Tag:

audiobook

AudiobookLiteratura współczesna

„Prawiek i inne czasy” Olga Tokarczuk Niebywałe, metafizyczne spotkanie z człowiekiem i przyrodą

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Prawiek i inne czasy”
Autor: Olga Tokarczuk
Wydawnictwo: Literackie
Forma książki: audiobook; czyta Maja Ostaszewska
Gatunek: literatura współczesna
fot. Radek Denisiuk
Czułam się, jakbym mierzyła się z kolosem, dziełem monumentalnym, powieścią, do opisania której jestem … za mało kompetentna. Aż się prosi, żeby o Prawieku napisać pięknie, wyrafinowanie, górnolotnie, bo ta książka na to zasługuje. Jako, że nie potrafię, to przekazuję kilka słów, wrażeń na gorąco.
Prawiek, to mała miejscowość w centralnej Polsce, w okolicach Kielc. To dom dla kilku pokoleniowej rodziny. W ciągu kilkudziesięciu lat, gdy wokół trwa zawierucha, życie idzie do przodu, wszystko się zmienia, w Prawieku jest jak w zakurzonym skansenie.
Tokarczuk opowiada o życiu ludzi, przyrody, zwierząt, o ich współzależności i przenikaniu się. Robi to w sposób metafizyczny i niezwyczajny, chociaż to o czym pisze jest takie naturalne, przyziemne, ludzkie. Niebywałe!
Ogromne wrażenie wywarła na mnie kreacja Izydora. Jego samotność, życie w odosobnieniu, w swoim świecie. Jego dążenie do szczęścia, rozwijające się uczucie pojmowane na swój, jedyny sposób.
I zakończenie… Było jak uderzenie, jak wstrząs! Wzbudziło mnóstwo refleksji i niemal zmusiło do wyciągnięcia wniosków.
Powieści wysłuchałam. Czytała Maja Ostaszewska, która wspaniale wczuła się w rolę i słychać było, że powieść ją przeniknęła i żyje tym co czyta. Na pewno do Prawieku jeszcze kiedyś wrócę, ale tym razem czytając wydanie papierowe, żeby móc kartkować, wybierać w sposób losowy fragmenty historii i się w nich zaczytywać. Myślę, że ponowna lektura odkryje przede mną nowe emocje.
„Prawiek i inne czasy” polecam szczególnie tym, którzy nie znają twórczości Olgi Tokarczuk, chcieliby ją poznać i nie wiedzą od której powieści Autorki zacząć. Prawiek jest Jej wspaniałą wizytówką.
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura współczesna

„Genialna przyjaciółka” tetralogia Eleny Ferrante

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Genialna przyjaciółka”, „Historia nowego nazwiska”, „Historia ucieczki”, „Historia zaginionej dziewczynki”
Autor: Elena Ferrante
Wydawnictwo: Sonia Draga
Tłumaczył: Alina Pawłowska-Zampino, Lucyna Rodziewicz-Doktór
Forma książki: audiobook; czyta Laura Breszka
Gatunek: literatura współczesna
Seria: Genialna przyjaciółka (1-4)
fot. Radek Denisiuk
Zapraszam Was do podróży na południe Europy, do słonecznej Italii, w lata pięćdziesiąte XX wieku, gdzie spotkacie się z Eleną Greco i Liną Cerullo. 57 godzin i 16 minut słuchania bardzo miłego dla ucha głosu Laury Breszki i historii życia dwóch przyjaciółek, dzięki którym nużące prace domowe lub inne mało atrakcyjne zajęcia mogą zyskać nową, lepszą jakość.
60 letnia Elena dowiaduje się, że Lina zaginęła. Zniknęła bez śladu. Opowiada nam historię ich wieloletniej przyjaźni, pełnej wzlotów i upadków, sukcesów i porażek. Pierwsza część zaczyna się od czasów szkolnych, kiedy to dziewczynki są podlotkami. Mieszkają w biednej dzielnicy straszącej brakiem perspektyw na dostatnie i szczęśliwe życie. Nie godzą się z takim marazmem, buntują się przeciwko takiej egzystencji. Każda indywidualnie szuka sposobu na wyrwanie się ze swojego piekiełka i rozwinięcia skrzydeł. Osobno, a jednak razem. Są jak jedno, tylko czy to jest współdziałanie, czy też współzawodnictwo? Prawdziwa, czy też toksyczna przyjaźń?
Okres dojrzewania i pierwszych miłości. Taki prawdziwie naiwny i beztroski. Potem wkroczenie w dorosłość, miłosne perypetie, życie rodzinne, życie zawodowe w burzliwym okresie historii kraju. Komu się udało? Kto zaznał szczęścia? Kto się zrealizował? Kogo poznał świat?
Świetny klimat, ciekawie przedstawione postaci, więzi i stosunki pomiędzy bohaterami. Miałam poczucie przynależności do tej włoskiej rodziny, zżyłam się z nimi i z zainteresowaniem śledziłam ich losy.
Ferrante opowiedziała o przyjaźni nie zawsze radosnej, zgodnej, niezmąconej. A wręcz przeciwnie. Pomiędzy Eleną i Liną było wiele burz. Czy ten statek, bez uszczerbku dotarł do cichej i bezpiecznej przystani?
Ci, którzy lubią „włoskie klimaty”, powieści obyczajowe i wydarzenia rozpisane na kilka tomów, powinni czuć się zachęceni tetralogią Eleny Ferrante. Znam osoby, które bardzo pozytywnie wypowiadały się na temat sagi, znam również osoby, które przez całość nie przebrnęły (Gosiu, pozdrawiam Cię serdecznie!). Ja należę do pierwszej grupy. Było ciekawie, było żywiołowo, jak na włoski temperament przystało, wesoło, ale również spokojnie i melancholijnie – jak to w życiu bywa. Dziewczynki, nastolatki, kobiety, starsze panie zachowywały się i popełniały grzechy adekwatnie do ich wieku, sytuacji rodzinnej, statusu społecznego.
To nie była historia tylko Eleny i Liny. To była również historia Włoch, biednych dzielnic i zamieszkujących je ludzi. Autorka świetnie pokazała jak sobie radzili, jak się zmieniali, do czego doszli, jak potoczyło się ich życie. Jedni wygrali, inni ponieśli porażkę.
To jak, pakujecie już walizki? Spokojnie, nie musicie się nigdzie ruszać. Wystarczy audiobook lub książka i Włochy macie na wyciągnięcie ręki. Polecam!
 
Ocena tetralogii: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura współczesna

„Dom dzienny, dom nocny” Olga Tokarczuk Zupełnie nowe doznania

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Dom dzienny, dom nocny”
Autor: Olga Tokarczuk
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Forma książki: audiobook; czyta Olga Tokarczuk
fot. Radek Denisiuk
 
Siedzę i myślę… W sumie nie wiem co myślę…
Na pierwsze zapoznanie się z prozą Olgi Tokarczuk wybrałam chyba dosyć nietypową książkę. W moich odczuciu niełatwą, smutną i kolokwialnie pisząc „odjechaną”.
Nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie: o czym jest ta książka? Na początku, środku, na końcu towarzyszy nam narratorka, mieszkająca z R w Nowej Rudzie. Jest też postać Marty, starszej pani potrafiącej robić peruki. Ale całość to zbór luźnych opowiadań, opowieści, historii, oderwanych myśli. O ludziach, o domu, roślinach… Jakbym miała namalować tę książkę, to byłby to obraz przedstawiający stojącą kobietę trzymającą ogromny pęk baloników z helem, które leniwie wirują nad jej głową. Jedne są zwyczajne, matowe, szarobure, inne lśniące, połyskujące, duże, ale tych pierwszych jest zdecydowanie więcej. A jakby tak dodać jeszcze inne zmysły, to ten wykreowany obraz pachniałby lasem i grzybami.
Książkę wysłuchałam. Czytała Autorka. Jako audiobook, to było niezwykłe spotkanie! Nostalgicznie, spokojnie, magicznie. Wsłuchiwałam się w głos i uciekałam myślami w tajemniczy świat wykreowany przez pisarkę. Były momenty, kiedy mocno angażowałam się, były i takie, które gdzieś tam sobie krążyły i tak do końca do mnie nie docierały. Wiem na pewno, że ponowne wysłuchanie, albo lepiej, przeczytanie książki dałoby mi nowe odczucia, nowe wrażenia i worek wartych zapisania cytatów.
W czasie lektury miałam niejednokrotnie myśli, jak można coś takiego wymyślić? Co siedzi w głowie Olgi Tokarczuk? Niebywałe! Czasami chciałam odłożyć słuchanie, bo czułam, że tego nie rozumiem, nie pojmuję, ale szybko ciągnęło mnie na powrót do lektury. Na pewno dawkowanie sobie powieści jest dobrym rozwiązaniem, bo wtedy lepiej smakuje. Autorka tak mocno mnie zaintrygowała, że na pewno sięgnę po inne Jej książki. Czy polecam „Dom dzienny, dom nocny”? Na pewno trzeba mieć otwarty umysł i chęć poznania świata innego niż nam dotychczas znany.
 
Ocena: 4,5/6
2 komentarze
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookThriller

„Grzech” Max Czornyj Diaboliczny debiut polskiego pisarza

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Grzech”
Autor: Max Czornyj
Wydawnictwo: Filia
Forma książki: audiobook; czyta Robert Jarociński
Książkę papierową użyczyła mi moja Mama 🙂
fot. Radek Denisiuk
Polski Chris Carter, mówili. Jest strasznie, mówili. Wbija w fotel, mówili. Świetny debiut, mówili. I z tym wszystkim się zgodzę, ale … nie w stu procentach.
Zima, niespełna kilka dni do Bożego Narodzenia. W Lublinie giną kobiety. Ich ciała zostały brutalnie pokiereszowane. Sprawę zabójstw dostaje na biurko komisarz Eryk Deryło i razem z podległymi mu funkcjonariuszami starają się rozwikłać kryminalną zagadkę. Tropy nie są jasne, plączą się. Tak naprawdę nic nie jest oczywiste. I zamiast być coraz lepiej, jest coraz gorzej. „Jedno jest pewne, zapłatą za grzech jest śmierć.”
Debiut Maxa Czornyja jest naprawdę udany. Dla lubiących mocne, mroczne thrillery, to gratka. Jeśli jest w wykonaniu „naszego człowieka” (czytaj: polskiego pisarza), to tym bardziej przyciąga i zachęca do przeczytania – przynajmniej mnie, bo uwielbiam odkrywać, doceniać i chwalić naszych rodzimych pisarzy. A porównanie do Cartera jest faktycznie celne. Do tego duetu dorzuciłabym jeszcze diaboliczne historie Maxime Chattama i powstaje trio z piekła rodem 😉
Było bardzo mocno. Miejsca morderstw ociekały krwią, strachem i bezwzględnością. Niemal na każdym kroku oczami wyobraźni widziałam tabliczkę „wchodzisz na własną odpowiedzialność.” I wchodziłam. I dawałam się wciągać w coraz to bardziej pokrętne i szalone działania chorego umysłu.
Było elektryzująco. Książka wciągała jak bagno, bo została bardzo sprawnie napisana i chciało się szybko, „na już” poznać rozwiązanie zagadki.
Książkę wysłuchałam – w świetnej, oddającej ducha thrillera interpretacji Roberta Jarocińskiego i jestem przekonana, że w wersji papierowej bądź elektronicznej można pochłonąć „na raz” (oczywiście, mając kilka wolnych godzin na lekturę).
Myślę, że autor mógł lepiej przedstawić tło, czyli miasto, okolice, gdzie grasował morderca. Bo choć wiemy, że miejscem akcji był Lublin, to nie poczułam, że chodzę jego ulicami i zaglądam w jego zakamarki. Akcja mogłaby być osadzona w każdym jednym mieście na świecie. Może lublinianie poczuli klimat miasta?
Był klimat grozy, była akcja, było napięcie i zagadka. Czegoś mi zabrakło w tych obszarach „około zbrodniczych”, były zbyt płytkie, ot takie do ud, a ja chciałabym po szyję. Myślę jednak, że z takiego debiutu, tak odbieranego, każdy pisarz byłby bardzo zadowolony. Zakończenie sprawia, że czekamy na dalszy ciąg i na pewno z chęcią po niego sięgnę, nawet po to, żeby się przekonać, czy autor nadal potrafi mnie zaciekawić i pokazać coś więcej. Liczę na jeszcze lepszą kontynuację!
Ocena: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookReportaż

„Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka” Niesamowicie smutna i wstrząsająca, bo prawdziwa

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Żeby nie było śladów. Sprawa Grzegorza Przemyka”
Autor: Cezary Łazarewicz
Wydawnictwo: Czarne
Forma książki: audiobook; czyta Maciej Kowalik
fot. Radek Denisiuk
„Żeby nie było śladów” to reportaż, za który Cezary Łazarewicz otrzymał Nagrodę Literacką Nike 2017, nagrodę przyznawaną za najlepszą książkę roku.
 
Gdyby Krzysztof Kozłowski przypadkowo nie odkrył dokumentów dotyczących zabójstwa Przemyka, to zapewne niewiele byśmy dziś wiedzieli o piramidzie kłamstwa, która miała chronić funkcjonariuszy milicji – mówi Cezary Łazarewicz”.
Gdyby Cezary Łazarewicz nie napisał reportażu, żyłabym w nieświadomości w jaki sposób ówczesny aparat władzy tuszował zbrodnię popełnioną na warszawskim licealiście Grzegorzu Przemyku.
Książka Łazarewicza, to bardzo szczegółowy, niemalże drobiazgowy, oddarty z jakichkolwiek upiększeń opis czasów PRL, działalności i postępowania milicji, polityków, sądów. To opis okoliczności śmierci Grzegorza, syna opozycjonistki i poetki Barbary Sadowskiej. To rozprawienie się z zakłamaniem i fałszem.
Ta książka może też być przestrogą przed sytuacją, w której wymiar sprawiedliwości traci niezależność i staje się instrumentem politycznej władzy – podsumowywał Fijałkowski –  przewodniczący jury.
W dniu śmierci Grzegorza miałam niespełna 6 lat. Do chwili obecnej wiedziałam, że zginął niewinny, młody człowiek, że sprawa ciągnęła się latami, ale nią nie żyłam, nie odcisnęła na mnie piętna. Teraz jest zupełnie inaczej… Teraz jestem zszokowana, wstrząśnięta i zdruzgotana.
Reportaż Łazarewicza, to nasza historia, to prawda, to świadectwo. Gorąco zachęcam do przeczytania wszystkim, którzy nie znają sprawy, albo tylko w niewielkim stopniu, albo po prostu chcą przeczytać niesamowicie napisaną książkę na faktach. Ja nic więcej nie napiszę, bo nie potrafię. Książka mówi sama za siebie. Naprawdę warto.
Ocena: 6/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookLiteratura obyczajowaLiteratura współczesna

„Okruchy dnia” Kazuo Ishiguro Doskonała powieść typu „slow”

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Okruchy dnia”
Autor: Kazuo Ishiguro
Wydawnictwo: Albatros
Tłumaczył: Jan Rybicki
Forma książki: audiobook; czyta Krzysztof Gosztyła
fot. Katarzyna Denisiuk
 
Kto zna twórczość Kazuo Ishiguro, brytyjskiego pisarza japońskiego pochodzenia? Przyznaję, że byłam jedną z tych osób, które o autorze nie wiedziały nic. Jako, że Ishiguro w październiku tego roku zdobył Literacka Nagrodę Nobla, chciałam na własnej skórze przekonać się, czy między nami zaiskrzy. Wybór padł na „Okruchy dnia” (powieść nagrodzona Bookerem, najbardziej prestiżową nagrodą literacką w Wielkiej Brytanii) w formie audiobooka, czytanego przez Krzysztofa Gosztyłę. Kto lektora zna, tego zapewne nie zdziwię stwierdzeniem, że doskonale – po raz kolejny – spisał się w tej roli. Mój zachwyt nie jest spowodowany wyłącznie faktem, iż Pan Gosztyła czaruje słuchaczy swoim pięknie brzmiącym głosem, ale perfekcyjnie wszedł w rolę narratora powieści.
Stevens, elegancki, dystyngowany angielski kamerdyner, służący w domu lorda Darlingtona, a po jego śmierci amerykańskiemu właścicielowi Darlington Hall, jedzie w podróż do Kornwalii na spotkanie z bliską współpracownicą, aby namówić ją do powrotu. Jest to podróż niemal sentymentalna, w czasie której, pod wpływem skojarzeń, wydarzeń, rozmów z nowo poznanymi osobami, snuje wspominki o przeżytych latach w rezydencji.
Okruchy dnia, okruchy życia Stevensa w otoczeniu służby, współpracowników, chlebodawcy na tle historycznych przemian elektryzują swoją prostotą. Nieśpiesznie, elegancko, z klasą, momentami wręcz pompatycznie Stevens snuje swoją opowieść. Wiele ciekawych dygresji prowadzi do głównego wątku – odpowiedzi na pytanie co jest w życiu ważne, a co najważniejsze? Praca, a może miłość? Co sprawia, że jesteśmy szczęśliwi? Czy w naszej wizji przyszłości jest miejsce dla drugiego człowieka? W tym miejscu koniecznie muszę dodać, że Stevens był perfekcjonistą, całkowicie oddanym swojej pracy.
To była miła dla zmysłów przygoda z prozą Ishiguro. Zwyczajna, niezwyczajna. Zwyczajna historia, bez fajerwerków, hałasu, szybkiego tempa, a prowadząca do niezwykłych przemyśleń. Świetna lektura typu „slow”. Polecam!
PS Powieść została zekranizowana. W rolę Stevensa wcielił się doskonały Anthony Hopkins, ja jednak cały czas mam przed oczami Krzysztofa Gosztyłę.
Ocena: 5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookThriller

„Oskarżenie” Remigiusz Mróz Najlepszy jest … głos Krzysztofa Gosztyły

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Oskarżenie”
Autor: Remigiusz Mróz
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Forma książki: audiobook; czyta Krzysztof Gosztyła
fot. Katarzyna Denisiuk
Dla niewtajemniczonych (czyli tych, co Pana Mroza nie znają)
Nie masz co słuchać? Lubisz dobrze przeczytane audiobooki z gatunku thriller prawniczy, kryminał? Może spodoba Ci się nasz rodzimy pisarz Remigiusz Mróz? Od razu ostrzegam i doradzam – nie panikuj, gdy zobaczysz ile książek napisał. Jeśli między Wami zaiskrzy, to masz co czytać/słuchać przez najbliższe miesiące.
Tym razem sięgnęłam po szóstą odsłonę jednego z cykli – „Oskarżenie”, czyli dalsze losy prawniczej pary Joanny Chyłki i Kordiana Oryńskiego. Kolejno powstawały: „Kasacja” (2015r.), „Zaginięcie” (2015r.), „Rewizja” (2016r.), „Immunitet” (2016r.), „Inwigilacja” (2017r.).
Dla wtajemniczonych
Z braku laku na telefon wskoczył prawniczy duet – Chyłka&Oryński. Bardzo lubię interpretacje pana Krzysztofa Gosztyły, dlatego też wiedziałam, byłam niemal pewna, że mnie nie zawiedzie. A Remigiusz Mróz? Czy udało Mu się wskrzesić poziom zainteresowania i optymizmu z początku serii?
O samej treści nie ma co się rozpisywać. Są morderstwa, jest podejrzany – dawna legenda „Solidarności”, jest kancelaria prawna, są prawnicy. A do tego zostaje wmieszany Kordian Oryński. Poza tym sporo wątku obyczajowego, czyli ciekawi znajdą odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Czy Chyłka urodzi? Chłopca, czy dziewczynkę? Jak mu/jej da na imię (bo chyba nie pasożyt)? Kto jest ojcem dziecka? Co z egzaminem Oryńskiego? Jak rozwinie się jego kariera? Czy to będzie ostatnia część cyklu, czy „never ending story”?
Porwało mnie? Nie porwało. Chyłka i jej nastawienie do stanu błogosławionego i macierzyństwa mocno działało mi na nerwy. Można jeden raz, dwa razy „rzucić” epitetem – przełknę – ale niemal non stop? Jak nie jedno popada w uzależnienie, to drugie – bohaterowie mają bardzo słaba psychikę. Przejadło mi się takie kreowanie postaci i ich przewidywalne, destrukcyjne zachowania.
Co do fabuły, to również coraz mniej mnie ciekawi, nie wyczekuję co będzie dalej. Może czas odstawić prawniczy duet na czytelniczą emeryturę?
Wielokrotnie pisałam, że nie wszystkie książki dobrze się słucha. Czy to z winy lektora, czy po prostu treści. Książki Remigiusza Mroza, w większości czytane przez Krzysztofa Gosztyłę, kolokwialnie pisząc, bardzo dobrze „wchodzą”. No właśnie, jednym uchem wchodzą, drugim wychodzą. Fabuła nie jest skomplikowana, nie ma wielu postaci, trudno się pogubić. Rozrywka na raz. Jeśli takiej chcecie, lubicie i potrzebujecie, to wybór jak najbardziej trafiony.
Ocena: 3,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Audiobook

„Ludzie na drzewach” Hanya Yanagihara Naturalistycznie, szokująco i zaskakująco

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Ludzie na drzewach”
Autor: Hanya Yanagihara
Wydawnictwo: W.A.B., Biblioteka Akustyczna
Tłumaczył: Jolanta Kozak
Forma książki: audiobook; czyta Filip Kosior i Roch Siemianowski
fot. Katarzyna Denisiuk
Wiedziałam o premierze na polskim rynku wydawniczym nowej książki Hanyi Yanagihary. Wiedziałam również, że to książka zupełnie inna niż „Małe życie”, które zdobyło sobie wielką rzeszę zwolenników, ale też słyszałam głosy, że czytelnicy porzucali lekturę, bo była nudna. Należę do pierwszej grupy, jednak sięgnięcie po „Ludzi na drzewach” w formie audiobooka było tylko i wyłącznie impulsem. Co mogę powiedzieć? To był strzał w 10!
Książkę przeczytały dwa świetne głosy, panowie Roch Siemianowski i Filip Kosior. Tego drugiego bardzo dobrze pamiętam, kiedy to przyprawiał mnie o ciarki czytając książki Maxima Chattama. W mocnych, brutalnych, bezwzględnych i brudnych fragmentach sprawdził się kapitalnie, natomiast w długich opisach flory i fauny „widziałabym” kojący głos Krystyny Czubówny, która w dzieciństwie towarzyszyła mi przy oglądaniu programów przyrodniczych. Oj, mam sentyment 🙂
Norton Perina, amerykański lekarz, dostaje propozycję wyjazdu na niewielką wyspę w Mikronezji, w celu zbadania plemienia Ivu’ivu. Jego dokonana są na tyle nowatorskie i znamienne dla świata nauki, że zostaje uhonorowany nagrodą Nobla.
Historia Yanagihary, to nie tylko piękna opowieść o nieznanych lądach, niecodziennej i egzotycznej przyrodzie, ale przede wszystkim o ludziach. Ludziach tam żyjących jak i tych z cywilizowanych krajów, którzy bezpardonowo wdzierają się w świat plemienia, ingerują i zmieniają na zawsze ich życie. Od razu rodzi się pytanie – kto daje prawo do takich działań? Dlaczego jeden człowiek jest ważniejszy od drugiego?
A sam Norton Perina? Człowiek zagadka… Nic nie zdradzę, ale gwarantuję, że będziecie zszokowani i wstrząśnięci. Zakończenie książki, to istne trzęsienie ziemi!
Książka przyprawiała o zachwyt, wzbudzała ciekawość, ale również zniesmaczała i obrzydzała. Naprawdę cały wachlarz doznań gwarantowany.
„Ludzie na drzewach” była debiutancką książką autorki, którą pisała – uwaga – 18 lat! Nie wiem jak wyglądał proces zbierania materiałów i tworzenia tak niesamowicie drobiazgowej historii, ale wszystko wspaniale się poskładało i zostało doprawione takimi smaczkami, że powstało kompletne danie, którego smak na długo zostaje w pamięci. A doskonała praca lektorów sprawiła, że było to kilkanaście pasjonujących godzin.
Ocena: 5,5/6
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
AudiobookKryminał

„Mężczyzna, który gonił swój cień” David Lagerctrantz Przeciętna piąta część sagi Millennium

przez Katarzyna Denisiuk
Tytuł: „Mężczyzna, który gonił swój cień”
Autor: David Lagercrantz
Wydawnictwo: Czarna Owca
Tłumaczył: Maciej Muszalski
Forma książki: audiobook; czyta Adam Bauman
fot. Katarzyna Denisiuk
Niewiele mam książek papierowych, z prostej przyczyny – po prostu nie mam na nie miejsca. Jeden regał jest, a na nim m.in. trylogia Millennium Stiega Larssona. Do dziś pamiętam emocje jakie mi towarzyszyły podczas czytania. Kibicowałam bezczelnej, odważnej i pozbawionej niemal wszelkich barier Lisbeth, śledziłam poczynania błyskotliwego Mikaela. Tak, to zdecydowanie jedne z moich ulubionych kryminałów.
Hasło „saga Millennium” działa na mnie elektryzująco i przyciąga jak magnes. Dorzucając do tego mój sentymentalizm i efektem jest wysłuchany „Mężczyzna, który gonił swój cień”. Niestety było tylko poprawnie, bez ikry, a tętno przyśpieszało tylko w momentach, gdy na scenę wkraczała Lisbeth.
W piątej części sagi splata się kilka wątków. Dowiadujemy się o genezie tatuażu Lisbeth, która jawi się jako obrończyni uciśnionych, a konkretnie jednej z więźniarek odbywających karę w najpilniej strzeżonym więzieniu dla kobiet. Wkraczamy w świat finansjery, giełdy i rynków finansowych oraz badań genetycznych i tajnych projektów naukowych. Tutaj na scenę wkracza Mikael Blomkvist, który może się sprawdzić w przypisanej mu roli dziennikarza śledczego i odkryć czym jest tajemnicza organizacja.
Larsson mnie kupił, w całości. Lagercrantz próbował, ale niestety oferta tego pierwszego jest nie do przebicia. W kolejnych odsłonach powielają się tylko główni bohaterowie, cała reszta, czyli napięcie, atmosfera, akcja, żadną miarą nie dorównują temu co stworzył Larsson. Pytanie, czy muszą? Skoro to cykl Millennium, to wydaje się, że powinny. Cóż, dla mnie to już są kolejne dobre kryminały jakich wiele, bez trzęsienia ziemi i huraganu emocji.
PS Lektura „Mężczyzny” sprawiła, że wróciłam do zdjęć z krótkiego wypadu do Sztokholmu. 
 
Ocena: 4/6
 
fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk
 
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Audiobook

„Deniwelacja” Remigiusz Mróz Wiktor Forst wiecznie żywy

przez Katarzyna Denisiuk

Tytuł: „Deniwelacja”
Autor: Remigiusz Mróz
Wydawnictwo: Filia
Forma książki: audiobook; czyta Krzysztof Gosztyła

 

fot. Katarzyna Denisiuk
Jak długo idzie się z Ornaku na Kasprowy? – zapytała. – Mniej więcej? – Sześć godzin. – A jeśli komuś się spieszy? – To wyrobi się poniżej pięciu, jak sądzę …
Jako ciekawostka – w tegorocznym III Flexistav Biegu Granią Tatr najszybsza kobieta dystans Ornak-Murowaniec (czyli trasa dłuższa niż na Kasprowy Wierch) pokonała w czasie 2 godziny i 33 minuty a najszybszy mężczyzna w czasie 2 godziny i 11 minut 🙂
 
Giewont z Kopy Kondrackiej
fot. Radek Denisiuk
Seria z Wiktorem Forstem Remigiusza Mroza miała być trylogią. Powstała część czwarta – „Deniwelacja” – a autor nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Sięgnęłam z dwóch powodów. Po pierwsze audiobook czytany przez jednego z ulubionych lektorów, czyli Krzysztofa Gosztyłę. Jak dotąd jeszcze mnie nie zawiódł. Po drugie akcja, która częściowo toczy się w ukochanych Tatrach. Przyznam, że bardzo lubię, gdy w książkach odnajduję znane mi miejsca. Dodatkowo, już w trakcie lektury stwierdziłam, że przy okazji pokażę Wam zdjęcia z Tatr autorstwa Radka, z rejonów opisywanych w książce. Czyli wszystko dobrze się poskładało.
 
fot. Radek Denisiuk

 

Kasprowy Wierch z Kopy Kondrackiej
fot. Radek Denisiuk
Na zboczach Giewontu zostają odnaleziony zwłoki grupy kobiet. Jeden ze śladów prowadzi bezpośrednio do Wiktora Forsta. Szkopuł w tym, że komisarz przepadł i nikt nie wie gdzie obecnie przebywa. Na dodatek na Podhalu giną kolejne kobiety, a zabójstwa wskazują na działanie znanej z poprzednich części „Bestii z Giewontu”. Komendant rejonowy policji Edmund Osica, prokuratorzy Dominika Wadryś-Hansen i Aleksander Gerc mają nie lada zagadkę do rozwiązania.
Skoro to seria o komisarzu, to w końcu rzeczony się odnajduje, a raczej powstaje jak Feniks z popiołów. Z ogromnym bagażem doświadczeń, sterany przez życie, dołoży swoją cegiełkę do pozytywnego zakończenia śledztwa.
fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk
Nie dywaguję, czy była potrzebna kolejna część, czy seria się „przejadła”… Czytelnik lubiący pióro Remigiusza Mroza, ba! będący jego fanem, na pewno się nie zawiedzie. Książka jest taka jak poprzednie. Wiktor Forst jak James Bond potrafi sprostać wszelkim przeciwnościom, choć jedynym uzależnieniem tego drugiego są piękne kobiety i martini wstrząśnięte, nie mieszane. „Deniwelacja” w formie audiobooka jest zjadliwa, a nawet dobra. Pan Gosztyła swoim głosem i interpretacją „robi świetną robotę”.

Ocena: 4/6

fot. Radek Denisiuk

 

fot. Radek Denisiuk
PS Wszystkie zdjęcia zostały zrobione w sierpniu tego roku, na trasie Czerwonych Wierchów od Kopy Kondrackiej przez Małołączniak, Krzesanicę do Ciemniaka.
0 komentarz
0 FacebookTwitterPinterestEmail