Samotnia Anny Kańtoch przyciąga klaustrofobiczny światem, w którym (nie z własnej woli) znalazł się główny bohater. Zamknięty w swoim domu, na nowo uczy się życia po bardzo poważnym wypadku, w którym stracił wzrok. Ta konieczność fizycznego dostosowania się do nowej rzeczywistości jest problematyczna, ale co innego angażuje całą energię Leona Cichego. Musi się dowiedzieć, kim jest kobieta, która się nim opiekuje, bo jest niemal przekonany, że to nie jest świeżo poślubiona żona. Ograniczenia, jakie teraz są jego udziałem, utrudniają mu podejmowanie wielu czynności. Znajdując pomocników w bliższej i dalszej rodzinie, próbuje poukładać rozsypane puzzle życia. Najgorsze jest jednak to, że część elementów zaginęła, a część w ogóle nie pasuje do budowanego na nowo obrazka.
Kilka słów o wrażeniach
Podoba mi się koncept Samotni, który wyraźnie pokazuje, że w momencie ograniczenia swobody egzystencji, jesteśmy uzależnieni od otoczenia i dobrych ludzi.
Powieść Anny Kańtoch to nie jest gatunkowa literatura piękna, ale thriller psychologiczny. Dlatego też poszukiwałam w Samotni ścieżek wiodących do świata tajemnicy, niepokoju, niepewności, a nawet strachu. Kilka z nich znalazłam, wiele dostarczyło mi momentów zaskoczenia, jednak nie doznałam uczucia emocjonalnego „wgniecenia w fotel”.
Anna Kańtoch operuje bardzo przyjaznym stylem, dzięki czemu przez tę powieść się płynie. Utkana fabuła nie sprawiła jednak, że związałam się z jej bohaterami. Mam wręcz uczucie niedosytu, że nie udało mi się ich lepiej poznać. W wielu momentach było dla mnie zbyt płytko i nierealnie, a ja lubię czytelnicze głębiny i nurkowanie w wielowarstwowych fabułach. A może zadziałał czytelniczy kac po przeczytaniu Nemezis Macieja Siembiedy? Samotnia to niezła historia, ale mam poczucie, że mogłaby być jeszcze lepsza.
Tytuł: Samotnia Autor: Anna Kańtoch Wydawnictwo Marginesy Forma książki: papierowa, dostępna jako e-book i audiobook Gatunek: thriller Współpraca
