działalności urzędu, ale również o sytuacji gospodarczej kraju, jego kulturze oraz podejściu do wychowywania dzieci. To wszystko rysuje wyraźną linię pomiędzy polską, a norweską mentalnością i uwypukla nasze różnice społeczne, historyczne i kulturowe. Zróżnicowanie utwierdza mnie w przekonaniu, że jadąc do innego kraju winniśmy szanować jego kulturę i stosować się do panujących tam reguł i zasad.

Bardzo ciekawy reportaż nie tylko dla osób, które nie miały styczności z Barnevernetem, ale również dla tych, którzy znają polskie realia panujące w dziedzinie pomocy społecznej i interwencji państwa, w momencie gdy dziecku w rodzinie dzieje się krzywda. Świetny materiał do konfrontacji przepisów polskich z norweskimi. A może po tej lekturze stwierdzisz lub utwierdzisz się w przekonaniu, że te polskie są bardziej „ludzkie”? Polecam!

Tytuł: „Dzieci Norwegii. O państwie (nad)opiekuńczym”
Autor: Maciej Czarnecki
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Adam Bauman
Gatunek: reportaż

Ocena: 5/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Reportaż

„Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” Swietłana Aleksijewicz – Pamiętamy!

przez Katarzyna Denisiuk

26 kwietnia 1986 o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy i pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Katastrofa czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku.

„Czarnobylska modlitwa” białoruskiej dziennikarki Swietłany Aleksijewicz jest zbiorem relacji-monologów z tymi, którzy przeżyli. Z ludźmi będącymi świadkami katastrofy oraz tymi, których najbliżsi oddali życie ratując kraj przed zagładą. Wspominają tamten czas. Mówią o swoich traumatycznych przeżyciach, o tym co pogrzebali, ale również o tlącej się nadziei na normalne życie.

Reportaż jest dojmująco smutny i tragiczny. Mierząc się z historiami mieszkańców Białorusi czytelnik czuje się kompletnie oszołomiony i całkowicie bezradny. Każda z nich bezpardonowo uderza, wywołując siniaki, a czasami bolące rany.

Autorka przez dwadzieścia lat wsłuchiwała się w głosy ludzi i spisywała to, o czym chcieli mówić i czemu dać świadectwo. Finalnie powstał przerażający obraz, który ukazuje tragizm jednostki oraz otaczającej go przyrody.

Los to życie pojedynczego człowieka, historia to życie nas wszystkich. Chcę opowiedzieć historię w taki sposób, żeby nie stracić z oczu losu pojedynczego człowieka. Los bowiem sięga dalej niż jakakolwiek idea.

„Czarnobylska modlitwa” to doskonała lekcja historii, którą każdy winien poznać. Dla siebie, ale przede wszystkim dla tych wszystkich ludzi, których dotknęła tragiczna w skutkach awaria reaktora. Dla matek, które urodziły niepełnosprawne dzieci. Dla żon strażaków i likwidatorów, których mężowie umierali w męczarniach na ich rękach. I pozostałych anonimowych świadków największej w dziejach energetyki katastrofy jądrowej.

Straszny reportaż, który zostanie we mnie na zawsze.

Tytuł: „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości”
Autor: Swietłana Aleksijewicz
Wydawnictwo Czarne
Tłumaczył: Jerzy Czech
Forma książki: audiobook; czyta Krystyna Czubówna
Gatunek: reportaż

Ocena: 6/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura faktuReportaż

„Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii” Małgorzata Rejmer – Zamknięci w potrzasku idei

przez Katarzyna Denisiuk

Nic nie boli tak jak reportaż, który traktuje o nieszczęściu innych ludzi. Fikcja, to fikcja i nawet w przypadku bujnej wyobraźni czytelnika oraz jego zaangażowaniu i zespoleniu z tym co czyta, pozostaje światem wymyślonym przez autora. Reportaż zaś przenosi nas w miejsca oraz opisuje sytuacje i ludzi, których autor doświadczył i poznał.

Kto z nas zna historię Albanii i wie z czym się zmagała i co przeżywała? Kto ma świadomość jak wyglądał niemal każdy jeden dzień przeżyty w strachu i z wydrukowanym w głowie i odciśniętym na każdym skrawku skóry, jak piętno, imieniem i nazwiskiem albańskiego dyktatora Envera Hoxhy?

Ja nie znałam. Dzięki książce Małgorzaty Rejmer już wiem. Czy dobrze mi z tym? Tak! Bo pomimo tego, że to nie jest literatura rozrywkowa, sprawiająca radość, wywołująca uśmiech na twarzy i ciepło na sercu, ubogaca. Jestem mądrzejsza o tę wiedzę.

