Kategoria:

Literatura piękna

Literatura piękna

„Narzeczone Chopina” Magda Knedler – Siła miłości

przez Katarzyna Denisiuk

Te powieści Magdy Knedler, które czytałam, bardzo mi się podobały. Oprócz przyjemnego w odbiorze stylu, książki polskiej prozaiczki cechuje namaszczenie faktami oraz sięganie do źródeł historycznych.

Patrząc na najnowsze dzieło zatytułowane Narzeczone Chopina, zastanawiałam się, w jaki sposób Magda Knedler wskrzesi postać sławnego kompozytora oraz obecnych w jego życiu kobiet. I przyznaję, że uczyniła to koncertowo. Na pewno nie będę polemizowała i doszukiwała się fałszywych nut w jej podróży do przeszłości, ponieważ to nie jest powieść biograficzna. W zamian za to czerpałam z tej opowieści pełnymi garściami, z przyjemnością balansując pomiędzy sztuką, namiętnością, miłością i trudami codziennego życia.

Opowieść o narzeczonych Chopina mogłaby być mało ciekawa, bardzo faktograficzna i bez polotu. A Magda Knedler stworzyła dla niej wspaniały szkielet, który doskonale łączył wszystkie wątki i scalał je w jeden obraz. Powstał obraz niezapomnianego muzyka i kompozytora oraz najbliższych kobiet z jego otoczenia. Poznajemy Konstancję Gładkowską – śpiewaczkę i pierwszą miłość Chopina. Marię Wodzińską, malarkę, która zauroczyła Juliusza Słowackiego. George Sand – francuską pisarkę znaną z ekscentrycznego zachowania i odwagi społecznej, która przez długi czas była oparciem i inspiracją dla swojego kochanka. W końcu Jane Stirling szkocką pianistkę, uczennicę Chopina, zaślepioną miłością do mistrza. Zapisała się na kartach historii, jako kobieta ogromnie przywiązana do pianisty oraz ta, która pomagała materialnie w trudnej sytuacji kompozytora.

Kilka słów o wrażeniach

Narzeczone Chopina to książka o kobietach, ponieważ to im autorka oddała głos. Poznajemy ich uczucia do pianisty oraz emocje codzienności. Dzięki skrupulatności polskiej autorki i jej dociekliwości, czytelnik jest blisko świata XIX wieku. Może poczuć ducha epoki oraz rządzące w tym czasie konwenanse.

Bardzo lubię literackie podróże w przeszłość. Jeśli są namalowane wyraźną kreską z klimatem i uważnością na szczegóły, to czytelniczo odpływam.

Narzeczone Chopina bardzo polecam. Nie jako opowieść o sławnym kompozytorze, ale o kobietach, które były ważnymi osobami w jego życiu.

Tytuł: Narzeczone Chopina
Autor: Magda Knedler
Wydawnictwo MANDO
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
1 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura piękna

„Ani złego słowa” Uzodinma Iweala – Sprostać oczekiwaniom

przez Katarzyna Denisiuk

Wybór książki do słuchania wcale nie jest łatwy. Osoby, które lubią audiobooki wiedzą, że nie każdy dobrze leży, czy to za sprawą treści, czy lektora, który po swojemu interpretuje historię.

Kilka słów o fabule

Ani złego słowa amerykańskiego autora pochodzącego z Nigerii, przykuło moją uwagę już od pierwszych minut.  Bohaterem powieści jest młody, uzdolniony chłopak, który świetnie sobie radzi zarówno w salach lekcyjnych, jak i na boisku sportowym. Jednak jego życiowy zegar nie działa perfekcyjnie. W kilku miejscach zgrzyta i to dosyć niebezpiecznie.

Pochodzi z rodziny imigrantów, w której twardą ręką rządzi konserwatywny ojciec. Jego postrzeganie świata, a przede wszystkim syna, nie dopuszcza żadnych odstępstw od normy i kościelnych kanonów. Ale czym jest norma? Jak możemy definiować odmienność? Każdy pragnie zrozumienia i akceptacji, dlatego Niru wkroczy na drogę, która doprowadzi go do …

Kilka słów o wrażeniach

Uzodinma Iweala w Ani złego słowa porusza wiele ważnych i trudnych tematów. Jego bohater musi się z nimi zmierzyć. Walka o siebie, gdy otoczenie nie sprzyja i wyrzuca poza nawias, nigdy nie jest łatwa, a wręcz bardzo trudna.

Pomimo wszystkich dobrych słów, jakie mogę o tej książce napisać, nie wryła mi się w pamięć, nie poruszyła. Myślę, że większe wrażenie zrobi na młodszym czytelniku, z mniejszym życiowym bagażem. Ani złego słowa słuchało mi się dobrze, ale to nie był audiobook, z którym szukałam kontaktu za wszelką cenę.

Tytuł: Ani złego słowa
Autor: Uzodinma Iweala
Wydawnictwo Poznańskie, Audioteka
Przekład: Piotr Tarczyński
Forma książki: audiobook czytają Michał Klawiter i Aleksandra Radwan ; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Niebo w kolorze siarki” Kjell Westö – Na dobre i na złe

przez Katarzyna Denisiuk

Seria Skandynawska wznowiona przez Wydawnictwo Poznańskie to seria powieści, w której wielu czytelników – na pewno nie każdy – znajdzie coś dla siebie. Jestem jej wierną fanką i za każdym razem, gdy ma się pojawić nowa powieść, czekam z niecierpliwością.

Najnowsza książka cyklu to historia napisana przez fińskiego prozaika i poetę, który pisze po szwedzku. Niebo w kolorze siarki to kawał literatury, bo liczącej ponad 500 stron. Nie chciałam, żeby się kończyła. Powieść wpisuję na listę polecanych grubasów, bo jest po prostu świetna!

Kogo ta książka zauroczy? Przede wszystkim czytelników lubujących się w rodzinnych historiach oraz opowieściach rozciągniętych w czasie – od najmłodszych lat, do starości. Kjell Westö w żadnym momencie nie poszedł na skróty, ale konsekwentnie i aktywnie towarzyszył swojemu bohaterowi we wszystkich ważnych i ważniejszych momentach jego życia. Czy było ono pełne fajerwerków i niebywałych zwrotów akcji? Nie. Jednak było złożone, wielowymiarowe i pełne kolein, które należy pokonać. Poza tym burz, które trzeba przetrwać oraz decyzji, które trzeba podjąć.

Kilka słów o fabule

Niebo w kolorze siarki opisuje uniwersalną opowieść o ludziach, których ścieżki życiowe przecięły się w dzieciństwie i trwały w mniejszym, bądź większym kontakcie przez lata. Przyciągali się i odpychali. Kochali i nie cierpieli. Bo życie nie jest prostym rachunkiem, którego wynik jest oczywisty i łatwy do wyliczenia. To równanie o bardzo wielu niewiadomych. Trzeba dołożyć mnóstwo starań, żeby pójść właściwą drogą i dojść do celu.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść fińskiego pisarza pięknie się rozwija. Tak jak rozwijają się jej bohaterowie, czyli narrator oraz dwójka przyjaciół z dzieciństwa. Wciąga od pierwszych stron i tak trwa aż do końca.

Czerpałam ogromną przyjemność z wczytywania się w ich historię życia. Z uwagą obserwowałam, jak się zmieniali i jaki wpływ miało na nich środowisko, w którym żyli. Dawno żadna powieść tak mocno mnie nie wciągnęła. Styl autora oraz wykreowane przez niego postaci przyciągały jak magnes. Z przyjemnością przeczytałabym kolejne książki (kontynuację?) Kjella Westö.

Bardzo polecam. Na długie jesienno-zimowe wieczory, jak znalazł!

Tytuł: Niebo w kolorze siarki
Autor: Kjell Westö
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Katarzyna Tubylewicz
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Bal szalonych kobiet” Victoria Mas – Deficyt sprawiedliwości

przez Katarzyna Denisiuk

Przyznaję, że do przeczytania debiutanckiej powieści francuskiej autorki skusiła mnie rekomendacja Jacka Mulczyka-Skarżyńskiego. Napisał między innymi: „Świetnie napisana powieść z Paryżem w klimacie Emila Zoli […] Suspens tańczący z feminizmem”. Pomimo tego, że mam pewne zastrzeżenia, to tę książkę będę miło wspominała.

Kilka słów o fabule

Akcja powieści rozgrywa się w Paryżu w 1885 roku, a najważniejsze wydarzenia, w szpitalu psychiatrycznym Salpêtrière. Miejsce to jawi się jako przedsionek piekła, do którego żadna z mieszkanek miasta nie chciałaby trafić. Czy przypięcie łatki „szalona” jest aż tak trudne?

Eugénie przekonuje się na własnej skórze, że poważanie, szacunek w towarzystwie i prestiż społeczny są dużo ważniejsze niż rodzicielska miłość. Trafia za mury szpitala, gdzie na własne oczy przekona się, czym jest szaleństwo, kto dzierży władzę i steruje kobietami jak bezwolnymi marionetkami. Czy uda się jej wydostać z zamknięcia i udowodnić swoją poczytalność?

Kilka słów o wrażeniach

Bardzo spodobał mi się pomysł na fabułę. Dobranie elementów, które utworzyły obraz Paryża, francuskiego społeczeństwa i wartości, jakie tworzyły kręgosłup moralny, było trafione i bardzo ciekawe. Victoria Mas miała w garści puzzle, z których powstałby piękny, wielowymiarowy i wielowarstwowy obraz, a finalnie udało się jej ułożyć obrazek. Zabrakło mi Paryża, uliczek oraz klimatu miejskiego. Temat bezrefleksyjnego stygmatyzowania kobiet i wkładanie ich w gorset szaleństwa, również mógł być dużo bardziej pogłębiony. Poza tym wpleciona iskierka feminizmu mogła zaświecić mocnym ogniem, a tylko lekko się żarzyła.

Dwadzieścia lat to nic, aby zmienić utrwaloną mentalność w społeczeństwie zdominowanym przez ojców i mężów. Żadna kobieta nigdy nie jest pewna, czy jej słowa, oryginalność, aspiracje nie zaprowadzą jej w budzące strach mury budowli w XIII Dzielnicy.

Słowem podsumowania

Bal szalonych kobiet czytało mi się bardzo dobrze. Fabuła jest niezwykle ciekawa i dobrze poprowadzona. Gdyby powieść została rozbudowana, a wątki pogłębione, to myślę, że otrzymalibyśmy kapitalną powieść. Na ten moment moje wrażenia są lekko ciepłe. Żałuję, bo mogłoby być euforyczne.

Tytuł: Bal szalonych kobiet
Autor: Victoria Mas
Wydawnictwo Mova
Przekład: Bożena Sęk
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
Współpraca
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Snowflake” Louise Nealon – O mnie i o tobie

przez Katarzyna Denisiuk

Pisać o codzienności, rozterkach, wewnętrznych monologach, nie jest łatwo. A ubranie tych tematów w słowa, które zrobią wrażenie na czytelniku i wniknął pod skórę – bardzo trudno. Czasami szukamy lektury angażującej, niosącej ciężki ładunek emocjonalny. Innym razem lekkiej, dzięki której oderwiemy myśli od codzienności i równocześnie niepochłaniającej całej naszej uwagi.

W mojej ocenie Snowflake irlandzkiej autorki Louise Nealon to kompromis pomiędzy wyborem trudnej i łatwej historii. Poza tym to proza, którą z powiedzeniem może czytać młodsze pokolenie, dla którego problemy wchodzenia w dorosłość oraz nowe (akademickie) środowisko jest aktualnym tematem.

Kilka słów o fabule

Bohaterką powieści jest osiemnastoletnia Debbie mieszkająca na farmie mlecznej z matką, jej młodszym partnerem oraz wujkiem. Jej codzienność jest inna niż rówieśników, z którymi spotyka się i studiuje na Trinity College w Dublinie. Nie dość, że ma wiele obowiązków związanych z utrzymaniem i funkcjonowaniem farmy, to dodatkowo zmaga się z chorobą psychiczną matki i relacjami rodzinnymi dalekimi od wzorcowych.

Poukładać sobie życie nie jest łatwo. Nowe doświadczenia, które pojawiły się wraz z wkroczeniem w progi uczelni w dużym mieście, również nie są okolicznością sprzyjającą stabilizacji i dobremu samopoczuciu. Droga, jaką będzie musiała pokonać, żeby odnaleźć się w nowej rzeczywistości oraz okiełznanie trwających od dawna rodzinnych problemów, będzie bardzo wyboista.

Kilka słów o wrażeniach

Snowflake okazała się powieścią, która nie wniknęła mi pod skórę i nie spowodowała szybszego bicia serca. Za to prześlizgnęła się po powierzchni moich emocji. Nie uważam, że to jest zła powieść, ale najwyraźniej nie jestem odbiorcą, który się nią zachwyci. W mojej ocenie zabrakło w niej pierwiastka zaskoczenia, elementów, które mnie poruszą i sprawią, że będę żywo reagowała na opisane wydarzenia.

Każdy czytelnik może wyrobić sobie własne zdanie, do czego zachęcam. Tym bardziej że powieść zbiera dobre opinie.

Tytuł: Snowflake
Autor: Louise Nealon
Wydawnictwo Muza
Przekład: Radosław Madejski
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna, powieść obyczajowa
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Drżę o ciebie matadorze” Pedro Lembel – Pieśń o miłości

przez Katarzyna Denisiuk

Buńczuczność w literaturze nie jest zjawiskiem powszechnym. Zderzenie się z historiami wykreowanymi przez pisarzy niejednokrotnie ma znamiona powszechności i powtarzalności. Dlatego w momencie, gdy trafiam na książkę, która emanuje nowatorskim podejściem do danego tematu, czy też prowokującą iskrą, to czuję bardzo pożądane orzeźwienie.

Drżę o ciebie matadorze autorstwa chilijskiego pisarza o bardzo ciekawym dorobku artystycznym, wnosi powiew świeżości. Ta powieść czekała na mnie długo. Najwidoczniej na właściwy czas.

Kilka słów o fabule

Tamta wrześniowa noc osiemdziesiątego szóstego była gęsta jak osuwisko wyjących kojotów na ulicach, miasto wstrząsane kolejnymi wtargnięciami służb, trzaskaniem drzwi, krzykami i wystrzałami w biedniejszych dzielnicach.

Ta powieść to historia dwóch ludzi, bardzo różnych od siebie, ale patrzących w jednym kierunku.

Tam młody mężczyzna tak subtelnie męski, a tu ona taka gejspaczona, przeciotowana aż do szpiku kości, że nawet powietrze wokół niej rzedło zniewieściale. I cóż na to poradzić, skoro konała dla niego jak jedwabny arkusik zawilgocony jego tchnieniem. I cóż poradzić, skoro jej życie zawsze rozświetlane było przez to, co zakazane, przez roztańczony tangiem knebel niemożliwości.

Wspólna przyszłość bojownika partyzanckiego i starszego od niego transwestyty jest bardzo mglista. Ale czy niemożliwa?

Kilka słów o wrażeniach

Ogromnie spodobał mi się język powieści, który jest frywolny, często dosadny, ale utrzymany w ryzach. Dzięki temu historia nakreślona przez Pedro Lembela jest odczuwalnie energetyczna i równocześnie klimatyczna. Stworzenie nietypowych, dalekich od standardów bohaterów (autor napisał powieść w 2001 (sic!) roku), pielęgnujących uczucie wbrew uprzedzeniom i postawionym przez społeczeństwo barierom, jest odważnym krokiem. Z wielką przyjemnością podążałam za autorem, zachwycając się jego stylem i pisarskim pazurem.

Po raz kolejny przekonałam się, że Wydawnictwo Claroscuro wyszukuje perełki, by potem podarować je polskiemu czytelnikowi. Moje ciepłe uczucie zaczęło się od powieści Pascala Garniera Teoria pandy i trwa do dzisiaj. Warto zwrócić czytelniczą uwagę na tytuły będące w ofercie wydawnictwa. To literatura nietuzinkowa i bardzo ciekawa.

Drżę o ciebie matadorze pozostaje ze mną na dłużej! Bardzo polecam!

PS Chylę czoła przed tłumaczem Tomaszem Pindelem, który kapitalnie wyczuł melodię oraz styl utworu i dokonał doskonałego przekładu.

Tytuł: Drżę o ciebie matadorze
Autor: Pedro Lembel
Wydawnictwo Claroscuro
Przekład: Tomasz Pindel
Forma książki: papierowa, niedostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Sto dni bez słońca” Wit Szostak – Przewrotność

przez Katarzyna Denisiuk

Już na samym wstępie napiszę – jeśli szukacie powieści nieoczywistej, napisanej ze swadą, humorem, przy użyciu tony drwiny, dającej efekt nieprzeciętności, to Sto dni bez słońca Wita Szostaka jest dla Was.

Przyznaję, że na początku zostałam wkręcona. Czytałam, przyswajałam, układałam w głowie obrazki, żeby dawały pełen, spójny obraz, po czym w moje głowie nastąpił mentalny wybuch i otworzyły się wcześniej zamknięte drzwi. Z pewnością brzmię trochę tajemniczo – zadaję sobie z tego sprawę. Jednak ten moment uświadomienia sobie, jaką drogą podąża autor i co zrobił ze mną i moim odbiorem powieści, był niesamowity i tak fajny, że nie chciałabym wchodzić w szczegóły, aby każdy czytelnik mógł przeżyć to na swój sposób.

Prozę polskiego pisarza poznałam wcześniej czytając Oberki do końca świata. To było niesamowite przeżycie, bo jeszcze nigdy nie poczułam, żeby książka miała swój niepowtarzalny rytm i melodię. Potem przyszła kolej na Cudze słowa, która stała się najlepszą powieścią przeczytaną w ubiegłym roku. Teraz sięgnęłam po Sto dni bez słońca i ponownie zostałam zaskoczona.

Kilka słów o fabule

Bohater powieści Lesław Srebroń to kwintesencja naiwności i niezłomnej wiary we własny intelekt. To bujający w obłokach naukowiec-intelektualista, który pragnie zrewolucjonizować środowisko akademickie na nieistniejących wyspach w pobliżu Irlandii. Jego przybycie staje się przyczynkiem do rozwiązania worka z ironią i zjadliwym humorem. Odkrywanie tego, co główny bohater widzi w krzywym zwierciadle, sprawia wielką frajdę. Poza tym można wielokrotnie złapać się za głowę, nie pojmując, do jak ogromnych rozmiarów może zostać napompowane ego.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Wita Szostaka nie ma wartkiej akcji. Za to ma ogromną moc słów i kunsztowną zabawę nimi. Dodatkowo generuje mnóstwo emocji i dobrej rozrywki. Pompowanie balonika zadufania i manii wielkości ma swoje granice. Odkrycie efektów wybuchu oraz sposobu jego interpretacji jest niezwykle groteskowe.

Podziwiam autora za koncept i wykonanie. Sto dni bez słońca to powieść inna niż wszystkie. Inteligentna, chociaż przegięta. Rozciąga zwoje mózgowe we wszystkie strony. Bardzo energetyczna proza i świetna rozrywka. Polecam.

Tytuł: Sto dni bez słońca
Autor: Wit Szostak
Wydawnictwo Powergraph
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Wdowinek” Anna Fryczkowska – Trauma przeszłości

przez Katarzyna Denisiuk

Portrety małych miasteczek oraz małomiasteczkowe środowisko są tłem wielu powieści. Ale nie jest ich na tyle dużo, żebyśmy mogli z łatwością dostrzegać wzajemne wpływy, czy fabularne klisze. Dlatego chętnie sięgam po książki opisujące prowincjonalne życie, żeby przekonać się w jaki sposób autor przedstawił wątek niewielkich społeczności.

Styl Anny Fryczkowskiej poznałam dzięki powieści Równonoc – jednej z książek wydanej pod szyldem wydawnictwa Od deski do deski, znanego z kapitalnej serii „Na F/Aktach”. Zrobiła na mnie duże wrażenie, dlatego na kolejną lekturę w formie e-booka wybrałam Wdowinka.

Kilka słów o fabule

Bohaterką powieści jest Aniela, a raczej Andżelika, która przyjeżdża z Warszawy do rodzinnego miasteczka na pogrzeb brata. Od lat czuje się obca w rodzinie, dlatego planuje zaraz po uroczystości wyjechać i zostawić przeszłość za sobą. Jednak pokrętny los, a może przeznaczenie, zatrzymują ją na dłużej. Aniela będzie zmuszona ponownie przepracować wydarzenia z przeszłości. Mierzenie się z osobistą traumą będzie przyczynkiem do wejścia na drogę tajemnicy i odkrywania nieznanych jej do tej pory faktów z życia miejscowej ludności oraz najbliższych.

Kilka słów o wrażeniach

Anna Fryczkowska w swej powieści pociąga za wiele sznurków i porusza wiele bolesnych tematów. Nie pisze o nich wprost, zwłaszcza na początku, ale umiejętnie buduje akcję, wplatając je w fabułę. Poznajemy życie Anieli, ale przede wszystkim historie rodzinne, w których nie brakuje negatywnych emocji.

Powieść nie jest odkrywcza, nie burzy światopoglądu, ale jest innym, kolejnym, ciekawym prozatorskim pokazaniem problemów i tragedii, które dzieją się za zamkniętymi drzwiami domostw. Dodatkowo thrillerowy wątek dodaje Wdowinkowi mroczności i pazura.

Słowem podsumowania

Książkę bardzo dobrze się czyta, bo Anna Fryczkowska przyjemnie pisze, zapraszając czytelnika do powolnego tańca z jej prozą. Bez gwałtownych ruchów, ale z kilkoma mocnymi i ciekawymi akcentami, płyniemy przez Wdowinka. Dobra lektura!

Co tam rząd, parlament, sądy i czwarta władza. Tu rządzi piąta: ludzkie gadanie.

Tytuł: Wdowinek
Autor: Anna Fryczkowska
Wydawnictwo Świat Książki
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Literatura piękna

„Linie krwi” Jesmyn Ward – Amerykańskie Południe

przez Katarzyna Denisiuk

Moja przygoda z prozą amerykańskiej autorki, „pierwszej w historii laureatki dwóch statuetek National Book Award” jest zróżnicowana. Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie z uwagi na nagromadzenie realizmu magicznego, nie skradła mojego serca. Zupełnie odwrotnie było ze Zbieraniem kości. Ta książka zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Dlatego z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po Linie krwi – debiut powieściowy Jesmyn Ward.

Trzeba przyznać, że autorka ma umiejętność bardzo ciekawego i wnikliwego portretowania amerykańskiego społeczeństwa. Nie skupia uwagi na życiu w metropolii, ale na małych miasteczkach i ich mieszkańcach, często dotkniętych klęskami żywiołowymi.

Kilka słów o fabule

W Liniach krwi Jesmyn Ward opisuje losy dwóch braci wychowywanych przez schorowaną babcię. Aby pomóc rodzinie muszą znaleźć zatrudnienie. Jednak na wybrzeżu zatoki Missisipi nie jest to łatwe, a wręcz bardzo trudne. Obszar, na którym szalał huragan Katrina, nie daje wiele możliwości i szans dla młodych, prosto po szkole chłopców. Jednemu z braci się udaje. Drugi wkracza na bardzo niebezpieczną ścieżkę, która może doprowadzić go do zguby.

Kilka słów o wrażeniach

Powieść Jesmyn Ward przesiąknięta jest Południem. Czytelnik wkracza w środowisko młodych ludzi, którzy muszą zmagać się z brakiem. Brakiem rodzicielskiego ciepła, wsparcia, perspektyw. Niewiele osób może im pomóc w mocowaniu się z codziennością oraz trudem życia. Co więcej, są tacy, którzy  bardzo negatywnie na nich działają.

Linie krwi czyta się bardzo dobrze. W tej powieści można się doszukać elementów spójnych z pozostałymi książkami autorki. Równocześnie można poczuć, że jest to debiut powieściowy Jesmyn Ward. Bardzo dobry – warto dodać.

Jeśli czytaliście Śpiewajcie, z prochów, śpiewajcie i/lub Zbieranie kości, to Linie krwi powinny przypaść Wam do gustu. To solidna proza warta poznania, ale w mojej ocenie bez fajerwerków. Dla mnie numerem jeden amerykańskiej pisarki zostaje Zbieranie kości.

Tytuł: Linie krwi
Autor: Jesmyn Ward
Wydawnictwo Poznańskie
Przekład: Tomasz Gałązka
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura piękna

„Święto ognia” Jakub Małecki – Zachłanność życia

przez Katarzyna Denisiuk

Jeśli chodzi o prozę Jakuba Małeckiego, to jestem bezkrytyczna. Nic na to nie poradzę i nawet się przed tym nie wzbraniam. Nie jestem krytykiem literackim, więc mogę na twórczość ulubionych pisarzy patrzeć przez różowe okulary.

Dlatego, jeśli spodziewasz się krytycznego tekstu, to go tutaj nie znajdziesz. Ale, zaznaczę dobitnie, nie szafuję ochami i achami oraz bez mrugnięcia okiem oceniam najnowszą powieść Jakuba Małeckiego w samych superlatywach. Zawsze w swoich opiniach jestem szczera i tak zostanie.

Jakub Małecki napisał Święto ognia. Powieść została przeczytana przez doskonałe lektorki i lektora i wydana w formie audiobooka. Wysłuchałam i stwierdzam, że to były świetne godziny. Lektorzy zostali idealnie dobrani – a nie jest to regułą. Ich głosy i interpretacja stworzyły niepowtarzalny klimat.

A sama powieść? Jest „małecka”, czyli o życiu, niełatwych momentach, wrażliwości, determinacji. To również historia o mierzeniu się z problemami i wirowaniu z nimi dotąd aż najdzie się jakieś – niekoniecznie idealne – rozwiązanie. Jak to w prozie polskiego pisarza bywa, dotykamy bolesnych strun oraz wprawiamy w wibracje serce i umysł.

Czy Jakub Małecki w Święcie ognia wzniósł się na wyżyny? Nie mnie oceniać. To, co tworzy jest bardzo charakterystyczne, bardzo jego.

Twórczość pisarza, wirtuoza wrażliwości i ciepłych oraz miękkich słów kupuję w całości. Nie kręcę nosem. Nie doszukuję się słabszych stron. „Jest super”. „Jest ekstra”.

Słowem podsumowania

Święto ognia to podróż przepełniona pasją do tańca i zatraceniu się w nim. To zmagania się z bólem i stratą. To w końcu szeroko otwarte drzwi do świata nieznanego ludziom zdrowym. Te trzy nitki splatają się w piękny warkocz ludzkich zmagań i trosk, który co jakiś czas mieni się radosnymi momentami i słonecznym blaskiem. Tak, Jakub Małecki potrafi pleść.

Jeśli spodziewacie się historii nowatorskiej i czegoś, do czego autor nas nie przyzwyczaił, to w mojej opinii tego nie znajdziecie. Jeśli szukacie i oczekujecie znanego stylu, to nie będziecie zawiedzeni. Mnie się podobało. Ja polecam, a w formie audiobooka jeszcze bardziej.

Tyle wiedzieliśmy i tyle nam miało wystarczyć. Nie wystarczało, więc przez lata zbierałam słowa, miny i spojrzenia, z których układałam sobie odpowiedzi.

Tytuł: Święto ognia
Autor: Jakub Małecki
Wydawnictwo SQN, Audioteka
Forma książki: audiobook, czytają Julia Rosnowska, Aleksandra Hamkało, Adam Woronowicz; dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail