Kategoria:

Literatura współczesna

Literatura współczesna

„Wszystko czego wam nie powiedziałam” Celeste Ng Poruszająca historia rodziny

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Wszystko czego wam nie powiedziałam”
Autor: Celeste Ng
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Tomasz Wilusz
Forma książki: ebook
fot. Radek Denisiuk
Co za książka! Co za historia! Jestem zachwycona i poruszona. Książka, która wywołała mnóstwo emocji, sprawiła, że wielokrotnie zatrzymywałam się i myślałam, jakie to prawdziwe i tragicznie smutne…
Ameryka, lata 70., rodzina chińskiego pochodzenia. James Lee, Marylin Lee i ich trójka dzieci: Nathan, Lydia i Hannah. Najważniejsza i najbardziej hołubiona jest Lydia – czuje to ona sama, gdyż rodzice całą swoją uwagę skupiają na niej, jak i jej rodzeństwo. Cokolwiek nie zrobią, pozostaje to bez echa. Lydia ma być najlepsza w nauce, ma zostać lekarzem, ma odnieść sukces. Ale to nie wszystko. Musi też być towarzyska, mieć wokół siebie wianuszek oddanych przyjaciół i jasno świecić na firmamencie lokalnej społeczności. Kto udźwignie taki bagaż oczekiwań i pokładanych nadziei? Cierpi Lydia, Nathan i Hannah. Gubią się James i Marylin. Budowla, jaką jest rodzina, rozpada się jak domek z kart…
Lydia nie żyje.
Od zawsze Nath jak nikt inny rozumiał leksykon ich rodziny, sprawy, których nigdy nie potrafili w pełni wytłumaczyć osobom z zewnątrz: że książka czy sukienka to nie tylko coś do czytania czy noszenia; że troska pociąga za sobą oczekiwania, które – jak śnieg – osiadają na tobie, nawarstwiają się i przygnębiają swoim ciężarem.
Ta książka jest ważna, ta książka otwiera oczy, ta książka może uzmysłowić jakie błędy popełniamy/możemy popełnić w relacjach z najbliższymi.
Ta książka przypomina, żeby nie zapomnieć o wydawałoby się bardzo prostych, ale jakże ważnych czynnościach w relacjach rodzic-dziecko: rozmawiaj, słuchaj, szanuj odmienne zdanie, wspieraj i bądź podporą, nie patrz przez pryzmat własnych doświadczeń.
To nie jest poradnik, zbiór moralizatorskich stwierdzeń, ale prosta, prawdziwa historia, z której każdy zaczerpnie to co będzie chciał, to co mu się wyda ważne.
Wspaniała!
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura współczesna

„Dom dzienny, dom nocny” Olga Tokarczuk Zupełnie nowe doznania

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Dom dzienny, dom nocny”
Autor: Olga Tokarczuk
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Forma książki: audiobook; czyta Olga Tokarczuk
fot. Radek Denisiuk
 
Siedzę i myślę… W sumie nie wiem co myślę…
Na pierwsze zapoznanie się z prozą Olgi Tokarczuk wybrałam chyba dosyć nietypową książkę. W moich odczuciu niełatwą, smutną i kolokwialnie pisząc „odjechaną”.
Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: o czym jest ta książka? Na początku, środku, na końcu towarzyszy nam narratorka, mieszkająca z R w Nowej Rudzie. Jest też postać Marty, starszej pani potrafiącej robić peruki. Ale całość to zbór luźnych opowiadań, opowieści, historii, oderwanych myśli. O ludziach, o domu, roślinach… Jakbym miała namalować tę książkę, to byłby to obraz przedstawiający stojącą kobietę trzymającą ogromny pęk baloników z helem, które leniwie wirują nad jej głową. Jedne są zwyczajne, matowe, szarobure, inne lśniące, połyskujące, duże, ale tych pierwszych jest zdecydowanie więcej. A jakby tak dodać jeszcze inne zmysły, to ten wykreowany obraz pachniałby lasem i grzybami.
Książkę wysłuchałam. Czytała Autorka. Jako audiobook, to było niezwykłe spotkanie! Nostalgicznie, spokojnie, magicznie. Wsłuchiwałam się w głos i uciekałam myślami w tajemniczy świat wykreowany przez pisarkę. Były momenty, kiedy mocno angażowałam się, były i takie, które gdzieś tam sobie krążyły i tak do końca do mnie nie docierały. Wiem na pewno, że ponowne wysłuchanie, albo lepiej, przeczytanie książki dałoby mi nowe odczucia, nowe wrażenia i worek wartych zapisania cytatów.
W czasie lektury miałam niejednokrotnie myśli, jak można coś takiego wymyślić? Co siedzi w głowie Olgi Tokarczuk? Niebywałe! Czasami chciałam odłożyć słuchanie, bo czułam, że tego nie rozumiem, nie pojmuję, ale szybko ciągnęło mnie na powrót do lektury. Na pewno dawkowanie sobie powieści jest dobrym rozwiązaniem, bo wtedy lepiej smakuje. Autorka tak mocno mnie zaintrygowała, że na pewno sięgnę po inne Jej książki. Czy polecam „Dom dzienny, dom nocny”? Na pewno trzeba mieć otwarty umysł i chęć poznania świata innego niż nam dotychczas znany.
 
Ocena: 4,5/6
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Pępowina” Majgull Axelsson Dogłębnie o relacjach matka-córka

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Pępowina”
Autor: Majgull Axelsson
Wydawnictwo: W.A.B.
Tłumaczył: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: ebook
fot. Katarzyna Denisiuk
 
Poprawiłam fryzurę, wygładziłam elegancki strój, wzięłam kilka głębszych oddechów i zapukałam. Z drżącym sercem czekałam na słowa zaproszenia. Weszłam do świata Majgull Axelsson. Byłam pewna obaw, czy się dogadamy, zrozumiemy, czy znajdziemy wspólny język, estetykę, czy spodoba mi się Jej twórczość.
Szwecja, mała miejscowość, szalejący sztorm i mała restauracja U Sally, którą prowadzi Minna. Nieprzewidziany splot wydarzeń sprawia, że w jednym, ciasnym miejscu spotyka się grupa osób. Każda z nich ma swoje rozterki, bagaż życiowych doświadczeń, wiele popełnionych błędów i życie nie do końca radosne i szczęśliwe.
„Pępowina” jest o ludziach, o relacjach, o wpływie jednego człowieka na drugiego.
 
Nasze czyny mają znaczenie. Każdy z nich. Moje gesty i ton głosu. Najmniej istotne myśli i tajemnice. Wiem też, gdzie wylądujesz, kiedy już odpuścisz. Niestety.
„Pępowina”, to dogłębne studium wpływu matki na życie córki. To obraz tego, jak nasze doświadczenia i przeżycia determinują przyszłość naszych dzieci.
 
Moja córka nigdy nie chciała tego wszystkiego, co jej dałam. Chciała czegoś innego. Ale nie można dać komuś czegoś, czego samemu nigdy się nie miało.
„Pępowina” jest smutna, bo bohaterowie są smutni i nieszczęśliwi.
 
Nie smuć się! Świat jest przerażający, ale nie jest tylko taki. Popatrz na jarzębinę i czerwone jesienne liście. Popatrz na łabędzie na Glafsfjorden. Spójrz na ciemne gwiaździste niebo nad nami. Świat jest też wspaniały. Nie tylko taki, ale jednak całkiem dobry.
Mam do przeżycia życie. Mimo wszystko. Myśl iskrzy się i zostawia po sobie blask. Życie. Do przeżycia.
To było wspaniałe spotkanie. Przyznam niewesołe, trudne, bo ludzkie relacje nigdy nie są proste i oczywiste. A już te pomiędzy najbliższymi sobie osobami, najtrudniejsze. To w jaki sposób Majgull opowiedziała o stosunkach matka-córka, matka-syn, daje dużo do myślenia. Dla mnie jako matki wychować dzieci na dobrych ludzi i wskazać im drogę do szczęścia, to zdanie wyjątkowo trudne. Nie ma złotego środka, ale na pewno trzeba uczyć się na błędach i ich nie powielać. Jestem zauroczona!
Ocena: 6/6
 
Tak powstało zdjęcie ebooka.
Czytnik wędruje ze mną wszędzie. Tym razem był nad Smreczyńskim Stawem w Tatrach Zachodnich
 
 
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura obyczajowaLiteratura współczesna

„Okruchy dnia” Kazuo Ishiguro Doskonała powieść typu „slow”

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Okruchy dnia”
Autor: Kazuo Ishiguro
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczył: Jan Rybicki
Forma książki: audiobook; czyta Krzysztof Gosztyła
fot. Katarzyna Denisiuk
 
Kto zna twórczość Kazuo Ishiguro, brytyjskiego pisarza japońskiego pochodzenia? Przyznaję, że byłam jedną z tych osób, które o autorze nie wiedziały nic. Jako, że Ishiguro w październiku tego roku zdobył Literacka Nagrodę Nobla, chciałam na własnej skórze przekonać się, czy między nami zaiskrzy. Wybór padł na „Okruchy dnia” (powieść nagrodzona Bookerem, najbardziej prestiżową nagrodą literacką w Wielkiej Brytanii) w formie audiobooka, czytanego przez Krzysztofa Gosztyłę. Kto lektora zna, tego zapewne nie zdziwię stwierdzeniem, że doskonale – po raz kolejny – spisał się w tej roli. Mój zachwyt nie jest spowodowany wyłącznie faktem, iż Pan Gosztyła czaruje słuchaczy swoim pięknie brzmiącym głosem, ale perfekcyjnie wszedł w rolę narratora powieści.
Stevens, elegancki, dystyngowany angielski kamerdyner, służący w domu lorda Darlingtona, a po jego śmierci amerykańskiemu właścicielowi Darlington Hall, jedzie w podróż do Kornwalii na spotkanie z bliską współpracownicą, aby namówić ją do powrotu. Jest to podróż niemal sentymentalna, w czasie której, pod wpływem skojarzeń, wydarzeń, rozmów z nowo poznanymi osobami, snuje wspominki o przeżytych latach w rezydencji.
Okruchy dnia, okruchy życia Stevensa w otoczeniu służby, współpracowników, chlebodawcy na tle historycznych przemian elektryzują swoją prostotą. Nieśpiesznie, elegancko, z klasą, momentami wręcz pompatycznie Stevens snuje swoją opowieść. Wiele ciekawych dygresji prowadzi do głównego wątku – odpowiedzi na pytanie co jest w życiu ważne, a co najważniejsze? Praca, a może miłość? Co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi? Czy w naszej wizji przyszłości jest miejsce dla drugiego człowieka? W tym miejscu koniecznie muszę dodać, że Stevens był perfekcjonistą, całkowicie oddanym swojej pracy.
To była miła dla zmysłów przygoda z prozą Ishiguro. Zwyczajna, niezwyczajna. Zwyczajna historia, bez fajerwerków, hałasu, szybkiego tempa, a prowadząca do niezwykłych przemyśleń. Świetna lektura typu „slow”. Polecam!
PS Powieść została zekranizowana. W rolę Stevensa wcielił się doskonały Anthony Hopkins, ja jednak cały czas mam przed oczami Krzysztofa Gosztyłę.
Ocena: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Całe życie” Robert Seethaler Prosta historia Anreasa Eggera

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Całe życie”
Autor: Robert Seethaler
Wydawnictwo: Otwarte
Tłumaczył: Ewa Kochanowska
Forma książki: ebook
fot. Katarzyna Denisiuk
Mieć chatkę w górach, gdzie można odpocząć od zgiełku dnia, nie spieszyć się, przeżywać każdą godzinę tak jak się chce. Patrzeć przez okno na szczyty ośnieżonych gór. Karmić swoją duszę. Przy kubku parującej herbaty z miodem, pomarańczą i goździkami wspominać górskie wycieczki w towarzystwie spotkanego na szlaku Adreasa Eggera…
Chatki niestety nie mam, ale za to w pamięci wiele wspaniałych górskich wycieczek, z których każda była wyjątkowa, inna. Niejedna jeszcze przede mną – mam taką nadzieję. Może spotkam kiedyś „Andreasa”?
Robert Seethaler w „Całym życiu” zabrał mnie na krótką, ale jakże ciekawą podróż. Tak leniwie, prosto, szczerze opowiedział historię człowieka, który mieszkał w małej miejscowości, w sercu austriackich Alp. Nie szukał w życiu wrażeń. Pracował fizycznie nie po to, aby się wzbogacić, tylko w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb bytowych. Kochał spokój, życie bez fajerwerków i całego „dobra”, które daje nam cywilizacja.
Od człowieka można kupić godziny, można mu ukraść dni albo zrabować całe życie. Ale nikt nie może odebrać człowiekowi choćby jednej jedynej chwili.
Możecie wątpić w to, że książka o życiu, egzystencji samotnika może dostarczyć wielu emocji, szybszego bicia serca, wzruszeń, smutku, radości. Że coś tak prostego jest kompletne. Przyznaję, że ja też wątpiłam. Nie zawsze musi być więcej, bardziej, mocniej, dosadniej, szybciej, żeby odpłynąć na kilka godzin, a po przeczytaniu ostatniego słowa powiedzieć „jakie to było dobre!”. Szczerze polecam wszystkim, którzy chcą odciąć się na chwilę od kakofonii i wszystkich nieprzyjemnych i natrętnych bodźców, które nas codziennie bombardują i zrelaksować z bardzo dobrą książką.
 
PS Zdjęcie zrobiłam kilka miesięcy temu. Książka czekała na właściwy moment. Ja czekałam na właściwy moment. Zgrałyśmy się doskonale.

Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Zawsze jest przebaczenie” Anne B. Ragde „Freedom’s just another word for nothing left to lose”

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Zawsze jest przebaczenie”
Autor: Anne B. Ragde
Wydawnictwo: Smak Słowa
Tłumaczył: Karolina Drozdowska, Ewa M. Bilińska
Forma książki: ebook
fot. Katarzyna Denisiuk
Kolejna po „Rdzy” Jakuba Małeckiego książka, na której premierę czekałam tej jesieni. Instynktownie czułam, że jeśli autorka utrzyma poziom z poprzednich trzech części, to będzie to bardzo dobre zwieńczenie sagi rodziny Neshov. Nie zawiodłam się. W ogóle.
Minęły cztery lata od ostatnich wydarzeń. W życiu bohaterów sporo się zmieniło. Erlendowi i Krumme powiększyła się rodzina. Margido uczy się jak prowadzić nowoczesny biznes, aby konkurencja go nie „zjadła”. Torunn cały czas szuka szczęścia, tylko że sama nie wie u boku kogo i gdzie je może znaleźć. Neshov to, parafrazując słowa jednej z postaci, rodzina, która łagodnie mówiąc, wymyka się schematom.
Anne B. Ragde udowodniła, że potrafi stworzyć niepowtarzalny klimat, który charakteryzuje się surowością, prostą formą przekazu, przykuwającą uwagę, elektryzującą. Sprawia, że chcemy się zagłębić w Jej świat, uczestniczyć w życiu bohaterów i wyczekujemy opowieści o ich dalszych losach.
Poprzednie trzy części sagi, w moim odczuciu, były smutne, momentami melancholijne. Za to ostatnia część, tak jak sugeruje tytuł „Zawsze jest przebaczenie”, dała nadzieję na lepsze jutro, na lepsze życie, na dobrą przyszłość. Na dodatek te pozytywne, radosne chwile zostały napisane dokładnie w stylu Autorki – z umiarem, ze smakiem, bez fanfar i hurraoptymizmu. Czy saga mogłaby się zakończyć na części trzeciej? Uważam, że mogła. Jednak cieszę się, że Autorka zdecydowała się na napisanie jeszcze jednej książki z cyklu.
Saga rodziny Neshov zostanie za mną na dłużej, bo jest inna, klimatyczna, ze skandynawskim chłodem i oszczędnością wyrazu. Wydawałoby się, że niektóre wątki mogłyby być wydłużone, rozwinięte, bardziej dopracowane, ale … ja to kupuję. Mnie to ujęło. Bez wyjaśniania wszystkiego „do spodu”, czuję że jest miejsce na moją wyobraźnię, moje wyobrażenia o tym, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Jestem całkowicie zauroczona!
PS Pisząc o „Rakach pustelnikach” porównałam prozę Anne B. Ragde do sztuki współczesnej. W „Zawsze jest przebaczenie” o jednym z bohaterów Autorka pisze tak: „Kiedy o nim myślę, widzę przed sobą szary kwadrat”. Chyba nadajemy na podobnych falach.
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Na pastwiska zielone” Anne B. Ragde Wspaniałe zakończenie trylogii, ale na szczęście to nie koniec

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Na pastwiska zielone”
Autor: Anne B. Ragde
Wydawnictwo: Smak Słowa
Tłumaczył: Ewa M. Bilińska
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Nie wierzę, że tak miała się zakończyć saga rodziny Neshov… W zamyśle autorki miała to być trylogia. Całe szczęście, że jednak bohaterowie nie dali o sobie zapomnieć i powstała czwarta część, która na polskim rynku wydawniczym będzie miała swoją premierę 20 września.
Tragiczna śmierć Tora sprawiła, że gospodarstwo zostało praktycznie bez nadzoru i opieki. Co może stary, niedołężny ojciec, który nawet o siebie nie potrafi zadbać, a co dopiero opiekować się stadem świń. Torunn, jako jedyna z rodziny, poczuwa się do pomocy w rodzinnym domu ojca i bierze na swoje barki całą gospodarkę. Co prawda ma pomocnika, który jest nieocenionym wsparciem w codziennych obowiązkach związanych z hodowlą, jednak nic nie potrafi uleczyć podupadającej kondycji psychicznej. Jeden haruje, a reszta przyjeżdża w odwiedziny – pewnie niejeden z nas zna taki scenariusz.
Smutek przelewa się przez karty powieści. Radosne wydarzenia w życiu Erlenda i Krumme w niewielkim stopniu rozjaśniają szarą egzystencję rodziny Neshov.
Rodzinny dom w Byneset jawi się jako miejsce depresyjne, które w każdym domowniku potrafi zabić radość życia. Czy Torunn okaże się silniejsza od ojca? Czy zakrojone na szeroka skalę plany braci doczekają się realizacji, a w mury domu zawita w końcu radość i uśmiech?
W „Na pastwiska zielone” jest nostalgicznie, smutno, refleksyjnie. Kilka radosnych wydarzeń, pojawienie się szczeniaka labradora o imieniu Borat, to tylko przebłyski, krótkie migawki, promyki słońca, które szybko gasną. Bardzo chciałabym, aby „Zawsze jest przebaczenie” było szczęśliwsze dla rodziny Neshov. Bo w końcu rodzina powinna być jednością, każdy z jej członków powinien móc liczyć na pomoc drugiego, zrozumienie, dobre słowo i miłość.

 

Niepowtarzalny klimat, wspaniała charakterystyka postaci, dogłębna analiza zachowań i relacji, to wszystko sprawia, że pozostaję pod wielkim wrażeniem sagi i wyczekuję na czwartą część cyklu.
 
PS O „Ziemi kłamstw” pisałam tutaj, a o „Rakach pustelnikach” tutaj.
 
Ocena: 6/6
 
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Raki pustelniki” Anne B. Ragde Kolejna opowieść o życiu rodziny Neshow – niezmiennie magnetyczna

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Raki pustelniki”
Autor: Anne B. Ragde
Wydawnictwo: Smak Słowa
Tłumaczył: Ewa M. Bilińska
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
„Raki pustelniki”, druga cześć sagi rodziny Neshov Anne B. Ragde, równie mocno przypadła mi do gustu jak „Ziemia kłamstw”. Ba! Mój zachwyt nie zmalał!
W tej części nadal poruszamy się w chłodnych, norweskich klimatach i lepiej poznajemy poszczególnych członków rodziny.
Umarła Anna Neshov. Rodzinne tajemnice wyszły na jaw, a przecież trzeba dalej żyć i radzić sobie z nową rzeczywistością. Nikomu nie jest łatwo. Bracia, trochę nieudolnie, próbują odbudowywać wzajemne relacje, a rodzinne gospodarstwo w Byneset przyciąga i pomału cementuje członków rodziny.
Po raz kolejny autorka zaskakuje wiedzą na temat psów i radzenia sobie z czworonogami w obliczu trudnych i niezrozumiałych dla nas ludzi zachowań pupili. Przyznaję, że tę część opowieści chłonęłam jak gąbka.
Chichot losu sprawia, że Torunn, córka Tora, najstarszego z braci, współwłaścicielka kliniki dla małych zwierząt i behawiorysta, coraz bardziej wsiąka i angażuje się w pomoc ojcu na gospodarce. I znów słowo dygresji – nie przypuszczałam, że tak interesująco i barwnie można pisać o świniach i bolączkach związanych z utrzymaniem i rozwojem hodowli.
Najmłodszy z braci Erlend wraz ze swoim życiowym partnerem Krumme teoretycznie posiadają wszystko – majątek, sukcesy zawodowe, wzajemną miłość, jednak podejmują bardzo odważną i kontrowersyjną decyzję, która zaważy na życiu kilku osób.
Za to u Margido – „środkowego” z braci – niewiele się dzieje. Pochłania go praca i obowiązki związane z prowadzeniem własnego biura pogrzebowego. Tylko w sferze uczuć powstają niewielkie zawirowania.
Saga nadal zaskakuje swoją prostotą, niesamowitym klimatem i portretami psychologicznymi postaci. Sztuką jest porwać czytelnika niemal brakiem akcji i leniwym snuciem opowieści. Bohaterowie są wewnętrznie kolorowi, choć na pozór dominuje kolor szary. Ta saga przypomina mi sztukę współczesną, gdzie oko widzi tylko kropkę na obrazie czy rzeźbę lub instalację, które na pierwszy rzut oka są kompletnie bez wyrazu, ale jak na chwilę przystaniemy, wpatrzymy się, zastanowimy i zadumamy, to widzimy i czujemy dużo, dużo więcej.
PS O „Ziemi kłamstw” – pierwszej części sagi – pisałam tutaj.

 

Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura współczesna

„Ziemia kłamstw” Anne B. Ragde Cudowna w swej prostocie

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Ziemia kłamstw”
Autor: Anne B. Ragde
Wydawnictwo: Smak Słowa
Tłumaczył: Ewa M. Bilińska
Forma: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk

 

 
Są książki, które idealnie korelują z nastrojem czytelnika, etapem życiowym, na którym się znajduje, są remedium na smutki albo po prostu cudną rozrywką. Są też takie, po które sięgamy w gorące lato albo wraz z kubkiem parującego napoju, otulone kocem towarzyszą nam w jesiennej słocie, czy też mroźnej zimie. I właśnie „Ziemia kłamstw” – pierwsza cześć sagi rodziny Neshov – idealnie skomponowała się z załamaniem pogody i strugami deszczu za oknem. Po kilku godzinach czytelniczego zapomnienia wyznaję, że jestem tą książką zauroczona! Jak dla mnie literatura przez duże L. Za tę powieść Anne B. Ragde otrzymała literacką nagrodę Riksmålsforbundets (przyznawana jest corocznie od 1957 roku). Z założenia nagroda to wyróżnienie i według mnie jest ono jak najbardziej zasłużone.
Rodzina Neshov. Trzech braci: Erlend – dekorator wystaw sklepowych, Margido – właściciel niewielkiego zakładu pogrzebowego, Tor – prowadzi rodzinne gospodarstwo w Byneset blisko Trondheim i hoduje świnie, jedyna córka Tora – Torunn oraz matka i ojciec. Każdy z braci mieszka z dala od siebie, ma swoje lepiej lub gorzej poukładane życie. Bracia od lat nie mają ze sobą kontaktu ani nie odwiedzają rodziców. Bratanica nie zna wujków, ze swoim tatą również się nie spotyka. Relacje rodzinne po prostu nie istnieją. Okoliczności sprawiają, że spotykają się niemal nad grobem umierającej matki. Budowanie więzi, rozmowy, delikatne, niemal subtelnie i nieśmiało podejmowane działania poznania się na nowo, próba zlepienia czegoś co lata temu się rozpadło, doprowadzają do wyjawienia zaskakujących faktów.
Szkielet fabuły jest bardzo prosty, niemal ascetyczny, ale to co się dzieje wokół, to już cudownie skomponowana symfonia opisów, ukazania relacji międzyludzkich i relacji człowieka ze zwierzętami. Dla mnie, psiarza, był też bardzo interesujący fragment dotykający zagadnienia psychologicznej interpretacji zachowań psów w ludzkim stadzie.
Piękne żonglowanie słowem, używanie odpowiednich, czasami dosadnych metafor, wtedy kiedy trzeba, to ogromne zalety powieści.
Zupełnie tak, jakby udało mu się ukraść dodatkowy dzień pomiędzy wczoraj a dziś, kieszeń czasu napełnioną świąteczną radością i domowymi wypiekami.
Poza tym czuć, że to historia o Skandynawii, o Norwegii, o jej mieszkańcach, zimnym i pięknym krajobrazie. Jestem pełna uznania, że ten obraz, który powstał w mojej głowie „chłonęłam” z kart książki, a nie z filmu, namalowanego obrazu czy muzyki.
Niemal bez akcji, leniwie, naturalistycznie i realistycznie książka przyciąga jak magnes. Nie dlatego, że chciałam tylko wiedzieć „co było dalej”, ale przede wszystkim rozsmakować się w opowieści. Szalenie żałuję, że nie miałam jednego dłuższego wieczoru, aby przeczytać ją „na raz”. Dodam, że wydanie książki genialnie komponuje się z jej treścią. Ten chłód i oszczędność wyrazu bije z okładki jak i z każdej strony opowieści. Cudowna!

 

Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail