Wydawnictwo JanKa

Próżno szukać w słowniku co oznacza słowo „wskrzesina”. Odpowiedź znajdziecie w debiutanckiej powieści Artura Boratczuka o takim właśnie tytule. Książkę wydaną przez niszowe JanKa Wydawnictwo dostrzegłam w mediach społecznościowych, a dodatkowo poleciła mi ją Dominika (Bookiecik). Robiłam akurat zamówienie w jednej z księgarni i powieść wylądowała w koszyku. Co lepsze, w ogóle nie wiedziałam, o czym ta powieść jest. Nie sprawdziłam! Dlatego też zakup mógł okazać się niewypałem, a stał się bardzo dobrym ulokowaniem pieniędzy.

„Wskrzesina” jako debiut, bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Miejscem akcji jest Fraudencja – miasteczko w zachodniej Polsce. W jednym obozie mamy wiekowego proboszcza Smętka, natomiast w drugim starzejącego się, byłego sekretarza gminnego PZPR, Michała Serpinę. Napisać, że mężczyźni za sobą nie przepadają, to zdecydowanie za mało. Po długoletnich utarczkach i personalnych wojenkach, stronią od swojego towarzystwa.

Serpina ma pasiekę i z pietyzmem opiekuje się swoimi ulami, a pszczoły odwdzięczają się litrowymi zapasami miodu, w który zaopatruje miejscowe sklepy, restauracje oraz turystów. Nie mając komu przekazać rodzinnego interesu, przyjmuje do siebie Adama, byłego informatyka, na którego chce przepisać majątek, w zamian za dożywotnią opiekę. Od momentu pojawienia się obcego w lokalnej społeczności, w miasteczku zaczyna wrzeć.

Lektura „Wskrzesiny” dostarczyła mi bardzo dużo przyjemności. Od początkowego zachłyśnięcia się małomiasteczkowością miejsca akcji i bliższego poznania jej mieszkańców i ich wzajemnych relacji, fabuła mocno ewaluowała i skręciła w osobliwe, ale jakże ciekawe obszary. W książce pojawiły się fragmenty, podczas których myślałam, że jest to kryminał lub łotrzykowska powieść. Te zwroty akcji i rozwinięcie niektórych wątków, nadały debiutowi dynamizmu i obudziły Fraudencję z sielsko-letniego klimatu.

– Jak się tu żyje?
– Ksiądz Smętek mówił na kazaniu, że to miejsce jest rajem w dzieciństwie, przekleństwem za młodych lat i więzieniem na starość. Ja jestem młoda.

Debiut Artura Boratczuka zaskakuje świeżością, poprzez wprowadzenie elementów realizmu magicznego oraz szczypty sensacji. Jednocześnie cały czas pozwala czytelnikowi obcować z polską wsią z zewsząd wybrzmiewającym bzyczeniem pszczół.

Świetna! Niebanalna! Przeplatająca wspomnienia o tym, co było, z nowymi realiami konsumpcyjnego życia i postępu.

Tytuł: „Wskrzesina”
Autor: Artur Boratczuk
Wydawnictwo JanKa
Forma książki: papierowa, dostępna w formie e-booka
Gatunek: literatura piękna

„Cichoborek” to kolejny debiut, po który sięgnęłam w tym roku. Aż sama się sobie dziwię, bo debiut to zawsze niewiadoma, to ruletka, która w efekcie da wygraną bądź przegraną. Dla Urszuli Stokłosy ta powieść, w mojej opinii,  okazała się całkiem przyjemnym początkiem dla dalszego powiększania pisarskiego dorobku.

Cichoborek jest niewielką miejscowością na południu Polski. Jest kociołkiem, w którym zmieszane są różne osobowości, charaktery, osoby mające swoje plany i marzenia. Autorka co rusz wyławia z niego kolejnego mieszkańca, przygląda mu się oraz poddaje jego zachowanie analizie. Już na samym początku powieści mocno podkręca temperaturę, co sprawia, że czytelnik nie może się doczekać końcowego efektu. Jednak każde przedsięwzięcie potrzebuje czasu. Ten bardzo dobry, wyrazisty początek mocno wyostrza apetyt. Pomimo tego, że końcówka nie jest już tak emocjonująca, to cała powieść okazuje się ciekawym doświadczeniem i zestawem, który nie przyprawia o niestrawność.

Cichoborek jest zwyczajny. W miejscowości jest sklepowa, która wie wszystko i jeszcze więcej, ksiądz proboszcz, który doskonale zna swoich parafian oraz mieszkańcy, którzy wielokrotnie łapią się na tym, że nie znają siebie nawzajem. Jest również Justyna, szukająca w miasteczku zapomnienia. Jednak ani tajemnicza kobieta, ani żaden inny mieszkaniec nie są centralnym punktem powieści. Autorka swoją uwagę skupia na każdym, przez co uwaga czytelnika ulega rozproszeniu. Gdyby Urszula Stokłosa wyeliminowała kilka wątków, kilku postaciom dała odpocząć, a inne wzięła pod lupę, to efekt byłby jeszcze lepszy.

Nie tylko zwyczajność powieści mnie uwiodła. Elementem, który wyraźnie przyciągnął moją uwagę i doskonale zgrał się z jej rytmem, jest motyw metafizyczny. Ani zbyt karkołomny, ani zbyt rozbuchany, za to świetnie wyważony. Nadał historii odpowiedniego szlifu. 

„Cichoborek” Urszuli Stokłosy uważam za książkę, z którą można przyjemnie, ale i refleksyjnie, spędzić czas. Niepretensjonalna, bez moralizatorskiej nuty, o codzienności, z którą mierzy się każdy z nas. Napisana bardzo przystępnym stylem sprawia, że czyta się ją niebywale płynnie. 

Wpis powstał dzięki współpracy z Virtualo. 

Tytuł: „Cichoborek”
Autor: Urszula Stokłosa
JanKa Wydawnictwo 
Forma książki: e-book
Gatunek: literatura piękna