Tag:

Skarpa Warszawska

„Warszawianka” Ida Żmiejewska – Morderstwo w burdelu

przez Katarzyna Denisiuk 12 sierpnia 2020

Kryminał retro – a cóż to takiego?

Jeśli poprosicie mnie o polecenie retro kryminału, to od razu odpowiem – cykl „Christian Abell” Krzysztofa Bochusa (Czarny manuskrypt, Martwy błękit, Szkarłatna głębia, Miasto duchów). Jednocześnie dodam, że moja lista przeczytanych książek z tego gatunku nie jest długa, więc nie mam dużego czytelniczego doświadczenia. Po wysłuchaniu „Warszawianki” Idy Żmiejewskiej, w rewelacyjnej interpretacji Miłogosta Reczka, tę powieść będę wymieniała na jednym wydechu z kryminałami pana Krzysztofa.

Dodanie słowa retro do kryminału daje gwarancję nawiązania do przeszłości. Źródeł, do których można sięgnąć, aby w czarujący sposób odmalować klimat epoki i sprawić, że czytelnik w sposób naturalny odnajdzie się w dawnych czasach, jest wiele. Stworzenie wiarygodnego tła dla historii, to jeden z niezbędnych elementów do stworzenia ciekawej opowieści. Drugi to umiejętności pisarza, który jak sprawny artysta w taki sposób połączy fakty z wyimaginowaną fabułą, że powstanie kompletna historia, z której unosi się kurz przeszłości i świeżość kryminalnej intrygi.

Warszawa XIX wiek

Ida Żmiejewska zabiera czytelnika do XIX wiecznej Warszawy, a konkretniej do roku 1885. Do miasta przyjeżdża młody rosyjski policjant, zostawiając za sobą tajemniczą petersburską przeszłość. Zostaje mu powierzona sprawa morderstwa znanego miejscowego adwokata. Radca tytularny Aleksander Woronin poznaje córkę zabitego Leontynę, która pomimo początkowej niechęci do Moskala, zaczyna darzyć go coraz bardziej przyjaznym uczuciem. Sam Woronin zaś, zakochuje się w młodej kobiecie. Oprócz komplikacji wynikających z politycznych animozji oraz popełnienia społecznego faux pas, istnieje jeszcze jedna przeszkoda stojąca na drodze rodzącej się miłości. Leontyna ma narzeczonego-socjalistę, który czeka na proces i wyrok w miejscowej Cytadeli. Aleksander Woronin usilnie stara się o względy kobiety, ale przede wszystkim rzetelnie wykonywać swoje służbowe obowiązki. A znalezienie mordercy adwokata wcale nie jest łatwą sprawą.

Lekkość i koronkowa robota

Czyż lekki styl, plastyczne i oddające klimat epoki opisy, stara Warszawa, miłość w tle zabójstwa oraz zwaśnione narody, nie brzmią jak bardzo dobra wakacyjna lektura? Dokładnie tak ją odbieram i czuję. Wysłuchanie audiobooka sprawiło mi dużo przyjemności oraz zaostrzyło apetyt na kolejną część. Kontynuacja „Warszawianki” zatytułowana „Gdy zgasną światła” ukaże się we wrześniu. Liczę na to, że zostanie nagrany audiobook i ponownie w rolę lektora wcieli się doskonały Miłogost Reczek.

„Warszawianka” to powieść dla tych, którzy lubią kryminalne zagadki i nie stronią w powieściach od historii miłosnych. Największym atutem powieści jest świetny klimat, który bardzo wdzięcznie i przede wszystkim ciekawie spina wszystkie wątki. Polecam.

PS Powieść Idy Żmiejewskiej nominowana jest do Nagrody Wielkiego Kalibru, czyli nagrody literackiej, przyznawanej przez Stowarzyszenie Miłośników Kryminału i Sensacji „Trup w szafie” oraz Instytut Książki za najlepszą polskojęzyczną powieść kryminalną lub sensacyjną.

Tytuł: „Warszawianka”
Autor: Ida Żmiejewska
Wydawnictwo Skarpa Warszawska, Audioteka
Forma książki: audiobook, czyta Miłogost Reczek; dostępna w formie e-booka
Gatunek: kryminał, kryminał retro
Seria: Warszawianka (1)

12 sierpnia 2020 0 komentarz

Kryminał

„Miasto duchów” Krzysztof Bochus – Sensacyjno-szpiegowski Gdańsk

przez Katarzyna Denisiuk 21 września 2019

Ostatnie zdanie mojej opinii o „Szkarłatnej głębi” Krzysztofa Bochusa brzmiało: „Mam ogromną nadzieję, że cykl doczeka się kontynuacji, bo jest gwarantem kapitalnego kryminału retro ze znakiem jakości Krzysztofa Bochusa.” Doczekałam się. Autor zamknął cykl z radcą kryminalnym Christianem Abellem „Miastem duchów”.

To co wyróżnia tę serię to bardzo ciekawy i niepowtarzalny klimat. W „Czarnym manuskrypcie” autor zabrał czytelnika do Kwidzyna i Malborka lat 30. W „Martwym błękicie” czytelnik przemierzał korytarze Grand Hotelu w Sopocie. Zaś „Szkarłatna głębia” odkrywała przed nim tajemnice Elbląga, katedry we Fromborku i wioski na Mierzei Wiślanej. Zachodziłam w głowę gdzie tym razem wyruszymy w podróż w przeszłość. Padło na Gdańsk roku 1944.

Radcę Abella spotyka ogromne nieszczęście, gdyż zostaje porwana jego córka. Ślady jakie udaje mu się wytropić prowadzą z Rotterdamu do Gdańska. Aby móc prowadzić prywatne śledztwo musi odnaleźć sprawcę morderstwa dwóch wysokich oficerów marynarki wojennej. Ta swoista transakcja wiązana naraża radcę Abella i wachmistrza Kukulkę na wiele niebezpieczeństw. Niejeden raz ich życie wisi na włosku.

Krzysztof Bochus potrafi skomponować wysublimowaną fabułę, która włożona w trybiki dynamicznej akcji tworzy kryminał, który wciąga i ciekawi. Ogromną wartością dodaną „Miasta duchów”, jak i każdego z poprzednich części cyklu, jest tło społeczno-historyczne, które sprawia, że otwierają się przed czytelnikiem wrota do przeszłości.

Przyznaję, że „Miasto duchów” nie tylko wciągnęło mnie w wir szpiegowskich potyczek, ale również zaskoczyło. Pokazało pazur w postaci innej odsłony kina akcji rodem z Jamesa Bonda, gdzie niebagatelna rolę odgrywają superbohaterowie oraz piękne kobiety.

Najnowsza powieść Krzysztofa Bochusa jest idealną klamrą spinającą cykl z radcą kryminalnym Christianem Abellem. Zawsze będę go kojarzyła z niecodziennym, elektryzującym klimatem retro oraz eleganckim stylem autora. Christianie, życzę ci pomyślności i spokojnego życia!

Tytuł: „Miasto duchów”
Autor: Krzysztof Bochus
Wydawnictwo Skarpa Warszawska
Forma książki: ebook
Gatunek: kryminał
Seria: Christian Abell (4)

21 września 2019 0 komentarz

Kryminał

„Zabójczy pocisk” Kryminalne opowiadania, które nie zawsze trafiały w środek tarczy

przez Katarzyna Denisiuk 5 czerwca 2018

Tytuł: „Zabójczy pocisk”

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Forma książki: papierowa

Gatunek: kryminalne opowiadania

fot. Radek Denisiuk

Zbiór kryminalnych opowiadań zainteresował mnie z dwóch powodów. Po pierwsze cel na jaki jest przeznaczony dochód ze sprzedaży książki, bo kupując książkę wspieramy Fundację „Pomoc Kobietom i Dzieciom”. Po drugie krótka forma, która dotychczas była mi zupełnie obca i byłam jej bardzo ciekawa. Zelektryzować czytelnika kilkunastoma stronami i sprawić, że to co zostało lekko naszkicowane zostanie w pamięci, to nie lada sztuka. Cytując Jaume Cabré „Pisarz musi wysilić inteligencję, ale czytelnik też. Pisarz sugeruje nastrój, perypetie, pejzaż, klimat, a czytelnik uzupełnia te elementy w trakcie czytania.”

Pisarzami, których opowiadania wypełniły „Zabójczy pocisk” są:

Łukasz Orbitowski „Stalowa. Baśń”
Remigiusz Mróz „Hakowy”
Jakub Małecki „Puch”
Joanna Opiat-Bojarska „Przeznaczenie”
Wojciech Chmielarz „Telefon”
Olga Rudnicka „Byle do lata”
Katarzyna Puzyńska „Wszędzie krew”
Marta Guzowska „Plan B”
Magdalena Knedler „Jadzia Markowska”
Bartosz Szczygielski „Sprawiedliwość dla wszystkich”, „Zero, zero osiem”
Ryszard Ćwirlej „Kto się boi Czarnej Wołgi?”
Robert Małecki „Kosa”
Małgorzata Rogala „Córka Koryntu i prawiczek”
Marta Matyszczak „Trup, którego nie ma”
Tomasz Sekielski „Że cię nie opuszczę aż do śmierci”

Po lekturze „Zabójczego pocisku” mam kilka przemyśleń. Forma jaką jest opowiadanie potrafi do mnie dotrzeć i zrobić na mnie wrażenie. Napisać krótko i nietuzinkowo, to bardzo trudne zadanie dla pisarza. Niektórym niestety nie udało się stworzyć klimatu dobrej, kryminalnej zagadki i kilka dni po przeczytaniu całkowicie wywietrzało mi z głowy.

Podsumowując, nie chcąc punktować każdego opowiadania z osobna, nie zawiedli mnie ci, których bardzo cenię w dłuższych formach.

Opowiadanie Łukasza Orbitowskiego było mocnym początkiem. Czułam się jakbym słuchała bajki dla … niegrzecznych dzieci. Świetny klimat. Marta Guzowska zrobiła coś ciekawego. Jej opowiadanie to preludium do powieści pt.: „Reguła nr 1”. Tak mnie nim wkręciła, że tę książkę na pewno przeczytam. U Bartosza Szczygielskiego było rasowo, mrocznie i zaskakująco. Jeśli nie czytaliście książek Bartosza, to myślę, że są one doskonałą reklamą jego twórczości. Zwieńczeniem antologii jest bardzo dobre opowiadanie Tomasza Sekielskiego, które ujęło mnie klimatem i nutą grozy, która towarzyszyła mi podczas czytania. Największym zaskoczeniem, bardzo pozytywnym, było opowiadanie Jakuba Małeckiego, który nie specjalizując się w kryminalnych powieściach zadanie odrobił na 6!

Ocena: 4/6

5 czerwca 2018 0 komentarz