 Ich kraj-raj od 1976 roku nazywał się Ludowa Socjalistyczna Republika Albanii. Jego jedynym słusznym Bogiem był Towarzysz Komendant Enver Hoxha.

Jego granice ze wszystkich stron wyznaczał drut kolczasty. każdy, kto próbował go pokonać, miał zostać zastrzelony bez ostrzeżenia.

Rolnictwo było prymitywne i niewydolne, ale władza powtarzała głodnym Albańczykom, że tak hartuje się stal.

Małgorzata Rejmer w sposób przejmujący, bo głosami swoich bohaterów, Albańczyków, pokazała piekło, w jakim dane było im żyć. Żyć w kraju, który zabijał swoich obywateli, odbierał nadzieję i niszczył dobrą naturę człowieka. W zamian wymuszał donosicielstwo oraz współpracę z totalitarną władzą zapewniającą i gwarantującą całkowite zniewolenie i podporządkowanie. Bóg był jeden. Był nim przywódca i partia.

„Błoto słodsze niż miód” jest świadectwem ludzi, którzy przeżyli. Bez moralizatorskiej nuty, prawdziwie, boleśnie. Momentalnie, już na początku rodzi się konstatacja – jak wiele potrafi znieść człowiek! Człowiek ciemiężony, pozbawiony dostępu do kultury, dla której Zachód był bezbrzeżnym złem.

Czytając ten reportaż odniosłam wrażenie, że autorka postawiła sobie za punkt honoru opisać wszystko jak najwierniej, wnikając w trzewia tego kraju, słuchając jego pulsu, drugiego człowieka oraz łowiąc echa przeszłości. I myślę, że po skończonej pracy mogła poklepać się po ramieniu z przeświadczeniem, że właściwie wykonała swoje zadanie.

Reportaż Małgorzaty Rejmer jest doskonały. Czytałam go z ogromnym zaangażowaniem i zaciekawieniem. Autorka otrzymała za niego Paszport Polityki w kategorii Literatura w 2018 roku „za umiejętność słuchania ludzi niewysłuchanych i wytrwałość w poszukiwaniu właściwego języka do wyrażenia najtrudniejszych emocji.”

Bardzo polecam!

PS Na pewno sięgnę po inny reportaż autorki „Bukareszt. Kurz i krew” z 2013 roku.

Tytuł: „Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii”
Autor: Małgorzata Rejmer
Wydawnictwo Czarne
Forma książki: ebook
Gatunek: reportaż, literatura faktu

Ocena: 6/6

0 komentarz
1 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Krasnoludki nie przyjdą” Sara Shilo Kalejdoskop, który wyczarowuje unikalne, poruszające obrazy

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Krasnoludki nie przyjdą”
Autor: Sara Shilo
Wydawnictwo: Czarne
Tłumaczył: Agnieszka Podpora
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
fot. Katarzyna Denisiuk

 

Lubię wkraczać na nieznane mi literackie ścieżki. Tym razem moja ciekawość zaprowadziła mnie na spotkanie z prozą wielokrotnie nagradzanej izraelskiej autorki Sary Shilo.
Krasnoludki kojarzą nam się z bajkami, fikcją, czymś nierealnym, a mimo wszystko wielokrotnie w ciągu zwyczajnych, codziennych czynności odwołujemy się do tego alternatywnego świata fantazji. Kto z nas, zwłaszcza będąc dzieckiem, nie liczył na wsparcie małych pomocników, które szybko i sprytnie uprzątnęłyby pokój z porozrzucanych zabawek? Tytuł książki jest dosyć przewrotny, bo to nie jest bajka. To realizm i bezwzględna rzeczywistość.
Simona Dadon została na świecie sama z szóstką dzieci. Jej małżonek Mas’ud Dadon, nazywany królem falafela, został użądlony przez osę i padł bez życia w kałużę oleju. W tym tragicznym dla rodziny dniu Simona nie wie, że pod sercem nosi bliźniaki. Od tego momentu musi ze wszystkim radzić sobie sama, a katiusze lecą z nieba… Skończyła się era „Naszej Simony”, kobiety rozpieszczanej przez męża, podziwianej przez otoczenie, która żyła w dostatku i poważaniu. 
Szkoda, że nie mogę się rozerwać na dwadzieścia kawałków. Każdy kawałek rzuciłabym w inny kąt miasta, żeby chociaż jeden dostał katiuszą i wreszcie wszystko by się skończyło.
Książka Shilo jest zwyczajna i niezwykła zarazem. Opowiedziana z perspektywy poszczególnych członków rodziny podkreśla inne, ważne dla danego narratora/domownika, aspekty życia i skupia się na wydarzeniach dla niego najważniejszych. Ta żonglerka ukazywania życia rodziny pod różnymi kątami jest niebywale ciekawa. Bo nie dość, że każdy z nas w różnym wieku ma inne problemy, co innego zaprząta nam głowę, inne zagadnienia są tymi palącymi, to również posługujemy się innym językiem adekwatnym do wieku. 
Powieść Shilo jest kalejdoskopem, który wyczarowuje unikalne, poruszające obrazy wykreowane ręką Simony, Itzika, Dudi, Kobi i Eti Dadon.
Książka Shilo jest odrębna, osadzona w obcych nam, ludzi Europy Zachodniej realiach, a zarazem uniwersalna. Z jednej strony autorka pokazuje uprzedzenia do Arabów i wyjątkowość narodu Izraela, z drugiej zaś kreśli historię, która mogłaby się wydarzyć w dowolnym miejscu na ziemi. A to wszystko opisane prostym, mocnym językiem z domieszką subtelnej, hipnotyzującej wirtuozerii. 
… ziarenka mojego śmiechu wybuchały jedno po drugim, a winogrona jego śmiechu pęczniały i puszczały sok, który od razu zmieniał się w wino. Mój śmiech i jego śmiech płynęły razem tamtym statkiem.
Kiedy przychodzi mi do głowy jakaś myśl, to wyobrażam ją sobie bardziej jak wiatr. Wlatuje do środka foliowej torby, którą ktoś wyrzucił na ulicy, i podrywa ją do góry, aż widać tylko małą plamkę na niebie. A po jakimś czasie to już nawet ta plamka znika, i nie ma nikogo, kto by zwrócił uwagę, że jakaś myśl Dudiego przemknęła po świecie.
Książka Shilo jest niepozorna, a niesie potężny ładunek emocjonalny. Prosta, a wielowymiarowa. I na pewno warta przeczytania! Polecam serdecznie! 
PS Magdalena, bardzo Ci dziękuję!
 
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura faktu

„Betonia. Dom dla każdego” Beata Chomątowska Nostalgiczna podróż w przeszłość i kopalnia wiedzy

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Betonia. Dom dla każdego”
Autor: Beata Chomątowska
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: ebook
Gatunek: reportaż
fot. Katarzyna Denisiuk
Dla kogoś kto całe dzieciństwo spędził w bloku, gonił po podwórkach bawiąc się w podchody, jeździł windą góra-dół, bo to była wielka frajda, chodził po piwnicach i strychach i krzyczał „mamooooo, rzuć coś do picia”, lektura „Betonii” będzie podróżą w przeszłość. Ta książka, to nie tylko nostalgiczna nuta, to również kopalnia wiedzy na temat gospodarki przestrzennej, planowania, sztuki budowlanej włącznie z tajnikami dotyczącymi materiałów budowlanych z których powstały blokowiska i mrówkowce, będące swoistymi małymi ojczyznami dla milionów ludzi.

 

Pierwsze pytanie jakie zrodziło się w mojej głowie, to było – co można napisać o betonie, żeby było ciekawie i zainteresowało nie tylko ludzi z branży budowlano-architektonicznej? Po lekturze książki Beaty Chomątowskiej wiem, że o „domach z betonu” można napisać z reporterskim zadziorem i swadą. Ogromną wartością dodaną są również liczne zdjęcia, które wraz z treścią, popartą bardzo bogatą bibliografią i materiałami źródłowymi, tworzą bardzo ciekawą lekturę.
Autorka zabrała nas w podróż betonowym szlakiem po osiedlach między innymi Berlina, Londynu, Krakowa, Warszawy. Niejednokrotnie pojawiały się w książce znane nazwiska, czy to ze świata nauki i szkolnictwa (rektor krakowskiej AGH Ryszard Tadeusiewicz), czy literatury (Christiane Felscherinow bohaterka książki „My, dzieci z dworca Zoo”), które nadawały książce autentyzmu. Wielokrotnie przytakiwałam w myślach słowom autorki, czy to przypominając sobie kultowy polski serial „Alternatywy 4”, czy to wracając do wydarzeń z mojego życia.
Upchani w środku tej miniaturowej budki rozgadani ludzie nie spodziewają się, że nagle – łup! – winda utknie gdzieś w połowie drogi za sprawą zaczajonego na klatce niedorosłego dowcipnisia, który poinstruowany przez starszych chłopaków z podwórka, wykorzystał sposób na unieruchomienie jej między piętrami.
Czytelnik chcący poznać odpowiedzi na pytania dlaczego budowano z betonu? czym była wielka płyta, P2, Wielka Betonia, system Domino? znajdzie je wszystkie w książce Chomątowskiej. Dodatkowo pozna wiele ciekawostek i wzbogaci się o rzetelną wiedzę na temat budownictwa wielkogabarytowego.
”Beton” i „ognisko domowe”, to hasła pasujące do siebie jak „lód” i „płomień”. Materiał odpycha już samym wyglądem, jest szary, kojarzy się z nijakością i chłodem. Z perspektywy kogoś, kto chce budować szybko i tanio, ma jednak wiele zalet.
Człowiek może wyjść z osiedla, ale osiedle z człowieka nigdy. Pamiętam jak dziś składkowe na wieniec dla zmarłego sąsiada, pożyczanie szklanki cukru, stołu i krzeseł na imprezę imieninową. Czasy się zmieniły. Trywialne, ale prawdziwe. „Betonia” poruszyła we mnie wiele strun i bardzo miło będę wspominała czas z nią spędzony.

 

Nad ogromną betonową wsią
Z wolna gaśnie słoneczna żarówka
Pod ogromną betonową wieś
Kocim krokiem podchodzi szarówka

 

Ocena: 5/6

 

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Dzisiaj narysujemy śmierć” Wojciech Tochman Przejmująco o ludobójstwie w Rwandzie

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Dzisiaj narysujemy śmierć”
Autor: Wojciech Tochman
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Danuta Stenka, Andrzej Chyra
Gatunek: reportaż
fot. Radek Denisiuk
Historia jest ważna. O wydarzeniach, które położyły się cieniem na dalszych losach ludzi i państwa, należy pamiętać i przekazywać je z pokolenia na pokolenie. Suchy, szkolny, akademicki przekaz niejednokrotnie nudzi. Za to reportaż potrafi obudzić sumienie, wstrząsnąć, w sposób nienachalny, ale z ogromnym ładunkiem emocjonalnym sprawić, że zatrzymujemy się na chwilę, myślimy o tym co było, może próbujemy dodatkowo zgłębiać temat, drążyć, pytać, szukać… To co było odżywa, zostaje postawione na krótką chwilę na świeczniku.
„Dzisiaj narysujemy śmierć” jest nieprawdopodobnie wstrząsającym zapisem wydarzeń, które miały miejsce 6 kwietnia 1994 roku w Rwandzie. W tym niewielkim afrykańskim państwie doszło do ludobójstwa. W ciągu około stu dni z rąk Hutu zginęło milion Tutsi.
Ocalili mnie od śmierci, ale nikt nie ocalił mnie od tego, co potem.
Spokojny, niemal wyprany z emocji głos Andrzeja Chyry oraz równie przejmujący głos Danuty Stenki sprawiają, że audiobookiem się żyje, zapominając momentami o oddychaniu. Dostajemy ogromny bagaż wypełniony tragedią, smutkiem, okrucieństwem, bestialstwem, nieludzkimi zachowaniami, strachem oraz niezliczoną ilością prób zrozumienia: dlaczego? I tylko myśl, że to przeszłość, która fizycznie nas nie dotknęła sprawia, że dajemy radę go unieść.
Niemal przez całą książkę towarzyszyła mi myśl – w jaki sposób Wojciech Tochman był w stanie rozmawiać ze świadkami, tymi  którzy  przeżyli i tymi którzy mordowali? Obcować z tą tragedią i żyć tą historią? Napisać reportaż, który mówi o tym czym było ludobójstwo w Rwandzie, co do niego doprowadziło oraz oddać głos świadkom i uczestnikom tych mordów?
Pomimo tego, że książka rezonuje dźwiękiem maczet, jest dojmująca i wstrząsająca, to jest warta przeczytania. Już teraz wiem, że będzie to jeden z reportaży, o którym nie zapomnę. Autorzy kryminałów, thrillerów momentami prześcigają się w pisaniu coraz to bardziej przerażających scen mordów. W książce Tochmana wszystkie okrucieństwa narysowało życie.

Ocena: 6/6

0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Guguły” Wioletta Grzegorzewska Wsi spokojna, wsi wesoła

przez Katarzyna Denisiuk

 

Tytuł: „Guguły”
Autor: Wioletta Grzegorzewska
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: ebook
Gatunek: literatura współczesna
fot. Katarzyna Denisiuk
Przyszły tydzień będzie obfitował w premiery. O kilku na pewno Wam napiszę, jednak dzisiaj dzielę się wrażeniami po przeczytaniu starszej książki, która na rynku wydawniczym jest od kilku lat. Książka jakże niepozorna – 120 stron – a dostarczająca wielu przemiłych wrażeń. Mowa o „Gugułach” Wioletty Grzegorzewskiej. 
Ostatni raz tak nostalgicznie nastroiła mnie biografia Marka Niedźwieckiego, kiedy to odżyły moje wspomnienia z okresu, gdy w sklepach nic nie było i cieszyłam się z pierwszej pary butów sportowych. Tym razem razem z Hanką – bohaterką książki – cofnęłam się w czasie do polskiej wsi Hektary, na Jurę Krakowsko-Częstochowską. Towarzyszyłam jej w dziecięcych zabawach, zmagałam się ze szkolnymi obowiązkami, przeżywałam trudny okres dojrzewania, pierwsze miłości i smutki. Było mi „sielsko, anielsko”. Podczas lektury „Guguł” nie kołatały mi się z tyłu głowy myśli, że tak właśnie było, tego doświadczyłam, wspomnienia nie zostały odkurzone. Z prostej przyczyny – moje dzieciństwo i kolejne lata życia toczyły się w miejskiej scenerii. Jednak „Guguły” sprawiły, że poczułam to o czym przeczytałam wszystkimi zmysłami. Byłam tam! 
„Guguły” zabrały mnie na wieś, gdzie odpoczęłam, nawdychałam się świeżego powietrza i głęboko odetchnęłam. Ta książka to doskonała odskocznia od codziennej pogoni i miejskiego zgiełku. Autorka w sposób niezwykle malowniczy, subtelny, delikatny, ale i prawdziwy i realny pokazała polską wieś. Obawiam się, że treść książki za jakiś czas wyblaknie, ale na pewno zostanie ze mną przeświadczenie, że to był cudny, niezmiernie przyjemny czas, który został mi darowany przez autorkę, a ja z niego skorzystałam. 
PS Guguły, to niedojrzałe owoce. Cierpkie, kwaśne i … wyjątkowe. Tak jak małe, żółte mirabelki zrywane prosto z drzewa z kumplami z podwórka. 
Ocena: 5/6
Serdecznie dziękuję Piotrowi – Kadry na luzie – za fotografię, która doskonale pasuje do mojego wpisu.
fot. Piotr Michalec

 

2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka” Niesamowicie smutna i wstrząsająca, bo prawdziwa

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka”
Autor: Cezary Łazarewicz
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Maciej Kowalik
fot. Radek Denisiuk
„Żeby nie było śladów” to reportaż, za który Cezary Łazarewicz otrzymał Nagrodę Literacką Nike 2017, nagrodę przyznawaną za najlepszą książkę roku.
 
Gdyby Krzysztof Kozłowski przypadkowo nie odkrył dokumentów dotyczących zabójstwa Przemyka, to zapewne niewiele byśmy dziś wiedzieli o piramidzie kłamstwa, która miała chronić funkcjonariuszy milicji – mówi Cezary Łazarewicz”.
Gdyby Cezary Łazarewicz nie napisał reportażu, żyłabym w nieświadomości w jaki sposób ówczesny aparat władzy tuszował zbrodnię popełnioną na warszawskim licealiście Grzegorzu Przemyku.
Książka Łazarewicza, to bardzo szczegółowy, niemalże drobiazgowy, oddarty z jakichkolwiek upiększeń opis czasów PRL, działalności i postępowania milicji, polityków, sądów. To opis okoliczności śmierci Grzegorza, syna opozycjonistki i poetki Barbary Sadowskiej. To rozprawienie się z zakłamaniem i fałszem.
Ta książka może też być przestrogą przed sytuacją, w której wymiar sprawiedliwości traci niezależność i staje się instrumentem politycznej władzy – podsumowywał Fijałkowski –  przewodniczący jury.
W dniu śmierci Grzegorza miałam niespełna 6 lat. Do chwili obecnej wiedziałam, że zginął niewinny, młody człowiek, że sprawa ciągnęła się latami, ale nią nie żyłam, nie odcisnęła na mnie piętna. Teraz jest zupełnie inaczej… Teraz jestem zszokowana, wstrząśnięta i zdruzgotana.
Reportaż Łazarewicza, to nasza historia, to prawda, to świadectwo. Gorąco zachęcam do przeczytania wszystkim, którzy nie znają sprawy, albo tylko w niewielkim stopniu, albo po prostu chcą przeczytać niesamowicie napisaną książkę na faktach. Ja nic więcej nie napiszę, bo nie potrafię. Książka mówi sama za siebie. Naprawdę warto.
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail