Kategoria:

Bez kategorii

Bez kategorii

„Zaklinacz”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Zaklinacz”
Autor: Donato Carrisi
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczył: Jan Jackowicz
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Włoski autor + kryminał – czy to się może udać, czy to będzie bomba? Nie żebym nie doceniała włoskich pisarzy, jednak do tej pory taki duet mi się nie trafił. I powiem Wam, że to był strzał w dziesiątkę. Spod pióra Carrisi wyszedł świetny kryminał. Zaciekawił mnie od pierwszej strony, zadziwiał i zaskakiwał do ostatniej. 
 
Jak kryminał, to musi być jakaś zagadka do rozwiązania. Pięć zaginionych dziewczynek, sześć odnalezionych rąk zakopanych w ziemi. Rachunek jest prosty – jedno niezidentyfikowane odkrycie. Do kogo kogo należy ręka? Kim jest szósta dziewczynka? Jak to jest możliwe, że policja nic o tym nie wie?
 
Kryminolog, agent do zadań specjalnych, specjalistka ds. logistyki i ekspertyz informatycznych, specjalista od przesłuchań, zaproszona do współpracy specjalistka od odnajdywania zaginionych osób pod przewodnictwem inspektora mierzą się z przebiegłym i okrutnym umysłem. Czy każde z nich nie ma nic do ukrycia? A może skrywają jakieś tajemnice?
W tej książce nic nie jest oczywiste. Śledztwo nie zmierza prostą drogą do finału. Autor serwuje nam kilka, wydałoby się zupełnie niezależnych, przerażających historii. Dużo się dzieje, ale ani przez chwilę nie odczuwałam przesytu a mnogość wątków potęgowała moje zaciekawienie – jak? kto? dlaczego? Koronkowa robota!
 
Kim jest zabójca? Wizjonerem? Misjonarzem? Spragnionym władzy? Hedonistą? A może należy do piątej kategorii psychopatów? Tu nie tylko praca śledcza odgrywa decydującą rolę, ale również odkrywanie ciemnej strony ludzkiej psychiki. Zaklinacz, czy Master of Puppets?
 
Jest mocno, mrocznie, wyrafinowanie. Dziękuję Panie Carrisi. Spełnił Pan moją czytelniczą zachciankę. Na pewno sięgnę po inne Pana książki.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Zakładnik”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Zakładnik”
Autor: Przemysław Borkowski
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
 
Książka Przemysława Borkowskiego zdobyła szturmem szczyt mojego stosiku książek do przeczytania jak tytułowy „Zakładnik”. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Ot tak z cicha pęk! Jednak w przeciwieństwie do książkowego bohatera, została przyjęta z otwartymi ramionami. Wizyta była niedługa, ale treściwa, przebiegła w miłej atmosferze i rozstaliśmy się w przyjaźni.
 
Zbigniew Rozłucki, psychoterapeuta z bagażem własnych doświadczeń, zrządzeniem losu trafia do telewizyjnego studia, gdzie ma wystąpić w roli eksperta od meandrów ludzkiej duszy. Jeszcze przed programem spotyka bardzo atrakcyjną dziennikarkę Karolinę Janczewską. Pech chciał, że zanim weszli na wizję, do studia wdarł się „wariat z pistoletem” i wziął zakładników. Pech Rozłuckiego nie opuszcza – ma się spełnić w roli negocjatora. Bilans spotkania w TV kończy się wynikiem ujemnym – jeden zakładnik zostaje zabity, a uzbrojony mężczyzna popełnia samobójstwo odczytując wcześniej „nie trzymające się kupy” oświadczenie.
Janczewska z Rozłuckim – pomimo wcześniejszej awersji do drążenia tematu przez tego drugiego – na własną rękę starają się dociec, dlaczego sprawy potoczyły się tak a nie inaczej. W czasie prywatnego dochodzenia wychodzą na wierzch skrywane tajemnice oraz nowe zagrożenia. Chociaż brakuje im doświadczenia w pracy śledczej, po drodze popełniają sporo błędów i podejmują nietrafione decyzje, dwójka samozwańczych detektywów konsekwentnie dąży do celu i rozwikłania zagadki. A czas goni…
 
Kryminał typu „lekkiego” bez szalonych pościgów, trupów na każdej stronie, potrafiący zaciekawić i niejednokrotnie zaskoczyć. Entuzjasta gatunku będzie zadowolony, a dla czytelników zaczynających przygodę z kryminałem/thrillerem/sensacją, to już w ogóle gratka.
Dodam, że laicy w kwestii marek „łyskacza” wiele mogą się z książki nauczyć 😉 Świetna rozrywka – czego chcieć więcej? Cheers!
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Krucha jak lód”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Krucha jak lód”
Autor: Jodi Picoult
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Tłumaczył: Michał Juszkiewicz
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
„Krucha jak lód” jest dopiero drugą książką autorki, jaką dotychczas przeczytałam. Jej książki to niemal pewniaki na dobrą, a nawet bardzo dobrą lekturę. Dlaczego więc nie czytałam więcej Picoult? Otóż tematyka książek często nie jest łatwa i przyjemna, zwykle porusza trudne tematy i niesie sporą dawkę emocjonalnego bagażu. Dlatego też mój wybór jej twórczości jest świadomy i zamierzony.
 
Amerykańska rodzina 2+2. Sean – głowa rodziny, policjant, Charlotte – cukiernik, żona i matka na pełen etat, Amanda – starsza córka Charlotty i ich najmłodsza córka Willow. Dramatem rodziny, bo inaczej nie można tego nazwać, jest bardzo ciężka choroba 6 letniej Willow. Osteogenesis imperfecta (OI), czyli łamliwość kości, spowodowana defektem kolagenu. Kości dziewczynki są tak kruche, że aby je złamać, wystarczy się potknąć. Liczba złamań u osób dotkniętych OI liczona jest w dziesiątkach. Jakie życie ją czeka?  Ile będą musieli poświęcić rodzice czasu, pieniędzy, sił, aby zapewnić dziecku godne życie? Nie zapominajmy, że jest jeszcze Amanda, mająca swoje problemy (a może największym jest to, że jest zdrowa) i też potrzebuje zainteresowania i wsparcia ze strony najbliższych. Dramat!
Choroba Willow została zdiagnozowana w okresie prenatalnym, podczas jednego z badań USG. Ciążę Charlotty prowadziła jej przyjaciółka Piper. Czy diagnozę można było postawić wcześniej? Czy mając wiedzę o tym, że dziecko może być śmiertelnie lub przewlekle chore matka zdecydowałaby się na aborcję? Jakie dylematy?! Dramat!
Charlotte decyduje się na wytoczenie przyjaciółce procesu o błąd w sztuce lekarskiej. Wiadomo o co w takich sporach chodzi – o ogromne odszkodowanie, które w przypadku rodziny O’Keefe równałoby się środkom finansowym na zapewnienie Willow przedsmaku normalnego życia. Mnóstwo rozterek, wewnętrznych potyczek z własnym sumieniem i przekonaniami, ale również z otoczeniem i najbliższymi.
Z całą stanowczością nie zgadzam się na takie zakończenie jakie napisała nam autorka…
 
Picoult pisze tak jakby była ekspertem w danej dziedzinie. Czytając czuć wiarygodność i ma się poczucie, że to nie tylko fikcyjne historie, ale również naprawdę spora dawka specjalistycznej wiedzy. Ręka do góry kto z czytelników słyszał wcześniej o OI? Poza tym pisze tak, że jedna strona ucieka za drugą. Płynie się po opisanej historii gładko, zanurza się w nią a ona w nas wsiąka. Wiem jedno, nigdy w życiu nie chciałabym być skonfrontowana z problemami, decyzjami jakie musiała podjąć Charlotte i jej rodzina. I zawsze po przeczytaniu takich książek doceniam, niemalże histerycznie cieszę się, że nie mam takich problemów jak  ich bohaterowie.
 
PS W „Krucha jak lód” jest kilka przepisów na słodkości. Ciekawa jestem, czy ktoś spróbował coś upiec i jaki był efekt.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Trąf, trąf, misia bela”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Trąf, trąf, misia bela”
Autor: Dagmara Andryka
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Forma książki: ebook

fot. Katarzyna Denisiuk

 

 
„Trąf, trąf, misia, bela, misia Kasia konfacela. Misia a, misia b, misia, Kasia konface!” i od razu mam przed oczami trzepak, grę w klasy, kapsle, podchody, gumę do skakania (podbieraną mamie ;-)) To były zabawy!
Jak nie sięgnąć po taki tytuł? Dodatkowo książka napisana przez polską pisarkę, a i gatunek mój ulubiony, czyli kryminał/thriller/sensacja. Zestaw idealny.
 
Potrzeba akceptacji, wspólne zainteresowania, sympatie sprawiają, że łączymy się w grupy. Niektóre mają luźny charakter, w innych więzi są niesamowicie silne, a czasami nawet toksyczne. Nikt nie chce wyskoczyć poza nawias, nikt nie chce być wyalienowany. Przecież w grupie jest raźniej, w grupie siła! 
Igor, Żaneta, Anka, Pola, Filip, Staszek, Janek, Paweł są grupą znajomych, których przyjaźń scementowała się podczas obozu sportowego w Trzciance, w którym uczestniczyli jako nastolatki. Tworzyli elitę, do której inni obozowicze chcieli się dostać „drzwiami i oknami”. Co można dać od siebie, ile poświęcić, jakim zadaniom sprostać, aby dostać się do tej hermetycznej grupy?
 
Jako dorośli mieszkają w różnych miastach, założyli rodziny, pracują. Nikt nie został sportowcem. Łączy ich tajemnica z przeszłości. W wypadku ginie Igor, ich wychowawca z obozu, a Anka dostaje pogróżki. Zaczyna się lekka panika. Anka prosi o pomoc znaną reporterkę Martę Witecką, aby przyjrzała się sprawie. Pomimo początkowego dystansu do historii nakreślonej przez kobietę, Marta angażuje się w odkrycie prawdy. Poza tym widzi okazję do napisania nowego, ciekawego reportażu. Czy śmierć Igora była przypadkowa? Gdy ginie kolejna osoba z grupy, napięcie ponownie wzrasta. Na kogo wypadnie, na tego bęc? Czy też scenariusz jest z góry zaplanowany? Kto jest mordercą?
Policyjne śledztwo oraz działania Marty ujawniają kolejne fakty, jak widoczki odsłaniane z przysypanej kiedyś ziemi. Tylko, że te widoczki wcale nie są piękne i kolorowe.
 
Autorka bardzo wciągnęła mnie w tę grę. O dziwo (rzadko mi się udaje), domyśliłam się (wcale nie tak szybko) kto za wszystkim stoi, kto jest winien, jednak w ogóle nie zepsuło mi to dalszej przyjemności czytania. Polecam!
 
PS Proponuję w pakiecie z Misią wziąć od razu „Tysiąc” tej samej autorki. Nie ma co się rozdrabniać, a podwójna radość z czytania gwarantowana.
PS2 Ene due rike fake torba borba usme smake deus deus kosmateus i morele baks! Czytaliście „Ene, due, śmierć” M.J. Arlidge? Również polecam!
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Powtórnie narodzony”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Powtórnie narodzony”
Autor: Margaret Mazzantini
Wydawnictwo: Sonia Draga
Tłumaczył: Alina Pawłowska-Zampino
Format książki: papierowa

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Pod wpływem impulsu i bardzo dobrych recenzji wypożyczyłam z biblioteki „Powtórnie narodzonego” Margaret Mazzantini. Był to pewniak na bardzo dobrą książkę, na niezapomniane wrażenia. Liczyłam, że zostanę emocjonalnie przeczołgana i lektura wgniecie mnie w fotel. I co? I nic. 
 
Włoska reporterka Gemma, razem ze swoim szesnastoletnim synem Pietro jedzie w podróż sentymentalną do Sarajewa. Spotyka się z przyjacielem z przeszłości Gojko, bośniackim poetą, który kiedyś był jej przewodnikiem po nieznanym kraju i dzięki któremu poznała miłość swojego życia Diega, fotografa z Genui.
 
„Potrzebowałam przyjaciół i wspomnień. Nie wystarczyło mi moje życie, potrzebowałam starego cierpienia, świadka tamtych dni, kogoś kto tam był.”
Uczucie pomiędzy Gemmą a Diego rozkwitło. Chcieli być razem. Chcieli mieć dziecko. To przemożne pragnienie zdeterminowało ich dalsze życie, ich dalsze losy. Tragizm ich sytuacji potęgowało okrucieństwo jugosłowiańskiej wojny.
Ile klęsk można w życiu przeżyć? Z ilu upadków można się podźwignąć?
 
„To dziecko jest tym, czego pragnęłam od dawna, jest powodem dla którego przeszliśmy przez to piekło, czekało na nas jak przeznaczenie.”
 
Długo zastanawiałam się dlaczego nie ma zachwytów z mojej strony. Bardzo emocjonalna i dojmująco smutna historia, nie podana i opisana w sposób oczywisty i błahy. Namacalnie, realistycznie przedstawione tło historyczne. Czego tu się czepiać? Doszłam do wniosku, że bardzo przeszkadzał mi język – porównania, metafory. Książkę czytało mi się ciężko. Musiałam się wczytywać w niemal każde zdanie, a to na dłuższą metę mnie zmęczyło.
 
„Oczy Diega były rozbiegane, rzęsy przypominały odnóża umykających insektów.”
„Dziobałam ciepławe, słodkie kłamstwo rozsmarowane niepewną jeszcze kaligrafią mego syna.”
 
„Powtórnie narodzony” ma bardzo wysokie oceny, a ja niestety nie poczułam tego czegoś. Jednak daleka jestem od tego, żeby tej książki nie polecać. Przypuszczam, ba nawet wiem, że wielu osobom ta lektura przysporzy książkowego kaca, bo jest warta przeczytania.
 
PS Rewelacyjna okładka!
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Farma”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Farma”
Autor: Tom Rob Smith
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczył: Andrzej Szulc
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
 
 
Spotkałam się z bardzo różnymi, a nawet skrajnymi opiniami na temat „Farmy” Toma Roba Smitha, dlatego też musiałam na własnej skórze przekonać się, czy mnie porwie, czy rozczaruje.
 
Tytułowa farma znajduje się w Szwecji. Kupiona okazyjnie przez Chrisa i Tildę, starsze małżeństwo, które zdecydowało się opuścić Anglię i schyłek życia spędzić w spokojnej, wielskiej okolicy. Wybór Skandynawii nie jest do końca przypadkowy, gdyż Tilda jest Szwedką. Daniel, ich jedyny syn, zajęty swoim życiem, cały czas ma nie po drodze, żeby odwiedzić rodziców, a i kontakt z nimi jest sporadyczny. Wszystko się zmienia w momencie, gdy do Daniela dzwoni Chris z informacją, że Tildę zamknięto w szpitalu psychiatrycznym, a kolejny telefon jest od mamy, że leci do niego. Szaleństwo!
Nie chciałabym być w skórze Daniela, który musi się zmierzyć z „teoriami spiskowymi”, które przedstawia mu mama, i na poparcie których ma zbierane przez siebie dowody, a tym co dyktuje mu rozum i próbuje przekazać tato. Najsmutniejsze i najbardziej przerażające jest to, że Tilda oskarża męża o udział w grupie wykorzystującej seksualnie młode dziewczęta. Sen wariata!
 
Autor zastosował bardzo ciekawą narrację – to głównie rozmowa syna z matką a raczej jej wypowiedzi. Niektórym może to przeszkadzać, mi bardzo przypadło do gustu. Wciągnęła mnie historia opowiedziana przez Tildę. Dowody, które skrupulatnie, niemal z maniakalną precyzją i nieraz z obejściem prawa zbierała, jasno wskazywały kto jest winien i co się działo. Jednak w zestawieniu z dochodzeniem Daniela i faktami, które ujawnił, konstrukcja zbudowana przez Tildę zaczyna się chwiać, odpadają kolejne „cegiełki”. Czy żmudnie budowany świat Tildy przetrwa, czy też nastąpi armagedon? Co jest prawdą, a co ułudą?
 
Autor bawił się ze mną jak chciał i ja mu na to pozwoliłam. Książka bez wątpienia mnie porwała. Kupuję ją w całości!
 
PS Znacie „System” tego samego autora? Zupełnie inna bajka i warto po nią sięgnąć.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Siedem sióstr”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Siedem sióstr”
Autor: Lucinda Riley
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczył: Marzena Rączkowska, Maria Pstrągowska
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Czytając głównie thrillery, kryminały i książki sensacyjne, bardzo lubię sięgnąć od czasu do czasu do literatury tak zwanej kobiecej. Mam kilka autorek-pewniaków, które nigdy mnie nie zawodzą i zawsze zabierają mnie w bajeczne podróże i snują cudne historie. Jedną z nich jest Lucinda Lirey.
„Siedem sióstr” to ostatnia z wydanych w Polsce książek tej pisarki i, co cieszy mnie niezmiernie, jedna z siedmiu z cyklu.
 
Początek jest bardzo tajemniczy. Atlantis – prywatne królestwo Pa Salta i jego sześciu adoptowanych córek, które wybrał jak były niemowlakami. Miejsce wyjątkowe, magiczne, znajdujące się nad brzegiem Jeziora Genewskiego, które zapewniało dziewczynkom poczucie bezpieczeństwa i czuły się tam kochane. Każdej z córek nadał imię jednej z Siedmiu Sióstr, jego ulubionej gromady gwiazd. Maja, Alkione (Ally), Asterope (Star), Celaeno (CeCe), Tajgete (Tiggy) i Elektra. 
 
„Tata, czy kiedyś przywieziesz do domu naszą siódmą siostrę? – zapytałam. (…)
-Nie Maju. Bo nie udało mi się jej odnaleźć.”
Pa Salt umiera, a jego śmierć jest niemal zaplanowana, choć nie popełnił samobójstwa, a dalsze działania wyreżyserowane. Ojciec zostawia córkom wskazówki, które, jeśli tylko będą chciały, pomogą im dotrzeć do korzeni, poznać swoje dzieje i prawdziwe rodziny. Poza tym każda dostaje przesłanie, motto, które ma ją prowadzić przez dalsze życie.
 
„Nigdy nie pozwól, aby twoim losem rządził strach” – to odczytała Maja ze sfery armilarnej. I właśnie o Mai jest pierwsza z książek cyklu. Los prowadzi ją do Brazylii, do Rio de Janeiro, starej willi Casa das Orquideas zamieszkałej przez schorowana staruszkę i jej opiekunkę. Dzięki kolejnym tropom poznaje historię życia Izabeli Bonifacio, która żyła w latach 20-tych XXw. Jako żywo jesteśmy świadkami projektowania, tworzenia i budowania pomnika Chrystusa Odkupiciela na szczycie góry Corcovado. Z Brazylii przenosimy się również do Paryża, chodzimy po uliczkach Montmartre i obserwujemy prace artystów, bohemy z całego świata.
Oprócz wspaniale przedstawionych wydarzeń historycznych, które są niewątpliwym walorem książki, mamy wątek miłosny.
Czy Izabela zazna szczęścia i gorącego uczucia? Czy Maja odnajdzie swoją rodzinę i odkryje swoją kolebkę? Czy jej losem będzie rządził strach, czy też odważnie pomoże swojemu szczęściu?
Tak, są ckliwe, romantyczne „momenty” i ja opowieść kupuję w całości. Ta książka jest jak ulubiona babeczka z cukierni – nie zasłodzi a sprawi, że chce się więcej.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Dzień dobry, północy”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Dzień dobry, północy”
Autor: Lily-Brooks-Dalton
Wydawnictwo: Czarna Owca
Tłumaczyła: Magdalena Słysz
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
 
 
„Dzień dobry, północy” to jedna z takich książek, które po przeczytaniu ostatniej strony sprawiają, że popadamy w zadumę. Przeróżne refleksje nachodzą czytelnika nie tylko na końcu, ale cały czas w trakcie czytania. To nie jest książka lekka, wesoła, pełna akcji, ale spokojna, oszczędna a zarazem mocna w przekazie, mająca drugie dno, traktująca o życiu a przede wszystkim o samotności. Dotkliwej samotności.
 
Augustine, badacz gwiazd, „wyznawał kult pracy, miał wielkie ego, dokonywał przełomowych odkryć, ale nie osiągnął zadowolenia”. W wieku 78 lat, u schyłku swojego życia i pracy zawodowej, przebywa na szczycie Archipelagu Arktycznego. Do ośrodka, w którym pracuje, dochodzą niejasne informacje o katastrofie, zmuszające pracowników do ewakuacji. Augustine decyduje się zostać. Nie ma do kogo wrócić. Ma świadomość, że to będzie ostatni przystanek na jego drodze życia. 
 
Sully jest jednym z członków ekipy przemierzającej kosmos. Załoga „Aethera” badała Jowisza i jego księżyce i jako pierwsi ludzie dotarli tak daleko w przestrzeń kosmiczną. W drodze powrotnej, po spędzeniu dwóch lat w galaktyce, statek traci łączność z ziemią. „Cisza w eterze przybierała wręcz formę kakofonii.” Czy uda im się wrócić? Co się dzieje na Ziemi? Czy mają do kogo i czego wracać?
 
Przez całą książkę autorka przeplata losy bohaterów. Poznajemy ich historie, otoczenie, bliskich, ale wszystko tak naprawdę kręci się wokół nich samych, ich odczuć, wrażliwości, postrzegania świata, co jest w życiu ważne.
 
„…taki po prostu był, od zawsze, jak podejrzewała. Nawet w pełnych ludzi salach, zatłoczonych miastach, w ramionach kochanki – był sam. Wyczuwała to, bo i ona miała w sobie coś takiego.”
 
Czy los ich połączył? Przecież jedno jest na Ziemi a drugie w kosmosie…
Weźcie książkę do ręki i się w niej zaczytajcie. Dla mnie to było takie „slow motion” w codziennej gonitwie.
 
PS Mówi się – nie oceniaj książki po okładce. W przypadku „Dzień dobry, północy” to stwierdzenie jest nieadekwatne, bo książka wygląda „kosmicznie” pięknie, a okładka wspaniale oddaje jej klimat.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Ostatnia wizyta”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Ostatnia wizyta”
Autor: Jacek Ostrowski
Wydawnictwo: Od deski do deski
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk

 

 
„Ostatnia wizyta” jest moją ostatnią przygodą z serią Na F/Aktach Wydawnictwa od deski do deski. Jakie mam wrażenia? Wizyta, nie trwała długo, była bardzo intensywna i uwierzcie mi wielokrotnie chciałam odwrócić się na pięcie i trzasnąć z wielkim hukiem drzwiami! Dlaczego? Gospodarz, tfu, bohater, tfu antybohater, jest chyba najbardziej antypatycznym człowiekiem jakiego kiedykolwiek „poznałam”. Kawał … i tu można wstawić najgorsze epitety jakie przyjdą nam do głowy. 
 
Polska lata 70te. Czasy takie a nie inne, czyli kolesiostwo do kwadratu, a ten co miał znajomości i plecy miał wszystko to czego nie miał przeciętny człowiek bez koneksji.
Obywatel Zbigniew Pielach, znany działacz ORMO, „nieciekawy facet z wielkimi znajomościami wśród lokalnych prominentów. Mówiono, że lepiej z nim nie zadzierać, bo jest cholernie mściwy. Chodziły też słuchy, że pracował w SB”. Żona Hanna Pielach, matka dwóch synów. Mieszkają w domu jednorodzinnym z ojcem Hanki. Hanka prowadzi dom i pracuje, a Zbigniew oprócz tego, że cały czas myśli jak się wykaraskać z finansowego dołka, komu by tu życie zatruć, na kim się odegrać i zemścić, hoduje króliki. 
Po 13 latach uśpienia Pielach dostaje zadanie uprowadzenia pediatry Krzemińskiej. Nie jest to dla niego wielkie wyzwanie, gdyż w przeszłości nieraz dokonywał rzeczy niezgodnych z prawem. Poza tym jest człowiekiem bez skrupułów, kompletnie wyzbyty jakichkolwiek zasad moralnych, życie innego człowieka, czy też zwierzęcia nie ma dla niego żadnej wartości. „Dla rodziny był despotą. Część sąsiadów też się go bała i unikała jak ognia, bo do bicia był pierwszy. Nie można mu też było podskoczyć, bo za duże miał plecy.” „Zarżnąć jak prosiaka, strzelić prosto w łeb, zatłuc siekierą to dla niego jak splunąć…”
Osąd jestestwa Pielacha jest jednoznaczny, natomiast różnie można ocenić postawę jego żony Hanki. Oj nieraz miałam ochotę na nią nakrzyczeć i przywołać do porządku … 
 
Jak potoczyły się losy Krzemińskiej, kto zlecił porwanie, jakie działania podejmował Pielach, jak zachowała się Hanka, o tym wszystkim przeczytacie w „Ostatniej wizycie”. Autor książki, Jacek Ostrowski, znał osobiście ofiarę. Przeanalizował materiały ze śledztwa, akta sądowe, rozmawiał z prokuratorem prowadzącym dochodzenie. Z tego względu książka nabiera nowej jakości. Jednak nie zapominajmy, że jest to nadal fikcja literacka. Bardzo polecam!
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Bez kategorii

„Czarna”

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Czarna”
Autor: Wojciech Kuczok
Wydawnictwo: Od deski do deski
Forma książki: ebook

 

fot. Katarzyna Denisiuk
To jest, proszę ja ciebie, naprawdę świetna książka! Ostatnia z wydanych z serii Na F/Aktach i mam ogromną nadzieję, że będą kolejne.
 
Czarna, to niewielka miejscowość w województwie podlaskim, gdzie pasy dla pieszych namalowane są tylko przy szkole i kościele, bo gdzie indziej nie spełniałyby swojej roli, wszyscy się znają i każdy wie co u sąsiada słychać. Patrząc na mapę Polski, myślę że takich miasteczek jest mnóstwo, jednak Czarna została „wywołana do tablicy” z powodu tragicznych wydarzeń z 2001 roku.
 
Jeremi jest lokalnym przedsiębiorcą, któremu świetnie się wiedzie. Ma, wydawałoby się, wszystko – dom, rodzinę – żonę Beatę, dwie córki, syna Pawła, szacunek otoczenia, znajomości… Żyć, nie umierać! Jednak miłością darzy tak naprawdę tylko Pawełka, jego oczko w głowie a żonę traktuje jak coś co musi być, na co nie zwraca się uwagi, a jak stanie na drodze, to się przesunie.
 
„Jeremi umie ranić boleśnie, tu wszystko pozszywają i się zasklepi, a jak Jeremi coś powie, to nie ma takiej dratwy na ziemi, żeby się dało pozszywać. Czasem wystarczy sobie przypomnieć jego słowa i ból zieje spomiędzy żeber.”
 
„Nie, nie myśli już o Beacie po imieniu. To jest nieprawidłowa żona, to jest rzona, w którą wkradła się nieprawidłowość, rzona z błędem. Jeremi nie potrafi się zmusić do czułości uczynkiem ani słowem. Niewłaściwie o rzonie myśli, właściwie o niej nie myśli.”
 
Maria to kochanka Jeremiego. Nauczycielka w szkole Pawełka. Inteligentna, błyskotliwa i … zakochana na zabój. Zakochana do tego stopnia, że wyobraża sobie wspólne życie z Jeremim i oczekuje od niego całkowitego oddania. Jednak jak to bywa w takich „związkach” to tylko mrzonki, bajka zostaje bajką, ale niestety z tragicznym zakończeniem.
 
„-Skoro masz co wspominać, jeśli możesz czegoś oczekiwać i masz za kim tęsknić, to znaczy, że jesteś.
-Nie, mnie nie ma, jest tylko moje cierpienie. Moje cierpienie mnie przerasta.
-A mnie przerosła twoja miłość.
-Widocznie to, co dla mnie było miłością, dla ciebie było tylko rekreacją”
 
Historia Jeremiego, Beaty, Marii to historia jakich wiele. Zabójstwa w afekcie, z miłości, również nie są wydarzeniami bezprecedensowym. Jednak autor potrafił w taki sposób je opisać, że książkę czyta się z ogromnym zaciekawieniem i ciężko ją odłożyć na bok. Majstersztyk! Bardzo polecam!
 
PS A za monolog burmistrza – chapeaux bas!
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail